Lögberg - 27.12.1923, Page 2

Bls. 2
27. DESEMBER 1923.
Limir og líkami stokk-
bólgnir.
Fruit-a-tivcs læknuðu nýrun með
ðllu.
Hið frægasta ávaxtalyf
öllum þeim, er þjást af nýrna-
sjúkdómi, verða kærkomin þessi
tíðindi um Frit-a-tives, 'hið fræga
ávaxtalyf, unnið úr jurtasafa, er
gersamlega læknar nýrna og
blöðrusjúkdóma, eins og bréf þetta
bezt sannar.
“Litfa stúlkan okkar þjáðist af
nýrnaveiki og bólgu — allir lim-
ir hennar voru stokkbólgnir. Við
reyndum “Fruit-a-tives.” Á skömm
um tíma varð stúlkan alheil.”
W. M. Warren.
Port Robinson, Ont.
50c. askjan, 6 fyrir $2,50, reyn-
eluskerfur 25c. Fæst hjá öllum
lyfsölum, eða beint frá Fruit-a-
tives Limited, Ottawa, Ont.
Drengurinn, sem heyrði
þögnina tala.
Eftir Zakarias Topelius.
Einu sinni var lítill drengur,
se'm hét Paavó. Hann var bæði
mállaus og heyrnarlaus. Hann
þráði heitt og innilega að eignast
þær tvær, þessar undragáfur,
sem flestum börnum eru gefnar.
Heyrn og •mál.
Hann sá varirnar bærast á
öðrum, þegar þeir töluðu og vissi
að með því móti gerðu þeir sig
skiljanlega; en hann gat aðeins
gefið merki vneð höndunum.
Pabbi hans skildi hann allvel
systkyni hans betur, en móðir
hans best af öllum. En börnin í
þorpinu skildu hann ekki. Þau
dróu dár að honum og höfðu
•merki hans að eftirhermum.
Verstur af öllum var sláninn
þann Penttú. Hann sat sig aldrei
úr færi með að skaprauna Paavó.
pegar hann koni flð horfa á leiki
barnanna, drengina spinna
skopparakringlu eða annað því
ætti að haga orðum “Góði guð,
mig langar svo skelfing til að
heyra og geta talað, eins og ann-
að fólk, og fyrst þér er kunnugt
um alla hluti og vilt hjálpa öll-
u*m, sem biðja þig, þá bið eg þig
að gera nú svo vel og hjálpa litla
Paavó að hann megi heyra pré-
dikunina. pér skal verða borgað
kæri Drottinn, jþú skalt fá tíeyr-
ingin minn“. „Sjálfsagt á Guð
heima í kirkunni", hugsaði Paa-
vó, “en hvernig á eg að fara að
því að tala við hann þar, innan
um allan þann fólksfjölda og
ætli hann skilji nú fingra'málið
mitt. Þetta olli Paavó mikils hug-
arangurs. Hann langaði að spyr
ja móður sína um þetta, en það
var svo di'mt að hún gat ekki les
ið fingramálið hans. Hann velti
þessu fyrir sér og hafði augun á
föður sínum aka. Vallacka var
vakur hestur og bjöllurnar sendu
hljóm sinn yfir hæð og dal. pað
var um þriggja ’mílna leið til
kirkjunnar en Vallacka fór það á
flughraða. Snjóklætt birkið og
furan virtust koma hlaupandi á
móti Paavó og það undunarverð
asta var að tunglið, sem altaf
sýndist mjakast áfram svo leti-
lega var nú komið á hraða hlaup
eftir hivnninum.
Þegar þau komu til kirkjunnar
var hestaþúfan þakin hestum og
sleðum; og þegar kirkjudyrnar
opnuðust flóði ljósið fram í svo
sterku'm straumum, að það var
eins og himnaríki sjálft hefði
opnast. Hálffrosið andrúmsloftið
steig upp af fólkinu, eins og
reykeisisilmuT fram fyrir Drott-
inn. Á kirkjugólfinu var fjöldi
fólks og í þei’m þrengslum var
Paavó fráskila sínum, og barst
áfram, hann vissi ekki hvert. Alt
í einu var hann staddur fyrir
framan altarið. Á því vár drif-
hvítt klæði og mörg logandi kerti.
