Lögberg - 13.12.1923, Blaðsíða 6

LÖGBERG, FIMTUDAGINN
13. DESEMBER 1923.
Eg held þ ví sem
eg hef
“Nei.”
“pá þarf lávarðurnn ekki annað en temja
sér þolinmæði og bíða eftir Due Retum. J7að
er enginn vafi á að hann gerir það.”
“J?að er enginn vafi á því,” sagði eg.
Við vorum nú komnir fast að húsdyrum
skrifarans. “Gangi þér vel við Pasahegh-Indí-
ánana,” sagði hann og geyspaði aftur. “Jæja, eg
fer að sofa. Dreymir þið nokkumtíma, kaf-
teinn Percy, Mig dreymir aldrei. Eg hefi svo
góða samvizku. En ef mig dreymdi, þá mundi
mig dreyma um ítalskan lækni.”
iHurðin féll aftur og huldi rauða andlitið á
honum og f jörlegu augun. Eg gekk hratt heim
að prestshúsinu. pað var hálfdimt enn og
þokuslæðingur lá yfir garðinum og húsinu. Eng-
inn var kominn þar á fætur. Eg gekk í gekk
í gegnum garðinn og að hesthúsinu og vakti
Diccon.
“Legðu á þann brúna undir eins,” skipaði eg.
“Paspahegh Indiánarnir era að gera óeirðir og
eg ætla að fara með Rolfe til að jafna sakir við þá.'
“Á eg að koma með þér herra?” spurði hann.
Eg hristi höfuðið. “Við höfum tólf menn,”
sagði eg, ”og við þurfum ekki fleiri.”
Eg skildi við hann þar sem hann var að leggja
á hestinn og gekk inn í húsið. í ganginum hitci
eg Angelu, sem var að bera nýtt sef á gólfið, og
skurði hana, hvort húsmóðir hennar væri sofandi
enn. Hún svaraði því játandi á linri ensku, sem
var blönduð spönsku. Eg gekk til herbergis
míns og tók þar vopn mín, svo hljóp eg upp á
loftið og inn í hið þægilega herbergi, þar sem séra
Jeremías bjó, umkringdur af öllu því sem sál
hans fyrrleit mest. Hann var þar ekki. Niðri
hitti eg Mrs Allen, ráðskonua. Presturinn var
sóttur fyrir einni klukkustund,” sagði hún. “pað
liggur maður fyrir dauðanum í Archers Hope.
peir sendu bát eftir honum, og hann kemur ekki
aftur fyr en eftir hádegi.”
Eg hljóp fram hjá henni og út í hesthúsið.
Sá brúni var söðlaður og Diccon hélt í ístaðið fyr-
ir mig að stíga á bak.
“Gangi þér vel að eiga við þá, kvikindin þau
arna,” sagði hann. “Eg vildi að eg gæti farið
líka.”
pað var bæði þrái og söknuður í róm hans. Eg
vissi að hann hafði yndi af hættunni rétt eins og
eg, og minningin um hættur, sem við höfðum
staðið í báðir saman, gerði okkur hvom öðrum
nánari en við höfðum lengi verið.
“Eg tek þig ekki með mér,” sagði eg, “vegna
þess að eg hefi þörf á að þú sért hér. Séra
Sparrow er farinn að sitja hjá deyjandi manni og
kemur ekki aftur fyr en eftir margar klukku-
stundir. pað er ómögulegt að segja hvað lengi
eg kann að verða í burtu. pú átt að gæta húss-
ins og garðsins ve] þangað til eg kem heim aftur.
pú skilur hvað eg á við. Húsmóðir þín á ekki
að verða fyrir ónæði frá neinum.”
“Eg heyri það.”
“Og eitt enn þá. Við vorum eitthvað að
tala um það í gærkvöldi, að eg færi með henni út
í skóg. Segðu henni þegar hún vaknar, að mér
þyki fyrir því, að hún verði að missa af þeirri
skemtun, og að hún geti ekki farið þangað jafn-
vel nú, þó að eg væri sjálfur í för með henni.”
“pað er engin hætta á Indíánum þar,” sagði
hann.
“pað vUl nú svo til,” sagði eg, “að þeir eri
ekki einu óvinimir, sem eg á,*’ svaraði eg þurlega.
