Lögberg - 02.08.1923, Blaðsíða 5

LÖGBERG, FIMTUDAGINN
2. AGÚST 1923,
Bia. 5
réttmætur oröaleikur í okkar ná-
grenni. Valdatrú eða Kriststrú!
Þaö fer ekki svo illa á því aö róa
með báðar i sama skutnum.
Eg vissi vel um þessa mótsagna-
baráttu i okkar fámenna hópi,
longu fyr en Dr. Á. Bjarnason j
steig fæti sínum hingað, en hún
“gaus upp úr kafinu” þegar kraft-
ur valds og peninga hafði svo
glannalega lyft undir hana á báðar
hendur, að hún flaut öll ofan-
sjávar.
Og hvað skyldi það svo vera í
þessari skoðana hringiðu okkar,
sem Dr. Bjarnason getur staðið
sig við að staðhæfa á almannafæri
að eg misskilji? Eg þigg ekki
svoleiðis snoppung þegjandi, —
sizt þegar ekki fæst góðlátlega út-
skýring á því í einrúmi. Að einn
maður, þar sem svona stendur á,
stgi öðrum, að hann fari með mis-
skilning, þýðir það, að sá maður
álíti, að hinn hafi ekki haft vit á
því, sem hann hafi verið að hlusta
á. og samt slett sér fram í umræð-
ur um það, til þess að fara með
bull.
Sumum samferðamönnunum
finst áreiðanlega nýja-bragð að
þessari ka\rú, en samt eru þeir
sjónbeztu vissir um, að örin min
hafi ekki í þetta skiftið hitt mark-
ið, eins og þeir komast að orði —
alveg gugna, sem von er, fyrir úr-
skurðinum frá svona hámerkum
dómara. Frá því segir bezt, þegar
hún finst, en það getur naumast
orðið fyr en eg fæ að vita hvaða
misskilningur þetta var.
Fáist það enn ekki, ætlast eg til
að almenningur hafi ekki framar
neitt um þann misskilning að mis-
skilja.
J. P. Sólmundsson.
honu'm frá blautu ’barns-
Sæluhúsgistingin.
Spænskur flóttamaður segir frá.
Ferdínandi sjöundi Spánarkon-
ungur var nýkominn til valda,
sem hann hafði tekið við þegar
hann slapp úr fangelsinu í 'Vál-
encia, en þar hafði Napóleon
mikli haldið honuim í nokkur ár-
Hinir trúlyndu íbúar iMadridar,
“hinnar hetjulegu höfuðborgar”,
höfðu leyst hestana frá vagni
konungs á sigurför hans frá höll-
inni Aranjues til höfuðborgarinn-
ar, til að setja hinn “elskaða og
sárþreyða” konung á hástól feðra
sinna. Hina trúlyndu og tál-
dregnu þjóð, sem konungur hafði
sagt um í bréfi til stjórnarinnar,
að “hún gæfi öllum heimi fyrir-
mynd hinnar hreinustu konungs-
hollustu og hins hetjulegasta og
göfuglegasta skaplyndis,” hana
grunaði ekki, að hún drægi þarna
á eftir sér bölvun lands og lýða.
Enn trúðu allir fögrum heitum
konungs; og þó einstaka rödd
heyrðist, st‘m tryði ekki konung-
inum sem allra best, var hún óð-
ara kveðin niður af gleði allrar
þjóðarinnar yfir sigri sínum. En
sæludraumurinn var bráðum á
enda- Ferdínand “hinn vanþakk-
láti," ætlaði sér ekki að hýlja
harðstjórnaranda sinn neinni
grímu og byrjaði þegar sína al-
ræmdu sex ára stjórn.
En á þessum sex árum voru þó
framdir allir þeir glæpir og
hryðjuverk, sem hinni hugvits-
sömustu grimmd og blygðunar-
lausustu hræsni gat í hug komið.
