Lögberg - 19.07.1923, Blaðsíða 7

LÖGBERG, FIMTUDAGINN
JÚLl 19. 1923.
Hs. 7

Verið vissir í yðar sök
M«ð því að nota áreiðanlegar vörur eina og
ELECTRO GASOLINE
BUFFALO ENGLISH MOTOR OIL
SPECIAL TRANSMISSION LUBRICANT
“Best by Every Test”
Seldar í vorum átta “Service Stations” í Winnipeg
No. 1—Á horni Portage Ave. og Maryland St.
No. 2—Á Suður Main St., gengt Union Depot.
No. 3—McDermot og Rorie Sts. gengt Grain Exchange.
No. 4—Á horni Portage Ave. og Kennedy St.
No. 5—Á horni Rupert og King, bak við McLaren Hotel.
No. 6—Á horni Osborne og Stradbrooke Sts.
No. 7—Á horni Main St. og Stella Ave.
No. 8—Á horni Portage Ave. og Strathcona St.
Einnig í Moose Jaw, Saskatoon, Sask., Lethbridge, Alta.
Prairie City OilGompanyLtd.
PHONE: A-6341
601-6 SOMERSET BUILDING
Indíánar.
pessi frjálsa og hugrakka þjóð
sem bygði Axneríku áður en hinn
hvíti kynþáttur rendi ágirndar
augu'm vestur yfir Atlanshaf
— veiddi dýr og fugla í skógunum
víðáttumiklu og vísunda í þús-
undatali á sléttunum frjósömu
— sem sátu og hlustuðu á nið
vatnanna og ánna, þegar hin mikli
andi talaði til þeirra í honum og
í vindblænum, sem lék um lauf
trjánna — sfc'm lifðu einföldu
lífi við brjóst náttúrunnar bg
undu glaðir við sitt.
Hvar er hún nú?
Saga hennar, eða þeirra, Ind-
íánanna er hin raunalegasta.
Fámennir og fátækir verða þeir
nú að gera sér að góðu mola þá,
sem fálla af borðum manna þeirra
er tóku land þeirra og frelsi og
horfa upp á sína eigin eyði'legg-
ing.
Ein,s og mönnum er kunnugt,
þá var sambúð hinna hvítu manrRi
og Indíána oft erfið, sérstaklega
er þrengja tók að rauðskinnum
og er þeim vart láandi þó þeir
reyndu að veita mótstöðu þegar
þeir sáu hvernig fara mundi-
Hver er iþað sem nokkur mann-
ræna er í, sem ekki reynir að
halda sínu fyrir ágengum aðkomu
mönnu'm, eijjs lengi og þeir geta?
En þeir máttu sín ekki gegn því
ofureffi sem þar var við að etja,
því smátt og smátt urðu þeir að
láta af hendi lendur sínar og leita
lengra fr ástöðvum sínu'm út í ó-
bygðirnar — upp til fjallanna leit-
uðu þeir. þar sem þá er enajþá að
finna, og þar sem þeir ennþá geta
notið lífsins við brjóst hinnar
fríðu og fru'mlegu náttúru.
Sumir þeirra eru enn á hin-
um fornu stöðvum sínum. Litlar
leyfar — smáhópar umkringdir
bygð hvítra manna á landb'lettum,
sem settir hafa verið til síðu af
s.tjórnum Tandanna, og búa þar
við ill kjör og þröngan kost. Þrátt
fyrir það þó inneign þeirra hjá
landsstjórninni nemi miklu fé-
salar, hjarðmenn, lögfræðingar,
kennarar, bændur, sendimenn
gripaíkaupmenn, verzlunarmenn,
vélafræðingar og fræðingar í
hverri atvinnugrein.
Svo alast rauðskinna börnin
upp án mentunar í stórhópum.