“Gerðu eins og eg segi þér mótmælalaust. Segðu
henni að eg hafi góða ástæðu, til að óska þess að
hún fari ekki út úr húsinu fyr en eg keip aftur.
Út úr garðinum á hún hreint ekki að fara.”
Eg tók taumana og hann vék sér frá hestinum.
þegar eg var kominn fáein skref frá honum, stöðv-
aði eg hestinn, snéri mér v*ð og leit til hans yfir
döggvott grasið. “Eg treysti þér, Diccon.” sagði
eg. —
Hann roðnaði. Svo lyfti hann upp hendinni
og gaf okkur gamla hermannakveðju. “Eg skil
það kafteinn,” svaraði hann, og eg reið burt á-»
nægður.
13. Kapítuli.
Eftir einnar klukkustundar reið komum við
að víginu i skóginum, sem var miðja vegu milli
hvítra manna bygðarinnar í Paspahegh og Indí-
ána þorpsins Við fundum þar setulið, sem hafði
njósnara úti. Menn töluðu þar fremur auðvirði-
lega um útbúnað Indíánanna, svarta litinn, sem
þeir bám á sig og þorpið, þar sem alt var í upp-
námi.
Meðal þeirra, sem þar voru, var Chanco hinn
kristni. Eg kallaði á hann og hlustaði á frá-
sögu hans með vaxandi óróleika. “prjátíu her-
menn!” sagði eg, er hann hafði lokið máli sínu, og
þeir hafa Iitað sig bæði gula og svarta. pað á
þá að verða stríð þangað til að aðrir hvorir tapa.
Og þeir ætla að fara að dansa herdansinn. pað
er kominn tími til að við förum að reyna að
stiila til friðar í þessu ófriðarbæli ef við eigum að
gera það. Svo ávarpaði eg alla þá sem í víginu
voru. Við erum að eins tólf,” sagði eg, “og
það má vel vera að þeir snúist á móti okkur og
hreki okkur aftur á bak. Ef þeir gera það þá
berjast þeir sem eftir verða af okkur með ykkur
her. “Gefið gætur að ykkur og hafið menn reíðu-
búna til úthlaups. Áfram piltar.”
“Heyrðu mig eitt augnablik, kafteinn Percy,”
sagði Rolfe. “Hvar er keisarinn, Chanco?”
Fyrir fimm sólarhringum var hann hjá
prestunum i Uttamussac,” svaraði Indíáninn. “í
■ V
gær þegar sól var hæðst á lofti, var hann hjá
Chicahominy-flokknum. Hann situr þar enn í
góðu yfirlæti. Chikahominingar og Powhatanar
hafa samið frið með sér.”
“pað þykir mér slæmt að heyra,” sagði eg.
“Eg var óhultari um mitt eigið höfuðleður meðan
þeir voru að flá höfuðleðrin hverjir af öðrum ”
“Eg ráðlegg þér að fara beint til Opechancan-
ough,” sagði Rolfe.
“Eg er sammála um það,” sagði eg, fyrst hann
er ekki nema fimm mílur burt.”
Við yfirgáfum vígið og rjóðrið í kringum það
og lögðum af stað inn í þéttan skóginn. í þess-
um frumskógum eru trén ekki mjög þétt, en fléttu-
jurtir renna alstaðar á milli þeirra. par var lít-
ill kjarrgróður, svo að okkur sóttist ferðin furðu
vel. Rolfe og eg riðum góðan spöl á undan
mönnum okkar. Sólin var farin að skína í gegn-
um lægri greinarnar á trjánum og þokan var að
hverfa. Skógurinn á allar hliðar, fyrir ofan
okkur og undir hófum hestanna, var gulur sem
gull og rauður sem blóð.
Eftir langa þögn spurði eg: “Rolfe leggur þú
nokkuð upp úr því sem Indíánarnir segja um Opec-
hancanough ?”
“Að hann hafi að eins verið uppeldisbróðir
Powhatans ?”
“Að hann hafi fyrir mörgum árum komið sem
ílóttamaður til Virginiu úr einhverju undralandi
langt héðan í burtu í suðvestur.”
“Eg veit það ekki,” svaraði hann hugsandi.