Hershöfðinginn Eguia var sendur
á undan konunginum til Madridar
með skriflegt umboð til að taka
fjölda manna höndum, og gerði
hann það leynilega á næturþeli;
og þegar konungur lét auglýsa,
eins og til að gera gyS að þjóð-
inni, að allir skyldu hafa óhultir
líf sitt og eignir af hvaða flokki
sem þeir væru, voru tuttugu og
einn þingmaður þegar komnir í
myrkvastofu og atkvæðamestu
menn þjóðarinnar, sem höfðu
frelsað landið undan útlendri yf-
irdrottnan og sett konunginn aft-
ur í hásæti sitt, gátu átt von á
bráðum bana, útlegð eða fang-
elsi.
Jósefingar, sem svo voru kall-
aðir, það er allir þeir, sem höfðu
haft einhver alþjóðleg störf á
hendi hjá Jósefi konungi, eða á
einhvern hátt átt eitthvað saman
að sælda við “útlendinginn, sem
hefði kallað sig konung”, voru
þó ofsóttir mest af öllum, og á
þann hátt mistu 10,000 manna
lífsuppeldi- Hirðgæðingar kon-
ungs höfðu mestalla ríkisstjórn-
ina á valdi sér og réðu algjörlega
yfir konunginum, ýmist með því
að hræða hann með alls konar
vnunaði, enda var Ferdínand
hvorttveggja, bæði ragmenni og
þó grimmur og munaðargjarn.
Alls konar hleypidómar, hjátrú,
embættisafglöp og ósiðir frá fyrri
tímum, sem þjóðin hafði stunið
undir um margar aldir, þutu nú
upp eins og eitraðar skollakúlur,
og prestar og munkar risu upp
eins og mývargur, og hefndu sín
tálmunarlaust á öllum frjáls-
lyndum mönnum.
Þjóðin, sem bæði var búið að
blekkja og misþyrma, sá nú fyrst
heimsku sína; en það var um sein-
an; jafnvel föðurlandsvinirnir,
sem höfðu orðið gráhærðir í bar-
áttunni við útlenda óvini, bölv-
uðu þeim degi er Ferdinand
hafði stigið aftur fæti sínum á
jörð feðra sinna, og óskuðu í
hans stað hins útlenda konungs-
valds, sem þeir höfðu hatað áður.
Eg var sjálfur einn af þeim,
sem reyndu að forða sér með því
að flýja land af sjálfsdáðum-
Klæddist eg dularbúningi og hélt
af stað um nótt úr Madrid og
fekk mér tollsmygil til fylgdar,
og reiddi mig á hjálp hans, eins
og svo margir gerðu bæði á eft-
ir og undan mér.
Þeir eru svo fjöldamargir, sem
eiga hugrekki og snarræði þess-
ara manna líf sitt að þakka, að
þeir eiga skilið að þerira sé minst
með þakklæti bæði af samtíðar-
mönnum sínum og eftirkomandi
kynsl^ðum.
Spænskir tollsmyglar eru ein-
kennilegastir og auðkennilegastir
allra landa sinna. Atvinna þeirra
er reyndar ekki kölluð “heiðar-
legur atvinnuvegur” í sólskininu,
en það skerðir ekkert virðingu
þeirra í augum landa þeirra,- At-
vinna þeirra eykur þeim þvert á
móti álit, og þeir stunda hana
óttalaust, eins og ekkert sé um að
vera, og væri það heimska al-
staðar annarsstaðar. En á Spáni
þarf ekki að kippa sér upp við
slíkt, því þar gengur eitt svika-
kerfi í gegnum allt þjóðfélagið
upp úr í gegn og niður úr, svo'áttum á hættu að hestarnir hrC>
' fylgir
beini.