Samkvæmt skýrslu Indiana
deildar Bandaríkjastjórnarinnar
fyrir árið 1920, þá var 336,33^
Indíánar undir u'msjón þeirrar
deildar. Flestir þeirra fengust
við búskap, en þa rer getið um
að 26,949 hafi stundað aðrar^ at-
vinnugreinar, svo sem fiskiveiðar,
viðahögg, talnabandsgjörð, að
búa til ábreiður, búa til körfur úr
tágum, búa til hlaðborða og safna
viltum grjónum.
Um fjögur þúsund lögðu fyrir
sig körfugjörð og báru þeir úr
býtum $25.00 á ári hver. Um tvö
þúsund stunduðu veiðar og kom
það minna en $80.00 á 'mann sem
upp úr því var að hafa. prjú þús-
und unnu að því, að búa til tálna-
'bönd, eða talnafestar og árs kaup
þeirra var minna en $26.00- peir
sem unnu að leirkérasmíði báru
minna úr býtum en $15.00 hver á
ári. En fimm þúsund og fimm
hundruð unnu að ábreiðu vefnaði
og báru þeir $120 úr býtum hver
áRlega.
Einn af umsjónarmönnum
stjórnarinnar kemst svo að orði
um Indíána-bygð í Montana:
“Það eru 140 fatlaðir og gamlir
Indíánar í Fort Belknap-bygðinni
sem þyggja styrk, eða tillag-
Styrk þeim er úthlutað tvisvar á
mánuði, og fullnægir hvergi nærri
þörfu'm þeirra. Gömlu rauðskinn-
arnir deyja ört, og margir halda
að skortur á matvælum eigi sinn
þátt í dauða þeirra. — Það er ó-
hugsandi fyrir blinda eða farlama
Indíána að vinna fyrir sér, og þeir
yngri geta tícki hjá'lp veitt.”
Styrkur sá, er veittur var tvis-
var á mánuði var tvö pnud af
reyktu svínakjöti, hálft pund af
gerdufti, tvö pund af baunum, tíu
pund af nauta eða hrossakjöti,
þessu lani. Faðír minn var
höfðingi á meðal Sioux Rauð-
skinna, eg býð mig fram til her-
þjónustu.”
Og á hermannaskrána var rit-
að: “Big-face, fæddur í Banda-
ríkjunum, en ekki borgari.” Hann
fór til orustuvallar og barðist þar
fyrir Bandarikjaþjóðina, en þegar
hann kom heivn fór hann heim til
fólksins og- síðan er hann hvorki
borgari né útlendingur, i— ekki
neitt.
Kona ein af stofni Indíána,
að nafni Who- sho- No (sem mein-
ar eins og dýrin hlaupa) ritar um
fortíð Indíánanna á þessa leið:
“í fyrri daga leið Indíánum vel
og þeir voru ánægðir, þeir bjuggu
við a’llsnægtir, þeir gátu veitt og
fiskað þar sem þeim sýndist, þeir
veiddu hvork dýr né fisk sér til
gamans. Dýrin sem þeir drápu
notuðu Iþeir til fæðis og klæðis.
Þegar Indíánarnir fóru á dýra-
veiðar, þá tóku þeir með sér konur
sínar til þess að þurka kjötið tína
ber og þurka þau. Það var þeg-
ar þeir bjuggu í tjöldum sínum.
Lengst af bjuggu þeir í bjálka-
kofum. Konurnar ræktuðu
jarðepla garða í kringum húsin
og héldu þei'm við, það var hlut-
verk karlmannanna að sjá þeim
fyrir kjöti og það tók þá nokkurn
tíma. Nú þurfa margir þeirra að
líða sökum þess að þeir hafa verið
sviftir veiðinni, en þeir geta ekki
samið sig að siðum hvítra manna.
pað sem þeir gjöra er i'lla borgað,
og þeir kunna heldur ekki að selja
vörur sínar svo, að þeir hafi
nokkuð upp úr þeim.
Indiánar hafa gefið hvítum
mönnum margar tegundir af fæðu
svo sem kartöflur, maís, sykur
isem 'búinn er til úr mable tré, tó-
bak og fl-eira.
