Lögberg - 19.07.1923, Blaðsíða 4

Bls. 4
LÖGBERG, FIMTUDAGINN
JÚLI 19. 1923,
Jögbecg
Gefið út hvem Fimtudag af The Col-
umbia Press, Ltd.jCor. William Ave. &
Sherbrook Str.. Winnipeg, Man.
Talsímart Pí-6327 <>ú N-6328
Jón J. BfldfelL, Editor
btanAakrift til blaðsins:
TlfE COLUMBIA PRESS, Ltd., Box 3172, Winnlpeg,
Utanáskrift ritstjórans:
EDiTOR LOCBERC, Box 3172 Winnlpog, M«n.
Tha '‘L.ófrborK*’ la printed and publiahed by Ths
Oelumbla Preaa, Llmttsd, ln ths Columbta Block,
SSS t» SI7 Bhorbrooks gtreet, Wtnntpog, Manltoba
Hvað lengi ?
Hvað lengí skyldu menn þurfa að búa við
aðra eins óhæfu og framin var af afturhalds
Senatorunum í efri málstofu þjóðþingsins í
Canada nú fyrir nokkrum dögum, >egar þeir
feldu f járveitingu, er nam $28,000,000, sem neðri
deild þingsins hafði samþykt eftir ósk formanns
þjóðj árnbrautanna í Cánada og meðverkamanna
hans.
pessi upphæð átti að ganga til þess ýmist að
framlengja hliðarbrautir, sem liggja frá aðal-
brautunum hér í Vestur Canada, eða þá að byggja
nýja járnbrautarstúfa til bygða, er liggja í fjar-
lægð við aðalbrautirnar.
í fljótu bragði er ekki gott að átta sig á
þessu tiltæki Tory-senatoranna í Ottawa.
Eitt af lífsspursmálum þessa lands er að fá
dugandi menn til þess að byggja hin óbygðu lönd
Vesturlandsins. En til þess það sé hægt, þá
verða samgöngurnar að vera þolanlegar. þett-a
var og er þessum Senatorum kunnugt. peir
vissu líka, að það voru þúsundir bænda hér í
Vestur-Canada, sem hafa verið að bíða eftir
þessum brautum í fleiri ár, og hafa í þeirri von,
að þörf þeirra yrði fullnægt við fyrsta tækifæri,
flutt búsafurðir sínar óraveg til markaðar.
Nú hafa þessir Senatorar, sem sitja þarna
austur í Ottawa í lífstíðar embættum og lifa á
svita mannanna, sem vinna dag hvern á ökrum
sínum langt frá öllum samgöngutækjum, eyðilagt
þessa von þeirra og gert þeim illkleift að hafa
ofan af fyrir sér eins og sakir standa.
En þegar vér vitum, að foringi þessara
manna — foringi afturhaldsflokksins í Canada,
Hon. Arthur Meighen— reyndi til þess að spilla
fyrir framgangi þessa máls í neðri málstofunni,
þá sjáum vér hvaðan þessi alda er runnin og
hvort það er hagur borgara landsins, eða það sem
þessir menn halda að sé hagur afturhaldsflokks-
ins, sem ræður athöfnum þeirra og atkvæði.
það eru víst engir flokkar eða einstaklingar,
að undanteknum afturhaldsflokknum og ef til
vill Canadian Kyrrahafsbrautar félaginu, sem
ekki fordæma þetta ódæði afturhalds Senator-
anna í Ottawa.
En það er til lítils að fordæma. þeir, þessir
herrar, sitja í embættum sínum eftir sem áður
sér til vanvirðu og réttsýni góðra manna til erg-
elsis, og brosa að öllu umstanginu, því það er
ekkert afl til í landinu, sem megnar að koma fram
ábyrgð á hendur þeim fyrir þessar ráðstafanir
þeirra, né heldur nokkrar aðrar. Stjórnarskrá
laudsins skipar svo fyrir, að þeir skuli þama
settir, og að þeir skuli þar sitja eins lengi og lífið
endist, hvort heldur að landslýðnum líki það
betur eða ver. Og því ákvæði stjóraarskrár-
innar er ekki hægt að breyta né fá breytt, nema
þinginu á Bretlandi þóknist að gera það, eða þá
að það veiti stjórninni 1 Canada rétt /til þess.