Þar var fagurt ‘málverk af frels-
aranum á krossinum; Fyrir inn-
an gráturnar stóð presturinn,
skrýddur hvítum gullsaumuðu’m
messuklæðum. í barnslegri ein-
feldnj sinn hugsaði Paavó að
presturinn væri guð sjálfur. Hann
lagði því tíeyringinn á grátna-
lýsti ekkert af degi. Himininn
var og alstirndur. pegar Paavó
ók eftir ísnum á vatninu, heyrði
hann þann dýrlegasta söng, sem
heyrst hefir á jörðu, síðan engl-
arnir sungu hjá Betlehem, hinn
fyrsta jóladagsmorgun. 1 fyrstu
vissi Paavó ekki hvað þetta var
og undraðist það ’mjög; þar til
alt 1 einu hann vissi — það voru
morgun stjörnurnar að vegsama
Guð. Loftið va fult af söng.
Hann kom frá hi'mnum og jörðin
tók undir. Snjóþakin fjöllin, ís-
lagt vatnið, tréð í skóginum, í-
korninn í furutrénu, 'músin í
gerði’nu. — Já/ fcinn sjálfur
sem sleðinn rann yfir eins og
væri hann glerþak, alt tók undir:
„Látum oss samsyngja þakklæti
og lofgerð."
Paavó heyrði þetta, en skildi
hann það? nei, því nú var hann
orðinn svangur, og hann hugsaði
til jólabrauðsins, sem il’mandi
lyktina lagði af, fyrir vit honum
daginn áður, þegar verið var að
baka það; og hann velti því fyrir
sér, hvort hann myndi nú ekki fá
verulega vænan skerf af jólakök-
unni á diskinn sinn.
Er þáu komu heim, hitaði móð-1
ir þeirra upp, það sem eftir var
af grautnum daginn áður, handa
þeim til •morgunverðar.
Þá heyrði Paavó ausuna segja!
við grautinn-: “Ettu »mig ekki al-
veg upp; skildu dálítið eftir
handa húsbóndanum;” Paavó
hafði einstaklega mikið gaman af
þessu. Hann skildi það svo
mikið betur en lofgerðarsöng
morgunstjarnanna. Hann hló svo
dátt að ausan hristist í hendi
hans, og hann nærri misti hana.
Hann gaf móður sinni bena-
íngu: “Grauturinn segir, við
Uppáhald Barnanna.
Sökum þess hve sœtt og Ijúffengt það erog hve fljótt það læknar kvef, hálssjúk-
dóma og brjóstþyngsli
pú þarft hvorki að múta né ógna bömum til þess
að taka inn Dr. Chase’s Syrup úr Linseed og Terpen-
tínu.
pað er uppáhaldsmeðal bama, meðal annars fyrir
það, hve bragðgott það er og læknar skjótt kvef, hósta,
brjóstþyngsli og kíghósta.
J?etta fræga meðal fyrirfinst á fjölda heímila og
þykir öruggasta lyfið gegn sjúkdómum, sem af veðra-
brigðum stafa.
PUNGT KVEF.
Mrs. A. Harvey, 231
Jamse St., Port Arthur,
Ont., skrifar: — “Börnin
mín þjáðust af þungu kvefi
og hósta, er hélt fyrir þeim
vöku um nætur. Eftir að
hafa gefið þeim úr tveim
flöskum af Dr. Chase’s
Linseed og Terpentínu voru
voru þau allæknuð. Eg vil
aldrei vera án flösku af
meðali þessu á heimilinu.”
Mr.
HÁLSMEIN.
Cleveland Roberts,
Winsloe, P.E.I., skrifar:—
“Litla stúlkan okkar þrig-
gja ára gömul, þjáðist oft
af kverkaskóf og öðrum
hálskvillum. Nú notum við
að eíns Dr. Chase’s Syrup
úr Linseed og Terpentínu,
og hefir það læknað hana
alveg. Við erum nú aldrei
án þessa meðals í húsinu.”
Dr. Chase’s Syrup of Línseed and Turpentine
35c flasakn, meðal stærð, þrisvar sinnum stærri 75c. Hjá Iyfsölum eða Edmanson, Bates and Co., Ltd., Toronto.
