Lögberg - 31.07.1924, Blaðsíða 5

LötrlSERG, FIMYUDAGINN 31, JÚLÍ 1924.
6
nám við Jóns Bjarnasonar skóla
næsta vetur, a8 láta mig vita um
þaÖ sem allra fyrst. Fyrst og
fremst er það jetíð betra, aÖ vita
um það fyrir fram, hvaS aSsóknin
muni verÖa mikil, en í þetta sinn
er nauðsynin meiri en vanalega,
vegna þess, aÖ undir aðsókninni
getur það verið komið, hversu
margir bekkir verða í skólanum í
vetur.
Sendið umsóknir á skrifstofu
skólans, 652 Home St., Winnipeg.
eSa að 493 lúpton St. Talsími:
B-3923.
Rúnólfur Marteinsson,
skólastjóri.
-------o------
Kristindómur og kirkja
Frh. frá bls. 2
synlega aS vera í neinu félagi, og
því síður þarf kirkjan á stuSningi
guSspekifélagsins að halda, til þess
aS slik starfsemi verði tekin upp
og iðkuð meðal meðlima hennar.
Það mun heldur ekki úr vegi, að
skjóta hér inn einni athugasemd.
Fræðsla er góð og nytsamleg í
sjálfu sér, en hún getur orðiö tvi-
eggjaS sverð. Hún þarf að vera
sniðin eftir andlegum þroska
þeirra, sem hennar njóta. Annars
getur hún valdiS truflun og óreiðu
í staS mentunar og sannleiksvissu.
Þetta á ekki sízt við um heimspeki
og trúaiibragðafræði. Vonandi
hafa guðspekingar þetta jafnan
hugfast í fræðslustarfi sínu.
Enn frekar mun kirkjunni vera
það ljóst, að hún er ekki í eSli sínu
félag, sem fæst við rannsóknir í
náttúruvísindum. Hitt er annað
mál, aS henni ber aS fylgjast með
andlegum framförum samtíðar
sinnar og hagnýta sér niSurstöSu
vísindanna, einkum allan fróðleik
um sálarlíf manna, eins og drepið
var á í kaflanum á uijdan (6.) og
vikið verður að í næsta kafla. En
kirkjan styðst þó við vísindi vorra
tíma. Reynslan sýnir, aS náttúru-
vísindin og önnur vísindi eru í
góðum höndum, þar á meðal eru
margir ágætir kirkjunnar menn, og
þótt margt sé enn óskýrt, fer vís-
indunum svo ört fram, að við það
virSist mega una. ÞaS er þvi ekki
ástæða fyrir kirkjuna, aS bæta viS
sig hlutverki vísindarannsóknanna.
En guðspekingar þykjast ef til vill
búa yfir einhverjum fróðleik, og
vilja ef til vill láta kirkjuna taka
fræðikerfið, “hina minni guSspeki’’
upp í kenningu sina. Að alheim-
urinn sé verk guðs, að frá guði,
fyrir hann og til hans séu allir
hlutir, það veit kirkjan og þarf
sannarlega ekki aS fá fræSslu guS-
spekiuga um það. Um hiS að-
láanlega samræmi í heiminum,
frá hinu stærsta til hins minsta,
fræða vísindi vorra tíma, og hefi
eg drepiS á það í 2. og 3. kafla.
En þegar kemur til kenninga guð-
spekinga um “lífsstigann”, um til-
veru vora á lægra stigi og fram-
hald lífsins í mörgum heimum eft-
ir dauðann, þá verður kirkjunni að
spyrja: Hvaðan kemur guðspek-
inni þessi vizka? Er þaS opinber-
un? Og ef svo er, frá hverjum?
Kirkjan getur auSvitaö ekki tekið
neina opinberun um eilífðarsann-
indin gilda nema frá Kristi, ekki
tekiS neinn fræðara gildan nema
hann í þeim sökum. En ef að þess-
ar kenningar eru vísindalegar, því
eru þær þá ekki í vísindaritum ?
