Lögberg - 27.12.1923, Blaðsíða 4

B1s. 4
ó
27. DESEMBER 1923.
•N
Jagberg
Gefið át hvem Fimtudag af The Col-
ambia Press, Ltd., (Cor. Sargent Ave. &
Toronto Str.. Winnipeg, Man.
TalHÍmari >-6327 ofi N-6328
Jón J. BfMfcU. Editor
Dtan&skrift til blaðsins:
TI(E C01UMB»\ PRESS, itd., Box 3l7í, Winnipeg, Mai-
Utanéskrift litstjórans:
EDiTOK LOCBERC, Box 3171 Wínnipsg, M>»<-
The “Lögberg” is printed and published hy
The Columbia Press, Limited, in the Columbia
Building, 695 Sargent Ave., Winnipeg, Manitoba.
Darell’s Home Coming.
Fyrir nokkrnm dögum færði pósturinn oss
ritið The Canadian Magazine. Yér áttuðum
oss ekki í fyrstu á hvemig á því stóð, því vér
höfðum hvorki .borgað fyrir það, né beðið um
það. En þegar vér fórum að fletta því, þótt-
umst vér skilja ástæðuna. Það flytur sögu-
kom eftir landa vom, Dr. J. P. Pálsson í Elf-
ros, Sask., sem heitir, “DarePs Homecom-
ing”, sem vér þökkum fyrir og eins sendingu
ritsins.
Þó að það sé ef til vill skortur á skyldu-
rækni, þá verðum vér að játa, að vér erum
fyrir löngu orðnir leiðir hinu ægilega skáld-
sagnaflóði, og að vér erum hættir að lesa þær.
Þær eru flestar, hvort sem er, ómerkilegar og
illa sagðar, og lítið á þeim að græða, og sumar
þeirra eru blátt áfram til niðurdreps.
En hér var um sögu að ræða, sem var of
skyld manni til þess að láta hana fram hjá sér
fara án þess að veita henni eftirtekt; svo vér
fórum að lesa, og lásum hana alla með mestu
ánægju.
Flestum kemur saman um, að það sé meiri
vandi, að skrifa stutta heldur en langa skáld-
sögu, og er það skiljanlegt; því þá eru penna-
drættirnir færri, sem sýna verða heildarmynd-
ina og verða því að vera skýrari og sterkari
ef mynd sú, sem menn draga, á að vera nokk-
um veginn skýr.
Þessi stutta skáldsaga doktors Pálssonar
er ein sú bezta, sem vér höfum lesið nvi í langa
tíð. Með því meinum vér, að hún er betur
skrifuð en flestar samkynja sögur, sem vér
eigum að venjast.
Efni sögunnar er gamalt, en þó sí-ungt-^-
vonbrigði í ástum, og hefir margur meistar-
inn um það skrifað. Enda er það ekki efnið
sjálft, sem gefur þessari eða nokkurri annari
sö.gu verðmæti, heldur það, hvemig að með
það er farið, eða hvernig að höfundinuml
tekst að láta aðra sjá og finna það, sem fyrir
honum vakir.
f þessari litlu sögu tekst doktornum það
sérlega vel. Lesandinn fylgir söguhetjunríi,
Darell, þar sem hann í vetrar-hörku Norður-
Manitoba berst við hríð, storm og úlfa til þess
að ná heim til konu sinnar fyrir jólin, og það
er eins og hún sé lifandi að berjast fvrir
augum hans, og þó hefir hún líklega aldrei ver-
ið til. Hvað er það, sem gefur rithöfundi slíkt
vald? Það er sál þess, sem ritar, íklædd orð-
um, sem hinum ýmsu stigum hugsunarinnar
eru samfeld. En skýr sálarsjón íklædd viðeig-
andi orðum, er list.
Málið á þessari sögu, er hreint og áhrifa-
mikið. • Stíllinn er, þróttmikil og hreimfall
málsins leikur í hendi þess, sem skrifar, svo
að maður getur heyrt þunganið stormsins í
skóginum, séð sólina senda geisia sína út yfir
hina ísþöktu snjóbreiðu vetrarins og fundið
til mvrkursins, þegar það legst yfir ferða-
manninn og ferðahundana hans, langt úti í
óbygðum.
