Lögberg - 31.07.1924, Blaðsíða 6

LÖGBERG, HMTUDAGINN.31. JÚLÍ 1924.
«
Hættulegir tímar.
Eftir Winston Churchill.
“Þú mátt bjóða, Clarenco,” sagði ofurstinn, og
við skulum gera út um það hver fær hana á eftir.”
Svo tók hann undir handlegginn á Virginíu og leiddi
hana yfir strætið.
Stepihen vissi ekki hvað hann átti að gera. Hér
átti stúlkan víst gott íheimili. Til hvers ætti hann
að fara að eyða peningunum, sem voru honum svö
dýrmætir? Hann sá Jenkins, sem var að ýta sér á-
fram gegnum mannjþröngina. Og samt — ef Colfax
skyldi ekki ná í hana? Hann hafði lofað. að kaupa
hana, ef hann gæti, og gefa henni frelsi.
Hann hafði afráðið hvað gera skyldi og hann
ruddist gegnum mannþröngina á eftir Jenkins.
------------------------o------
V. KAPITULI.
Fyrsti neistinn fýkur.
“Hvað er böðið iherrar mínir!” ihrópaði uppboðs-
haldarinn, er hann 'hafði lokið ræðu sinni um kosti
stúlkunnar. “Hvað er boðið? Átta hundruð?”
Stephen saup hveljur. Svo varð löng þögn. Eng-
inn kærði sig urn að byrja að bjóða.
“Byrjið herrar mínir, byrjið! Þarna er vinur
minn Alf. Jerikins. iHann veit upp á cent hvers virði
hún er. Ifyteð (vfltu gefía fýrir (bana Alf? vAjtítía
hundruð?”
Jenkins deplaði augunum framan í upplboðs-
haldarann og álhorfendurnir skemtu sér vel.
“Þrjú hundruð,’ sagði ihann.
I Uppboðshaldarinn réði sér naumast fyrir
gremju. Einhver hrópaði: “Þrjú ihundruð og fimtíu”
Það var Oolfax. Það var auðheyrt að menn
könnuðust við hann sem meiri háttar 'mann, þegar
nafn hans var nefnt.
“Þakka þér fyrir, herra Colfax,” sagði uppboðs-
haldarinn og gaf um leið merki með hendinni, sem
átti að sýna virðingu. Þsir, sem viðstaddir voru,
snéru sér við og teygðu fram álkurnar, til þess að
geta séð þann, sem gerði tooðið. Hann stóð þráðbeinn
og bar sig mjög reigingslega, rétt éins og thann vissi
ekkert af iþví, að hann hefði dregið að sér athygli
allra.
“Þrjú hundruð sjötíu og finrm ”
' Það er svölítið meira vit í þessu, Jenkins,”
sagði uppboðshaldarinn háðslega. Hann snéri sér að
stúlkunni, sem stóð þarna fulí örvæntingar, hélt að
sér ihöndum og íhengdi niður ihöfuðið. Hann brá
hendinni undir höku hennar og lyfti 'henni upp
hálf hranalega. “Vertu kát telpa mín,” sagði hann,
þú hefir enga ástæðu til að skæla nú.”
ÍBrjóst stúlkunnar gekk upp og niður og augu
hennar leyftruðu af mótþróa. Hann hló. Þetta voru
hvítu ættarmerkin.
Hvítu ættarmerkin!
Clarence Colfax tapaði sínu iboði. Hann sá
snöggvast bregða fyrir upp yfir höfðinu á þeim, sem
næstir stóðu, andlitinu á ungum manni, sem var
mjög einbeittur á svip. Rödd hans var hrein og
sterk —
“Fjögur hundruð!”
