Lögberg - 07.06.1923, Blaðsíða 4

Bls. 4
LWiBERG, FIMTUDAGINN
JÚNl 7. 1923
Jtigberg
Gefið út hvem Fimtudag af The Col-
| umbia Press, Ltd.^Cor. William Ave. &
Sherbrook Str.. Winnipeg, Man.
Taloimart N-6327 o£ N-6328
J6n J. Bíldfell, Editor
(jtanáakrift til blaðsins:
THE eOLUMBIH PRESS, Ltd., Bt>x 3171, Winnipeg, M»n-
Utanáskrift ritstjðrans:
EDiTOR LOCBERC, Box 3172 Winnipeg, M»_n.
! Tbe '•Löttberer” 1« printed and published by The
Colutnbia Preee, Llmlted, in the Columbia Biock,
«5S tj !>5T Bherbrooke 8treet, Wlnnipes, Manitoba
__________________________________
■tM.".....1 iTTTS.- .......T—.......... -j
Furðuleg áskorun,
pað er aldrei gott að vita, hvað mönnum get-
ur dottið í hug, en fæstir mundu hafa látið sér til
hugar koma, að menn sem vilja láta telja sig
greinda og eru jrað, mundi vera svo illa komnir,
að þeir fíeru að skora á mann, eða menn, að skýra
það sem þeim sjálfum kann að hafa í hug ktom-
ið við þetta eða hitt tækifæri — hvað þeir hafi
átt við með því sem þeir sögðu í gær, eða því sem
þeim kann að þóknast að segja á morgun. En
það er þó einmitt það, sem porsteinn p. porsteins-
son fer fram á í Heimskringlu sem út kom 23.
f m.
Hann fer fram á það þar, að ritstjóri Lög-
bergs segi bæði sér og öðrum, hvað honum hafi
verið í hug, þegar hann reit hina makalausu
grein sína “Móðir í Austri’r.
Fyrst og fremst er það, að ritstjóri Lögbergs
er hvorki hjarta né nýma rannsakari porsteins
né neins annars, og þó bann væri það, þá hefði
hann ekki minstu tilhneiging til þess, að fara að
færa höf. iþessarar ritsmíðar heim sanninn um það,
sem han’n hafi verið að hugsa um, þegar hann bjó
hana til. — Ef hann veit það ekki sjálfur, eða
hefir ekki mannskap til þess að standa við það;
þá er iþað hans, en ekki ritstjóra Lögbergs að bera
ábyrgðina á því.
Klettar í hafinu.
Menn segja oft, að þessi eða hinn maðurinn
standi eins og “kiettur í hafinu”. pað meinar
að þeir séu stöðugir og sterkir — meinar at öldu-
rót hins mannlega lífs getur skollið á þeim án
þess þeir bifist.
peir eru sterkir líkamlega og þeir eru and-
lega sterkir.
Á þeim brotna öldur hégóma og hugsunar-
leysis og falla freyðandi fram hjá þeim. peir
brjóta hugsanirnar hálfkaraðar til mergjar og
handfesta gullið sem í þeim kann að felast — þeir
eru kjölfestan, sem heldur jafnvægi í hugsun
manna og stefnufestunni í fari þeirra.
pað er fleira en menn sem föstum grunn-
böndum hefir náð — svo fösfum, að tízka og tíð-
arandi geta ekki slitið þau. Eitt af ‘því er hið al-
kunna ljóð “Home sweet home.”
f síðastliðnum mánuði, voru liðin eitt hundr-
að ár síðan það fyrst var sungið opinberiega, það
var í maí 1822.
Höfundur þessa kvæðis var fæddur í New
York 9. júní 1791 og hét fullu nafni John Haward
Payne. Faðir hans, William Paine, var ættaður
frá Massachusretts, þar sem ættfeður hans höfðu
búið í langa tíð. Móðir hans, Sarah Isaacs var
Gyðingaættar, eins og nafn hennar ber með sér.
Foreldrar Paynes voru allvel efnum búin og
því þess megnug að veita syni sínum allgóða ment-
un, enda var sveininn hneigður fcil menta og
hneigðist hugur hans einkum í bókaáttina og er
ekki ólíklegt að hann hefði lagt ritstörf fyrir sig
ef eignatjón sem foreldrar hans urðu fyrir, hefði
ekki gjört það óhjákvæmilegt að velja sér aðra
lífsstöðu, svo hann kaus að gjörast leikari, og
kom í fyrsta sinnj fram á leiksvið í Park Theater
í New York 1809.