Hann er líkur og þó ólíkur fólki því sem hann
drotnar yfir. Vald sálarinnar skín úr augum
hans; og andlitsfall hans er göfugmannlegra.”
“Og hjarta hans er myrkara,” sagði eg. “Hann
er undarlegur og slægur villimaður.”
“Já, bæði undarlegur og slægur, það skal eg
kannast við,” svaraði hann, “þótt eg sé ekki á
þinni skoðun með það, að vinátta hans við okkur
sé ekkert nema uppgerð.”
“Hún er það, hvort sem þú trúir því eða ekki,’’
sagði eg. Hið dökka, rólega og kuldalega andlit
er gríma, og undrunin, sem hann lætur í ljós við
að sjá hesta, vopn, byssur og bláar glerperlur, er
ekkert nema uppgerð. Eg er þeirrar skoðunar,
að hann svifti af sér grímunni einhvem góðan
veðurdag . Hér erum við þá komnir að þorp-
inu.”
Ferðinni hafði verið heitið til Pasphegh þorps-
sins, en ekki Chickakomininga, þangað til við vor-
um búnir að tala við Chanco hinn kristna. Okk-
ur hafði skilað vel áfram síðan við fórum frá víg-
inu. “Og nú hittum við fyrir okkur höfðingja
þorpsins og hans helztu menn, innan í hinum
venjulega mórberjahring, og tóku þeir á móti okk-
ur með sínum venjulegu villimannalegu siðvenjum.
Við vorum fyrir löngu orðnir sannfærðir um, að
bæði fuglar og fiskar væru sendiboðar til Indíán-
anna.
Höfðinginn tók á móti okkur með viðeigandi
viðhöfn; hann færði okkur gjafir í fiski, villi-
dýraketi og kökum, sem búnar voru til úr möluð-
um hnetum; tólf ungir menn dönsuðu fyrir okk-
ur hálf klunnalega og með djöfullegum óhljóðum.
Svo fór hann með okkur inn í þorpið, samkvæmt
skipun okkar, og að kofanum sem stóð í því miðju.
par voru saman komnir hermenn Opechancanoughs
og menn frá Orapax og Uttafnussac og Werovoc-
omoca, sem höfðu verið v&ldir sökum þess, að þeir
voru bæði hraustir og slægir; en undir rauðu
kvoðutré sátu konur hans á jörðinni; þær höfðu
litað hörund sitt, og löngum perluböndum og
koparskrauti var vafið um hálsana á þeim. par
fyrir utan stóðu konur og böm Indíánanna, og um
hverfis okkur öll var rauðleitur skógurinn.
Teppinu sem hékk yfir kofadyrunum var lyft
upp og Indíáni kom út úr honum og bauð okkur
velkominn með handabendingu. Hann var
Nantauquas, bróðir Rebekku og sá eini af Indí-
ánunum, sem mér geðjaðist vel að, að undantek-
inni hinni látnu systur hans. Hann var að vísu
villimaður, en hann var hugrakkur, kurteis og
trúr eins og nokkur kristinn riddari hefir verið.
Rolfe hljóp af baki, til þess að ganga á mótl
hinum unga höfðingja, og faðmaði hann að sér.
Nantauquas hafði oft verið hjá systur sinni í
Warina, meðan hún var þar og naut sælunnar,
áður en hún fór hina óheppilegu ferð til Eng-
lands með Rolfe. Rolfe þótti vænt um hann
bæði hennar og hans vegna. “Eg hélt að þú
værir í Orapax, Nantauquas!” hrópaði hann.
“Eg var þar, bróðir minn,” svaraði Indíán-
inn. Rödd hans var þægileg, djúp og alvarleg
eins og rödd systur hans. “En Opechacanough
vildi fara til Uttamussac til musterisins og kor:-
unganna dauðu. Eg er foringi herflokka hans
nú, og eg kom með honum. Hann er hér inni
nú, og hann æskir þess að bróðir minn og kaf-
teinn Percy gangi inn til sín.”