Skaðabótaniálið og Frakkar.
Meiri vandræðum en nokkuð annað, hafa
skaðabótakröfur samherja valdið í Evrópu.
Ákafi Frakka til þess að knýja pjóðverja
til að borga stríðs skaðabæturnar, hefir fylt alla
hrolli og óhug. Sú óskiljanlega afstaða Poin-
caré að vilja heldur hlaða skuld á skuld ofan á
hina frönsku þjóð, sem mönnum kemur saman
um að nú séu orðnar svo alvarlegar, síðan að
Frakkar fóru á ný með her manns inn í pýzka-
land, að þjóðin geti alls ekki risið undir þeim til
lengdar, heldur en að ganga að þeim borgunar-
samningum, sem þýzka þjóðin kveðst fær um
að uppfylla.
petta er því ömúrlegra, sem þjóðunum báð-
um er full-ljóst, að framtíðar velmegun þeirra
er komin undir góðu samkomulagi þeirra á milii
og vingjarnlegum verzlunarviðskiftum. Og Ev-
rópu þjóðunum öllum er líka Ijóst, að afkoma og
velferð Evrópu er undir því komin, að friður og
eining komist á á meðal þjóðanna allra.
Með óhug og kvíða hafa þjóðirnar horft á
aðfarir Frakka í Ruhr, vitandi það fyrirfram,
að þeir gátu ekki bætt hinar efnalegu kringum-
stæður sínar með þeirri aðferð. Samt hafa þær
setið hjá og horft á í fleiri mánuði. Nú virðist
málið komið í það horf, að þetta megi ekki ganga
svona lengur, ef menn vilja forðast gjaldþrot á
Frakklandi, borgarastríð í pýzkalandi og vo(n-í
leysis örbirgð yfir alla Evrópu. )
Páfinn í Róm hefir nýlega ritað opið bréf,
þar sem hann skorar á Frakka í mannúðarinnar
nafni, að fara með her sinn heim úr pýzkalandi.
Forsætisráðherra Breta, Bafdwin, hefir nú rétt
nýlega krafist hins sama á þingi Breta fyrir
hönd þjóðar sinnar.
En hvað segja Frakkar? þeir segjast við-
urkenna vald páfans til þess að Játa til sín taka
í hinum andlegu málum manna, en homim komi
hin veraldlegu málin ekkert við. v -
Áskorun Breta taka þeir vingjarnlega á yf-
irborðinu, en halda samt áfram uppteknum
jhætti. H
Hvar á þetta að lenda? Annað hvort í blóð-
ugu stríði, eða þá að þjóðiraar verða að láta
Frakka fara úr Rínárdalnum nauðuga viljuga.
paÖ ættu heldur ekki að þurfa að vera nein neyð-
arkjör fyrir Frakka. peir eru búnir að reyna
að knýja fé út úr pjóðverjum með valdi og eru
engu ríkari nú en þeir voru, áður en þeir fóru
að heiman.
En þeir hafa máske átt sinn þátt í því, að
pjóðverjar eru skýlaust búnir að viðurkenna
skyldu sína í að bæta skaða þann, sem stríðið
olli, eftir mætti, og gjört það boð, sem flestum
sanngjörnum mönnum finst að til grundvallar
megi leggja til nýrra skaðabóta samninga. f—
Tilboð það hljóðar svo:
Að stjómin á pýzkalandi skuldbindur sig
til þess að borga árlega, eftir fjögur ár hér frá,
60,000,000 pund sterling, og býðst til þess að
s^tja járnbrautir ríkisins í pant fyrir 25,000,000
punda sterl. árlegri borgun, viðskiftahagnað rík-
isins fyrir öðrum 25,000,000 pundum, og part af
tolltekjum landsíns fyrir 10,000,000 pd. sterl.