,,, . „ . . „, . bríkina irm leið og hann bar
um líkt, þa jarmað, Penttu „me, fram á fin?ramáli sínu bæn þá er
me-me-e-e, rett ems og Paavo, hftnn þráðj syo sárt að Guð upp_
foreldranna hans voru svo þyk1
eigum að skilja dálítið eftr hanöa! að ^esa -V** englnn .^st'?*’
skynsamurí 'hlj°5 ^*1 '
pabba.” pað er
grautur,” sagði móðir hans.
gegnum. Einu ' sinni þegar
..t, « kv,- i_- . sláninn hann Penútt fleygði kett
“Þv, pabbi þinn er svangur , , .
v mu'm í brunninn og teygði sig sví
líka.”
n niður í hann til þess að ihorfa á 1
Paavo var rett við það að taka ... , . , .. . ,
, , • , köttinn drukna, og datt þa ofan
síðasta spóninn úr pottinum. .,,. , , , * ,__
, , , , v ’ í sjálfur og hefði druknað þar
handa sjalfum ser, þegar Jiann*^. _ með mikluin
undið ofan af
erfiðis'munum
heyrði skýra rödd, er virtist ko'ma
W hanu e|gi„ tajfali, °g: 8a?í‘:! utúru
Paboi þmn for snemma á fæturj , ___ _ _* 1__*,•
í morgun, ók með þig til kirkj-
væri geit. Þetta iþótti hinum'
fylti.
börnunum besta skemtun, öllum Presturinn var byrjaður að
nema IftiHi stúlku, sem hét Lísa. tóna og ,g, ekki drenginil( en
Hana ték sárt til Paavó svo þeg-, móðir hang g, hann úr sæti sínu;
ar börnin fóru að stríða hon*m, hún stóð upp fór m hang
strengfötuna niður, svo að bæði
drengurinn og kötturinn komust
heilu og höldnu upp úr, þá heyrð
er einmitt framúrskarandi gæt-
inn, hvort heldur sem málin ganga
ihonurn í vil eða það gagnstæða.
Prjálslyndu istjórnmálastefnunni
hefir hann ávalt fylgt og gengið
berhögg við ýmsa af vold-
ugustu forkólfum íhaldsins, þar
á meðal brezku lávarðana marga
hverja. í skaps'munum svipar
Smuts að ýmsu leyti til Woodrow
Wilsons, fyrrum forseta Banda-
ríkjanna. Og pegar Wilson
fór frá völdum, að ’miklu Ieyti yf-
unnar og heim aftur, hvernig
vogarðu þér að taka allan graut
inn hans?” Paavó roðnaði aí
blygðun og lét ausuna með , , ___,•___i
grautnum, aftur í pottinn. Eins íentir gaman ^5.]’688^. 0 * Bandaríkjaþjóðinni og jafnvel
og elding birtist það fyrir honum ^ef 1^ha.nnj^lsað^Tíf þitt!” hinum mentaða heimi í heild
hann glögt innri röddina í Penttú j irgefinn af þingi og þjóð, þá varð
segja: “Manstu hvernig þú: það hlutverk Smuts, að benda
, að hann hefði verið að því kom-]
á það, að þrátt
smm
fyrir alt og alt,
fór hún með hann heirn meðsér leiJdi h_nn T,vr]At]P<r„ til OŒ1+i_ inn aS gera ranot; en hvað hafði Paavó óx nú upp og varð stór og öæri hugsjónamaðurinn Woodrow
og gaf honum sykrað mýólkur-, með sér pegar Paavó var kominr ha'‘nlað honum’ það var meira en efnilegur drengur. Og guð hag- tVilson höfuð o<r ihe.ríW vfir fi»afn
hlaup svo Paavó hætti að gráta.( . 8æti aitt gat hann athugað um; hann gat ímyndaJ sér’
Móðir Paavó hafði sagt honum hv_rfi qit+ h_t.lr „ hnrfXí ó Smatt og smatt vandi _
...... ’ við að heyra þessar raddir; hann: börnunum yfir kverið sitt, þa
heyrði plóginn segja við stein
aði þvl svo til, að þegar prestur- .