Hann lyfti upp fyrir okkur tjaldinu og kom
inn á eftir okkur. pað var hinn vanalegi rang-
hali að ganga inn um og það þurfti að lyfta upp
mörgum teppum hverju eftir annað. Loksins
komum við þó inn í aðalherbergið og fundum
manninn sem við vorum að leita að.
sterkum rauðum bjarma í hálfrökkrinu, s
i berberginu. Birtuna Iagði stundum í
ímar í hvirfilhári hans, stundum á þ
perlufestina, sem hann hafði um hálsinn,
um á hmfinn og öxina, sem héngu við bell
sem var ur silkimjúku grænu grasi, og sl
skein hún á 'otursskinnskápuna, er hékk ni
herðum hans og var dregin yfir hnén.
inn maður vissi hve gamall hann var. J
sagt, að hann væri eldri en Powhatan, o
hatan var æfagamall, er hann dó. En hi
ut ems og maður á bezta aldri; hann var
legur í vexti, hörund hans var slétt og
voru ánor. Hann virtist varla ver* tutti
um eldn en Nantauquas, þegar hann st
til að heilsa okkur og stóð við hlið hans
Erindi okkar var þannig farið, að það þoldi
enga bið. Við biðum eins rólegir og við fram-
ast gátum þangað til hin langa ræða hans, sem
hann bauð okkur velkomna með, var á enda.
Rolfe sagði honum í eins fáum orðum og honutn
var unt frá umköstunum út af framferði Paspa-
heghanna. Indíáninn hlustaði og svaraði með
málrómi, sem ávalt minti mig á kaldan kyrran og
botalausan hyl undir slútandi klettum. “Bræð-
ur mínir geta farið í friði. Paspahegharnir hafa
þvegið af sér svarta litinn. Ef bræður mínir
fara til þorpsins þá munu þeir finna friðarpíp-
una til reiðu handa þeim að reykja.”
Við Rolfe horfðum hvor á annan. “Eg
hefi sagt Paspaheghunum, að eg sé vinur hvítu
mannanna og að hvítu mennimir séu Indíánunum
vinveittir. Eg hefi sagt þeim, að Memattanow
hafi verið morðingi og að það hafi verið rétt að
hann dæi. peir láta sér það nægja. porpið
er eins kyrt og þetta dýr við fætur mér.” Hann
benti á tamið pardusdýr, sem lá við fætur hans.
Mér fanst samanburðurinn vera ills viti.
Við Iitum báðir ósjálfrátt á Nantauquas.
“pað er satt,” sagðj hann. “Eg var rétt núna
að koma frá þorpinu Eg flutti þeim orðsend-
ingu Opechancunoughs.”
“Fyst þéssu er öllu lokið, þá getum við far-
ið heim,” sagði eg stóð upp. Við hefðum auð-
vitað getað sigrað Paspaheghana með annari
hendi og. gefið þeim ráðningu, sem þeir hefðu
ekki gleymt fljótt, en við komum til Opechancan-
ough af eintómri góðvild til þeirra og til þess að
komast hjá óþægindum sjálfir. Landstjórinn
þakkar honum fyrir aðstoð hans í þessu lítilræði.”
pað brá snöggvast fyrir brosi á andliti Indí-
ánans, sem hvarf jafnskjótt aftur. “Elskar ekki
Opechancanough hvítu mennina?” sagði hann.
“Hann mun einhverntíma gera þeim meiri greiða
en þetta.”
Við fórum út og yfirgáfum hinn dökkleita
keisara, stigum á bak og fórum burt úr þorpinu,
frá fólkinu með lituðu andlitin, gulu móberjunum
og rauðu kvoðutrjánum. Nantauquas fór með
okkur Hann fylgdi með hesti Rolfs og gaf okk-
ur við og við upplýsingar um hitt og annað í skóg-
inum með sinni djúpu, hljómfögru rödd. pegar
við komum að víginu fengum við staðfestingar á
orðum keisarans. Sendiboðar höfðu komið frá
Paspaheghunym og það var búið að reykja úr
friðarpípunni. Njósnararnir sögðu líka, að öll-
um ófriðar undirbúningi væri lokið í þorpinu.
par var aftur komin kyrð, sem átti vel við þoku-
kenda og mollulega veðrið.
Við Rolfe héldum stutta ráðstefnu. pað
virtist sem öllu væri óhætt, en samt var mögulegt
legt að brögð væru í tafli. Að lokum sýndist
okkur ráðlegast, að hann yrði eftir í víginu með
helminginn af mönnunum okkar. Hann var á-
valt túlkur okkar við Indíánana, sökum síns sér-
staka sambands við þá. En eg átti að fara heim
og iskýra landstjóranum frá árangrinum af ferð
okkar. Eg skildi við hann og Nantauquas
og reið aftur til Jamestown; eg kom þangað
nokkrum klukkustundum fyr en eg hafði búist
við.
