Lögberg - 16.08.1923, Blaðsíða 3

LÖGBERG, FIMTUDAGINN
16. AGÚST, 1923.
t
sssssss&ssessæsa
Sérstök dciid í LU í inu
»SgS5SS£S2SSSSSS2SSS8SSS2S8S882SSS888SSSS82SSSS8SSS8
SÖLSKIN
^^SiSiSiSSSSSi^!S^SlíS!S!S^!SSS^!SSS!S
Fyrir börn og unglinga
sssssssssse^sssssss^sssssssssssssssssssssssa^ssssð
Dvergurinn í sykurhúsinu.
“Það skaltu sannarlega fá,” sagði kóngur-
inn glaður í bragði. Fór hann síðan til bakara
nokkurs og bað hann að búa til hús úr sykri.
Átti það að vera ólíka stórt og örkin hans Nóa,
sem böm kannast við og hafa að leikfangi. 1
þessu sykurhúsi átti svo dvergurinn að búa, og
þótti honum það ekki amalegt, því að hann var
svo sólginn í sætindi, enda át hann gat á sykur-
húsið á hverjum degi, og varð bakarinn alt af
að vera til taks að fylla upp í skörðin.
Konungi þótti nú mál til komið, að sýna
þessa gersemi, sem hann hafði verið svo hepp-
inn að eignast. Lét hann því efna til kostulegrar
veizlu og bauð öllum heldri mönnum og hefðar-
frúm í ríki sínu.
Þegar veizlan stóð sem hæst, sótti kóngur-
inn sykurhúsið og lét það á borðið, en boðsgest-
irnir störðu forviða á þetta undarlega hús.
“Nú byrjum við,” sagði kóngurinn og gægð-
ist inn í dyrnar á sykurhúsinu. Þá kom dverg-
urinn út og hljóp fram og aftur um borðið.
Hann steypti sér kollhnís, stóð á höfði og lét öll-
um illum látum.
Stundum stökk hann upp á diskbarminn hjá
boðsgestunum og stóð á öðrum fæti, en þeir
hlógu dátt að dvergnum og sögðust aldrei hafa
séð annað eins veraldarundur.
“Þið eruð nú ekki búnir að sjá mikið enn
þá,” sagði kóngurinn og leit hróðugur til gesta
sinna. Svo kveikti hann ljós og kastaði logandi
eldspýtu upp í loftið.
Dvergurinn hrökk við, þegar hann heyrði
snarkið í eldspýtunni og sá ljósið. “Mikið voða-
legt þramuveður! En þær eldingar!” sagði
hann og stökk æpandi inn í sykurhúsið.
Eftir litla stund kom dvergurinn aftur út
og skimaði í kring um sig, eins og hann væri að
gá til veðurs. Þá tók kóngurinn í einn borðfót-
inn, svo lítið bar á, og fór að hrista borðið.
Dvergurinn fleygði sér niður og æpti há-
stöfum: “Mikill voðalegur jarðskjálfti! Það
brakar og brestur í öllu.”
Kóngurinn hélt að dvergurinn ætlaði að sál-
ast af hræðslu, og hætti því að hrista borðið.
Þáj stóð dvergurinn upþ og var hinn kótasti,
eins og ekkert hefði í skorist.
En kóngurinn þóttist ekki vera búinn að
skemta gestum sínum nóg. Hann laut niður að
borðinu og fór að blása á dverginn.
“Mikill voðalegur stormur!” grenjaði dverg-
urinn og saup hveljur. Hann ætlaði að flýja inn
í sykurhxisið, en stormurinn kastaði honum um
koll. ■ Tókst honum loks með miklum erfiðis-
munum áð skríða á fjórum fótum inn í sykur-
húsið, og þóttist hann sæll og heppinn að hafa
sloppið úr slíkum lífsháska.