Jafnvel uppboðshaldarinn varð svo hissa að
hann var rétt að segja búinn að missa janvægið,
þegar (hann heyrði þetta nýja boð. Stephen roðnaði
út af uppnáminu, sem ihann orsakaði. Það var auð-
séð að þeir, sem viðstaddir voru, skoðuðu það sem
ihina mestu iheimsku fyrir nokkurn mann að keppa við
þá Colfax og Jenkins. Allra augu hvíldu á Stephen
og menn voru Ibúnir að virða hann vel fyrir sér
áður en hinn smjaðursfulli uppboðhaldari var toúinn
að átta sig á því, hvernig hann ætti að snúa sér
gagnvart þesum þriðja manni.
“Fjögur hundruð boðin af þessum — þessum
herra þarna.” Hann benti á Stephen með feitum
vísifingri, eins og hann vildi láta í ljósi fyrirlitningu
sína á honum.
“Fjögur hundruð og fimtíu!” hrópaði Colfax
með altlmiklum þjósti.
Herra Jenkins þrælasali frá New Orleans, sett-
ist niður á steinþrep og kveikti sér í löngum vindli.
Uppboðshaldarinn gaf engan gaum að því. En Brice
og Colfax, sem báðir voru ungir, voru farnir að
Ihlakka til þess að nú yrðu þeir einir um hituna.
Step'hen kom það viturlega ráð í hug, að nú
væri rétti tíminn fyrir sig að hætta. Og láta Colfax
hafa stúlkuna Nei, áldrei. Þetta var dramib, en
svo flugu honum í hug Canter og Nancy gamla, og
þar var ekki um neitt dramb að ræða.
“Fjögur hundruð sjötíu og fimm!” srópaði hann.
“Þakka iþér fyrir”, sagði uppboðshaldarinn.
“Herðið þið ykkur, piltar!” kallaði einhver
gamansamur náungi, og mannfjöldinn skellihló.
“Fimm hundruð!” sagði Colfax.
Það var farið að síga í Ihann. En Stephen var frá
Nýja-iEnglandi og fátækur, og ihann var að hugsa um
um hvað mikla peninga ihann hefði. Það var auðséð
á augnaráðinu, isem hann sendi móttöðumanni sín-
um að hann var orðinn reiður. Colfax þurfti ekki að
horfa í peningana, og eftir útliti að dæma var hann.
ekki maður, sem kærði sig um að fara á fund ungrar
stúlku og kafinast við, að hann hefði beðið ósigur.
Stephen bauð tíu dollurum hærra; sunnanmað-
urinn bætti við fimtíu og Stephen bætti aftur við
tíu. Hann var orðinn rólegur nú og lét háð uppboðs-
haldarans i sinn garð, sem vind um eyrun þjóta. Ó-
þolinmæði Colfax hafði á svipstundu komið boðunum
upp í átta hundruð og tíu dollara. En þá skéði
margt í einu .
Jenkins stóð upp með vindilinn í munninum og
bauð átta hundruð tuttugu og fimm. Þetta setti nýtt
fjör í áhorfendurna og Stephen leit á Colfax, þegar
mesta undrunin var um garð gengin, eins og til þess
að gefa til kynna að nú væri komið að honum, en
þá sá hann að frændi Oolfax, ofurstinn hávaxni
kom aftan að honum og þreif í hann. Hinum megin
við stætið stóð Virginía Carvell og stappaði óþol-
inmóðlega í gangstéttina.
‘fHvað ertu að hugsa!” sagði ofurstinn. Stelpan
er ekki svona mikils virði.”
Colfax snéri sig lausan.
“Eg verð að kaupa hana,” hrópaði ihann.
“Eg held varla,” sagði ofurstinn. “Komdu með
mér.”
Cblfax var náttúrlega báíreiður. Hann reyndi
að slíta sig lausann, en það stoðaði ekkert. Hann
gekk fram hjá Stephen um leið og hann fór burt með
ofurstanu'm, en hann leit ekki við honum. Hann
hlaut að finna sárt til niðurlægingarinnar. “Jinny
vill fá hana,” sagði hann, “og eg á með að kaupa
hana.”
