Lögberg - 19.07.1923, Blaðsíða 6

i*la. 6
LÖGBERG, FIMTUDAGINN
JÚLI 19. 1923.
Barónsfrú Mainau.
Eftir
E. Marlitt.
— =; " "--------------------- ----------------
XXI.
Unga konan brosti beisklega og barðist við grát-
inn, sem braust fram, er hún gekk niður tröppurn-
ar. pessir þrír menn, sem eftir voru inni, mundu,
ef 'til vill verða óvinir í nokkra daga, en svo mundi
tíminn og siðvenjurnar jafna allar misfellur á sam-
komulagi ,þeirra, en jörðin mundi lokast yfir fórn-
ardýrinu, sem varð að steypast niður í gínandi djúp-
ið- Hver mundi svo kæra sig nokkuð um konuna,
sem væri skilin við mann sinn? Xteðal tigins fó'lks
gkymast öH hneyksli ótrúlega fljótt.
iLamparnir loguðu í búningsherberginu fyrir
framan stóra spegilinn. Hanna, þerna barónsfrú-
arinnar, hafði verið svo framsýn, að ibúast við að
húsmóðir sín mund! vilja skifta um létta sumar-
kjólinn fyrir annan hlýrri fyrir kvöldverðartíma;
það var raki og kuldi í loftinu. pægileg hlýindi lagði
út frá ofninum með hvíta postulíns skrautinu, sem
einstöku -sinnum var kveikt upp í um þetta leyti árs,
og glóandi birtan frá kolaeldin-um skein út yfir
g;ólfdúkinn í gegnum opin á fægri látúnshurðinni.
Inn í þetta Iþægilega heimkynni kom unga konan
æst í skapi og með tárvot augu í síðasta sinn, til
þess að undirbúa sig til fara burt frá Schönwerth-
Hún lét þernuna fara og lokaði á eftir henni hurð-
inni í dyrunum, sem láu út í súlnaganginn.
Það var búið að loka gluggahlerunum, aðeins í
(bláa herberginu stóðu gluggarnir opnir. >— Líana
lokaði þeim æfinlega sjálf, því hún var hrædd um, að
einhverjar ókunnar og klaufafengnar hendur gætu
skerot fallegu blómin, sem stóðu í gluggunum. En
hvað regnið streymdi óaflátanlega niður úr íbik-
svörtu loftinu! Vindurjnn hélt áfram að hvína og
með honuvn barst daufur hljómur frá vindhörpun-
um, sem gáfu frá sér óskært hljóð í regninu, út yfir
garðinn. Líana stóð stundarkorn við opinn glugg-
ann og horfði út- Það fór hrollur um hana. Út
í þetta illvirði og náttmyrkrið, sem var að byggj-
ast yfir, varð hún að fara — og það fótgangandi.
Hún ætlaði sér að fara burt svo leynilega, að eng-
inn gæti sagt, Ihvenær hún hefði farið. Hjún gat
ekki veriff næturlangt undir þaki þess rnanns, sem
hafði ásakað hana um tilhneigingu til tállyndis og
sagt, að hún væri svo illa kominn, að henni væri
engin viðreisnar von. Svo mörgum æruleysis að-
dróttunum hafði verið bent að henni, og með hinni
svlksamlegu aðferð prestsins var hún svift öllum
sannanagögnum. Aðeins leikin í svikum og undir-
ferli hefði getað bjargað henni út úr vandræðum
þei'm, sem hún var komin á; en hún var of hreir.-
hjörtuð til þess að þekkja nokkuð af því tæi- Hún
var þesg. vegna ráðþrota og hafði engin önnur úr-
ræði en að flýja heim til systkyna sinna og fela iþeim
á hendur að halda uppi vörn fyrir sig.
Hún ’lokaði glugganum og dró rennitjaldið fyr-
ir hann. pá alt í einu heyrðist gengið með hröðum
skrefum gegnum næsta herbergi fyrir framan, og
það var gripið fast í handfangið á hurðinni, sem
var lokuð. — Líana þrýsti höndunu'm að hjarta sér,
sem barðist ákaft. Mainau stóð fyrir utan og heimt-
aði að hún lyki upp fyrir sér. Nei, hún vildi ekki
fyrir nokkurn mun standa augliti til auglitis við
hann. f— Hann hafði gert henni alveg ómögulegt að
nálgast hann. Hann barði hart á hurðina og sagði
í skipandi róm: — “Ljúktu úpp, Júlíana!”