árlega, eftir hin tilteknu fjögur ár. Að nefnd
hagfræðinga verði sett til þess að komast að
raun um og ákveða, hvað stóra upphæð Pjóð-
verjar væru færir um að borga, og svo skyldu
þessar árlegu 60,000,000 sterl.punda - borganir
halda áfram unz skuldinni væri lokið.
En Frakkar skella skolleyrum við öllu, líka
þessu tilboði, og halda áfram að leggja iðnaðar-
borgir pjóðaverja undir sig í Ruhr.
Fyrir nokkrum árum tóku pjóðverjar sér
það fyrir hendur, að bjóða öllum stórþjóðum
heimsins byrginn og þóttust góðir fyrir sinn
hatt. — Skyldu Frakkar ætla sér hið sama nú?
Skyldu þeir ætla að segja “við höfum nú styrk-
inn og valdið. Hví ættum við að vera að fást
við samningsbrali — við höfum herinn og byss-
urnar, iátum það ráða úrslitum.”
Hreyfingarleysi.
Fyrir nokkru síðan var eg að blaða í riti
einu, sem pósturinn var svo góður að færa mér.
par voru sögur, kvæði og ritgerðir um ýmislegt.
Eg fletti blöðunum og leit á fyrirsagnirnar, eins
og mér oft hættir við. pá varð eftirfylgjandi
dæmisaga fyrir mér:
pað var einu sinni fésýslumaður og hann
var þreyttur, þó eg hafi aldrei getað gert mér
grein fyrir því hvað það er, sem gerir þreyttan
fésýslumann þreyttan. En þessi maður var í
raun og sannleika þreyttur. Hann fór til lækn-
is. Læknirinn hlustaði eftir hjartaslögum hans
og þreifaði á Iífæðinni og mælti: “pú verður
að fara að hafa útihreyfingar.”
Svo þessi þreytti maður gekk í “Golf”-
klúbb, sem kostaði hann fimm hundruð “shek-
els” og tvö hundruð shekels meira í ársgjald.
Svo keypti hann sér knetti og verkfæri til þess
að slá knettina með. Og í hvert sinn, sem hann
sló knöttinn, mátti hann verða af með dollar,
því knötturinn fór ekki rétta boðleið svo hann
týndist, og þá hreyfingu, sem maðurinn fékk
ekki sjálfur, fékk fylgisveinn hans við að leita
eftir knöttunum. Og hann keypti bifreið, til
þess að ferðast til leikvallarins og frá leikvellin-
um og heim. Við þessa útvist og Ieikmensku
minkaði blóðþrýstingurinn og með honum pen-
ingarnir, sem hann átti á bankanum.
Svo var það dag einn, að hann meðtók bréf,
sem var skrautlegt á að líta. pað var frá banka-
stjóranum, og tilkynti það honum, að jafnaðar-
talan á reikningnum hans væri rituð með rauð-
um tölustöfum.
Hann flýtti sér í bankann og gekk úr
skugga um, að það kostaði ekki mikið að gefa
eigin handar víxil, að það var furðu létt að selja
hann, en erfitt að borga hann að þrjátíu dögum
liðnum.
Hann fór að verða órólegur og blóðþrýst-
ingurinn óx á ný. Svo fór hann að tala um
þetta við konuna sína, sem var greind og athugul
kona, og hún spurði: “Hvað er langt í kring um
leikvöllinn ?”
“Hann svaraði: “Hér um bil fimm mílur
vegar, ef maður telur ekki nítjánda áfangan.”
“Hvað langt er frá heimilinu okkar og til
leikvallarins?” spurði hún.
Hann svaraði: “Nálægt tveimur og hálfri
mílu.”
Hún svaraði: “Svo þú fórst að kaupa bif-
reið til þess að aka í henni fimm mílur, til að
geta gengið aðrar fimm?”
