Lögberg - 20.12.1923, Blaðsíða 6

LÖGBERG, FIMTUDAGir-íK
20. DESEMBER 1923.
Eg held því sem
eg hef
Eitthvað var að koma í ljós í fjarska í þoku-
Tnóðunni. Þrettán ára vera í skóginuvn hafði
gert sjón mína skarpa og eyrun fljót að heyra
hvert hljóð.
“J?að er einhver að koma,” sagði eg. “Komdu
hestinum þínum þama inn á milli trjánna.”
Trén stóðu þétt og >ar að auki óx laufþéttur
vafningsviður upp með þeim. Við höfðum því
þama gott fylgsni og gátum séð þann sem kom,
þaðan, án þess að hann sæi okkur, nema hann
væri Indíáni,. Hann var ekki Indíáni, heldur
Carnal lávarður. Hann gekkr hægt og leit til
beggja hliða og staðnæmdist stundum, eins og
hann væri að hlusta. Hann var svo, ókunnugur
lífnu í skóginum, að hann leit aldrei niður á jörð-
ina.
Sparrovv snerti handleginn á mér og benti
inn í ein trjágöngin, sem Iágu í aðra stefnu en þá
sem lávarðurinn fylgdi. par kom annar maður
og stefndi í áttina til okkar; hann var lítill og
svartklæddur og gekk hratt og horfði hvorki til
hægri né vinstri.
Sá brúni stóð kyr eins og hann væri úr steini,
og hryssan vissi líka hvað viss snerting á herða-
kambinn á henni þýddi. Við beygðum okkur
fram á makkana á hestunum, án þess að skamm-
ast okkar fyrir að vera þarna á hleri, og gægð-
ustum í gegnum laufið.
Lávarðurinn gekk niður í dalverpið -öðru
megin. Visnuð lauf og mold hrundu undan fót-
unum á honum; ítaiski læknirinn kom niður ihinu-
megin og hann gerði ekki meiri usla í skóginum
heldur en skríðandi snákur myndi hafa gert.
“Eg hélt að eg mynd aldrei finna þig,” sagði
lávarðurinn í grimdarlegum róih. Eg hélt að
eg væri búinní að missa þig og hana og týna
sjálfum mér. pessi bölvaði rauði skógur og
þessi bláa þoka eru nóg til þess að —” Hann
endaði með bótsyrði.
“Eg flýtti már eins og eg gat,” svaraði hinn.
Rödd hans var undarlega mjó og draumkend og
átti vel við augun í honum, sem voru ávalt eins
og þau væru hulin móðu, og daufa brosið sem
stöðugt lék um varir hans. “pinn auðvirðilegi
læknir óskar þér til lukku með lánið, sem þú hef-
ir enn átt að fagna í þessu fyrirtæki.”
“Pú hefir hana þá í vísum stað?” hrópaði lá-
varðurinn.
prjár mílur héðan á árbakkanum standa
nokkur furutré í hring; trén standa svo þétt, að
það er ávalt rökkur á milli þeirra. Fyrir tíu
árum var maður drepinn þar og Sir Thomas Dale
lét fjötra morðingjann og binda hann við tré
yfir gröfinni, sem myrti maðurinn var lagður í,
og þar var hann látinn deyja af hungri og þorsta,
þessa sögu segja þeir í Jamestown. pað er sagt
að bæði morðinginn og myrti maðurinn hafi
gengið aJtu'r og það sé reymt í .skóginuvu þar.
Og enginn maður kemur þar nærri; ef hann get-
ur mögulega komist hjá því, sem gerir staðinn
að ágætum felustað fyrir þá, sem ekki hræðast
hma dauðu. Frún er þar og þorpararnir þínir
fjórir, sem eiga að gæta hennar. Þeir vita ekki
að það eru fleiri en náttúrlegar orsakir til þess
að staðurinn er svona myrkur og eyðilegur.”
Lávarðurinn byrjaði að hlægja. Annað
hvort 'hafði hann drukkið eða árangurinn af þessu
lantabragði hans hafði sömu áhrif á hann og
vín. “pú átt ekki þinn líka meðal þúsund
manna, Nicolo!” sagði hann. Hvað langt frá
skipinu er hann þessi heppilegi staður?”
Beint á móti því, herra minn.”
“Getur bátur vel lent þar?”
pað rennur lækur <í gegnum skóginn og í ána.