Smátt og smátt vandist Paavó inn kom ’að húsvitja, og hlýddi j 511)3 samtl armenn
upp í
fögru
á fingramáli þeiria, frá Guði, og ljðsin( prestinn, fólkið og
það hve kærleiksrfkur hann væri_ háu kirkjubvelfinguna og
allri sinni skapaðri skepnu, en; málverkin j.ar En af lþví
sérstaklega þætti honum vænt gat ekki heirt neitt ,hljóð
um lítil börn, 'sem ættu bágt. agi hann útaf
Drengurinn hafði því lært að!
skilja að Guð gæti gert alla hluti,; pá skeði það undursamlegasta
hitti hann vesalings fáfróða Paa-j
inn í akrinum: “Hafðu þig burt vó, sem ekki þekti stafina. Og þar
General Smuts er lýðstjórnar-
maður í húð og hár. Hann ann
hann hé*an sv0 akur minn megi v8rða sem rátt áður ihafði verið settur á j ^nglandi heitast og bezt, sem
sofn-
frjósamur.”
stofn skóli í borginni, fyrir börn i ^önnu lýðstjórnarlandi. Glad-
Vatnið undir isnum barði yfir- eins og Paavó, þá sendi prestur- tone, Brigth og Asquith, eru
! mennirnir sem hann dáist mest
að. Nortcliffe, Beaverbrook og
borði sínu upp að grjóthörðu ís- j inn hann þangað.
Drengurinn lærði þar að lesa
þrigja ára að aldri og á því vænt-
anlega enn langan stjórnmálafer-
il framundan. Hann þykir ekki
að eins djúphygginn stjórnmála-
maður, heldur og framúrskarandi
einarður og réttsýnn.
Þakkir.
Herra prentsmiðju eigandi And-
rés Helgason í Kandahar, Sask.?
hefir um undanfarin ár, árlega
sent og gefið jólaspjöld til gam-
almennahælisins Betel, Gimli,
Man., til útbýtingar ’milli okkar
gamalmennanna á hælinu. — Nú
Og að hann heyrði æfinlega bæn-| Guð sendi engil sinn til Paavó, þakinu og stundi: “Ó, það er svo
ir þeirra, sem beiddu hann í al-1 °ÍT engillinn talaði til hans. En kalt í vatninu.” Víðirrunnur- og skrifa, líka handverk. Hann
vöru, af einlægni. Lika hafði; takið eftir því að englar tala ekkij inn sagði við þokuna: “því byrgð- var iðinn, reglusamur og sérlega
Paavó tekið eftir því, að þeim,! við smábörn í orðum heldur hugs ir þú sólina, svo
hertoga eða lávarða-samábyrgð-
eg get ekki bagUr, svo ekki leið á löngu þar |nni> hefln hann alla jafna ^verið
við vatnsfötuna: “Næst þegar þú . f5,qtaT1 fðt með iðnrekstur sinn, „ . _ ,, _ ,
. . , ,* ,. ,, • a rasl'an ioi, meo j General Botha gegn Englendmg-
lprnnr í sinuna SKaltu ekki xu: aíólfnr vplt.i i &
„Guð hefir heyrt bæn þína,“| lemur mig í síðuna, skaltu ekki 0 átti ,verkstæði sjálfur veltij
sagði engillinn, þú skalt heyrajkoma upp aftur.” Blá smájurt hann þyi fyrir sér> ihvort Lísaj um- Ursllt þe9S striðs eru ollum
þögnina tala. En vita máttu það, j sagði við fótinn á Paavó: “Paavó myndi vilja mann eins og sig hei'mi kunn.
að guði verður ekki goldið með minn góður, stígðu ekki ofan á higa sagði ekki nei. Þau voru
fé. Hann er ríkur. Hann á allan mig, því þá dey eg.” Hrútaber-
heiminn. Svo að þegar morguntíð-1 ið sagði við hendina á Paavó:
pú mátt tína mig, reyndu svo að
tókust með
ir eru úti þá skaltu fara og sækja j
því vígð saman og
þeim góðar ástir.
Paavó kom sér ávalt vel,
því
peninginn er þú lagðir hjá altar-; láta nógan sykur út á mig, og þá; hann yar g5ðgjarn 0g einlægur.
inginn, sem þú lagðir hjá altar-j verð eg ekki svo súrt.” 0g húfan jjann vissi hverjum hann átti það j ur uppreist pjóðverja í Austur-j;
inu og gefa hann gömlu fátæku sagði við höfuðið á Paavó: “Ef þú að hakka og lofaði guð fyrir rödd-i Afríku og urðu úrslitin þau, seml
konunni, se’m er rétt fyrir innanj kastar mér í lækinn, hleyp eg 1
kirkjudyrnar. Því viljirðu gefa burtu frá þér.” Þegar suma
Guði lítilfjörlega þjónustu þína,! ið kom iheyrði Paavó
ín i mannshjartanu.
