Lögberg - 21.06.1923, Blaðsíða 6

3U. 6
LÖGBERG, FIMTUDaGINN
JÚNI 21. 1923
Barónsfrú Mainau.
Eftir
E. Marlitt.
“Gjarnan, senda mér eins margar ferðalýs-
ingar og þú vilt —’’
“Senda þær til þín, konunnar, sem er skil-
in við mig?”
Hún hrökk við ósjálfrátt, eins og hún væri
hrædd. það hefði verið hægðarleikur fyrir
hana, að svara: Sambúð okkar í Schönwerth er
óeðlileg. Við ættum að eiga hlut hvort með
öðru í sorgum og gleði, en við göngum hvort við
annars hlið eins og að örlög annars væru hinu
með öllu óviðkomandi. þú ættir að vera vernd-
ari minn, en iþú lætur misþyrma mér og særa
tilfinningar mínar jafnt og stöðugt, án þess að
þú hreyfir þinn minsta fingur til þess að verja
mig — þess konar samband er ósiðferðislegt og
eg slít mig úr því; hins vegar læt eg margt ekki
á mér festa, sem heimurinn kallar óhæfu —”
En hún sagði ekki ennað en þetta þótt hún hugs-
aði fleira: “Eg hygg að höfundurinn og sá,
sem málar skýringarmyndirnar fyrir hann geti
haft bréfaskifti. Hver getur haft nokkuð út á
það að setja, að við skiljum ekki sem óvinir og
höldum áfram að standa í vinsamlegu sambandi
hvort við annað —”
“Hvemig getur þú vogað þér, að bjóða mér
þetta — eg vil ekki hafa vináttu þína,” sagði
hann æfur og spratt á fætur. “pað er satt að
eg hefi hrapað langt mjög langt niður úr þeirri
hæð, sem eg þóttist standa í, en eg er einn þeirra,
sem hungra heldur en biðjast beininga.”
Skóggæslumannskonan hafði, ef til vill
heyrt reiðihljóminn í orðunum gegnum hálfop-
inn gluggan og bjóst við að áköf deila milli hjón-
anna væri í vændum. Hún kallaði á Leó í
hálfum hjóðum til þess að sýna honum folald
í garðinum — hún aumkaði drenginn.
I Mainau hafði /gengið spölkom frá konu
sinni og virtist vera að horfa með eftirtekt á
blómin í kringum sig, en brátt. gekk hann aftur að
borðinu, þar sem hún var að tína blöðin, sem
hann hafði fleygt á jörðina, upp úr grasinu með
skjálfandi höndum.
“það hefir alt gengið sinn vana gang í
Schönwerth meðan eg hefi verið burtu?” spurði
hann með uppgerðar ró og sló hart með fingr-
unum á borðið.
“Eg veit ekki af neinu óvanalegu til að
skýra þér frá,” sagði hún — “nema ef telja
skyldi að Gabríel er sígrátandi út af hinni vænt-
anlegu burtför sinni — Frú Löhn sýnist vera
mjög hnuggin út af því.”
“Frú Löhn? Hvað kemur það frú Löhn við?
Og hvemig læturðu þér detta í hug, að nokkur
skapaður hlutur geti snert tilfinningar þessarar
konu? En hvernig þú lítur á alla hluti hér í
Schönwerth, hvað ímyndunarafl þitt er æst! —
— Frú Löhn, þessi karlmannlega kona, þessi
taugalausi trédrumbur — Hún þakkar víst guði
fyrir það þegar hún loksins losnar við drenginn!”
“Eg er á alt annari skoðun.”
Nú, og þú heldur þá sjálfsagt að hún sé mjög
tilfinninganæm sál, rétt eins og þú gjörir þér í
hugarlund, að þú hafir fundið snillli, sem jafn-
ist á við hæfileika Michael Angelos, eða eitt-
hvað því líkt hjá þessum sljóa og lata strákræfli.”
petta kalda háð, þessi tilraun hans til þess
að erta hana og særa gerði hana grama í geði; en
hún vildi ekki deila við hann framar.