Eftir litla stund kom dvergurinn út í dyra-
ar á sykurhúsinu og mælti: “Það er þá komið
blíða logn og bezta veður. Það v:eri annars
nógu gaman að spóka sig dálitla stund úti í
þessu góða veðri.” Svo hljóp hann fram og aft-
ur um borðið og lék við hvern sinn fingur.
Nú var kóngur í essinu sínu. Hann tók te-
skeið og fór að ausa steyttum hvítasykri y'fir
dverginn.
“Mikill voðalegur blindbylur!” hrópaði þá
dvregurinn. “Það er ekki hundi út sigandi.
Mér þykir gott, ef eg rata heim í húsið mitt!”
Hann greip báðum höndum utan um höfuð-
ið á sér og bograði inn í sykurhúsið. Svo flýtti
hann sér að skella hurðinni í lás, en boðsgestirn-
ir klöppuðu saman lófunum af gleði, og bar öll-
um saman um það, að þeir hefðu aldrei verið í
svo skemtilegu samkvæmi.
Kóngurinn bauð gstum sínu að koma dag-
inn eftir, því að þá ætlaði dvergurinn að fara á
dýraveiðar. Hlökkuðu nú allir svo mikið til
morgundagsins, að þeir gátu varla sofið um
nóttina.
2. Dvergurinn á dýraveiðum.
Boðsgestirnir komu snemma morguninn eft-
ir og settust kringum borðið hjá konunginum,
Horfðu nú allir með eftirvæntingu ó sykurhús-
ið, en dvergurinn var ekki vaknaður, og enginn
þorði að vekja hann.
Loksins hrukku dyrnar upp og dvergurinn
kom lít í veiðimannabúningi. Hann var með of-
urlítinn boga og örvamæli við hlið sér og gull-
búið spjót í hendi.
Kóngur tók dverginn og fór með hann út í
skemtigarðinn sinn. Þar var stórt glerhús, og
gekk dvergurinn rakleiðis inn í það, en allir gest-
irnir skipuðu sér í stóran hring utan um glerhús-
ið og horfðu á dverginn með öndina í hálsinum.
Þetta glerhús var fult af alskonar smádýrum.
Og hafði kóngur látið búa það til handa dvergn-
um, svo að hann gæti farið á dýraveiðar. Það
var gras í botninum á því og fögur blóm hér og
hvar, og smátjörn í því miðju.
“En sá indæli skógur!” sagði dvergurinn
þegar hann kom inn í glerhúsið, því að stráin og
blómin voru frá hans sjónarmiði stór og fögur
tré. Alt í einu sá hann þrjár flugur á sveimi
fyrir ofan höfuðið á sér. Hann lagði ör á >*ireng
og skaut allar flugurnar, svo þær duttu dauðar
niður.
“Aldrei á æfi minni hefi eg séð svona stóra
og fallega fugla!” sagði dvergurinn við sjálfan
sig. Hann léti flugumar lí veiðitösku ;sína og
hélt svo áfram, þangað til hann kom að tjörninni
í miðju glerhúsinu.
Dvergurinn sá bréfbát á floti við tjajnar-
bakkann, og var í honum færi úr silkitvinna með
ofurlitlum öngli. Hann steig út í bátinn og reri
lít á tjörnina. Rendi hann síðan færinu og fór
að keipa. Alt í einu dró hann færið upp, og var
þá hornsíli á önglinum.
“Aldrei á æfi minni hefi eg séð svona stór-
an og fallegan fisk!” hrópaði dvergurinn. Hann
rendi færinu í annað sinn, og kom þá annað hora-
síli á öngulinn. Fór hann síðan til lands og batt
bátinn við eitt stráið á tarnarbakkanum. Þegar
liann var búinn að spyrða hornsílin, lagði hann
þau á öxl sér og gekk spölkorn frá tjörninni, en
þá sótti að honum svo mikill svefn, að hann
treysti sér ekki til að halda áfram. Hann var
orðinn svo þreyttur eftir þetta og þurfti að fá
sér dálítinn dúr.