pyki ykkar undarlegt, að hann
grasið j Paav,0 rnállausi og heyrnarlausi,
fyrir hans mikla kærleika til segja: “Nú get eg vaxið alt sem heyrði raddir skógarins, vatnsins
L í 1— n t r n wXii »tX t t n X *Tnwn N11 1* ú rf XTl 1 11 rf n 14" 1 O Tl /I 1 __ 1 O Ti /I 1 ■ 1 f J ’
sem unnu eitthvað fyrir foreldra unu'm. Munið það"því börn að þegj breytt úr fífunni minni.” Girð-: til hann varð útlærður snikkari.
hans, þeim urðu þau að borga.jar ykkur kemur góð hugsun í j ingin sagði við furuna sém óx Enginn 1 sókninni þótti smíða
„Ef að eg bara ætti nú eitthvað hug. þá er það engill Drottins að rétt hjá henni: “Lof mér að aðra eins stóla og borð eins og
til þess að borga Guði ’með“,hugs-| tala til ykkar. Engillinn sagði styðja mig við þig, sérðu ekki að hann Paavó.
aði Paavó, „þá skyldi eg nú biðja við Paavó: „Paavó“; ,,Hér er eg‘ eg er að detta,” Brunnurinn sagði j>egar hann hafði komið sér
ihann að kenna mér að heyra og svaraði Paavó.
tala.
Drengurinn hafði‘aldrei komið
til kirkju; hann, sem hvorki gat
heyrt sálmasönginn né prédikun-
ina? En á jóladags'morguninn
þegar faðir hans beitti hestunum
fyrir sleðann og sysbkini hans
áttu að fá að fara með foreldrum
þeirra til kirkju, fanst móður
þeirra ekki rétt gert að skilja
Paavó eftir einan iheima; svo
hún spurði ihann hvort hann vildi
ko'ma líka.
Koma lfka! Já það svaraði því
að Paavó vildi koma.
Fara á sleða til kirkjunnar á
jóladags'morguninn. Slíkrar á-
nægju hafði hapn aldrei orðið að-
njótandi. f'!
Bróðir hans og systir höfðu
hvort um sig fengið tíeyring til
þess að leggja í kirkjusjóðinn
svo auðvitað var Paavó gefinn
tíeyringur líka, en móðir hans
gleymdi að segja honu'm til hvers
hann væri ætlaður.
Hann var nokkuð stór og
þungur þessi tíeyringur, miklu
stærri ,-heldur en eineyringar eða
fimmeyringar þeir sem ökumenn
gáfu honum stundum fyrir að
opna hliðið; svo Paavó fanst tí-
eyringurinn vera bara heill sjóð-
ur. Aldrei hafði hann verið svona
ríkur fyr. Nú átti hann þó eitt-
hvað til að borga Guði 'með. Alla
leiðina til kirkjunnar braut hann
heilann um það hvað 'hann ætti
að segja við Guð; hvernig hann
lítt 'hlyntur. General Smuts
naut mentunar við Ohrists Coll-
ege, Cambridge og útskrifaðist
þaðan í lögu'm. Þegar Búastríð-
ið braust út, barðist Smuts, ásamt
og sá sem vald 'hafði, því að baki
sér hafði hann lítt skiftan þjóðar-
vilja.
pað var General Smuts, er í
samráði við þá Robert lávarð og
Woodrow Wilson, gerði frum-
drættina að þjóðbandalags sátt-
málanutm í París. Það var einnig
fyrir hans tilstilli, að Robert
Cecil var kjörinn fulltrúi Suður-
Afríku sambandsins til að 'mæta
þar sem fulltrúi þess á þingum
þjóðbandalagsins í Geneva.
General Smuts, en einn þeirra
manna, er telja Versalasamning-
ana hafa verið of stranga. Hann
kveðst óttast, að ,svo fremi, aí
eigi komist á nánari samvinna ( fyrir jélin hefir hann sent o*
meðal hinna ý’msu Evrópu þjóða | gefið okkur gamalmennu’m hér,
en nú á sér stað, og það sem “Heilræði Hallgríms Pétursson-
fyrst, megi þá og þegar búast við a'r( skrautprentuð, 10 eintök
nýju stríði. Aðfarir Frakka í Ruhr hverju okkar, með þeim tilmælum,
héruðunum, telur General S'muts að við utbýttum “Heilræðunum”
óverjandi með öllu. Vill hann
ennfremur láta lækka til muna
skaðabóta fjárhæðir þær, er pjóð-
verjufm voru dæmdar að greiða.