RICH IN VITAMINES
MAKE PERFECT BREAD
En svona er það nú í
Indíánar giftast aldrei sér nær
skyldum konum, Ungu hetjurn-
ar, sem komu með gjafir og lögðu
þær við fætur meyjanna urðu að
v«ra af flokki komnir , sem var
henni óskyldur, ef að nokkur von
átti að vera til þess, að þær litu
við þeim- Jafnréttí mi’ili karla
og kvenna var viðtekið hjá Indí-
ánum. Mennirnir réðust aldrei
í neitt án þess að ráðfæra sig um
það áður við konur sínar. pær
voru ímyndunarríkar, eftirtekta-
samar og innblásnar af anda hins
mikla “spihits”. Þær veittu
náttúru.lögmálinu eftirtekt. Hinn
mikli andi þreyttist aldrei a að
gjöra gott og hann sýndi þeim veg
fuglanna, skorkvikindanna og
blómanna og þær kendu aftur
börnu'in sínum-
Alt sem þær lærðu hafði ein
hverja þýðingu, fyrir þær sjálfar,
eða fjölskýldu þeirra. Mikið af
mentun þeirri er hinar hvítu syst-
ur þeirra njóta, er hégómi, til
einkis nýtur, en alt sém Indíána-
kðnurnar lærðu, miðaði á ein-
hvern bátt til þarfa.”
j eitt pund af kaffi, fimm pund af
Það er sagt, og er víst satt, að j hveiti'méli, hálft pund af hörðu
hjá Bandaríkjastjórninni eigi j brauði'og tvö pund af grjónum.”
Indíánar í löndum og peningum Um þetta ástand Rauðskinn
innstæðu sem er biljón dollara anna farast 'Mi- Clyde Kelly frá
virði, vextir af þeirri upphæð á j Pensylvania þannig orð í þing- margan
5% nema árlega $50,000,000, en ræðu í Washington:
það sem etjórn sú veitti í fjárlög- “pað er ekki unt fyrir meðal
um sínum til þeirra þarfa árið mann á meðal Rauðskinna, að
1920 na'm $15,000,000 og áður en hafa ofan af fyrir sjálfum sér, og
því fé var skift á mflli Indíán-j hann getur það aldrei undir þeim
anna þurfti að launa 6000 hvítum kringum stæðum, sem hann á við
embættismönnum stjórnarinnar og að búa nú.”
12000 rauðskinnum, sem allir voru j En það eru ekki aðeins hin ytri
embættismenn, og þótti su'/num þá kjör, sem sverfa að Rauðskinn-
vera lítið eftir handa hinum em-iunum. Þeir eru föðurlands laus
ættislausu rauðskinnum. í þess-j þjóð, þrátt fyrir það, að þeir eru
um launaða hópi, eru dómarar lög- állir fæddir í landinu og feður
reglumenn, verkamenn, vísinda- þeira hafa búið í ,því í þúsundir
menn, járnsmiðir, 'mælingamenn, ára.
•trésmiðir, bílstjórar, læknar, lyf- Saga sem skýrir hina þjóðern
Gleymska.
inn nóg.
dag.
'Og hvílíkur fögnuður og nautn
er það að horfa á allar þessar dá-
semdir? Manni verður ósjálfrátt
að segja: Sannarlega er guðs
ríki sýnilegt á þessari jörð!
Vér ættum að setja oss, að 'láta
þessa mynd hinnar blíðu sumar
náttúru verða svo þrykta á huga
vorn, að hún geti skygt fullkom-
lega á ömurlega mynd vetrarins
liðna; leitast við að gleyma henri
eftir megni, en setja á oss þá
mynd, sem nú blasir við sjónum
Að geyma það ömurlega og sárs-
aukafulla í huga vorum, er alls
enginn gróði, ált svo lengi að ekki
tapast sú lífsþekking, sem slíkir
atburðir fluttu oss.
