Lögberg - 19.04.1923, Blaðsíða 6

Bls. 6
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 19. APRÍL 1923.
Barónsfrú Mainau.
Eftir
E. Marlitt.
Líana stóð inn við saumakörfuna sína; hún
hafði án þess að vita það, margraðað niður silki-
þráðar hespunum og tekið þær upp aftur. parna
var gluggaskotið með bogahvelfingunni, þar sem
Gisbert frændi hafði dáið, horfandi út í indverska
garðinn, sem var hans verk; og með þessa mynJ
frá æfintýraárum sínum í huganum, hafði hann
dáið, þrátt fyrir reykelsi og allar tilraunir kirki-
unnar.—Grá, draugsleg skíma kom inn um glugg-
ann og myndaði krossmark á eikargólfinu pað
féll á Miainau, þar sem hann stóð. Rödd hans
hafði farið gegnum hvern hljómblæ, frá glaðleg-
asta skapi um sjálfan sig niður í dýpstu gremju.
“Eg vissi, að bam hafði fæðst í indverska
húsinu”, hélt hann áfram, eftir stutta þögn. “Eg
hafði líka séð það á handleggnum á frú Löhn. Fg
komst þá við að sjá þennan litla yesaling með
þunglyndislega andlitið. — pað fanst hverg nein
erfðaskrá og eg var sannfærður um, að drengur-
inn ætti að vera fyrsti erfingi. Eg lét þessa skoð-
um í ljós, en þá var mér sýnt pappírsblað. Gil-
bert frændi hafði dáið úr einhverju voðalegu háls-
meini, í fleiri mánuði áður en hann dó hafði hann
ekki getað talað orð og orðið að skrifa alt, sem
hann vildi segja, til þess að geta gert sig skilj-
anlegan — það var fult af þessum blöðum hér”.
Hann benti á útskorið skrifborð með háum stand-
hillum. —' “pau eru geymd í hinu svo kallaða
dýrgripaskríni hirðdróttsetans. Á blaðinu, sem
mér var sýnt, var sagt í ákveðnum orðum, að
konan í indverska húsinu væri ótrygg, henni var
hafnað og þess krafist með mjög sterkum orðum,
að drengurinn yrði alinn upp í þjónustu kirkjunn-
ar. pessu varð ekki mótmælt og eg reyndi heldur
ekki að gera það; eg var æfur yfir því og er það
enn, að annar eins maður og hann var, skyldi
iþurfa að þola svona mikið vegna lævísi kopunn-
ar- — Við frændi vorum réttu erfingjarnir. • Við
tókum við arfinum. Nú varð eg sjálfur herra
yfir indverksa garðinum; nú stóð ekki frændi
minn lengur í vegi mínum með krosslagðar' hend-
ur og háðsbrosið á vörum, seim smaug eins og
sverð í gegnum mig — og í húsinu með reyrþak-
inu lá lótusblómið” tilbeðna, slegið til jarðar af
örlaganna hefnandi hönd”
“Pú ættir að sjá hana núna”, slapp hálf ó-
viljandi út af vörum konunnar.
Heldurðu — nei, alls ekki! Eg er læknað-
ur fyrir fult og alt! Eg vil ekki svo mikið sem
sparka fæti í tállynda konu. Og svo”_það fór
hrollur um hann — “get eg ekki þolað, að sjá svo
veika manneskju; hver einasta heilbrigð taug í
líkama mínum æsist við það. — pessi kona er
hálf vitlaus, máttlaus ,i öllum limum og veinar
þegar sá gallinn er á henni, svo að það er alveg
óþolandi. Hún hefir legið og barist við dauðann
í þrettán ár. Eg hefi aldrei litið hana augum
og eg forðaðist eins og mér er framast unt, að
le£?Tja leið mína framhjá indverska húsinu.”