Flóttamennirnir héldu ýmist
norður yfir Pyreneafjöll til
Frakklands eða yfir Sérra Mor-
ena, þar sem þau fjöll voru vert
yfirferðar, og létu tollsmyglana
frá Andalúsíu hjálpa sér suður
til sjávarborganna, einkum Gí-
braltar. Eg var einn þeirra sem
reyndi að komast þessa 'leið og
ná hæli í hinni ensku griðahöfn,
þar sem syðsti bergkastali Ev-
rópustrandar hefir staðist brim-
rót hins æðandi hafs svoJ?úsund-
um ára skiftir,
Himininn var skýjuvn þakinn og
skuggalegur, og skap mitt eins, og
ekki stoðaði það hót, þótt föru-
nautur minn tæki á allri mælsku
sinni til að hughreysta mig- Hann
var alt af að segja mér sögur,
sambland af sannleika og ósann-
indum, þar á meðal af ýmsu því,
er á dagana hafði drifið fyrir
honum, og kryddaði sögur sínar
með svnellnum málsháttum og lag-
legri fyndni; eg gat samt ekkert
tékið þátt í því, svo hann varð að
að hætta við svo búið.
Ástand mitt var alvarlegra en
svo, að eg gæti gert að gamni
mínu, er hættur u'inkringdi mig á
allar hliðar. Eg lét masið
í förunaut mínum eins og vind
um eyrun þjóta og svaraði engu,
en mér fanst eins og létt væri af
mér torfu, þegar veðrið breyttist
svo, að ekki var hægt að tala leng
ur saman-
Alt í einu kom steypirigning,
regluleg fjallademba, með marg-
falt meira vatnsmegni en tíðkast
á Norðurlöndum. Við fórum
engan mannaveg, heldur afskekt
einstigi, til þess að vera óhultir
um að rekast ekki á hermenn, lög-
reglustjórnarinnar og stígurinn
var svo lnjór og hættulegur og
var ðsvo háll í rigningunni, að við
að æðstu mennirnir i stjórninni
halda sjálfir tollsmygla og launa
þeim, einkum fyrir að flytja sér
tóbak ótollað. Smygillinn finnur,
að hér er honum óhætt; hann er
sannfærðuT um rétt sinn og finn-
ur hvað nytsamur hann er. Hann
ris stöðugt upp í móti lögunum,
en er þó í besta vinfengi við stjórn
ina; og sé honum hegnt, ber hann
forlög sín eins og ekkert íbjáti
á og er hróðugur yfir- Hann
veit að honum er hegnt fyrir
sama glæp og ráðherrarnir láta
stunda, til þess að afla sér auð-
æfa og metorða, og að starfsbræð-
ur hans fá Iaun frá sama ráða-
neyti hundruðum saman. Einu
féndur smygilsins eru tollverð-
irnir; hann hatar þá eins og
Kölska sjálfan, og hefir yndi af
að geta leikið á þá og gert þeim
mein, og eina grimmdartilhneig-
ing hans er að stytta þeim aldur.
Að öðru léyti er hann geðprýðin
sjálf og sífelt í góðu skapi, góður
faðir barna sinna og trúlyndur
eiginmaður, þegar hann er heima
hjá konu sinni, þó það geti komið
fyrir á langferðum, að hann minn-
ist þess, “að allir eru ógiptir í
verinu”
Vegna þess, að hann er heldur
mikið upp á kvennhöndina og þar
að auki alveg bráðsólginn í pen-
ingaspil, er hann þó oftast ör-
ei?i, þegar hann hrekkur upp af
í einhverjum afkyma upp í fjöll-
um, hve mikils sevn hann kann að
hafa aflað með atvinnu sinni.
Peningarnir ganga stöðugt í gegn
um greipar hans, en hann hefir
ekki lag á, að handsama ágóðann
af þeim. Hann er huglaus og þó
hraustur, hjátrúarfullur 0g þó
guðlaus í sömu andránni; fátæk-
ling, sem hann hittir á förnum
vegi, lætur hann fá seinasta eyr-
irinn, sem hann á í eigu sinni, en
hikar ekki við að ræna auðmann*-
inn inn að skyrtunni undir eins
og tækifæri býðst Þó það sé at-
vinna hans, að svíkja tekjur und-
an ríkinu, borgar enginn maður
skatta sína áreiðanlegar en hann
ef þeir eiga bara ekki að ganga
í gegnuvn hendur tollstjórnarinn-
ar- Yfir höfuð er hann undarlegt
‘sambland af sundurleitum öflum
og alveg gagnstæðum tilhneiging-
um. Hann er sí-masandi um hitt
0g Þetta> þagmáll eins og steinn
se honum truað fyrir ieyndar-
máli. Hann þekkir ekkert mann-
greinarálit í því efni, og spyr ekki
um rétt og skyldu; alt st'm hon-
um er trúað fyrir, er helgidómur
hans, og þess heyrist varla get-
ið, að hann svíki nokkurn mann.