Eg óttast, að margir séu svo
uppteknir við að telja sér harma-
tölur út af eigin bágindum, að
þeim sjáis.t yfir þær fögru myndir,
sem alstaðar eru sýnilegar, og svo
sem fylla hugan af ró og fögn-
uði, ef eftir þeim er tekið.
Heill og bjartsýnn hugsunar-
háttur fer e'kki einungis eftir því,
hvað vér munu'm, — heldur
lika þvi, hverju vér gleymum.
Þeim sem temur sér að geyma áll-
an sársauka liðinna atburða, farn-
ast ver heldur en þeim, sem set-
ur sér að skilja eftir slíkan flutn-
ing.
Sá, sem ber kalt hugarfar til
annara ‘manna út af því, sem kann
að hafa borið á milli á liðiuni tíð,
hefir þann flutning meðferðis
sem reynist honum verri en verð-
laus þegar fram líða stundir. Alt
s'iikt er óþarfa burðarauki.
Eg minnist þess, að í ungdæmi
mínu heima á ga'mla landinu, var
gamall maður, sem tók upp á því
að safna smásteinum og sagði, að
þeir væru “náttúrusteinar”. Bar
hann steina þessa í belg eða
•skjóðu á bakinu. Eitt sinn er leið
hans lá yfir ís, brast ísinn und-
ir fótum honum og varð honu'm
naumlega bjargað. Varð það hans
fyrsta verk, er ,hann náði landi, að
hann helti öllum steinunum úr
skjóðunni og bað illa anda eiga,
því hann kendi þeim um þennan
atburð, og táldi það full sannað,
að fyrst þeir ekki hefðu getað
bjargað sér úr þessari hættu,
myndu þeir heldur ekki geta það,
sem meira væri.
Á líkan hátt er hætt við að fari
fyrir oss, ef vér erum altaf að
velta því í huganum hvað aðrir
hafi gert á hluta vorn, eða hvað
þetta atvik eða hitt hafi verið
sárt og hryggilegt. Þess konar
byrði er bezt að létta af sér, því
annars er hætt við, að sú hugsun
læðist inn, að vér séum olnboga-
börn guðs og manna, og að lífið
alt sé “eymdadalur”, þar sem alt
snýr niður, sem upp á að snúa-
Eða er það ekki gott að geta
gleymt öllu áhyggju efni og erf-
iði dagsins, þegar 'maður gengur
til hvíla. pá er um að gera að
gleyma öllu sliku <til þess að
svefninn verði hressandi. Oft ber
það við, að það sem virtist nær ó'
kleyft að liðnum degi, reynist til
tölulega auðvelt með nýjum
morgni, og það engu síður þótt
menn setji sér að gleyma því rnn-
liðna til þess að geta notið fullr-
ar værðar á komandi nóttu.
Með stöðugri ástundun er flest
um unt að leggja af sér allar á-
hyggjur með fötunum, sem mað-
ur afklæðist. Líka geta menn
ta’mið sér að lita smáum augum
á það, sem eitt sinn virtist vera
all þýðingarmikið og óþægilegt,
en sem hefir nú ekkert nytsemis
gildi, og “Fortíð eiga lát sinn val”.
Með þessu móti fá menn gengið
•með óskiftum kröftum að hverju
einu, sem þarf að vinnast, það sem
flytur mönnum full gildan arð
fyrir erfiðið-
s. s. c.
hvolfið berginu mænt.
pakið gul-deplað grænt
sést í grisjaðri bjargfugla-drífu.
Þar er hafsúla og már,
þar er haftyrðill smár,
þar ‘ru hrafnar og lundar og
skarfar;
þar er æður og örn,
þar sín ótálmörg ibörn
elur svartfugl og skeglurnar þarf-
ar.
Meir en steinsnarið hátt
■móti hafsuðurs átt
finst þar húmtjaldað eldjötna.
smíði;
hartnær teigshæðir tvær
inn í náttmyrkrið nær,
það ei numið fær sólgeislinn fríði.
