Lögberg - 12.07.1923, Blaðsíða 4

BIs. 4
LÖCiBERG, FIMTUDAGINN
12. JÚLÍ 1923.
t" 11 ~=g'
IJögberg Gefið út hvem Fimtudag af The Col- ombia Pre*s, Ltd.,iCor. William Ave. & Sherbrook Str.. Winnipeg, Man. Talsímart N-6327 og N-6328
Jón J. BOdfeli, Editor
Utanáskrift til biaðsins: THE COLUtyBIA PHESS, Ltd., Box 3171, Winnipeg, Harp Utanáskrift ritstjórans: EOiTOR LOCBERC, Box 3172 Winnipeg, ^an.
The “Lög\>«rg" 1« prlnted and publiahed by The Coiumbla Preaa, Llmltad, in tha Columbia Hlock, S63 tj S67 Sherbrooke 8treet. Wlnnipeg, Manltoba

Heiniilið.
pau eru ekki mörg, orðin í tungumáli mann-
anna, sem hljómfegurra er en orðið heimili. Og
>að er ekki að eins hljómfagurt, heldur er það,
sem orð það táknar, það bezta og þýðingarmesta,
sem mennirnir eiga, eða geta eignast á lífsleið-
intii. Heimilið, sá eini griðastaður, sem til er á
jarðríki. Heimilið, þar sem útrétt vinarhönd
mætir manni og kærleiki og friður umvefur
mann. HeimUið, þar sem menn geta feng'ð •’ ' j'
frá kuidahrolli lífsins, hvíld frá þreytuverkum
daglegrar iðju og safnað kröftum fyrir komandi
dag.
En heimilið er, eða getur verið miklu meira
en þetta. J?að er lífgjafi þjóðarinnar. þaðan kem-
ur henni allur hennar styrkur, og þar er hugsun-
arháttur hennar myndaður og framtíðar velmeg-
un hennar annað hvort eyðiiögð eða grundvölluð.
Fyrir heimilinu eiga menn að bera mesta
virðingu allra veraldlegra stofnana, vegna þess,
að það er virðulegasta stofnunin, sem til er.
Grundvöllur þess er kærleikur. Böndin, sem
binda það saman, er vinátta, og framtíðar við-
hald þess er fórnfýsi.
Fegurð heimilisins er ekki að finna í skraut-
legum húsum, eða skrautmunum, fögrum klæð-
um, eða neinni útvortis fegurð. Hið reisulegasta
heimili og skrautlegasta, getur verið tómt, kalt
og óaðgengilegt, því ekkert hús eða útvortis
skraut megnar að gjöra heimilið að sælustað. pað
er heimilislífið eitt, sem það getur gjört, sam-
bandið á milli þess fólks, sem heimilið byggir,
orð þess og atlot, sem gjörir heimilið fullkomið
og auðugt, eða þá óaðgengilegt og fráhrindandi.
Á miðöldunum fundu menn til þess og lögðu
sig þá fram til þess að auðga heimilislifið og efla
heimilisfriðinn, og þeir vissu hvað þeir voru að
gera. Myndirnar, sem meistararnir máluðu þá
af heimilishelginni, áttu ekki lítinn þátt í að vekja
lotningu í sálum manna fyrir hinu háleita hlut-
verki þess. Hugsun sú, að heimilið væri stofnað
guði til dýrðar og því haldið við í hans þjónustu,
umskapaði andrúmsloft heimilanna og gjörði þau
að hans musteri, og í slíkum musterum var og er
gott að búa fyrir þá eldri, jafnt sem þá yngri.
f þessu sambandi erum vér sérstaklega að
hugsa um þá hina yngri—kynslóðina, sem nýtur
verka og hugsana þeirra eldri, og hina ægilegu
breytingu, sem oss finst að sé að verða á heim-
ilishaldi og heimilislífi vorra daga. Oss finst, að
heimilishelgin sé að hverfa, og lotning bæði eldri
og yngri að hverfa fyrir helgi heimilisins. Heim-
ilið er nú ekki orðið meira en svefnstaður og mat-
arbúr, þar sem fólkið kemur saman til þess að
borða og sofa, og helgi þess er horfín, musterið
fallið og lotningin flúin.