“Eg man ekki eftir því að eg hafi borið Gab-
ríel saman við nokkum frægan meistara,” svar-
aði hún og horfði á hann alvarlegum augurn.
eg hefi að eins sagt að hjá honum væru bældir
niður allmiklir listamanns hæfileikar, og eg
endurtek það nú afdráttarlaust.”
“Og svei! — Hver er það þá, sem bælir þá
niður? Ef þeir eru eins ábærilegir og þú held-
ur, þá einmitt fá þeir bezta jarðveg til að þríf-
ast í, í klaustrinu *— Margir frægir málarar hafa
verið munkar — En hvað þýðir svo að vera að
deila um skegg keisarans. Hvorki eg né frændi
minn höfum ákvarðað drenginn fyrir hina and-
legu stétt; við að eins framkvæmum hinstu ósk
dáins manns.”
“Hefir þú í raun og vei;u lesið og rannsakað
samvizkusamlega þessa síðustu skipun?”
Hann hreyfði sig óþohnmóðlega og horfði á
hana með augnaráði, sem smaug gegnum hana.
“Gáðu að þér Júlíana!” sagði han ní hótandi
róm og lyfti upp vísifingrinum. “Mér finst
sem þig muni langa til þess að koma einhverjum
blett á heimili það, sem þú ætlar að fara að yfir-
gefa — þú vildir óska að þú gætir sagt sem svo:
Eg kannast við, að það hefir komið blettur á
Thrachenbergsættina við eignakyrsetninguna —
en í Schönwerth er heldur ekki alt eins og það
ætti að vera — iþað er ekki einleikið með auðinn
þar! En viðvíkjandi þessum grun þínum
svara eg þessu. Frændi minn er ágjarn, hann
er drambsamari en flestir aðrir menn, hann hefir
líka ýmiskonar smá illkvittni, sem maður verður
að vara sig á; en hann er svo skynsamur og ór-
lyndur, að hann hefir aldrei hlaupið í þær gönur,
sem eru afleiðingar af illum ástríðum; hann hef-
ir alla sína æfi haldið sér við meginreglur sannra
aðalsmanna — í því efni ber eg óbilandi traust
til hans og skoða það sem árás á minn eiginn
heiður, þó að ekki væri nema í spaugi og hugs-
unarleysi sagt um hann eitthvað það er benti
á óheiðarlegt framferði, t. d. erfðaskráarfölsun,
eða eitthvað þvílíkt. — Eg vil biðja þig að
muna eftir því, Júlíana! Og nú held eg að
það sé kominn tími til að við förum heim ______
pessi þytur í skóginum veit á ilt. J?6 að enn
þá séu að eins fyrstu dagarnir í september, þá
getur maður samt ekki verið viss um nema að
það komi illviðri á eftir þessum svækju hita. —
Heimkoma okkar verður varla eins yndisleg og
sú, sem þ úvarst að lýsa áðan — en hvað gerir
það til? Máður verður að reyna að láta það
ekki fá mikið á sig.”
Hún snéri baki við honum þegjandi og fór
inn í húsið til þess að sækja Leó. pað titraði í
henni hver taug. “Hann er voðalegur Líana,”
hafði úlrika sagt við hana brúðkaupsdaginn, og
þó hafði hann verið hægur og rólegur þá —
hvað mundi hún segja, ef hún sæi hann í þessum
ham. Svipur hans og látæði var harðlegt og í
röddinni var einhver hljómur, sem hafði lemstr-
andi áhrif. En samt þótt undarlegt væri, skildi
hún hann betur í þessu ástandi heldur en þegar
hann var með uppgerðar afskiftaleysi og lét sem
hann væri leiður á lífinu; hún var orðlaus af
hræðslu og kvíða og hinar óréttlátu ásakanir
hans særðu hana, en þetta var eðli hans og skap-
lyndi, sem einnig kom ósjáfrátt í ljós í því sein
hann hafði skrifað, og þvert á móti vilja hennar
var það alt í einu farið aðhafa aðlaðandi áhrif á
hana. pess vegna var það að hún gat stungið
upp á því við hann að þau skyldu standa í ein-
hverju vingjamlegu sambandi hvort við annað
— Nú þegar þau gengu heim byrgði hún andlitið
í höndum sér; hún fyrirvarð sig, því boð hennar
hafði verið afþakkað.