Líana lét lokið á saumakrörfuna og kallaði
á Le°- Hann hafði verið að skemta sér við það,
að kasta steini niðri á grasflötinni. Meðan Main-
au var að tala, hafði henni fundist að hún yrði
að ganga til hans og líta upp til hans í hlúttekn-
ingu sinni í því, sem hann var að segja frá; en
nú sá hún aftur hina framúrskárandi eigingimi
hans koma í Ijós, og það fjarlægði hana aftur
þessum ofstopafulla manni, sem í imeðvitundinni
um styrkleik sinn, helt sig vera öruggan fyrir
hverri^ raun, og sem varpaði frá sér öllum óþæg-
indum, til þess að verða á engan hátt fyrir ónæði
með lífsnautnir sínar.
"Bjóddu pabba þínum góða nótt, Leó,” sagði
hún við drenginn, sem gekk til hennar og greip
í handlegginn á henni.
Mainau lyfti drengnum upp og kysti hann.
“Pú spyrð nú ekkí oftar um hana þarna yfir í
húsinu, Júlíana?”
“Nei”. ,
“Eg vona líka að eg heyri þig ekki oftar
bjóða drengnum góðá nótt svona blíðlega, af ein-
tómum mótþróa við mig. pú skilur víst, að eg
get ekki farið öðru vísi að—”
“Eg er sein að hugsa og þarf tíma til þess
að álykta”, greip hún framí fyrir honum. Svo
bauð hún góða nótt og fór út úr stofunni með
Leó.
“Skólameistari!” nöldraði hann með ólund um
leið og hann snéri baki við henni. — Gott og vel,
hún er alveg ágæt til þess”, hugsaði hann og varð
strax léttari í skapi. Svo lét hann söðla hest
sinn. Hann reið yfir á hertogasetrið, til þess að
eyð^ kvöldinu og nóttinni þar.
Einni stundu síðar var hann farinn að tala við
vin sinn Rudiger í stofu aðalsmahna-klúbbsins.
“Eg hefi verið stálheppinn,” sagði hann;
“konan mín syngur ekki, málar ekki og leikur
heldur ekki á slaghörpu. Guði sé Iof að eg þarf
aldrei framar að hafa leiðindi af þessu listakáki.
Hún er margfalt fríðari en eg hélt fyrst að hú 1
væri, en hdna vantar gáfur og hún hefir ekki allra
minstu tilhneigingu til þess að vera ástleitin
— hún verður aldrei hættuleg. — Hún er ekki
nærri eins þröngsýn og eg hélt hún væri og held-
ur ekki eins tepruleg, en hún er sedn að hugsa og
hún mun halda meðan hún lifir fast við allar
skoðanir, sem hún hefir komið með með sér frá
kvennaskólanum, með þessum óþreytandi þráa,
sem einkennir allar manneskjur, sem eru snauðar
af ímyndunarafli. En það er ágætt fyrir mig.
Eg get strax' ímyndað mér hvernig bréfin frá
henni til mín munu verða — !þau verða eins og
stílæfingar alvörugefinnar skólastúlku, og efnið
í þeim verður alt um heimilissakirnar. pau munu
aldrei halda fyrir mér vöku á nóttunni. Leó er
orðinn mjög hændur að henni og það virðist sem
hún haf töluverð áhrif á frænda með rólyndi sínu
og kaldlyndi og drambi Traehenbergs-ættarinnar,
sem hún slær um sig með, þegar henni finst það
eiga við. -j- Eftir fjórtán daga fer eg burt.”
XI.
Hertogaekkjan hafði látið tilkynna hirðdrótt-
setanum hedmsókn sína og sona sinna beggja
— það gat ekki verið nedn tilviljun. Meðan mað-
ur hennar var lifandi hafði ált hertogaíólkið oft
verið heila daga í Schönwerth; því að herra hirð-
dróttsetinn var í miklu áliti og honum voru stöð-
ugt sýnd merki um hylTi, sem fylgismanni her-
togaf jölskyldunnar, er stæði stöðugur alt til dauð-
ans. Meira að segja á sorgarárinu, þegar her-
togaekkjan með stakasta strangleik hélt sér frá
öllu, sem gat borið hinn minsta vott um sam-
kvæmisskemtanir, hafði hún mörgum sinnum
drukkið síðdegiskaffið í Schönwerth, er hún var
á skemtireiðum sínum gegnum Kashmir-dalinn.
