Lögberg - 27.12.1923, Page 3

Lögberg - 27.12.1923, Page 3
LÖCBERG FIMTUDAGINN 27. DESEMBER 1923. Bls. 3 8SSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSS8£5SSSSS5SSS£SáS2SSSSSSSS8SS Sérstök deild í hiað inu ssss^ssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssss S O L S ^ÍSS?^SS^S5SSSSSSSS2SS2ISS2SSÍSS8SS88ÍSS8W Fyrir börn og ungiinga SSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSS33SSSSSSSSSSS Stjarnan eða Sverðið. Harúkó San, japanskur stúlkukrakki, var á hraðri ferð eftir strætunum í Tokyo, einn jólamorgun. og í frostloftinu heyrðist vel skröltið í litlu tréskónum henn- ar. önnur börn slóust í för með henni. Voru þau á sömu leið og hún. Var ferð þeirra aflra heitið til sama húss- ins, þar sem fram átti að fara merkileg athöfn. Börnin hlupu alt sem þau orkuðu, til þess ekki að fara á mis við nokkurt augnablik hins nýja dags, sem var svo ólíkur öllum öðrum hátíðisdögum, er þau ihöfðu kynst. Það var jóladagur — ólíkur stúlkna-hátíðinni eða drengja-há- tíðinni, þótt báðir þeir dagar væru fulldásamlegir. Allir í Tokyo vissu um þessa daga, en jóladagurinn var nýx dagur. Jafnvel Harúkó San og börnin, sem með henni voru, höfðu aldrei séð jólahátíðar-ljald. Margir vinir þeirra höfðu ekki einu sinni heyrt jólanna getið. Harúkó San og börnin þau, sem með henni hlupu, létu eikki standa á sér. Þau voru komin að húsi trúboðans, þar sem hátíðahaldið átti að fara fram, hálfri stundu á undan tilteknum tíma. En trúboðs-konan var samt við- búin að taka á móti þeim, því hún bjóst við þeim, enda var nóg að gera til undirbúnings þangað til allir voru komnir. Og svo kom jólatréð grænt og glitrandi og gló- andi af kertaljósum með stjörnum í toppnum eins og deplandi augum framan í þau. Allir, sem sungið gátu, sungu með jólasálmana eins ogibörn í Ameríku jóladags- morguninn, nema að orðin voru á japönslku. En þau hljómnðu svo yndislega, að þótt þú skildir ekki japcnsku þá var þér samt ljóst hvað bjó i hjarta söngfólksins. Að því búnu settust börnin og fullorðna fólkið á gólf- ið, og veit+ist þeim létt að setjast niður fallega og hæ- versklega; því tréskóna sína höfðu allir skilið eftir við dyrnar Harúkó San, klædd í fallegu kímónóna sína (ytri fatnaður japanskur), stóð glöð á fætur og mælti fram nokkur fagnaðarorð til gestanna , sem trúboðskon- an hafði kent henni. Næst stó á fa>tur drengur,lítið stærri en Harúkó San, og las upp úr sér orðrétt, án þess nokkur minti hann á, jólaguðspjallið. söguna um fæðing Jesú eins og guðspjaílamaðurinn Lúkas segir frá. AUir skildu hvert orð, sem hann sagðí. Og þegar hann hafi loki ðað segja söguna, fanst manni eins og Jesúbarnið sjálft væri þarna í hópnum, þótt engin sæi það. Gjöfum var svo útbýtt til allra barnanna. Fékik hvert barn leikfang og bók, er skýrði frá jólunum og barninu í Betlehem. Allra síðast beygði Harkúó San höfuðið og börnin hin og foreldrarnir og ö'mmur barnanna, þær sem komið höfðu^ meðan trúboðinn bað Guð, sem elskaði svo heiminn, að hann sendi son sinn eingetinn á jól- unu'm til jarðarinnar, að blessa sunnudagsskólann og og alla viðstadda, og hjálpa þeim til þess að læra betur að þekkja Jesúm Krist, og láta þá fá að heyra fagr.aðar- boðskapinn, sém enn hefðu ekki séð jóla-stjörnuna. Harúkó San litla var í sannleika mjög glöð og ekki síður áköf í