Lögberg - 25.10.1923, Blaðsíða 4

Bla 4
AOGBERG, FIMTUDAGINN
25. OKTÓBER 1923.
Alvörumál.
Eitt af mestu alvörumálum vorra daga, er
aðstaða æskulýðsins til líkamlegrar vinnu.
Frá alda öðli hefir það verið órjúfandi lífs-
lögmál, að til þess að þroskast, þá þurfi menn
áreynslu, bæði í líkamlegum og andlegum skiln-
ingi.
En eins og flestir þeir eldri munu vera búnir
að ganga úr skugga um, þá er fátt eins erfitt að
fá æskulýðinn til, og að vinna erfiðisvinnu.
Afeiðingarnar af því eru margar og marg-
víslegar, sem of langt yrði að telja upp hér. En
á tvent má benda. _
Fyrst, að unglingur, sem elst upp án þess að
taka þátt í einhverri erfiðisvinnu verður óhraust-
ari heldur en sá, er iðkar hæfilega mikið af henni
— óhraustari líkamlega og því óhæfari til þess að
standa á móti aðköstum Mfsins og allslags erfið-
leikum.
Hann verður áræðisminni og hugdeigari, og
því óhæfur til alirar framsóknar.
En það er ekki einasta að áreynsluleysið sé
móðir líkamlegrar hrörnunar og afturfarar, held-
ur veldur hún líka andlegri afturför, andlegri
sljófgun og ístöðuleysi, því heilbrigð sál getur
aldrei átt heima í óhraustum líkama til lengdar,
án þess að skemmast.
f öðru lagi veldur óbeit æskulýðsins á erfi-
iðisvinnu, stórkostlegu fjártjóni. ErfiðJs-
vinnan sem því ber að gjöra, er í mörgum ti]-
fellum óunnin, nema þegar þeir eldri foreldrin, í
festum tilfellum bæta henni á sig, en þrátt fyrir
það ganga akrarnir saman, búpeningi fækkar,
húsverkin verða þyngri á herðum hinnar öldruðu
húsmóðir með hverju árinu, útgjöldin vaxa en
inntektirnar minka.
pað þarf ekki skarpskygna mann, til þess að
sjá að hvaða landi muni bera á meðan svona er
siglt.
Allir harma þessar ástæður og bera sig illa
undan kringumstæðum sínum, menn meira að
segja örvænta um framtíðina og kenna alt þetta
ólag stríðinu, eða óhagstæðu stjórnarfari, en
hlaupa þar langt yfir skamt. pví eitt af aðal-
meinum vorrar tíðar — um leið ægilegasta tap,
er óbeit og viljaleysi æskulýðsins á algengri og
almennri vinnu.
Kaupmenn geta reiknað tap sitt, eða hagnað
áverzlunar viðskiftum í enda hvers árs. Bænd-
ur tap eða hagnað af búum sínum í árslok. Út-
gerðarmenn á skipum sínum í vertíðarlok. En
hver vill með tölum sýna tap það, sem mannfé-
lagsbúið býður við óbeit æskulýðsins á nauðsyn-
legum erfiðisverkum. petta atriði er að verða
svo alvarlegt spursmál um heim allan að til stór-
vandræða horfir ef ekki er aðgert. Hugsið þið
ykkur næstu kynslóð eða kvnslóðina þar á eft-
ir, sem alist hefir upp með þeirri hugsun, að hún
eigi rétt á að neyta gæða lífsins, án þess að borga
fyrir þau, með þeim eina gjaldmiðli sem getur
veitt henni rétt til þeirra — vinnu.
Hvernig haldið þið að fari fyrir henni ? Hún
verður ekki að eins gjaldþrota, heldur líka ráð-
þrota.
Eina ráðið við þessu, er að taka hér í streng-
inn með lögum, því vér höfum litla trú á að það
verði með fortölum gert. Ríkið þarf að leiða í
gildi vinnulög eða reglur, sem skylda hvem ein-
asta mann og hverja einustu mey, að vinna ein-
hverja algenga vinnu, frá segjum, sextán ára
aldri, þar til þau eru komin um þrítugt, og
fylgja þeim lögum svo fram á þann hátt að eng-
inn komist undan þeim, hvorki ríkir né fátækir.
— Hvorki æðri né lægri.