‘preytti maðurinn fór að hugsa alvarlega
um sakiraar. Svo seldi hann bifreiðina, og seldi
félagaskírteini sitt í “klúbbnum”, og hann og
konan hans gengu á milli heimilis síns og leik-
vallarins, og það hresti hann eins mikið og að
hann hefði gengið fimm mílur í kring um leik-
völlinn.
Og hann sagði: “Á morgun skulum við
ganga jafnlangt í aðra átt.”
Dagin eftir gengu þau í aðra átt en þau
voru vön. pau töluðu saman, hvíldu sig saman
og drukku svaladrykki saman.
Og hann sagði: “pessi gangur æfir ekki á
mér handleggina. En eg hefi hlújám og kart-
öflugarð.” Svo hann og konan hans unnu í
kartöflugarðinum. Blóðþrýstingurinn minkaði
aftur og innieign hans í bankanum óx.
Og hann sagði: “pað eru til menn, sem
eiga að leika ‘golf’, en eg er ekki einn þeirra.
Eg nýt æfingar þeirrar, sem það veitir á annan
og ódýrari hátt. pví það er lítið vit í fyrir mig
að halda bifreið, til þess að flytja mig fimm
mílur á stað, til þess eins að ganga þar aðrar
fimm mílur.”
Og ef blóðþrýstingurinn heldur áfram að
minka, en innieign hans í bankaum að vaxa þá
fer Hann máske aftur að leika “golf.”
Bœkur sendar Lögbergi.
“Aumastar allra”. Eftir ólafíu Jóhanns-
dóttur. Bók þessi, sem er 102 bls. að stærð, í
séxtán blaða broti, er fyrst rituð og gefin út á
norsku, og síðan þýdd af höfundinum og gefin
út á íslenzku. af Arthur Cook. Prentuð í prent-
smiðju Odds Björnssonar. Akureyri. 1923.
Um bók þessa ætlum vér ekki að tala frá
listarinnar sjónarmiði. Hún er ekki rituð til
þess að vera neitt listaverk. Hún er miklu frem-
ur kærleiksverk. Fyrst og fremst sýnir hún eina
af dætrum þjóðar vorrar, sem af meðaumkvun-
ar tilfinningu og kristilegum kærleika til þeirra
systra sinna, sem lægst eru fallnar í mannfélag-
inu, helgar bezta part æfi sinnar því háleita
takmarkí að hjálpa þeim og reisa þær á f»tur.
f öðru lagi er hin hrytlilega afleiðing sið-
leysisins og kynsjúkdóma, sem því fylgja, sýnd
í bók þessari í sinni ægilegu mynd, og hér ekki
um neinar getgátur að ræða, því höfundur bók-
arinar þekkir persónulega hvert einasta atriði,
sem þar er dregið fram. Hún tók þessa ófar-
sælu aumingja mannfélagsins að sér, vakti yfir
þeim, vann fyrir þeim og talaði um fyrir þeim,
þegar þær áttu hvergi höfði sínu að að halla,
ráfuðu úr einum syndasal í annan með vonleysi
í hjarta og brostið viljaþrek.
pað er sami kærleikurinn, sem knýr ólafíu
Jóhannsdóttur til þess að bregða þessari mynd
upp í íslenzku þjóðlífi, — kærleikurinn til systra
sinna, tilraun til þess að vemda þær frá því að
koma í þennan ægilega kvalastað. pví þó það
væri sárt í Noregi að sjá saklausar stúlkur, með
æskuroða í kinnum, verða óþokkum mannfé-
lagsins að bráð, þá er þó enn sárara aS sjá þaS
úti á fslandi.
Bók þessi er hin þarflegasta hugvekja og
hana ætti hver einasta íslenzk stúlka að lesa.
“Dómar.” Eftir Andrés G. pormar.
Reykjavík. 1923.
petta er leikrit í fjórum þáttum, og fer
fram á “galdraöldinni” í Skagafirði á íslandi.
