Lögberg - 01.11.1923, Blaðsíða 4

Bís 4
/-ÖGBERG, FIMTUDAGINN
1. NÓVEMBER 1923
íl'ogbng
Gefið út hvem Fimtudag af The Coi-
umbia Press, Ltd., tCor. Sargent Ave. &
Toronto Str.. Winnipeg, Man.
Talsímari >-6327 oé N-6328
Jón J. Bílrtfell. Ertitor
Otanáskrift til blaðsins:
rt(f C0tU«HBU\ Pf^ESS, Itd-, Box3l72, Winnlpog, «(an.
Utanáskrift ritstjóraftt:
EOiTOR 10CBERC, Box 3172 Wlnnipeg, Man-
The “Lögberg” is printed and published by
The Columbia Press, Limited, in the Columbia
Building, 695 Sargent Ave., Winnipeg, Manitoba.
Meditations on the Passion.
Svo heitir ofurlítil bók eða kver, sem gefið
er út af Longmans, Green & Co., 55 Fifth Ave.,
New York 1923, og dregið hefir saman og þýtt
úr Passíusálmunuml prófessor Charles Venn
Pilcher, D.D.. í kveri þessu eru, auk formála,
ritgjörð um Hallgrím Pétursson, kvæði, sem Dr.
Pilcher yrkir út af komu sinni til íslands og re-
gisturs, þýðing á pörtum af þrjátíu og einuni
passíusálmi.
pað er með kvíðablandinni tifinningu, að
maður opnar bók eins og þessa. Passíusálmam-
ir eru öllum öðrum bókum kærari íslendingum.
peir eru strengur sem snúinn er inn í líf þeirra,
og það er hættara við að hnútarnir, eða bláþræð-
irnir, sem á þeim verða, þegar aðrir fara að fást
við þá, hneyksli og særi velsæmistilfinning vora,
og það er einmitt sú hræðsla, sem grípur mann,
þegar maður opnar bók eins og þessa, þar sem
búið er að þýða þetta meistaraverk á annarlegsr
tungur.
En þegar maður fer að lesa, þá hverfur þessi
kvíði nálega að öllu leyti, og maður sannfærist
um, að það er ekki einasta hönd meistara, sem
hér hefir verið að verki, heldur líka hjarta, sem
finnur og bergmálar trúarstyrkinn, trúarvissuna,
trúarsannindin og dáfeemdir skaparans, sem Pass-
íusálmar Hallgríms Péturssonar halda svo meist-
aralega uppi fyrir sálarsjón hvers manns.
Dr. Pilcher er áður kunnur íslendingum
fyrir sýnishom það, sem hann þýddi af Passíu-
sálmum, sálmum Vald. Briems og Helga Hálf-
dánarsonar og Matthíasar Jochumssonar og út-
komu árið 1913, sem þá hlaut maklegt lof.
pessi síðari útgáfa stendur þó síst þeirri
fyrri að baki, oss finst að þýðandanum hafi far-
ið fram — vald hans á rími, efni og innihaldi er
nú víða svo máttugt, að furðu sætir af útlend-
um manni, t. d. þetta úr 12. Passíusálminum um
iðrun Péturs:
“Oft, oft with contrite eyes
I gaze to heaven;
Then, at Thy look, arise
In tears, forgiven.”
Eða þetta úr 43. sálminum:
“Finished for thee the Law’s command
Finished redemption’s dread demand,
Finished what prophets spake of old,
Finished the grace thou shalt behold.
Á margt mætti benda í þessum þýðingum,
er ekkert stendur þessum sýnishornum að baki,
en þetta nægir í bráð, til þess að sýna mönnum
hve vandvirkur að þýðandinn er.
Eins og menn sjá, þá hefir þýðandinn látið
sálmana halda hinum upprunalega bragarhætti
sínum í þýðmgunni, án þess að misbjóða efninu
hið minsta og er slíkt ekki á hvers mann færi.
í formálanum fyrir bókinni minnist þýðand-
inn frú Láru Bjamason, með þakklæti og lotn
ingu, og getur þess að hún hafi sent sér eintak
af Passíusálmunum rétt áður en hún dó, og hafi
það orðið til þess að hann fór á ný að þýða úr
sumum. “Líf mitt er auðugra fyrir að hafa
þekt hana og mann hennar,” segir Dr. Pilcher.
Enn fremur minnist hann cand. theol. Sigurb. Á.