Vindurinn gnauðaði ákaft í trjánum og þyrl-
aði lausum blöðum í loftinu, og fullþroskaðir á-
vextir duttu niður og ultu eftir veginum. þegar
þau voru komin nálægt höllinni, sagði hestamað-
urinn einn, er þau mættu, þeim frá því, að hestar
hertogaekkjunnar og hirðmeyjar hennar stæðu í
hesthúsinu — hún hefði verið í útreiðarferð og
leitaði skýlis undan illvirðinu í höllinni.. Mainau
stappaði óþolinmóðlega í jörðina, er hann heyrði
þetta.
“Nú, er þetta ekki nógu skemtileg heimkoma
fyrir mig? Getur maður fengið nokkra elsku-
legri og nægætnislegri móttöku?” sagði Mainau í
háðslegum róm og benti til hallardyranna. Her-
togaekkjan kom skyndilega fram á grashjallann
og studdi sig með báðum höndum við jámgirðing-
una. Vindurinn feykti til dökka hárinu hennar,
sem hékk laust Iangt niður á bakið, og hvítu
strútsfjörðinni í hattinum hennar. Hún horfði
svo undrunarfull á hjónin, sem komu gangandi
með Leó á milli sín og virtust vera mjög ánægð
að hún tók alls ekki eftir því að Mainau heilsaði
henni álengdar. Hún rykti til höfðinu þótta-
lega og flýtti sér að setjast aftur í hægindastól
milli prestsins og hirðdróttsetans og þar sat hún
og hallaði sér aftur á bak makindalega, er Mainau
og kona hans komu inn í gestasalinn.
J7að var sem illvirðisskýin hefðu þjappast
saman uppi undir loftinu í salnum; hálfrökkrið
þar inni var svo ógeðslegt og þvingandi — hvítu
gipsmyndirnar á veggjunum höfðu draugalegt
útlit, en samt var andit hertogaekkjunnar enn
hvítara og um það lék gremjulegur háðssvipur.
Leiftur hinna fögru augna hennar sást ekki í hálf-
dimmunni — en þau lýstu eins og kulnandi glæð-
ur undir ljósgráum flókahattinum. Hún tók
hinni kurteisu kveðju Líönu með drembilegu
augnatilliti.
“Hvaða undarlegt uppátæki er þetta, Raoul ?”
hrópaði dróttsetinn til bróður sonar síns.
“pú skilur eftir vagninn og hestana og gegn-
af eintómum tepruskap í gegnum skóginn!
Veiztu það, að það nærri því hlaust slys af þessu.
Hvemig getur þú trúað öðrum eins klaufa og hann
er þessi Andre fyrir bráðólmum hestum frá
Wolkershausen ? þeir fældust með hann, og hann
kominn hingað næstum dauður af hræðslu.”
“J?að er þó sannarlega hlægilegt. það hefir
enginn annar en hann farið með þá langa lengi
— peir hafa hlotið að vera hræddir við mílustaur-
inn aftur. — En ferð mín í gegnum skóginn hing-
að heim á ekkert skylt við tepruskap; mig lang-
aði ekki til þess að sitja lengur á vagnsætinu og
hálfstirna í sólarhitanum.”
“Og þér, náðuga frú, hefðuð átt að fara ein
til skóggæzlumannshússins, sem þér hafið alt í
einu tekið svo mikla trygð við”, sagði karl í ó-
notalegum róm við Líönu, án þess svo mikið sem
að líta við henni — honum fanst óþarfi að hreyfa
sig nokkuð úr þægilegu stellingunum, sem hann
sat í, hennar vegna. —
Eg verð samt vinsamlegast að biðja yður, að
skoða ekki dótturson minn sem eign Trachenbergs
fjölskyldunnar, sem þér getið farið með eins og
yður sýnist — eg hefi verið dauðhræddur um barn-
ið.”
“Mér þykir mjög mikið fyrir því, herra drótt-
seti,” sagði Líana, án þess að láta hnífilyrði gamla
mannsins fá nokkuð á sig.