“Jinny vill fá alt,” svaraði ofustinn, og um
leið leit hann með undrunar — og gletnissvip á
Stephen, eins og honum þætti það slæmt að ihann
hefði engan til þess að líta eftir sér. Frændurnir
gegnu yfir strætið og ofurstinn hló um leið og þeir
og dóttir hans gengu burt. Virginia bar höfuðið hátt
en Colfax var í meira lagi niðurlútur.
Áhrfendurnir höfðu gaman af þessu og skelli-
hlóu, og jafnvel Stehpen gat ekki annað er brosað
en ibrosið vað þó beiskjublandið. Svo snéri hann
sér við og leit á Jenkins. Upptooðshaldarinn hafði
ihaft hægt um sig meðan á þessu stóð af eintómri
virðingu fyrir þei'm, sem áttu hlut að máli. Nú
var það Stephen, sem menn veittu mest athygli.
“Haldið þið nú áfram herrar mínir. haldið þið
n.ú áfram! þetta nær ekki nokkurri átt — Atta
hundruð tuttugu og fimm! Hún er tvö iþúsund doll-
ara virði. Eg er búinn að vera við þessa verslun í
tuttugu ár og eg hefi aldrei séð neina, sem jafnast á
við Ihana. Bjóddu betur, herra — 'herra — hvað þú
heitir, þetta er þitt boð.”
“Átta hundruð þrjátíu og fimm!” sagði Stephen.
“Jenkins! Jenkins!” hrópaði uppboðshaldarinn.
“Við eigu'm eftir að selja tuttugu.”
“Átta Ihundruð og fimtíu!” sagði Jenkins.
“Átt Ihundruð og sextíu!” sagði Stephen, og
mannfjöldinn æpti af fögnuði.
Jenkins tók út úr sér vindlinginn og horfði á
hann. Átta hundruð sjötíu og fimm!” sagði hann.
“Átta hundruð áttatíu og fimm!” sagði Stephen.
Menn stóðu á önd'inni.
“Níu hundruð!”
“Níu hundruð og tíu!”
Jenkins tók af sér hattinn og hneigði sig iháðs-
lega fyrir Stephen.
“{Hún er þín,” sagði hann, “það árar ekkert
vel núna. Eg býð ekki Ihærra. Eg get gert betri kaup
í Louisville fyrir minni penigna. Eg óska þér til
lukku eg toýst við að þú hafir meiri þörf fyrir
hana en eg.”
Stephen roðnaði út undir eyru, en múgurinn
æpti og íhló.
“Hvað!” grenjaði uppboðisalhldainn. “Þetta nær
ekki nokkurri átt, herrar mínir. Níu hundruð og
tíu dollarar! Níu hundruð og tíu! Við erum rétt að
toyrja. Haltu áfra'm Jenkins! Þetta er alveg sama
og að gefa 'hana burt.
Þrælasalinn hristi ihöfuðið og saug vindilinn
sinn.
“Ja, þetta er þó sannarlega að láta hana fara
fyrir lítið,” sagði uppboðsihaldarinn. “Níu hundruð
og tíu — níu hundruð og tíu —fyrsta, annað —
níu hundruð og tíu — fyrista, annað og þriðja sinn!”
Hamarinn skall á borðinu. Slegið fyrir níu hundruð
og tíu herra herra — Ja, þú kemst að kjörkaupum
herra minn.”
Aðstoðarmaður hans ihafði gripið stúlk-
una, sem lá við yfirliði, og ætlaði að fara að draga
'hana burt. Stephen gaf uppboðhaldaranum engan
gaum, né iheldur Ihinum, sem stóðu og gláptu á
hann; hann ruddist upp þangað sem stúlkan var.
“Farðu varlega með hana fanturinn þinn!”
hrópaði hann.
Aðstoðarmaðurinn slepti stúlkunni.