Hún stóð kyr sem hún væri orðin að steini. Það
heyrðist einu sinni ekki að hún dræi andann. Hún
leit niður eftir kjólnum sínum, hrædd um, að hið
állra minsta skrjáf í einhverri fellingunnj gæfi til
kynna, að hún væri þar.
Tvisvar kallaði hann og rykti í hurðina; svo
heyrði hún hann fara og stóru hurðina út í súlna-
iganginn opnast. Hun tók Gftir J?ví, að hcnni var
ekki lokað aftur. Mainau hafði auðsjáanlega þotið
burt í mesta flýti og fumi.
Hún stundi með grátekka og gekk aftur inn í
búningsherbergið- Hvers vegna grét hún? >— Hún
fyrirvarð sig fyrir þessi tár- 'Er nokkuð til í víðii
veröld, sem er meira í ósamræmi við sjálft sig, sem
ér meiri ráðgáta en konuhjartað. Á þessu augna-
bliki lá við, að það brysti af niðurbældri kvö’l. Hún
byrgði andlitið í höndum sér, eins og að einhver
háðgjörn augu gætu séð þessa breytingu í hjarta
hennar — hún gat ekki lengur svikið sjálfa sig.
Hefði hann komið inn á þessu augnabliki, þá hefði
hún máske verið nógu veik fyrir til þess, að segja:
“Eg fer burt að vísu, en eg gleymi þér aldrei”!
'Hvíliíkur sigur hefði það ekki verið fyrir þetta
djöfullega skap! í raun og veru var það svo, að
engin kona gat veitt honum viðnám- Jafnvel þessi
kona, sem hann hafði kvalið, þessi kona, sem hann
hafði varað við að sýna sér engin ástarmerki og
sem hann hafði tengst til þess að svala hefndargirni
sinni á annari, sem hann 'þó enn elskaði stöðugt
— já, jafnvel þessi kona, sem hann að vísu hafði
gefið sitt nafn, en sem hann í raun og veru hafði
gert að kenslukonu á heimili sínu, kastaði frá sér
vopni sínu, kastaði frá sér vopni stórmenskunnar
Og velsæmistiífinningar ungra kvenna og sagði:
“Eg gleymi þér aldrei ” — Nei, guði sé lof!
Hann var farinn burt.. Hann sá ekki þennan sigur;
hann skyldi aldrei verða nokkurs vísari um hann-
Einkennflega harður og óvanalegur dráttur Iagðist
um munn hennar. Hún sá í huga bráðólma hestana
nema staðar fyrir framan höfuðdyr hertogahallar-
innar; hún sá hinn djarfa reiðmann standa í dökkri
kápu við vagndyrnar og ganga þaðan burt með hina
stoltustu konu landsins við ,hlið sér. — pessi ferð
heim til hennar hefði ef til vildi, verið þeim báðum
úrslitastund. Hún var svo gremjufull og grunsöm,
að hún hélt, að Mainau hefði viljandi og mót betri
vitund borið á sig ótrygð til þess að flýta skilnað-
mum- — En tii hvers var að vera brjóta heilann
um þetta ? — pað var þó víst Iangt frá því, að það
væri ást þessi tilfinning, sem hreyfði sér 'hjá henni
— ættardrambið mundi forða henni frá þvú Samt
gat hún ekki varist þess, að óska eitthvað undarlega
og innilega, að hún mætti njóta vináttu hans; en
hún mundi fljótt læra að bæla það niður, þegar hún
kæmi heim.
Hún opnaði gimsteinaskrínið og bar saman það,
sem þar var geymt við skrána, svo ta'ldi hún peninga-
strangana í skrifþorðinu — hún hafði aldrei snert viö
neinuvn þeirra. Svo lagði hún báða lyklana í um-
slag, sem hún innsiglaði, skrifaði utan á það til
Mainaus og lét það liggja á borðinu. Hún lét að-
eins þá hluti niður í tösku sína, sem hún vi'Idi ekki
að ó’kunnar hendur snertu á; alt annað skildi hún
eftir handa herbergisþernunni að senda á eftir sér.