Lýsingarnar í sögunni eru margar góðar,
sumar ágætar, til dæmis eins og þessi;
“March! — Six huskies shake their shaggv
bodies, leap into their collars and are off on
the trail’’ (Sex úlf-hundar, með úfið hár,
hlaupa í kraga sína og á stað eftir brautinni).
Þama fær maður skýra mynd af þessari at-
höfn ferðamanna í hinum norðlægu héruðum
Canada að vetrarlagi í örfáum orðum, sem
margir mundu þurfa heila blaðsíðu til þess
að sýna, og mundu ekki samt geta gert það
eins vel.
Þó oss þyki saga þessi góð, þá er það eitt
atriði, sem vér getum ekki stilt oss um að
minnast á með fáum orðum. Það er heim-
koma DarelPs. IVIáttvana af þreytu dregst
hann, eða öllu heldur skríður heim undir hús-
vegginn. Inn um gluggann sér hann hvar
konan sín situr í legubekk og hallar höfðinu
upp að manni, sem heldur handleggnum utan
um hana, og þau eru bæði sofandi. Rétt í
svip logar heift upp í huga Darells. Hann
gleymir þreytunni ,iog genguh'að húsdyrun-
um með hefnd í huga. En hikar, og spyr sjálf-
an sig að þessum tveimur spurningum: A eg
að deyða manninn, án þess að gefa honum
kost á vernd brezkra laga? Er eg, Will Dar-
ell, þá ekkert betri heldur en vsalingamir, sem
eg er að elta úti í óbygðum? ( Darell er lögreglu-
þjónn í sögunni). Svo sest hann niðnr á
þröskuld hússins og deyr. Vill heldur gefa
sig White Magic — dauðanum — á vald, held-
ur en djöflinum.
Hvað sannanir hefir Darell fyrir því, að
þessi maður inni í húsinu verðskuldi nokkra
hegningu? Eða fyrir því að konan hans, sem
hann ann hugástum, hafi verið honum ótrú,
jafnvel þótt hann sæi þau sofandi í þessum
stellingum?
Hefði ekki verið heilbrigðara fyrir hann
að bíða með að dæma—og drepa sig—, þang-
að til hann var búinn að fá,þá vissu?
Islenzkan.
“ Ástkœra, ylhýra málið,
allri rödd fegra,’’
Jónas Hallgrímsson.
Undarlega hlýtur þeim mönnum íslenzk-
um að vera farið, er eigi unna móðurmáli
voru, jafn dásamalega fagurt eins og það þó
er. Margir unna því af alhug, nokkrir lóta sig
helgi þess litlu skifta, og enn aðrir, af ein-
hverjum lítt skiljanlegum ástæðum, kjósa á
það feigð.
Málsmenningin er ispegill af þjóðlífinu.
Þar er að finna traustustu samgöngutækin, er
tengja hjarta við hjarta og'sál við sál. Fag-
urt og hreint mál, ber vitni um óspilta þjóðsál,
en málsgrauturinn um þjóðarsora.
Árið 1871, kom út ritgerð um framfarir
Islands, eftir djúphyggjumanninn Einar Ás-
mundsson í Nesi í Laufássókn. Ritgerð þessi
var sæmd verðlaunum og gefin út af Hinu ís-
lenzka Bókmentafélagi. A einum stað, farast
höfundi bæklingsins-þannig orð, um íslenzka
tungu og reyndar jáfnframt málsmenninguna
í heild sinni:
“1. Tungumál, <og er það þá allra fyrst
og helzt móðurmál vort, íslenzkan, sem læra
þarf vandlega. Þar til má telja kunnáttu í
því, að lesa skýrt og skilmerkilegá, að skrifa
hreinlega og læsilega, með réttri stafsetning
og aðgreiningarmerkjum, að vita allar reglur
og lög málsins, að þekkja fagurt mál frá Ijótu,
góð og íslenzkuleg orð og orðatiltæki frá þeim,
sem eru lakari eða útlenzk, og að geta samið
lagleg bréf og smáritgjörðir um kunnugt efni.