Um stefnuleysi Baldwinsstjórnar-
innar í utanríkismálunum hefir
hann verið harðorður mjög og er
alt annað en hlýyrtur í garð Po-
incare’s.
Áhrif General S»muts á Eng,
landi, eru næsta víðtæk og ýmsir
virðast þeirrar skoðunar, og það
ekki að ástæðulausu, að stjórnar-
formenskan á Bretlandi, ihefði
auðveldlega getað fallið i hans
'hlut, ef hann Ihefði losnað við
stjórnarforystuna i Suður-Afríku.
General Smuts, er fimtíu og
milli barna og unglinga, er okkur
það skylt og Ijúft. — Fyrir ofan-
greind jólaspjöld, votturn við gef-
andanum, okkar beztu þakkir, við
óskum efandanum, hr. Andrési
Helgasyni, gleðilegra jóla, far-
sæls nýs árs i— árs og friðar. —
Betel, Gimli, Man., 15. des. 1923
Gamalmennin á Betel.
Norðurálfan er myrkasti dalur-
inn í sögu hins nýja tíma. — Frið-
þjófur Nansen, frægur norskur
stjórnmálamaður og landkönnuð-
ur.
Árið 1914, er heimsstríðið
mikla hófst, hölluðust báðir þess-,
ir nafnfrægu hersböfðingjar á |
sveif Englendinga og bældu nil-
kunnugt er, að þýzka stjórnin JP
þín, þá verðurðu að vera góðuri eg vil.” Og alt landið — landið
við alt, sem lífsanda dregur. Það hans Paavó — vort eigið land, j
er því sannleikur að sá, sem af; sagði við sólina: “Kæra sól,
einskærum góðvilja gefur fátæk-: “lsetu nú bænirnar þínar er þú legt
. -. L _ 1 í __ TV J 1 tá I ___ _ __ 4- t 1 .ti' X rt „ — \. I /I /1 ,, nm X \
og stjarnanna, þá getið þið,
börnin góð, séð við nánari um-
hugsun að slíkt er ekkert óvana-
um, hann lánar Drotni.“
gengur til viðar og biddu guð að; Iaddir
messugerð og fólk var að tínasU un, svo að börnin mín ástkæru hjallanum og furuvafningar eru
kýrnar ykkar og smá prik félagar,
út úr kirkjunni. Drengurinn eignist græna akra og góða upp
mundi orð engilsins og spurði skeru.” Paavó var nú orðinn öllu |
móður sína hvort bann mætti þessu vanur. Honum fanst það við hað
fara inn að altarinu. Hún leyfði ekki undarlegt lengur
En það sem hann undraðist, var runnurinn
að heyra röddina í sjálfum sér !kallar til hín og býður j,ér goðan
tala. Þegar ihann var óiþekkur j daginn.
sagði röddin:
tapaði 'þar lendum sínum öllum. |
Að ófriðnum mikla loknurn, i
ko*mu fram háværar raddir frá;
aragrúa af smáþjóðum og þjóðar- j
brotum, er kröfðust fullveldis-
viðurkenningar. par á meðai
Flest ykkar heyra slíkar
Þegar þið leikið ykkur
pegar Paavó vaknaði var úti lofa þér að skína hlýlega á morg- að brdðU‘m eða steinum, upp á voru Búarnir, eða nokkur hluti
-------* __ r-ii------ xí--------tviít, ------------------------------- __ _ - • þeirra, undir forystu Herzog, er
stofna vildi nýtt lýðveldi. Gegn
Vér óskum öllum lesendum
Lögbergs, sem og öllum Is-
lendingum í heild sinni,
Gleöilegra Jóla og Nýárs!
R0BINS0N & C0. Ltd.
Departmental Store
WINNIPEG, - MANITOBA
...........................iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii:iiiiiiiiiiiiiiiiEiiijiiiiiiiiiiiiii;i!iiiiii!iiiiiiiiiiiiiiffl
1111 P II Hví a« ÞTast af
Lf ! I L blæðandl og bðlgr-
I f. i || ■'l lnnl xyllinlæö?
■ ■ ■■ b U TJppskurCur ðnauC.
synleirur. pvt Dr.
Chase’s Olntment hjálpar þér strax.
«0 cent hylkitS hjá lyfsöluna eCa frft
Kdrnanson, Bates & Co.,- Ldmlbed.