GuSspekin á þá að ibjóða aðstoð
sína, ekki kirkjunni, heldur vis-
indunum hér í álfu þar er markað-
ur fyrir hana og þar eru þeir, sem
ættu að geta metiS gildi þeirrar
markaðsvöru. Kirkja Krists get-
ur áreiöanlega unniS með sannfær-
ingu og krafti, þótt hún láti það
liggja milli hluta, hvort steinarnir
í götunni, kolin í ofninum, stáliS í
hnífnum, vínandinn, tóbakseitrið,
anilínliturinn, gúmmíið og egggja-
hvitan séu forfeður okkar á mis-
munandi stigi eða ekki, eSa hvort
t. d. berklabakteríurnar, grasið,
fiskarnir og alidýrin, sem viS et-
um, séu albræður okkar eða ekki.
Til þess að starfa aS mannúðar-
málum, þarf kirkjan ekki að sam-
einast guSspekifélagi, en samvinna
meðlima "þeirra í því efni er auð-
vitað góS. Til þess að hjálpa bág-
stöddum meðbræSrum í samein-
ingu, þurfa göfuglyndir menn ekki
að bræða saman lífsskoðanir sinar.
Af stefnu guðspekinnar veröur
ekki séS, að kirkjan þurfi á guð-
spekingafélaginu aS halda sér til
eflingar. En þeir me'ÍSlimir fé-
lagsins, sem eru sanntrúaðir kristn-
ir menn ef um það getur veriS að
ræöa, og áhugasamir, geta auð-
vitað orðið kirkjunni stoö i starfi
hennar. Því er ekki aS neita að
kirkjan þarf stuðning áhugasamra,
ötulla og duglegra þjóna, einmitt
nú, og starfsemin fyrir guös ríki
barf að eflast. Að þessu skal nú
einmitt vikið í næsta (og síðasta)
kafla.
-----0-----
Dánarf regnir f rá Dakota
Kirstín Hermann.
Þann 14. júní síðastl. andaðist
aS heimili foreldra sinna í þorpinu
Mountain í Norður Dakota, ung-
lingsstúlkan Kirstín Herman, dótt-
ir Péturs Htermann og konu hans
Aðalbjargar SigurSardóttur Guð-
mundssonar. Hún var tæpra 16
ára, er hún lézt, fædd 8. ágúst
1908. Var íhún elzta barn foreldra
sinna, en sex yngri eiga þau eftir.
Kirstín var mjög efnilegur ung-
lingur, og var það því þung sorg-
arraun ástmennum hennar, er það
kom í ljós á síSastl. vetri, að hún
var haldin af mjög hættulegum
sjúkdómi. Þrátt fyrir allar lækn-
ingatilraunir, leiddi hana til dauða.
Lá hún rúmföst á þriSja mánuS,
og leið oft mikið. — Jarðarförin
fór fram þann 18. júní, og var af-
ar fjölmenn. Talaði sá, er þetta
ritar, við útförina bæSi á íslenzku
og ensku.
Ólína M. Anderson.
Nýlátinnar er að geta Ólínu M.
Anderson, konu Sigurðar Ander-
sonar, að Hallson í Norður Dakota.
Hún lézt þann 1. júlí að heimili
sonar sins Vilhelms, sem þar er við
verzlun, giftur IngiríSi Einarson.
Höfðu þau SigurSur og Ólína ver-
iö til iheimilis hjá þessum syni sín-
um og tengdadóttur frá því þau á
síðastliðnu ári komu til baka frá
Blaine, Wash. Ólína var fædd 9.
nóv. 1864. Foreldrar hennar voru
þau hjónin Björn Jónsson og Sig-
ríður Þorláksdóttir, er bæði dóu
hér vestra. Bjuggu þau í Hallson
bygS síðast og nefndu bæ sinn
Sleitustaði, eftir bæ sínum heima í
Skagafirði, er Sleitubjarnarstaðir
kallaðist. — Ólína var tvígift. Var
fyrri maður hennar Egill Gíslason.
Sambúð þeirra var stutt. Þau eign-
uSust svo syni, GuSmund og Sig-
urbjörn. Er Guðmundur verzlun-
armaöur í Elfros, Sask., en Sigur-
björn er til heimilis í ríkinu Wyo-
ming. Seinni manni sinum, Sig-
urði Anderson, giftist Ólína 1888.