Dvergurinn lagðist niður í grasið og sofn-
aði vært, en eftir litla stund hrökk hann upp með
andfælum við það, að ánamaðkur var að skríða
yfir hann. Nú þurfti hann að vera snar. Hann
stökk á fætur og rak spjótið sitt í ánamaðkinn.
“En sú hepni,” sagði liann, “að höggorm-
urinn sá arna skyldi ekki bíta mig til bana! Það
er eins gott fyrir mig að fara varlega, svo að eg
verði ekki villidýrunum að bráð.”
Dvergurinn fór nú leiðar sinnar og bar horn-
sílin og fluguraar, en ekki hafði hann gengið
lengi, þegar hann kom að músarholu.
“Aldrei á æfi minni hefi eg séð svona stór-
an helli!” sagði dvergurinn og gægðist um leið
inn í músarholuna. 1 sama bili heyrði hann und-
arlegt þrusk í grasinu fyrir aftan sig. Hann leit
við og sá dálitla mús, sem kom hlaupandi og var
á leiðinni heim í holuna sína.
“Það er ekki heiglum hent, að fara á móti
þssu óargadýri,” sagði dvergurinn og stappaði
niður fætinum. Músin reis upp á afturlöppun-
um og opnaði ginið, þegar hún sá dverginn. Svo
stökk liún með framlappirnar upp á axlirnar á
honum og ætlaði að bíta af honum höfuðið, en
þá rak hann spjótið sitt af alefli upp í skoltinn
á henni, svo að hún datt dauð niðury Fló liann
síðan af henni skinnið og lét það á herðar sér.
Gekk hann því næst út úr glerhúsinu og kom
fyrir kóng, stórglaður yfir veiðinni.
“Jæja,” sagði kóngurinn brosandi, “er
ekki gaman að vera á dýraveiðum?”
“Jú, víst er það gaman,” svaraði dvergur-
inn. “En miklr eru þær mannraunir, sem eg
hefi orðið fyrir í dag. Eg var búinn að skjóta
þrjá fugla og veiða tvo stóra fiska, þegar eg
lagði mig til svefns í skóginum, en þá vaknaði
eg við það, að ógurlegur höggormur var að
skríða yfir mig. Eg rak spjótið mitt í hann og
gat með naumindum forðað lífinu. Svo kom eg
að stórum helli og g:egðist inn í hann, en þá kom
voðalegt villidýr út úr skóginum og ætlaði að
rífa mig í sig. Vildi mér það til lífs, að eg var
vel vopnaður, og eftir harða viðureign tókst mér
loks að leggja það að velli.”
Boðsgestirnir ætluðu bókstaflega að springa
af hlátri, en kóngur tók dverginn og fór aftur
með hann inn í sykurhúsið. Hann lét sauma
kápu handa honum úr músarskinninu, en flug-
urnar og hornsílin lét hann matbúa til miðdegis-
verðar handa honum.
3. Dvergubrúðkcmpið.
Þegar fram liðu stundir, tók kóngurinn eft-
ir því, að dvergurinn fór að verða dapur í
bragði og gat aldrei gert að gamni sínu. Spurði
kóngur hann, hvers vegna hann væri alt af svona
daufur og úrillur.
“Hvernig á eg að vera glaður?” spurði
dvergurinn. “Eg var kóngur í stórum steini, og
þar eru mörg liundruð dvergar, sem sakna mín.
Eg ætlaði einmitt að fara að setjast á brúðar-
bekkinn með yndislegri dvergstúlku, þegar eg
var tekinn og fluttur hingað í útlgð.”
Það stóð heima, að þegar dvergurinn var
að enda við söguna, þá kom fátæki bóndinn heim
að höllinni og gerði boð fvrir konung Hann var
berhöfðaður og hélt á liúfunni sinni í hendinni.