Hann verndar sérhvern, sem leit-
ar hælis sjá honum, en einkum
er honum þó annt um “framfara-
mennina”; því frelsishugmyndin
uðu þá og þegar með okkur niður
í gljúfrin fyrir neðan okkur. Við
urðum að taka á allri aðgætni
Stór sterklegur hundur, eins og
þeir eru þar í fjalllendinu, kom
geltandi á móti oss, og gömul
kona og karlmaður um fimmtugt
komu út úr dyrunum- Var kon-
an ófríð yfirlitum og töturlega til
fara, en karlmaðurinn hár og
herðabreiður, harðlegur’ og
skuggalegur útlits, með ’hrokkið
og grátt yfirskegg og gulan og
rauðan klút vafinn um höfuðið.
Voru þau hvorugt skemmtileg út-
lits, þar sem þau komu út frá eld-
stónni, sem glórði í fyrir aftan
þau; en þau hæfðu vel híbýlum
þessum.
“Hafið þið rúm fyrir okkur?”
Húsráðendur litu snöggvast
hvort framan í annað, en síðan
mælti hann og stamaði nO'kkuð
svo:
‘Nei, ekki í nótt — því, að”....
“ því, að það er ekki” til -— sagði
hún öruggari- “Við höfum ekki
rúm í húsinu, og” —
Tollsmyglillinn, sem hafði vik-
ið sér dálítið frá okkur, og litið
nákvæmlega í kringum sig í all-
ar áttir af af dálítilli hæð þar rétt
hjá, kom nú til okkar og talaði nú
dálítið við húsbóndann á tungu
stéttarbræðra sinna, sem er alveg
óskiljanlegt hrognamál, sambland
úr mörgum tungum, sem enginn
mentaður maður botnar í. petta
hreif eins og húsbóndinni væri
lostinn töfrasprota. Hann lét óð-
ara undan, gekk til mín og hélt i
ístaðið hjá mér, og síðan hjálpuðu
karl og kerling förunaut mínum
að bera farangur okkar inn- Kerl-
ingin tók lampa, er hékk á vegn-
um, og lýsti okkur í hesthúsið, og
var gengið í það um víð göng,
sem var undir baðstofunni, eina
íbúðarherberginu, eins og víðast
er í spænskum bæjum- Verða
bæði kýr og hestar að fara um
göng þessi, og eru þau því ekki
sem þriflegust, og þegar við kom-
um aftur voru þau full af reyk,
því kerlingin hafði kastað blautu
rosmann-lyngi á eldinn, þegar
hún skaraði undir- Bráðum
ingin sagðist þurfa að fara að eitthvað meira í sér fólgið; en
sækja eitthvað í eldinn, en auð- | þá kallaði smygillinn til mín ik
séð var, að húsbóndinn var nokk-
ra stund í vandræðum; síðan|
klappaði hann á öxlina á smygi-
inum og mælti:
“Mér sýnist þú vera hálfgert
barn í lögum ”
Síðan tók hann ferhyrnda
krukku og staup niður af hyllunni
helti á staupið og drakk smyglin-
um til og vnælti: “Lifi frelsið!”