það er sagt um Rómverjann Ágústus, að hann
hafi, á hverjum degi efra aldurs síns átt tal við
barnaböm sín, vakað yfir velferð þeirra, leitt þau
og leiðbeint þeim í öllu góðu og göfugu. — Gæti
það ekki verið holl lexía fyrir feður og aðra þá,
sem fyrir heimilum standa nú á dögum, þar sem
bömin eru orðin fráhverf foreldrum sínum áður
en þau eru sjálfbjarga?
pjóðimar hafa úr mörgum vandamálum að
leysa, úr mörgum erfiðum spursmálum að greiða,
en ekkert þeirra er vandameira, né heldur þýð-
ingarmeira fyrir þjóðfélög og einstaklinga, held-
ur en heimilis spursmálið. Ef mönnum tekst að
endurreisa heimilishelgina, heimilislotninguna,
heimilisfriðinn, þá leysast mörg hin erfiðu
spursmál, sem þjóðimar eiga nú við að stríða, af
sjálfu sér.
Ert þú einn af þeim?
Eins og náttúrlegt er, þá horfa flestir ungir
menn með aðdáun til afburðamanna, sem þeim
eru samtíða, eða sem mest hefir kveðið að og
fram úr hafa skarað í liðinni tíð, uppfyndinga-
manna, kaupsýslumanna, stjómmálamnna og vís-
indamanna.
Út á þetta er ekkert að setja. Síður en svo.
En það, sem athugavert er, er það, að flestir
horfa á frægðarljómann, sem hvílir yfir nöfnum
þessara manna, en athuga ekki erfiðleikana, sem
þeir urðu að yfirstíga áður en þeir urðu frægir,
— hugsa ekki um næturnar, sem þeir hafa orðið
að vaka og brjóta heilann um þetta eða hitt við-
fangsefnið, — hugsa ekki um fátæktina, sem
þeir hafa orðið að ganga í gegn um, áður en efna-
mennirnir vildu fara að líta við þeim, — hugsa
ekki um vonleysisfargið, sem var að því komið
að merja þá undir þunga sínum, — hugsa ekki
um það, að enginn maður getur náð frægðarstig-
inu, nema fyrst að hafa strítt við þessa erfið-
leika, alla eða einhverja af þeim, og unnið sigur.
pegar menn tala um þenna eða hinn yfir-
■burðamanninn, þá verður það vanalega fyrst fyr-
ir, að tala um það, hvað hann sé eða hafi verið ’
gáfaður, og er það máske náttúrlegt, því gáfur
eru gull. En gáfurnar einar flytja aldrei neinn
mann, eða neina konu, upp á tind frægðarinnar.
Tökum tvo menn til dæmis. í æsku er ann-
ar þeirra sagður fluggáfaður, fljótur að læra og
skilja, en hinn daufari og seinni að átta sig á öllu.
En samt var það nú hann, sem náði tindi frægð-
arinnar í mörgum tilfellum.
Hvernig stendur á því?
pað stendur svoleiðis á því, að atorka
manna í lífinu er ekki eins mikið undir gáfna-
forða komin, eins og því, hvemig gáfurnar eru
notaðar.
það er með hæfileikana eins og gimsteinana,
að þeir glitra ekki fyr en búið er að slípa þá.
Hæfileikar manna njóta sín ekki fyr en búið er
að æfa þá.
Æskumaðurinn, sem vill ná frægðartakmarki
í lífinu, verður að skilja, að á milli hans og þess
er haf, sem hann verður að kafa, erfiðleikar, sem
hann verður að yfirvinna, aflraunir, sem hann
verður að þreyta, unz hver taug líkama hans er
stælt og hver andans hæfileiki, sem hann á yfir
að ráða, þroskaður. En þegar það er fengið, þeg-
ar afl vilja, sálar og líkama stefna ákveðið að einu
og sama marki, þá er líka fátt til á lífsleiðinni,
sem megnar að aftra mönnum frá að ná takmarki
sínu.
