Lögberg - 27.12.1923, Page 3
LÖCBERG FIMTUDAGINN
27. DESEMBER 1923.
Bls. 3
8SSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSS8£5SSSSS5SSS£SáS2SSSSSSSS8SS
Sérstök deild í hiað inu
ssss^ssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssss
S O L S
^ÍSS?^SS^S5SSSSSSSS2SS2ISS2SSÍSS8SS88ÍSS8W
Fyrir börn og ungiinga
SSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSS33SSSSSSSSSSS
Stjarnan eða Sverðið.
Harúkó San, japanskur stúlkukrakki, var á hraðri
ferð eftir strætunum í Tokyo, einn jólamorgun. og í
frostloftinu heyrðist vel skröltið í litlu tréskónum henn-
ar. önnur börn slóust í för með henni. Voru þau á sömu
leið og hún. Var ferð þeirra aflra heitið til sama húss-
ins, þar sem fram átti að fara merkileg athöfn. Börnin
hlupu alt sem þau orkuðu, til þess ekki að fara á mis við
nokkurt augnablik hins nýja dags, sem var svo ólíkur
öllum öðrum hátíðisdögum, er þau ihöfðu kynst. Það var
jóladagur — ólíkur stúlkna-hátíðinni eða drengja-há-
tíðinni, þótt báðir þeir dagar væru fulldásamlegir. Allir
í Tokyo vissu um þessa daga, en jóladagurinn var nýx
dagur. Jafnvel Harúkó San og börnin, sem með henni
voru, höfðu aldrei séð jólahátíðar-ljald. Margir vinir
þeirra höfðu ekki einu sinni heyrt jólanna getið.
Harúkó San og börnin þau, sem með henni hlupu, létu
eikki standa á sér. Þau voru komin að húsi trúboðans,
þar sem hátíðahaldið átti að fara fram, hálfri stundu
á undan tilteknum tíma. En trúboðs-konan var samt við-
búin að taka á móti þeim, því hún bjóst við þeim, enda
var nóg að gera til undirbúnings þangað til allir voru
komnir. Og svo kom jólatréð grænt og glitrandi og gló-
andi af kertaljósum með stjörnum í toppnum eins og
deplandi augum framan í þau. Allir, sem sungið gátu,
sungu með jólasálmana eins ogibörn í Ameríku jóladags-
morguninn, nema að orðin voru á japönslku. En þau
hljómnðu svo yndislega, að þótt þú skildir ekki japcnsku
þá var þér samt ljóst hvað bjó i hjarta söngfólksins.
Að því búnu settust börnin og fullorðna fólkið á gólf-
ið, og veit+ist þeim létt að setjast niður fallega og hæ-
versklega; því tréskóna sína höfðu allir skilið eftir við
dyrnar Harúkó San, klædd í fallegu kímónóna sína
(ytri fatnaður japanskur), stóð glöð á fætur og mælti
fram nokkur fagnaðarorð til gestanna , sem trúboðskon-
an hafði kent henni. Næst stó á fa>tur drengur,lítið
stærri en Harúkó San, og las upp úr sér orðrétt, án þess
nokkur minti hann á, jólaguðspjallið. söguna um fæðing
Jesú eins og guðspjaílamaðurinn Lúkas segir frá. AUir
skildu hvert orð, sem hann sagðí. Og þegar hann hafi
loki ðað segja söguna, fanst manni eins og Jesúbarnið
sjálft væri þarna í hópnum, þótt engin sæi það.
Gjöfum var svo útbýtt til allra barnanna. Fékik hvert
barn leikfang og bók, er skýrði frá jólunum og barninu
í Betlehem. Allra síðast beygði Harkúó San höfuðið og
börnin hin og foreldrarnir og ö'mmur barnanna, þær sem
komið höfðu^ meðan trúboðinn bað Guð, sem elskaði svo
heiminn, að hann sendi son sinn eingetinn á jól-
unu'm til jarðarinnar, að blessa sunnudagsskólann og
og alla viðstadda, og hjálpa þeim til þess að læra betur
að þekkja Jesúm Krist, og láta þá fá að heyra fagr.aðar-
boðskapinn, sém enn hefðu ekki séð jóla-stjörnuna.