Það þarf ekkert annað en gefa merki af bakkan-
um og það TOá róa báti upp lækinn alveg upp að
trénu, sem hún sefur undir.”
Lávarðurinn. “Þú átt ekki þinn líka meðkl
tiu þúsund manna, Nicolo,” sagði ihann. “Brúðgum-
inn er í bænum Nicolo.”
Kctninn aftur svona fljótt?” sagði ftalinn.
'pá verðum við að breyta fyrirætlun þinni. Við
getum ekki beðið þangað til drmt er orðið með að
róa niður ána til skipsins og taka frúna, fyrst hann
er kominn aftur. Hann fer að leita að henni.”
Já, hann fer að leita að 'henni. Fjandinn
hafi hann!” endurtók lávarðurinn. /
Heldur þú að hann sé 'hræddur við þá dauðu?”
hélt ítalinn áfram. i
'Nei, það held ek ekki,” sagði lávarðurinn og
rak um leið út úr sér blótsyrði. “Eg vildi að hann
væri eirfti í tölu hinna dauðu. Bara að eg hefði
getað drepið hann áður en eg fór.”
‘ Eg var búinn að finna ráð til þess fyrí
ef þú hefðir ekki verið svo sa’mvizkusamui
samt hafa óvinir okkar beggja dáið svo sk
og með undarlegum hættf^yr «n nú. Mem
á það undrandi og-kölluðu það svo á endan
stófun forsjónarinnr.” Hann þagnaði og ihl
aga hatursfulla hlátur, se*m var álíka gl
og glottið á gamalli huskúpu.
"Eg veit það, eg veit það,” svaraði láv£
^olmmóðlega. “Við erum ekki höru
Nmolo. E:i það var engin hólmgöngu
f’H.1 mín °* f,eirra. sem hafa fyr verið mér
i gotu. Þessi maður er svarinn fjar
minn, ,og eg skyldi glaður reka sverð mitt
T hffrta hans’ E* vildi gefa rauða g
mn minn til -þess að vita, hvort hann er <í
eða skóginum.”
“Hann er í skóginum,” svaraði eg.
Sá brúni og hryssan stóðu hjá þei-m
þc>r böfðu tíma til að hreyfa sig, eða gátu f
uð annað en starað og starað, rétt eins og
menn og hestur hefðu risið upp frá dauðum. Lá-
varðurinn varð náfölur í framan og andlit hans varð
fult af hörðum dráttum. Félaga hans brá ekki
hið 'minsta; eg held að honum hafi aldrei brugðið,
en fjöðrin í hatdnum hans hreyfðist og það var
enginn vindur til að hreyfa hana.
Séra Jeremías Sparrow ’ beyigði sig niður, tók
undir hendurnar á lækninum og snaraði honum upp
á makkann á hryssunni. ‘'Guðfræðin og læknis-
fræðin saman,” sagði hann vingjarnlega, “sálusorg-
' ari” og “eiturbyrlari”: við skuluvn tvímenna nú um
stund.” Hann tók hálsklút læknisins og batt hend-
urnar á honum. Þessi eiturnaðra barðist um og
snérist á hnakka og hæl, en presturinn hafði krafta
á við tíu oig hélt honum með annari hendi. Eg var
kominn af baki og stóð fyrir framan lávarðinn, það
var 'kcminn roði í andlit hans aftur og augu hans
ieiftruðu. Hann seildist til sverðs síns.
‘‘Eg dreg ekki mitt sverð úr sliðrum,” mælti
eg. “Eg stend við orð mín.”
Hann horfði á mig ygldur á brún, en rak svo
alt í éinu upp hlátur, sem var uppgerðarlegur og
óeðlilegur. “Farðu þá þína leið,” sagði hann og
láttu ™ig fara mína!” hrópaði hann. “Vertu eft-
irlátur, göfugi borgara liðsiforingi og þingmaður
tólf kotunga! Konungurinn og eg munum launa
þér það.”
“Eg bregð ekki sverði á móti þér,” svaraði eg,
“en eg skal revna hvor hefir betur í glímu,” og eg
þreif til hans.