Kóngurinn kom út og leit forvitnislega of-
an í liúfu bóndans, eins og í fyrra skiftið. Ilaun
varð alveg utan við sig af gleði, þegar hann sá
ofur litla dvergstúlku, sem sat í húfunni og var
að gráta. Nú gaf hann bóndanum einn poka
fullan af silfurpeningum og annan poka fullan
af gullpeningum.
Bóndinn varð guðsfeginn, því að allir kop-
arpeningarnir hans voru fyrir löngu til þurðar
gengnir. Hann kvaddi kóng með þökkum og
hraðaði sér heim., Verður ekki með orðum lýst,
hvað kona hans og börn urðu glöð, þegar hann
kom heim með slík auðæfi. Nú liafði hann nóga
peninga lianda sér og sínum alla æfi.
Kóngur fór inn í höllina með dvergstúlkuna
og lét hana á borðið, rétt fyrir framan dyrnar á
sýkurhúsinu. Þar settist hún úl eldspýtustokk
og studdi hönd undir kinn.
Nú kom dvergurinn út úr sykurhúsinu og
hrópaði upp yfir sig af fögnuði, þegar hann sá
litlu dvergstúlkuna; því að' liún' var einmitt.
konuefnið hans. Ilann settist á eldspýtustokk-
inn hjá henni, og varð nú mikill fagnaðarfundur.
“Eg liélt að þú værir dáinn,” sagði dverg-
stúlkan litla kjökrandi.
“Nei, það er nú öðru nær,” sagði dvergur-
inn. “Eg bý liér í sykurhúsi og er í miklum
metum hjá kónginum.” Svo stóðu þau upp, litlu
hjónaefnin, og leiddust inn í sykurhúsið. Lifðu
þau þar í alsælu og átu sykur eftir vild.
Kóngur lét nú það boð út ganga, að hann
ætlaði að halda brúðkaup i hölliimi sinni, og
bauð öllu stórmenni úr ríki'-sínu í veizluna.
Þegar veizlan stóð sem hæst, lét kóngur
bera sykurhúsið inn á borðið, og rétt á eftir kom
hirðpresturinn í hempunni sinni, en brúðhjónin
sáust hvergi, og þótti boðsgestunum það úxnd-
arlegt. •
“Hana! Þar loksins koma brúðhjónin,”
sagði kóngurinn.
1 sama vetfangi kom dvergurinn út úr syk-
urhúsinu og leiddi litlu dvergstúlkuna við hlið
sér. Hann var í lafafrakka með pípuhatt, þessi
angi. Og hún var í hinu fegursta brúðarskarti
og dró hvíta silkislæðu langt á eftir sér. Þau
gengu rakleiðis fram fyrir hirðprestinn og
hneigðu sig, en hann blessaði yfir þau og gaf
þau saman.
Professional Cards
DR. B. J. BRANDSON
210-220 MKOICAL ARTS BLDO.
Oor. Graham and Kennedy Sts.
Phone: A-7067
Offlce tlmar: 2—S
HelmiU: 776 Victor St.
Phone: A-7122
Winnipeg, Manitoba
KIRKJAN.
Það var í Júnímánuði, þegar náttúran er
sem íegurst og fuglasöngurinn og ilmur blóm-
anna fylla loftið með yndisleik, svo að ómögu-
legt var annað en njóta þess. Það var þá, að eg
gekk niðui með læknum, þangað sem greinar
trjánna festa iauf sín yfir hann, og svo þétt stóðu
þau saman, að þau gáfu ekki sólargeislanum, sem
annars er svo nærgöngull, tækifæri til að líta á
iðandi, sístarfandi strauminn fyrir neðan sig;
en í greinaraar komu fuglar og bygðu hreiður
sín, því að þar var griðastaður fyrir alt það,
sem þurfti verndar við.