Næstum tvær klukkustundir höfðu liðið meðan
hún var að þessu- Hún dró upp rennitjaldið fyrir
glugganum í bláa herberginu; það var orðið kol-
dimt úti. Ljósið á lampanum, sem stóð á bak við
hana, sendi geisla sína út yfir malborna gangstétt-
ina fyrir utan og skein á fjölda af dökkleitum poll-
um. Regnið var hætt að falla, en vindurinn kom
hvínandi umhverfis hornið, rétt eins og hann hefði
vilst milli útbygginganna frá höl'linni og ií súlna-
göngunum og andaði nú aftur frjálslega, en hann
gat þotið í gegnum hina breiðu trjágarða.
Nú var rétti tíminn til þess að fara. Líana
skifti um kjóla í snatri, kastaði yfir sig flauels-
kápu og dró kápuhettuna yfir höfuðið. Hún grét
beisklega er hún gekk inn í svefnherbergi Leós og
lagði kinnina á koddann. Hvert kvöld hafði hún
setið vakandj við rúrnið, unz hinn litli, káti dreng-
ur, sem teygði úr sér í mjúkú rúminu með ánægju,
hafði lokað björtu augunum og var fallinn í væran
blund. Nú sat hann uppi hjá afa sínum og vissi
ekkert um að tár hennar vættu koddann hans, vissi
ekkert um það, að hún, sem hann elskaði og tilbað,
yfirgaf höllina þessa illviðrisnótt og kæmi aldrei
aftur þangað.
Hún tók h'ljóðlega slagbrandinn frá hurðinni á
bláa herberginu og gekk út, en hrökk afturábak for-
viða, því hún fekk ofbirtu í augun. Hún hafði bú-
ist við, að það væri svartamýrkur í forstofunni litlu,
en nú logaði ljós þar á stóra hengilampanum og inn .
í gegnum opnar ytri dyrnar skein skær birta frá
gasljósinu í súlnaganginum.
Hún stóð kyr frá sér numin af ótta. í hinu
sterka ljósi leit hún út sem einhver fögur álfamær
með fölt andlitið í svartri umgerð flauelshettunn-
ar. En hörkulegu annarlegu drættirnir, sem höfðu
áður komið umhverfis munninn, komu nú enn betur
í ljós, er stálgráu augun hálf ringluð, en þó þráa-
full, litu til hliðar inn í gluggaskotið, þar sem
Manau stóð með krosslagða arma.
“Þú ihefir látið mig bíða lengi, Júlíana,” sagði
hann rólega og í tilbreytingarlausúm málróm, rétt
eins og þau hefðu verið búin að tala sig saman um
að vefða samferða 'I leikhúsið eða á samsöng. Um
leið og hann sagði iþetta gekk hann að dyrunum og
lokaði vængjahurðinni. Það var auðséð, að hann
hann hafði opnað hana upp á gátt, til þess að geta
séð um súlnaganginn og þannig að geta hindrað
flótta hennar.
“Þú ætlar þá ennþá út á skemtigöngu?” sagði
hann um leið og hann) gekk tfl hennar. Hann '
sagði þetta í þessum háðslega róm, sem hún var á-
valt hrædd við; en í augum hans var eitthvað í-
skyggilegt leiftur.
“Það er sem þér sýnist,” svaraði hún kuldalega.
Hún snéri sér við og ætlaði, án þess að segja nokk-
uð meira, að ganga tafarlaust til dyranna.
“Undaríegit uppátæki í þessu veðri. Heyrirðu
hvernig stormurinn hvín? pú kemst ekki út á næstu
flötina í garðinum fyrir honum, það máttu reiða
þig á- Vegirnir eru eitt vatnsflóð. Eg vara þig
við þessu, Júlíana. pessar kenjar þínar hafa í för
með sér vont kvef og gigt.”