Smygillinn tæmdi þegar staup-
ið, og húsbóndinn helti á það aft-
ur og drakk- Síðan hófu þeir
fjörugasta samtal, og ekildi eg í
því smáorðin, en nafnorðin og
sagnirnar voru ólíkar öllum tung-
um, er eg þekkti- Eg hætti því
fljótt að hlusta, en fór að hugsa
um, hvernig eg ætti að fara að
sefa í mér hungrið og lina þreyt-
una- En með því eg hafði enga
von um að geta neítt að gert í því
efni, svo duga ‘mundi kveykti eg
í vindli og fór að klappa hundin-
um, sem fór nú að verða dáindis
vinalegur við naig-
Húsbóndinn hlýtur að hafa gef-
ið smyglinum góða grein fyrir
því er hann fý'sti að vita, því hann
kreisti aftur og aftur á honum
hendina, og sneri sér síðan til
mín og sagði brosandi: “Nú þurf-
um við að fara að fá okkur mat-
arbita, svo við getum farið að
hátta, því á morgun þurfum við að
ríða enn þá lengra en í dag, og
var það þó býsna langt- Við skul-
uvn því nota tímann þangað til við
förum af stað- Eg er búinn að
tala um við húsbóndann, að þér
fáið rúm upp á loftinu á hálm-
dýnunpi hans, með hnakkinn
minn undir höfðinu og kápuna
yðar ofan á, og það getur orðið
svo gott rúm, að erkibiskupinn
sjálfur gæti sofið vel í því”.
okkar; ýmist til þess að hestunum j b}ossa^ etdurinn upp aftur, og
1 sást þá glóra í helgra manna
tnyndir og gömul húsgögn, er
héngu á veggnum- 1 einu horn-
inu stóðu eitthvað sex byssur, sem
tollsmyllinn sýndist hafa ná-
kvæman augastað á
Eg settist á steinþrep við eldinn
til þess áð þurka föt mín, sem
voru rennandi blaut, er húsbónd-
inn fór að þagga niður í hundun-
um, sem voru að gelta að okkur-
Það var komið niðamyrkur;
rigningin hafði stytt upp dálitla
stund, en bunaði nú á ný niður
á þakið, er var marflatt; storvn
urinn æstist meir og meir, og
reykurinn varð óþolandi í eld-
húsinu
Hvað fáum við í kvöldmat hjá
þér?” spurði smyglilinn kerling-
una-
“Eg hef ekki annað í kotinu en
vín og brauð, pipar og hvítlauk”,
svaraði hún”-
“Engin egg?’
“Nei”!
“En hrísgrjón eða fisk?”
“Ekki neitt -t...Það kannske ein
eða tvær olífur eftir í tunnunni;
það er alt og sumt”. Og kerling
fór að krækja með skorpnum og
saurugum fingrunum niður í
hálffúna tunnu, og kom með tvær
dálitlar olífur í leirskál-
Smygillinn var reyndar æði
skrikaði ekki fótur, eða þá að
lemja þá eða klappa þeim til að
fjörga þá upp- Á þennan hátt
urðum við að klöngrast áfrarn
margar stundir; eg fann að eg
átti fjörvi að forða, og þó að leið-
togi minn hefði ekki getað fengið
mig til að gleyvna þeim, sem of-
sóttu mig, þá gleymid eg þeim
vegna hættunnar, se meg var nú
staddur í.
þegar komið var kvöld, komum
við loks gagndrepa og dauðþreytt-
ir að eins konar sæluhúsi, sem
kölluð eru venta. Stóð það upp
við klettahnúk einn og var nærri
þakið í viðarkjarri, svo það sást
ekki fyr en að því var komið, og
yfir höfuð líktist það fremur
fylgsni fyrir ræningja en hvíldar-
stað þreyttra ferðamanna- pað
stóð þar sevn vegir mættust og
lá annar, sá er við höfðum farið,
lengra suður á fjöll, en hinn sem
var breiðari lá niður heiðina út
á breiða sanda, en hinum megin
við þá sást á turna í allstórri borg.
Af gatnamótum þessum mátti í-
mynda sér, að húsið ætti þó held-
ur að vera sæluhús en ræningja-
bæli, þótt það sjáift og alt í kring
um það væri svo skuggalegt, sem
hugsast gat. Loftið var þungt
og skuggalegt, og öðru hvoru
komu s'máskvettir úr loftinu- Alt
var dapurt og drungalegt í kring- breiðleitur, en varð þó enn þá
um mig, og þó kipti eg ósjálf-
rátt í taumana á hestinum. En
þess hefði ekki þurft, því hann
stóð kyr í sömu sporum og hengdi
niður höfuðið alveg uppgefinn.