því, að ‘mamma hennar og paþbi fengju að kynnast betur nýju trúarbrögðunum, sem trúboðinn kendi. Sverðið. Nokkrum dögum á eftir dýrlegu jólasa'mkomunni þess- ari í Tokyo kom í janúar einhver kaldasti dagurinp á árinu. Jörðin var öll þakin snjó. Fólk reyndi að verjast hinum sára kulda ‘með því að klæðast þrem og fjórum kímónóum. Harúkó Sán sá nú undarlega sjón innan um þetta fólk á strætunuvn, sem notalega var klætt. parna hlupu karlmenn og drengir svo hundruðum skifti út og inn á milli þeirra, klæddir í eina þunna, hvíta kimónó skjálfand í kalsaveðrinu, sem stóð beint ofan af fjöllun- um, — hlupu eins og hún og börnin hin höfðu hlaupið jóladagsmorguninn, nema ennþá hraðara, en auðsjáan- lega óglaðir í hjarta; því þeir voru allir daprir í bragði, þótt hver þeirra hefði ofurlitla bjöllu á sér, sem ‘hringl- aði 'mjög fjörugt við hlaupin. Svona hlupu þeir áfram líklega fleiri mílur, uns þeir komu að Budda-hofi, sem helgað er Fúdó San. Harúkó San hafði verði kent það, að Fúdó San væri mjög voldugur guð. Hún hafði séð mynd af honum með stutt sverð í annari hendi, en kaðal í hinni en eldsloga að baki ihonum. Móðir hennar hafði sagrt henni, að sverðið væri til þess að hræða vonda menn, enn kaðallin til að binda þá; en eldurinn ætti að sýna að Fúdó San væri guð spekinnar. Hlaupararnir þutu nú inn í garð hofsins og að brunni í nánd við það. þar námu þeir staðar, dróu upp stóra fötu af köldu vatninu, hverja á fætur annari, og jusu yfir skjálfandi líkami sína, til þess að hreinsa sig af synduvn sínum. pví næst hlupu þeir til tveggja annarra hofa, og endurtóku þar sama þvottinn. Að iþví búnu sneru þeir aftur til Fúdó San. Þá afhentu prestar þeim, hverj- u'm fyrir sig pappírsmiða, er áttu að vera þei,m trygging fyrir því, að þeir fengju hluti þá er þeir bæðu um. Með þennan pant sinn fóru þeir svo, hver u'm sig til síns vildarguðs, og báðu um það, sem hjarta Iþeirra girntist. Þegar Harúkó San sá þá, vissi hún óðara að þeir hefðu aldrei heyrt um jóla-stjörnuna og jólatréð, Guð kærleik- ans og komu sonar hans til 'mannanna. peir tilbáðu þá beztu tegund af guði, sem þeir þektu guð með sverð í hendinni. Engin vonarstjarna á himnum með fyrirheit um kærleik og frið lýsti þeim, heldur aðeins sverð hefnd ar til handa öllum þeim, er vanræktu að frða reiðan guð með sverð í hendi og eldsloga að baki sér. ,,Eg vildi“, sagði Harúkó San litla,— “Œ, eg vildi að eg gæti gefið þeim stjörnu í staðinn fyrir sverðið. Eg vildi að þeir gætu komið til jólatrés- ins O'kkar. Eg vildi að allir í heiminurn gætu komið!’ Ef til vill hjálpaxf sagan þessi þér til þess að skilja, af hvaða ástæðum eg vil vera í Japan og segja Japönumfrá Guði okkar, sem er kærleikurinn og við þekkjum svo vel fyrir son hans Jesúm. Þú þekkir hann víst? S. O. Thorlaksson Alt verður þeim til góðs, sem guð elskar. Nokkur orð úr minnisbók fátæks prests á Englandi. Bakarinn er mjög óvingjarnlegur maður. Þótt eg sé honum ekki lengur skuldugur, slóst hann þó upp á Polly mína, þegar hún sótti brauð til hans, af því að 'henni þótti það of lítið og hálfbrent. Hann varð þá svo reiður og hávær, að þeir( sem um götuna gengu stóðu við til að heyra hvað um væri að vera. Biðán sagðist hann ekkert mundu lána mér framar, og við yrðum að kaupa brauð okkar annarstaðar Mig tók þetta sárt vegna Polly; við