“Hvað á þessi skrípáleikur að þýða?” spurði
hún róleg og nam staðar. “Þú veizt mikið vel, að
hér er ekki um neinar kenjur að ræða. Eg er nýbú-
in að segja þér, að eg fari héðan og nú er eg tilbú-
in að framkvæma ætlun mína.”
Einmitt það? Og ætlar þú að fara gangandi
til Rudisdorf svona eins og þú stendur í flauelskápu
og með regnhlíf í hendinni?”
Dauft bros lék u'm varir hennar-
“Nei, aðeins til hertogasetursins. Járnbrautar-
lestin fer þaðan klukkan tíu.”
Rétt er það! Þetta er annars nógu skemtilegt.
Hesthúsin hér eru fu'll af hestum og í vagnaskúr-
unum er heil röð af þægilegum og fallegum vögnum.
En barónsfrúin ætlar sér að fara burt fótgangandi,
vegna þess — ”
Á því augnabliki sem eg gekk út úr stofunni moð
þei'm ásetningi að fara burt héðan í dag, Ibætti' eg að
vera einn meðlimilí' þessarar fjölskyldu, og þá slepti
eg öllum rétti til þess, að gefa nokkrar skipanir. —”
“Vegna þess”, hélt hann áfram með hækkandi
róm, án þess að 'láta trufla sig og brosti að mót-
mælu’m hennar i— vegna þess, að það væri svo á-
kaflega átakanlegt, svo óumræðilega sorglegt, þeg-
ar snemma á morgun yrði sagt á hertogasetrinu:
“Aumingja frú von Mainau! Svo illa var farið með
hana í Schönwerth, að hún flúði út í náttmyrkrið.
Stormurinn æðandi þeytti henni á tré í skóginn og
hún féll niður 'meðvitundarlaus. Og í morgun fanst
þessi þolinmóða, margþjáða kona liggjandi á veg-
ínum og andlitið og faílegu, gullnu hárflétturnar
voru ekkert nema blóðslettur”. |Hann gekk í veg
fyrir hana, því hún hafði hljóðað upp að gremju og
hreyft sig snögglega.
“Hvernig getur þú, Júífana, sem ert svo þrek-
mikil og laus við hleypidóma, sem lítur svo skyn-
samlega á hlutina, verið svona ótrúlega barnáleg um
'leið”? hélt hann áfram- Alt háð vor horfið úr
rödd hans og svip. pú hugsar eins Og-karlmaður
en hagar þér um leið eins og hræddur krakki- peg-
ar um það er að ræða, að tala sannleikann eða verða
öðrum að liði, ertu hetja, þá er tunga þín eins og
hárbeittur hnífur, en þegar þú þarft að verja sjálfa
þig, þá leitar þú undan, eins og strúturinn, sem
felur höfuð aitt og heldur að hann sjáist ekki — þú
skoðar þig saklausa og samt leggurðu á flótta?
Veiztu það ekki, að með þessu egnir þú móti þér á-
fellisdóm alls heimsins! Kona, sem er í myrkri um
hánótt og án nokkurrar fylgdar, yfirgefur heimili
mannsins síns, til þess að koma þangað aldrei aftur,
er og verður strokumanneskja! Þetta er sæmandi
fyrir þínar næmu tilfinningar, er það ekki rétt? En
eg get ekki leynt þig þessu.”
Hann greip um hönd hennar, sem hvfldu á hurð-
arhandfanginu, en fingur hennar læstust fast utan
um það. Hann hefði orðið að beita afli til þess að
ná þeim burt. Skyndilega kom einhver undarlegur
eftirvæntingarsvipur á andlit hans, sem um leið var
svo æðislegur og hatursfullur, að hún varð hrædd.
Samt sagði hún rólega:
“Gleymdu ekki því, að eg hefi kvatt þig í við-
urvist tveggja votta og sagt þér, að eg ætlaði að
fara. Það er þess vegna ekki um neitt strok eða
glæpsamlegan flótta úr húsi þínu að tala- — Og vilji
skæðar tungur tala illa um mig, þá mega þær það.
Eins og að það geri nokkuð til eða frá 'með mig?