Gíslasonar og frúar hans með þakklæti. Niður-
lagsorð formálans eru þessi: “Ef rödd Hall-
gríms með þessari þýðingu nær til stærri um-
heims, þá hefir verk mitt ekki verið unnið til
einkis.”
Að síðustu getum vér ekki stilt oss um, að
taka upp hið gullfalega kvæði, sem prófessorinn
hefir ort til fslands, eða eins og hann nefnir það,
Endurminningar um ísland (Icelandic Memor-
ies). En af því vér erum ekki skáld, verður
kvæðið að koma á frummálinu.
ICELAIDIC MEMORIES.
/
Deep in my treasure store I hold
A easket rare; bright pictures fill
Its secret place, unlocked at will
By memorie’s magic key of gold.
I draw them forth . . . Once more I roam,
Beyond the utmost Hebrides,
The pahtway of the tumbling seas
To Iceland. Iceland o’er the foam.
I see the Westman Islands keep
Their steadfast watéh; ’neith summer skies,
As when the storm-chased spindrift flies,
Sublime rock-bastions of the deep.
Then Snaefell lifts his cone of snow,
Aspiring towards a cloudless heaven,
Still looking on the wave first riven
By viking prows long, long ago.
I stand where Hallgrim, stricken sore
With mortal sickness, till the last
Awoke the psalm, and, praising, passed
To be with Christ for evermore.
He, midst his people, raised on high
A solemn crucifix of song,
And gazing up, the burdened throng
There learnt to Iive, there learnt to die.
O Land, where mighty deeds have shed
A glory from the far off time,
In rushing saga, sounding rhyme,
That light yet lives, it is not dead.
It haunts Thingvellir’s classic field,
It lingers o’er the emerald lake,
As when here met, for Law’s high sake,
The freemen, bright with helm and shield.
It lives along that southern strand
Where, high o’er peerless Gunnar’s home,
Towers Eyjafjalla’s virgin dome,
Mysterious warden of the land.
Lone Isle, I love thy storied hills,
The colours of thine arctic night,
Thy flowers in barren places bright,
Yet something deeper moves and fills.
My musing heart with thoughts that brood
ín grateful wonder, as there rise,
Calléd up in vision, memories
Of Iceland faces, kind and good.
Dear friends, who bade me to your board,
Who shared with me your holy things,
Beyond my thanks, such service brings
The benediction of the Lord.
Bók þessa geta menn fengið með því að snúa
sér til Finns Johnsonar 676 Sargent Ave. Hún
kostar einn dolilar.
Rœða
eftir Jón Stefánsson. Ph. D.,
flutt I Viking Society veizlu I London 5. júll 1917.
Ástæðan fyrir nærveru mesta sagnfræðings
Breta á þessum stað, er atburður, sem gerðist
fyrir fjörutíu og fimm árum. Lávarður Bryce er
hér staddur sökum þess, að hann festi ást á ís-
landi við heimsókn sína þar, árið 1872. Hinar
fögru og fræðandi lýsingar hans á landi og þjóð
birtust í Cornhill Magazine 1874 og hafa hundr-
uð manna vitnað til þeirra síðan. Á undan Willi-
am Morris hafði hann komið fram með bendingu
um það, að þjóðfélagsskipulagið á íslandi, gæti
verið öllum Norðurálfuþjóðum til fyrirmyndar,
með því að hver einasti maður og hver kona
þess þjóðfélags, nyti mentunar á því sviði, er
upplag og æfiköllun frekast krefði. Lávarður
Bryce var fyrsti maðurinn, er lýsti yfir því, að
ísland væri einstætt dæmi þess í sögunni, hve
mláttugar bókmentir gætu verndað þjóðarsálina
á hættu og hörmunga tímum. Hann lagði íslend-
ingum ávalt liðsyrði í brezkum blöðum, í sambandi
við frelsisbaráttu þeirra og núna síðast hefir
hann ritar lýsingu á stjórnskipulagi hins ís-
Ienzka lýðveldis. f hálfa öld hefir lávarður Bryce
varðveitt sömu ástina til eldfjalla eyjunnar, er
kviknaði í brjósti hans við fyrstu sýn. Svo oft
og dyggilega hefir hann staðið vor megin í
baráttunni, að vér stöndum við hann í stórri
þakkarsl^uld.
Hvað hefir fsland til brunns að bera?
Hvert bókmentalegt og andlegt gildi hefir þjóð-
in fyrir Englendinga og Norðurlandaþjóðirnar ?