Að vísu hafði andlit hennar á bak við grisslæð-
una ávalt litið út eins og steingjörfingur við þau
tækifæri, og jafnvel hirðdróttsetinn, með sín að-
gætnu hirðmannsauga, hafði smá saman sann-
færst um, að þessi sorgmædda ekkja hlyti hafa
elskað manndnn sinn mjög innilega.
Nokkru fyrir og eftir giftingu Mainaus hafði
hún ekki komið í heimsókn, hún hafði látið nægja
með að senda kveðju, þó að vini hennar, hirð-
dróttsetanum værf stöðugt að versna gigtin.
Nú kom herra von Rudiger síðari hluta dags
einn daginn og færði hirðdróttsetanum þá gleði-
fregn, að litlu hertogasynimir æsktu eftir að tína
snemmvaxin vínber og ávexti í garðinum í Schön-
werth, með sínum göfugu höndum, eins og þeir
hefðu gert undanfarin ár. -t— Heimafólkið sat við
matarborðið og var að neyta eftirmatarins, þegar
hann kom. Gamli maðurinn spratt á fætur, eins
og hann hefði yngst upp; hann lagði hækjuna frá
sér, beit á jaxlinn, leit til hliðar í spegilinn og
reyndi að staulast yfir að næsta glugga, án þess
að styðja sig. pegar hann var kominn þangað,
benti hann Líönu að koma til sín og fór að gefa
henni fyrirskipanir um matinn og vínið.
“parna sérðu”, sagði Mainau við konu sína
—* hann hafði fylgt henni á eftir út úr stofunni
— “eg var fús á að láta að ósk þinni og kynna þig
ekki fyr en eg kæmi heim aftiur, en nú neyðir
hertogaekkjan þig til þess að sýna þig fyrir henni
á morgun.”
f látbragði hans var niðurbældur hlátur, hé-
gómagimi og illgjarnlegt háð, sem erfitt er að
lýsa. Hann ypti öxluim.
“pað verður hreint ekki hjá því komið”.
“Eg veit það,” sagði hún rólega og dró of-
urlitla vasabók upp úr vasa sínum, til þess að
skrifa niður fyrirmæli hirðdróttsetans.
“pað er gott. — Rósemi þín, hvemig sem á
stendur, er í sannleika aðdáunarverð. pað er að-
eins eitf, sem mig larigar til fið minna þig á. pú
misvirðir það ekki við mig, Júlíana? Hertoga-
frúin hefir sterka tilhjieigingu til þess aÓ brosa
háðalega, þegar hún sér bersýnilega tilraun til
þess að berast of lítið á í klæðaburði — þín til-
hneiging — ”
“Eg voná að þú treystir mér til þess að hafa
svo mikla háttlægni, að eg geti ge.rt greinarmun
á, hvar eg má fylgja minni tilhneigingu og hvar
eg verð að taka skyldumar til greina, sem fylgja
stöðu minni,” greip hún framí fyrir honum með
vingjaralegri alvöm og stakk blýantinum í vasa-
bókina.
pau voru komin í ganginn fyrir framan her-
bergi Mainaus. par stóðu tvær nýjar ferða-
töskur úr rússnesku leðri, sem hafði verið fluttar
þangað meðan á máltíðinni stóð. Augu hans
leiftruðu, er hann sá þær, eins og hann sæi sjálf-
an sig fljúga yfir fjöll og dali langt út í heimi,
fjarri Schönwerth. Hann lyfti þeim upp og skoð-
aði málmleggingarnar á þeim. — Á meðan fór
Líana niður í eldhúsið til þess að tala við frú
Löhn og matreiðslumanninn.
Hirðdróttsetinn hafði fallist á það orðalaust,
að hún tæki hússtjómina í sínar hendur, en með
því hafði hún búið sér legurúm á þymum. Hún
áfcti í stöðugri baráttu við hina tuddalegu á-
girnd karlsins, sem hélt dauðahaldi í hvern eyri.