áttum svo bágt með að hugga hana. Eg skil ekki hvernig bæjarbúar hér frétta alla hluti. pað er nú altalað hér í bænum, að herra 'Smarth ætli að senda hingað annan aðstoðar- prest í staðinn fyrir mig — það yrði dauðamein mitt. Jafnvel slátrarinn hefir heyrt eitthvert ávæni af þessu, því að það var ekki tilgangslaust, að hann sendi konu sína til 'mín, til að kvarta um hinar bágu kring- umstæður, o)g segja mér, að hann gæti ekki eftirleiðis selt kjöt, nema fyrir borgun út ;í hönd. Annars var konan mjög hæversk, og fullvissaði okkur um, að sér væri mjög vel til okkar; hún réð okkur til að kaupa kjöt okkar hjá Golswood, því að 'hann væri ríkari og ætti hægra með að íbiða eftir borgun fyrir vörur sínar. Eg vildi ekki segja þessari góðu konu, hvernig þessi okurkarl fór með okkur í fyrra; hann seldi okkur þá kjötið miklu dýrara, en við gátum fengið það hjá öðrum, og sagðist þurfa að fá rentu af fé sínu, þegar það væri ekki iborgað út í hönd. Allir mínir peningar voru ekki fullar 40 krónur. Hvernig ætli það fari fyrir okkur, þegar enginn þor- ir að lána o'kkur matvæli? og ef herra Smarth tekur annan kapelán, þá verð eg og vesalings börnin mín rekin út á götuna. Gott og vel! eg get líka fundið guð minn á götunni. 19. dag desembermán. Um morguninn. Eg vaknaði snemma í morgun, og var að hugsa um, hvað jeg ætti til bragðs að taka í þessu báginda basli mínu. Mjer kom til hugar, að jeg ætti ríkan frænda að í Cambrid'ge; en gætti þess jafn- framt, að frænda-afli fátækra manna er enginn, og að það eru einungis hinir ríku, sem eiga ættingja. Ef jeg á nýársdag fengi rnítrið, sem Polly dreymdi, þá vildu allir Englendingar vera í ætt við mig. Jeg hefi skrifað herra Smarth svo látandi brjef: „Háæruverðugi herra! Með sárum kvíða og mikilli á- hyggju skrifa jeg yður þessar línur, því það er á al- mæli, að þjer ætlið að taka annan kapellán í staðinn fyrir mig; jeg veit ekki h-vað satt er í því. Embætti yð- ar, sem þjer hafið trúað mjer fyrir, hefí jeg gegnt með alúð og trúmennsku, prjedikað guðsorð 'hreint og ófals- að, og aldrei heyrt, að nokkur hafi kvartað yfir mjer, og jafnvel samviska mín sakfellir mig ekki. Jeg bað yð- ur auðmjúklega um að bæta dálitlu við mín litlu laun, en þjer töluðuð þá um að lækka þau, og hrökkva þau þó naumast til að kaupa viðurværi handa mjer og mínum. í þessu efni verður yðar mannelskufulla hjarta að tala mínu máli. Formanni yðar þjónaði jeg í 16 ár, og yður hefi jeg þjónað í 3 missiri. Jeg er nú á 50. aldurs ári og farinn að verða gráhærður. Jeg á enga kunningja nje volduga vini, er geti hjálpað mjer; jeg hefi enga von um að geta fengið annað embætti, og, get ekki á annan hátt aflað mér daglegs brauðs; svo eg og bö'rn- in mín erum komin upp á yðar náðir, og ef þér bregð- ist okkur, liggur ekki annað fyrir okkur, en að komast á vonarvöl. Dætur mínar, sem eru að vaxa upp baka mjer meiri og meiri útgjöld, þótt við spörum við okkúr á allar lundir; eldri dóttir mín, Jenny, er fyrir framan hjá mjer, og gengur yngri dóttir rninni í móður stað. Við höldum enga vinnukonu, heldur verður dóttir mín að gjöra öll vinnukonu verk; hún býr til matinn, og jafn- vel 'bætir skó; en jeg verð að gera við klápa og kyrnur. ditta að húsinu, hreinsa innan ofna, hugsa um garðinn og vera eins og vinnumaður. Hingað til hefir Guð 