Athugum Norðurlönd fyrst. ísland er sterkasti
hlekkur í Norðurlandakeðjunni, því það hef-
ir vemdað og ódauðlega gert helgidóma hins
liðna, — minjar og myndir úr svip og sögu
hinna frændþjóðanna þriggja og fóstrað hinn
sameiginlega arf. ísland hefir verndað sögu-
minjarnar um þátttöku Norðmanna, Dana og
Svía, ,í stofnun veldanna við Temipsá, Seine og
Dnieper. Mig grunar, að Norðmenn sé ekki
hvað sízt upp með sér, enda sagði þjóðskáld
þeirra Bjömson, að ísland væri partur af Nor-
egi, er fluzt hefði norður í Mið-Atlantshaf. All-
ar þjóðirnar þrjár, sækja sögu sína í gullnámu
íslenzkra bókmenta. pangað er að leita sagn-
anna um hina fornu víkinga, er sigldu frá
strönd til strandar og og gerðust þátttakendur í
stofnun brezka veldisins, Frakklands og Rúss-
lands. Til vor verða þær þjóðir nú að leita
upplýsinga um sína eigin gullaldarsögu. Vér
metum það mikils, að vera spegill liðinna alda,
en teljum það þó engan veginn fullnægjandi, að
vera aðeins endurminningasafn frændþjóða vorra.
Vér þráðum að leysa vora eigin hnúta, ráða
sjálfir stjórnmálagátur vorar og samfélags, jafn-
vel þótt vér með því tefldum í tvísýnu einhverju
af vorum erfða-einkennum.
Hinir mestu andans afburðamenn Noregs,
Danmerkur og Svíþjóðar, Björnson, Ibsen, Oeh-
lenschlager, Tegner og Geijer, hafa allir lýst
jTir því, að til vor hafi þeir orðið að sækja eld
ímyndunaraflsins. pað á ekkert skylt við inn-
antómt sjálfshól, þótt því sé haldið fram, að
það hafi orðið hlutskifti vort að vemda hinn
heilaga eld fyrir frændþjóðir vorar. pannig er
það ísland, er sameinar og samtengir Norður-
landaþjóðimar.
fsland er einnig tengiliður milli Englands og
Norðurlanda. Náttúruöfl og menn hafa slegið sér
saman um, að láta ísland brúa sundið milli Norð-
urlandaþjóðanna og Englands.
Frá landfræðilegu og jarðfræðilegu sjónar-
miði, er ísland áframhald norður á bóginn, af
eyjunum brezku. pað rís upp af sama neðan-
sjávarhryggnum, er sker frá suðaustri til norð-
vesturs NorSur Atlantshafið. ViS suSaustur-
endann standa brezku eyjamar, svo taka Orkn-
eyjar við og þá Færeyjar og ísland. Fjarlægð-
in milli Bretlands og íslands, er ekki mikil. Frá
íslandi til Wrath höfðans á Skotlandi, eru að
eins fimm hundruð sjómílur. í öðru lagi er ís-
land í vissum skilningi brezk nýlenda. Margir
hinna fyrstu landnámsmanna, fluttust þangað
frá hinum nyrðri hluta brezku eyjanna. Á frum-
stigi bókmenta vorra, rétti England oss hjálp-
arhönd. paðan bárust oss kristin fræði, ásamt
hinni latnesku menning, ýmist beint eða um
Noreg. Samböndin málli Englands og þjóðar
vorrar, voru í þá daga margfalt nánari, en nú á
sér stað. Á einum kafla fimtándu aldarinnar,
voru eigi að eins öll vor viðskifti, heldur svo að
segja landið sjálft í höndum Englendinga.
Á sextándu öldinni gerði England tvær
samningstilraunir við /Danmörku, í þeim til-»
gangi að ná íslandi undir brezku krúnuna. Leyf-
ið mér að skýra frá eftirtektaverðri sögu um
sambandið við England. Meðan á sjö ára stríð-
inu stóð, milli Englands og Danmerkur /1807—
1814), gáfu Bretar út stjórnarsamjþykt, er und-
anþáði ísland frá þátttöku í stríðinu, skyldu ís-
lendingar skoðast sem fágætir vinir í nýlendum
hans hátignar konungsins. J?etta er háenskt,
og eg held ekki að nokkur önnur þjóð mundi hafa
breytt á sama veg, að minsta kosti þekki eg eina
þjóð, sem eg er viss um, að ekki mundi hafa
gert það.
pegar tekið er tillit til afstöðu vorrar í
miðju úthafi, þá verður því eigi móti mælt, að
brezki flotinn hafi verið vor vörn og verja.