Harúkó San litla var í sannleika mjög glöð og ekki
síður áköf í því, að ‘mamma hennar og paþbi fengju að
kynnast betur nýju trúarbrögðunum, sem trúboðinn
kendi.
Sverðið.
Nokkrum dögum á eftir dýrlegu jólasa'mkomunni þess-
ari í Tokyo kom í janúar einhver kaldasti dagurinp á
árinu. Jörðin var öll þakin snjó. Fólk reyndi að verjast
hinum sára kulda ‘með því að klæðast þrem og fjórum
kímónóum. Harúkó Sán sá nú undarlega sjón innan um
þetta fólk á strætunuvn, sem notalega var klætt. parna
hlupu karlmenn og drengir svo hundruðum skifti út og
inn á milli þeirra, klæddir í eina þunna, hvíta kimónó
skjálfand í kalsaveðrinu, sem stóð beint ofan af fjöllun-
um, — hlupu eins og hún og börnin hin höfðu hlaupið
jóladagsmorguninn, nema ennþá hraðara, en auðsjáan-
lega óglaðir í hjarta; því þeir voru allir daprir í bragði,
þótt hver þeirra hefði ofurlitla bjöllu á sér, sem ‘hringl-
aði 'mjög fjörugt við hlaupin. Svona hlupu þeir áfram
líklega fleiri mílur, uns þeir komu að Budda-hofi, sem
helgað er Fúdó San. Harúkó San hafði verði kent það,
að Fúdó San væri mjög voldugur guð. Hún hafði séð
mynd af honum með stutt sverð í annari hendi, en kaðal
í hinni en eldsloga að baki ihonum. Móðir hennar hafði
sagrt henni, að sverðið væri til þess að hræða vonda
menn, enn kaðallin til að binda þá; en eldurinn ætti að
sýna að Fúdó San væri guð spekinnar.
Hlaupararnir þutu nú inn í garð hofsins og að brunni
í nánd við það. þar námu þeir staðar, dróu upp stóra
fötu af köldu vatninu, hverja á fætur annari, og jusu
yfir skjálfandi líkami sína, til þess að hreinsa sig af
synduvn sínum. pví næst hlupu þeir til tveggja annarra
hofa, og endurtóku þar sama þvottinn. Að iþví búnu sneru
þeir aftur til Fúdó San. Þá afhentu prestar þeim, hverj-
u'm fyrir sig pappírsmiða, er áttu að vera þei,m trygging
fyrir því, að þeir fengju hluti þá er þeir bæðu um. Með
þennan pant sinn fóru þeir svo, hver u'm sig til síns
vildarguðs, og báðu um það, sem hjarta Iþeirra girntist.
Þegar Harúkó San sá þá, vissi hún óðara að þeir hefðu
aldrei heyrt um jóla-stjörnuna og jólatréð, Guð kærleik-
ans og komu sonar hans til 'mannanna. peir tilbáðu þá
beztu tegund af guði, sem þeir þektu guð með sverð í
hendinni. Engin vonarstjarna á himnum með fyrirheit
um kærleik og frið lýsti þeim, heldur aðeins sverð hefnd
ar til handa öllum þeim, er vanræktu að frða reiðan guð
með sverð í hendi og eldsloga að baki sér.
,,Eg vildi“, sagði Harúkó San litla,—
“Œ, eg vildi að eg gæti gefið þeim stjörnu í staðinn
fyrir sverðið. Eg vildi að þeir gætu komið til jólatrés-
ins O'kkar. Eg vildi að allir í heiminurn gætu komið!’