Hann var engu síður glímuTOaður en skylm-
ingamaður, en eg var svo reiður að held að eg hefði
igetað lagt sjálfan Herkúles að velli, og fyrir hugar-
sjónum minum stóð trjáhvirfingin, þar sem reÍTO-
leikarnir áttu að vera. Eg -skelti honum eftir litla
stund og hélt honum niðri ‘með því að styðja hnénu
á brjóstið á honum. Svo kallaði eg til Sparrows
og bað hann að skera taumana af beizli mínu og
kasta þeim til mín. Hann gat gert það, þótt hann
hefði læknirinn ií sínu’m höndum. Með þeirri
hendinni sem var laus, og tönnunum kom eg ól
utan um handleggina á horjgm og batt þá fast að
síðunum; svo tók eg 'hnéð af hrjóstinu á honu'm og
hina hendina frá 'kverkunum á þonum og stóð upp;
hann stóð einnig upp í einu stökki. Hann var mjög
fölur Oig það var froða á vörunum á honum.
“Hvað ]ætlar þú nú að gera, kaftéinn?” spurði
hann *með hásum róm. Þú sparar ekki að troða
illsakir við mig. Hvað ætlar þú nú að gera?”
“Eg ætla að gera þetta,” svaraði eg og hatt
hann, þrátt fyrir það þótt hann berðist um, með
hinni taumólinni við tréð, sem við böfðum glrmt
uridir. peirar eg var búinn að því dró eg isverð
i hans úr sSceiðunum, sem voru settar gimsteinum, og
lagði það við fætur hans, skar síðan sundur ólina,
sem handleggirnir á honuTO voru bundnir með, svo
hánn var nú að eins bundinn við tréð. “Eg er
ekki. Sir Thomas Dale,” sagði eg, o,g þess vegnu
sting >eg ekki ginkefli í munn þér og síkil þig svo
eftir bundinn hér um óákveðinn tíma til þess að
hugsa um gröfina, seTO þú ætlar að grafa öðrum.
pað er nóg að hafa eitt draugabæli hér um slóðir.
Þú getur séð að eg hefi hnýtt fjötrana þannig, að
þú getur náð til hnútsins með höndunum, sem eg
hefi nú losað. Þessi hnútur er einkennilegur.
Það var Indíáni sem kendi TOér að 'hnýta hann. Ef
þú hyrjar strax, verður þú búinn að leysa hann áð-
ur en dimmir. Syo að þú haldir ekki, að hnútur-
inn sé óleysanlegur og höggvir hann sundur, hefi
eg lagt sverð þitt þa rsem! þú getur ekki náð til
þess fyr en þú ert laus. Aðstoðarmaður þinn lá-
J varður góður, getur orðið okkur að liði, og þess
vegna munu'm við taka hann með okkur í drauga-
lundinn. Svo hefi eg þann heiður að óska þér
góðra stunda."
Eg hneigði mig, hljóp á bak og leit við og sá
augun, sem hvítmataði í, og tennurnar í honum.
Sparrow kom á eftir vnér með sinn bandingja á
hnakkirefinu fyrir framan sig. Eftir eina mínútu
vorum við kcmnir út úr dalverpinu og út í skógar-
rjóðrið, sem lækn&nn hafði komið gangandi eft-
ir. Þegar við höfðum riðið noddcra stund, snéri
eg mér við og leit til baka. Dalverpið litla var horf-
ið iog s'kógurinn var fullur af sömu drau'mkendu
værðinni og hann hafði verið áður. ipað var sem
þar væri ekki nokkur Iifandi maður á ferð, iekkert
nema merkurdýrin, og ekkert hreyfðist ne*ma fa’,1-
anid laufið. En upp frá rauðum trjálundi, sem
stóð eins og rauður kyndill í móðunni, heyrðist
orðastraumur, scm sökum fjarlægðarinnar heyrðist
ekki greinlega, en eg vissi að vildarmaður konungs-
ins var að bölva 'ítalska lækninum,, landstjóranum,
Santa Tersa, Due Return, pre^tinum, skóginum,
sverðinu sínu, hnútnuTO, sem eg hafði hnýtt, og
sjálfum mér.
Og eg verð að kannast við að það lét í eyr-
um mínum sem ljúfasti söngur.
* „('
( 15. Kapítuli.
Við finnum draugaskóginn.
Við stigum af haki í útjaðri skógarins, sem
reimt átti að vera í, og bundum hestana við tvö
furutré. Við stungu'm einíhverju upp í ítalann og
bundum hann þvert yfir hnakkinn á 'bryssunni. Svo
gengum við inn í skóginn hljóðlaust eins og Indí-
ánar.