Mörgum, sem líta einungis á yfirborðið, sýn-
ist ef til vill lítil þörf á að verja löngum tíma
til að læra móðurmálið, og ætla, að allir ls-|
lendingar læri íslenzku sjálfkrafa svo vel, sem
þeim nægir, en þetta er mjög skakt álit, þótt
það sé fremur alment. Allir, sem lagt hafa
stund á mentun, vita hversu nauðsynlegt er að
læra að minsta kosti eitt tungumál rækilega
og vandlega, af því það kennir mönnum jafn-
framt að hugsa skipulega. Sá sem vill eða þarf
að vanda ræðu sína eða rit, en hefir eigi lært
málið reglulega, kemst oft í vandræði með að
velja orð eða orðatiltæki, og hlýtur að gjöra
það af handahófi eftir óljósri tilfinningu;
getur því varla farið hjá því, að hann brjóti
óafvitandi mjög oft móti reglum þeim og lög-
um, sem málið er bundið, og mentunarskortur
hans verði augljós öllum öðrum, sem betur
kunna málið. Hver þjóð, sem nokkra þjóðern-
istilfinningu hefir, lætur sér ant um, að halda
sem hreinustu móðurmáli sínu, ekki einungis í
bókum og ritum, heldur ástunda líka allir ment-
aðir menn að tala daglega hreint og fagurt
mál. Vér Islendingar höfum hér að auki sér-
staka hvöt til að láta oss ant um að halda máli
voru sem hreinustu, þar sem það og fornrit vor
eru hið helzta, sem getur verið þjóð vorri til
ágætis með öðrum þjóðum. — En þó að tunga
vor sé nú í sjálfu sér fagurt og ágætt mál, þá
má þó enginn, sem vill leita sér mentunar og
menningar, láta sér lynda að kunna hana
eina. ”-------
' Glatist virðingin fyrir fegurð málsins, hef-
ir verið höggvið ónotalega nærri tilverurétt-
inum sjálfum. Afklæðist einhver sjálfum sér,
hvað verður þa eftir? Framtíðarvelgengnin
grundvallast á trúmensku við eðli og ætt.
Heima •• ættjörðinni á íslenzk tunga eilíft
líf fyrir höndum, og hérna megin hafsins, — í
dreifingunni vestrænu, lifir hún enn um lang-
an aldur, nema því að eins, að andlega fata-
skifta-stefnan verði ofan á og talsmönnum
hennar auðnist að fá samþykta vantrausts-
yfirlýsingu á sáttmálsörk íslenzks þjóðernis í
heild sinni, sem þó er reyndar ekki Ííklegt.
E.P.J.
Að eins rödd.
--------“Eg er rödd þess, sem hrópar í eyði-
mörk.” ÞaS er vitnisburður hins göfuga aSventu-
manns, Jóhannesar skírara, um sjálfan sig. ÞaS er
nokkurs konar grafskrift, sem hann meS heilögum
anda yfir sálu sinni setti á minnisvarSann andlega
yfir sinni óþektu gröf. Æfinlega, þegar kynslóSir
hinna líSandi og komandi alda hugsuSu um mann-
inn, sem af guSi var kjörinn til aS rySja frelsaranum
braut inn i mannfélagiS og hjörtu einstaklinganna,
skyldi þessi áskrift blasa viS augum þeirra á minn-
isvarðanum: Rödd, sem hrópar í eySimörk. AS eins
rödd. Hrópandi rödd GuSs, en ekkert meirai —
HvaS þýSir þaS aS vera annarleg rödd? ÞaS getur
þýtt bæSi gott og ilt. ÞaS getur veriS eitthvert hiS
allra göfugasta einkenni á mannlegu lífi, aS vera
annarleg rödd; en þaS getur lika veriS þaS, sem hér
um bil er fyrirlitlegast af öllu. Alt er undir því
komiS, hvaS hin annarlega rödd talar. Og þaS, hvaS
hin annarlega rödd talar, er auSvitaS undir því kom-
iS, hver þaS er, sem stendur á bak viS röddina, hver
sá andi er, sem hinn talandi maSur er innblásinn af.