Hertogaekkjan var auðsjáanlega komin í
betra skap. Hún dro Leó til sín og gerði gælur
við hann. “En þér hafið nú fengið hann heilan
á húfi aftur, minn kæri von Mainau,” sagði hún
í mýkjandi róm við hirðdróttsetann.
Leo vatt sér snúðugt úr örmum hennar.
Honum geðjaðist ekki að “mömmu erfðaprinsins'’
og hann dró aldrei neinn dul á það.
Svipa frúarinnar, sem lá á borðinu, var öllu
gimilegri í augum hans. Handfangið á henni vaf
haglega gert tígrisdýrahöfuð úr gulli með dem-
antsaugum.
pessi svipa er á stóru myndinni, sem stend-
ur á borðinu hans pabba”, sagði hann — hann
átti við stóra Ijósmynd af hertogaekkjunni í reið-
fötum. “En nú stendur hún þar ekki lengur”,
bætti hann við og fór að blístra og láta smella í
svipuólinni — “og hinar myndiraar eru þar ekki
heldur, og veggja pappírinn er fallega rauður enn-
þá, þar sem þær héngu—og þpssi kjánalega
blái skór er Iíka farinn.’
“Hvað er þetta, barón Mainau, hafið þér
hreinsað til hjá yður ?” spurði hertogaekkjan og
hélt niðri í sér andanum. “Hafið þér fleygt öll-
um þessum gömlu, uppgjafa minjagripum í sama
ruslaskotið?” Alt hið ósveigjanlega drottingar-
dramb hennar kom í ljós í svipnum, en í röddinni,
sem var djúp og ekki laus við að vera klökk, mátti
merkja sambland hræðslu, kvíða og eftirvænting-
ar. — Hún vissi nákvæmlega, hvernig öllu var
fyrirkomið í herbergjum Mainaus; hún hafði
verið þar við marga kvöldskemtun meðan fyrri
kona hans var á lífi.
Hann stóð beint fyrir framan hana og horfði
fast og rólega í augu hennar, er leiftruðu af til-
finningu, rétt eins og honum þætti gaman að.
“J?að er vel um þá búið, yðar hátign”, sagði
hann. “Eg verð lengi burt og vil ekki láta, þessa
gripi skemmast af ryki eða ógætni þjónanna.”
“ En pabbi, þú hefir látið mína mynd, þar
sem glerklukkan með skónum í var áður”, hélt
Leó áfram með þráa, “og þar fyrir ofan hefir þú
hengt nýju myndina, sem mamma hefir málað.”
Mainau leit hvorki á hertogaekkjuna né
hina, sem við voru staddir, til þess að lesa út úr
andlitum þeirra, hver áhrif þessi orð hefðu, en
hann snéri sér fljótt við og leit á konu sína hálf
feimnislega, en um leið með ískyggilegu augna-
ráði, eins og hann væri sárgramur út af því, að
einmitt hún skyldi vera heymarvottur að þessu
hjali barónsins.
“pú hefir þá slegið hendi þinni á myndipa,
Raoul,” sagði hirðdróttsetinn fljótt. “Eg leyfði
mér að efast ofurlítið um staðhæfingu barónsfrú-
arinnar um að hún hefði ekki fengið hana aftur.
— Fyrirgefið þér, náðuga frú, eg hefi gert yður
órétt til!” Hann hneigði sig hátíðlega en um leið
háðslega fyrir Líönu. Nú, fyrir mér máttu það.
Hún er vel geymd hjá þér, Raoul. Láttu hana
bara vera kyrra í gluggaskotinu. — En veiztu
hvað hátt listakonan hefði virt hana? —Fjöru-
tíu dali.”
"Eg verð að biðja þig, að gera svo vel og láta
mig einan um það, að koma mér saman við hana,”
greip Mainau framm í fyrir honum reiður. Karl
hrökk saman og var hálfsmeikur við svipinn,
sem kom á andlit bróðursonar hans — það leit
helzt út fyrir, að hann langaði til að reiða krept-
an hnefann.„
Hertogaekkjan og hirðmærin skildu ekki
hvað þessi orðasenna ætti að þýða, en presturinn,
sem hafði setið og ekki skift sér af neinu, studdi
nú báðum olnbogunum á stólinn og beygði sig á-
fram hlustandi með ákafri eftirtekt, í djöfullega
seyðandi stellingum, rétt eins og hann væri að
komast á snoðir um eitthvað hræðilegt leyndar-
mál í augnaráði, rödd og látbragði hins reiða
manns.