Menn segja ef til viU, að þetta væri ófrelsi
og því er ekki að neita að það er heldur í þá átt-
ina. —
En hvað skal segia? Ef frelsið er að
leiða æskulýðinn út á glapstigu og þjóðarheild-
inni eða þjóðarheildunum stafar hætta af því.
Er þá ekki skykla, aS gera við þeirri hættu? Og
svo er það frelsi óekta, eða ekkert frelsi, sem
ekki að e:ns leiðir ógæfu og glötun yfir þá, sem
njóta þess, heldur líka yfir komandi kynslóðir.
Sæmundar Edda.
Þýdd á ensku af Henrv Adams Bellows.
með formála og athugasemdum eftir þýðand-
ann. Gefin út af Ameriean Scandinavian
Foundation. London. Humphrey Milford.
Prentuð í Oxfoid University Press. i 1923.
610 blaðsíður, þar af xxvii formáli. Verð $4.00.
Þessi tvö bindi. .sem gefin eru út saman,
eru nr. xxi og xxii í röðinni í safni því af
skandinaviskum bókmentum, sem Scandinav-
ian Foundation hefir gefið út og sem íslend-
ingum eru kunnar af útgáfum af Snorra Eddu
og leikritum Jóhanns Sigurjónssonar.
Útgáfa þessi er styrkt að nokkru leyti
úr sjóði Charles S. Peterson í Chicago. Þýð-
andinn minnist með þakklæti þessara manna
og kvenna: W. H. Schofield, prófessor við
Harvard háskólann, sem nú er látinn. Dr. H.
G. Leach, fyrv. ritari American Scand. Founda-
tion, og ungfrú Hönnu A. Larson, bókmenta-
ritara American Scandinavian Foundation,
og sem hefir á hendi ritstjórn blaðsins Ame-
rican Scandinavian Review. (Útgáfa þessi
stendrh- ekki að baki hinum vönduðu bókum í
þessum flokki, sem á undan eru komnar,
hvorki að efni, frágangi né formi.
t hinum stutta en skýra formála, er minst
á eftirtektaverð atriði, svo sem (1) þörfina á,
að Sæmundar Edda sé þýdd á enska tungu.
• Er þar vikið að^ þýðing þeirra Vigfússonar og
Powell’s, Corpus Poeticum Boreale, og hún
réttilega talin ónóg (Fm. bls. xi); (2) þýðing
efnis þess er hún hefir að flytja; (3) stutt yfir-
lit yfir söguatriði bókarinnar; (4) handrit af
Sæmundar Eddu, sérstakl. Codex Regius (R.
2365) og handritið í safni Árna Magnússonar
(A. M. 748). Sjá formálann, bls. xiv—xv. —
(5) í sambandi við þýðing á nafni bókarinnar,
felst þýðandinn á hina heppilegu skýringu
Eiríks Magnússonar, að nafnið sé dregið af
Oddi. E. M. hélt fram, að Edda væri eintala
eignarf. af Oddi (Fm. bis. xvi); (6) sögu Eddu
óg Eddukvæðanna. Niðurstaðan, sem þýðand-
inn kemst að um tímabil það, sem meginið af
Eddukvæðunum urðu ti] á, er nokkurn veginn
óhult tilgáta, sem sé: á árunum frá 900 til
1050 (Form. bls. xviii). Hann felst á þá hug-
mvnd, að Eddukvæðin hafi verið ort á Islandi:
“Hinn mikli bókmentaþroski Islendinga, eftir
að Norðmenn fluttu þangað inn seinni part
níundu aldarinnar, gefur skoðun þeirri sérstakt
gildi (sbr. F'm. bls. xiv). 1 öðru lagi: “Sök-
um þess að Island varð hin verulega miðstöð
skandinavisku. landanna í þessu éfni, þá er
ekki ósánngjarnt að benda á, að megnið af
gögnum þeim, sem fyrir hendi eru um upp-
runa Eddukvæðanna, í svipuðu formi og þau
nú eru, benda í þá átt” (Fm. bls. xiv). (7)
Eddu og forn-norr. bókmentir; (8) verndun
Eddukvæðanna; (9) textann, er þýð. leggur til
grundvallar fyrir þýðing sinni. Um hann
farast honum svo orð í formálanum, á bls. 23:
“Textinn, sem lagður er til grundvallar fyrir
þvðingunni, er þýðing Karls Hildebrands
(1876), endurskoðuð af Hugo Gering (1904).