Aðal innihald rits þessa, er að sýna, hve ættar-
drambið getur gengið langt, hvað kirkjuvaldið
var miskunnarlaust og hve miskunnarlaust að
foreldrar kröfðust hlýðnisskyldunnar af bömum
sínum. Og er hvert eitt af þeim atriðum út af
fyrir sig nægilegt efni í leikrit.
Um jhlýðniskröfui Toreldra /til barna Sinria
og hver endalok hún fær, sé úr hófi gengið, sýn-
ir Jóhann Sigurjónsson í ósigri og endalokum
Sveinunga í Bóndanum á Hrauni. par berst á
kærleikur Ljótar til Sölvá og sjálfsmeðvit-
und hennar gegn ofsafullri hlýðniskröfu Svein-
unga. Hið sama á sér stað í Dómum á milli
Regínu, sem ann pórólfi, fátækum t)g umkomu-
lausum sjómanni, en bezta dreng, og föður
hennar Kristjáns, sem krefst þess, að hún
gangi að eiga son Sigurðar, sýslumanns Skag-
firðinga, ólaf. Ást þeirra Regínu og pórólfs,
eins og Ljótar og Sölva, er' svo sterk, að faðir
Regínu ræður ekkert við. pá kemur galdurinn
til sögunnar, og kirkjan dæmir pórólf, sem nátt-
úrlega var saklaus, til'að brennast á báli.
Ýmislegt hefir rit þetta til síns ágætis.
Fyrst það, að það er skrifað fordómalaust.
Hugsun höfundarins er í nógu miklu jafnvægi
til þess að efnið njóti sín að fullu. Og er það
ekki lítill kostur. Annað, að hugsunin er falleg,
persónurnar sumar, eips og Regína, Erla, Agla
og pórólfur, þróttmiklar og hreinar. Regína
minnir á kvenskörunga eins og Unnur Djúp-
úðgu. Hún er ákveðin og föst, hógvær og blíð-
lynd: engir erfiðleikar ægja henni, og engin mis-
gjörð er svo stór, að hún vilji ekki fyrirgefa
hana..
Ýmislegt er vel sagt í riti þessu, svo sem
þetta úr samtali þeirra pórólfs og Regínu, þeg-
ar eldvargamir voru á hælum hans og hann er
að tala um hefnd við Regínu og hún svarar:
Regína.—Eg veit að þarf mikla sjálfsafneitun til
að þola mótgeröir óvina sinna. En þetta myndi verða
þyngsta byröin, sem hægt væri atS leggja á herSar mín-
ar, og eg veit aö þú hlifir mér viö henni. éGrúfir sig
aö honum; lokar augunumj.— Eg sé myndir. Eg sé
mann og konu. Þeim hefir skilist, að liáleitasta lifs-
takmarkið er, að geta hreinsaS sig aS allri óvild, öllu
hatri, — aS geta fyrirgefiS i dauSanum, þeim, sem
hafa gert manni mest rangt.—Eg sé sálir þeirra svífa
í armlögum upp í gegn um blámóSu himinsins, og
krjúpa meS fyrirgefningarbænina aS fótskör drottins.
Lífið er svo lítils virði, saman boriS viS óend-
anleik timans.
Þögn.
Skilningsleysi manna gerir það svo myrkt og ,
kalt.
Þögn.
Samt trúi eg þvi, að i lifi hvers manns komi sú
úrslitastund, sem varpar skugga eSa birtu yfir
eilífS hans.
Þögn. .
Standi sú úrslitastund nú yfir í lífi okkar, veit
eg hvaS við eigum að gera, ef við erum fær um að
fyrirgefa.
Þögn.
Þegar öll sund eru lokuð, eru Héraðsvötn ör-
«ggur griðastaður. Þá geta menn hlegið kuldahlát-
ur yfir heimsku okkar, — en ekkert skilur okkur að.
Efni rits þessa hrífur huga lesandans og1
heldur honum föstum unz hann hefir lesið bók-
ina á enda, sem er 120 bls. Samtölin eru eðli-
leg, en það er meira í þeim af alvöru-þunga en
hnytti-yrðum. En þrátt fyrir það mun leikur
þessi áhrifamikill á leiksviði, og hann hefir það
fram yfir sumt það, sem mönnum er nú boðið á
leikhúsum, að hann vekur heilbrigðar hugsanir
og skilur eftir fagrar myndir í huga manns.