Hester leit upp til hans og út úr augum Ihennar
skein þakklæti og traust, svo að hann var í hálf-
gerðum vandræðum.
“Getur þú gengið?” spurði hann nokkuð hrana-
lega.
“Já.”
“Komdu þá með mér.”
Hún stóð upp. Um leið kom feitur maður með
penna í endinni út úr dómshúsinu. t augum hans v;
kátínusvipur, sem Stephen kunni illa við.
“Hingað, ef þú vilt gera svo vel,” sagði hann og
fór með Stephen að skrifborði. Þar dró hann óút-
fylt eignar bréf upp úr skúffu.
“Hvað heitirðu?”
“Stephen Atterbury Brice”.
“Og hvar áttu iheima?”
Stephen sagði honum númerið á ihúsinu. En í
stað þess að skrifa það niður, stóð hinn og starði
á hann, og hrukkurnar á feita andlitinu urðu æ
dýpri og dýpri. Loks lagði hann frá sér pennann og
rak upp skelli/hlátur, sem Stephen geðjaðist illa að.
“Nú hættir mér að standa á saman!” sagði
maðurinn, þegar hann kom upp orði fyrir hlátri.
“Þetta númer, se*m þú hefir gefið mér, er á mat-
söluhúsi, sem Nýja Englandsmenn hafa hér.”
“Og eg býst við að það sé í þínum verkahring
að skifta þér af því?” sagði Stephen kuldalega.
Feiti maðurinn leit á hann, beit saman vörun-
um og skrifaði niður ihúsnúmerið; en meðan hann
var að þvi, hristist hann af einhverju innibyrgðu
afli, eins og toann ætlaði að rifna. Loksins eftir að
feiti maðurinn og notarius, sem sat á bak við vír-
net, höfðu hvíslast á og hlegið og gefið hvor öðrum
bendingar, var eignarbréfið undirritað, innsiglað og
fengið Stephen í toendur. Hann taldi fram peningana
í gulli og bankaávísunum frá Boston.
Þegar hann var kominn út á strætið með stúlk-
una við hlið sér, fanst honum þetta alt vera draum-
ur. Hann sonur Appleton Brice í Boston var orðinn
eigandi að fallegri kynblendingsstúlku, (og hann
hafði gefið aleigu sína fyrir hana!
Ungfrú Crane opnaði sjálf hurðina, þegar hann
hringdi. Hin skarpskygnu augu hennar litu yfir öxl
hans og ihún varð stóreygð í meira lagi. En Stephen
herti upp hugann, hann tróð sér fram hjá henni og
að stiganum og benti Hester að koma á eftir sér.
“Eg hefi komið með þessa — með þennan kven-
mann til þesis að finna móður mína,” mælti hann.
Ungfrú Crane hneigði ihöfuðið ofurlítið. Hún
stóð hreyfingarlaus, sem steini lostin á einni rós-
inni á gólfdúknum í forstofunni, þangað til hún
iheyrði frú Brice opna jhurðina og skella ihenni iaftui>'
þá stökk hún upp stigann í fáum skrefum og beint
inn í herlbergi frú Abner Reed. Kynblendingstúlk-
an stóð í ganginum og beið.
IV. KAPÍTULI.
Silas Whipple.
Callinn á sumum sögum er sá, að þær segja frá
of miklu. Samtal Stephens og móður ihanis fór rólega
fram og var ekki sögulegur atburður. Matsöluhús
ungfrú Crane var enginn mierkisstaður og það er
toetra að láta ímyndunaraflið gera sér grein fyrir
uppnáminu þar iheldur en að lýsa því. Af vorkunn-
semi við herra Stephen Brice skal líka hlaupið yfir
að lýsa miklum fagnaðarfundi, sem átti sér stað í
íhúsgagnaibúð herra Cauters.
