Lögberg - 20.01.1927, Blaðsíða 3

LÖGBERG, FIMTUDAGINN
20. JANÚAR 1927.
Sls. 3
Thomas Woodrow Wilson.
1856 — 1924.
Forseti Bandaríkjanna 1913—1921.
Eftir Aðalstein Krxstjánsson.
Þegar einlæg tilraun er gerð til þess að
kynna sér hugsunarhátt þeirra, sem skýrast
hugsa — þeirra, sem snjallast og frjálsast leiða
rök saman, — þá er ekkert undarlegt, þó sú
spurning komi fram í huga okkar: hvers vegna
eru sumir menn svo auðugir af skýrum og skilj
anlegum röksemdum, en aðrir svo fátækir?
Hvers vegna er sumum mönnum eðlilegt að
hugsa skýrt og greinilega, þar sem svo margir
virðast svo hjálparlausir? •
Merkur fræðimaður og mentavinur sagði
eitt sinn, þegar rætt var um ræktun með' vatns-
veitingu á óbygðu landi: “Hin víðlenda eyði-
mörk er ekki í suðvesturhluta Bandaríkjanna,
lieldur undir liöfuðfötum meðborgara okkar,
því þeir nota ekki nema einn tíunda hluta heil-
ans.”
Af íslenzkum rithöfundum hafa líklega fáir
gefið greinilegri skýringu heldur en Sigurður
Nordal fyrir ]>ví, hvers vegna fæstir bera gæfu
til þess að hugsa skýrt og rökrétt. Hann segir:
‘‘Ef menn eru svo gætnir og sínkir, að þeir tíma
ekki að segja né skrifa hugsanir sínar, rýmist
aldrei til í liuganum. Hugsanir verða ekki
fyrndar eins og hey eða smjörbelgir. Afleið-
ingin verður sú ein, að menn tönnlast á því sama
við sjálfa sig alla æfina, snúast í tjóðurbandi
endurtekninga og verða þröngsýnir sérvitr-
ingar.”
Woodrow Wilson var flestum mönnum rök-
fimari, framsetning hans í ræðu og riti ljós,
skýr og skipuleg. Hann hafði óvanalega mikla
með aumkvun með þeim, sem erfitt áttu með að
nota hugsanir sínar, mannhjálparlaust. Hon-
nm var það ljóst, hversu vandasamt það er, að
hjálpa þeim, sem lifað hafa langa æfi á liugs-
ana-fyrningum. Wilson sagði, meðal annars,
um fróðlei'kslöngun þeirra, sem komu að íilusta
á hann flytja ræðu: “Eru þeir að vonast eftir
svörum við spurningum, sem koma fram í sál-
um þeirra, sem maður ekki skilur? Eg hefi oft
beðið Guð að gefa mér vísdóm, styrkja mig og1
hjálpa mér til þess að skilja þær raddir í sálum
alþýðumanna. — Það er eins og þær raddir—
þær spurningar — komi frá upptökum lífsins.”
“Vísindin efla alla dáð,
Orkuna styrkja, liugann hvossa,
Vonina glæða, hugann hressa,
Farsældum vefja lýð og láð” ....
kvað listaskáldið fegurðar og frama, fyrir
meira en þremur aldarfjórðyngum. Hvernig
myndi Jónas Hallgrímsson yrkja um vald vís-
indanna nú?
Woodrow Wilson fann í sálum mannanna
og vísindum ótakmörkuð þroska-skilyrði og
dýrðlegasta vitnisburðinn um almáttugan Guð.
— Að þroski alls lífs er háður þeim lögum, sem
við lifum og hrærumst í. — Hið umliðna er okk-
ui nothæft, að eins eftir því sem það hjálpar
þroska vorum og skilningi, á hið yfirstandandi
og okomna. Hið yfirstandandi er dýrðlegasta
timabilið fyrir okkur mennina. Því það er eina
tímabilið, sem við mtum með vissu, að forsjón-
in veitir okkur tækifæri til' þroska. Það er
frelsunartími okkar, þar sem sálarsjón vor
lærir að fylgja eðlislögum við uppkomu og nið-
urgöngu sólar.—Þegar óteljandi hnettir geims-
ins heilla huga vom, út fvrir takmörk, sem við
sjáum, þá skýrist liugsun okkar, röksemdir
berast okkur með hraða ljóssins, og lvsa oss
leið.