Eg reið gegnum virkishliðið eftir miðdags-
hvíldartímann og einni klukkustundu síðar var
eg búinn að gefa landstjóranum skýrslu mína.
pegar hann lofaði m’ér að fara að lokum reið eg
hratt niður strætið til prestshússins. Eg leit
upp í gluggan, sem eg hafði séð ítalska læknir-
inn við fyrir dögun, þegar eg fór fram hjá gisti-
húsinu. Enginn leit út um gluggann nú; glugg-
inn var byrgður með hlera, og frönsku bófarnir
lávarðarins voru ekki við dyrnar, eins og þeir voru
vanir. pegar eg var kominn nokkra faðma
lengra, mætti eg lávarðinum sjálfum, sem kom
upp hliðargötu, sem lá niður að ánni. Honum
varð mjög hveft við, er hann sá mig, og hann
bar hendina upp að munninum. Eg beygði
höfuðið ofurlítið og hélt áfram. Við kirkju-
garðshliðið, sem var að eins steinsnar frá húsinu,
mætti eg séra Jeremíasi Sparrow.
“Gott að við hittumst,” sagði hann. “Eru
Indíánarnir rólegir?”
‘Já, rétt sem stendur. Hvernig líður
veika manninum,x sem þú fórst að vitja um?”
“Mjög vel”, svaraði hann alvarlegur. “Eg
lokaði augum hans fyrir tveimur klukkustund-
um.”
“Hann er þá dáinn,” sagði eg. “Hann er
aus við erfiðleika sína og það er betra enn að
vera lifandi. Hefir þú verið boðaður eitthvað
annað, fyrst þú leggur svo fljótt af stað að heim-
an ?” —
“Nei, en sannast að segja,” sagði hann, “gat
eg ekki verið rólegur, þegar eg frétti rétt áðan
um þessar óeirðir meðal heiðingjanna. pér er
náttúrlega kunnugast um það sjálfum, en eg hefði
álitið að þetta væri ekki hentugur dagur fyrir
konuna þína að vera á ferð um skóginn; þess
vegna datt mér í hug að bregða mér yfir nesið
og sækja hana.”
“Að ferðast um skóginn,” sagði eg með hægð.
“Er hún þá þar á ferð? Og með hverjum?”
“Með Diccon og Angelu,” svaraði hann.
Ráðskonan sagði mér að þau hefðu farið skömmu
eftir sólaruppkomu. “Eg hélt að þú____”
“Nei,” sagði eg, “eg skildi efir orð að hún
skyldi þvert á móti, ekki voga sér út fyrir garð-
inn. pað eru fleiri á ferð en Indíánarnir.”
Eg var bálreiður en í hjarta mínu var
hræðsla með reiðinni.
“Eg fer strax og sæki hana,” sagði eg. Mér
varð litið út á ána um leið og eg sagði þetta. par
var eitthvað öðruvísi en það átti að vera. Eg
leit þangað aftur og sá þá hvað það var, sem eg
saknaði.
“Hvar er Santa Tersa?” spurði eg og hræðsl-
an, sem hafði gripi mig, fór vaxandi.
“Hún sigldi niður á í morgun. Eg fór fram
hjá henni þegar eg kom neðan frá Archers Hope
A¥ ✓ • !• timbur, fialviður af ölkim
Nyiar vorubirgoir tcgwndum, geirettur og ak-
konar aðrir strikaðir tiglar, hurðir og gluggar.
Konwb’ og sjáið vörur vorar. Vér erum aetíð glaðir
að sýna þó ekkert sé keypt.
The Empire Sash & Door Co.
----------------Limíteri--------------
HENRY AVE. EAST - WINNIPEG
fyrir skemstu. Hún liggur við akkeri í miðri
ánni fyrir framan stóru uppsprettuna. Hvers
vegna fór hún?”
Við horfðumst í augu,- en hvorugur okkar
vildi segja það sem okkur báðum datt í hug.