Payne gat sér þegar orð fyrir leikmensku-
hæfileika sína og tók þátt í ýmsum leikjum á
þeim árum.
Fjórum árum síðar er hann kominn til Eng-
lands, og hefii; þar einnig allmikið orð á sér, en
hann gjörði sig ekki ánægðan með leikmenskuna
eina, hann vildi og gerast leikritahöfundur. Haíln
skrifaði þar sorgarleik sinn “Brutus”, sem átti
miklum vinsældum að fagna þegar í byrjun.
Lífið virtist nú brosa við honum, en /því
láni átti hann ekki lengi að fagna, því hann komst
brátt í fjárkröggur og yar að síðustu settur í
skuldafangelsi. En hann lét ekki hugfallast,
hann átti þá innstæðu sem Sir Walter Scott segir
að sé undirstaðaf allrar frægðar, að gefast aldrei
upp.
Næst ritar Payne leikrit sem hann nefndi
“Angoiletti”. f því riti voru nokkur kvæði. Eitt
af þeim var “Home sweet home”. Síðar breytti
hann nafninu á þessu leikriti, og efninu máske
ííka, og nefndi það “Clari, meyjan frá Milan.”
Sjálfur segist Payne hafa ort kvæði þetta í
október. Úti var iþungt í lofti og suddarigning.
Sjálfur sat hann við gluggan í herberginu sínu og
horfði á fólksstrauminn, sem barst óslitinn fram
hjá á götunni fyrir neðan.
Sá, sem samdi lagið við þetta kvæði hét
Henry R Bishop, en þó mun Payne sjálfur hafa
átt allmikinn þátt í því, og fekk hann hugmynd-
ina frá ftalskri stúlku, sem hann heyrði syngja
og skrifaði hann niður lagið sem hún söng, að svo
miklu leyti sem hann gat.
Kvæði þetta og lag, hefir náð svo föstum tök-
um í huga og tilfinningu hinna en'skumælandi
þjóða, og þar er sjaldan svo mikið öldurót, að ekki
lægi þegar kvæði þetta er sungið, og þeirri tilfinn-
ingu hefir hundrað ára rót og lausung ekki getað
breytt. >
Englendingar héldu hátíðlega hundrað ára
minning þessa kvæðis og lags 8. maí s. 1.
Opna bréfið í Heimskringlu.
pó að nafnlausa bréfið sem stóð í Heims-
kringlu frá 23. maí s. 1., sé ekkert nema hártogan-
ir á máli því, sem þar er rætt um, sem sé aug-
lýsingarnar um landkosti Canada og tækifæri þau
sem þar bíða dugandi mönnum, þá er samt vafa-
samt hvort það væri alveg rétt að láta það fram-
hjá sér fara án þess að minnast á það, jþótt það
sé æfinlega leiðinlegt að eiga orðastað við menn,
sem ekki eru nógu miklir menn til þess að standa
við sjálfa sig, eins og Dr. Jón porkelsson komst
einu sinni að orði, með því' að láta nöfn sín, eða
nafn fylgja ritsmíðum sínum.
Stjórnar auglýsingarnar, sem um er að ræða
hafa aðeins fjallað um kosti þá sem land þetta
hefir að bjóða og því samkvæmt eðli sínu aðeins
um þá að ræða ef menn vilja halda sér við mál-
efnið.
v «
En “Víðförull” gengur nalega alveg framh.iá
því, og snýr sér í stað þess að verzlunar ástandi,
atvinnumálum og hugsunarhætti, sem hér ríkir
að meiru eða minna leyti. — Nú, jæja.
Fyrst spyr hann, hvemig standi á því, að
fólk sé hungrað í Vancouver, en búðirnar stórar
og smáar fullar af mat.
Fyrst og fremst efumst vér um, að það sé
satt, að fólk gangi hungrað í Vancouver, án þess
að úr því sé bætt, en, ef svo er, jþá geta legið til
þess margar ástæður svo sem bráðabyrgða atvinnu
leysi, heilsubrestur, en þó lang líklegast ræfils-
háttur, eða leti, því oss er ekki kunnugt um neinu
þann bæ í Canada, þar sem fólk vill vinna, að það
þurfi að ganga hun'grað.
f öðru lagi spyr hann að því, af hverju að
matvara hafi ekki lækkað blutfallslega í verði við
•kaupgjald manna.