Undir frelsinu á hafinu er Mf vort komið. Brezk-
ar hugsjónir hafa ávalt haft djúp áhrif á þjóð
vora. Samúð vor með skyldleikanum við hugsjón-
ir Breta, hefir stundum ráðið meiru í lífi voru,
en blóðtengdirnar við Norðurlandaþjóðirnar. f
mörgu íslenzku bóndabýli skipar imynd Glad-
stone öndvegið, jafnvel þó hún hafi aðeins
verð klipt úr myndablaði. pað líður mér seint
úr minni, er eg á leið minni til Kaupmanna-
mannahafnar háskóla, steig fyrst fæti á brezka
mold. Morgun einn grilti í hinar hrjúfu strendur
Skotlands, gegn um móðuhjúpinn — þama lá
landið, er mig hafði dreymt um frá bernsku—
Mecca allra þeirra, er frelsinu unna. Eg minn-
ist þess, að heyra einhverju sinni roskinn íslend-
ing segja: “Eg má til með að sjá England, áður
en eg loka augum mínum í síðasta skiftið.” pér
vitið, hve sjaldan draumar rætast, hve örsjaldan
þeir komast í námunda við hugsjónatakmiarkið
En draumurinn, sem mig dreymdi í hálfrökkrinu
á íslandi, náði fegurri fullkomnun í dagsljósi
Bretlands. pað er eitt af máttareinkennum
Englads, að það veitir viðtöku mönnum allsstað-
ar að og veitir þeim fullkomið jafnrétti við sína
eigin sonu. pess vegna skoða smáþjóðimar Bret-
land, sem sjálfkjörinn verndara frá náttúrunnar
hendi. Á dögum Knúts mikla á elleftu öldinni,
var til ensk-skandinaviskt veldi. Hver hefði af-
# leiðingin orðið, ef því hefði auðnast lengri aldur?
Norður^jórinn og Bretlandshafið hefðu orðið
ensk-skandinavisk vötn, því jafnvel suðurströnd
Bal'tiska hafsins fylgdi með. Norvegur, Dan-
mörk og Svíþjóð myndu þá ekki hafa eytt afli
sínu í bræðravígum. Völd pjóðverja á hafinu,
mundu 'hafa orðið næsta takmörkuð og Hansa
einokifnin, er svo mjög þröngvaði kosti Norður-
álfubúa, mundi verið hafa óþekt með öllu. Yf-
irráð Breta á heimishöfunum, hefðu crðið að
staðreynd öldum fyr. Hinn enskumælandi heim-
ur^ mundi hafa eignast ensk-skandinavis'ka
menningu, í stað þeirrar fransk-skandinavisku,
Vér viljum stofna að nýju ensk-skandinaviskt
veldi — í heimi bókmentanna.
íslendingar hafa áður fyr, verið tengiliður
milli hinna ensku og Skandinavisku frændþjóða
sinna. En sú er ósk vor, að sambandið megi
verða ennþá miklu nánara í framtíðinni. Wil-
liam Morris var þeirrar skoðunar, að sú myndi
tíðin koma, er hver einasti enskur sveinn og
hver einasta stúlka, læsi íslendingasögur og
Eddurnar. “pær eru vort eigið hold og blóð”.
var hann vanur að segja, “og standa oss svo
margfalt nær, en bókmentir Rómverja og
Grikkja. Enska þjóðin mun sannfærast um það.
að í bókmentum íslendinga felst skýrari lýs-
ingar úr bennar eigin sögu en þær, er Engil-
Saxnéska sagan hefir til brunns að bera. pess
vegna eru bókmentir vorar í raun og veru sam-
eiginleg gullnáma hinnar brezku þjóðar og
Norðurlandaþjóðanna. Danskar, norskar og
sænskarbókmentir hafa oftar en einu sinni sótt
afl sitt og endurynging til uppsprettanna ís-
lenzku. Enska þjóðin er nátengd oss, bæði í lík-
amlegum og andlegum efnum. Hún getur því
með fullum rétti vænst endurvakningar úr sömu
átt. Norræn endurvakning mundi greiða henn-
ar fyrstu hugsjónum veg.
England berst um þessar mundir fyrir vor-
um eigin hugsjónum, og vér höfum sent margan
hraustan dreng af kynflokki vorum til vígvall-
anna, til aðstoðar vorum ensku frændum. f
fyrstu sjálfboða herdeildinni, er lagði af stað
frá Canada til Frakklands, voru 750 íslend-
ingar úr Winnipeg-borg einni, — hlutfallslega
miklu fleiri, en af nokkrum öðrum þjóðflokki.