ÞaS getur verið góSur andi, en þaS getur líka veriS
illur andi. ÞaS getur veriS GuSs andi, en þaS getur
líka veriS heimsins andi. Sannleikurinn er sá, aS
maSurinn, hinn góSi maSur og hinn vondi maSur, eru
nokkurs konar hljóSpipa, sem einhver ósýnileg per-
sóna er jafnt og stöSugt aS blása á. Eg segi ekki meS
því, aS maSurinn sé ekkert annaS en hljóSpípa. Eg
held því ekki fram, aS orSin, sem út ganga frá hinum
einstöku mönnum, sé ekki þeirra eigin eign. Eg
neita því engan veginn, aS svo og svo mikiS af per-
sónulegu sjálfstæSi liggi á bak viS raddirnar eSa orS-
in, sem hinir einstöku menn látá til sin hyera. En
engu aS síSur fullyrSi eg þaS hiklaust, aS samlíking
á talandi mönnum viS hljóSpípu, sé í alla staSi hæfi-
Ieg og rétt. Eg tel nærri víst, aS sumum þyki þessi
samlíking alt annaS en virSuleg, meS því virzt getur,
aS meS þessu sé gefiS í skyn, aS engin sjálfstæS
hugsan liggi nokkurn tíma til grundvallar fyrir orS-
unum, sem menn tala, eSa röddinni, sem menn á ann-
an hátt—meS lífsstefnu sinni og breytni—láta út frá
sér ganga. Og svo man eg vel eftir því, aS menn
kirkjunnar og hinnar kristilegu trúar liggja stöSugt,
og þó líklega aldrei eins mjög og á þessum tíma,
undir brigslum frá andstæSingum þeirra vanrtúar-
megin fyrir þaS, aS þeir sé yfir höfuS aS tala horfn-
ir allri sjálfstæSri-hugsan; lífsskoSanir, sem birtast i
trúarjátningum þeirra, sé eins og annaS lánsfé, hugs-
an löngu liSinna kynslóSa, sem þeir hafi rannsóknar-
laust og skilningslaust tekiS viS og í sig látiS, og aS
þeir þannig aS því leyti, sem þeir í andlegum efnum
láti nokkuS til sín heyra, sé í rauninni ekkert annaS
en annarlegar raddir eSa þaS, sem þegar var nefnt,
hljóSpipur. Og um leiS og andstæSingar kristinnar
kirkju halda þessu brigsli á lofti, hrósa þeir sjálfum
sér hástöfum fyrir þaS, hvaS mikiS sé um andlegt
sjálfstæSi, og þess vegna líka um rannsókn og frelsi
og framfarir, þeirra megin. En auSvitaS er þetta
ekkert annaS en mont, eSa reykur, sem reynt er til
aS blása í augu almennings, til þess aS blekkja sem
flesta. ÞaS er alveg óhætt aS slá svörtu striki ofan
í vitnisburSinn, sem allur þorri af vantrúarmönnum
nútíSarinnar, aS minsta kosti hinna íslenzku vantrú-
armanna, eru aS gefa sjálfum sér fyrir persónulegt
sjálfstæSi. Óhætt aS fullyrSa, aS ekki ein einasta af
þeim vantrúarröddum, senj þér, tilheyrendur góSir,
hafiS heyrt — og vitanlega hafa nálega óteljandi
slikar heyrst vor á meSal i seinni tíS, — sé fædd af
sjálfstæSri hugsan í sálum þeirra, sem hún hefir út
gengiS frá til ySar. ÞaS voru alt af einhverjir aSr-
ir, gáfaSir menn eSa heimskir menn, í- nálægum eSa
fjarlægum tíma, sem til sin létu heyra stærra eSa
minna brot af boSskap vantrúarinnar fyrir munn
þessara náunga ySar. Þér heyrSuS meS öSrum orS-
um aS eins annarlegar raddir, vantrúarraddir, sem
búnar voru áSur aS ganga eins og húsgangar mann
frá manni, frá einni kynslóS til annarar, ef til vill i
hundraSasta liS, en gáfu sig, þegar þér heyrSuS þær