pessi draumur manna um meðfædda afburða
hæfileika, sem flytji menn fyrirhafnarlaust upp
á frægðartindinn, er í flestum, nei öllum tilfellum
villandi. pangað kemst enginn, nema með afar-
mikilli áreynslu,
Menn horfa nú á dögum á hina iðandi kös
manna og kvenna, sem virðast berast með tím-
ans straumi—sofa, eta leika sér og deyja. Kraft-
ar þess stirðna með hverju líðandi ári. Meðvit-
und þess fer þverrandi. Nautnalífið eitt heldur
áfram að vaxa og þroskast. Samt er margt af
þessu fólki hæfileikafólk, kannske alt og sjálfsagt
margt af því meiri hæfileikum búið, heldur en
þeir eru, sem fram úr skara að atorku og vinna
sér ódauðlega frægð á ýmsum sviðum lífsins; en
það notar þá ekki, svo þeir ryðga og rotna, þar
til þroska skilyrði þess eru töpuð.
Mannfræðingar segja, að fólk upp til hópa
þroski einn tíunda part hæfileika sinna; hinir
níu tíundu partar þeirra fá enga framrás. Ef
þessi staðhæfing þeirra er sönn, er þá nokkur
furða, þó afkoma fjöldans sé bágborin? Eða er
það þá nokkuð undarlegt, þó þeir séu tiltölulega
fáir, sem ryðja sér braut til vegs og frægðar?
Frægðarbrautin er engum auðfarin, en hún
er fær hverjum þeim, sem vill beita öllu afli sínu
til þess að komast yfir hana og upp á tindinn,
sem sólroði sigursins leikur um.
‘‘The Vikings Heart”.
Svo heitir saga, sem nú er í prentun og
kemur væntanlega á bókamarkaðinn í haust, eftir
Laura Goodman Salverson. Vér höfum ekki séð
handritið að þessari bók, en þeir, sem hafa séð
það og lesið, Ijúka lofsorði á það.
f riti einu, sem út kom ekki alls fyrir löngu,
er minst á sögu þessa, því ritstjóra þess hafði
verið sent handritið til athugunar, og farast hon-
um þannig orð um það: “Mér hefir verið send
saga eftir Mrs. Goodman Salverson til athugun-
ar, og þó hún sé alt of löng til þess að birta hana
í tímariti, þó það væri gert í smáköflum, þá verð-
skuldar hún að henni sé veitt nákvæm eftirtekt.
Sagan er af landnámi íslendinga við Winnipeg-
vatn, og segir mjög skýrt frá frumbýlingsárum
landnemanna þar. Eitt af því, sem dregið er
skýrt fram í þessari sögu, er tilfinning íslend-
inganna gagnvart hinu enskumælandi fólki, eða
það væri ef til vill réttara að segja: tilfinning
þeirra enskumælandi gagnvart íslendingunum.
Reynsla þeirra í þessu efni er reynsla allra ann-
» ara þjóðflokka, sem þetta land hafa bygt, og
það eru um fjörutíu af þeim, sem búsettir eru í
Manitobafylki. pað eru tvær stefnur, sem hægt
er að taka í þessu sambandi: Sú fyrri er fyrir-
litning og mótþrói ,að líta á innflytjendurna
sem þeir væru óvelkomnir og að troða sér inn í
verkahring annara, að þeir séu menn, sem
standa á lægra mentunar og menningarstigi fyr-
ir þá sök eina, að þeir mæla ekki á enska tungu.
Hinn hugsunarhátturinn eða viðmótið 'sér og
viðurkennir, að afkomendur þessara innfluttu
manna verði framtíðar borgarar landsins; að
þeir tali ekki landsmálið tafarlaust, sé að eins
tilviljun, að innan lítils tíma geti þeir fleytt sér
allve í að tala ensku, því að sökum viðskifta
sinna við enskumælandi fólk verði þeir að læra
það og sve gangi böm þeirra hér á enska skóla
og flytji þekking þá, sem þau öðlast þar, inn á
heimilin.
J?að er í augum uppi, að síðari aðstaðan er
sú eina rétta, að bjóða þetta fólk velkomið sem
borgara þessa lands. pað má vera satt, að mönn-
um hafi yfirsézt með val á innflytjendum, sök-
um þess að sumir þeirra væru frábitnir því að
sameinast- þjóðarheildinni og því ekki líklegir
til þess að hjálpa til þess að byggja hér upp
samfelda og einhuga þjóð; að þeir haldi áfram
að vera útlendingar í útlendu landi.