Voru þau fyrst til heimilis í ísl.
bygðinni í Pembina county, svo í
Piney, Man. Fluttu þaðan til Hall-
son bygðar, svo vestur aS Kyrra-
hafi. Komu svo þaðan aftur, eins
og áður er sagt. Stundaði Sigurð-
urður ýmist bú, járnsmíði eSa verzl-
un. Tólf börn eignuSust þau Sig-
urður og Ólína. Af þeim lifa fjór-
ir synir: Vilhelm, áöur nefndur;
Egill, stundar skrifstofustarf í Chi-
cago; Gústaf og Valdimar í Ever-
ett, Wash. — Ólína var heilsuveil
siðustu árin. Varð fyrir slagi, og
fékk aldrei nema mjög tæpa heilsu
upp frá því. Ólína var góShjörtuð
og vönduð kona og naut almennra
vinsælda. Hún var jarðsungin að
Hallson þann 5. júlí Fjöldi vina og
nágranna heiðruöu útför hennar
með návist sinni. Séra Rögnvald-
ur Pétursson og séra Kristinn K.
Olafson töluðu báöir við útförina.
ef heilsa og kraftar hefðu ekki
þrotið. Útförin fór fram frá heim-
ilinu og kirkju Péturssafnaöar þ.
20. maí og var fjölmenn.
Jakob Jackson.
Láðst hefir að geta um fráfall
Jakobs Jackson, að Svold í Norð-
ur Dakota. Hann lézt að heimili
foreldra sinna, Sæmundar Jackson
(Jóakimssonar) og konu hans
Helgu, þ. 16. okt 1923. Hann var
fæddur 18. júní 1883, og var
snemma atorku og dugnaöar mað-
ur, en heilsa hans bilaði um tví-
tugt og hvíldi á honum þungur
sjúkdómskross upp frá því. Þetta
er þriðji fulltíöa sonurinn, sem
þessi hjón missa á vfáum árum.
Jarðarförin fór fram þan 20. okt.
og var mjög almenn hluttekning í
sorgarrevnslu þessarar fjölskyldu.
. .K. K. O.
------o-------
Dánarfregn,
Þann 29. júní s.l. andaðist á heim-
ili foreldra sinna, skamt frá Blaine,
Wash., yngismaðurinn Daníel Ross
Dalman, eftir all-langa legu. —
Daníel sál. var sonur Ola Árnason-
ar frá Hamri i Svarfaðardai í
Eyjafjaröarsýslu og konu <hans
Helgu, dóttur Skapta Hlelgasonar
og Margrétar J’ Bjarnadóttur frá
Litlu Tungu í Miðfiröi í Húna-
vatnssýslu. Daníel var fæddur 2.
janúar árið 1905 í Marietta, Wash.
Hann var uppalinn með foreldrum
sínum fyrst i Marietta, Wash., og
síðan i Blaine. Hann var jarðsung-
inn í Blaine þann 1. júlí af séra H.
E. Johnson, að viðstöddu miklu
fjölmenni. — Ættingjarnir þakka
öllum þeim mörgu, sem sendu blóm
eSa vottuðu þeim á einn eður ann-
an hátt samúS og vináttu við þetta
sorgar tilfelli. E. H. J.
Erindi, flutt við jarðarför Daní-
els Ross Dalmanns:
Er kveða vindar kaldri raustu,
og kvista blómin, sumar fæddu,
gott áttu, því heimför hlaustu
héðan áöur eu élin næddu.
Þó karlmanns þrekiS þrái störfin,
þrautin veldur sárum lúa,
og undir síðstu sólarhvörfin
sárt er elli viö aS búa.
Þú þektir að eins vorið, vinur,
það var þér líka gæfan mesta,
því gleðin deyr i huga, er hrynur
haust-fölt jarSar skrautið bezta.
Þú fluttir burt í fööur skjólin,
fagra, lengsta sumardaginn,
áður en fauk í fornu skjólin
og fólu skuggar gamla bæinn.
H. E. J.
Gjafir til Jóns Bjarnasonar skóla.
Arður af samkomu, er ihaldin var
af Grunnavatnssöfnuði (Mr. Phil-
ip Joihnson Stony Hill P. 0. $25.00
Séra Páll Sigurðsson Garðar N. D<
$5.00' Mr. og Mrs. Jóh. Jónsson.
Vogar $3.00; Mr. og Mrs. Lárus E.
Freeman Piney $7.00; Miss Eleó-
nóra Julíus, Gimli $10.00.
Með einlægu (þakklæti
S. W. Melsted, gjaldkeri.
Það er vangá ritstjóra Lögbergs
að kenna að þessi listi kom ekki í
síðasta blaði.
inn og hr. O. Anderson frá Baldur
og jóik það ekki lítið á skemtun-
ina, því Iþeir eru báðir raddmenn
miklir og smekkvísir söngmenn.