Siðari hluta þessa dags gekk Stephen aftur upp
ðhreinan stigann, sem lá upp í skrifstofu Whipples
dómara. iHann nam snöggvast istaðar, eins og til
þess að herða upp hugann, svo greip hann um hand-
riðið og gekk upp. Hann þurfti í sannleika nú á öllu
sínu hugrekki að halda til þess að ráðast þarna til
uppgöngu. Hann nam aftur staðar fyrir utan dyrn-
ar, er hann kom upp. Meðan hann stóð þarna heyrði
hann að innan ibrot úr þýsku sönglagi, sem var
sumgið með lágri en fallegri rödd. Hann gekk inn.
Richter stóð snöggklæddur og brosandi út undir
eyru upp frá skrifborðinu isínu, til þess að íheilsa
honum.
“Á, vinur 'minn,” sagði Ihann, ”þú ert seinn.
Dómarinn ihefir verið að ibíða eftir þér.”
“Hefir hann gert það?” spurði Stephen og átti
ilt með að láta ekki á iþví bera, að hann kviði fyrir
að hitta dómarann.
Þjóðverjinn klappaði á öxlina á ihonum.
Alt í einu heryðist rödd í gegnum opinn glugg-
ann, sem var fyrir ofan ihurðina á innri skrifstof-
unni eins og stormlhvinur í f jallaskarði —
“Richter!”
“Já!”
“Hver er þetta?”
“Herra Brice.”
“Nú, því í fjandanum kemur ihann ekki inn?”
Richter opnaði hurðina og Stephen gekk inn.
Hurðinni var lokað aftur, og hann var þarna í bæli
drekans og augliti til auglits við drekann sjálfann,
sem horfði fast á hann. Það fyrsta, sem Stephen
tók eftir voru gráu augabrúnirnar, sem slúttu fram
yfir augun, er láu innarlega. Það sindraði af eldi
augnanna og það var auðséð að þau gátu verið
ægileg.
Andlit dómarans var alt rakað, nema grár
skeggkragi, sem var undir ihökunni, og stærðin á
nefinu leyndi sér ekki, þótt andlitið væri vel hold-
ugt.
Stepehn fann að dómarinn rannsakaði ihann til
hlítar með augunum. En það voru engar kurteisis-
reglur, isem vörnuðu honum máls, og ekki var það
heldur eintóm hræðsla.
‘<Og þú ert sonur Appleton Brices,” sagði dóm-
arinn loksins og 'málrómur hans var ekki alveg eins
óþýður og við hefði mátt búast.
“Já,” svaraði Stephen.
''Hm,” agði dómarinn. og horfði á Stephen með
augnaráðið, sem lýsti engri velþóknun. “Eg býst
við að vinir föður þíns hafi ihælt þér of mikið.”
Hann hallaði sér aftur á Ibak í tréstólnum, sem hann
sat á.
'•‘Eg hata fólk, sem ihælir ungum mönnu'm og
segir með fleðubrosi: ‘Eg þekki Ihann föður þinn.’ Eg
átti ekki föður isem það varð sagt um. En,” hrópaði
dómarinn og sló hnefanum í borðið, “eg hugsaði mér
að fólk skyldi einhvern tíma þekkja mig. Það er það
scm hefir komið mér áfram. Þú toyrjar hér án nokk-
urrar hindrunar; þeir þekkja ekki föður þinn hér.”
Hafi Stephen fundist dómarinn harður í horn
að taka, þá gerði hann ekki orð á því. Hann leit
umlhverfis sig í iherberginu, isem var lítið — á rúm
dómarans i einu horninu, sem toókum og tolöðum
var Ihrúgað á að deginum; á þvottaborðið, þar sem
að strangi af skjalapappír lá við hliðina á þvotta-
sfcálinni.
MEg býst við að þér firinist þessi bær nokkuð
grófgerður í samanlburði við Boston,” hélt Wihipple
áfram. “Það hefir frá alda öðli verið siður í göml-
um toygðarlögum, að fólk væri fult undrunar yfir
nýrri bygðarlögum, þar sem sveitungar þeirra hafa
tekið sér bólfestu. Ert þú hissa á því, sem þá sérð
hér?”