J?að er sama hvað duglegt slíkt fólk er og
hvað mikinn þátt að það tekur í verzlun og við-
skiftum, það er sama hvað duglegt það er að af-
kasta erfiðisvinnu, sem er svo nauðsynleg í nýju
landi, ef að það getur ekki á endanum sameinað
sig samborgurum sínum, þá verða þeir dauðar
greinar á þjóðarmeið þessa lands.
En það eru fáir, sem til þessa flokks teljast
og vér getum slept þeim úr huga vorum. íslend-
ingar eru sannarlega ekki í þeirra tölu. Ef það
eru nokkrir, sem reynst hafa drengir góðir hér
í Vestur-Canada, þá eru það íslendingar, og á-
sts^ðan fyrir því er sú, að þeir hafa átt í svo rík-
um mæli dygðir þær, sem Mrs. Salverson lýsir
svo vel í sögu sinni.”
0g í sambandi við þessa hugsun þess, er
grein þessa ritar út af sögu Mrs. Salverson, held-
ur hann áfram og segir:
“Aðal atriðið, þegar um það er að ræða að
byggja ný lönd, er að færa sér í nyt dygðir hins
innflutta fólks. J?að hefir alt yfir þroska eða
menning að ráða, sem er verðmæt. Sumt af
því flytur með sér líkamlega hreysti, sumt ó-
bilandi siðferðilegt þrek, sumt þekking á verzl-
un, sumt listfengi, og þekking á mannfélags-
málum. þegar fram í sækir þá verða blandaðar
þjóðir sterkari heldur en þær, sem eru af ó-
-blönduðum stofni, en það tekur oft nokkurn
tíma, til þess að blöndun sú komist á.
Hið mesta ógagn, sem enskumælandi fólk
getur unnið í þessu landi, er að fyrirdæma og
fyrirlíta innflytjendur siökum máls þess, jsem
þeir mæla, eða klæða þeirra, sem þeir bera. það
eru að eins hin ytri merki, á bak við þau felst
eitthvað, sem er óendanlega meira virði, og
reynslan sýnir, að jafnvel þeir af innflytjend-
um, sem eru allra óálitlegastir, hafa sitt pund
til þess að leggja fram til myndunar hinnar
nýju þjóðar.
Ef að menn líta nokkur ár fram í tímann,
þá geta þeir séð þetta fólk sem, sameinaða heild
þjóðarinnar, með sameiginlegum hugsjónum og
vonum, talandi hinu sameiginlega máli þjóðar-
innar, og varðveitandi mál feðra sinna, og þjóð-
in verður óendanlega miklu auðugri í hium sam-
eiginlega styrkleik.
pegar sannleikurinn er sagður, þá er það
fremur lítið, sem hið enskumælandi fólk hefir
að miklast af, að minsta kosti í sumum tilfell-
um. f stjórnmálum og verzlunarmálum hafa at-
hafnir þeirra ekki verið með öllu óaðfinnanleg-
ar. Og það er augljóst þeim, sem þekkja æsku-
mennina í dag, að margir af trúnaðarmönnum
þjóðarinnar, hæfustu embættismönum og fjár-
sýslumönnum hennar, verða synir útlendu inn-
flytjendanna, sökum þess, að hjá þeim lifa hin-
ar ódauðlegu dygðir, iðjuseminnar, sparseminn-
ar og ráðvendninnar. Og það vegur baggamun-
inn.”
Sögufélag Vestur-íslendinga.
Hr. Sigtryggur Jónasson hélt fyrirlestur
sinn, sem getið var um í síðasta blaði, í Good-
Templara húsinu á fimtudaginn var, og var fyr-
irlesturinn fremur laklega sóttur.
Eins og getið hefir verið um, þá talaði hr.
Jónasson um stofnun Sögufélags á meðal Vest-
ur-íslendinga, og er meiningin, að féiagið sé í
jafnmörgum deildum og bygðarlögin eru í Atae-
ríku og að hver deild annist um að rita sögu
sinnar eigin bygðar og á þann hátt verði hægt
að fá heildarsögu allra Vestur-íslendinga frá
fyrsta landnámi þeirra og fram á vora daga.