“Við verðum líklega að vera hér
í nótt?” mælti eg við förunaut
minn, með þeim máirómi, að auð-
séð var að eg ætlaðist til að hann
samþykti það-
Svo leit líka út, sem hann hefði
ekki ætlað sér að neita því, því
hann svaraði óðara:
“Já, hvar ætli að við gætum
verið óhultari um okkur? Hér
mun enginn leit aokkar.”
“Nei, hér leitar enginn að okk-
ur,” svaraði eg, “ekki hérna!” og
mér flaug í hug, að aðra hefði eg
átt æfina áður. Eg leit allra
snöggvast á borgina, sem sást
óglöggt út við sjóndeildarhring-
óglöggt út við sjóndeildarhring-
inn, þar sem voru ugglaust nægt-
ir af öllu því, er eg hafði haft á-
nægju af í lífinu og — eg stundi
þungan- En í sömu svipan hét
eg því með sjálfum mér, að þetta
skyldi verða síðasta andvarpið,
og það efndi eg. Herti eg nú upp
hugann, gleymdi ölium raunaleg-
um endurminningum og sneri
djarflega heim að sæluh;sinu.
efstu stigariminni og mælti:
“Komið nú upp og hvílið yður,
herra minn! Þér fáði svo gott
rúm, að konungurinn okkar hefði
oft óskað sér að fá annað eins
á meðan hann var í útlegðinni á
Fraldclandi, og eigi hann betra í
nótt, þá hefir hann því verri sam-
vizkuna.”
Húsbóndinn vildi endilega
fylgja mér til sængur og fór eg
með þeim upp stigann, og inn í
mjög lágt og lítið herbergi, sem
var með svo mörgum rifum á
veggjunum, að stormurinn lék sér
þar eins og á bersvæði og það
rigndi svo mikið inn, að ekki
hefði veitt af að hafa regnhlíf
yfir sér, til að vera nokkurnveg-
inn þur. Og smygillinn tók jafn-
vel eftir þessu, því hann lagði
gamla maðksmogna mynd af
Maríu mey fyrir eina stærstu
rifuna. \
Eg reyndi að gera mér rúmið
svo þægilegt mér, sem auðið var,
þó það væri ekki sem allra hrein-
legast, og fóru þau nú öll í burtu
frá mér og buðu mér góða nótt-
Eg heyrði að slagbrandur vari
rekinn fyrir dyrnar, og þegar eg
mótmælti því, sagði tollsmygill-
inn, að það mætti til, vegna þe-ss,
að það væri engin læeing að inn-
anverðu, og það 'mundi gera svo
mikinn skarkala, ef hurðin væri
að berjast alla nóttina. Enn frem-
ur bætti hann við, að hann mundi
Koma í býtið morguninn eftir og
vekja mig, og lét eg það þá gott
heita, enda var eg orðinn æði-
syfjaður. Enn þá skein ljós-
glæta af olíulampanum nokkur
augnablik \ gegnum rifur á
veggnum, og varp löngum, drauga
leguín skuggum á gráa veggin i
og fúna súðina upp yfir mér; síð-
an hvarf ljósið, og ált varð dimt
og hljótt kringum mig.
Eg fór að loka augunum- peg-
ar eg var að sofna, fanst mér eg
Og þegar kerlingin kom inn heyra hurð vera lokið upp; mér
heyrðist eg heyra hófadyn og
margra manna mál; en ekki gat
e ghrundið af mér svfeninum 'með
neinu móti; hann fékk meira og
meira vald yfir mér.
Ekki veit eg hvað lengi að ee
evaf, en loks vaknaði eg við á-
með eldiviðarknippið kallaði hann
til hennar óþolinmóður: “Flýttu
þér, kerling, settu og pönnuna á
eldinn; steiktu dálitið af hvíta-
lauk, en eg skal láta þig fá brauð
og bjúgu, svo þú getir búið okkur
til súpu....Haldið þér það ekki,
herra minn?”