Til svars upp á þessa spurningu “Víðföruls”,
er það að segja, að matvara, eldiviður, húsaleiga
og fatnaður hefir fallið meira í verði heldur en
kaupgjald manna.
Samkvæmt skýrslu Ottawastjórnarinnar, hef-
ir matvara, eldiviður og húsaleiga fallið meira en
16% síðan 1920, og fatnaður miklu meira en það.
En kaupgjald samkvæmt skýrslu Trades and
Labor Council í Winnipeg um 7%% að meðaltali.
prið.ja: “Víðförull” vill fá að vita af hverju
að gripir bænda hafa fallið meira í verði, en kjöt
til neytanda í bæjum. pað er af því að bæjar-
menn geta ekki étið gripina eins og þeir eru í
haganum, það þarf að slátra þeim, flytja þá til
markaðs og selja svo kjötið í smá skömtum, en
alt þetta kostar peninga. *
*í fjórða lagi vill hann fá að vita, hví skóla-
piltar á, aldrinum frá 14—18 ára hafi verið látnir
ganga í fylkingum um göturnar í Vancouver með
drápsvopn í höndunum og stundum í herklæðum.
Oss er ekki kunnugt um hvemig stúdentarn-
ir voru búnir, né heldur hvað þeir höfðu í höndum;
en hitt vita allir að skrúðganga, eða herganga
hvort sem “Víðförull” vill hafa það, fór fram af
námsfólki í Vancouver, til þess að vekja eftir-
tekt á sér, en aðallega þó til þess, að vekja eftir-
tekt á þörf þeirri sem væri á því, að British Col-
umbia-fylkið eignaðist háskólabyggingu, og það
hefði “Víðförull” átt að vita líka.
Fimta atriðið, sem maðurinn nafnlausi * í
Heimskringlu vill fá að vita um er, hvers vegna
að skemtigarðar og stórl^ggingar séu skreyttar
með fallbyssum, og hvort að “narra” eigi bændur
og bændasyni frá íslandi til Canada, til þess að
koma iþeim í herþjónustu, ef á þarf að halda.
Við fyrri part þessarar spumingar, er það að
segja, að vér búumst við að byssuraar séu sett-
ar á þessa staði, til þess að geymast þar, eins og
hverjar aðrar leyfar frá eftirminnilegum atburð-
um, án þess að það sé gjört til þess, að þær hafi
nokkur sérstök áhrif önnur en þau, sem hljóta að
vakna í huga hvers heilbrigðs manns sem lítur
þær, en þau áhrif eru aftur undir innræti manns-
ins komin og skilningi.
Við síðari part spurningarinnar, er svar vort
þetta: Vér neitum því afdráttarlaust, að stjómin
í Canada. sé að narj-a nokkurn mann til þess, að
fara til (Janada, með þeim auglýsingum, sem hún
hefir birt í Lögbergi, eða í neinum öðrum aug-
lýsingum, sem vér höfum séð frá henni. Hún
hefir sagt frá kostum þessa lands og svo geta þeir
komið sem vilja og verið kyrrir heima, sem það
vilja heldur. En það ættu allir íslendingar að
muna, sem hingað koma til þess að setjast hér að,
og gjöras^ borgarar, að þeir með því gangast und-
ir allar þær skyldur, sem þeim borgararéttindum
þeirra eru samfara, hvort heldur þær eru ljúfar,
eða leiðar, hvort heldur þær veita auð og allsnægt-
ir, eða að þær kveða menn til varnar á vígvellin-
um- íslendingar ættu að vera nógu miklir menn
til iþess að gjöra skyldu sín hver sem hún er, og
hvar sem-þeir eru — líka á vígvellinum, ef á því
iþarf að halda.
Það sem er að gerast í okkar
eigin landi.