En innihald Eddu hefir verið aukið svo mjög
í hinum ýmsu útgáfum, og hefir sá viðauki
farið mjög eftir hugmyndum þeirra, sem séð
ha,fa um útgáfurnar, að eg hefi stuðst við
margar aðrar út.gáfur, svo sem Finns Jóns-
sonar, Nickel, Sijmons, Detters og Heinzells,
ásamt mörgum umsögnum um þær útgáfur”
(Form. bls. xxiii); (10) búningur Eddukvæð-
anna (Fornyrðislag, Ljóðaháttur og Málahátt-
ur )er tekinn til meðferðar í formálanum
og sýnishorn af honum á íslenzku gefið og
svo þýtt yfir á ensku (bls. xxvi). Að endingu
eru tveir kaflar, (11) um eiginnöfn og (12)
niðurlag.
Stafsetningin, sem notuð er, er nokkuð ó-
vanaleg (I.) í enda nafnorða á eftir sam-
hljóðendum, er r felt í burtu, en haldið ef það
er partur stofnorðs; (II.) í stað þ er th ritað
f gegn um alla bókina; (III.) í stað stafsins cs
er o, en ekki a, notað, og er sú breyting hvorki
auga né eyra geðfeld; (IV.) yfir löngum hljóð-
stöfum er komman feld í burtu. Leiðarvúsir
á framburði nafnorða á bls. 559—583, með
skýringum þeim, sem gefnar eru á bls. 557—
558, er góð aðstoð. Leiðarvísir eða registur
um efnið sjálft með líkum tilvitnuntfm, hefði
gjört bókina meira virði fyrir þá, sem í hana
' þurfa að vitna.
í fvrri parti bókarinnar er a,ð finna Goða
kvæðin. Grógaldr og Fjölsvinnsmál birtast
hér undír fyrirsögninni Svipdagsmál. Völuspá
hinni skömmu er skotið eins og aukagetu inn í
Ilyndluljóð, eins og á sér stað í Flateyjarbók.
I síðari parti bókarinnar eru Hetjukvæð-
in. Sólarljóð, sem Finnur Jónsson og aðrir á-
líta kristileg ljóð, ort á tólftu öld, fá ekki inni
í þéssari útgáfu, og er það réttlátt.
Framan við hvert kvæði er skýring rituð,
umjívæðið sjálft, aldur þess og meining, bók-
meníalegt og sögulegt gildi, og athugasemdir
gerðar.
t neðanmálsgreinum, sem eru margar, er
og fjallað um efni kvæðanna. Ástæðu fyrir
hinum mörgu neðanmálsgreinum gefur þýð-
andinn í formálanum (bls. xxiii) á þessa leið:
“Eg hefi ráðist í að setja svona miklar skýr-
ingar á hverja blaðsíðu, til þess að sýna eins
vel og unt er, frumtextann ásamt hinum mik-
ilvægari athugasemdum, sem gjörðar hafa
verið”. Greinir þær benda mönnum á ýmis-
legt, sem vert er að lesa, skýra ýms nafnorð
og margt annað í sambandi við sögu, goða-
fræði, landafræði, trúarbrögð og siðvenjur
hinna fomu Skandinava. Hann gerir margar
brevtilegar athugasemdir, sem kæmu að betri
notum, ef registur eða efnisskrá hefði verið
samin, eins og vikið hefir verið að hér að
framan, og stundum gefur hai^n Lliðstæðar
tilvitnanir. En hann hefir réttilega takmark-
að þær; því ef það hefði ekki verið gert, þá
hefði þýðingin ekki orðið annað en saman-
dreginn goðafræðis samanburður.
Vandvirkni þýðanáans er svo mikil og
svo er hann harður í dómum við sjálfan sig,
að hann gerir neðanmáls athugasemdir þar
sem honum finst að þýðingin komi í bága við
frumtextann.
Merkilega vel hefir þýðandanum >tek!ist
að ná anda hins forn-íslenzka texta og fylgja
honum án þess að það sé ógeðsleg stæling, því
þegar maður les án þess að bera saman við
frumtextann, finst manni að maður sé að lesa
nýtt skáldamál.
Hinn tápmikli, háfleygi andi, sem einkenn-
ir Eddukvæðin, ásamt hin(um sérkennilegu,
’realisku einkennum, sem menn, er i fön^ist
hafa við að þýða Eddu, hafa staðið ráðalaus-
ir frammi fyrir, nýtur sín svo vel í þessari
þýðingu Bellows, að það setur mark sitt á
verkið sem bókmentalegt tour de force.