Mér er sagt, að í deildum þeim, er næst fylgdu
á eftir, hafi verið jafnvel enn fleiri íslendingar.
Megin-þorri þeirra, er með fyrsti^ herdeildinni
fóru, eru nú ýmist fallnir, særðir eða hafa verið
teknir til fanga. Höfum vér þannig innsiglað
vináttu og ættarböndin við England, með voru
eigin blóði.
pér hafið allir heyrt þess getið, að blóð sé
þykkara en vatn. Maður gæti jafnvel bætt því
við, að blóðið sé þykkara en blek)—eða bókment-
irnar.
Vér höfum því sýnt í verkinu, forgangsrétt
vorn til þess, að tengja England og Norðurlönd
enn nánari böndum, — höfum lagt fram vom
skerf, til endurreisnar hins nýja ensk-skandi-
naviska musteris.
Ahs.—Höfundur þessa erindis, Dr. Jön Stef-
ánsson, hefir dvalifi langvistum í Lundúnum, en er nú
búsettur á Mauritius-ey, brezkri nýlendu í Indlands-
hafi. í sambandi við tölu hermanna þeirra frá Winni-
pe?. ér höf. telur hafa fylgt fyrstu sveitinni /division/
til Frakklands, er væntanlega þar átt viS þá alla, er
um það leyti fóru frá Winnipeg og hinum ýmsu ís-
lenzku nýlendum.
E. P. J.
Robin
Hood
Flour

Gerir léttasta og
hvítasta brauðið

OUR
"money Back
ROBIN HOOD FLOUR 15 GU»RANTEEO TO GIVE YOU
BETTER SATISFACTION THAN ANT OTMER FLOUR MILLEO
IN CANADA TOUR OEALER IS AUTHORIZED TO REFUND
TME FULL PURCHASE PRICE WITH A 10 PtR CtNT PEN
ALTY AOOCD. IF AFTER TWO BAKINGS VOU ARE NOT
THOROUGHLT SATISFIEO WITH TME FLOUR AND WILL
RETURN THE UNUSED PORTION TO HIM
ROBIN HOOD MILLS. LIMITED
v ...'\t
Innifalin í hverjum poka
24 pund og þar yfir.

mM
-%rmr "

ROBIN HOOD MILLS LTD
MOOSE JAW, SASK.
ff|Á
áfát\

L

Meðlimir Grain Exchange, Winnipeg Produce Clearing
Association, Fort William Grain Exchange, og
Grain Claims Bureau.
LICENSED AND BONDED
Nortliwest Commission Co.
LIMITED
Telephone A-3297 Grain Exchange, Winnipeg, Man... .
Roorn 376
íslenzkir bændur!
Munið eftir íslenzka kornverzlunarfélaginu, það gæti
borgað sig að senda okkur sem mest af kornvöru yðar.
þetta árið. —
Við seljum einnig hreinsað útsæði og “option” fyrir
þá, er þess óska. — Skrifið á ensku eða íslenzku eftir upp-
íýsingum.
Hannes J. Lindal.
Peter Anderson.
Ástœðurnar
fyrir því, að hugur íslenzkra
bœnda hneigist til Canada.
68. Kafli.
Svissnesku blaSamennirnir, sem
verið hafa aö ferðast um Vestur-
landiS, láta hiS bezta yfir för sinni
Teljast þeir þess fullvissir, aS á
komanda vori, muni fleiri þúsund-
ir samþjóSarmanna sinna flytja
hingaS og taka upp búskap. Er
hins sama vænst frá ítalíu og
skandinavisku löndunum. Sól-
skin Vesturlandsins hreif svo hugi
blaSamanna þessara, aS þeir tjást
því aldrei gleyma munu.
Veturnir í Sléttufylkjunum eru
aS vísu oft svalir meS köflum, en
hreinviSriS þar á engan sinn lika.
Þó er ekki kaldara en þaS, aS fólk
skemtir sér úti viS hinar og þess-
ar íþróttir úti viS, allan veturinn
út. JarSyrkja og plægingar aS
haustinu til ná yfir engu skemmri
tímabil, en viSgengst í vissum hluta
Bandaríkjanna, mörgum mílum
sunnar. *
Sáning í Vestur-Canada hefst
sjaldan mikiS seinna, en sunnan
landamæratina.