Sú stóð hátimbruð höll
siðan fyrst risu fjöll,
þar er fáment og draugalegt inni-
Gamall bóndi þar býr,
sá er um bakið ei rýr,
meður brúðinni martryltu sinni
Hann er hrímþursi að ætt,
hann fær hráætið snætt,
hann er hundvís og fullur af
galdri
sér frá Hólmum á fjöl
(þá rauk fjörður sem mjöl)
hann sitt fljóð seyddi í norðan
átt kaldri.
Ei það verndaði fljóð
þó að væri hún jóð
þess hins vígða, sem hökli sig
klæddi,
er um hápáskadag
undan heilögum brag
hún úr hlaðinu vitstola æddi.
sá inn trö'Hslegi tér,
og með töfraða brúðina gengur
inn í afhelli þann,
sem nú enginn sér 'mann
eða um getur forvitnast lengur.
Því hans herbergis hurð
er nú heljarstór urð
og hans hvílurúm járngrindur
loka.
Ef þig fýsir að sjá,
þú þér fyrst verður frá
þeirri ferlegri grjóthrúgu að moka
Oft fékk spilverkið skamm:
vittu hann sprengdi hana fram
o‘ná spjátrunga átján, sem þráðu
þar við rúmið hans inn
hafa svefnstaðinn sinn,
og þeir sofa þar enn þá í náðum.
En þar örskamt frá gátt A
stendur bergvatnið blátt,
það ið besta, sem nokkur vann
smakka.
oss að brunninum þeim
býður bóndinn hér heim
og hann biður oss taka til þakka.
Drekkum Skrúðsbóndans skál!
vel hann skilur vort mál
og kvað skemtun af kveðskapnum
hafa:
“Kveðið Andra jarls óð,
sú er unun mér góð”,
svo hann eitt sinn við gesti nam
skrafa-
Drekkum konunnar skál,
hennar klerkborin sál
inum klerkbornu stefjunum fagpii-
Lifi bóndi og fljóð,
þrífist bygð þeirra góð,
svo hún búmönnum duglega
gagni.
Gott og ábyggilegt minni lofa
flestir, og það að verðleikum, en
hins minnast menn síður, að það
er óumræðilega gott að geta
gleymt, og fáir gera það sem
skyldi. Þegar óþægilegar end-
urminningar komast inn í hugann,
er það altítt, að þær geýmast þar
um langa tíð til hins mesta skaða.
par með þó ekki sagt, að hrindast
skuli burt sú reynsla, sem fæst
með slíkum atburðum; en sárs-
aukan í því sambandi er óþarft að
geyma, ef hjá því verður komist.
Veturinn síðast liðni var á
hátt sá erfiðasti sem
menn muna eftir. Mikill og al-
mennur var fögnuðurinn, þegar
vorið gekk í^garð- Og nú, meðan
hin fríða sumar-árstíð er að Tíða
hjá, virðist það heppilegt að láta
sér festast í huga þær prýðilegn
myndir, sem daglega blasa við
auga. par með munu hinar sáru
endurminningar vetrarins s-íðasta
verða að miklu grafnar.
Hugsum oss, að vér séum á ferð
eftir náttúru skrýddum þjóðvegi.
Beinn og rennisléttur liggur veg-
urinn framundan eins langt og
augað eygir. Loftið er fult af
Enn um Skrúðaftn.
Herra ritstjóri!