fyrst, út fyrir spánýjan sannleika, nýja opinberan
hinnar frjálsu hugsunar og hins andlega sjálfstæSis
MeS öSrum orSum: Mennirnir, nálega allir, sem
slíkar raddir létu til sín heyra, voru ekkert annaS en
hljóSpipur. •
Vinir mínir, þér eruS allir aS meira eSa minna
leyti hljóSpípur. AS þvi leyti, sem raddirnar, er frá
ySur útganga, eiga sinn fyrsta uppruna fyrir utan
ySur, eruS þér aS eins hljóSpipur. ASal-atriSiS er,
aS þaS sé sannleikur, sem talar í röddinni, eSa aS
andinn, sem blæs í' hljóSpípuna, sé andi sannleikans,
hinn heilagi andi GuSs. Þá verSur þaS virSulegt aS
vera þaS, sem Jóhannes sagSist vera og var — rödd,
aS eins rödd. Og svo aS sjálfsögSu þaS meS, sem
líka var einkenni á þeim manni: aS hafa svo hjart-
anlega tiIeinkaS sér röddina, aS hún sé í fullkomnum
skilningi manns persónuleg eign.
Og nú skal eg þá í þessu sambandi minna ySur
á eitt í hinum kristilegu barnafræSum vorum: Heilög
ritning er innblásin af GuSi; í æSri skilningi en nokk-
ur önnur bók innblásin af GuS, í alveg sérstökum
skilningi, trúarlega og siSferSilega, guSinnblásiS rit-
safn. ÞaS liggur í hlutarins eSli, samkvæmt trúar-
meSvitund tgjörvallrar kristninnar. Og ritningin
vitnar þaS sjálf beinlinis, þar sem hún, þegar hún
er aS tala um hiS ritaSa trúarorS, segir, aS hinir
helgu guSsmenn hafi talaS tilknúSir af heilögum
anda (2. Pét. 1, 21J. ÞaS má meS fylsta rétti heim-
færa upp á þá alla þessi orS aSventumannsins um
sjálfan sig: “Eg er rödd, sem hrópar í eySimörk”.
GuS talar í gegn um þá alla. Þeir eru hans hljóS-
pípur. Röddin, sem heyrist gegnum pípuna, hverja
einstaka, var í fullkomnum skilningi GuSs rödd. En
þó aS rödd GuSs tali í gegn um hverja einustu bók
ritningarinnar, út úr hverjum kapítula og hverju versi.
þá kemur margbreytileiki höfudanna, hin persónu-
lega einkunn hvers einstaks höfundar, þar svo skýrt
fram, sem mest má verSa. Mannsandlitin ólíku,
hinna ýmsu höfunda, víSasthvar auSþekkjanleg á
þvi, sem eftir þá liggur ritaS i því hélga ritsafni,
eins víst og þaS er kunnugt af sögunni, aS þeir hver
um sig komu fram í lífinu sem dýrSlega sjálfstæSir
menn. EinstaklingseSli þeirra var ekki útþurkaS meS
aSventuboSskapnum, sem þeir báru fram fyrir heim-
inn í Drottins nafni, heldur þvert á móti var því
lyft upp í hærra veldi. Þeir nutu sín sem einstak-
lingar, sem sjálfstæSar, frjálsræSi og skynsemi gædd-
ar verur, margfalt betur fyrir trúarþjónustuna þeirra
hvers um sig, heldur en annars hefSi getaS orífið.
Og þetta sé þá líka ySur öllum, bræSur og systur,
ógleymanleg lexía fyrir lífiS. ÞaS er gott og göf-
ugt aS vera maSur sjálfstæSur. Og eg vildi af hjarta
hvetja ySur alla og allar til þess aS lifa fyrir þá hug-
sjón. En kristindómufinn, lifandi kristindómur, í
hjörtum ySar, er lang-bezta tryggingin fyrir því, aS
einstaklingseSli ySar, þaS, sem bezt er til í hverjum
einstökum, nái aS njóta sín, leysist úr álögum synd-
arinnar, frelsist úr böndum dauSans.