. —------ i cxnu nuriio
mu, þegar við vorum komnir inn í skóginn.
trén, sem voru afarhá og gild, stóðu svo ’þ,
an, að það var sem jþað væri yfir höfðum okl
UPP*> þar sem greinarnar byrjuðu. Sóli
ekki að skína gegnum það; það var skuggalc
og þrumuský, og undir því var skógurinn
di'mmur hellir. par Var ekkert kjarr, engir
ingsviður, enginn gróður, enginn litur ekke
óteljandi dökkir trjástofnar og rauðbrún
jarðvegurinn. Loftið var þungt, svalt og k-
og loftið í helli; þögnin var tómleg og ógurl
°g þögn undirdjúpanna.
Eg <yg presturinn læddumst gegnum myi
lengi vel heyrðum við ekkert nema andarc
hjartaslög sjálfra okkar. En Ioksins koir
\
». i • timbur, fialviður af öllum
ar vorubirgöir tegundum, geirettur og aJ*-
konar aðrir strikaðir tiglar, hurðir og gluggar.
Komið og sjáið vörur vorar. Vér erumætíð glaðir
að sýna þó ekkert sé keypt.
The Empðre Sash & Door Co.
---------------Limited —-----—-----—
HENRY AVE. EAST - WINNIPEG
að læk, sem var eins hljóður og skógurinn, sem
hann rann eftir í ótal hlykkjum. Við gengum
með fram honum, og að lokuro heyrðum við manns-
rödd j>g sáum menn sem jsátu á jörðinni við hann.
Við héldum áfram með mestu varúð, læddumst frá
einu trénu til annars og létum ekkert til okkar
heyra. Hvert ’minsta hljóð mundi hafa rofið
þögnina eins og skammbyssuskot, svo þögult var
þar.
Eftir nokkra stund námum við staðar á bak við
gríðarstórt tré, þar sem við sáumst ekki, og horfð-
uto á þjófana og feng þeirra. peir sátu á lækjar-
bakkanum og voru að bíða eftir að bátur kæmi frá
Santa Tersa. Konan, sem við vorum að leita að,
lá eins og blóm, sem hefir verið slitið af rótinni, á
jörðinni undir einu trénu. Hún hreyfði sig ekki
og augu hennar voru lofcuð. Við höfuð hennar
kraup svertingjakonan og hvítu fötin hennar glö'mp-
uðu draugslega í hálfdimmunni. Undir næsta tré
sat Diccon og hendurnar á Ihonum voru hundnar
fyrir aftan hakið. Þrælar Garnals lávarðar sátu
umhverfis’hann. Það var 'rödd Diccons, sem við
heyrðum. Hann var enn að tala og við gátum
heyrt orðaskil.
“Svo Sir Thomas batt hann þarna, einmitt
þarna við tréð, semþú situr undir Jacky Bonhomme.’
Jacky flýtti sér að færa sig til. “Hann batt hann
þar 'með einni keðju um hálsinn, annari -um mittið
og þeirri þriðju um öklana. Svo stakk hann stórri
nál í gegnum tupguna á 'honum.” Áheyrendur
hans stundu a.f aðdáun. Svo grófu þeir gröf rétt
fyrir fravnan augun á Ihonum, og þerr höfðu hana
grunna, og í gröfina lögðu þeir líkið af manninu'm,
sem hann hafði drepið, kistulaust, bara vafið innan
í hvítt léreft. Svo hyrgðtTþeir gröfina. Þú
situr á gröfinni rétt núna, Jacky.”
“Hver fjandinn!” hrópaði þorparinn og færði
sig eins fljótt og ihann gat þangað sem jörðin var
ekki eins helguð endurminningunum.
“Svo fóru þeir iburt.” hélt Diccon áfra'm í mjög
alvarlegum róm. “peir fóru allir burt tí einu — Sir
Thomas og kafteinn Argall; kafteinn West; George
Percy lautínant og frændi hans, húsbóndi minn; og
allir menn Sir Thcmasar. peir fóru burt úr
skóginum, eins og það hvíldi einhver bölvun yfir
honum, og þó var hann efcki n.ærri því eins dimmur
þá og hann er núna. Sólin skein hér stundu'm bá
og fuglarnir sungu. Manni gæti varla dottið það
í hug nú, 'eða ifinst ykkuh það? En það er sagt,
að það hafi orðið æ dimmara og dimmara í skógin-
um eftir því sem dauði maðurinn rotnaði í gröf sinr.i
og hinn færðist nær dauðanum á grafarbarmnum.
En hvað það er að verða dimt núna og kalt — kalt
eins og í dauðra manna gröfu'm!”