'miskunnað okkur; og enginn sjúkdómur Ihefir komið á heimili mitt; eg hefði ekki getað keypt meðul, né vænt mér hjálpar ií þessum litla bæ. Dætur mínar hafa boðist til að vinna hjá öðrum, þvo og sljetta ljereft, sauma og bæta föt, en þær hafa sjald- an fengið vinnu, því að hvert heimili hjálpar sjer sjálft eins og það getur best, og enginn er hjer ríkur. An þess að orðlengja þetta framar fel jeg málefni mitt Guðs föðurlegu forsjón og brjóstgæðum yðar, og bið yður, háæruverðugi herra, að halda mjer ekki leng- ur í þessari pínilegu óvissu“. ipegar jeg var búinn að enda þetta brjef og senda Polly með það á póststofuna.fjell jeg á knje og bað Guð heitt og innilega, og bænin huggaði og styrkti mig. Síðan fór jeg inn til Jenny, sem sat við verk sitt, svo róleg og yndisleg, eins og guðs engill, með blíðu brosi á vörum sínum; gekk jeg þá hughraustur og ókvíðinn að skrifborði mínu, og tók saman ræðu um gleði fátæks manna ********** í kirkjunni tel jeg eins rnikið um fyrir sjálfum mjer, eins og fyriir nokrum öðrum. Batni enginn annar við ræður minar, þá batna eg þó sjálfur; hafi enginn annar huggun af orðum mínum, þá hefi eg það þó sjálfur að mér finst. — pað fer lí-kt fyrir okkur pretunum eins og fyrir læknum; þeir þekkja kraft lyfj- ja sinna, en vita ekki, hver áhrif þau kunni að hafa á mismunandi líkamabyggingu sjúklinganna. Sama morgun. í morgun fjekk jeg Ibrjefseðil.sem einhver ókunnugur maður sendi mjer úr veitingahúsinu, þar sem hann hafði verið í nótt. ókunnugi maðurinn bað mig að gjöra svo vel að finn sig snöggvaat, því sjer lægi mikið á því. Jeg fór þá þangað. Þetta var ungur og fríður maður, hér um bil 26 ára að aldri, með drengilegu yfirbragði og mjög látprúður. Hann var í gatslitnum frakka og ónýtum stígvélum, sem skarnið var orðið hart á frá því deginu'm áður. pað var betra í hattinum hans en mínum, en hann var slitnari en ga'mli hatturinn minn. pótt þessi ungi maður væri illa til fara, leit 'hann þó út fyrir að vera af góðum ættum; að minsta kosti var lín hans fannhvítt; en það gat verið að einhver hefði gefið honum það af meðaumkun. Hann leiddi mig inn í klefa við hliðina á gestastof- unni, bað mig ótalsinnum að fyrirgefa, að hann hefði gert mjer þetta ómak og tjáði mjer með hinni mestu auðmýkt að ihann væri hjer mjög báglega staddur. hann hefði komið hingað í gærtoveldi, en þekti hjer eng- an rnann, og því hefði hann snúið sjer til mín sem sóknarprests ibæjarins. Hann bætti því við, að hann að iðn væri leikari, en hefði ékki fasta atvinnu sem stæði, og ætlaði því að fara til Manchester; en farareyrir Professional Cards sinn væri því nær uppgenginn.svo að hann jafnvel ekki gæti borgað gestgjafanum þar á staðnum til fulls, og því síður haldið ferðinni áfram; þessvegna hefði hann í vandræðum sínum leitað til mín. Hann sagðist mundi geta komist af með 10 krónur, og gæti jeg hjálpað sjer um þetta lítilræði, skyldi hann skilvíslega og þakklát- lega borga mjer það aftur, jafnskjótt og hann kæmist í fasta stöðu. Hann kvaðst heita Jón Fleetmann. Hann hefði ekki þurft að lýsa neyð sinni svo ná- kvæmlega fyrir mjer, því að í andíiti hans lýsti sjer enn meira hugarangur og ráðaleysi, en í orðum hans; en hann hafði sjeð á mjer eitthvað svipað þessu, því þegar hann leit framan í mig, varð hann skelkaður, og sagði: „Ætlið þjer að skilja mig hjer eftir ’hjálpar- lausan?