Á meðal hæfileika þeirra, sem slíkt verk
krefst, eru: óraskanlegur ásetningur, víðtæk
tungumála þekking, nákvæm þekking á forn-
aldarlífi Skandinava og sögu þeirra, heil-
brigð dómgreind, ásamt þeim hæfileika, að
að geta siglt heilu og höldnu á milli Scyllu og
Charybdisar hinna lokkandi getgátna þeirra,
sem áður hafa um Eddukvæðin ritað. En um-
fram alt þarf eld hinnar skapandi sálar, sem
gjörir þýðing þessa ekki að eins fallega til-
búnar setningar og orð, heldur lifandi heild.
Og ávexti allra þessara hæfileika til samans,
sem eru svo sjaldgæfir, er, að því er eg bezt
fæ .skilið, að finna í þessari þýðingu á Sæ-
mundar Eddu.
Það er ekki áform mitt að fara að tala
ítarlega um þessa bók, jafnvel þó að nákvæm
gagnrýni geti verið nógu skemtileg. Ekki er
*það heldur ætlan mín að þessu sinni að gefa
sýnishorn af þýðingu þessari. Það sem eg vildi
gera með línum þessum fyrst og fremst, var
að benda öllum íslenzkum bókmentavinum, sem
þessi orð mín ná til, á, að Sæmundar Edda,
þessi ævarandi fjársjóður, sem gengið hefir í
erfðir frá hinni fyrstu lýðvejdistíð íálend-
inga til allra manna, er nú handhægri fyrir
þá, og alla aðra sanna bókmentavini, fyrir
snild, áhuga og afkomu Henrv Adams Bellovrs
og vegna göfugmensku þeirrar, sem hinar há-
leitu og sigursælu framkvæmdir Ameijican
Scandinavian Foundation byggjast á.
Wesley College, 23. okt. 1923.
Skúli Johnson.
Stjórnarbyltingin á Spáni.
“Nýjir siðir með nýjum herrum.” þannig
hljóðar íslenzkur málsháttur, sem' flestir kann-
ast við að hefir að geyma mikið af sannleika,
eða að minsta kosti eru hinir eldri ríkisþjónar á
Spáni að verða varið við það síðan hin nýja stjórn
settist var við stýrið.
Blöðin í Evrópu og í Ameríku, hafa flutt
hverja ritgjörðina eftir aðra um einræðisstjórn-
ina nýju á Spání, og líkt hinum nýja stjórnar-
formanni, hershöfðingja Premo de Rivera við
Mussolini á ítalíu, sem eins og menn vita er þar
einvaldur.
petta orð “einvaldur”, lætur illa í eyrum nú-
tíðarmanna, en er það samt ekki eina ráðið til
þess að reyna að bæta úr ástandinu eins og það er
orðiðhjá mörgum þjóðum? -Hefir ekki almenn-
ingsviljinn og almenningsvaldið sveigt svo vilja
og framkvæmdir þeirra, sem ráðin höfðu á hendi,
að almenningsviljinn hefir ráðið meir en hag-
fræðiskröfurnar og það hagfræðislögmál, sem
krefst þess að almenningur láti á móti vilja sín-
um, þegar um hagfræðilegan þjóðarbúskap er að
ræða?
Erum vér ekki einmitt komnir að því tak-
marki nú í fjármálum vorum, þar sem um það er
að ræða, að taka með hendi harðstjórans, einveld-
isins, fram fyrir höpdurnar á alþýðunni og á-
kafa hennar til eyðslu og nautna, eða verða gjald-
þrota? Hjá þes^um tveimur þjóðum, ítölum o*
Spánverjum virðist það hafa verið svo að minsta
kosti.
ftalir voru á hraðri afturför fjármálálega,
og þjóðin virtist að því komin, að missa tiltrú
sína og álit út af óreglunni, sem komin var á
stjórnmálin þar í landi, þó einkum á fjármálin,
þegar sá einvaldur, sem þar nú heldur um stjórn-
völin» kom til sögunnar, og breytingin til batnaö-
ar, sem orðið hefir á högum þjóðarinnar virðist
helga þá stefnu.
pað er eftir að sjá, hvaða áhrif hún hefir á
Spáni, en ef ráða má af framkvæmdum einvalds-
/stjórans þar, þá er svo að sjá, sem þeirra sömu
áhrifa sé frá honum að vænta.