Stepihen roðnaði. En, sem betur fór, gaf dóm-
arinn honum ekki tíma til þess að svara.
“Hversvegna lét móðir þín mig ekki vita af þvi.
að hún væri á leiðinni Ihingað?”
“Hún vildi ekki gera þér neitt ónæði.”
“Var eg ekki góður vinur föður þíns? Bauð eg
þér ekki að koma hingað og læra tög hér í skrif-
stofunni hjá mér?”
“En það var mögulegt, herra Whipple, að —”
“Hvað var mögulegt?”
“Að þér geðjaðist ekki að mér. Og það er enn
mögulegt**, bætti Stephen við brosandi.
Rétt í bili var útlit fyrir að dómarinn myndi
brosa líka. Hann nuddaði á sér nefið með hendinni
í gríð og ergi.
“Richter sagði mér, að þú hefðir verið að svip-
ast um eftir banka,” sagði hann.
Stephen hrökk við.
‘Má, eg var að því, en —”
Whipple tók upp rit u'm falsaða bankaseðla.
“Varaðu þig á peningum Vesturrkjanna, eins
og á sjálfum fjandanum,” sagði hann. “Þar erum við
eftirbátar Austurríkjanna en sem komið er. Og þú
ætlar þér að verða lögmaður?”
“Já, eg ætla mér það.”
“'Og það iskaltu líka verða,” sagði dómarinri og
barði með gulgráum hnefanu'm bylmingshögg á rit-
ið um fölsuðu peningana. Eg skal gera þig að lög-
manni. En eg hefi ekki s'ömu aðferð og þeir i
Harvard háskólanum.”
“Eg er reiðubúinn að gera hvað sem er.”
Það rumdi bara í dómaranum. Hann leitaði
innan um blöðin á skrifborðinu og fann þar skjala-
pappír og bunka af skrifuðu'm blöðum.
•■Farðu þarna fram fyrir og farðu úr treyjunni
og iskrifaðu upp þessi málsskjöl. Richter hjálpar þér
í dag. Og segðu móður þinin, að eg ætli að gera mér
það til heiðurs að heimsækja toana i kvöld.” -
Steplhen gerði orðalaust eins og honum var
sagt. En Ridhter var ekki í fremri skrifstofunni,
þegar hann kom þangað. Hann reyndi að vera ró-
legur og skrifa, iþótt endurminningin um alt, sem
fram hafði farið um morguninn lægi einis og ský
yfir thöfði hans. Hann eyðilagði fyrstu blöðin ger-
samlega. Hann fann sárt til þess, að alt Ihefði mis-
‘hepnast fyrir sér. Það hafði verið ásetningur hanis,
þegar hann fór inn, að segja frá því að hann hefði
ikeypt Hester. Hann fór að torjóta heilann um þessi
vandræði sín nú er ihann sat kyr. Hann byrjaði á
nýrri örk og ónýtti hana. Hann stóð upp, en settist
niður aftur. Loksins var toann oðrinn svo rólegur
að hann gat ktomiist fram úr tíu línum af rithönd dóm-
arans, en þá hrökk hann við af því að heyra marr
í hurðinni.
Hann leit upp og maðurinn, sem ann sá, var
enginn annar en Comyn Carvel ofursti.
Ofurstinn ileit fyrst á stól Richters og sá að
toann var auður; svo leit hann á alt se'm inni var,
þangað til hann kom auga á iStephen. Og hann tók
ekki augun af ihonum strax aftur, Iheldur stóð graf-
kyr á miðju gólfinu, með hattinn aftur á ihnakka og
aðra hendina krepta utan um gullhúninn á göngu-
stafnum sínum, en með hinni togaði hann í höku-
toppinn.