_ Frægur rithöfundur í Ameríku sagðist;
‘falla fram á ásjónu sína í lotningarfullri bæn
og þakkargjörð, — sér félli gleðitár af hvarmi, í
hvert skifti sem hann mætti hugmyndum, sem
þannig væru fram setttar, að fvrirhafnarlítið
væri að skilja.”
7.
Thomas Woodrow Wilson, var fæddur 28.
desember 1856, í Staunton, Virginia. Faðir
lians, Dr. Josepli R. Wilson, prestur Methodista,
talinn lærdómsmaður mikill, og vel metinn, en
strangur og forn í kenningum, var hann af
írskum ættum. Móðir Wilsons, Janet, dóttir
Woodrow prests af skozkum ættum, einkar vel
gefin kona.
Þegar Wilson var tveggja ára, þá fluttust
foreldrar hans til Augusta, Georgia, sem þá var
helzsta iðnaðarborg í því ríki. Dr. Joseph Wil-
son innritaðist sem herprestur í her Suðurríkj-
•anna á tímum þrælastríðsins.
Woodrow Wilson var óhraustur á æskuárum,
sjo augnveikur að hann varð að nota gleraugu.
Heilsuveiklun hans varð til þess að hann var
sjaldnar að leikjum með öðrum börnum, svo
nann naut æskudrauma sinna oftar í einvera og
næði, en alment gerist meðal drengja, sem alast
UPP í stórborgum þessa lands. Undirbúnings-
nientun var honum vreitt að mestu leyti í lieima-
húsum, eða prívat skólum, — en eicki alþýðu-
skolum, ástæður fyrir því hafa sjálfsagt' verið
eilsuveiklun, og hversu siðavandur faðir hans
var. Wilson var aldrei heilsusterkur. Eftir að
ann byrjaði á námi, við hærri skóla þá varð
íann tvisvar að hætta sökum veikinda.
Foreidrar hans fluttu til Columbia í Suður-
„ aro r*ki, 1870, var faðir Wilsons þar pró-
tessor við guöfræðisskóla nokkur ár. Skömmu
f,. !r ? f.lölskyldan flutti til Suður-Cai*olina
rikis innritaðist Wilson við Princeton háskóla.
1 u a>!-UtskrifaðÍst hann 1879’ með á^ctum vitn-
WDurði, Las hann þá lög við háskólann í
v írgima^ en byrjaði lögmannsstörf í Atlanta
borg i Georgia ríki árið 1882. En hugurinn
,va 11 rihi hókmentanna — í ríki hillinga og
úrauma — lögmannsstörfin létu honum ekki vel.
Dann hafði verið ritstjóri háskólablaðsins, á
studentsarum. Þegar hann byrjaði lögmanns-
starfið, þá var hann sem ákafast að rita bók um
þingbundna stjórn, “Congressional Govern-
ment”. Fvrir bók þessa var lionum veitt
doktors nafnbót; náði hún síðar allmikilli út-
breiðslu.
Það sem skólabræður Wilsons muna bezt
eftir í sambandi við námsár hans, er það liversu
hreinskilinn og tilfinninganæmur liann var, ó-
sveigjanlegur og skapbráður. Hann verzlaði
aldrei með hugsjónir sínar. Þessi lundarein-
kenni fylgdu honum alla æfi. Hann var ekki
lipur málamiðlunarmaður. Líklega hefir eng-
inn forseti Bandaríkjanna, tekið eins nærri sér
að taka hálfan lilut, þegar um framfara tilraun-
ir var að ræða, í mentamálum eða stjórnmálum
“Eg kappræði þetta mál við ykkur, þegar við
hittumst í öldungadeildinni í Washington” var
máltæki Wilsons þegar hann var í skóla. Ekki
hugsaði liann sér hærra. —
Þegar Wilson var lítill drengur, þá var hann
kallaður Tommi, en foreldrar hans urðu fljót-
lega vör við það, að liann var ekki ánægður með
það nafn. Hann sagði, að “kötturinn og fleiri
ferfætlingar í nágrenninu svöruðu til þess
nafns, það væri á vörum allra, þessvegna veitti
því enginn eftirtekt, ])ó ritgjörð eða bók væri
rituð af Tómasi eða Tomma”, og hann skrifaði
sig ætíð Woodrow Wilson, og hepriaðist svo vel
að losast við “Tonnna” nafnið að fáir vissu um
það. Eftir að hann varð fulltíða maður, þá var
hann ætíð af vinum og ættingjum nendur Wood-
row.