Eitt af vandræðamálum Spánverja, var ólag-
ið sem komið var á þjóna ríkisins. Eða ef menn
vilja heldur embættismenn þess, bæði í háum og
lágum stöðum. Embættishegðun þeirra var
með öllu óþolanleg og vilji aðstandenda þeirra og
fylgiliðs þeirra veitti þeirri embættisfærslu fult
fulltingi sittj og var sá vilji svo sterkur orðinn,
að þeir sem sáu og skildu til hvers það leiddi
fengu enga rönd við reist.
Fjöldi ríkisþjónanna, svo sem þingmenn,
skólakennarar, hershöfðingjar. hermenn, póst-
þjónar og aðrir notuðu stöður sínar til fjárdrátt-
ar. Sviku skýrslur sínar til stjórnarinnar.
Bættu í þær nöfnum manna, sem aldrei höfðu i
þeirri þjónustu verið og jafnvel ekki til, svo kaup
þeirra var í mörgum tilfellum eins hátt eða jafn-
vel hærra heldur en hæðst launuðu embættis-
manna ríkisins. par ofan í kahpið létu margir
þeirra aldrei sjá sig, helst þeir sem þýðingar-
mestu embættin höfðu, á skrif- eða verkstofum
sínum, nema þegar þeir tóku á móti launum sín-
um, einu sinni á mánuði.
pegar Primo de Rivera tók við völdum, lét
hann þau boð út ganga, að öllum slíkum fénaði
yrði vikið úr ríkisþjónustu, nema því að eins að
menrt stunduðu ærlega vinnu sína, á þeim stöð-
um sem skyldan kallaði þá á, frá kl. 9 á morgn-
ana og til klukkan tvö síðdegis, a.ð engu-m manni
yrði borgað af ríkinu m.eira en hans ákveðin
laun, og ef rnenn sem í ríkisþjónustu væru, væru
ekki til staðar við verk sitt stundvíslega kl. 9 ár-
degis, yrði þeim vikið úr stöðum sínum í annað
skifti sem þeir brytu reglugjörðina. petta þyk-
ir mörgum -harðir kostir og tala óspart um ein-
veldi og harðstjórn. En svona löguð harð-
stjórn ætti að vera víðar en á Spáni.
Robin
Hood
Flour

Otilokar bökunar
vandræði.
OUR
"HONIT BACK
ROBIN HOOD FLOUR IS GUARANTEEO TO GIVE YOU
BETTER SATISFACTION TMAN ANY OTMER FLOUR NILLED
IN CANADA YOUR OEALER IS AUTHORIZED TO REFUND
KE FULL PURCHASE PRICE WITH A 10 PtR CtNT PEN
TY ADOED IF AFTER TWO BAKINGS YOU ARE NOT
TMOROUGHLY SATISFIED WITH THE FLOUR AND WILL
RETURN THE UNUSED PORTION TO HIM
ROBIN HCX)D MILLS. LIMITED

Innifalin í hverjum poka
24 pund og þar yfir.
J|

R0BINH00DMILLSLTD
MOOSE JWV. SASK.
IROBINHO®
C5)

I át‘
% ;
• o
y
Ástœðurnar
fyrir því að hugur íslenzkra
bænda hneigist til Canada.
67 Kafli.
þótt undarlegt megi kallast, þá
hefir ostagerð í Canada minkað
tilfinnanlega síðan u'm aldamót-
in. Árið 1900 voru framleidd í
landinu 220,233,269 pund af osti,
en á síðastliðnu ári, nam osta-
gerðin að eins 134,530,053 pund-
um. Svo að segja á öllum öðrum
syiðum, hefir framleiðslan auk-
ist stórkostlega mikið. Árið 1901
nam framleiðsla af rjúmabúa
smjöri 36,066,739 pnndum, en
síðastliðið ár var hún komin upp
í 146.863.517 pund. Árið 1900 nam
niður-'.oðin mjólk $269,520 virfi
en í fyrra var sú framleiðsla kom
in upp i $6.839.232.