Ef til vill hjálpaxf sagan þessi þér til þess að skilja, af
hvaða ástæðum eg vil vera í Japan og segja Japönumfrá
Guði okkar, sem er kærleikurinn og við þekkjum svo vel
fyrir son hans Jesúm. Þú þekkir hann víst?
S. O. Thorlaksson
Alt verður þeim til góðs,
sem guð elskar.
Nokkur orð úr minnisbók fátæks prests
á Englandi.
Bakarinn er mjög óvingjarnlegur maður. Þótt
eg sé honum ekki lengur skuldugur, slóst hann þó
upp á Polly mína, þegar hún sótti brauð til hans, af
því að 'henni þótti það of lítið og hálfbrent. Hann
varð þá svo reiður og hávær, að þeir( sem um götuna
gengu stóðu við til að heyra hvað um væri að vera.
Biðán sagðist hann ekkert mundu lána mér framar,
og við yrðum að kaupa brauð okkar annarstaðar Mig
tók þetta sárt vegna Polly; við áttum svo bágt með að
hugga hana. Eg skil ekki hvernig bæjarbúar hér
frétta alla hluti. pað er nú altalað hér í bænum,
að herra 'Smarth ætli að senda hingað annan aðstoðar-
prest í staðinn fyrir mig — það yrði dauðamein mitt.
Jafnvel slátrarinn hefir heyrt eitthvert ávæni af
þessu, því að það var ekki tilgangslaust, að hann sendi
konu sína til 'mín, til að kvarta um hinar bágu kring-
umstæður, o)g segja mér, að hann gæti ekki eftirleiðis
selt kjöt, nema fyrir borgun út ;í hönd. Annars var
konan mjög hæversk, og fullvissaði okkur um, að sér
væri mjög vel til okkar; hún réð okkur til að kaupa
kjöt okkar hjá Golswood, því að 'hann væri ríkari og
ætti hægra með að íbiða eftir borgun fyrir vörur sínar.
Eg vildi ekki segja þessari góðu konu, hvernig þessi
okurkarl fór með okkur í fyrra; hann seldi okkur þá
kjötið miklu dýrara, en við gátum fengið það hjá
öðrum, og sagðist þurfa að fá rentu af fé sínu, þegar
það væri ekki iborgað út í hönd.
Allir mínir peningar voru ekki fullar 40 krónur.
Hvernig ætli það fari fyrir okkur, þegar enginn þor-
ir að lána o'kkur matvæli? og ef herra Smarth tekur
annan kapelán, þá verð eg og vesalings börnin mín
rekin út á götuna. Gott og vel! eg get líka fundið
guð minn á götunni.
19. dag desembermán.
Um morguninn. Eg vaknaði snemma í morgun, og
var að hugsa um, hvað jeg ætti til bragðs að taka í
þessu báginda basli mínu. Mjer kom til hugar, að jeg
ætti ríkan frænda að í Cambrid'ge; en gætti þess jafn-
framt, að frænda-afli fátækra manna er enginn, og að
það eru einungis hinir ríku, sem eiga ættingja. Ef jeg
á nýársdag fengi rnítrið, sem Polly dreymdi, þá vildu
allir Englendingar vera í ætt við mig.
Jeg hefi skrifað herra Smarth svo látandi brjef:
„Háæruverðugi herra! Með sárum kvíða og mikilli á-
hyggju skrifa jeg yður þessar línur, því það er á al-
mæli, að þjer ætlið að taka annan kapellán í staðinn
fyrir mig; jeg veit ekki h-vað satt er í því. Embætti yð-
ar, sem þjer hafið trúað mjer fyrir, hefí jeg gegnt með
alúð og trúmennsku, prjedikað guðsorð 'hreint og ófals-
að, og aldrei heyrt, að nokkur hafi kvartað yfir mjer,
og jafnvel samviska mín sakfellir mig ekki. Jeg bað yð-
ur auðmjúklega um að bæta dálitlu við mín litlu laun,
en þjer töluðuð þá um að lækka þau, og hrökkva þau þó
naumast til að kaupa viðurværi handa mjer og mínum.