Ekki er því að neita, að fyrirtæki þetta er
bæði fallegt og þarft, og eins á það undur vel
við, að einmitt þessi maður, Sigtryggur Jónas-
son, sem allra manna mest hefir fengist við land-
nám íslendinga í Ameríku og er því allra manna
kunnugastur málum þeim, sem að því lúta,
standi fyrir þessu verki. Hr. Jónasson hefir nú
þegar myndað fimm deildir þessa félags í Nýja
íslandi, og hygst hann svo að ferðast um sem
flestar sveitir íslendinga í Canada og í Banda-
ríkjum í þessum erindum.
f þessu sambandi er vert að geta þess, að
hr. Jónasson kostar ferðir sínar sjálfur og gef-
ur tíma þann, sem í ferðalögin gengur, og er
það stór myndarlega að verið.
Að fyrirlestrinum loknum hér í Winnipeg,
fóru fram almennar umræður og tóku þessir
þátt í þeim: dr. B. B. Jónsson, A. Olafsson, J. J.
Bildfell, A. Eggertsson, B. M. Long, Jóh. P.
-Sólmundsson, Jón Jónatansson, S. B. Benedikts-
son og voru allir sammála um þörf fyrirtækis-
ins og fúsir á að styðja }*að, en mönnum sýndist
dálítið sitt hverjum um aðferðina. Að síðustu
bar J. J. Bildfell fram eftirfylgjandi tillögu, sem
Guðmundur Bjarnason studdi:
1. Að stofnað sé nú í kvöld á þessum
fundi, deild, er nefnist “Winnipeg-borgar deild í
Sögufélagi íslendinga í Vesturheimi”.
2. Að skrifari fundarins riti niður nöfn
þeirra, sem sem ganga í og stofna deildina.
3. Að kosin sé nú 7 manna bráðabirgða-
nefnd, er semji frumvarp til stofnlaga fyrir
deildina, gangist fyrir að fá fleiri meðlimi í fé-
lagsskapinn, kalli saman fund, eins fljótt og
auðið er, til að samþykkja stofnlögin og gjöri
aðrar nauðsynlegar ráðstafanir til að koma mál-
efni deildarinnar í heppilegt horf.”
í nefndina voru kosnir: séra B. B. Jónsson,
D.D., séra Rögnv. Pétursson, Jón J. Bildfell,
séra H. J. Leó, séra J. P. Sólmundsson, séra Rún-
ólfur Marteinsson og Stefán Einarsson.
Ágúst H—
“Dræ” Humor.
Nú heilsa eg -heimspeking frægum
Og hnegi mig — Sæll vert þú —
heiðraði herra Ágúst,
H.—“do you do?”
Við þráum hér syðra að sjá þig
og setjast hjá þér í “bíl”
og hlusta’ á þig, Herra Ágúst
H.—“do you feel?”
pað er svo hressandi, heilnæmt,
og heimskuna dæmir í bann,
að hafa þig hjá okkur Ágúst
H.—lærðan mann.
peir, sem að þekkja þig, vita,
þegar að komið er haust
heldur þú heimleiðis, Ágúst
H.—vaðalaust.
K. N.
Sú prófun
ER SEGIR SEX
erbökunarprófunin
Engar tvær uppskérur, eru eins. Jafnvel ekki sama teg-
undin, ræktuð í sömu moldinni, því sérihver uppskéra hveitis,
toer að einhverju leyti menjar veðráttunnar, sem hún óx í.
Margar aðferðir eru reyndar, en -bökunarprófunin er sú eina,
sem aldrei’ bregst.
ROBIN HOOD FLOUR
pJÓNUSTUDEILD
býður yður að verða aðnjótandi hinna
vísindalegu upplýsinga, sem hafa leitt
í ljós hina ævarandi yfirburði Robin
Hood ihveitisins. Látið oss vita um
ibökunarerfiðleika yðar, og -efnarann-
sóknastofa vor, mun þegar ráða fram
úr þeim. Engar fkvatir fyrir yður.
i— Aðeins viljum vér vita um örðug-
leika yðar og hjálpa yður til þess, að
ráða ibót á -þeim. Til þess er þjónustu-
deild vor stofnuð. Skrifið þegar í dag.