ÞaS er ekki unt aS hugsa sér sjálfstæSari mann, en
aSventumanninn Jóhannes, manninn, sem vitnaSi um
sjálfan sig, þá er frægS hans stóS sem hæst, aS hann
væri aS eins rödd þess, er hrópaSi í eySimörk.
LeyfiS GuSi, allir, aS tala í gegnum ySur. LátiS ySur
eigi óvirSing aS því þykja, aS hinn heilagi kærleikur
hafi ySur fyrir hljóSpípu, aS andi ySar gangi upp i
GuSs anda, aS röddin, sem út frá ySur gengur í líf-
inu, sé GuSs rödd. /
Þér verSiS smáir þá, í ySar eigin augum, og alt
af minni og minni eftir því, sem lengur liSur á aS-
ventutímann og þér lifiS ySur meir og meir inn í
hinn heilaga aSventu-boSskap kristindómsins, •—
segjandi í hjörtum ySar eins og Jóhannes: “Hann—
frelsarinn—á aS vaxa, en eg aS minka” ýjóh. 3, 30J.
En í því ástandi getiS þér séS dýrSina Drottins æ
skýrar og skýrar fram undan ySur og vonglaSir hugs-
aS um eilífSina eins og góSu börnin um hin komandi
jól. —
J■ Bj.—GutSspj.mál, 4. sd. í aSv.
Jólavers-
Eftir F. R. Johnson.
Sjá., enn eru komin ein Jcsú-jól—
Ó, játi nú sérhver maður:
Að hvergi er friður, og hvergi er skjól,
Og hvergi neinn griða staður,
Hvort hátt eða lágt um heimsins ból.
Sé herrann enn útskúfaður!
“Því að barn er oss fætt, sonur
er oss gefinn, á hans herðum skal
höfðingjadómurinn hvíla, nafn
hans skal kallað: undraráðgjafi,
guðh'etja, eilífðarfaðir, friðar-
höfðingi. Mikill skal ihöfðingdóm-
urinn verða og friðurinn engan
enda taka á hásæti DaVíðs og í
konungríki ihans, til þess að reisa
það og efla Vneð réttvísi og rétt-
læti héðan í frá og að eilífu.
Vandlæting drottins hersveitanna
mun þessu til vegar koma.” Es.
9.6,7.
Hinn mentaði heimur talar mik-
ið uvn trú. þetta er þó vantrúar
tími. Alt er vefengt, trú verð-
ur að lúta skilningi, og menn
kalla stundum skilning sinn (sem
stundu'm væri réttnefndari iskiln-
ingsleysi) trú. “Hinn óguðlegi
segir: “þar er enginn guð”. Mikill
hluti mentuðu þjóðanna segir
þetta. “Hinir óguðlegu”, segir
drottinn; ‘ hafa engan frið.” Heim-
urinn er friðlaus. Að eins það
er nóg til að sanna óguðleik hans.
Mikill hluti mentuðu þjóðanna
segir eins og þar stendur: “Komið
hinum heilaga í ísrael burt frá
augliti voru.” Es. 30. 11. Eða þá
eins og þeir sögðu forðum: “Burt
með hann.”
Stærsta þörf heimsins er trú á
frelsara, frelsara, sem frelsað
getur frá synd, blóðsúthellingum,
bardögum, siðspillingu, glæpum
og öllu því, som er að tæta mann-
kynið í sundur. Frelsara, sem
grætt getur sundurflakandi þjóð-
ir, brætt hatursísinn frá augum
manna, molað og brætt stein-
hjörtu einstaklinganna og lyft
sökkvandi heimi upp úr örvænt-
inga hyldýpi upp á sólríku vonar-
hæðirnar, og látið þær sjá guðs
dýrð.