Áheyrendur hans færðu sig ihver nær öðrum og
skulfu. Við Sparrow vorum nógu nálægt til þess
a)5 geta séð hendur þessa hugvitssama sögumanns,
sem hann var stöðugt að reyna að losa meðan hann
var að tala. Hann togaði i þessa áttina fyrst og
svo í hina í bandið, sem hendur hans voru bundnar *
með.
“Þetta var fyrir tíu árum.” sagði hann og
rödd hans varð stöðugt alvarlegri. Síðan hefir
ebki nokkur lifandi manneskja komið lí þenna skóg,
hvori hvítir rnenn né Indíánar.” “En því eru þá
ekki hlekkirnir enn um tréð þarna og heinin undir
því?” — “Vegna þess að morðinginn gekk aftur.
það er ekki alt, af dauðakyrð hér; það er stundum
glamrað í hlekkjum hér. Og nálin í gegnum
tunguna varnar ekki því að hann veini! Og myrti
maðurinn liggur heldur >ekki kyr. Hann eltir hinn
i hvíta lérefts'hjúpnum sínum. Er ekki eitthvaö
hvítt þarna,”
Þorpararnir fjórir litu á milli trjánna og þeir
sáu þar eitthvað ihvítt, rétt eins og það hefði verið
þar. Það dimdi enn meir í skóginum, sem var
ekki ónáttúrlegt, því að fyrir utan var sólin að
hníga til viða'r. En þeir höfðu hlustað á sögu
Diccons og þeim fanst þetta myrkur óeðlilegt,
einkum þar sem iþví fylgdi kaldara loft og meiri
hráslagi.
þeim í tölu hinna dauðu, sem þeir héldu, að hefðu
látið til sín heyra ihrygðarvein sín; en við létum
okkur nægja með það, að taka af þeim vopnin og
skipa þeim að halda í áttina til Pamunky, ef þeir
vildu halda lífinu. Þeir hlupu eins og hræddir
hérair og þeirra eina ósk var sú að komast sem
lengst burt úr skóginum.
“Hittir þú ítalann?”
Eg snéri mér við og sá að konan mín stóð við
hliðina á mér. pað var hvorttveggja að hún haf ;i
staðið undir konungsvernd og að hún hafði kon-
unglegt hugrekki; hvorki dauðir menn né lif-
andi gátu brætt hana. Hættan var 'henni, eins
og mér, sem lúðurhljómur, er stælti þorið og styrkti
sálina. Hún hafði verið í þeirri hættu, sem hún
óttaðisf mest, en glampinn í augum hennar ihafði
e&ki sloknað, og höndin, sem hún lagði á mína hönd,
titraði elcki hið minsta, þótt hún væri köld.
“Er hann dauður?” spurði hún. “peir kölluðu
hann svartadauða við hirðina, þeir sögðu >—”
“Eg drap hann ekki,” svaraði eg, “en eg skal
gera það, ef þú vilt.”
“Og hús'bóndi 'hans?” spurði hún. “Hvað
hefir þú gert við húsbónda hans?”
Eg sagði henni það. Þegar thún hyerði hvað
eg befði gert við hann, minlicaði eftirvænting hennar,
og hún rak upp skellihlátur, sem var eins grimmi-
legur og hann var hugljúfur. Hvert hláturkastið
eftir annað hljómaði um draugaskóginn og gerði
hann enn draugalegri en hann var.
Hann leysir bráðuTO hnútinn, sem eg batt,”
sagði eg. “Það er bezt fyrir okkur að fara af
stað, ef við viljum komast til) Jamestown á undan
honum.”
“Það er líka komið kvöldið;” sagði presturinn.
og þessi staður er eins og dauði dalurinn. Ef vof-
ur eru hér á reiki, þá er komið að þeim tíma að þær
fari á kreik, og eg vil heldur vera annarstaðar á
reiki.”
“Hættu að hlægja sagði eg,” |‘ef bátur væri
á ferð hér nálægt, þá gerðir þú þeim aðvart um
hvar við erum.”
Eg gekk til Diccons og skar þegjandf af honum
böndin. Hánn mælti heldur ekki orð. pegar
því var lofcið gengum við öll í hálfrökkrinu þangað
sem við höfðum skilið eftir hestana. Jeremías
Sparrow íór á undan til þess að hafa þá tilbúna.
Eftir litla stund kom hann aftur á móti okkur og
hrópaði: “ítalinn er farinn!”