Eg er ekki svo hégómleg, að eg láti mér koma til
hugar, að nokkur fari að vorkenna mér í— það væri
iheldur ekki hægt, því eg hverf af sjónarsviðinu.
Og nú bið eg þig, að standa ekki í vegi fyrir mér.
Eg kveð þig ekki aftur — við erum hvorugt okkar
gefið fyrir of mikla tilfinningasemi.”
‘tNei '— nema eg, auminginn, hefi einskonar
tilfinningu í brjóst mér, sem kveinar — ” Hann
færði sig frá dyrunum. Leiðin stendur opin, Júlí-
ana, það er að segja hún er opin fyrir okkur bæði-
pú lætur þér þó varta detta ií hug, að eg láti þig
ganga eina framm fyrir dómarann, sem er ákær-
andanum vilhállur? Þú æ'tlar að láta sysíur þína
skera úr um samkomulagið milli okkar.. Gott og vel,
en eg verð þar líka við. — Eg læt taka út vagninn
og eg fylgi þér. Hin gáfaða og skilningsgóða Úlrika
skál kveða upp dóm í málinu.
“Mainau, ætlar þú að voga þér það?” hrópaði
hún skelkuð- Hún tók svo snögt viðbragð, að kápu-
hettan féll af höfði hennar; hárið, sem var hálf-
laust, féll í þungum skínandi bylgjum niður á svart
• flauelið. Regnhlífin féll úr hendi hennar. Hún
pressaði hendurnar saman og þrýsti þeim að brjósti
sér.
“Eg hefi orðið að þola margt og mikið hér í
húsi þínu, en samt gæti^ eg Ipkkilfengið mig til þessv
að láta þig standa frammi fyrir hinum ströngu,
rannsakandi augum Úlriku — eg gæti ekki þolað
það. — Hverju mundir þú svara, er hún spyrði þig,
af hvaða ástæðum þú hefir beðið um hönd systur
hennar? pú yrðir að segja til þess, að hefna mín
á annari konu; eg hefi beðið greifadótturinnar frá
Trachenberg og trúlofast henni í augsýn allra hirð-
arinnar aðeins til þess, að reka hníf í hjarta her-
togaekkjunnar.”
Hann stóð fyrir framan hana fölur eins og liðið
lík- pögnin og svipur hans allur var eins og
manns, sem veit að alt er komið í óefni fyrir sér, og
með uppgerðar ró biður úrálita. — “Og hvað tekur
svo við, Mainau?” spurði hún án þess að sýna nokkra
vorkunsemi. “Þú munt verða að halda áfram á
Iþessa leið: Og svo hefi eg tekið þennan vesalings
aðstoðar leikara minn, sem velsæmisins vegna, ekki
var hægt að losna við strax aftur, inn á heimili mitt,
og gefið 'honum þar fyrirskipanir um, hvernig hann
ætti að haga sér, eftir fyrst að hafa hlaðið á hann
allskonar skrauti, og heimtaði af honum, að hann
rækti sitt verk á réttum tíma, svona hérumbil, eins
og þegar maður dregur upp klukku og ætlast til,
að hún gangi. — Eg vissi að gamall heilsutæpur mað-
ur, sem ómögulegt er að ilynda við er lífið og sáiin
í húsi mínu, eg vissi að það hlaut að vera þrekvirki
að fylgja skipunum mínum á móti honum, að til þess
þyrfti dæmafáa þolinmæði, algerðan skort á næm-
um ti'lfinningum og jafnlyndi, sem ekkert fengi á
— já, það var það sem vænta mátti hjá s'túlkukind
sem 'bæri mitt nafn, borðaði við mitt borð og dveldi
undir mínu þaki.” — Hún þagnaði og lyfti upp höfð-
inu með opnum vörum, eins og hún hefði losað við
þunga byrði, eins og hún væri laus við einhvern
mikinn sársauka, sem um margar vikur hefði lagst
með kyrkjandi þunga um háls hennar og hjarta-
‘Ertu búin, Júlíana? og viltu lofa mér að
svara Úlriku?” spurði hann en svo lágt að varla
heyrðist. Röddin var óumræðilega þýð — þessi
rödd sem kom kvenfólki til að skjálfa eins og strá
í vindi.