Þegar sá gamli heimur, sem
trúað hafði verið fyrir sannleik-
anum, hafði náð því spillingar
hámarki, að Ihann ihrópaði: “Burt
með hann, burt með sannleikann,
þá var þörf á að prédika frelsara,
enda var hann þá líka prédikaður
með þeirri djörfung og frelsis-
kraf'ti, sem jafnvel bræddi “járn-
eðli” Rómaríkis. Eins og
örin fór sá boðskapur út um heim-
inn, klauf helmiúra heiðindóms og
gyðingdóms, lamandi hverja mót-
spyrnu, og fór áfram sigrandi til
þess að sigra. En það voru sann-
anir á baki við þenna boðskap.
Gamli Páll prédikaði þann Krist,
sem kom samkvæmt ritningunum.
Það var ekki gott að hrekja þann
sannleika, að þessum Kristi hafi
verið spáð á alla vegu, mörg
hundruð árulm fyrir fram.
Eg held að spádómarnir verði
erfiðasti liðurinn fyrir vantrúar
manninn að afmá úr frelsisráð-
stöfun guðs. Heimurinn heimt-
ar sannanir. Prédikum þann
Krist, sem kom sarnkvæmt ritn-
ingunum. Því var ispáð:
Að Jesú mundi fæðast. Es. 9, 6.
Hvernig hann mundi fæðast, Es.
7.14. .... ........
Hvenær hann mundi koma fram
Dan. 9, 25. (Dæmið er auðreikn-
að). —
Af hvaða kynkvízl hann mundi
fæðast, Es. 11. 1.
Hvar hann mundi fæðast Mika,
5. 1.
Hverjar viðtökur hann mundi
fá, Es. 53. v.
Hvaða verk hann rnundi vinna,
Es. 61, 1—3.
Hvernig hann mundi verða
svikinn af sínum, Sálm. 40, 10.
Hvernig hann mundi verða
seldur fyrir 30 sikla silfurs,
Sak. 11. 12.
Hvaða meðferð hann mundi
sæta, Es. 53, 7.
Hvernig hann mundi bera
Ihana, Es 53, 8.
Hvernig ihann yrði dæmdur og
píndur, Es. 53, 8.
Hann mundi talinn með illræð-
ismönnum, Es. 53, 12.
Hann mundi verða líflátinn,
Es. 53, 8.
Hvernig hann yrði jarðaður
Es. 53 9.
Hvaða orð hann mundi tala á
kro'ssinum, Sálm. 22, 59, 22.
Iívaða álit böðlarnir mundu
hafa á honum. Es. 53. 4.
Hvernig kastað yrði hlutkesti
um kyrtil hans, Sálm. 22, 19.
Þetta eru að eins nokkrir af
þeim mörgu,. Höfundar nýja
testamentisins vitna að minsta
kosti 14. sinnum í einn einasta
kapítula gamla testamentisins,
33 kap í .spádómsbók Esajasar.
Og oft mætir maður þessum orð-
um í Nýjatestamentinu: “Þetta
skeði til að rætast skyldi ritning
sú ”
Spádómur sá, er grein þessi
byrjar á, hefir ræst að mestu
leyti, hitt mun vissulega rætast.
Barnið er oss fætt, og sonurinn
oss gefinn, nöfn hefir hann borið,
rnikill ihefir ihöfðingdómurinn ver-
ið og meiri mun hann verða, hinn
endalausi friður er þó ekki enn
,þá fenginn, enda ekki sá tími
kcminn þá konungurinn mun
segja: ‘‘komið þér elskuðu föður
míns og eignist það ríki, sem yð-
ur var fyrirbúið frá grundvöllun
heimsins, en sá tími kemur og
gott er að geta trúað því, að það
komi friður, sem engan enda
muni taka.
mr-
pað er talað í þessum spádómi
um hásæti Davíðs, og er það eðli-
legt því að Davíð var einn af þeim,
sem fékk fyrirheitið um sæðið,”
afkvæmið. Hlutirnir eru ekki
í lausu lofti hjá guði himnanna.
pað er alt út reiknað alt fyrir-
hugað og það á réttum tíma. Þess
vegna er og talað um fylling tím-
ans. Fyrir nálægt fjögur þús-
und árum var fyrirbeitið
gefið um sæðið. Svo liðu rúm
tvö þúsund ár og 'það var
vundlega endurtekið í sáttmála
við Abraham. Svo liðu önnur
tvö þúsund ár, og sæðið kom, nú
eru bráðum liðin aftur þriðju
tvö þúsund árin. Eigum vér að
búast við einhverju merkilegu?