í þessu efni verður yðar mannelskufulla hjarta að tala
mínu máli. Formanni yðar þjónaði jeg í 16 ár, og yður
hefi jeg þjónað í 3 missiri. Jeg er nú á 50. aldurs ári
og farinn að verða gráhærður. Jeg á enga kunningja
nje volduga vini, er geti hjálpað mjer; jeg hefi enga
von um að geta fengið annað embætti, og, get ekki á
annan hátt aflað mér daglegs brauðs; svo eg og bö'rn-
in mín erum komin upp á yðar náðir, og ef þér bregð-
ist okkur, liggur ekki annað fyrir okkur, en að komast
á vonarvöl.
Dætur mínar, sem eru að vaxa upp baka mjer meiri
og meiri útgjöld, þótt við spörum við okkúr á allar
lundir; eldri dóttir mín, Jenny, er fyrir framan hjá
mjer, og gengur yngri dóttir rninni í móður stað. Við
höldum enga vinnukonu, heldur verður dóttir mín að
gjöra öll vinnukonu verk; hún býr til matinn, og jafn-
vel 'bætir skó; en jeg verð að gera við klápa og kyrnur.
ditta að húsinu, hreinsa innan ofna, hugsa um garðinn
og vera eins og vinnumaður.
Hingað til hefir Guð 'miskunnað okkur; og enginn
sjúkdómur Ihefir komið á heimili mitt; eg hefði ekki
getað keypt meðul, né vænt mér hjálpar ií þessum
litla bæ.
Dætur mínar hafa boðist til að vinna hjá öðrum, þvo
og sljetta ljereft, sauma og bæta föt, en þær hafa sjald-
an fengið vinnu, því að hvert heimili hjálpar sjer sjálft
eins og það getur best, og enginn er hjer ríkur.
An þess að orðlengja þetta framar fel jeg málefni
mitt Guðs föðurlegu forsjón og brjóstgæðum yðar, og
bið yður, háæruverðugi herra, að halda mjer ekki leng-
ur í þessari pínilegu óvissu“.
ipegar jeg var búinn að enda þetta brjef og senda
Polly með það á póststofuna.fjell jeg á knje og bað
Guð heitt og innilega, og bænin huggaði og styrkti mig.
Síðan fór jeg inn til Jenny, sem sat við verk sitt, svo
róleg og yndisleg, eins og guðs engill, með blíðu brosi
á vörum sínum; gekk jeg þá hughraustur og ókvíðinn
að skrifborði mínu, og tók saman ræðu um gleði fátæks
manna **********
í kirkjunni tel jeg eins rnikið um fyrir sjálfum mjer,
eins og fyriir nokrum öðrum. Batni enginn annar við
ræður minar, þá batna eg þó sjálfur; hafi enginn
annar huggun af orðum mínum, þá hefi eg það þó
sjálfur að mér finst. — pað fer lí-kt fyrir okkur
pretunum eins og fyrir læknum; þeir þekkja kraft lyfj-
ja sinna, en vita ekki, hver áhrif þau kunni að hafa á
mismunandi líkamabyggingu sjúklinganna.
Sama morgun.
í morgun fjekk jeg Ibrjefseðil.sem einhver ókunnugur
maður sendi mjer úr veitingahúsinu, þar sem hann
hafði verið í nótt. ókunnugi maðurinn bað mig að gjöra
svo vel að finn sig snöggvaat, því sjer lægi mikið á því.
Jeg fór þá þangað. Þetta var ungur og fríður maður,
hér um bil 26 ára að aldri, með drengilegu yfirbragði
og mjög látprúður. Hann var í gatslitnum frakka og
ónýtum stígvélum, sem skarnið var orðið hart á frá
því deginu'm áður. pað var betra í hattinum hans en
mínum, en hann var slitnari en ga'mli hatturinn minn.
pótt þessi ungi maður væri illa til fara, leit 'hann þó út
fyrir að vera af góðum ættum; að minsta kosti var lín
hans fannhvítt; en það gat verið að einhver hefði gefið
honum það af meðaumkun.