Fljótlega eftir að Wilson kom í skóla, þá kom
það í ljós, að honum væri kærast af öllu að rita
og tala, varð hann því fljótt þektur og viður-
kendur, af kennurum jafnt sem stúdentum, fyr-
ir þátttöku lians í kappræðum. Irska sálarei'n-
kennið—hinn keltneski andi, að gera sína
drauma og hugsjónir, að draumum og hugsjón-
um annara. — Trúin á að skaparinn hefði veitt
honum sérréttindi hinna útvöldu spámanna,
dafnaði með ári hverju í sálarlífi Woodrow
Wilsons. “Við urðum snemma varir við það,
að Wilson var eins glaður að leika sér að
draumum og æfintýrum, eins og við að knattleik
cða öðrum líkamsæfingum, ” segir einn af skóla-
bræðrum hans. “Að rekja ættir orða og hug-
mynda, það var honum Woodrow matur og
drykkur,” sagði annar a'skuvinur hans.
Wilson hélt dagbók á skólaái’um sínum, rit-
aði hann þar í margs konar æfintýri um ferðir
meðar villimanna í suðurhöfum. Geislar gleð-
innar skinu úr augum hans, eftir þesskonar
æfintýra ferðir. Okkur skólabræðrum hans var
það ljóst að við vorum ekki jafningjar hans—
við sannfærðumst um það, hvenær sem liann
var með okkur, hvort heldur það var í gamni
eða alvöru, þá kom það fljótt í ljós að liugsanir
hans voru fleygari, og betur búnar en okkar.”
Saga lýðstjómar, og æfisögur merkra manna,
var Woodrow hugljúft umræðuefni, hann safn-
aði að sér námspiltum, sem unnu þeim fræðum.
En hann fór sinna ferða. Það er líklega nokk-
uð algengt að ungir rithöfundar, dragi ósjálf-
rátt upp myndir af sjálfum sér þegar þeir eru
að rita um aðra menn, sem þeir þekkja aðeins af
bókum, og sögusögn annara. Merkur rithöf-
undur, sem ritaði bók um Wilson, tilfærir dæmi
af því sem hann ritaði á skólaárum um Glad-
stone og William Pitt. Þeir voru hans eftir-
lætis stjórnmálamenn. “Mynd sú, sem hann
dró upp af William Pitt, þegar liamingjusól
hans var Iiæst á lofti, sérstaklega þó af síðari
æifárum hans, eftir að margir ^f vinum hans
snéru við honum baki, hefði naumast getað ver-
ið nákvæmari lýsing af síðustu æfiárum Wood-
row Wilsons.”
77.
Þeir, sem eru viljasterkir hugsjónamenn,
móta sálarlíf sitt eftir fyrirmyndum, kemur það
ærið glögt fram í baráttu fyrir trúarbrögðum,
og einnig í vísindalegum rannkóknum, og á
mörgum öðrum sviðum mannlegrar starfsemi.
Wilson yfirgaf fljótlega lagabækurnar, og
fékk sér kennarastöðu við Bryn Mawr háskóla.
Varð hann prófessor við þann skóla, og Wesley-
an háskólann í Connecticutt ríki í seytján ár. Á
þeim árum ritaði hann mikið og hélt fyrirlestra.
P’orseti Princeton liáskóla var liann kosinn 1902,
hélt liann þeirri stöðu í átta ár eða þar til hann
var kosinn ríkisstjóri í New Jersey.
Það má með sanni segja að Wilson byrjaði
sitt viðburðaríka lífsstarf, þegar hann tók við
forsetaembætti Prinoeton háskóla. Næstu átján
æfiár hans, voru mikið líkari skáldsögu heldur
en æfintýri þai^ sem hann drejundi um meðal
villimanna í Suðurhöfum — æfintýri þau, sem
hann ritaði um í litlu dagbókina sína á skóla-
árunum.
Stjórnartíð Wilsons við Princeton háskóla
varð sögufræg. Barðist hann þar fyrir mörg-
um breytingum, sem ekki var vel tekið. Ein af
þeim var breyting á félagslífi stúdenta, sem var
ærið gamaldags, og ekki samboðið frjálsri lýð-
stjóm. Synir og dætur ríkismanna höfðu þar
klúbba út af fyrir sig, sem hinir fátækari og
minniháttar áttu ekki aðgang að. Wilson
krafðist þess, að allir hefðu sömu réttindi í fé-
lagslífi háskólans eins og í skólabekkjunum.