Hin takmarkalausa gmnsemd hans og hræðsla um
að af sér yrði stolið og að hann yrði svikinn komu
í Ijós við öll möguleg tækifæri, og urðu óþolandi.
par við bættist gremja hans yfir seinni giftingu
Mainaus, sejm ekki fór minkandi. Barónsfrúin
var ávalt búin undir baráttuna við hann. Hún
vissi, að hann sat stöðugt um hana, eins og hon-
um var framast unt, og að jafnvel bréf til hennar
að heiman fóru í gegnum hans hendur áður en hún
fékk þau. Bréfin frá systkynum hennar voru ef
til vill ekki svo mjög hættuleg í augum hans
— þau báru sjaldan vott um nokkurt banatilræði.
En fyrir nokkrum dögum hafði komið bréf frá
móður Líönu, það fyrsta síðan hún kom til Schön-
werfch. Hún var viss um, að það hiefði verið
brotið upp og það gerði hana enn órólegri, sökum
innihalds bréfsins. Greifafrúin kvartaði sáran
yfir söknuði sínum. Læknir hennar hefði strjmg-
lega boðið henni að ferðast til einhvers baðstað-
ar, en Úlrika lægi eins og ormur á gulli, á tekjum
þeirra og afsegði að láta sig hafa einn eyri, þess
vegna snéri hún sér nú til þeirrar dótturinnar,
sem hún élskaðí mest og bæði hana að láta sig
hafa eitthvað af vasapeningunum, sem hún hefði
srvo mikið af. Hún var ekki lengi1 í vafa um að
hirðdróttsetinn hefði lesið þetta bréf, hatursfulla
augnatillitið, sem hann sendi henni, næst þegar
hún kom inn í borðsalinn, sannfærði hana um það.
Mainau vissi ekkert um Iþessa baráttu milli
þeirra. pegar hann var viðstaddur, gat gamli
maðurinn haft nánar gætur á svip sínum og orð-
um, og hinni ungu konu, kom ekki til hugar að
kæra hann fyrir manni sínum, sem umfram alt
viidi hafa frið á heimilinu.
Klukkan þrjú síðdegis kom Líana inn í sal-
inn með glerhurðinni, sem lá fyrir innan aðal-
innganginn í höllina. Við þessar dýr ætlaði hirð-
dróttsetinn að taka á móti hertogaekkjunni, þeg-
ar^hún kæmi. Hann var þar til staðar og var að
tala við prestinn, sem sat við hliðina á honum.
pað var sem einhver birta ljómaði um salinn,
þegar hún kom inn. Hún var klædd í bláan kjól
úr flaueli, og kjólslóðinn, sem var ekki mjög lang-
ur var úr ljósbláu silki. Djúpblái lifcurinn á kjóln-
um og hinu rauðgulni háralitur herfnar áttu vel
saman og hún bauð af sér einkennilega góðan
þokka. Víðar, opnar ermar, sem voru fóðraðar
með silki héngu niður á mjaðmimar. Hálsmálið
á kjólnum var ferhymt og nokkuð jiiðurskorið.
Um handleggina, sem voru berir, og einnig um
brjóstið bylgjaðist hvít kniplingaslæða. Hið
lýtalausa vaxtarlag Trachenbergs-ættarinnar og
hreini hömndsliturinn á andiliti hennar höfðu ald-
rei komið eins vel í ljós og nú, jafnvel ekki þeg-
ar hún var klædd í brúðarkjólinn með silfurút-
saumunum.
" “pað er altof snemt ennþá, náðuga frú!”
hrópaði hirðdróttsetinn til hennar. Hertogaekkj-
an kemur ekki fyr en klukkan fjögur.”
Hann leit með sýnilegri gremju á stóran blóm-
vönd, sem frúin hélt á í hendinni.