Hann leiddi mig inn í klefa við hliðina á gestastof-
unni, bað mig ótalsinnum að fyrirgefa, að hann hefði
gert mjer þetta ómak og tjáði mjer með hinni mestu
auðmýkt að ihann væri hjer mjög báglega staddur.
hann hefði komið hingað í gærtoveldi, en þekti hjer eng-
an rnann, og því hefði hann snúið sjer til mín sem
sóknarprests ibæjarins. Hann bætti því við, að hann að
iðn væri leikari, en hefði ékki fasta atvinnu sem stæði,
og ætlaði því að fara til Manchester; en farareyrir
Professional Cards
sinn væri því nær uppgenginn.svo að hann jafnvel ekki
gæti borgað gestgjafanum þar á staðnum til fulls, og
því síður haldið ferðinni áfram; þessvegna hefði hann
í vandræðum sínum leitað til mín. Hann sagðist mundi
geta komist af með 10 krónur, og gæti jeg hjálpað sjer
um þetta lítilræði, skyldi hann skilvíslega og þakklát-
lega borga mjer það aftur, jafnskjótt og hann kæmist í
fasta stöðu. Hann kvaðst heita Jón Fleetmann.
Hann hefði ekki þurft að lýsa neyð sinni svo ná-
kvæmlega fyrir mjer, því að í andíiti hans lýsti sjer
enn meira hugarangur og ráðaleysi, en í orðum hans;
en hann hafði sjeð á mjer eitthvað svipað þessu, því
þegar hann leit framan í mig, varð hann skelkaður, og
sagði: „Ætlið þjer að skilja mig hjer eftir ’hjálpar-
lausan?“ '
Jeg sagði honum frá öllum efnahag mínum, og dró
ekki dulur á, eg sagði honum að það isem hann
beiddi mig um, væri fjórðipartur af öllum mínuvn pen-
ingum, og þar á ofan væri jeg óviss u'm, hvort jeg fengi
að halda mínum litlu launum, eða yrði sviptur þeim. j
Alt í einu kólnaði útlit hans, óg í þungum hugsunum
sagði hann: „þjer barmið yður við bágstaddan mann :
og jeg beiðist einkis af yður; en er þá enginn svo greið-
vikinn í þessum bæ, að hann vilji hjálpa mjer?“.
'
Mér hnykti við, og eg skammaðist mín hálfveg*
fyrir að hafa útlistað fyrir herra Fleetmanp þær
kröggur, sem jeg var í, því hann kynni að halda að jeg
hefði gert það, til að eiga þess hægra með að vera
harðbrjósta við sig. Jeg rendí nú huganum yfir alla
bæjarbúa, en þorði engan að nefna, sem bæði hefði efni
og vilja tl að rjetta ókunnugum rnanni hjálparhönd.
Verið getur, að jeg hafi ekki þekt nógu vel hjartalag
þeirra. pá gekk jeg til hans, lagði 'höndina á öxl hans
og sagði: „Jeg kenni í brjósti um yður herra Fleetmann j
en hafið þolinmæði eitt augnablik. pjer vitið nú, hve
fátækur jeg er; samt sem áður vil jeg hjálpa yður, sje j
það vinnandi vegur fyrir mig. Að stundu liðinni læt jeg
yður fá svar. Jeg fór síðan heim og sagði á leiðinni við
sjálfan mig: það er þó hjákátlegt, að þessi ókunni mað-
[ ur leitar fyrst til mín . . . leikari til prests. Jeg hlýt að
| hafa eitthvað í fari mínu, sem ósjálfrátt dregur þurf-
amenn og bágstadda að mjer, því að þeir leita mín
j fremur en annara, og get jeg þó manna síst gefið öðr-
um. Sje mjer boðið að borða hjá öðrum, má eiga það víst
I að hafi einhver borðgestanna haft hund með sjer, þá
j fylgir hundurinn með augunum hverjum bita, sem jeg
læt upp í mig? og leggur trýnið upp'á hnéð á mér.