Eg hélt lengra áfram með læknum, þangað
til eg kom á. götuslóða, og honum fylgdi eg þar
til eg sá á turn á kirkju; hún sýndist í fjarlægð
stórt og veglegt hús, en þegar eg gekk upp að
henni, sá eg að undirstaðan var að mestu rifin
undan henni. Eg stanza og horfi undrandi og
sorgbitin á þetta veglega hús, sem virtist sveigj-
ast fram og til baka með hverjum vindblæ, sem
snerti það. Ekki var eg búin að standa þaraa
lengi, þegar eg sá gamlan mann konia út úr skóg-
arþykni, er var á bak við kirkjuna. Eg geng til
hans og kveð hann; hann tekur kveðju minni vel.
Eg spyr hann hvort hann geti sagt mér hveraig
standi á því, að kirkja þessá sé svona útlit-s.
“Þú átt við undirstöðu hennar,” segir hann.
“Þjónar hennar hafa rifið grunninn undan
henni.”
“Hví byggja þeir ekki annan nýjan?” spurði
eg undrandi.
“Af því þeir geta það ekki,” svaraði gantli
maðurinn. “Enginn getur bygft henni fegurri
grundvöll en þann, sem hún stendur á. Alt sem
þeir gjöra, er að taka, en ekki að gefa, því þeir
hafa ekkert að gefa.” Svo þegir gamli maður-
inn nokkra stund og segir svo alt í einu: “Sérðu
konuna, sem stendur þarna? Þegar hún var á
að giska 17 ára gömul missir hún móður sína.
Áður en móðir hennar deyr, lætur hún kalla
hana að rúmi sínu og segir við liana: ‘Ertu
þaraa, Gunna mín?’ — ‘Já,’ segir hin hálf-
kjökrandi. — ‘Vertu ekki að gráta út af mér,
því mig langar svo til að fara héðan; eg veit
mér muni líða svo miklu betur hinu megin; —
eitt hryggir mig og það er að yfirgefa þig. —
Taktu biblíuna, hún liggur þarna, og eig þú hana
og geymdu vel, og lofaðu mér því, að lifa eftir
hennar boðum, — þá dey eg róleg’. Svo var
þögn. Litlu seinna opnar hin deyjandi Imóðir
aftur varirnar og segir: ‘Gegn um Jesú helg-
ast hjarta í himninn upp eg líta má”—Svo var
alt búið.
“Þarna stendur nú þessi kona, á hinum sama
aldri og móðir hennar var á þegar hún dó; nú
er hún vinalaus og allslaus; hún hefir ekki einu
sinni eilífðarvonina.
“Litlu eftir að hún giftist, heyrði hún pré-
dikað, að bibilían væri ekki sönn; hún fór að
trúa því, hún hætti að skeyta um bókina og loks-
ins gaf hún böraum sínum hana til að leika sér
að henni; þau rifu úr henni blöðin og skemdu
liana. Að síðustu tók hún hana og henti henni í
eldinn. Bókinni helgu, — (sem móðir hennar
hafði á dánardægri sínu gefið henni sem leiðar-
stein í lífinu, — já, hún var brend.
“Þarna stendur nú konu auminginn eins og
skipbrotsmaður, með áralausan, stýrislausan lífs-
bátinn sinn; hún er strönduð; hún lét rífa frá
sér alt það bezta, sem lífið hefir að bjóða; hxín
gaf það í burtu og fékk ekkert fyrir það. — Þeir
höfðu ekkert að gefa, — eða hvað er þeirra?
Fjöldi fólks hefir strandað á liinu sama.
“Sérðu hópinn af ungu stúlkunum, sem
ganga fram hjá henni núna? — Þessi, með sterka
málið á andlitinu, er dóttir liennar; hún lítur ekki
við móður sinni, þó lxún sjái hana gráta; hún
hugsar um ekkert nema glaum og gleði.”
Og enn liélt gamli maðurinn áfraim:
“ Altarissakramentið er þeim ekki geðfelt;
þeir dæma þá, sem þangað ganga, og sjálfri at-
liöfninni gefa þeir óviðeigandi nöfn. Það varl
seinasta verk frelsarans áður en hann gekk út í |
pínuna, og það átti að gjörast í hans minningu.