Bökunar árangur
fulltrygður
Léleg bökun sýnist tæpast hugs-
anleg, er ekki svo? En jþví má
ekki gleyma, að ihveiti er enginn
verksmiðjuvarningur, heldur lif-
andi fæða. pess vegna verður
skiljanlegt, að veðráttufar og kringumstæður skapa mismun-
andi bökunargildii hveitis.
Til þess að tryggja að .Robin Hood Flour, sé ávalt eins,
höfum vér efnastofu og gerum tilraunir með toökun.i pess
vegna fylgir Ro/biin Hood engin óvirkn.
Látið þjónustudeild vora ráða fram
úr örðugleikuuum
Jafnvel á ibestu iheimilum getur
hökun brugðist. Skýrið þjónustudeild
vorrí írá, ef svo er. Sérfræðingar
vorir verða ekki lengi að ráða fram <úr
örðugleikum yðar á vísindalegan hátt.
Alveg sama hvort þér notið Robin
Hood eða eitthvað annað mjöl. pjón-
ustudeild vor veitir upplýsingar með
jafnmikiWi ánægju ihvort sem er.
iSkrifið í dag.
Trygging.—1 staílnn fyrir poka af Robin
Hood Flour, 24. punda eða þyngri, sem
búið er að eytSa nokkru úr, látum vér yður
fá annan fullan í þeim tilfellum, sem kon-
unni hefir ekki hepnaat bökunin eftir þrjár
tilraunir.
R0BIN H00D MHLS LTD
MOOSE JAW, SASK.
Ástœðurnar
fyrir því aö hugur íslenzkra bænda
hnegist til Canada
En slíkt er meira en fullnægjandi
til ræktunar hvaða korntegundar
sem vera vill í Vestur-iCanada- Og
víða þarf langtum minni raka.
53 Kafli.
Nú skal lýst að nokkru lofts-
lagi í Manitoba. Hér um bil
fyrsta spurningin, sem brýst
fram af vöru'm hins væntanlega
innflytjenda er sú, hvernig veðr-
áttufarinu sé hagað. Sú skoð-
un er ærið almenn meðal þeirra
er ekkert þekkja tfl, að iveðráttan
í Manitoba sé alt annað en á-
kjósanleg. Ef það er rétt, að í
mjög breytilegu loftslagi, tapi
fólk áhuga á vinnu, verði dapurt
í lund og viljalaust, sem fáir
munu í móti mæla, þá er hitt
engu síður ómótmælanlegt, að á
þeim stöðum, þar sem fólkið er
hraust og fult af starfsfjöri,
hlýtur veðráttufarið að vera
gott og slíkt gildir pinmit um
iMianitoba- Þess vegna er það
víst, að Manitoba já eitt það
heilsusamlegasta veðráttufar,
sem hugsast getur.
Ipví verður að vísu ekki neitað,
að í Manitoba sé nokkuð breyti-
leg veðrátta, stundum 40 stiga
frost að vetrarlagi, en yfir 90 og
einstaka sinnum frá 95—100 stiga
hiti á sumriu. En vetrarnir, þó
nokkuð sé kaldir, eru heiðbjartir
svo að segja frá upphafi til enda,
og mjög litið um storma- Sól
skín þvínær altaf í heiði og þess
vegna er það, að fólk finnur til-
tölulega lítið til kuldans. Maður
heyrir innflytjendur frá Eng-
landi,, Bandaríkjunum og íslandi,
iðuglega tala um það, hve mikið
þeim falli betur vetrarnir ’hér en
heima- pess ber líka að gæta,
að á tiltölulega fáum stöðum stíg-
ur frostið eins hátt, og um hefir
verið getið, og stendur sjáldn-
ast nema örlítinn tíma í einu.