7. Iþ. m. í 23- tölublaði Lögbergs
gjörir Joseph Einarsson athuga-
semdir við Rímu Skrúðsbóndans,
sem hr. Árni Sveinsson kallar svo
og lét birta í sama blaði næst á
undan, eftir Ólaf prest Indriða-
son að Kolfreyjustað. En af
því ar hr- Einarsson er ekki viss
um að athugasemdir sínar við
téða rímu séu réttar, þá skorar
hann á þá sem kynnu að eiga
frumritið af henni orðrétt að láta
það koma út á prent, því hann
viti ekki ti'I að það hafi nokkurn-
tíma á prenti sézt. En þar
skjátlar honum. Vísurnar með
öðrum ljóðum og smásögum, eru
prentaðar í dálitlu kveri, sem Jón
Ólafsson (sonur þöfundar kvæð-
isins) gaf út og ,lét prenta á
Eskifirði 1878. Eg ^endi það nú
Lögbergi til birtingar, eins og
það í heild sinni er þar prentað,
svo hinum háttvirtu þremenning-
um og fl., gefist kostur á að sjá
hvar þeim hefir orðið á að víkja
út frá, bæði niðurröðun erinda
og stafsetning frumritsins.
Kr Kristjánslson.
Fyrir minni
Skrúðsbóndans.
Mjög er reisugt í Skrúð,
þar sem bergrisans búð
inn í brimþveginn hamarin,n klýf-
ur!
Ekki dugði henni það
að hún daglega kvað
inar dýrðlegu Máríu-rimur.
Þetta fékk hana ei fest,
er á seiðhjallinn sezt
sá inn sviplegi hamranna grímur.
Hlenni ferðin gekk ve'l,
henni freyddi um stél,
henni flugþveytti blá-aldan þunga
hellis beint inn á vík,
þó að býsn væru rík,
fjölin bugar með prestsdóttir
unga.
Undir berginu blá,
stendur biðillinn ,þá,
hann er blásvartur, sköílóttur,
loðinn-
Hann þar skaut henni inn
undir skinn-bjálfann sinn
allan skorpinn og rotinn og snoð-
inn.
‘Þú skalt ganga með mér”!
islegu afstöðu þeirra, er sögð af yndia]e«ri angan; hin þéttskipaða
n P r íP n P" I 1 tr Í1 n rl 1 o v m _Jr _ _ .•
Rauðskinna af Sirux kynþætti.
Faðir hans var auðugur af landi
og hann sjólfur foringi á meðal
fólksins- pessi maður kom til
Philadelphia árið 1918 til þess að
bjóða sig fratn til herþjónustu.
Þegar að hann kom fram fyrir
þá sem skrásettu, var hann spurð-
ur hvort hann væri Bandaríkja-
borgari. Hann svarar, nei!
“Þú eýt þá útlendingur”, sögðu
skrásetjendurnir.
“Nei,” svaraði Rauðskinninn.
“Eg var fæddur í Bandaríkjún-
um — ”
“Hvað ertu þá”? var næsta
spurningin-
,“Eg er Rauðskinni” svaraði
Indíáninn, “eg á hvorki rétt á að
vera borgari eða útlendingur í
grænglitrandi ábreiða jarðarinn
ar ljómar í geislum sólarinnar.
Beggja megin skipa sér tiguleg.
tré og undirviður; blöð þeirra eru
með allri mögulegri lögun og
gerð- Blóm, hvít, gul, græn, rauð
og allavega lit vaggast hægt i
sumarblænum. Maður keyrir
framhjá búpeningnum, sem er að
gæða sér á hinuvn kostulegu rétt-
um. Sumar skepnurnar flatmaga
sig í grængresinu; aðrar standa
vænar og vambfýltar í forsælu
trjánna, bíðandi þess að rúm fá-
ist fyrir næstu máltíð, og troð-
andi undir fótum hinn dýra rétt,
því nú er alstaðar gnægð matar.
Munur var það siðastliðinn vet-
ur, þegar flogist var á um fáein
hálffúin sinustrá, og þó fékk eng-
FYR MÁ NÚ VERA ÓSVÍFNIN.
Hví ertu, maður, að mikla þig af
mentun, sem vill.fávizku þyngja?
Smáfugla’ að rægja, sem guð okkur gaf
gleði inn í heiminn að syngja.