pað sem valdið hefir meira losi í hugsun
manna á þessum síðustu árum, ep sú svellandi þrá,
sem gripið hefir mannkynið, að vilja umsnúa öllu,
sem því finst að komi í bág Við þá stefnu, sem
beinast liggur til þeirra áfanga sem tilfinningarn-
ar vilja bera þá. /
Svo að segja í hverju landi í heimi leikur
þjóðfélagsskipunin á reiðiskjálfi. Menn vilja
, slíta af sér vanans bönd og láta gamminn geysa
eitthvað út í loftið, án þess þó að vita hvað þeir
væru að fara, eða hvar þeir mundu lenda. peir
urðu'og eru jþrælar tilfinninganna og þegar svo
er komið — þegar menn eru búnir að missa jafn-
vægið, er aldrei gott að vita hvað <þeir taka til
bragðs. peir em þá líklegir til þess að ráðast
á hvað sem þeim finst að sé fyrir þeim, og það
sem helst hefir orðið fyrir þessum óeyrða- eða
umbrota-mönnum, er efna, eða hagfræðilegt fyr-
irkomulag þýóðanna, eins og það hefir verið og er,
og því samfara hefir verið ástríða fcil þess að
umturna hinu andlega fyrirkomulagi, sér-
staklega að því er hin kristnu trúarbrögð
snertir, virðast menn helst hafa viljað sjá höggna
hverja stoö sem “himnana ber”, eins og Þorsteinn
Erlingsson kemst að orði, og vaða iþangað inn með
sínar kreddur, .eða kredduleysi, og afleiðingamar
af öllu þessu má hvarvetna sjá.
Ástæðumar fyrir þessu ástandi eru ef til vill
• margar — þær eiga sumar ef til vill upptök sín í
lífi þjóðanna, eða einstaklinganna, og eru lengi
búnar að búa um sig, áður en þær brjótast út.
Menn kenna stríðinu um þetta ástand, eins og um
flest annað, sem illa fer, eða ilt er. Stríðið á að
sjálfsögðu mikinn þátt í að þær brutust út einmitt
á þessum tíma, en þær voru lifnaðar löngu áður
og það var búið að kynda undir þeim lengi, áður
en stríðseldurinn hleypti ólgunni í þær.
Eins og aðrir, höfum vér hér í Canada feng-
ið að kenna á þessum óróa og óeyrðum nú alveg
nýlega, og það svo tilfinnanlega, að við upphlaupi
lá í síðast liðnum mánuði.
Fyrir nokkru síðan fóru menn þeir, er vinna
við linkola gröft, þess á leit við alsherjar námu-
mannafélagið, að sú deild sem þeir tilheyra, fengi
að bindast félagsböndum við communistafélag
Rússa í Moscow. Forseti sameinuðu félaganna
í Bandaríkjum, John L- Lewis setti þverjt nei þar
við. Hinir létu sér ekki segjast við það, heldur
senclu umboðsmann sinn til Moscow og gengu í
samband við félag communista eða Bolsheviki-
manna.
Eftir að það samband var gjört,,þá leið ekki á
löngu áður en launaðir, talsmenn communistanna
á Rússlandi fóru að halda æsingarræður á meðal
námumanna; þeir sögðu þeim, að þeir væru nógu
lengi búnir að vera þrælar auðmannanna, að þeir
skyldu taka námurnar í sínar hendur með valdi,
ef það gengi ekki marð góðu.
peir fengu námamennina til iþess, að minka
J framleiðsluna að minstakosti um þriðja part, og
héldu jþeir þeirri aðferð uppi um tíma.
pegar árangurinn af því varð ekki nógu á-
kveðinn, þá komu þeir því til leiðar, að námumenn
gengu ym bæina með* fána í fararbroddi, sem á
var ritað: “Lifi communistamir; niður með Lewis
og Gompers. Ef við fáum ekki kröfum okkar _
^ framgengt með góðu, þá tökum við þær með
valdi.
“Workers of the world, okkur er alvara!
Niður með auðmennina!”
/
pegar hér var komið fór mönnum ekki að
standa á sama um athafnir Moscow-vítanna og
fóru að veita mótstöðu, og lenti þá í slag.
Á meðán að þessar hamfarir voru á náma-
mönnum, héldu þeir marga fundi og samJþyktu
á meðal annars þetta:
*
“Við erum ófrávíkjanlega mótfallnir capi—
talista fyrirkomulaginu, og með iþví beita afli
til þess að ná takmarki okkar. Við erum líka
mótfallnir Samuel Gompers forseta sameinuðu
verkamannafélaganna í Bandaríkjum og John L.
Lewis forseta hinna sameinuðu námamannafé-
laga í Ameríku, fyrir þá sök, að þeir eru orðnir
að hinum örgustu afturhaldsseggjum og að
verkfærum í höndum auðmannanna.