“Drottinn minn góður, en sú éyðsla með blóm-
in! pér hljótið að hafa tekið alt úr vermireit-
inum, góða mín! — Raoul lætur eins og flón með
þessar gloxniríur og gesneríur og hvað þau nú
heita, öll þessi dýru blóm frá Suður-Ameríku!
pað eru engir smáræðis peningar, sem þau kosta
og svo eru þau ekki til neins annars en að visna
í höndunum á óviðkomandi fólki. — pað er ekki
ætlast til þess að húsmóðirin sé klædd eins og
hún ætli á dansleik, þegar hún tekur á móti gest-
um.”
Líana stóð kyr og lét hann halda áfram, unz
hann var búinn með það sem hann vildi segja.
Hún hefði vel getað svarað honum því, að dóttir
hans hefði oft, af eintómum hroka, eða þegar
hún var í slæmu skapi, rifið þessa dýru blóm-
vendi sundur, stráð blómunum um gólfið og troð-
ið þau undir fótum — en, bún lét sér nægja að
segja: “Mainau vill að eg rétti hertogafrúnni
þessí blóm, þegar tekið verður á móti henni.”
“Nú, einmitt það! Eg bið þá þúsund sinn-
um fyrirgefningar!” Hann leit á úrið sitt.
“Fyrst við höfum nægan tíma, vil eg nota hann
til þess að segja yður nokkuð, sem er mjög slysa-
Iegt og leiðinlegt — en eg get ekki breytt því sem
hér er skeð — þér senduð í morgun ofurlítið skrín
til Rudisdorf, til systur yðar Úlriku. Eg lít eftir
því, >að alt sem á að sendast með pósti, sé látið
í blikkkassá fyrir augunum á mér, sem er send-
ur á hverjum morgni til bæjarins. Eg veit ekki
hvaða klaufahöndum hefir verið trúað fyrir skrín-
inu yðar, en það er víst, að það var brotið, þegar
eg tók við því”.
Hann tók skrínið undan stólnum sínum.
Nokkuð af lokinu á því var brotið.
Andlit konunnar varð eldrautt, en á augna-
bliki varð það náfölt, jafnvel varimar, sem voru
Samanbitnar af gremju, voru hvítar. pað hefði
næstum mátt búast við, að hún kafnaði af því
hve skyndilega blóðið streymdi til hjartans.
Henni varð ósjálfrátt litið á prestinn, sem hreyfði
sig á stólnum. Hann horfði á hana með Ieiftr-
andi augum, sem lýstu vel, hvað honum bjó í
brjósti. f þeim var einkennilegt sambland af í-
skyggilegum funa og hræðslublandinni umhyggju.
Hún náði sér stax aftur eftir þetta augnatillit.
Hún lagði blómvöndinn, á borðið og færði sig nær.
“Eg verð að koma nokkru af stað, sem veldur
mér vandræðum”, sagði hirðdróttsetinn með upp-
gerðar seinlæti. Hann ræskti sig og strauk með
fingrunum um efri vörina, eins og hann væri að
strjúka skegg, sem þó var þar ekki, en um leið
hvesti hann smáu augun á konuna, með leiftr-
andi seiðandi augnaráði, hann var eins og kött-
ur, sem leikur sér að vissri bráð.
“Við erum hvort serp er ein,' kæra, litla frú
mín, og það skal aldrei komast út fyrir þessa
veggi, að þér hafið gert yður seka í ofurlítilli villu
— að eg hygg.”
Hann stakk hendinni hægt ofan í brjóstvas-
ann á frakkanum og dró þaðan dálítið veski.
“pessi hlutur dafct úr skríninu þegar eg tók
það upp nokkuð fljófct, ergilegur yfir klaufaskap
þeirra, er höfðu brotið það. Mjói vísifingurinn á*
honum, með kúptu nöglinni þrýsti a fjöður og
silkifóðraða lokið hrökk upp. par lá Ijómandi
fagur fjólublár gimsteinn umkringdur af mörg-
um smáum demöntum, sem glitraði með rauðblá-
um bjarma. Steinarair voru þannig greyptir, að
þeir mjmduðu rós, sem gat verið brjóstnál eða
hangið í hálsbandi.