“Drottinn minn góður! vertu ekki svona æst-
ur til einskis kæri Raoul!” sagði dróttsetinn í
sefandi róm. “Af hverju ertu svona reiður? Eg
vil bara að alt sé rétt.”
Mainau horfði á hann alvörugefinn. “Eg
efast ekki um það,frændi, en í tilraunum þínum,
til þess ert þú oft svo óheppinn, að koma of mikið
í bága við siðvenjumar. Enginn mundi ábyrgj-
ast eins og eg, að þú sért gagntekinn af réttlæt-
istilfinningu — þú ert hinn eini Mainau, sem enn
er á lífi, og eg get látið mér nægja með stéttar-
meðvitund mína og stolt mitt yfir heiðarleik ætt-
ar okkar. — En meðal annara orða — mér dettur
nokkuð í hug — get eg ekki ennþá einu sinni
fengið að líta yfir skjölin, sem hafa að geyma
síðustu yfirlýsingar Gilberts frænda fil samtíð-
armanna sinna. — Eg mintist hans í Wolkers-
hausen, þegar eg stóð fyrir framan hina ágætu
mynd hans þar, og tók eftir því, mér til sárra leið-
inda, að hún er farin að skemmast af myglu og
raka og þarf viðgerðar með. —Kveðja hans til
okkar er þar á ofan í þessum skjölum.”
“þú skalt fá þau — á það að vera strax ?”
“pau eru vel geymd í skríninu þaraa,” sagði
hann og benti á útskoma skrifborðið. “Ef þú
vildir gera svo vel og opna það.”
Hirðdróttsetinn var staðinn upp og haltraði
fúslega að borðinu. Hann opnaði skrínið, sem
hafði líka að geyma bréfið frá greifafrú Trachen-
berg. iHann tók róslitaða blaðið upp varlega
með fingurgomunum og sýndi hertogaekkjunni
það með djöfullegu brosi: “Fagrar endurminn-
ingar, yðar hátign — rósailmur —ekkert annað,
en samt virði margra þúsunda í mínum augum”,
sagði hann með léttúðarfullum hlátri og fleygði
því aftur í skrínið. Svo tók hann upp pappírs-
stranga, sem svörtu bandi var bundið um og rétti
Mainau hann. Mainau leysti strax utan af hon-
um. “ó, hér liggur blaðið með fyrirskipunum
frænda viðvíkjandi Gabríel ofan á”, sagði hann
og tók mjóa pappírsræmu úr stranganum. “J?að
var hin síðasta skrifaða ósk, sem hann lét í Ijós ?”
“J?að var hans síðasta ósk,” sagði hirðdróit-
setinn rólega um leið og hann gekk aftur að völt-
rustól sínum.
Mainau tók fleiri blöð og lagði þau hvort við
hliðina á öðru á borðið. “petta er merkilegt”,
sagði hann.. “J?essi síðasta ósk er mér sagt að
hafi verið skrifuð fáum stundum áður en hann
dó, og samt er á henni sama einkennilega flúðraða
rithöndin, sem hann var vanur að rita; höndin
er sú sama alveg upp á punkt og kommu. — Ná-
vist dauðans hefir ekki haft minstu áhrif á hans
styrku hönd — og það er gott. — Hversu auð-
velt væri ekki annars að efast um, að þetta skjal,
sem er lagalega óvottfest, væri ekta.’
Hertogaekkjan tók blaðið úr hönd hans af
forvitni.
“J?að er einkennileg rithönd, en nokkuð erf-
itt að lesa hana,” sagði hún. — “Eg mæli svo fyrir
og fastákveð að drengurinn Gabríel skuli verða í
þjónustu kirkjunnar — í klaustri skal hann biðja
fyrir sinni lágt föllnu móður.” þetta stóð í ein-
um fyrirmælunum, sem hún komst fram úr að
lesa.