Trygg-infr.—1 staSinn fyrir poka af Robin
Hood Flour, 24. punda e!5a þyngri, sem
búi? er aS eytia nokkru úr, látum vér yöur
fá annan fullan i þeim tilfellum, sem kon-
unni hefir ekki hepnast bökunin eftir þrjár
tilraunir.
ROBIN HOOD MILLS LTD
MOOSE JAVV, SASK.
Ástœðurnar
fyrir því aB hugur íslenzkra bænda
hnegist til Canada
52 Kafli.
1 undanfarandi greinum hefir
verið reynt að skýra frá með sem.
allra fæstum orðu‘m, stavháttum
Vesturlandsins- Þótt á margt
hafi verið drepið, er samt, ein3
og gefur að skilja fjölmargt þýð-
ingarmikið, sem enn hefir eigi
verið minst á nema þá að litlu
leyti. Landbúnaðar og iðnaðar-
ástandinu, hefir verið að nokkru
lýst, þótt enn megi að sjálfsögðu
bæta nokkuð mikilu við eins og
vænta má, þar s-em u'm er að
ræða jafn feykilega víðáttu sem
Vesturfylkin.
Að því hefir verið vikið í hinum
f.yrri greinum, hvílíkt ógrynni af
linkolum væri að finna í Alberta
fylki. Reynslan hefir fyllilega
sannað að flestar tegundir þeirra
kola eru ágætar til iðnreksturs
og heimilisnota og þarf Vestur-
landið því á engan hátt að kvíða
kola-skorti, því um 'lítt Iþrjótandi
byrgðir er þar að ræða. Hitt hef-
ir almenningi eigi verið
jafn ljóst, að ótæmandi harðkola-
námur væri þar að finna er að
engu leyti stæðu hið minsta að
baki harðkolanámunum frægu í
Pennsylvania- En þó er svo
komið nú, að um ekkert þarf
lengur að efast í þessu efni. í
efri hluta Peace River héraðsins
hafa fundist harðkolanámur svo
góðar, að jafnast munu fyllilega
við þær allra bestu sunnan lín-
unnar- Og það sem meira er um
vert er það, að námafræðingar
segja að þar sé um feykilegan
kolaforða að ræða.
Eins og flestar, eða allar aðrar
þjóðir, þráir hin unga canadiska
þjóð, að verða eins efnalega sjálf-
stæð og framast má verða. En
verulega -sjálfstæð er hún ekki í
þessum skilningi, meðan hún
verður að reiða sig á eriendan
kolaforða, minsta kosti að því er
harðkolin áhrærir, eins og raun
hefir orðið á í liðinni tíð, þar sem
hún hefir að meira eða minna
leyti orðið að treysta á aðflutt
kol, þótt frá nágranna þjóð væri.
Bandaríkja þjóðin telur yfir
hundrað miljónir íbúa, og stóriðn-
aðurinn þar krefst eins og gefur
að skilja, feykilega mikilla kola-
byrgða. pað eyðist alt sem af er
tekið. pótt harðkolanámur Banda-
ríkjanna sé auðugar, þá er þó vit-
anlega eigi alllítið farið að ganga
á þær- Þess dags þyrfti, ef U1
vill, ekki ilengi að bíða, að Banda-
ríkjastjórn bannaði með öllu kola
útflutning þaðan. í því falli yrði
Canada að sjálfsögðu að spila
upp á eigin spítur-
Ekki er ráð nema í tíma sé tek-
ið, segir gamla máltækið. Með
það fyrir augum, 0g nú þegar
fullsannað að hér er að finna góð
harkol, þarf viitanlega ekkert
að óttast í þessu efni. Alt, sem
gera þarf, er að hefjast nú’ þeg-
ar handa, ganga hreint til verks
og taka að vinna námur þessar nú
þegar og í það stórum stíl, að
þjoðin þurfi ekki lengur að treysta
á innflutning er'lendra kola. Holt
er heima hvað. Það hefir sjald-
an reynst heiiiavænlegt, er til
langframa lætur, að seilast langt
yfir skamt, ekki sízt er til þess
her litla eða enga nauðsyn. f
þessu efni er það nú þegar sann-
að, að kolanámur Vesturlandsins,
geta eigi aðeins fulinægt þörfurn
Vesturfylkanna fjögra,
igæitu vafalaust drjúgum miðlað
Austur-Canada af auðlegð sinni,
bæði hvað viðvíkur linkolum og
harðkolum- Því fyr sem gengið
verður til verks við að vinna
harðkolanámurnar í Peace River
héraðinu þess Ibetra. Við það
skapast vellaunuð atvinna handa
þúsundum og tugum þúsunda
manna, jafnframt því, sem trygð-
ur verður nægilegur kolafortii
þjóðinni ti-i handa-
Þeir, sem æskja frekari upp-
lýsinga um Canada, snúi sér til
ritstjóra Lögbergs, J. J. Bildfell,
Columbia Building, Cor. William
og Sherbrooke, Winnipeg.