Nýbreytni sú þótti ganga landráðum næst með-
al hinna rembilátu, óupplýstu “heldri” stétta,
sem allir kannast við.—
En þó var það anhað málefni, sem Woodrow
Wilson barðist fyrir, sem meiri sundrung olli,
— sem gerði stjórn hans við Princeton liáskóla
fræga um öll Bandaríkin og víðar. Málefni,
sem enn er mörgum sönnum mentavinum mikið
áhyggjuefni. Wilson vildi ekki þiggja gjafir
ríkismanna til háskólans, sem bundnar voru
nokkurum þeim skilyrðum, er hindrað gátu vís-
indalegan mentunarþroska háskólans. Það er
alkunnugt, að í mörgum tilfellum þá er stjóm-
arnefnd hærri skóla í höndum auðmanna þeirra,
sem ríflegustu fjárframlög veita. Ef þeir ekki
. sjálfir eiga sæti í þessum nefndum, þá ráða þeir
oft vali þeirra manna, sem þar eiga sæti, og eiga
því oft of mikinn þátt í því að velja kennara og
skólastjóra.
Woodrow Wilson bar fremur litla virðingu
fvrir peningum. Hann taldi það mjög óvitur-
legt, að þeir á nokkurn hátt hefði vald yfir
mentamálum.
Stjórnamefnd þeirri, sem umráð hafði yfir
fjármálum Prinoeton háskóla, þótti hann ekki
“praktiskur” í framfaratilraunum við skólann.
Þessvegna settu þeir oft stólinn fvrir dyrnar,
þegar til framkvæmda kom. En þótt Wilson
kæmist ekki nema skamt á leið í umbóta áttina,
þá barst orðstír hans til annara skóla. Þess-
vegna var hann af einlægum og sönnum menta
mönnum, viðurkendur einn af frálslyndustu
umbótamönnum í Bandaríkjunum.
“Að rökræða og kappræða á móti sannfær-
ingu sinni, er andlegt sjálfsmorð,” sagði Wil-
son eitt sinn þegar hann var að æfa stúdentaj
mælskulist.
Hinn sn.jalli rithöfundur William Allen
White, sem ritað hefir æfisögu Wilsons, segir
meðal annars um andlegan þroska Wilsons:
“Nærri allar þær bækur, sem Wilson ritaði,
fvrstu tuttugu árin, sem hann var kennari, eru
um stjórnmál eða stjórnfræði. Þær bækur eru
með þeim beztu skólabókum, sem ritaðar voru
upp til þess tíma, og sýnavel hugsunarhátt síð-
asta aldarfjórðungs nítjándu aldar. En hinn
framgjarni, herskái og vígfimi Woodrow Wil-
son, forseti Princeton hátskólans, foresti Banda-
ríkjanna — Woodrow af tveimur fyrstu áratug-
um tuttugustu aldar, er þf'r ekki í heiminn fa'dd-
ur, í þeim bókúm. ” Og hann bætir við
“Fyrsta ár Wilsons sem forseti Princeton há-
skóla, var friðsamlegt, en þá var hann að her-
væðast, og búast til bardaga. Kosningabarátta
hans fyrir ríkisstjóra embætti í New Jersey var
honum til ánægju. Sigur hans, þar sem liann í
fvrsta skifti sótti um pólitískt embætti, jók hon-
um dug og djörfung. Fvrsta stjórnarár lians,
sem forseti Bandaríkjanna, var vegsamlegt og
uppl.jómað. Þá var liamingjusól lians enn í upp-
göngu.
Það var forseti Princeton háskóla, en ekki
kennarinn, sem þangað hafði komið, seni tók við
ríkisstjóra-embætti í New Jersey ríki 1911.
Það var ríkisstjórinn frá New Jérsey en ekki
forsetinn frá Princeton, sem tók embættiseiðinn,
sem forseti Bandaríkjanna 1913.”