Er ekki eins og þú sjáir hann sjálfan, hógværan,
blíðan, en þó sterkan, standa fyrir framan prest-
inn, liorfa á hann og segja: “Hver ert þú? Get-
ur þú bætt einni hársbreidd við hæð þína? Eða
hver gaf þér vald til að gjöra þetta?” — “Mín
orð standa stöðug.” Er ekki eins og þú sjáir
í augun lians, óendanlega djúp(, langurvær og
blíð, þegar hann segir við prestinn: “Eg aumka
þig, ungi öiaður. Far burt og syndga ekki
framar”?
“Þetta er mér viÓkvæmt mál,” sagði gamli;
maðurinn. “Eg tala ekki meira um það við þig j
að sinni. En komdu bráðum aftur, eg hefi svo
margt að sýna þér og segja.”
Eg kvaddi hann og fór heimleiðis.
Anna.
DR. O. BJORNSON
216-220 MEDIOAL ARTS BLDG.
Cor. Graham and Kennudy Sta.
Phone: A-7067
Office tímar: 2—2
Heimlli: 764 Victor St.
Phone: A-7586
Wlnnipeg, Manitoba

DR. B. H. OLSON 216-220 MEÐICAIi ARTS BLDO. Cor. Graham and Kennedy Sta. Phone: A-7067 Viðtalstml: 11—12 og 1—6.30 Heimill: 723 Alverstone St. Wlnnlpeg, Manitoba

DR J. STEFANSSON 216-220 MEDIOAL ARTS BLDG. Cor. Graham and Kennedy Sts. Stundar augna, eyrna, nef o* kverka sjdkdóma.—Er að hitta kL 10-12 f.h. og 2-5 e.h. Talsími: A-3521. Heimm: 627 McMillan Ave. Tals. F-2691

DR. B. M. HALLDORSSON 401 Boyd BuUding Oor. Portage Ave. og Edmonton Stundar sérstaklega berklasýkl og aðra lungnasjúkdóma. Er að finna á skrifstofunni kl. 11—12 f.h. og 2"—4 e.h. Sími: A-3521. Heimili: 46 Alloway Ave. Tal- sími: B-3158.

DR. A. BLONDAL 818 Somerset Bldg. Stundar sérstakleg'a kvenna eg barna sjúkdóma. Er að hitta frá kl. ld—12 f. h. 3 til 6 e. h. Office Phone N-6410 Heímili 806 VicUr Str. # Siml A 8180.

DR. Kr. J- AUSTMANN 848 Somerset Blk. Viðtalstámi 7—8 e. h- Heimili 469 Simooe, Office A-2737. res. B-7288-

DR. J. OLSON Tannlæknir 216-220 MEDIOAL ARTS BLDG. Oor. Graham and Kennedy Sts. Talsimi A 8621 Heimili: Tala. Sh. 8217

J. G. SNÆDAL Tannlæknir 614 Somerset Block Cor. Portage Ave. og Donald St. Talsímt: A-8889
Vér leggjuni sérstakn áherzlu á afí selja meðul eftir forskriftum lækna. Hln beztu lyf, sem hægt er að fá eru notnð elngöngn. . I’egar þér komið með forskrliftum til vor megið þjer vera viss um að fá rótt það sem liekn- irinn tekur til. COI.CLEUGII & CO., Notre Dame and Sherbrooke Pliones: N-7650—7650 Giftingaleyfisbréf geld
THOMAS H. JOHNSON
og
H. A. BERGMANN
ísl. lögfræðingar
Skrifstofa: Room 811 MoArtlrar
BoUdlng, Portage Ave.