“Við fyrirdæmum atferli Frakka í Ruhr
héraðinu, sökum þess að áform þeirra er, að
tengja saman kolanámurnar í Ruhr við jám-
námumar í Alsace-Lorrain með aðstoð þýzkra
verkamanna-
“Við sendum bróðurkveðju og óskir bestu
til alsherjar rauðafélagsins í Moscow, til deilda
þess í pýzkalandi og til allra félaga communista
hvar svo serfl þau eru. \n
Við skorum á stjómarformann í Canada og
stjóra hans, að lána Soviet-stjóminni í Moscow
$30,000,000.”
Ennfremur samþyktu þeir að heimta hækk-
un á launum sem námu þrjátíu af hundraði.
./J 1 _ »
Tveir af leiðtogum communista sem reknif
höfðu verið úr hinu sameiginlega námwmanna-
félagi Bandaríkjanna, þeir Alexander Howatt
frá Kansas og William Z. Foster, áttu að tala
1. maí s. 1., sem forkólfar Bolshevikanna í Nova
Scotia og New Brunswick, höfðu ákveðið sem
almennan helgidag fyrir námamenn í þeim fylkj-
um, voru fastsettir við landamæri Canada, af em-
bættismönnum Canadastjórnar, og urðu upp-
reisnarmenn því svo reiðir, að þeir hótuðu for-
sætisráðherra Canada , og öðrum málsmetandi
mönnum öllu illu, jafnvel lífláti, ef þeir væru ekki
tafarlaust látnir lausir.
Vér höfum nú dregið fram aðal drættina í
þessum raunarlega sorgarleik, sem háður var hér
svo að segja við okkar eigin dyr í síðastliðnum
^ apríl og maí, og vér gjörum það til þess að menn
geti betur áttað sig á hættu þeirri, sem hinu
æsta hugarfari manna á yfirstandandi tímum er
samfara og líka til þess, að menn geti áttað sig á
því, hversu óþarfir þeir menn eru, sem daglega
eru að leiða menn út á þessar brautir.
HUGSUM OSS AÐ
pER HEFÐUÐ
Bökunar-leyndarmál
Ef einhver Ibökunarleyndarmál
hefðiL truflað yður, munduð þér
þá ekki bjóða iþann sérfræðing
velkominn, sem gæti veitt yður
fullnægjandi lieiðbeiningu ?
L
pjónustudeild Robin Hood félagsins, býður yður ókeypis
leiðbeiningu frá sérfræðingum. peir gera bæði efnafræði-
legar og iböikunar-rannsóiknir og skýra yður frá hvað að var.
ROBIN H00D FL0UR
Engar kvatir. pér þurfið ekki einu
sinni að nota “Robin Hood” mjöl.
Þjónustudeild vor býður yður ókeypis
leiðbeiningar. Því ekki að . gera sér
gott af því. Skrifið oss í dag.
Trygging.—1 staöinn fyrir poka af Robin
Hood Flour, 24. punda eiSa þyngri, sem
búiö er aS eytia nokkru úr, látum vér ytiur
fá annan fullan I þeim tilfellum, sem kon-
unni hefir ekki hepnast bökunin eftir þrjár
tilraunir.
MOOSE JAW, SASK.
. —-----------------------
Ástœðurnar
fyrir því að hugur íslenzkra bænda
hnegist til Canada
46. Kafli.
-------!
Pouce Coupe sléttan liggur í
suðaustur Jiluta Peace River
landflæimiisins, í ÍBriitish -Columbia
fyilkinu. Landið er þar ðldu-
myndað með köflum og með gisn-
um skógi hér og þar. Spilda
þessi >er uim 25 mílna ibreið en 40
á lengd. Hún er aðskilin frá
'Spirit River og Grande Prairie
að austan og sunnan með öldu-
hryigg eða ihálsi. lNorður og
vestur jaðrar spildunnar, ná
alla leið tiil Peace og South Piné
ánna. Meginlína Edmonton,
Dunvegan og British Columbia
járnbrautarinnar, liggur gegnum
héraðið frá austri til vesturs. Með
bættum járnibrautarsamgöngum
má óhætt fullyrða að isvæði þetta
verði eitt thið arðvænlegasta í(
öllu fylkinu. Mikið er þar af
koium í jörðu, e runnin verða að
sjálfsögðu í stórum stíh þegar
brautin er fullger og nær alla
leið til sjáfar. Aðalbygðarlögi.i
á svæði þessu eru tvö, sem sé
Pouce Coupe og Ralla.