Þegar jeg kom heim, sagði jeg dætrum rnínum frá,
hver þessi ókunpugi maður var, og hvers hann beiddi
mig. Jeg vildi vita, hvað Jenny legði til málanna. Hún
sagði undir eins: „Jeg veit. hvað þú hugsar faðir minn
góður, og því þarf jeg ekkert að ráðleggja þjer“.
„Hvað hugsa jeg þá?“; spurði jeg.
Framh.
DR. B. J. BRANDSON
21«-220 MEDIOAIi ARTS BLDG.
Oor. Graham and Kennedy Sta.
Phone: A-7067
Office tlmar: 2—3
HeimUi: 776 Victor St.
Phone: A-7122
Winnípeg, Manitoba
DR. O. BJORNSON
216-220 MEDIOAI, ARTS BIiDG.
Cor. Graham ajid Kennedy Sts.
Phone: A-7067
Offica tlmar: 2—3
Heiinill: 764 Vietor St.
Phoao: A-7586
Wtnnipeg, Manitoba
DR. B. H. OLSON
216-220 MEDIOAIi ARTS BIiDG.
Cor. Graham and Kennedy Sta.
Phone: A-7067
ViBtalatmi: 11—12 og 1—6.30
Hehnili: 723 Alverstone St.
Winntpeg, Manitoba
THOMAS H. JOHNSON
og
H. A. BERGMANN
ísl. lögfræðingar
Skrifstofa: Room 811 McArthnr
Bullding, Portage A ve.
P. O. Box 1656
Phones: A-6840 o* A-6846
W. J. UNDAIi, J. H. LINDAIi
B. STEFANSSON
Ialenzkir lögfrscöingar
3 Ilomc InTeatment Bullding
468 Main Street. Tal*.: A 4088
Jair hafa einnig akrifatofur a®
Dundar, Riverton, Gimli og Plney
og eru t>ar aC hitta 6 eftirfyigi-
andi timuoa:
Lundar: annan hvern miBvlkuda*
Riverton: Fyreta fimtudag.
Gimliá Fyrata miBvlkudag
Piney: >ri8ja föstudag
1 hverjum naánuSi
DR J. STEFANSSON
218-220 MEDICAíi ARTS BIJOG.
Cor. Graham and Kennedy Sts.
Btundar augna, eyrna, nef og
kverka sjúkdóma.—Er aí hitta
kl. 10-12 f.h. og 2-5 e.h.
Talsími: A-1834. Heimili:
373 River Ave. Tals. F-2691.
DR. B. M. HALLDORSSON
401 Boyd Building
Oor. Portage Ave. og Edmonton
Stundar sérstaklega berkiasýki
og a8ra lungnasjúkdúma. Er að
finna á skrifstofunn? kl. 11—12
f.h. og 2>—4 e.h. Stmi: A-3521.
Heimili: 46 Alloway Ave. Tal-
sími: 8-3158.
ARNI ANDERSON
ísl. lögmaður
í félagi við E. P. Garland
Skrifst.: 801 Electric Rail-
way Chambers
Talsíml: A-2187
A. G. EGGERTSSON LL.B.
ísl. lögfræðmgur
Hefir rétt til að flytja mál
bæði í Man. og Sask.
Skrifstofa: Wynyard, Sask.
Sönn vinátta.
DR. A. BLONDAL
81S Sememet Bldg.
Stundar sérstaklega kvenna eg
barna sjúkdóma.
Er að hitta frá kl. 10—12 f. h.
3 til 6 «. h.
Office Phone N-6410
Heimili 806 Vict»r Sfcr.
Síeii A 8180.