Stór hópur þeirra, er fótavist
höfðu sat alt í kring um söng-
flokkinn á grasbalanum, en aðrir
lágu í rúmum sínum á svölum
sjúkrahússins. Veðrið var yndls-
legt og gátu alHr því enn ibetur
notið ske'mtunarinnar.
Áður en skemtunin hyrjaði kom
Dr. Stewart með drykkjarhorn það
hið fagra er íslenskir sjúklingari
höfðu gefið Ihonum og gjört hafði
hagleiksmaðurinn nýlátni Stefán
Eihfksson; þykir lækninum mjög
vænt um hornið og lét hann það
standa á hljóðfærinu á meðan að
sungið var. Að söngnum loknum
ávarpaði söngstjórinn sjúkling-
ana nokkru'm orðum og Dr. Ste-
wart þakkaði söngfólkinu komúna
og skemtunina í nafni sjúkMng-
anna og bað það koma aftur sem
fyrst og sem oftast.
-------o-------
Heimsókn.
Jóliannes Agúst Johnson.
AS heimili Guðmundar Jónsson-
ar í SvoldarbygS í Norður Dakota,
andaSist þann 14. maí síðastl. son-
ur hans, Jóhannes Ágúst Johnson,
Guðmundur og kona hans Valgerð-
ur Jónatansdóttir, eru frá Gafli i
Svínadal í' Húnavatnss. Jóhannes
sonur þeirra var fæddur 14. ágúst
1891. Ólst hann upp meS foreldr-
um sínum, og var snemma hinn
mannvænlegasti. En fyrir 15 til 16
árum síðan fór að bera á heilsubil-
un, og var hann upp frá því meira
og minna þjáður, þó ekki léti hann
bugast, heldur héldi sig aS starfi,
þegar hann gat. í nokkur ár var
hann i félagi við Hannes bróður
sinn viS akuryrkju verkfæraverzlun
í Pine River, Man. Þaðan kom hann
til föðurhúsa seint á síðastl. vetri.
Upp frá því mátti heita, aS hann
væri rúmfastur. Bar hann sjúk-
dómsstríð sitt með hugrekki og þol-
inmæöi. Ástvinir hans leituðu hon-
um allrar þeirrar hjálpar, sem unt
var. en það varS árangurslaust. En
í föðurgarði fékk hann að heyja sitt
sára stríS, og foreldrunum veittist
sú hugfró að hafa hann hjá sér og
annast um bann til hins síðasta. —
Júlíus var gerfilegur maður í sjón.
og drengur góSur. Hann var stak-
ur reglumaður og líklegur til að
verða dugandi maður í hvívetna,
Söngskemtun í Ninette.
Fimtudaginn 24. þ. m. fór söng-
flökkur Gleniboro safnaðar til
Ninette, til þess að skemta fólk-
inu á IheiIsuhæHnu þar með söng.
Söngfólkið fór í hifreiðum frá
Glemboro seinni hluta daigs að
vesturenda vatnsins, sem hælið er
við, og naut þar um stund nátt-
úrufegurðarinnar og veðuúbMð-
unnar, og kom svo hópurinn kl.
6 að kvöldi að hælinu, þar sem því
haði verið boðið til kvöldverðar
af ihinum góðkunna fonstöðu-
manni hælisins, Dr. Stewart. Að
loknum kvöldverði fór söngskemt-
unin fram á fögrum grasbala fyr-
ir framan stónhýsi það er þeir
dvelja í er veikastir eru. Söngnum
stýrði hr. P. G. Magnus, og luku
allir viðstaddir lofsorði á það, hve
ágætlega flokknum hefði tekist.
og ivoru þó sum lögin er sungin
voru, allerfið viðfangs. Einnig
sungu þeir einsöngva, isöngstjór-
Konur Kvenfélags Árdalssafn-
aðar frá Ártborg, Man. veittu
Gamalmennaheimilinu Betel, Gimli
Man. fjölmenna iheimsókn 1 júlí
s. 1.
Konur kvenfélags þessa gerðu
og Gamalmennalheimilinu fjöl-
menna iheimisókn í júlí mánuði f. á.
í ibæði sinn veittu þær heimilis-
fólkinu mikinn mannfagnað, með
rausnarlegum veitingum. í hvort
tveggja sinnið færðu þær Gamal-
mennalhehnilinu mikla peninga-
gjöf.