“Eg er ánægður með það; biðj-
ið um það sem yður sýnist, en
sjáið þér bara um að það komi
fljótt,” svaraði eg hlæjandi, því
þó að mig langaði ekki mikið í
hvítlaukssúpu, var hún samt betri
en ekkert-
“Já, flýttu þér!” kallaði smyg-
illinn til konunnar, og fór sjálf-
ur að hjálpa henni til að hreinsa
sót og fituskánina af steikar-
pönnunni, og var það raunar sami
ógjörningurinn eins og ef húm
hefði farið að reyna að láta arid-
litið á sér fá sinn upprunalega
liti
“Flýttu þér; við megum- ekki
missa neitt af tímanum”.
U'm leið og smygillinn sagði
þetta, leit hann íbygginn á hús-
bóndann, sem var að skera brauð
°K bjúgur í þunnar ftísar með
álnarlöngum kníf, sem landar
hans eru vanir að bera við hið
marglitaða belti sitt.
Kerling helti olíu á pönnuna,
og lét svo mikið mjöl í súpuna,
að það hefði verið nóg handa tíu
manns-
Eg fór að hafa orð á þessu, en
hún sagði: “pað er því betra sem
guðsblessunin er meiri.’ ’
Á meðan á þessu stóð var
smygillinn að skemta sér við að
skoða byssurnar, og tók eg eftir
því að hann reyndi hvort þær
væru hlaðnar og raðaði þeim síð-
an hverri við hliðina á annari-
Maturinn kom innan skamms-
Lágt borð, valt og með misháum
fótum, var dregið nær eldinum,
pannan sett upp á það, og síðan
borðuðum við úr henni með skeið-
um í ákafa, eins og það hefðu
verið dýrustu krásir-
• Óðara en máltíðinni var lokið,
kölluðu öll þrjú til mín í einu:
Fyrir fínu fötin yðor
sem þér farið tæpast að
senda á pvottahúsið, eða
nota algenga sápu á, tkul-
uð þé rnota Lux. Hin-
ar þurru og hvítu Lux
plöfcur, sem eru framleidd-
ar á vorri eigin verk-
smiðju, leysast fljótt
upp og eru skaðminni en
atnvið sjálft.
Ef ekki mávrk:- sm
Ef silki má þvo í vatni
eingöngu, þá ætti ekki að
vera hættulegt að þvo
það úr Lux. —
Lux er óviðjafnanlegt
við þvott fínna fata og er
selt í rýkheldum pökk
um!
LEVER BROTHERS
LIMITED,
Toronto.
LUX
I!
kaft gelt í hundunum. Eg spratt
upp; og þar sem eg sat í rúm-
inu réttum beinum, varð eg að
hugsa mig um dálitla stun til að
átta mig á hvar eg væri niður
kominn. Vindstroka hfaði felt
niður Maríumyndina, og gægðiat
dálítil glæta af tunglsljósi inn
um rifuna og lýsti upp nokkuð af
herberginu- Eg reis á fætur
til að þekja rifuna aftur. En
méri féllust hendur þegar eg leit
út. Sá eg glögt í tunglsljósinu,
(Framh. á 8. bls.ý
Notið Long-Distance
á ncttunni
og sparið peninga

m
Biðjið um Long Distance
samband á nóttunni. Sam- l|||
bönd, sem í önnum dagsins |1|
kosta frá 30 cent til 50* cent, "
kosta 25 c. milli 8,30 e h. til
miðnætur. $1 samband kostar 50 cent.
í sumum tilfellum er það ekki of seint að
kalla upp um miðnætti. pá hagnist þér enn
vneira á kostnaðinum (miðnætti til 4,30 f- h.)
er sambönd frá 30c. til $1 virði, fást fyrir 25c.
Sendið mömmum yðar afmælisóskir yfir firð-
símann. Eitt orð eða ómur af rödd yðar,
fær henni meiri ánægju en alt annað í þessari
veröld. 1
Ef þér eruð á ferð, þá kallið konuna upp að
kveldinu og látið hana vita hvernig yður líður-
Þannig löguð umhyggjusemi er metin 'mikils og
er margfalt meira virði en peningarnir sem
símtalið kostar.
Haldið samböndum við heimíili yðar yfir Long
Distance símann.
breiðleitari, er hann sá þetta, og
eg gat ekki að því gert, að það
fór hrollur um mig; en ekki vissi
eg hvort það var af viðbjóði eða
hungri Við höfðum riðið 12 míl-
ur um daginn og ekki áð nema
litla stund á leiðinni, og hresst
okkur dálítið á brauði, osti og
bjúgum, sem við höfðum með okk
ur Einkanlega vorum við þó
K I verio ayrusru Krasir- i
svangir eftir seinasta kaflann af - a*_____________________, ____ «., •» ?
ferðinni-
“Hvar er dóttir þín?” spurði “Farið sem allra fyrst að sofa, J
smygillinn, og gaut hornauga ájGuð gefi yður góða nótt!”
byssurnar- “Kallaðu á hana; mér| Kerlingin dró nú hálmdýnu, er
ekki var sem allra þriflegust upp ?
mjóan rimlastiga, en smygillinn ! i
m
Manitoba
TELEPHONE
SYSTEM
m
finnst hún vera hið eina nýtilega
sem til er hjá ykkur”.
“Hún er ekki heima,” eagði kon-
an óðara; “hún fór snemma í
morgun til bæjarins, og er ekki
komin heim aftur.”
“En drengurinn?” spurði smyg-
illinn ennfremur- “Hann er í
vinnu upp í blýná'munum, og kem-
ur ekki heim nema á helgum”
“Þið eruð þá alveg ein,” sagði
smygillinn- og ræskti sig-
“Alein”, sögðu þau bæði i einu
hljóði
En smygillinn sneri sér við,‘ og
það var svo bersýnilegt, hvað
hann hugsaði, er hann horfði á
byssurnar í horninu, að kerling-
hélt á ljósinu og var alklyfjaður! ?
af hnökkum og kápum, en hÚ3- i
bóndinn, sem hafði fengið sér f
talsvert neðan í því með matnum,'
sagði hálfstamandi, um leið og
hann snéri saman vindil og setti
upp þann bliðusvip, sem hann
gat framast, svo hann varð all-
kýmilegur ásýndum:
“Hérna getið þé(r sofið alveg
óhultur. pað er reyndar ekki
hjá okkur eins og yður hæfir, on
alt er yður heimilt sem eg get í
té látið af fátækt minni. Góða
nótt, og verið álveg rólegur. Sá
sem reiðir sig á mig. hann byggir
á öruggum grundvelli ”
Þessi síðustu orð virtust hafa
GOTT BOD
10 ekra Dairy Farm, ásamt fjósi fyrir 30 gripi, gott
vatn, gott mjólkurhús og 5 herbergja Cottage. 7 mílur
frá Winnipeg og IV2 mílu frá Transcona. — hefi einnig
nokkrar 14 Sections af ágætis landi fyrir blandaðan land-
búnað, að Eriksdale og Lundar, Manitoba. — Áreiðanlegir
menn geta fengið eigriir þessar leigðar, eða þá til kaups,
gegn lágri borgun. Phone A-3185.
CHAS. LY0NS, 74 Princess St. Winnipeg
imm
IIIIISIII
IIIMHIIBIIIII
IIIIHIIMIIIIBIII
Canadian Pacific Steamships
Nö er rétti tlminn fyrir ytSur ai5 fá vini yCar og ættingja frá
Kvrópu til Canada. — öll farhegagjöld frá Evröpu til Vestur-Canada
hafa nýlega verið lækkuð um $10.00. — Kaupið fyrirframgreidda
farseðla og gætið þesa áð á þeim standi:
CAXADIAN PACIFIC STEAMSHIPS.
Vér eigum skip, sem sigla frá öllum megin hafnbæjum Bretlands,
svo sem I.iverpool, Sonthampton, Glasgow og Belfast. — Vér leið-
heinum yður elns vel og verða má. —
Skrifið eftir upplýsingum til:
\V. C. CASEY, General Agent. CanaUian Paciflc Stcamsliips, IAd.
364 Main Street. Winnipeg, Man.
iiHniiBiiiiBiiiiaiiiaiHiBniaffiiwieii