Langar þig ekki ti svo mikið sem að líta á
þessa skrá hins deyjandi manns, Júlíana?” sagði
Mainau rólega og snéri sér til konu sinnar, sem
stóð á bak við hægindastól og lét hendumar
A T ✓ • .. I • vt timbur, fialviður af öllum
Njgar vorubirgSir tegvmdum, geirettm og aj.-
konar aðrir strikaðir tiglar, Kurðir og gluggar.
Koncflð og sjáið vörur vorar. Vér erum aettð glaðir
að sýna þó ekkert sé keypt.
The Empire Sash & Door Co.
------------- ------------------
HENRY A.VE. EAST - W1NNIPE6
hvíla á stólbakinu. Hún leit ekki á manninn, sem
reyndi að gera henni sem mesta smán. Enginn
þeirra, er viðstaddir voru, vissi hvað hann ætl-
aði sér með þessu — en henni einni fanst hvert
orð hans vera sem hnífsstunga. Hvers vegna hafði
hún líka vogað sér að leita að þessu leyndarmáli,
sem frú Löhn hafði minst á með mestu varúð?
—Mainau hélt tveimur blöðum fyrir framan hana
og hún bar þau saman með samvizkusamlegri
eftirtekt, án þess að snerta þau. J?að var ná-
kvæmlega sama rithöndin á báðum, sami penna-
drátturinn í síðustu orðunum. J?ar að auki voru
drættirnir alt of einkennilegir og óvenjulegir til
þess að nokkrum hefði getað komið til hugar að
falsa þá —og samt —
pjónn kom inn og rétti Mainau nafnspjald á
silfurdiski. J?að batt enda á þessa óþægilegu at-
höfn.
“ó-já”! hrópaði hirðdróttsetinn og sló ofur-
laust með fingrunum á ennið á sér, “eg var alveg
búinn að gleyma því, Raoul! pað kom hingað
ungur maður fyrir svo sem einni klukkustund og
hann steig svo fljótt og hispurslaust út úr vagn-
inum, að það var rétt eins og hann ætlaði sér að
setjast hér að. Hann hélt því fram, að hann
væri hingað kominn samkvæmt þinni skipun, og
hefði ekki sú ómetanlega ánægja fallið mér í
skaut, að heilsa hertogaekkjunni, þá hefði eg veitt
honum móttöku til þess að fá að vita erindi hans.”
“Jú, hann á að setjast hér að frændi.— hann
er nýi kennarinn hans Leós”, sagði Mainau og
lagði blöðin saman.
Hirðdróttsetinn beygði sig áfram eins og
hann hefði ekki heyrt rétt.
“Eg held að eg hafi ekki skilið þig, kæri
Raoul,” sagði hann seint og lagði áhersluna á
hvert orð. — “Sagði þú að hann væri nýji kenn-
arinn? — Drottinn minn góður, hefi eg þá verið
sofandi eða legið í hitaveiki í fleiri mánuði, að eg
skuli ekkert hafa heyrt um þetta ?”
Háðsglott lék um varir Mainaus. “J?að hef-
ir hreint ekki verið margra mánaða undirbúning-
ur fyrir þessa breytingu, frændi”, sagði hann.
“Pað hefir verið mælt með þessum manni við mig
einu sinni áður, og nú lét eg hann koma, fyrst eg
á annað borð þurfti á honum að halda. J?að vildi
svo vel til, að hann var ekki við neitt bundinn,
svo að hann hefir komið tveimur dögum fyr en eg
var búinn að leggja fyrir. Mér þótti það lakara,
því eg ætlaði að láta þig vita að hann kæmi, að
minsta kosti einum degi áður en hans væri von.”
“J?að hefði lítið breytt vilja mínum og hann
er sá, að þessi ungi maður, sem kemur hingað
eins og ofan úr skýunum, verði ekki hér í Schön-
werth.”
hiiiiiiiiiniiiiiiiiiiiiiiiiiiiiffiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii
EDDY’S
MATCHES
Öll betri gestgjafahús, matar-
söluhús, járnbrauta og gufu-
skipafélög brúka EDDY eldspít-
ur, vegna áreiðanleik þeirra.
BIÐJIÐ CETÍÐ UM þÆR MEÐ NAFNI.
iitiimiiiiiiimiiiiiimitfiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiimiiiiimiiii