Lögberg - 09.08.1923, Blaðsíða 6

Bls. 6
LÖGBERG, FIMTUDAGINN
Barónsfrú Mainau.
Eftir
E. Marlitt.
/
“Nei, það veit guð, náðugi herra, að mér hef-
ir aldrei liðið eins veíl á æfi minni og nú,” sagði
hún lágt, hálfhlægjandi og hálfgrátandi. pað var
eins og leiftri brigði upp fyrir augum mínum og
eg hélt í einfeldn minni, að himininn ætlaði að
hrynja ofan yfir mig — Ó, guð minn góður!” Hún
klöknaði og huldi andlitið með svuntu sinni.
Hirðdróttsetinn horfði á hana rannsakandi
augum- Þrátt fyrir geðshræringu :þá sem hann var
í féll honu’m illa að hún, sem var þjónn, skyldi
sitja þarna í nærveru hans og ekki standa á fæt-
ur strax og hún var búin að segja að sér liði vel.
“Og Gabríel á ekki að verða munkur ekki trú
boði,” sagði hann í háðsleugm róm og snéri sér
burt til þess að þurfa ekki lengur að horfa á hið
óvirðandi háttalag frú Löhn. “Má maður spyrja
hver sé sú háa ákvörðun, sem þú hefir tekið við-
víkjandi þessum fyrirmyndar ungling.”
"Svona tal dugar ekki lengur við mig, frændi.
Eg hefi nógu lengi verið svo ístöðulítill, að láta
hræða mig með svona tali — eg hefi kovnið fram
sem miskunarlaust hárjárn, til þess að verða ekki
fyrir athlægi með tilfinningasemi. En nú slít eg
öllu samfélagi við þá af stéttarbræðrum mínum,
sem láta stjórnast af þeim léttúðaranda. — Eg er
sannfærður um að Gabríel er frændi minn. Vilj-
ir þú ekki, sem fyrsti erfingi föður hans, gefa eftir
nokkurn hluta af hinum mikla arfi, þá getur eng-
inn neitt þig til þess; því Gabríel er ekki ski'l-
getið barn. En eg held mér ekki við hinn laga-
lega rétt í þessu efni, heldur við mína eigin rétt
lætismeðvitund: eg gef drengnum nafn föður hans
og að sem er nauðsynlegt til þess að hann geti lif-
að eins og ætterni hans er samboðið, með því að
ganga honum í föður stað ”
Teningnum var kastað. En hinn mjúki
hirðmaður, sem í orðasennu, þar sem hann bar
lægra hlut, gat verið bráður og æstur, til þess að
fá sínu máli framgengt, kunni að vera rólegur, þar
sem engu varð um þokað.
“Að eins tvent er mögulegt,” sagði hann með
kuldahæðni,” annaðhvort ert þú veikur” — hann
benti storkandi á ennið á sér — “eða þú ert eins
og mig hefir lengi grunað, flæktur í rauðu hár-
fléttunum, svo að þér verður ekki bjargað; eg er
á þeirri skoðun að sú síðari sé sanni nær — því
er ver, fyrir þig. Hvílík hörmung, Raoul! Eg
þekki líka þess konar konur — Guði sé lof að þær
eru sjaldgæfar! Frá hinu eldrauða hári þeirra
og bjarta hörundi streymir einhver maurildis-
bjaimi eins og frá líkama hfagúunnar; með sín-
um kalda andardrætti kveikja þær efd, en þær geta
ekki slökt hann. pær hafa gáfur, en ekki inni-
leik sálarinnar; á vörum þeirra er •talandi orða-
gjálfur, en hjarta þeirra þekkir ekki hið ólýsan-
lega alglej'mi ástarinnar, þekkir ekkji konunnar
innilegu hollnustu. Þú kemst í hreinsunareld-
inn hérna meginn grafarinnar- Hugsaðu um það
sem eg segi — Já, þú fölnar.”
“Því get eg vel trúað. Blóðið frýs í æðum
mínum við það að heyra þig tala! Eyru mín
eru víst ekki mjög næm, því miður, en hvert orð,
sem þú segir nú er eins og högg á andlit mér. —
parf eg að minna þig á þín hvítu hár?”
“Pú þarft ekki að gera þér neina fyrirhöfn
með það — eg veit vel hvað eg gjöri og segi- Eg
hefi varað þig við stjúpmóður dóttursonar míns.
ELskaðu nú hana, þú sem aldrei hefir skilið mitt
innilega guðhrædda barn, mína heittelskuðu Val-
eríu — Um hinn nýja skólstæðing þinn, eg á við
strákinn í indverska húsinu, vil eg ekki segja eitt
orð — það er kirkjunnar málefni. Hann er
hennar eign með líkama og sál, og hún mun vita
hvernig hún á að ávara þér, ef þú reynir að ná
honum undan hennar yfirráðum. Lof og heiður
sé þeim herra, sem hún þjónar! Með hans hjálp
hefir hún ávalt til þessa lagt þá að fótum sér, sem
hafa risið upp á móti henni, bæði einstaklingana
þjóðirnar — Þú tapa reins og allir þeir, sem á
hatursfullan hátt ofsækja þjóna hennar og gera þá
að píslarvottum. —♦ Við munum vinna sigur að
lokum-.” ....
Hann snéri baki við Mainau og bjóst til að
fara, en staðnæmdist er hann hafði tekið eitt skref
og rak hækjuna niður í gólfið.
“Nú, nú, Löhn, eruð þér en ekki búnar að hvíla
yður nóg? Það fer nógu vel um mann á silki-
fóðruðum stólum húsbændanna?” sagði hann í
gremjulegum róm.
Ráðskonan, sem hafði steingle/mt sjálfri scr
og hlustað með nákvæmri eftirtekt á orðasennu
frændanna, stökk á fætur dauðskelkuð-
“Berðu mér morgunmatinn á bakka og settu
hann inn í vinnuherbergið mitt,” skipaði hann —
“eg vil vera einn.”
Hann fór út úr stofunni. Hækjan glumdi
við gólfið og lyklakippa ráðskonunnar og bollarnir
á silfurbakkanum hringluðu hátt Reiðin sauð niðri
í gamla mannintrm, og frú Löhn sem fylgdi á eftir
honum þegjandi skalf af gleði og meðfram af
fögnuði yfir ósigri hans. Hún hefði helzt fleygt
súkkulaðinu fyrir fætur hans, vegna þess, að hann,
“Þessf gulgráa beinagrind,” hefði sagt svo margt
svívirðilegt um blessaðan hreina engilinn.
Um 'leð og hurðn lokaðist á eftir þeim, kom
Líana út úr gluggaskotinu, sem hún hafði flúið
inn í; hún hljóp til Mainaus, greip hönd hans og
þrýsti henni að vörum sínum-
“Því gerir þú þetta Líana?” spurði hann og
'kipti að sér undrandi hendinfii. “pú kyssir á
hönd mína?” — En á sama augnabliki breiddist
ljós skilningsins yfir andlit hans og hann breiddi
út arma sína — hin unga kona hallaði sér í fyrsta
skifti af frjálsum vilja upp að brjósti hans.
Leó stóð með hendurnar fyrir aftan bakið og
vissi ekki hvaðan á sig stóð veðrið; frammi fyrir
þessu undri stóð hann orðlaus, þótt hann annars
væri sjaldan í vandræðum með að koma orðum að
því, «r hann vildi segja. Konan dró hann toros-
andi til sín og hann vafði blíðlega smáu handleggj-
unum sínum um mittið á henni með hálf afbrýðis-
samri þrákelkni. pað va rnaumast hægt að hugsa
sér yndislegri sjón en þessar þrjár manneskjur,
sem stóðu þarna sa'man.
“Eg verð að skilja við ykkur bæði á morgun,”
sagði Mainau daufur í bragði- “Þú getur ekki
verið hér Líana, eftir þessa atburði. En eg þori
ekki að fara burt frá Schönwerth fyr en búið er
að gera út um þetta ait saman og jafna deilurnar,
sem upp hafa komið.”
“Eg verð hjá þér Mainau,” svaraði hún hik-
laust. Hún vissi vel að hann átti enn eftir að
komast að raun um margt, sem mundi falla honum
afarþungt •— og það var hennar skylda að standa
við hlið hans á þeirri raunastund. “Þú talar u'm
deilur, og eg á að skilja þig eftir einan? pað er
rétt eins hægt fyrir mig að vera ein út af fyrir mig
hér eins og í Walkershausen. Eg þarf aldrei
framar að sjá hirðdróttsetann”
“Þú verður að gera það einu sinni enn þá,”
greip hann fram í fyrir henni og strauk um íeið
blíðlega hárið frá enni hennar. “pú hefir heý>**
að hann verður í boðinu við hirðina í kvöld, og það
þótt hann verði að skríða þar inn á fjórum fót-
um. En eg fer þangað líka — Það verður í síð-
asta sinn Líana- i— Hedlur þú, að þú gætir fengið
af þér að koma þangað með mér, ef eg bið þig 'mjög-
vel um það?”
,fEg fer með þér hvert sem þú ferð,“ sagði
hún hugrökk, þótt þessi bón fylti hana með svo
mikilli hræðslu að blóðið þaut fram í kinnar henn-
ar. Það setti að henni geig, að hugsa um það,
að hún ætti enn þá einu sinni að ganga fyrir auglit
þeirrar konu, sem var hennar versti óvinur, sem
mundi alt til vinna til þess að koma henni burtu úr
stöðu sinni og ná frá henni hjarta manns þess,
sem daginn áður hafði fullvissað hana á hinn helg-
asta hátt um það, að hann væri hennar um alla
eilífð-
xXIII.
Hirðdróttsetinn hélt kyrru fyrir allan daginn
í herbergi sínu, hann borðaði einn og bað ekki um
að að fá að sjá Leó litla. Vinnufólkið var gripið
af skyndilegri undrun, því að yngri herrann hafði
toorðað í stofu frúarinnar náðugu ásamt Leó og
nýja kennaranum. Hann hafði líka látið sækja
lækninn til toæjarins, og hafði sjálfur gengið með
honu'm inn í indverska húsið. Samkvæmt skipun
hans og undir hans eigin umsjón hafði verið gerc
við loftið í indverska húsinu, án allrar miinstu há-
reysti, til þess að engin óþægileg birta skyldi falla
inn um götin, sem höfðu komið á það í ofviðrinu-
Útlendu dýrin í Kashinir-dalnum voru lokuð inn í
húsum sínum og gryfjum, og Mainau sá sjálfur um
að sálin, sem var að kveðja líkamann skyldi ekki
verða fyrir ónæði af nokkrum hávaða.
Þessar ráðstafanir nægðu til þess að vinnu-
fólkið, sem var fljótt að breyta skoðunum .snérist
strax.. -Konan deyjandi, sem það í mörg ár
hafði hreytt ónotum að, vegna þess að hún var eins-
kis nýtur sníkjugestur, varð nú alt í einu að píslar-
votti, og þegar barón Mainau kom aftur úr ind-
verska húsinu með hátíðlegan alvörusvip á andlit-
inu, gengu þjónarnir enn léttilegar á tánum gegnu’m
haLlargangana, en þeir voru vanir, og í hesthúsun-
.um og vagnaskúrunum var forðast að gera nokk-
urn óþarfa hávaða, svo sem að syngja eða blístra,
rétt eins og sjúka konan lægi heima í sjálfri
höllinni. — Hanna gekk um með grátbólgin augu-
Hún hafði reynt tvent merkilegt þenna dag; í
fyrsta lagi hafði hún séð í gegnum skráargatið á
borðstofuhurðinni, að herra baróninn kysti “frúna
hennar” — svo hafði hún í fyrsta sinni komið í ind-
verska garðinn. Hún hafði farið alla íleið inn í
stofuna, þar sem deyjandi konan lá, með bolla af
kjötseyði til frú Löhn', og siðan hafði hún verið
sígrátandi, og hún hélt því fram í eldhúsinu, að
hún væri hér innanum eintóm flón og óhræsis fólk;
vegna þess, að þar hefði enginn verið nema frú
Löhn, sem hefði skeytt hið allra minsta um vesa
lings sjúklinginn, sefm þó hlyti að vera furstadóttir
— það gæti hver manneskja með nokkurri mentun
séð undir eins — sem hefði verið flutt þangað úr
öðru landi.
Heimsóknin í indverska húsið hafði líka haft
mikil áhrif á Mainau- Andlitið, sem hann eitt sinn
af brennandi forvitni hafði reynt að svifta blæjunni
er huldi það, af, og sem hann síðar flúði, vegna
þess að hann ímyndaði sér að það hlyti að bera
Kains merkið, hlyti að bera vitfyrringuna í dráttum
sinum þetta andlit hafði Legið fyrir framan hann
á koddanum, dauðbleikt, rólegt og fagurt. petta var
ekki hin ótrúa ástmær Gisbert- frænda, ekki móðir
Gabríels, þetta var syndlaust deyandi barn, hvítt
rósarblað, sem vindurinn hafði slitið af bikar blóms-
ins og kastað á jörðnia til að visna. — Hin athug-
ul aog réttsýna sál Líönu hafði varpað björtu
ljósi inn 1 myrkur ’liðna tímans, en þó( ljó'maði enn
þá bjartara Ijós frá þessu rólega andliti. Mainau
vissi nú, að það væru til fleiri en einar leynidyr í
Schönwerth, þessu heiðarleikans heimkynni, sem
ískyggileg leyndarmá'l lægju falin á bak við. Hann
•hafði stigið inn i þær, án þess að vita af því, en
honum hafði aldrei fundist nauðsynlegt að rann-
saka þenna jarðveg, enda þótt að sumt af því sem
hafði gerst þar áður, hefði verið næsta æfintýralegt
í hans óreyndu unglingsaugum. Hann hafði ver-
ið 'léttúðarfullur og hafði ekki viljað spilla lífs-
nautnum sínum með ofmikilli og leiðinlegri eftir-
grensian um hvað eina og þess vegna hafði hann
treyst um of á hina óbrigðulu réttlætismeðvitund
frænda síns- Hann hafði aldrei haft nokkurn
minsta grun hér, en nú þegar alt ástandið kom
svona skyndilega í ljós, varð hann að kannast við
fyrir sjálfum sér, þótt hann blygðaðist sín fyrir
það, að jafnvel fyrir fáum mánuðum mundi hann
hafa gengið fram hjá þessu óþægilega máli þegj-
andi, ef hann hefði fengið vitneskju um það. —
pað að hann nú, er hann hafði verið vakinn tiL
umhugsunar af vfljasterkri konu, fór að hugsa
sjálfur og beitti viljakrafti sínum til þess að breyta
rás viðburðanna ol’li í rauninni engum breyting-
um á ástandi því, sem hann hafði myndað með af-
skiftaleysi sínu og eigingirni. Augun brostnu sáu
ekiki að hann Lyfti upp toarninu, sem hann hafði
misþyrmt, og sem nú horfði í grátlausri kvöl á
síðustu andartök móður sinnar, og þrýsti því að
hjarta sínu. Konan óhamingjusarna heyrði ekki
að hann kallaði þenna “vesalings bastard” sinn
son. Hún skynjaði þetta ekki fremur en dreng-
urinn sjálfur, sem ekki vildi vera sonur neins
nema hennar, sem nú var að deyja og sem harður
og miskunarlaus heimur hafði komið honum til að
'leita einkaathvarfs hjá.
Enn gat Mainau ekki ásakað dróttsetann um
annað en það, að hann hefði í blindni sinni reitt
sig á orð annara- Hann hefði ekki átt nokkurh
þátt í fölsun skjalsins — hann hefði í dag alveg
hiklaust vitnað í skjal, sem væri ekki Lengur til.
Hirðpresturinn færi sér sínu fram, eins og hann
með bréfið að minsta kosti hefði getað látið líta
svo út í augum dróttsetan3, sem alt væri með feldu
án þess að koma upp sannleikanum. Mainau taldi
sér trú um þetta og það gerði hann rólegri, en
samt gat hann ekki losað sig við þann grun, að
orðstýr^ Mainauanna mundi fá slettur, þegar far -
ið væri að grafa 'lengra inn í hina hálfgleymdu for-
tíð.
Líana gekk líka yfir í indverska húsið seint
um daginn. Mainau hafði fengið áríðandi skila-
boð frá Wálkershausen og varð að dvelja um tíma á
skrifstofu sinni. Leó var mjög ánægður undir
eftirliti nýja kennarans, sem hann hafði tekið trygð
við undur fljótt — — Pað var óvenjulega hljótt
umhverfis hana, þegar að hurðin á stálvírsgirðing-
unni hafði lokast á eftir henni — í garðinum ríkti
dauðaþögn- Það var undarlegt að eftirlætisgoð
Gisberts frænda virtust ætla að verða samferða
burt. Fallega vizkugyðjulíkneskjan hans, sem
hafði staðið þar svo hnarreist undir hinum ókunna
norðlæga himni, 'lá nú á grasflötinni illa til reika
eftir storminn, rétt eins og henni hefði verið
hrundið af stalli. ““Því betra” hafði dróttset-
inn sagt. — — >Hún varð að brjótast áfram yfir
niðurfa'llnar trjágreinar, sem láu þvert yfir götuna.
Langur spölur af götunni, sem 'hún varð að ganga
eftir var stráður rósablöðum, sem höfðu fokið niður,
og efstu greinarnar á rósrunnunum, sem stóðu á
bersvæði höfðu brotnað af í storminum- Hvar sem
litið var, blasti eyðilegging við- Að eins ind-
verska musterið glitraði bjartara en það hafði
nokkurntíma áður gert, eftir regnbaðið, og vatnið
lá spegilslétt fyrir neðan það, rétt eins og það
væri ekki ótrúr nágranni, sem daginn áður hafði
slett froðu upp um marmaratröppurnar og alla
leið inn i musterisganginn. Fjöldi af innlendum
jurtum hafði sprungið út um nóttina hjá hinum votu
bökkum þess — Norðlægu vatnajurtirnar voru full-
ar af gróðurkraftí, en austurlenzki gróðurinn stóð
hálfvisnaður í baráttu sinni við dauðann.
Hvers kyns hugrenningar mundu hafa hreyft
sér í sál hins gamla hirðmanns, ef hann hefði
getað litið reyrhvíluna augum. Frá því var hann
verndaður. Líana hafði ‘litið eftir því að glugg-
arnir á herbergi hans, sem vissu út að indverska
garðinum, voru lokaðir með hlerum. — Dans’mærin
gat ekki hafa verið fegurri þá, er hún vakti hina
áköfu brennandi þrá í hans visnuðu hirðmanns sál,
en hún var nú í dýrðarljóma dauðastundarinnar.
Frú Löhn hafði enn einu sinni vafið laufléttan lík-
amann innan í snjóhvítt lín; “því henni hefði ávalt
líkað það svo vel.” Á brjóstinu sem varla sást bær-
ast, lá skrautgripurinn úr gullpeningunum, og með
vinstri hendinni hélt hún um verndargripinn, er hékk
á gullkeðjunni-
“í guðs bænum þér rnegið ekki halda, að eg
sé að gráta vegna þessarar vesalings sálar þarna,
náðuga frú,” sagði frú Löhn, er Líana horfði 'með
meðaumkun á grátbólgin augu hennar.
“Mér hefir þótt vænt um hana,” hélt hún áfram,
— “þótt eins hjartanlega vænt um hana og þótt hún
hefii verið mitt barn. pað er nú það sem eg
hugga mig við — og eg isegi; guð veri lofaður! Hún
er nú laus við alla kvöl. í morgun upp í höllinni
komu tárin fram í augun á mér og eg hélt að eg
mundi kafna, af því að eg þorið ekki að láta tilfinn-
ingar mínar í *ljósi í gleðiópi — Svona stendur nú
á því, sjáið þér til. Svo gekk eg hingað í þetta hús,
sem hefir haft svo mikla kvöl og sorg að geyma og
hér grét eg eins mikið og hjarta mitt krafðist — nú
þori eg að gera það. Nú á þessi skrípaleikur
ekki að verða leikinn lengur og nú á ekki að kasta
lengur ryki í augun á þeim þarna — nú tek eg af
mér grímuna. Hingað til hefi eg orðið að setja
upp alvörusvip, þegar mig hefir sárlangað til þess
að rífa augun úr þessum þorpara. Þér megið ekki
virða þetta á verra veg.fyrir mér, náðuga frú, eg
má til með að segja það. En eg verð ennþá marg-
oft að hugsa mig um, hvort þetta, se*m eg hefi
reynt geti verið satt, og nú er eg dauðhrædd, þegar
eg hugsa um það, að hann sá krúnurakaði, geti ein-
hvernveginn snúið þessu við, eins og hann vill eins
og hann vill, enda 'þótt herrann ungi vilji ált hið
bezta. pess vegna er nú um að gera að vera
snarráður og ná markinu á undan honum. i— Hvað
sagði eg náðuga frú! pér hafið sannarlega verið
sá góði engill, sem drottinn sendi — hans langlund-
argeð var á enda, og loksins hafa augu barónsins
opnast. — Eg vissi undir eins í morgun, þegar hann
ko minn í stofuna og leit á yður, hvernig komið var.
í einu orði. sagt. Gabríel á hamingju sína yður einni
að þakka — hyggindum yðar og hjartagæsku. Og
nú megið þér til með að ljúka við það sem þér hafið
byrjað á. — pér megið ekki misvirða það við mig,
en það er ekki til neins með unga herrann — hann
hefir verið of lengi strangur og harður til þess að
við Gatoríel getum reitt okkur á hann. Eg reyndi
það í morgun, en það hafði enga þýðingu; læknirinn
var þar viðstaddur, og eg stóð þar rétt eins og mér
hefði verið rekinn rokna löðrungur. — Farðu nú út
Gabríel, þú þarft að fá þér ferskt loft, og það er
1T/* -• 1 • J** thnbur, fialviður af ölkun
Nyjar vorubirgmr tegundum, geirettur og als-
konar aðrir stríkaðir tiglar, hurðir og gluggar.
Korráð og sjáið vörur vorar. Vér erumaetfð glaðii
að sýna þó ekkert sé keypt.
The Empire Sash & Door Co.
'EG
Limitad --
nENRY AVE. EAST
WINNIP
Sendið
oss
yðar
RJOMA
Og verid vissir
um...............
Sanna vigt
Rétta flokkun
24 kl.stunda þjónustu
og ánœgju.
EGG Vér borgum peninga út í hönd fyrir glæný egg
Canadian Packing Co.
Stofnsett 1852
WINNIPEG, CANADA
Limited
margt sem eg þarf að tala um við náðuga frúna”
Líana hafði lágt handlegginn yfir axlir drengs-
ins, til að hugga hann. Hann stóð upp, gekk út
í garðinn og setti sig á hekk undir rósrunna. Það-
an gat hann séð inn að rúmi móðursinnar í gegnum
brotnu rúðurnar á hurðinni.
“Ungi herrann hefir gert skjalið, sem sálaði
herrann skrifaði, ógi'lt; hvers vegna hann hefir gert
það svona alt í einu veit eg ekki,” sagði ráðskonan.
“Eg get bara þakkað góðum guði fyrir að svona er
komið- pað versta við það er að það veldur nú
hörmulegu stríði við þenna <— guð fyrirgefi mér —
þenna vnunk; og eg er eins viss um það og eg lifi
að við toerum ekki sigur úr býtum. Það hafið þér
heyrt í dag á dróttsetanum. Hann sem hló upp í
opið geðið á unga herranum. Enn eg veit nokkuð.
'Hún dró niður í sér unz hún talaði í hálfum hljóðum-
pað er til annað skrifað skjal, sem eg hefi séð
herrann sálaða iskrifa staf fyrir staf með sinni
eigin hendi.” — Hún benti á vinstri hönd konunnar,
sem var að deyja — Hún hefir það í hendinni, það er
í litla silfurhulstrinu, sem er eins og toók í laginu.
Vesalings manneskjan. Hjartað gæti brostið í
brjóstinu á 'manni við það að heyra þessa þorpara
segja, að hún hafi verið ótrú manninum sem hún
elskaði- Hér hefir hún legið í þrettán ár og
vakað yfir þessum pappírssnepli betur en yfir toarn-
inu sínu; hún hefir haft sársauka í veikum fingr-
unum af því að halda utan um þetta, vegna þess að
það var það síðasta, sem hann gaf henni, og vegna
þess, að hún heldur, að hver sem komi nálægt sér,
ætli að taka það af sér-
Unga konan mintist þess að presturinn hafði
hrifsað eftir þessu djásni. Nú skildi hún hina
kveljandi hræðslu veiku konunnar og hvers vegna
frú Löhn hefði verið svo huguð að ganga á milli
þeirra og kffmið í veg fyrir, næstum óðslega, að
presturinn fengi vilja sínum framgengt. pað fór
ihrollur um, hana, þegar hún hugsaði til þess,
að þarna milli þessara mögru, bleiku fin^ra væri
vitni, sem biði eftir tíma hefndarinnar. Prestur-
inn hafði næstum sér óafvitandi næstum verið bú-
inn að ná í blaðið, án þes sað hinn skjótráði andi
meistara hans og herra hefði hvíslað að honum að
eyðileggja það.
“Sjáið þér til náðuga frú, neyðin og óhamingj-
an urðu að koma, áður en þessi vesalingur svo mikið
sem liti á mig,” hélt ráðskonan áfram- “Eg hefi alt
af verið ófríð og stirð í öllum mínum hreyfingum •.—
og svo gat eg heldur ekki búist við, að hún væri
öðruvísi gagnvart mér. Þegar náðugi herrann
sálugi kom með hana til Schönwerth, þá var þau
ósköp um að vera hér í höllinni, rétt eins og að
hvert mannsbarn yrði að skríða á hnjánum, til þess
að nálgast indverska húsið. Herrann hafði sjálf-
ur verið hálf ruglaður og hann heimtaði að allir hög-
uðu sér eins og þeir væru ekki með öllum mjalla. Eg
og míni rlíkar þorðum varla að líta á hana, hvað þá
að tála við hana, þegar hún skoppaði eins og barn
fram og aftur um hallargangana, með dádýrið sitt
á eftir sér, og lét ekki elskhuga sinn, sem hljóp á
eftir henni eins og örvita maður ná í sig. Svo snéri
toún sér þá alt í einu við, eins og erla, og flaug upp
u'm hálsinn á honum. Eg varð þá margoft að
taka á allri minni stillingu til þess að hlaupa ekki
til hennar og kreista þessa fisléttu litlu veru í mín-
um stóru höndum af eintómri ást. Lítið 'þér bara
á hana! Það verður langt að bíða að heimurinn fái að
sjá svona framúrskarandi yndislega manneskju
aftur.” —
Hún þagði eitt augnablik, svo istóð hún upp
og, eins og elskandi móðir, «em er stolt af fegurð
barnsins síns, hagræddi hún þykku svartbláu hár-
flttunum, sem lágu sín hvorumegin við torjóstið, sem
varla bærðist af andardrættinum.