Toronto. Reynsluskeríur sendur ó-
kev"ls. ef nafn fessa blabs er tiltek- ■
oent frtmerk'
það, því hún hugsaði að hann
ætlaði að skoða betur altaristöfl-
una fögru. En Paavó tók bara
peninginn sinn til baka og gaf
hann svo görnlu fátæklegu kon-
unni, sem 'honum var til vísað.
Aksturinn heim var kapp akst-
ur, sem líf lægi við. í hpgum
manna toldi ennþá sú bjátrú, að
á akri þess, sem fyrstur kæmi
heim frá kirkju á jóladagsmorg-
uninn, sprytti hampurinn best á
komardi sumri. Menn börðu þvl
hesta sína áfram alveg 'miskunar
Iaust. Alt í einu iheyrði Paavó
hestana segja: „Hví berjið þið
okkur svona? Við hlaupum eins
hart og við framast megu‘m.“
Drengnum virtist það næsta
undarlegt að hann gat heyrt og
skilið tungumál ihestsins; en
hann átti eftir að heyra það, se*m
var ennþá undursamlegra.
Klukkan var nærri átta, samt
\>á talar þetta við ykkur og þið
Eins og biricitréð tali
ekki á vorkvöldin og bláberja-
í hliðinni. Hann
g býður
pað er lekkert undar-
“petta er rangt”. pegar hann
var þægur og 'hlýðinn sagði hún:
“Þetta er rétt”. En verst af
öllu var þegar hann ætlaði að
skrökva, þá fór röddin að gráta
og væru aðrir honum góðir, ev
hann þakkaði það í engu, þá barm-
aði röddin sér, grét og stundi.
Þetta var óiþolandi! Paavó ’mátti
bara til að vera sannorður, þakk-
látur og góður við alla; annars
hefði hann bara ekki haft nokk-
urn frið. Þessi eilífa rödd var
sí og æ að vara hann, ávíta eða
þakka ihonum — hvað sem hann
gjörði.
Hann spurði sjálfan sig hvort í
öðrum myndu vera slíkar raddir
innvortis. Honum fanst líklegt
að svo væri. En vaðmálsfötin
legt.
Rannveig K. G.
Sigbjörnsson.
General Smuts
Yfirráðgjafi Suður-Afríku Sam-
bandsins, General Jan Christian
Smuts, er einn þeirra manna, sem
'mest hefir kveðið að innan tak-
marka brezka veldisins í seinni
tíð. Þó er hann ekki brezk-
fæddur, heldur hollenzkur að ætt.
Lengi vel framan af, eftir að
Smuts tók að gefa sig við stjóm
málu'm, hugðu margir hann vera
hálfgerðan flysjung. En áður
en langt um leið, komust menn að
annari niðurstöðu. Maðurinn
kröfu þeirri snérist Smuts önd-
verður, taldi Suður-Afríku sa'm-
bandinu stafa af því hættu, er vel i
gæti til þess leitt, að hvíti kyn-
stofninn yrði þeim blakka að
bráð.
Um þessar mundir studdistl
S'muts við harla takmarkað fylgí
á þingi, er gerði honum örðugra |
fyrir með framkvæmdir allar, en
ella mundi verið hafa. Bjarg-
I
aðist stjórnin oft af við atkvæða-
greiðslu, sökum sund'rungarinn-
ar milli verkamanna og lýðveldis-
sinna. Um vorið 1921 * rauf
S'muts þingið og lét ganga til
kosninga. Lauk þeim þannig,
að hann vann hinn frægasta sig-
ur. Féllu jafnaðarmenn og
lýðveldissinnar í hrönnum í hild-
arleik þeim, það er að segja í
pólitísku'm skilningi. Þegar á
Lundúnastefnuna síðustu kom,
gat General Smuts talað þar, eins
RJOMI
Styðjið heimaiðnað með því að styrkja yðar
eigið félag og fá fult verð fyrir framleiðsl-
una.
Hafið hugfast, að samvinnu markaðurinn cr
eini framfaravjegurinn að því er landúnaðinn
snertir. Látið ekki glepja yður sjónir, farið
að fordæmi annara þjóða, sem hafa sannað, að
samvinnumarkaðs aðferðin er sú eina, er
skapar gott verð á mjólkurafurðum.
SENDIÐ RJÓMANN TIL
The Maniloba Co-operative Dairies
LIMITKD ll