Frá Gimli.
“Lífið er mikið líkt, ef gáum:
Ijósi er þykir brenna of fljótt,
eða kvikmynd, er vér sjáum
augnablik, og kverfur skjótt.”
Þ. og B.
pessi vísa skáld-sins kom í huga
minn 30. júní síðastl-, þegar eg
einn gekk heim, að enduðu hinu
árlega skógargildi Lúterska
sunnudagsskólans hér á Gimli,
sem haldið var í skemtigarði bæj-
arins kl. 2- e.h. Samkoman þótti
mér skemtileg, þó hún væri ekki
umfangsmikil. Undir eins og eg
kom inn í garðinn voru mér boðn-
ir ísrjóma-stiklar, (ekki samt til
að kaupa), en þá vildi eg ekki, né
kalda drykki, en spurði eftir
hvort nokkurs&taðar væri kaffi á
ferðinni, Eg hafði varla slept orð-
inu fyr en presturinn S- Ólafsson
kom með sinni vanalegu alúð,
er honum er sérlega eiginleg, fór
með mig á grasbala, þar sem kona
hans, nokkur hiluti skólabarnanna.
og kennaranna var samankominn.
par var blessuð kaffikannan &
ferðihni, ekki ósköp slóð&leg í
snúningu'm; grét hún fögrum
gleðitárum, bæði vegna dagsins og
gestanna. Eftir að hafa drukkið
hálfan 5ta kaffibolla af ágætis
kaffi, og þakkað fyrir mig, gaf eg
mig út í sollinn og glauminn, og
þannig leið tíminn, þar til kl. 4%
þá kom fyrir dálítið skemtilegt at-
vik, tilbreyting frá því, sem var
að gerast í garðinúhí-
Skýin fóru að halda s'kýja-giildið
sitt. pau fóru að tala saman
með þungum drunum og sméllum;
því næst jusu þau regninu í stór-
um dembum niður yfir garðinn og
alt í kring. Var þessi aðferð him-
insins, að mér fanst, til að minna
okkur á, að við fullorðna fólkið
værum þó ennþá máttvana börn
hins mikla kraftar, sem að guð
hefir stöðugt í hendi sinni, og
sem nú skipaði öllum strax undir
þak í byggingu garðsins, og allir
á augabragði hlýddu eins og auð-
mjúk og hlýðin börn, svo enginn
sást úti þar til ileyfið var aftur
fengið, jOhætt að jrigna). Þá
skein sólin svo mild og blíð úi-
skýjum og betri heimi; Wlýleiki
kveldsólarinnar andaði svo blið-
lega, að vanga mínum, að besta
vinarhendi hefði tæplega snert
hann betur-
pað var á leiðinn heim, sem eg
tók eftir því, að ein af hinum al-
gengu dýrðlegu kvikmynda'sýn-
ingum byrjaði. Hvítu skýin hlóð-
ust saman hingað og þangað á
heiðbláu himinhvolfinu, eins og
væru það dyngjur af vel þveginni
hvítri ull. — pessar dyngjur
greiddu úr sér alla vega, og skiftu
á tiltöluiega stuttum tíma stöð-
ugt iögun sinni. Stundum voru
það landdýr af ýmsum tegundum
og sjódýr af ýmsum stærðum-
Stundum voru það tröllkarlar á-
kaflega ófríðir í andliti og skrítn-
heldur