“Fyrirgefið mér, ef eg hefi rangt fyrir mér”,
sagði hann í næstum blíðum málróm og hélt upp
skrautgripnum fyrir framan hana, “en eg þyrði
að sverja, að eg hafi séð þetta djásn á dóttur
minni. — Er það ekki eitt af skrautgripum fjöl-
skyldunnar, sem tilheyrir Raoul ?”
“Nei”, sagði Líana í föstum róm og tók um
leið gimsteinadjásnið úr flauelsveskinu. Hún
ýtti gullskífu, sem huldi afturhlið þess. “pér
þekkið vafalaust skjaldamerki furstans af
Thurgan, herra hirðdróttseti. Viljið þér vera svo
# góður og sannfærast um, að það er grafið hér.
Eg erfði' þennan grip eftir föðurömmu mína.
pér ættuð að vita það sjálfur, að svona misgrip,
eða, eins og þér haldið, yfirsjón, getur ekki átt
sér stað hjá bamabami prinsessunnar af Thurg-
au.”
“í Guðs bænum, kæra frú!” hrópaði hann og
reyndi að snúa sig út úr klípunni, sem hann var
kominn í, “hefi eg þá talað svo klaufalega, að þér
hafið getað misskilið mig svona algerlega? pað
er alveg ómögulegt! Maður segir þó ekki það sem
manni hefir aldrei komið til hugar. Eg hafði
samt sem áður rétt fyrir mér, þegar eg-talaði um
villu, það er að segja misgrip — alveg samskon-
ar gripur tilheyrir okkar fjölskyldu.”
“Pað veit eg. Kistan, sem allir ættarskraut-
gripir Raouls eru geymdir í, stendur í búnings-
klefanum mínum. Skömmu eftir að eg kom hing-
að, bar eg hvera grip saman við Iýsinguna af
honum á skrautgripaskránni.”
“pað er að segja, þér hafið strax og þér kom-
uð, slegið hendi yðar á þá. pað lái eg yður ekki.
Og með allan þennan auð fyrir augunum, er það
auk þess rétt gert af yður, að senda heim aftur
1T/* .. 1 • ttmbur, fjalviður af ölkitn
Nyjar vorubirgðir teg^dum, geirettur og ak-
konar aðrir strikaðir tiglar, hurðir og gluggar.
Komið og sjáið vörur vorar. Vér erum aetfð glaðir
að sýna þó ekkert sé keypt.
The Empire Sash & Door Co.
Limitad
HENRY AVE. EAST
WINNIPEG
þetta litla, sem eftir er af dýrð liðinna dagi,
handa systur yðar, Úlriku. pér þurfið þes^ ekki
framar með, en hún verður því fegin.”
í róm gamla mannsins lá takmarkalaust hatur
og andslyggilegt háðsbros lék um varir hans.
Líana átti mjög bágt með að v^rjast því, að tár
kaamu fram í augun á henni, en hún vissi.að það
væri úti um sig, ef hann sæi nokkurn bilbug á
henni. Hún tók skrínið upp af gólfinu og setti
það á útskorna skrifborðið, sem hann sat við, við
hliðina á kjörgripa-hirzlu hans.
“Yður skjátlast, herra hirðdróttseti”, mælti
hún og horfði einarðlega í augu hans. Eg skal
hafa minningu dóttur yðar í heiðri og aldrei
skreyta mig með gripum þeim, sem hún hefir
átt. Eg hefi aðeins litið yfir þá, því eg ætla að
ábyrgjast, að þeir tíni ekki tölunni. Yður
skjátlast ennfremur í því, að eg ætli að senda
þetta skraut til Rudisdorf í því skyni að skreyta
systur mína með þessu litla, sem eftir er af dýrð
liðiuna dag.” — En hvað systir mín mundi hlæja
að þeirri hugmynd! Hún, opnaði það sem eftir
var af lokinu með pappírshníf, sem lá á borð-
inu, og tók úr kassauum böggul af þerriblöðum
með þurkuðum plöntum á milli; hún lagði hann
hjá sér og sömuleiðis flatt spjald, vafið innan í
silkipappír, sem líktist mynd.