Tveir unglingar, að nafni Antonio og Roger,, annar
Spánverji, hinn frakkneskur, voru einu sinni 'hertekn-
ir af víkingi noklkrum frá Algier. Hann seldi þá
báða í þrældóm; en þeir voru svo lánsamir í óláni sínu
að sami 'maður keypti þá báða? og þessi húsbóndi þeirra
hafði þá til þefts að leggja veg yfir sjóanbamra. peir
gátu talað samn um vini ;sína og vanda'menn, um sjó-
arstrendur sinnar fjarlægu fósturjarðar, þar sem hinn
sami sjór gjálfraði að sandi, og hér freyddi við fætur
þeirra og u'm þá frelsisvon, sem alt af hreyfði sér í
hjörtum þeirra. Þeir lögðu því bráðum fullkomna
vináttu hvor við annan. Einhvern dag? þegar þeir
sem oftar voru í savnvinnu við sjóarströndina, sá An-
tonio skip á siglingu, sem honum virtist nálgast land.
pá sagði hann við Roger: “parna kemur, ef til vill, sá,
sem frelsar okkur.” Roger vissi ekki hvað hann
átti við; 'en Antonio skaut að honum þessum orðum:;
“Eg á við skipið sem þarna er úti; en láttu ekki þræla-
vörðinn ko'mast að því, að við ihöfum séð iþað. Þegar
það er kom nærið nær landi, fleygjum við oíkkur í sjó-
inn og syndum út í það.” En Roger gat ekki vel tekið
þátt í þessari gleði, af því að hann var ekki syndur. Þó
féllst Antonio ekki hugur; heldur sagði hann við vin
sinn: “Þegar þar að kemur, þá haltu fast í belti
mitt; eg er sterkur og syndur eins og selur.” Roger
varð nú mjög áhyggjufullur, því að feginn vildi hann
komast aftur til fósturjarðar sinnar og sjá foreldra
sína, en að hinu leytinu hrylti hann við, að hugsa til
lífshættu þeirrar, sem vinur Ihans þannig legði sig í.
Loksins kom skipið nærri landi; þá sagði Antonio í
hálfu'm hljóðum: “Nú er sá rétti tími; fleygjum okkur
nú í sjóinn;” en Roger vildi það ekki, og sagði grát-
andi: “Eg má ekki tefja þig á sundinu.” En Antonio
lézt ekki heyra það, heldur þreif utan um vin sinn,
stökk með hann í fanginu í sjóinn, og svam af alefli.
pað vildi ’svo heppilega til, að það leið ekki á löngu,
áður en þeir sáust af skipinu, o;g var þá greiddur ut.
skipsbátur, til að bjarga þeiöi. pað voru líka sein-
ustu forvöð, því þegar Roger fann, að vinur hans var
orðinn uppgefinn, vildi 'hann ekki vera honum lengur
til byrðarauka; slepti því ibelti hans og sökk. En An-
tonio neytti allra krafta sinna, til að ná honum og
draga fhann upp aftur. f sama vetfangi bar þar að
skipsbátinn, sem bjargaði þeiim báðum, og voru þeir
þá aðframkomnir. Fyrir tilraunir skipverja lifnaði
Roger bráðum við afur; en ihann varð bæði hræddur
og hryggur, þegar hann sá vin sinn liggja, ®e*m dauður
væri til fóta sinna. Kveinandi fleygði hann sér of-
an yfir hann, og reydi að lífga hann með allskonar
blíðubrögðum, og mikill var fögnuður hans, þegar hann
sá, að vinurinn fór aftur að draga að sér andann.
Vegna góðrar aðhlynningar, sem þeir fengu á skip
inu, náðu þeir sér bráðum aftur, og eftir fáa daga
tóku þeir höfn á Frakklandi, og ekildu þessir vinir
aldfei síðan.
DR. Kr. J. AUSTMANN
848 Somerset Blk.
Viðtalstími 7—8 e. h-
Heimili 469 Simcoe,
Office A-2737. res. B-7288-
DR. J. OLSON
Tannlæknir
216-220 MEanOAD ARTS BIiDG.