Kvenfélag Fyrsta lút. safnað-
arins í Winnipeg gerði Gamal-
mennaheimilinu fjölmenna heim-
sókn 9 júlí s. 1. Gerði það heim-
ilisfólkinu mikinn mannfagnað
með rausnarlegum veitingum og
fögrum söng.
Kvenfélag iþetta hefir um und-
anfarin ár veitt Gamalmenna-
heimilinu mikinn og góðan styrk.
bæði með miklum peningagjöfu'm,
og miklum gjöfum af ýmsum
munum er lúta að húsbúnaði.
Við heimókn sína 9. júlí færði
félagið heimilinu að gjöf, vönduð
gluggatjöld til nota í istofum
heimilisins .
Fyrir þessar heimis.óknir kvenfél.
Árdalssafnaðar og Kvenfélags
Fyrsta lút. safnaðar í Winnipeg,
sem og fyrir gjafir þær, er féiög
þesisi hafa gefið Gamalmenna
heimilinu Betel vottaist hið allra
besta þakklæti með ibestu óskum
til gefendanna.
Velvirðingar er beðið á því, að
þakklætisviðurkenning iþessi Ihefir
ekki birst fyr.
23. júlí 1924.
Forstöðukonur Gamalmennaheim-
il.isins Betel.
--------0--------
Kjónabandslögin í Sask-
atchewan.
16. þ. m. gengu í gildi breyting-
ar hjónafoandslöggjöf Saskatdhew-
anfylkis sem gjörðar voru á síð-
asta þingi þess.
Þýðingarmesta breytingin er
ef til vill falin í því að þegar ann-
aðhvört Ihjónaefnanna er á aldrin-
um frá 18 til 21 árs þá nægir sam-
kvæmt þessum nýju Ibreytingum,
ef annað foreldrið (faðir eða
móðir) veitir sa’mþykki sitt til
ráðalhagsins. En ef annað hjóna-
efnið er undir 18 ára aldri þá þarf
samþykki beggja foreldra og verð-
ur það loforð að vera skriflegt og
er skylda þeirra manna, sem gift-
ingaleyfisbréf gefa út, að ganga
eftir því þegar um leyfisibréfið er
beðið.
Ef að hjónaefni, sem eru á
aldrinum frá 18 til 21 ekki fá hið
tiltekna leyfi föður eða móður, þá
geta þau skotið máli til héraðs
eða “King Bendh” dómara, sem
hefir vald til þess að veita undan-
þágu frá þessu leyfi ef honum svo
sýnist. En þar isem aldur ihjóna-
efnanna er undir 18 ár, þá ræður
ákvæði foreldranna og engin gift-
ing getur farið fram án þeirra
leyfis.
Þegar lýst er með hjónaefnum
í kirkju, þarf ekkert leyfisbréf, en
þá verður giftingin að fara fram
innan tveggja mánaða frá sunnu-
degi þeim, sem lýsingin fer fram
í annað sinn.
En er nýtt ákvæði sem hjóna-
efni og aðistandendur þeirra ættu
að athuga í tíma og það er að eng-
in gifting 'má fara fram í Sask-
atdhewanfylki eftir kl. 10 að kveldi
til kl.. 6 að morgni, nema óhjá-
kvæmilegar kringumstæður knýí
og verða aðstandendur þ áað leiða
rök að þeim kringuimstæðum
frammi fyrir prestinum sem skal
skera úr því hvort rökin eru nógu
sterk til þess að gifting geti far-
ið fravn.
Verð á leyfisbréfi ihefir verið
fært upp úr $3.0C‘ og upp í $5.00.
Enn ihefir beyting verið gjörð i
samibandi við leyfisbréfið; áður
var það í gildi fyrir óákveðinn
tíma. Nú verður að nota það inn-
an þriggja mánaða, eða gifting sú!
sem það ihljóðar upp á er ónýt.
“eins og Þór í þungum móö.” En
ráðleggja vil eg honum, að miða
með meiri gætni, en hann hefir gert
hingað til, annars er ihætt viö, aö
Mjölnir sá muni geiga hjá mark-
inu og lenda í Kyrrahafinu.
Þorgils Asmundsson.
iListi yfir samskot fyrir Jón
Jónsson, sem fór til Winnipeg til
uppskurðar við kralbbameini í
vörinni 21. þ. m.