Á síðastliðnum tíu tólf áru'm,
hefir framleiðsla mjól-kuraf-
urða í Sléttufylkjunum margfald-
a?t. Fyrir ^áum árum fíuttu Vest-
urfylkin inn smjör, en nú senda
þau á erlendan markað, margra
miljón dala virði áf þessari vöru-
tegund. Hefir bændum skilist
æ betur og betur á seinustu árum,
hve heillavænlegur hinn bland-
aði landbúnaður er. Allmikið
af smjöri úr Vesturfylkjunum
sélst við háu verði í Vnndaríkj-
unum og á Bretlandi. Áhugi
fyrir ostagerðinni virðist sem
betur fer talsvert vera farin að
glæðast, hefir stjórnin fyrir-
skipað flokkun á þessari vöruteg-
und og hefir það leitt til betri-
markaðar. í Sléttufylkjunum
og eins í -Nova Scotia hefir flokk-
un smjörs, einnig verið fyrirs-kip-
uð samkvæmt lögum. ■—.
Öll Sléttufylkin undantekning-
aríaust, eru vel til gripraæktar
fallin. Heyskapur er víðast
hvar mikll og góður og útbeit í
bezta 'lagi- g
í Alberta fylki, hefir gripa-
ræktin þroskast feykilega á sið-
ustu árum. Eru sláturgripir
þaðan meðal þeirra allra vænstu
er á markað koma. Þá er 0g
alifugla rækt þess fylkis komin á
hátt stig. Árlega er flutt út ur
fylkinu mikið af -eggjum og ali-
fuglum. Er meiri partur þeirra
vörutegunda sendur á markað
til borgann^Við Kyrrahafsströn
ina, en þó nokkuð til Austur-Can-
ada og þaðan til Noxðurálfunn-
ar. (Hefir stjórnin unnið mik-
ið að því að hvetja menn til ali-
fugla ræktar. (Hefir hún í
þjónustu sinni sérfræðinga f
þeirri grein, er ferðast um fylkið
þvret og endilangt, bændum til
ileiðbeiningar í þessum efnum.
Frá The Privincial Poultry Breed-
ing Stations geta bændur fengið
úrva'ls alifuglategundir, við til-
tölulega lágu verði. En um-
sjónarmaður alifuglaræktar i
fylkinu, í samráði við umboðs-
menn sambandsstjórnarinnar,
stuðlar að því að útvega sem
allra hentugust markaðsskilyrði.
Auk þess eru í fylkinu um tuttugu
verzlunarfélög, er kaupa egg og
alifugla.
Alifuglarækt er orðin næsta út-
breidd. Af 62,000 bændabýlum í
fylkinu, eru 50,000, er hafa meira
og minna af alifuglum. Gefur sú
framleiðsa af Isér ærið miklar
tekjur.
Þeir, sem æskja frekari upp-
lýsinga um Canada, snúi sér til
ritstjóra Lögbergs, J. J. Bildfell,
Columbia Building, Cor. William
og Sherbrooke, Winnipeg.
Fiskiátsdagur.
prítugasti og fyrsti'október hef-
ir verið ákveðinn fiskiátsdagur í
Canada. Ástæðurnar fyrir þeirri
ákvörðun eru tvær: í fyrsta
lagi er tilgangur stjórnarinnar með
þ irri ti'lhögun sá, að vekja al-
menna eftirtekt fólks á, um þvað
ágæta fæðu sé að ræða, þar 'scm
um fiskiveiðar vorar sé að ræða, og
í öðru lagi að auka fiskimarkað-
inn innanlands. Það eru ef til
vill ekki margir sem vita hve víð-
tækur fiskiiðnaðurinn í Canada
er 1— hve kikinn auð þar er um
að ræða, eða heldur hve mikið fé
hefir verið lagt í þá iðnaðar-
grein og hvað margir það eru
sem vinnu hafa við hana.
Til skýringar .þeim atriðum bá
má benda á að í skýrslu fiski-
máladeildarinnar fyrir árið 1922
stendur tala fiska þeirra er seldir
Peningar
fyrir Victory Bonds
SldFTA öllum peim VICTORY BONDS,
er falla í gjalddaga Kinn 1. Nóvember,
1923, fyrir peninga út í hönd, Kjá öllum útibú-
* um þessa banka, að kostnaðarlausu. Til þess
að fyrirbyggja töf, er bezt að framvísa þessum
Bonds í banka þessum að minsta kosti fjórum
dögum fyrir 1. Nóvember, svo bægt sé að skoða
þau og skráretja,
Leggið síðan andvirðið inn á sparisjóð
vorn þann l.nóv. og látið peningana
bera vöxtu. ‘
THE R0YAL BANK
0FCANADA