“Ekki ennþá,” sagði hún. Hún hafði nú
bragðað á bikar hefndarinnar; hún fann nú í
fyrsta sinn til þess, hversu sætt það er að gjalda
líku fyrir líkt, -að láta kulda koma á móti kulda og
lítilsvirðingu á móti fyrirlitningu. Hún var á-
fjáð í að drekka meira af þessu ölvandi eitri; hana
grunaði ekki að þess brennandi hefndarþorsti leiddi
af sér aðra sterka og vonlausa ástríðu. i—
-----“Þessi vesalings brúða, sem altaf var sí-
saumandi og með hnífilyrði á vörum, gerði sig
seka í einum klaufaskap, þrátt fyrir það þó hún
vildi vel — hún sýnli sjálfa aig of lengi á iMainau-
heimilinu,” hélt hún áfram í beiskum róm — hún
vanrækti að fara meðan að hún gat það, án þess
að illa færi á því, og svo varð hún að hafa það að
gripið væri til sterkari úrræða, til ærumeiðandi á-
sakana, til þess að koma henni burt sem fyrst.”
“Júlíana!” t— Hann beygði sig niður að ar.d-
litinu á henni og horfði beint inn í augu hennar-
Þau voru stór og störðu á móti með þessu ógeðs-
lega starandi augnaráði, sem fylgir áköfum geðs-
hræringum. — “Það er raunalegt, að hugur þinn,
sem var áður svo hreinn, skuli hafa vilst ofan í
þetta hyldýpi misskilningsins. En það er mér
að kenna; eg lét þig standa eina þíns liðs of lengi,
og það get eg ekki réttlætt, þegar eg verð reiðu-
búinn að halda uppi vörn í öllu öðru frammi fyr-
iiúlriku . — — Horfðu ekki á mig með þessum
starandi augum, Júlíana,” sagði hann í bænarróm
og tók um hendur hennar og dró þær til sín; þessi
voðalega geðshræring, sem þú ert í gerir þig veika.”
“Láttu mig þá vera eina,” greip hún framm í
fyrir honurn;” þú getur ekki þolað að sjá veikt
fólk.” Hún dró að sér hendurnar og varir henní
\|/» .. | • vx timbur, fjalviður af öllum
Nyjar vorubirgmr tegudum, geirettur og ai.-
kooar aðrír stríkaðir tiglar, hurðir og gluggar.
Korcú8 og sjáið vörur vorar. Vér erumœtíð glaðir
að aýna f>6 ekkert sé keypt.
The Empire Sash & Door Co.
■ " LimKtd---------_____—
HENRY AVE. EAST - WINNIPEG
-------RJÓMI----------------
Virðingarvert nafn er bezta trygg-
ingin fyrir áreiðanlegum viðskiftum —
og þess vegna getið þér treyst því að fá
allan hugsanlegan ágóða og fyrsta
flokks afgreiðslu hjá: *
CITY DAIRY Limited
WINNIPEG
James M. Carruthers, James W. Hillhouse
forseti og framkv. stjóri, fjármálarit^ri
Spyrjið þá er senda oss rjóma.
ar titruðu í þrálátum sársauka-
Hann snéri sér frá henni eins og honum féllí
ist hugur. Hvert sem hann snéri sér, hélt hún
uppi fyrir augum hans spegli þar sem hún sá sál-
armynd sína dregna með ljótum og ógeðslega ná-
kvæ'mum dráttum. Hún hafði með mestu ná-
kvæmni tekið eftir öllum hans hörðu og miskunar-
lausu orðum. Hann gæti^talað glæsilega; hon-
um væri ekkert ómögulegt í samkvæmislífinu —
hann gæti bygt brú næ’masta háðs og leikandi
fyndni yfir allar ófærur — en hér varð hann,
heimsmaðurinn, sem ávalt vissi hvernig hann átti að
snúa sér, undir )í baráttunni við heiðarlega konu,
sem var orðin gremjufull vegna misgerða hans.