Jón Sigfússon .......... •••• $1.00
N. Johnson ................ 1.00
1.00
. C.50
. 0.50
. l.OOi
. 1.00 I
2.00 |
| BAKIÐ YÐAR EIGIN §
BRAUD
I_____me8 I
ROTAL
Blótoeytið Björk.
“Heimskrinla” hefir enn þá orð-
ið þeirrar blessunar aðnjótandi, að
fá til birtingar aðdáanlega ritgjörð
til mín í nr. 44, frá mínum meðlíð-
unrsama og góðhjartaða sveitunga
F. Jónassyni. Hann veður að mér
i vígamóði miklum, gengur reglu-
legan berserksgang, svo að erfitt er
að átta sig á hvert að veit, höfuð
eða hali. Eg hafði ásett mér að
svara ekki neinu þessu makalausa
ritsmíði, af því, í fyrsta lagi, að það
er ekki mitt meðfæri að eiga orða-
stað við slíkan andans berserk, og
í öðru lagi er mér það, sem hér er
um að ræða, ekki svo mikilvægt, að
deilandi sé um það í blöðunum,
enda var það aldrei tilgangur minn.
En það. eru nokkrar rangfærslur i
þessu meistaraverki F. J., sem mér
finst eg ekki geta gengið þegjandi
fram hjá, eins og þær þó eiga skil-
ið. En stuttorður skal eg vera, og
einnig lofa því hátíðlega og leggja
við drengskap minn, að sinna því
engu framvegis, þó F. J. róti í Blót-
bjarkarflaginu þangað til ekkert
stendur upp úr nema hornin og
halinn.
F. J. er með öllu sínu stórkost-
lega andans afli að reyna að berja
það inn í lesendur “Hkr. ”, ð eg
hafi svo mikla “djöflatrú”; telur
vist að “lengi megi leita til að finna
minn jafningja” í þeirri grein. Nvi
vil eg í hjartans auðmýkt biðja les-
endur “Hkr.” að taka greinar okk-
ar beggja og bera þær saman, leggja
síðan dóm á það, hjá hvorum okk-
ar gætir meiri “djöflatrúar” sann-
færingar. Fyrst, þegar hann sér
þjóðsöguna í “Lögibergi”, verður
honum “hverft við.”. Svo þegar
grein mín kemur, verður hann svo
hræddur að eg hafi lært einhverja
töfrafræði í “undirheimum”, sem
stónhætta muni stafa af, að hans
annars yfirgripsmikli heili kemst á
svo mikla ringulreið, að hann sér
ekki margitrekað orð, sem skráð
er með-skýru letri og skilur ekki
einföldustu setningar á sínu eigin
móðurmáli. Það þarf meira en lit-
inn sannfæringarkraft til að verða
fyrir slíkum ósköpum.
Hann segir, að eg hafi ekki tek-
iÖ það fram, að þetta væri þjóð-
sögn. En sannleikurinn er, að eg
nefndi það alstaðar þjóðsögu eða
munnmælasögu, sem er nákvæmlega
það sama. Hann mælist til, að eg
tilgreini hvar það finnist í sögunni,
að “bæir, borgir eða landspildur
hafi sokkið án jarðclda eða annara
sýnilegra orsaka-” Nú vil eg spýrja
hann: Hvar stendur það i grein
minni, eða hvenær veit hann til að
eg 'hafi haldið því fram, að bæir
eða landspildur hafi sokkið “án
jarðelda eða annara sýnilegra or-
, saka?” En hitt sagði eg, að slíkt
| hefði skeð alveg fyrirvaralaust.
; Þetta hlýtur hver einasti lesandi
“Lögbergs” að hafa séð, að undan-
; teknum F. J.
F. J. virðist sárna það mjög, aö
eg minntist þess, að hann hafi ver-
ið barn í reifum, þegar eg fór af ís-
landi. Það tekur meira en í meðal-
lagi vitgrannan mann, að reiðast
slíku, því eg hygg að flestir hafi
verið barn í reifum og aldrei
skammast sín fyrir. En hann
kveðst mum “reiða hátt til höggs”
Snælbjörn Einarsson .....
óskar EyjófsSon ........
Carl B'jörnsson ........
Ghristján Breckman .... —•
G. Finnbogason .........
Sveinbjörn Kjartansson .