Alt í einu snéri ofurstinn sér við skellihlæjandi
og stikaði inn í innri skrifstofuna til dóiriarans.
Hurðin skeltist aftur á eftir Ihonu'm. Brice langaði
mest af öllu til að flýja, en hann stilti slg.
Fyrst var þögn, svo heyrðust nokkrir hrossa-
hlátrar; svo heyrðist urg f penna, og loksins rödd
dó'marans.
“Hlver fjandinn sjálfur gengur að þér, Carvel?”
Aftur ihrossalátrar og sVo skelti ofurstinn á
lærið.
“Whipple dómari,” sagði hann og röddin skalf
af niðuribældum hlátri, “mér þykir vænt um að sjá,
að þú ert orðinn laus við suma af þínum hlægilegu
fordómum.”
“Hvaða fordóma?” hrópaði dómarinn.
•
“Fordóma á þrælatoaldi,” agði ofurstinn og það
virtist sem hann yrði alvarlegri. “'Þú ert frjáls-
lyndari maður en eg ihélt að þú værir.”
Það toeyrðist eitthvert óskiljanlegt korr í háls-
inum á dómaranum. Svo sagði hann:
“Erum við ekki búnir að rífast nóg um þetta,
Carvel?” 1
Þú Ityoimst ekkj á þrælauptpboðið ,á miorg'un,
þegar þú varst í dómshúsinu?” spurði ofurstinn
mjúkur í máli.
“Eg er ibúinn að vara iþig ihundrað sinnu'm við
vörunum, sem þú hefir á boðstólum fyrir viðskifta-
vini þína.”
“Þú varst þá ekki við uppboðið,” sagði ofurst-
inn og var Ihinn rólegasti. “þú mistir af því *— þú
mistir af því að sjá piltinn, sem þú ert nýbúinn að
taka á skrifstofuna þína. kaupa þá fallegustu kyn-
blendingsstelpu, sem eg hefi nokkurn tíma augum
litið.
Vesalings Stephen var staðinn upp, en íhann var
óráðinn í -því, ihvort hann ætti að fara inn um aðrar
dyrnar eða út um hinar.
“Er þetta satt, ofursti?” sagði (Wipple.
«1Satt!”
“Brice!”
Stephen fanst hann ekki ko'ma við gólfið, þeg-
ar hann gekk að hurðinni. Hann opnaði hana.
Carvel ofursti sat á rúminu og togaði höku-
toppinn. Dómarinn sat þráðbeinn og hallaði sér á-
fram í sætinu. Augu hans leiftruðu undir loðnum
augabrúnunum.
“Brice,” sagði hann, “það er ein spurning, sem
eg spyr alla að, sem eg hefi í minni þjónustu. Eg
spurði þig ekki að henni vegna þess að eg var kunn-
ugur 'bæði föður þínum og afa. Hvaða skoðun hefir
þú á því, að ihalda mannleguml veru'm í ánauð sem
þrælum?”
Svarið kom strax og var mjög einfalt:
“Eg álít að það sé ekki rétt, herra 'Whipple.”
Dómairnn spratt upp úr sæt sínu, eins og hon-
um hefði verið þeytt upp af stálfjöður, og hann stóð
þarna hár og beinn.
“Er það satt, að þú hafir keypt kvenmann á
uppboðinu í dag?”
‘1Eg gerði ,það.”
RJÓMI
Styðjið heimaiðnað með því að styrkja yðar
eigið félag og fá fult verð fyrir framleiðsl-
una.
Hafið hugfast, að samvinnu markaðurinn er
eini framfaravegurinn að því er Iandónaðinn
snertir. Látið ekki glepja yður sjónir, farið
að fordæmi annara þjóða, sem hafa sannað, að
samvinnumarkaðs aðferðin er sú eina, er
skapar gott verð á mjólkurafurðum.
SENDIÐ RJÓMANN TIL
The Manitoba Go-operative Dairies
LIMITED