“ ' Jeg sagði honum frá öllum efnahag mínum, og dró ekki dulur á, eg sagði honum að það isem hann beiddi mig um, væri fjórðipartur af öllum mínuvn pen- ingum, og þar á ofan væri jeg óviss u'm, hvort jeg fengi að halda mínum litlu launum, eða yrði sviptur þeim. j Alt í einu kólnaði útlit hans, óg í þungum hugsunum sagði hann: „þjer barmið yður við bágstaddan mann : og jeg beiðist einkis af yður; en er þá enginn svo greið- vikinn í þessum bæ, að hann vilji hjálpa mjer?“. ' Mér hnykti við, og eg skammaðist mín hálfveg* fyrir að hafa útlistað fyrir herra Fleetmanp þær kröggur, sem jeg var í, því hann kynni að halda að jeg hefði gert það, til að eiga þess hægra með að vera harðbrjósta við sig. Jeg rendí nú huganum yfir alla bæjarbúa, en þorði engan að nefna, sem bæði hefði efni og vilja tl að rjetta ókunnugum rnanni hjálparhönd. Verið getur, að jeg hafi ekki þekt nógu vel hjartalag þeirra. pá gekk jeg til hans, lagði 'höndina á öxl hans og sagði: „Jeg kenni í brjósti um yður herra Fleetmann j en hafið þolinmæði eitt augnablik. pjer vitið nú, hve fátækur jeg er; samt sem áður vil jeg hjálpa yður, sje j það vinnandi vegur fyrir mig. Að stundu liðinni læt jeg yður fá svar. Jeg fór síðan heim og sagði á leiðinni við sjálfan mig: það er þó hjákátlegt, að þessi ókunni mað- [ ur leitar fyrst til mín . . . leikari til prests. Jeg hlýt að | hafa eitthvað í fari mínu, sem ósjálfrátt dregur þurf- amenn og bágstadda að mjer, því að þeir leita mín j fremur en annara, og get jeg þó manna síst gefið öðr- um. Sje mjer boðið að borða hjá öðrum, má eiga það víst I að hafi einhver borðgestanna haft hund með sjer, þá j fylgir hundurinn með augunum hverjum bita, sem jeg læt upp í mig? og leggur trýnið upp'á hnéð á mér. Þegar jeg kom heim, sagði jeg dætrum rnínum frá, hver þessi ókunpugi maður var, og hvers hann beiddi mig. Jeg vildi vita, hvað Jenny legði til málanna. Hún sagði undir eins: „Jeg veit. hvað þú hugsar faðir minn góður, og því þarf jeg ekkert að ráðleggja þjer“. „Hvað hugsa jeg þá?“; spurði jeg. Framh. DR. B. J. BRANDSON 21«-220 MEDIOAIi ARTS BLDG. Oor. Graham and Kennedy Sta. Phone: A-7067 Office tlmar: 2—3 HeimUi: 776 Victor St. Phone: A-7122 Winnípeg, Manitoba DR. O. BJORNSON 216-220 MEDIOAI, ARTS BIiDG. Cor. Graham ajid Kennedy Sts. Phone: A-7067 Offica tlmar: 2—3 Heiinill: 764 Vietor St. Phoao: A-7586 Wtnnipeg, Manitoba DR. B. H. OLSON 216-220 MEDIOAIi ARTS BIiDG. Cor. Graham and Kennedy Sta. Phone: A-7067 ViBtalatmi: 11—12 og 1—6.30 Hehnili: 723 Alverstone St. Winntpeg, Manitoba THOMAS H. JOHNSON og H. A. BERGMANN ísl. lögfræðingar Skrifstofa: Room 811 McArthnr Bullding, Portage A ve. P. O. Box 1656 Phones: A-6840 o* A-6846 W. J. UNDAIi, J. H. LINDAIi B. STEFANSSON Ialenzkir lögfrscöingar 3 Ilomc InTeatment Bullding 468 Main Street. Tal*.: A 4088 Jair hafa einnig akrifatofur a® Dundar, Riverton, Gimli og Plney og eru t>ar aC hitta 6 eftirfyigi- andi timuoa: Lundar: annan hvern miBvlkuda* Riverton: Fyreta fimtudag. Gimliá Fyrata miBvlkudag Piney: >ri8ja föstudag 1 hverjum naánuSi DR J. STEFANSSON 218-220 MEDICAíi ARTS BIJOG. Cor. Graham and Kennedy Sts. Btundar augna, eyrna, nef og kverka sjúkdóma.