Paul Reykdal .............. 1.00
Sigurjón Jónasson ......... 1.00
Jón Líndal ........... •— .... 1.00
Ónefndur ................. C'.25
Páll Jo'hnson ............. 0.50
Vigfús Guttormsson ........ 1.00
Mrs. Vilborg Guttotemsson .... 1.00
Thorvaldur Reykdal ........ 1.00
Aldis Magnússon ........... 1.00
Jón Guðmundsson ........... 1.00
Sveinbjörn Siguðsson ...... C.50Í
Jón Ketilsson ............. 0.50
Ónefndur...... •—.......... 0.2ó
H. Johnson ............— 0.25
Guðmundur Breckman ........ 1.00
Vigfús Jolhnson. Hornfjörð 2.00
Johann Breckman ........... 0.50
Árman Þórðarson ........... 0.25
Kristján Felsteð ...... •••■ 0.50
Sig. Júl. Jóhannesson ..... 1.0C
Ohristján Backman ......... 1.00
Sveinn Guðmundsson ........ 1.00
D. J. Líndal .............. 1.00
Mr. M. G.......... .... .... 0.50
Mr*s. M. G................. 0.25
Jósep Líndal .............. 1.00
Alls ........ $28.25
Safnað af Dr. Sig. Júl. Jóhann-
essyni og Sveinbirni Kjartans-
syni Lundar, Man.
------0-------
Sem staðisthef-
ir reynsluna nú
yfir 5o ár
rýra fræði rétta þér—
raddirnar frá dauðra gröfum.
Ei drögumst lífs í dauðra sveit-
um dularheima færðu ei sanninn-
huldra dóma’ að hefja leit
í hugarflækju rekur manninn.
R. J. Daz’íðsson.
-------o------
Smælki,
ÆSKAN.
Æskan ljóðar engan óð,
né ást í blóðið kveður;
hún hnikars sjóð á hendir glóð
og hættuslóðir treður.
Ei enn þá hefir æskan kát
elda heimsins gegnum vaðið,
ekki heldur bygt sér bát,
en borg í skýjum marga hlaðið.
R. J. Davíðsson.
AÐVÖRUN.
Hygst þú dauðra’ að heyra raust
—hugans margt er öfugstreymi—
tálfréttunum trúðu laust,
túlkuðum frá öðrum heimi.
Ýmsir dul þá ætla sér
eilífðar að kynnast höfum—
Til jóns Einarssonar.
Kæra þökk fyrir leiðréttingu þína
á föðurnafni séra Þorvaldar. Eg
var í efa um, hvernig eg ætti að
skrifa það. Mig minti, að hann
hefði jafnan verið nefndur Bjarna-
son, en á hinn bóginn mintist eg
að hafa lesið ættartölustúf, þar
sem faðir hans var nefndur Björn,
en þorði ekki að slá því föstu. Þökk
fyrir skýringuna. Þetta sem eg
sagði um séra Þorvald, var lítið af
því, sem hefði verið hægt að segja
af betur kunnugum. Engin jær-
sónuleg kynni hafði eg af honum,
íeyrði hann eitt sinn messa og eitt
sinn þjónusta deyjandi konu, og eg
heyri það enn. Dómgreind mín var
að vísu litilsigld, því eg var enn
ekki fulltíða. Eg hefi aldrei heyrt
talað jafn vel við dánarbeð. En
samt mun hann aldrei hafa notið
vel sinna miklu hæfileika á því
sviði, sem hann var neyddur
til að ihelga líf sitt. Eg segi neydd-
ist—viðhef hans eigin orð—. Mér
úgeðjaðist vel að hinni djarfmann-
legu framkomu séra Þorvaldar.
Jafnvel hálfvitkaðir unglingar gátu
séð og fundið, að þarna var maður
grímulaus. Það er stór kostur,
Jón, og ekki mjög víða að finna.
Eg vona, að þessi fáorðu stef mín
hafi vakið endurminningar hjá
fleirum en þér.
R. J. Daviðsson.
Svín sem Kafa verið á heimili þar sem “Foot og Mouth
veiki hefir gert vart við sig eru drepin og grafin,

Gripir skotnir og dysjaðir af því “Foot og Mouth“ veiki gerði vart
við sig á heimilinu.
Þessi mynd sýnir gripi skotna niður í skurðum af því þeir hafa
á heimili þar sem “Foot og Mouth“ veiki gerði vart við sig
ve
rið