Þegar ofsahitar koma að sumr-
inu þá vara þeir sjaldnast nema
fáar klukkustundir og næturnar
eru því nær undantekningarlaust
svalar og hressandi. Yfirleitt má
svo að orði kveða, að heiðskírt sé
í iManitoba meginhluta ársins. í
meðalári er -því sem næst 2175
klukkustundir af sólskini; regn-
fallið nemur 15 og hálfum þuml-
ungi, en. snjófall 52 þumlungum.
Nemur vatns, eða raka framleiðsl-
an því hér um bi.1 21 þumlungi.
Kornrækt.
Sem akuryrkjuland, varð Mani-
toba fyrst heimsfrægt fyrir hveiti
framleiðsluna. Sólskinsdagar
og svalar nætur, hafa hjálpast
til að framleiða í fylkinu það á-
gætasta hveiti, sem þekst hefir,
og er mjöl úr “Manitoba Hard
fWheat” isvo fullkomið, að það
skarar fram úr öllum öðrum teg-
undum. Hin óviðjafnanlegu
skilyrði fyrir arðsamri kornyrkju
í Manitoba, hafa frekar öllu öðru
dregið athygli annra þjóða að
fylkinu. Þótt griparækt sé hér
mikil og oft arðvænleg, þá er
hitt þó víst, að meiri hluti inn-
flytjenda, rennir fyrst vonar-
augum til kornyrkju héraðanna,
þar em arðsvonin er mest-
Jarðvegurinn í Vestur Canada,
hefir þegar nokkuð verið lýst.
Landið er mælt út í það, sem kall-
að er sections. Hiver section
inniheldur 640 ekrur, og bújarð-
ir geta verið heil eða hálf seoti-
on, fjórðungur úr section, eða
jafnvel minni Hálf section er
jafnaðarlega talin æskileg stærð
á bújörð. Landneminn byrjar
á því að ibrjóta og plægja landið,
með plógum, sem uxar eða hestar
ganga fyrir, eða þá með gufu-
plógum — Tractors. pví næst
er spilda sú, er sá skal í herfuð,
óg fylgir þar á eftir sáningin.
í land það, er reiðubúið er til sán-
ingar um miðjan maí mánuð eða
svö, má sá hveiti; en höfrum
byggi og faxi, má sá þangað tii
í júníbyrjun- Yfir sumarmán-
uðina, eftir að sáningu er lokið,
heldur landneminn áfram með að
brjóta meira af landinu og ’búa
það undir næsta árs uppskéru.
Einnig girðir hann þá inn beiti-
lönd, ibyggir hlöður og fjós og
grefur brunn. Hafi hann eitt-
hvað afgangs af tímanum og sé
í peningaþröng, vinnur ’hann eitt-
hvað fyrir nágranna sína og afl-
ar sér þannig aukatekna.
Afaráríðandi er fyrir nýbyggj-
ann, að reyna að útvega sér eitt-
hvað af gripum, þegar fyrsta
misserið, sem hann býr á land-
inu, jafnvel þótt efnin leyfi ekki
nema eina kú eða svo, og dálítið
af alifuglum. Eins ætti hann
MENNIRNIR SEM
VÉR KÖLLUM HEPNA
SUMIR eyða fljótar peningum sínum en þeir
afla sér þeirra. Svo þegar tækifærið kemur,
þá geta þeir ekki sint því, og í blindni sinni álíta
sig óhepna.
Framfaramaðurinn horfir fram í tímann—og
smábætir við innlegg sitt í bankanum.—Og þeg-
ar tækifærið kemur, er hann fær um að færa sér
það í nyt—gerir það og nýtur svo ávaxtanna.
Hann er oft talinn að vera “heppinn” — pað
var ekki hepni, heldur útsjón.
Ert þú tilbúinn að mæta tæki-
færum, sem bjóðast?
THE ROYAL BANK
OF CANADA
Höfuðstóll og Viðlagasjóður ....... $ 41,000,000
Allar eignir ..................... $512,000,000