“pú getur tekið brúnu hryssuna,” sagði eg,
og reyndi að tala sem ekkert væri um að vera,
því að mér var orðið afarórótt í skapi. “Við
skulum ríða út í skóg. Eg geri ráð fyrir að
það sé engin hætta á ferðum. Við finnum hana
sjálfsagt með vínviðarsveig á höfðinu, eða í leik
við íkomana, eða þá sofandi á rauðum laufblöð-
unum, með höfuðið hvílandi í kjöltu Angelu.”
“Já, sjálfsagt,” sagði hann. “En tefðu
* ekki. Eg skal söðla hryssuna og eg næ þér eftir
tvær mínútur.
14. Kapítuli.
Við leitum að týndri konu.
pað var enginn lifandi maður á ferð um
skóginn nema eg og presturinn. Bláa þokan
var þar, laufunum rigndi stöðugt niður af trjánum
og sólin skein niður á milli trjálimanna, sem voru
orðnir berir, en þar var engin lifandi manneskja.
pað skrjáfaði í visnu laufinu á jörðinni, þegar dýr
hlupu fram hjá, íkornarnir tístu og refirnir gól-
uðu, en það heyrðst hvorki hlátur eða söngur.
% Við komum að dálítilli mosavaxinni hæð og
þar lá sveigur úr rauðbrúnum eikarlaufum;
nokkuð lengra áleiðis sáum við að grasið hjá
nppsprettu einni krystallstærri hafði verið bælt
með fótunum, sem höfðu gengið þar, næst fundum
við langa tág af rauðum vafningsviði, sem hafði
verið fleygt á jörðina undir nokkrum furutrjám.
Nokkuð fjær var lítið dalverpi líkt og bolli í Iag-
inu. Skarlatsrauðar vafningsviðarfléttumar,
sem héngu niður frá greinum trjánna í kringum
það, földu það næstum sjónum manna. pegar við
komum þangað varð óttinn mér yfirsterkari.
pað hafði verið brotist um í dalverpinu.
Vafningsviðarfléttumar voru slitnar og trjá-
greinar beygðar og brotnar. Á einum stað
var blóð á laufinu.
Skógurinn virtist alt í einu vera orðinn kyr-
látur eins (og gröf — það heyrðist ekkert hljóð
nema hjartsláttur okkar.
Á allar hliðar opnuðust rauð og gul hlið, sól-
björt hlið á milli trjánna, krókóttar götur og
löng göng. Og alt var þetta fult af blárri þoku
sem lá yfir öllu eins og reykelsisský í stein-
kirkju; en ekkert sást bærast nema skógar dýrin.
Fyrir utan dalverpið var ekki hægt að sjá nein
merki; laufin bærðust ekki, og þau sem stöðugt
hrundu niður, myndu hafa hulið öll merki á jörð-
inni. Hvergi var fótspor, hvergi brotin grein,
ekkert merki um það hvar þeir sem höfðu verið
í dalverpinu, hefðu farið út úr því. Hverja
leið höfðu þeir farið og hvar voru þeir nú?
Við séra Sparrow sátum á hestum okkar og
horfðum í allar áttir eftir trjágöngunum út í
bláa þokuna, sem huldi okkur útsýn.
“Santa Tersa liggur rétt framundan stóru
uppsprettunni,,” sagði hann loksins. “Hún
hlýtur að 'hafa farið þangað til þess að ná sér í
vatn.”
“Maðurinn, sem kom með henni, er enn í
bænum, eða var það fyrir einni klukkustund,”
svaraði eg.
“pá hefir hún eigi siglt ennþá,” mælti hann.
STŒRSTA
ÓDÝRASTA og
FJÖLLESN AST A
vikublaðið, sem gefið er
út á íslenzka tungu er
Lögberg
Gerist kaupandi nú þeg-
ar. Látið $2.00 fylgja
pöntuninni.
PRENTUN
Látið yður 'ekki
standa á sama
um hvernig að
prentun yðar lítur út, farið með það
sem þér þurfið að láta prenta til þeirra
sembæðigeta og gera gott verk.
Vér höldum hvf fram að vér gerum gott
verk bæði á stórum og smáum pöntunum.
Reynið oss. Sanngjarnt verð.
Tlie Colunibla Preaa, ÍAA., Wlnnlpeg