P. O. Boi 1656
Phones: A-6849 og A-6848
W. J. MíTDAt,, J. II. IJMPAL
B. STEFAN8SON
Ialenzkir lögfnelilngnr
3 Home Inveetment Buildlac
488 Maln Street. Tala.: A 4988
>eir hafa elnnig ekrifetofur a8
Lundar, Riverton, Gimll og Piney
og eru þar a8 httta & eftirfylgj-
andl tímum:
Lundar: annan hvern miBviku
Rivertoö: Fyrsta fimtudag.
Gimllð. Fyrsta miBvikudag
Plney: þriBja föartudag
I hverjum m&nuBl
ARNI ANDERSON
fsl. lögmaður
í félagi við E. P. Gar&nd
Skrifst.: 801 Electric Rail-
way öhambers
Talsími: A-2197
A. G. EGGERTSSON LL.B.
ísl. lögfræðmgur
Hefir rétt til að flytja mál
bæði í Man. og Sask.
Skrifstofa: Wynyard, Sask.
Phon«: Garry £616
JenkinsShoeCo.
689 Notre Dam«
Avenue
A. S. Bardal
843 Sherbrooke 8*.
Selur likkistui og annaet um útfarir.
Allur útbúnaður sá bezti. Enafrem-
ur aelur hann alakonar minniavarSa
og legateina.
N M88
N f MV
Skrifst. lalainai
Heimilie laldml
EINA ÍSLENZKA
Bifreiða-aðgerðarstöðin
í borginni
Hér þarf ekki að blða von úr vitl.
viti. Vinna öll ábyrgst og leyst af
hendi fljött og vel.
C. Goodman. J A. Jóh&nnson
644 Burnell Street
F. B-5B60. Að baki Sarg. Flre Hali
THE EMPIRE CYCLE CO.
634 Notre Dame.
Agents for Perfect Bicycl«3,
second hand wheels on Smle.
Lawn Mowers, Knives and
Scissors sharpened. — This
business is now for Sale »nd
and everything will be sold al
wholsale pnce.
J.E. C. Williams.
Munið Símanúmerið A 6483
og pantig meSöl yðar hjá oss. —
Sendið pantanir samstundis. Vér
afgreiSum forskriftir með sam-
vizkusemi og vörugæði eru öyggj-
andi, enda höfum vér magrra ára
lærdómsrlka reynslu að bakl. —
Allar tegundir lyfja, vindlar, Is-
rjómi, sætindi, ritföng, tóbak o. fl
McBURNEY’S Drug Store
Arlingrton og Notre Dame Ave
J. J. SWANSON & CO.
Verzla með fasteiguir. Sjá
um leigu á húsum. Annast
lán, eldsábyrgð o. fl.
808 Paris Bldg.
Phones. A-6349—A-6310
ralsimar:
Ski-ifstofa: ....
Tleimili: ....
N-6225
A-7«»ð
HALLDÓR SIGURDSSON
General Contractor
808 Great West. Perm. Loan
Bldg. 356 Main St.
JOSEPH TAVLOR
LÖGTAKSMAEUR
Heinillistals.: St. John 1844
Skrifstofu-Tala.: A 6587
Tekur lögtakl bæðl hásaieiguakulð^
veðakuldir, vlxlaakuldlr. Afgreiðlr aá
sem að lögum lýtur.
Skrilatofa 255 Mnln Stnw
Giftinga og , ,,
Jarðarfara-
með litlum fyrirvara
Birch hlómsali
616 Portage Ave. Tal*. B720
ST IOHN 2 RIN<3 3
Verlcstofu Tals.: Heima Tals.:
A-8383 A-9384
G. L. STEPHENSON
Plumber
Allskonar rafmagnsáliökl. svo sem
straujám víra. allar tegundlr >t
glösmn og aftvaka (batteriee)
Verkstofa: 676 Home St.
Phone B-4558 TU taks á
öllum tímum.
Exchange Auto Transfer Co.
Flytja Húsgögn og Pianos
Annast flótt og vel um allar teg-
undir flutninga; jafnt 1 nðtt sem
nýtum degi
A. PRUOEN. Eigandl
57? Vherbrooke St. Winnipeg