Hamingjusól Woodrow Wilsons var hátt á
lofti, þegarhann flutti í “Hvíta húsið.” Skýja-
blika, friðsamleg og litfögur? — kannské dálítið
skuggaleg úti við sjóndeildarhringinn — til
suðurs. En skýjablika sú var fyrirboði heims-
undranna, sem styrjöldin 1914 leiddi manrikyn-
ið í gegnum, sem lagði Woodrow Wilson þyngri
byrði á herðar en hann var fær um að bera. —
Ó, þið miskunnarlausu örlaganomir, hvaðan
kemur ykkur kyngikraftur?—
Þegar Wilson var forseti Princeton háskóla,
þá ferðaðist hann til æskustöðvanna í Suður-
ríkjunum, og á hann þá að hafa sagt: “Við
getum aldrei losast undan áhrifum æskuáranna,
þau áhrif verða ætíð kjarninn og mergurinn í
andlegu og líkamlegu lífi okkar. Þessvegna
verð eg svo oft að endurtaka hina sömu játn-
ingu. Hinn eini bústaður í landinu — hin eina
sveit í öllu okkar kæra föðurlandi, þar sem ekk-
ert þarf að útskýra fyrir mér, — þar sem eg á
“heima” er hér í Suðurríkjunum. Stundum
eftir margra ára burtuveru, þá gleymi eg því,
hversu eðlilegt og kært mér er það, að dvelja
' hér. Þegar eg kem hingað til minna fornu vina,
og allir hlutir minna mig á æskuárin — foreldra
mína, ást þeirra og umhyggju fvrir mér, þá er
eg mér þess meðvitandi að eg er “heima. ” Ó.
hvað eg þrái það oft, að sjá mína gömlu skóla-
bræður. Kringumstæður þær, sem vama sam-
veru okkar, særa hjarta mitt.” Þannig fórust
Wilson orð { þessari heimsókn til æskustöðv-
anna.
“Eg hefir verið að lesa mínar gömlu rit-
gjörðir frá æskuárunum. Það sem eg undrast
mest yfir er það, að mér finst að mér ekkert
hafa farið fram að rita,” sagði Wilson við
gamlan skólabróður, sem bætti við: “Wilson
ritaði af eins mikilli snild, á skólaárum eins og
nokkurn tíma síðar.”
ki.
Hversvegna sagði Woodrow Wilson af sér
jafn veglegri stöðu pg forseta-embætti við
Princeton háskóla? Til þess að fara að gefa
•sig við pólitík. Það voru margar ástæður fyrir
því, hann var á Öndverðum meið við stjórn há-
skólans, samvinna var erfið. Hann sá stærra
verkefni fram undan, honum var það ljóst, að
almenningsálitið varð að breytast — pilitiska
ástandið í landinu varð að breytast til batnaðar,
svo hægt væri að hreinsa andrúmsloftið í skól-
unum. Að þessu var þannig varið sanna bækur
hans og fyrirlestrar, eins og síðar mun sýnt
verða.
Woodrow Wilson draumamaðurinn, var
langt á undan sínum tíma í mörgu. Hann hefir
óefað treysta því, að hann gæti unnið lýðstjórnar
tilraunum meira gagn, með því að gerast þjónn
ríkisins eða þjóðarinnar. Engin stjómmála-
maður, hefir nokkumtíma skilið það betur, að
það er margur verðmætur gimsteinn, sem glóir
ófægður í mannsorpinu.—
Wilson var svo mentaður, svo vitur og
skarpskygn sálarfræðingur, að hann skildi það,
að niðurlæging mannanna er háð dutlungafullri
tilviljun. Hann trevsti Guði og lögum hans,
svo takmarkalaust, að efi um það, að hann væri
ætíð og á öllum tímum tilbúinn að hjálpa þessu
fólki, sem nefnt er “skrill” átti ekkert rúm í sál
hans. Hann var þess fullviss, ef ekki var hægt
að hjálpa þessu fólki sjálfu, þá var að minsta
kasti hægt að lijálpa börnum þeim, sem svo vom
óhepjýn, að fæðast inn í heiminn á meðal þess-
ara ógæfusömu manna.