En til þess að sjá betur ná-
kvæmnina í hlutunum, iskulum
vér athuga þetta ofurlítið betur.
Það var að kvöldi dags, að
drottinn fyrst gaf fyrirheitið um
sæðið. Sjá 1. Mós, 3. 8. 15. Það
var að kvöldi dags, að drottinn
gerði sáttmálann við Abraham.
Sjá 1. Mós. 15, 17, 18. pað var að
kvöldi dags, að drottinn leiddi
lýð sinn út úr þrælahúsinu,
Egyptalandi. Sjá 2. Mós. 12. kap.
pað vnr að kvöldi dags, sem lof-
aða sæðið kom í fylling tímans.
Sjá Lúk, 2, 8. Það var að kvöldi
dags, sem frelsarinn, hið sanna
páskalamb, dó á krossinum.
Það var rétt fyrir sólarlag, að
Abraham hlutaði sundur nokkur
fórnardýr að boði drottins, en
þegar að sól var runnin og myrkt
var orðið kviknaði í fórninni og
drottinn gerði þá sáttmálann við
Abraham. petta var árið 1921
fyrir Krists burð. Nákvæmlega
430 árum síðar .(Sjá 2. Mós. 12,
40, Gal. 3, 17.) slátruðu ísraels-
menn páskalambinu j Egypta-
landi, þann sama dag, sewi drott-
'inn hafði gert sáttmála við Abra-
ham. peir slátruðu lambinu
rétt fyrir sólarlag og fóru svo út
úr landinu um nóttina. Þetta
var árið 1491 f. Kr. nálægt 1525
árum síðar dó Kristur á krossin-
um skömmu fyrir sólarlag.
Sá, sem með frekari nákvæmni
vill athuga þessa og aðra fleiri
liði fyrinheitsins mikla um “sæð-
ið,” Ihlýtur að komast að raun um,
að það þarf meira en meðal van-
trú til þess að loka sjón sálar-
innar fyrir hinum jguðdómlegu
ráðstöfunum og framkvæ'mdum,
se*m hér er um að ræða.
Heimurinn hefir reynt bæði trú
og vantrú. Skærustu sólskins-
blettir mannkynssögunnar eru þó
tímabilin þá sönn og lifandi trú
hefir tengt hjörtun bræðrabandi.
Vantrúin fjarlægir mennina guði.
Trúin lyftir þeim upp til Guðs.
Vantrúin gerir lífið kalt og kær-
leikslaust. Trúin gerið það blitt
og kærleiksríkt. Vantrúin ger-
ir menn freka. Trúin gerir þá
auðmjúka og hógværa. Van-
trú gerir menn ágjarna. Trúin
gerir menn fórnfúsa. Vantrúin
skapar myrkur, kvíða, efasemdir,
óþreyju, kulda og stríð í sálunni.
Trúin kveikir ljós, líf, yl, bjartar
vonir, iífsgleði, róse'md og ótrufl-
EIMSKIPA FARSEÐLAR
frfl, fslnndi um Kristjantu í Noretú OK Kaupmannahöfn í Banmörku,
með hinum AKætu skipum Scandinavian-American línunnar. Pyrir-
fram ttreidd farhröf g-efin út til allra járnbrautarstööva I Canada.
AÖ eins 8 daga fril Kristjaniu til Halifax; 9 daga frá Kaupmanna-
hfifn. Sigjingar: “Oscar II” 6. marz, “United States" 3. april.
"United States” 15. maí og “Helig Olav’’ 29. mai. Fart>egarymin öll
upp á þati allra fullkomnasta. priöja farrými hreinasta fyrirtak.
BorÖhald hiö bezta. Yfir fjörutlu ftra reynsla I farþegjaflutningum.
Kimskipafúlag þetta lætur ekkert til sparaÖ, aö farhegum 1181
sem allra bezt.
Scandinavian American Line, 123 S 3rd St.
Minneapolis, Minn.
ooooooooooooooooomooooo#