—Er aí hitta kl. 10-12 f.h. og 2-5 e.h. Talsími: A-1834. Heimili: 373 River Ave. Tals. F-2691. DR. B. M. HALLDORSSON 401 Boyd Building Oor. Portage Ave. og Edmonton Stundar sérstaklega berkiasýki og a8ra lungnasjúkdúma. Er að finna á skrifstofunn? kl. 11—12 f.h. og 2>—4 e.h. Stmi: A-3521. Heimili: 46 Alloway Ave. Tal- sími: 8-3158. ARNI ANDERSON ísl. lögmaður í félagi við E. P. Garland Skrifst.: 801 Electric Rail- way Chambers Talsíml: A-2187 A. G. EGGERTSSON LL.B. ísl. lögfræðmgur Hefir rétt til að flytja mál bæði í Man. og Sask. Skrifstofa: Wynyard, Sask. Sönn vinátta. DR. A. BLONDAL 81S Sememet Bldg. Stundar sérstaklega kvenna eg barna sjúkdóma. Er að hitta frá kl. 10—12 f. h. 3 til 6 «. h. Office Phone N-6410 Heimili 806 Vict»r Sfcr. Síeii A 8180. Tveir unglingar, að nafni Antonio og Roger,, annar Spánverji, hinn frakkneskur, voru einu sinni 'hertekn- ir af víkingi noklkrum frá Algier. Hann seldi þá báða í þrældóm; en þeir voru svo lánsamir í óláni sínu að sami 'maður keypti þá báða? og þessi húsbóndi þeirra hafði þá til þefts að leggja veg yfir sjóanbamra. peir gátu talað samn um vini ;sína og vanda'menn, um sjó- arstrendur sinnar fjarlægu fósturjarðar, þar sem hinn sami sjór gjálfraði að sandi, og hér freyddi við fætur þeirra og u'm þá frelsisvon, sem alt af hreyfði sér í hjörtum þeirra. Þeir lögðu því bráðum fullkomna vináttu hvor við annan. Einhvern dag? þegar þeir sem oftar voru í savnvinnu við sjóarströndina, sá An- tonio skip á siglingu, sem honum virtist nálgast land. pá sagði hann við Roger: “parna kemur, ef til vill, sá, sem frelsar okkur.” Roger vissi ekki hvað hann átti við; 'en Antonio skaut að honum þessum orðum:; “Eg á við skipið sem þarna er úti; en láttu ekki þræla- vörðinn ko'mast að því, að við ihöfum séð iþað. Þegar það er kom nærið nær landi, fleygjum við oíkkur í sjó- inn og syndum út í það.” En Roger gat ekki vel tekið þátt í þessari gleði, af því að hann var ekki syndur. Þó féllst Antonio ekki hugur; heldur sagði hann við vin sinn: “Þegar þar að kemur, þá haltu fast í belti mitt; eg er sterkur og syndur eins og selur.” Roger varð nú mjög áhyggjufullur, því að feginn vildi hann komast aftur til fósturjarðar sinnar og sjá foreldra sína, en að hinu leytinu hrylti hann við, að hugsa til lífshættu þeirrar, sem vinur Ihans þannig legði sig í. Loksins kom skipið nærri landi; þá sagði Antonio í hálfu'm hljóðum: “Nú er sá rétti tími; fleygjum okkur nú í sjóinn;” en Roger vildi það ekki, og sagði grát- andi: “Eg má ekki tefja þig á sundinu.” En Antonio lézt ekki heyra það, heldur þreif utan um vin sinn, stökk með hann í fanginu í sjóinn, og svam af alefli. pað vildi ’svo heppilega til, að það leið ekki á löngu, áður en þeir sáust af skipinu, o;g var þá greiddur ut. skipsbátur, til að bjarga þeiöi. pað voru líka sein- ustu forvöð, því þegar Roger fann, að vinur hans var orðinn uppgefinn, vildi 'hann ekki vera honum lengur til byrðarauka; slepti því ibelti hans og sökk. En An- tonio neytti allra krafta sinna, til að ná honum og draga fhann upp aftur. f sama vetfangi bar þar að skipsbátinn, sem bjargaði þeiim báðum, og voru þeir þá aðframkomnir. Fyrir tilraunir skipverja lifnaði Roger bráðum við afur; en ihann varð bæði hræddur og hryggur, þegar hann sá vin sinn liggja, ®e*m dauður væri til fóta sinna. Kveinandi fleygði hann sér of- an yfir hann, og reydi að lífga