Að ránkenna flekklausa fuglana smá,
er fjandsamlegt rógburðar gjálfur,
og brigsla þeim hortugt um brestina þá,
sem berðu á meðvitund þinni sjálfur.
Fuglasöng inndæla unun eg finn,
ætíð verð léttur og frjáls og glaður,
en syngi þeir falsmál í sál þína inn,
þú ert sorglega hugsandi maður.
Titlingur smæsti, sem lúrir svo lágt
á lág-jarðar harðfreðnu bóli,
Áttu’ ekki guð yfir höfði þér hátt,
sem hæst virtur stórþjóðar. sjóli?
Jón Stefánsson.
Læknar segja að reyking
hjálpi meltingunni-
Að reykingar séu hjálp fyrir
meltinguna, va rlátið í ljósi af
Dr. J. W. Crane í ræðu er hann
flutti fyrir fólki í (Western Uni-
versity, London Ont. Dr.
Crane sagðist einu sinni hafa
ráðlagt lærisveinum sínum að
brúka ekki tóbak, hélt þá að það
veikti meltinguna, en reynslan
hefir sýnt að munnvatnið sem or-
sakast af tóbaksbrúkun er meira
límkendur en þess em ekki reykir-
Og frá annari hlið skoðað af
Sir James Cantlie, hinum nafn-
fræga enska lækni, og sem held-
ur því fram að tóbak hjálpi melt-
ingunni. “Tóbak”, segir Sir Jam-
es, “hefir góð áhrif á meltinguna,
og hjálpar til að afstýra kvíða.”
RJÓMI
Styðjið heimaiðnað með því að styrkja yðar
eigið félag og fá fult verð fyrir framleiðsl-
una.
Hafið hugfast, að samvinnu markaðurinn er
eini framfaravegurinn að því er landúnaðinn
snertir. Látið ekki glepja yður sjónir, farið
að fordæmi annara þjóða, sem hafa sannað, að
samvinnumarkaðs aðferðin er sú eina, er
skapar gott verð á mjólkurafurðum.
SENDIÐ RJ6MANN TIL
The Manitoba Go-operative Dairies
N LIMITED
EKKI ER ALT GULL, SEM GLÓIR.
Blöðin eru að fyllast með guðamála graut,
gjörsnauðum af hreinu sannleiks bragði;
nokkrir syngja lipurt, sumir eins og naut
og sumir líkjast heiðnu hofmóðs flagði.
peir japla einhver heimspekis mentunarmál,
sem mönnum er hægt að lýsa í ræðum,
og dáleiðslu reyna við dauðra manna sál,
og draga vilja kraft frá guði á hæðum.
En hvað sem þeir reyna við ritninga mas
og rangfærðar helgisiða skræður,
það sigrar engar gryllur eða sjálfbyrgings fjas,
því sannur guð í náttúrunni ræður.
i
pið finnið ei svo vaxinn vantrúarmann,
nær vegur lífs byrgist af harmi,
að hann ekki titrandi tilbiðji þann,
sem tárin öll þerrar af hvarmi.
I
pað er ekki til neins að gáskast við guð,
það gjörspillir tímanna meini;
hann var og er og verður sami guð,
veikleika læknirinn eini.
Jón Stefánsson.
Sendið
oss
yðar
RJÓMA
Og verid vissir
um...............
Sanna vigt
Rétta flokkun
24 kl.stunda þjónustu
og ánœgju.
IiGG Vér borgum peninga út í hönd fyrir glæný egg
Canadian Packing Co.
Stofnsett 1852
WINNIPEG, CANADA
Llmlted
Meðmæli: Union Bank.
RJ0MI
Sendið til vor
Hæzta verð
Stjórnarflokkun.
Nákvsem prófun
Fljót og greið skil
og duuknr soinlir uin Inel.
Margrej-nt félag.
EGG og
FUGLA
Dominion Creameries
WINNIEG
Asliern
Duuplmi
NarcLsse
Inwod