“Farinn!” sagði eg. “Eg sagði þér að binda
hann niður á hnakkinn.”
“Og eg gerði það,” sagði hann. “Eg herti svo
á ólunum, að þær skárust inn í boldið á 'honuvn.
Hann íbefir ekki þolað að hrjótast um í þeim.”
“En hvernig komst hann þá burt?”
“Já,” sagði hann hálf vandræðalegur á svip-
inn, “eg batt hann eins og eg hefi sagt; en þegar eg
var 'búinn að því, fór eg að hugsa um hvað leður-
m ólarnar ihlytu að meiða; og hversu voðalegur sárS-
aukinn er, jafnvel þó það sé íbara snákur, sem finn-
ur til, og svo datt mér i hug boðorðið, að maðtir
eigi að breyta við aðra eins og maður vill að þeir
breyti við sig; svo <eg fcr og losaði böndin. En
sem eg er lifandi maður, datt mér ekki annað í hug
en að þau TOundu halda honum.”
“ó! Sir Thomas Dale, Sir Thomas Dale!”
Pað var sem röddin kæmi úr fjarlægð og bærl
ineð sér angist glataðrar sálar. Hjartað í mér
hætti að slá eitt augnablifc og ihárin hyrjuðu að rísa
á höfðinu á mér, en á næsta augnabliki vissi eg að
Diccon hafði fengið hjálp ekki frá framliðnum held-
ur frá lifandi manni. Presturinn, sem stóð við
hliðina á mér, opnaði munninn aftur og aftur óm-
aði þessi angistarfulla rödd um skóginn. Með ein-
hverjum brögðum, sem eg skildi ekki, gat hann lát-
ið beyrast, sem röddin kæ'mi úr alt annari átt en
frá trénu, sem hann stóð undir.
“Ó, nálin í gegnum tunguna á mér, ó, nálin i
gegnum tunguna á mér!”
Tveir varðmennirnir sátu nú ihreyfingarlaus-
ir, eins og þeir væru úr steini, með skelfngarsvip á
andlitunum; sá þriðji lá flatur á jörðinni, gróf and-
litið niður í barrið af trjánum og ákallaði Maríu
mey, en sá fjórði stökk upp og þaut eins og óður
maður út í skóginn og var okkur ekki meira til fyr-
irstöðu þann dag.
“Ó, þessir þungu hlekkir!” veinaði draugurinn.
“Og dauði maðurinn í gröfinni!”
Maðurinn, sem lá á jörðinni, krafsaði með fingr-
unum ofan í moldina og rak upp ógurlegt 'hljóð;
hinir voru of hræddir til þess að hreyfa sig eða
láta til sín heyra. Diccon, sem óttaðist hvorki
guð né menn, lét ekki á því bera að hann værí
hræddur en reyndi jafnt og þétt að losa hendurnar
á sér. Hann var ávalt fljótur að grípa hvaða
bendingu sem var, og 'hann hefir líklega verið far-
inn að renna grun í hver drauguinn væri, sem að-
stoðaði hann svona vel.
“Heldurðu að þeir séu búnir að fá nóg?” hvísl-
aði séra Sparrow að mér. “Eg er orðinn þreyttur
að veina.”
Eg kinkaði kolli, því eg gat ekki talað fyrir
hlátri. Á næsta augnabliki steyptum við okkur
yfir þá eins og úlfar yfir kindahóp.
Þeir veittu enga mótspyrnu. peir voru svi
forviða og hræddir, vi? hefðum vel zetað komið
fe* “CITY MJÓLK’
Bezti Vlnurinn
ER
Hinn daglegi gestur yðar, er heimsækir yður hvernig
sem viðrar, jafnt í steikjandi sumarhitanum sem í níst-
andi vetrarnæðinigunum, — færir yður beztu fæðuna,
sem ihægt er að fá, og fjölskylda yðar þarfnast meet.
Gleðileg Jól
Með ósk um hamingju og heilbrigði á hverju einasta
heimili, þess óskar af heilurn hlg
Mjólkurmaður Yðar
Vér tökum undir með starfs’inanni vorum og óekuum
yður 'hagsældar á komandi ári, og þökkum viðskiftin í
undarigenginni ,tíð.
City Dairy Ltd.
JAMES W. CARRUTHERS, President.
JAMES W. HILLHOUSE, Sec Treas.
THt VERY BEST BY EVERY TEST 0^%*fiíM&