hann með allskonar blíðubrögðum, og mikill var fögnuður hans, þegar hann sá, að vinurinn fór aftur að draga að sér andann. Vegna góðrar aðhlynningar, sem þeir fengu á skip inu, náðu þeir sér bráðum aftur, og eftir fáa daga tóku þeir höfn á Frakklandi, og ekildu þessir vinir aldfei síðan. DR. Kr. J. AUSTMANN 848 Somerset Blk. Viðtalstími 7—8 e. h- Heimili 469 Simcoe, Office A-2737. res. B-7288- DR. J. OLSON Tannlæknir 216-220 MEanOAD ARTS BIiDG. Cor. Graliam and Kennedy Sta. Talsími A 3521 Heimili: Tals Sh. 3217 Phone: Garry 2614 JeBkinsShoeCo. 082 Notre Dame Avenue A. S. Bardal 843 SHerbrooke St. Selui líkkiatui og annast um útfarir. Allur útbúnaður ei bezti. Ennfrem- ur selur hann alskonar minniavarða og iegateina. HkrKet. tatefaMl N 6.88 Heinaiiis taleíinti N 6806 EINA ÍSLENZKA Bifreiða-aðgerðarstöðin í borginni Hér þarf ekki aS bí8a von úr viti. viti. Vinna öll ábyrgst og leyst af hendi fljótt og vel. J. A. Jóhannssoti- 644 Bumell Street, F. B-8164. AS baki Sarg. Fire Hal J. G. SNÆDAL Tannlæknir 614 Somerset Block Cor. Portage Ave. og Donaid St. Talsími: A-8889 Vér leggjum sérstuka álierzlu á að selja meðul eftir forskriftimi Li Unn. Hin beztu lyf, sem luegt er að fá em notuð eingöngu. . pegar þér komið með forskrliftum til vor megið þjer vera viss uni að fá rétt það sem kekn- lrinn tekur til. COLCDEIJGH & CO., Notre Danie and Slierbrooke Phones: N-7659—7658 Gifttngaleyfisbréf seld Jolin Christopherson, B.A. Barrister, Solicitor, Notary Public, etc. DOYLE, COSTIGAN and CHRISTOPHERSON 315 Somcvsct Bldg. Phone A-1613 Winnipeg Munið Símanúmerið A 6483 og pantið meðöl yðar hjá oss. — Sendið pantanir samstundis. Vér afgreiðum forskriftir með sam- vizkusemi og vörugæði eru öyggj- andi, enda höfum vér magrra ára lærdðmsríka reynslu að baki. — Allar tegundir lyfja, vindlar, Is- rjómi, sætindi, ritföng, tóbak o. fl. McBURNEY’S Drug Store Cor Arlington og Notre Dame Ave J. J. SWANSON & CO. Verzla með fasteignir. Sjá um leigu á húaum. Annast lán, eldsábyrgð o. fl. 808 Paris Bldg. Phonee. A-6349—A-6310 ralsímar: Skrifstofa: .... Heimiii: ...... N-6225 A-7966 HALLDÓR SIGURDSSON General Contractor 808 Great West. Perm. Loan Bldg. 356 Main St. JOSEPH TAVLOR LÖGTAKBltAÐUR Heimilistala.: St. Jo4m 1844 Skrkfatoíu-Tate.: A( Tekur lögtakl b«eði ve'ðekuldir, vtxteekuidir. sem að lötrum lftur. Bkrilatofa 9U Mtrin Farsœlt Nýár, Sólskins-börn, Giftinga og m/ Jaröarfara- b*om moð litlum fyrirvnm Birch blómsali €16 Portaje Are. T«k. B726 ST iOHN 2 PMNC 3 Verkstofu Tals.: Heima Tate.: A-8383 A-BSS4 G. L. STEPHENSON Plumber Aitekoimr rafmagnsáliöld, svo sent straujárn víra, allar tegundtr mt glösum og aflvaka (battertes) Verkstofa: 676 Home St. Phone JB-4558 Til taks & öllum tímum. Exchmge Auto Iransfer Co. Flytja Húsgögn og Plauou Annast flðtt o* vel um alter tec- undir flutninga; Jafnt 1 mðtt »em njbim áe*i A. PRtTDKN. S7* BUerbrooke 3t. r

x

Lögberg

Direct Links

If you want to link to this newspaper/magazine, please use these links:

Link to this newspaper/magazine: Lögberg
https://timarit.is/publication/132

Link to this issue:

Link to this page:

Link to this article:

Please do not link directly to images or PDFs on Timarit.is as such URLs may change without warning. Please use the URLs provided above for linking to the website.