Pouce Cóuipe Ihéraðið er fram-
úrskarandi vel fallið til gripa-
ræktar. Það er einskonar há-
slétta, um 2400 fet ofan við sjáf-
armál, er liggur austan við
Klettafjöllin. Jarðvegurinn er
afar frjósamur og heyskapur þar
þvínær óþrjótandi. Áhrifa
hinna hlýju “Chinook“ vinda,
gætir þar ef til villi meira, en á
nokkrum öðrum stað. Allar al-
gengar korntegundir spretta þar
vel, svo sem hveitf, bygg o'g hafr-
ar> sama er að segja um garðá-
vexti. Skemdir verða þar sjald-
an af hagli eða hretviðrum og yf-
irleitt er veðráttufarið ihið ákjós-
ahlegasta, er hugsast getur.
Fort St. John stendur á norður-
baMca Peace árinnar, á eitthvað
800 feta háum stalli. Frá
iDuavegan og þangað, er etthvað
um 187 mílur. Staður þessi
liggur innan vébanda British Coil-
umbia fylkis. Fort St. Joh
héraðið er allmjög tekið að byggj-
ast. þótt en sé að vísu mikið
landrými, sem bíður þess, að
hönd sé lögð á plóginn.
Auðsuppsprettur eru þar því
nær ótæmandi. Pine áin hin
nyðri fellur frá norðri til suð-
austurs og rennur í Peace éna,
um 20 mílur neðan við Fort St.
John. Dalurinn er þar alldjúp-
ur en hlíðarnar vel grasivaxnar
og útbeit þar því 'hin bezta er
husgsast getur. Snjólétt er þar
að veia-inum til og áhrif hinna
hlýju “Chinook” vinda gera þac
að verkum, að góðir hagar hald-
ast þar iðuglega allan veturinn
út. Fáment er enn á stöðum
þessum, þótt nokkrar fjöls'kyldur
hafa að vísu tekið sér þar ból-
festu hin síðari1 ár. Landið er
einkar vel fallið til kvikfjárrækt-
ar. —
Hudson Hope liggur við Peace
-ária, nálægt vesturtakmörkum
Peace River héraðsins. Bátar
ganga eftir ápni frá Peace River
bænum fr^m á ihaust. Talsvert
er þegar búið að leggja af góðum
vagnavegum hér og þar u-m svæði
þessi. Jarðvegurinn er gljúpur og
sendinn. Um 18 mílna braut
iliggur til Maberly Lake, er þar
allmikið um hvítfiskjarveiði.
Talsvert hefir verið tekið af
gheimilisréttarlöndum á stöðum
þessum og hefir nýbyggjum yfir-
leitt vegnað þar vel. Símalín-
ur teng'ja nú Hudson Hope við
toorgir og bæi fylkisjns og sam-
göngurnar eru óðu-m að batna.
Feikna flæmi i þessu volduga
ihéraði, eru enr. óibygð með öllu,
en ínnan tiltölulega fárra ára,
miá ó'hætt fullyrða. að þar muni
rísa upp blómleg bygðarlög. Skil-
yrði öll frá náttúrunnar hendi,
eru þar hin ákjósanlegustu, sem
verða má. Flæmi þessi eru
framúrskarandi vel fallin til korn
yrkju, sem og búpeningsræktar. í«.
Keg River dalnum, eru beyskap-
arlönd hin beztu og útbeit pþrjót-
andi. Sama er að segja um
-Hay River dalinn, Hay Lake -slétt-
urnar og Buffalo Head hæðirnar.
-Suðaustur af Fort Vermilion,
liggja sæmilega góðir vegir ti'l
Buffalo !Head og Wabiskaw ár-
innar. Er timburtekja afar-
mikil á þeim stöðvum.
Veðþáttufar í béraði þessu, er
óviðjafnanlegt að gæðum. Með
hættum sam-göngum, má öhætt
fullyrða, að í náinni framtið,
^ferði þar að finna ein þau happa-
sælustu bygðarlög. sem vestur-
landið á til í eigu sinni.
Alvarlegar úrfellingar.
Spurningar til Moderationmanna.
——i—i—
Hér fylgja á eftir tvær máls-
greinar, úr British Coulumbia
vínbannslögunum. ipær sýna
EDDYS
MATCHES
Fyrstar að öryggi
F yrstar að hagkvœmni
Fyrstar að sparnaði
ÆFINLEGA x
FÁST ALSTAÐAR í CANADA
BIÐJIÐ UM EDDY’S ELDSPITUR.