Svo snér hún við tómum kassanum og sló
með hendinni á bofcnin á honum.
“Að undanteknum þes'sum hlut, sem eg hefi
erft eftir ömmu mína, er ekkert hér, sem er
peningavirði,” sagði hún fljótt og með gremjufull-
um róm og horfði þóttafull á manninn með hinu
óvandaða hugsunarhátt. Jafnvel á hinum bleiku
kinnum hans vottaði ofurlítið fyrir blygðunar-
roða. Hann hafði fýllilega verðskuldað þá refs-
ingu.
“En herra minn trúr! hvað eiga þessar sann-
ahir að þýða?” sagði hann. “Á eg að fara að
hiðja um fyrirgefningu, iþegar mér hefir ekki svo
mikið sem komið til hugar að móðga yður?
Hernig mundi eg dirfast að efast um sannsögli
yðar ? — Eg trúi æf inlega því sem þér segið, náð-
uga frú! Já, eg trúi öllu sem þér segið, og þó að
þér segðuð mér nú, að þér senduð skrautið heim
til þess að láta móður yðar binda það um háls-
inn á keltuhundinum sínum, þá mundi eg trúa
því!”
f málrómi hans var óhemjuleg óskammfeilnb
Háðið var vso biturt að blóðið saug í æðum kon-
unnar. Hún var að því komin að snúa baki v'ð
honum og1 fara út, en þá sá hún að presturinn.
sem fram að þessu hafði setið hjá þegjandi reykti
í sundurkrosslögðum jhöndum og leit hornauga til
gamla mannsins, og augnaráðið var svo hvat-
skeytislegt, að það var sem hann langaði til að
reka hann í gegn með augunum. — Var það til-
gangur hans að hjálpa henni, að halda uppi vöm
fyrir hana? — Var þetta eitt af þeim augnablik-
um, er haun óskaði eftir að, hún Ieitaði til sín,
Aldrei, nei aldrei skyldi hún rétta fram svo mik-
ið sem fingurgóm, til þess að eiga í sameigilegri
baráttu með þessum manni, sem svo ósveigjan-
Iega kúgaði mannssálir þær, er hann hafði yfir
að ráða. með öllu því valdi, sem hann gat fram-
ast beitt.
“Eg mundi aldrei gera svo Mtið úr mér, að
gera slíka fjarstæðu”, sagði hún og stilti sig til
þess að koma f veg fyrir að presturinn segði
nokkuð. “Eg er af Trachenbergs-ættinni, og það
fólk hefir ávalt verið of alvörugefið til þess að
gera nokkuð, sem er jafn bamalega hégómlegt.
En hvers vegna ætti eg að leyna því, sem allur
heimurinn veit, nefnilega, að við emm orðin blá-
fátæk? — Eg sendi móður minni skrautgripinn
til þess að hún geti ferðast til baðstaðar.”
“Ha, hvað er þetta, sem þér viljið nú koma
mér til að trúa?” sagði hirðdróttsetinn og hló.
“Eða á eg að ásaka yður um svíðingslegustu nízku?
Vasapeningamir yðar em þrú þúsund dalir — ”
“Eg geri ráð fyrir að það komi engum við
nema mér einni, hvað eg geri við þá peninga”,
greip hún framm í fyrir honum.
“Alveg rétt—eg hefi engan rétt til þess að
spyr.ja yður að, hvort þér verjið þeim til þess að
kaupa rfkisskuldabérf eða til þess að klæða yður.
Eu hvað sem því líður, þá hafið þér einkennilega
hugmynd um verðmæti gimsteina.” Hann ýtti
til veskinu, sem lá á borðinu, fyrirlitlega, með
fingurgómunum. “petta lítilræði er ekki áttatíu
dala virði. ?. . . Hvað eru áttatíu dalir til þess að
uppfylla allar þarfir greifafrúarinnar af Trachen-
burg fyrir ferðalag til baðstaðar!”