“ Vísindamenn” Evrópu rita^og tala um
“skríl” stórborganna, alveg eins og þeim væri
með öllu ómögulegt, að finna blóðið renna til
“skyldunnar”. 1 öllum mönnum sé ég sjálfan
mig.” En er ekki fínt heflaður gikkur
eins úrkvnjaður eins og plöntu ættin í kolaryk-
inu ? —
Heldur virðist það sýna litla vísindalega
mentun, að fordæma feyskið og kræklótt tré,
fyrir að hafa visna rót, í þröngri klettaskoru,
þar sem hvorki er sólarljós eða frjómold til
hjálpar.—
Enginn, sem þekti Woodrow Wilson, og
skildi lundarfar hans, getur verið í minsta efa
um það, að honum var það ljóst, þegar hann
yfirgaf forseta-embætti Princeton háskóla, til
þess að taka þátt í pólitík, að hann með þeim
skiftum mundi hljóta “rauðan belg fyrir grá-
ann.” — Að fleiri örfum og spjótum mundi þá
verða að honum skotið. Um það segir hann
sjálfur.
“Vinir mínir segja mér, að ef eg sé fáan-
legur til þess að taka útnefningu — vera í kjöri
sem ríkisstjóri í New Jersey, þá muni eg verða
kosinn. Svo bæta þeir 'rið sem spaugsamastir
eru, að þá verði eg næsti forse^ti Bandaríkj-
anna.—
“Stjórnarferill næsta forseta lýðstjórnar-
flokksin% verður þyrnum stráður, en ekki rós-
um. Það verður djöfulleg styrjöld, eftir að
andsta'ðingar okkar eru búnir að vera svo lengi
við völdin. Auðmannaflokknum — samveldis-
mönnum — finst að þeir liafi eignarrétt á öll-\
um okkar auðsuppsprettum, og mentastofnun-
um, það yrði líklega minn bani, yrði eg kosinn
næsti forseti.”
Þannig svaraði Wilson einum bezta vini sín-
um, þegar rætt var um framtíðar horfur fvrir
hann sem stjórnmálamann, um það levti, sem
hann sagði upp skólastjórastöðu við Princeton
háskóla. “Finst þér að eg ætti að gefa kost á
mér?” spurði Wilson. “Því ekki. Stjómfræði
hefir ætíð verið þér áhugamál.” Wilson lét þá
skoðun í ljósi, að hann væri í raun og veru að
gerast liðhlaupi úr flokki þeirra manna, sem
dyggilegast hefði veitt honum lið, í baráttu fyr-
ir frjálsari og lýðhollari skólamentun, áður en
sigur var unninn. “Ef mentamála stefna þín
er sú rétta, þá er ekkert að óttast, framtíðin
mun hlúa þar að, og vernda og varðveita þær
tilraunir. Ef eg þekki þig rétt, þá mundir þú
heldur kjósa að falla á orustuvellinum, í baráttu
fyrir umbóta tilraunum þínum, þar sem þær ná
til allrar þjóðarinnar. Heldur mundir þú taka
þann kostinn, en að lifa til hárrar elli — og
staulast bljúgur og boginn við hækjur — ekki
sem þátttakandi, í hinum mannskæða bardaga,
fyrir hugsjónum þínum, heldur sem sjóndapur
áliorfandi.
krefst þess, að maður hlúi vel að sér. Þér getið ekki
unnið vel, ef fætur yðar eru blautir, kaldir og ónota-
legir.
Þér þekkið oss. Þér getið reitt yður á meðmæli
vor, og vér mælum sterklega með NORTHERN rubber-
skófatnaði, sem vér höfum allar tegundir af.
Ef !þér lítið inn í búð vora, munuð þér finna það
sem þi^r þarfnist.
Til sölu hjá eftirfylgjandi kaupmönnum:
Arborg Farmers’ Co-op Ass’n
Jonas Anderson, Cypress River
T. J. Clemens, Ashern.
S. Einarson, Lundar
S. D. B.
T. J. Gíslason, Brown.
Lakeside Trading Co., Gimli.
S M. Sigurdson, Arborg
F. E. Snidal, Steep Rock
Stephenson .Eriksdale.
lllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllll
VIÐ
Kyrrahafs Ströndina
LITIR! LEIKIR!
LÍF!
Bíður Gestanna af Sléttunni.
Stööust veðráttular ártð um krtng
Ctiskemtanlr við allra hœti
HVERGI ÖNNUR EINS ÁNÆGJA
Á FERÐALAGINU.
Canadian National
Anægjulegnstn leiðir á lnntli og sjó Góður viðstnðutími
Ferðist um Vanoouver til staða f
WASILI N'UTO.V. OREGON. CAI.ILX>RVIA
Vancouver Victoria
LÁG
FARGJÖLD
Nt t GIIiDI
CpplýsinKar hjá mrsta
umhoðsmaiuvi
Canadian National