Hann ætlaði að taka þegjandi í klukkustrenginn og
hringja, en hún kom í veg fyrir það með snöggri
hreyfingu. “Gerðu það ekki, Mainau- Eg ek
ekki burt með þér,” sagði hún álvarleg og með fastri
rödd. ‘‘Hvers vegna á þetta ljóta stríð að flytjast
ttl Rudisdorf? Eg vildi ekki valda mínum kæra
kvíðafulla ibróður, Magnúsi þeirrar sorgar — hann
mundi Mða of mikið við það að verða að blanda
sér inn í þetta leiðinlega mál. Og móðir mín? —•
Eg mun eiga í harðri baráttu við hana, þegar eg
ke?m heim — eg "yeit það með vissu, en hana vil eg
þúsund sinnum heldur ganga út í alein en að sjá
þig þar til staðar. Hún verður undir eins á þína
hlið, og í hennar augum verð eg sek um aldur og
æfi. pú, ert hinn vinsæli og öfundsverði herra-
maður, eigandi Schönwerth, Wölherhausen o- s.
frv., en eg er burtstrokin stúlkukind, sem^varla
getur krafist verustaðar í klaustri fyrir ungar
stúlkur. Hvað liggur þá nær en að halda að eg
hafi ekki haft vit á að komast inn í stöðu mína á
réttan hátt?”
— pað' lék sárbiturt bros um varir hennar. —
“En einmitt af þessum ástæðum öllum mun mamma
gera alt, sem mögulegt er til þess að koma í veg
fyrir skilnaðinn, en því erum við þó bæði á móti.”
“Einmitt það, Júlíana?” hann hló kuldahlátur.
ef það væri mér ekki á móti skapi að hei’mta með
frékju þar sem mér stendur ekkert til boða, þá
væri það víst langbezt að láta móður þína gera út
um þetta — en nú verður Úlrika að vera hæsti dóm-
ari- — — Eg skal ekki neita hinu allra minsta af
öllu því, sem eg hefi gert mig sekan í. Eg skal
;3egja frá, hvernig þetta tigna daðurkvendi hefir
gabbað mig, hvernig hún með ótrúmensku sinni
hefir gert njig að því sem eg er t— hégómlegur
háðfugl, samvizkulaus kvenhatari, eirðarlaus ferða-
langur — hvernig hin djúpa og óverðskuldaða
smán, sem hún hefir bakað karlmannsdrambi mínu,
hefir komið mér til þess að gleyma þér, með því að
sökkva mér niður í lægri nautnir. Úlrika skal fá
að vita, að þótt eg langa lengi hafi ekki sýnt
henni nokkurn snefil af ást, þá hefi eg óaflátan-
lega þráð að fá fullnaðargjald. sem um munaði.
Hún getur, ef tfl vill, betur en þú skilið sálarástand
hégómagjarns manns, sem hefir orðið fyrir mik-
illi móðgun. — Eg skal segja henni: Það er satt
Úlrika, að eg hefi farið heim með systur þína til
þess að hegna hertogaekkjunni og til þess að svala
hefndargirni minni; en eg hefi líka gert það til
þeas að reisa skorður við þessari konu, sem var
mér andstyggileg ”
Hann þagði nokkrar sekúndur, eins og hann
vænti þess að fá að heyra eitthvað, sem yki honum
þor, en hún sagði etkki, orð — það var engu líkara
en hún væri orðin að steini við að heyra þessa játn-
ingu.
“Mér stóð alveg á sama irm ungu stúlkuna,
sem eg sá, er við mættumst fyrst, og sem eg varla
virti yiðlits,” hélt hann áfram með 'hálfklökkri
rödd. “Hefði fegurð hennar og andlegir hæfileik-
ar haft nokkur áhrif á mig þá, þá hefði eg óðara
hætt við. Eg vildi ekki leggja neina fjötra á
hjarta mitt aftur og leitaði að eins að ástúðlegri
konu ’með þeirri ósk, að sú, sem eg veldi sætti sig
við ástæðurnar, sem voru fyrir hendi, sem kona á
heimilinu, sem þolinmóð hjúkrunarkona fyrir minn
geðstirða frænda og sem kennari drengsins míns.