Cor. Graliam and Kennedy Sta.
Talsími A 3521
Heimili: Tals Sh. 3217
Phone: Garry 2614
JeBkinsShoeCo.
082 Notre Dame
Avenue
A. S. Bardal
843 SHerbrooke St.
Selui líkkiatui og annast um útfarir.
Allur útbúnaður ei bezti. Ennfrem-
ur selur hann alskonar minniavarða
og iegateina.
HkrKet. tatefaMl N 6.88
Heinaiiis taleíinti N 6806
EINA ÍSLENZKA
Bifreiða-aðgerðarstöðin
í borginni
Hér þarf ekki aS bí8a von úr viti.
viti. Vinna öll ábyrgst og leyst af
hendi fljótt og vel.
J. A. Jóhannssoti-
644 Bumell Street,
F. B-8164. AS baki Sarg. Fire Hal
J. G. SNÆDAL
Tannlæknir
614 Somerset Block
Cor. Portage Ave. og Donaid St.
Talsími: A-8889
Vér leggjum sérstuka álierzlu á að
selja meðul eftir forskriftimi Li Unn.
Hin beztu lyf, sem luegt er að fá em
notuð eingöngu. . pegar þér komið
með forskrliftum til vor megið þjer
vera viss uni að fá rétt það sem kekn-
lrinn tekur til.
COLCDEIJGH & CO.,
Notre Danie and Slierbrooke
Phones: N-7659—7658
Gifttngaleyfisbréf seld
Jolin Christopherson, B.A.
Barrister, Solicitor, Notary
Public, etc.
DOYLE, COSTIGAN and
CHRISTOPHERSON
315 Somcvsct Bldg.
Phone A-1613 Winnipeg
Munið Símanúmerið A 6483
og pantið meðöl yðar hjá oss. —
Sendið pantanir samstundis. Vér
afgreiðum forskriftir með sam-
vizkusemi og vörugæði eru öyggj-
andi, enda höfum vér magrra ára
lærdðmsríka reynslu að baki. —
Allar tegundir lyfja, vindlar, Is-
rjómi, sætindi, ritföng, tóbak o. fl.
McBURNEY’S Drug Store
Cor Arlington og Notre Dame Ave
J. J. SWANSON & CO.
Verzla með fasteignir. Sjá
um leigu á húaum. Annast
lán, eldsábyrgð o. fl.
808 Paris Bldg.
Phonee. A-6349—A-6310
ralsímar:
Skrifstofa: ....
Heimiii: ......
N-6225
A-7966
HALLDÓR SIGURDSSON
General Contractor
808 Great West. Perm. Loan
Bldg. 356 Main St.
JOSEPH TAVLOR
LÖGTAKBltAÐUR
Heimilistala.: St. Jo4m 1844
Skrkfatoíu-Tate.: A(
Tekur lögtakl b«eði
ve'ðekuldir, vtxteekuidir.
sem að lötrum lftur.
Bkrilatofa 9U Mtrin
Farsœlt Nýár, Sólskins-börn,
Giftinga og m/
Jaröarfara- b*om
moð litlum fyrirvnm
Birch blómsali
€16 Portaje Are. T«k. B726
ST iOHN 2 PMNC 3
Verkstofu Tals.: Heima Tate.:
A-8383 A-BSS4
G. L. STEPHENSON
Plumber
Aitekoimr rafmagnsáliöld, svo sent
straujárn víra, allar tegundtr mt
glösum og aflvaka (battertes)
Verkstofa: 676 Home St.
Phone JB-4558 Til taks &
öllum tímum.
Exchmge Auto Iransfer Co.
Flytja Húsgögn og Plauou
Annast flðtt o* vel um alter tec-
undir flutninga; Jafnt 1 mðtt »em
njbim áe*i
A. PRtTDKN.
S7* BUerbrooke 3t.
r