Um níutiu af hundraSi hrossa
og nautgrnipa ganga úti allan'vet-
urinn, þótt hinum’ síöarnefndu sé
oftast gefiS eitthvaö af heyi heima
viS. ÞeSs munu vart dæmi, aS úti-
gangsskepnur hafi dáiS úr kulda í
V esturlandinu, meSan þær höfSu
nóga beit eöa fóSur
Fyrir nokkrum árum keypti
bóndi einn í NorSur Saskatchewan
vagnhlass af hryssum frá Lexing-
ton í Kentucky ríkinu. Hryssum
þessum var slept meS hagvönu
stóöi út á sléttur. Allar gengu þær
undan í beztu holdum og hafa
fætt og fóstraö hraust folöld.
Eins og bent hefir veriö á i hin-
um fyrri greinum, er Cánada vafa-
laust betur til akuryrkju falliS en
nokkurt annaö land í víSri veröld,
og á snjófafliö sinn gó&a þátt í því.
Fannbreiöan verndar jarSveginn
og tryggir nægan raka, þegar snjó-
inn leysir á vorin. Sáning hefst
stundum í april og er henni ávalt
lokiS fyrri part maimánaöar. Hey-
skapur hefst ekki fyr en seint i
júní, en kornsláttur byrjar oft í
ágústmánuöi og stendur yfir fram
í september. Haustplægingar fara
stundum fram út allan október og
fram í byrjun nóvembermánaöar.
Er algengt aS beyra fólk segja, aö
hann fari, ekki aS kólna fyrir al-
vöru fyr en undir jól. Heitasti
kafli ársins er í júlímásiuSi Stígur
hitinn þá stundum upp í hundraS
stig á daginn, en aö öllum jafnaSi
fylgja svalar og hressandi nætur.
Nægilega mikiS regn er víöast-
hvar í Vesturlandinu til þess aS
tryggja uppskeru korns og annan
jarSargróöa. AS sumarlaginu mun
mega segja, aS sól skíni i heiSi til
jafnaSar, fimtán klukkustundir í
sólarhring. En í hverju meöalári
mun mega reikna fullar tvö þús-
und sólskinsstundir.
Þeir, sem æskja frekari upp-
lýsinga um Canada, snúi sér til
ritstjóra Lögbergs, Jóns J. Bildfell,
Columbia Building, Cor. Toronto
St. og Sargent Ave., Winnipeg.
Ræða séra J. A. Sigurðssonar.
(Niðurl. frá bls. I)
því blátt áfram brýnasta skylda
kristinna manna með öllum þjóð-
um, að reisa við og byggja upp
kristnaða mentun og ‘menning í
heiminum- Vér, sem aðrir, eig-
um því að byggja skóla, er verði,
í þeim skilningi, annexía kirkj-
unnar í hennar hreinu og helgu
mynd, 1— í stað þess að kirkjan
verði ánauðug þerna heimsins, og
þekkingin, kristindómslaus,
fremji sjálfs'morð. Vér þurfum
að eignast þá viz'ku, þá mentun,
er veiti huganum hvíld og lífinu
styrk, er gerir manninn þarfari i
félagslífinu og sæl'li á heimiii
sinu.
En sigur lifsins, sannur mann-
dómur, er aldrei ódýr né auðfeng-
inn. Hann fæst aldrei með
neinum afslætti. Hann verðum
vér og niðjar vorir að kaupa fullu
verði.
Allir kannist þér við Norð-
tnanninn ágæta Christopher Bru-
un. Ættjarðarást Grundtvigs
með Dönum,.náknýtt lifandi krist-
indómi, hreif Bruun svo, að hann
stofnsetti frægan lýðháskó'la í
Guðbrandsdal. Þar hét í Von-
arheimi. Það er mér einnig
kunnugt, að enginn einn maður
hafði meiri áhrif á andastefnu dr.
Jóns Bjarnasonar en C'hristopher
Bruun-
Hér er þá Vonarheimur Jóns
Bjarnasonar og yðar, bræðra
hans og systra og samverka-
manna. Hér er bygt yfir bækur
og bökvísi feðra vorra, fyrir sálir
og sa'mlíf afkomenda og eftirkom-
enda. í gegnum bæ'kur hinna
beztu manna með þjóð vorri og
öðrum þjóðum, gegnum guðs orð,
fá sálir leiðtoga og spámanna,
fær guðs eigin rödd, að tala hér
til niðjanna í þessum Vonarheimi
hins vestur-íslenzka manns.
Að lyktu'm eitt orð um framtíð
þessa skóla. — Eg veit að öll til-