Lögberg - 20.01.1927, Blaðsíða 6
Bls. 6
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 20. JANÚAR 1927.
Leyndarmál kon-
unnar.
Eftir óþektan höfimd.
Eg horfÖi undrandi á hann, því eg skildi
ekki þessa breyttu framkomu hans.
‘‘ Bjuggust þér í raun og veru við því, að eg
vildi koma?
Haldið þér ekki að eg hafi mannorð til að
varðveita? Auk þess hefi eg ekkert, alls ekki
neitt að tala við vður um. Gerið svo vel að opna
dyrnar fyrir mig. ’ ’
“ Vogar þú í sannleika að þrássast gegn mér
á þenna háttí Ertu ekki hrædd við að gera mig
örvilnaðan? Eg er nú þegar að hálfu leyti
brjálaður. Heldur en að verða að þola það, að
þú hrindir mér þaimig frá þér, auglýsi eg það
fvrir öllum mönnum, að þú sért kona mín, og tek
«. svo við afleiðingum, hverjar sem þær verða.”
“Eg er alls ekki hrædd við slík leikslok, á
meðán frelsi yðar og vellíðan er undir því kom-
ið, að slíkt eigi sér ekki stað, ofursti Lynwood.
'Eitt bros við og yið — meira get eg ekki veitt
vður — er ekki vert slíkrar fórnar.”
“Þú munt heldur ekkert bros hafa afgangs
handa mér, Barry á líklega að fá þau öll? Held-
ur þú að eg sjái það ekki, alð hann fær alla þína
blíðu og alúð, en eg aðeins háð og kulda?”
“Hann hefir }>á í öllu falli meiri heimild til
vingjarnlegrar kurteisi en þú — hann hefir sýnt
mér vinsemd og veitt mér hjálp, þar sem þú of-
urseldir mig og bam mitt hungursdauða. Dýr-
in lmfa margfalt meiri áhyggjusemi og með-
aumkun með ungum sínum, heldur en þú hefir
haft með þínu barni, og samt vogar þú að krefj-
nst þess, að eg eigi að sýna þér vinsemd.
“Það er rétt — eg hefi einu sinni á æfinni
’breytt skammarlega illa og enginn hefir jafn
mikla lieimild til að minna mig á það og þú. Því
■gleymdi eg eitt augnablik, þegar eg kom með á-
ssakanir til þín — en þú gleymir líka nokkru, þií
gleymir því, arð eg er að hálfu leyti sinnisveik-
ur. Nellv! hvað þú getur verið ótrúlega einföld,
ef þú lieidur að eg geti séð þig aftur, án þess að
finna til sömu heitu ástarinnar til þín, eins og
áður fyrri. Hvernig dettur þér í hug að það sé
mögulegt að lifa í sama húsi og þú, án þess a!ð
finna til óviðáðanlegrar löngunar að þrýsta þér
í faðm sinn?”
LTm leið og hann gekk að ofninum, studdi
hann höfuð sitt með höndunum og grét. Þa'ð
var undarlegt að sjá þenna sterka mann gráta
þannig, en — en hve oft hafði hann ekki komið
öðrum til að gráta?
Eg gekk til hans, lagði hendina á öxl lians
og sagði, eins rólega og eg gat:
“Þér verðið að leika vðar hlutverk, eins og
eg hefi leikið mitt, ofursti Lynwood; við þjá-
umst bæði með þeim mismun aðeins, að eg þjá-
ist af afleiðingum af svikum þess manns, sem
hefði átt að vemda mig fyrir öllum þjáningum,
en þér þjáist af afleiðingunum af yðar eigin
brevtni. Verið þér nú eins og manni ber að
vera, og leikið yðar hlutverk án heigulsháttar.
Berið þá bvrði, sem þér hafið sjálfur valið yður.
án þess áð mögla. ”
“Brjálaður hefi eg verið,” sagði hann stynj-
andi. “Ó, ef eg aðeins gæti liðið fyrir okkur
bæði, Nelly, eg hefi eyðilagt tilveru þína, hvað
get eg gert til ai'ð bæta úr því afbroti, sem eg hefi
framið ?”
“Verið þér góður, ástríkur og tryggur við
þá saklausu persónu, sem álítur sig vera konu
yðar. Lifið fyrir hana, og reynið að dylja þetta
hræðilega leyndarmál fyrir henni, því sannleik-
urinn rnundi deyða hana.”
“En þú, Neily, en þú? Láttu mig fá þér ó-
háða stöðu, þá skal eg reyna að gera það, sem
þú heimtar að eg geri. Guð einn veit hve erfitt
mér veitir það — linaðu ofurlítið þrautir mínar
melð því, að leyfa mér að framkvæma þetta litla,
réttláta tilboð mitt.”
“Nei, nei, og þúsund sinnum nei. Það sem
væri rétt og skynsamlega gert af Frits Stanton,
verður að móðgun, þegar það er borið fram af
ofursta Lymvood. Eg get aldrei litið öðru vísi
á það; auk þess þori eg ekki að yfirgefa frú
Lvnwood, hún er veikbygðari en alment er álit-
ið. Læknirinn hefir sagt, að hann sé alvarlega
hræddur um hana; hún hefir felt vinarhug til
mín, og umbreytiningin mundi gera henni ilt.
Hefðu kringumstæðumar ekki verið þannig, þá
megið þér ekki ímynda yður uð eg hetfði verið
kyr í þessu húsi, eftir að eg komst að því, hver
húsbóndinn var — og nú verðið þér að fara,
ofursti Lynwood, — hér pftir erum við ókunn-
llg.”
Ey ?et þalð ekki — eg get það ekki. Þú skil-
ur ekki hve mikið eg hefi kvalist síðustu viku.
T>að sem þú krefst af mér, gr mér — er mér um
megn. ”
Hann knéféll og greip í kjólinn minn; liggj-
andi fyrir framan mig bað hann, með öllum
þeim orðum, sem hin endurvaknaða ást hans
hvíslaði að honum, mig atð leyfa sér að útvega
mér óháðan verustað og tilveru, sem gæti mink-
að1 samvizkukvöl hans ofurlítið.
Það yar rétt komið alð því, að eg hætti við að
koma viti fyrir hann, þegar Barrv kom' inn til
allrar hamingju, og skildi undir eins hvernio" á
stóð.
“Fg get ekki skilið framkomu þína, Frits, ”
Ragði hann. “Eg hefi hingað til þekt þig-, sem
eðallyndan mann; hvers vegna getur þú ekki
eins og eg, dáðst alð þeim kjarki, sem frú Stan-
ton lætur í Ijósi með því, að vera kvr hjá vesa-
hnsrs frú Lvnwood? Þú ættir að blessa hana
fyrir það. Eg hefi lengi óttast slíkan viðburð
eg betta. og hua-sað um rá!ð til að koma í veg
fýrir endurtekningu hans. Vertu mér sarm
ferða til Noregs, með því móti losnar þú við
þessa sálarkvöl um nokkra mánuði, hin vanda-
sama staða frú Stantons verður rólegri, og það
eru minni líkindi til a)ð frú Lynwood fái að vita
sannleikann um þetta efni.”
Ofurstinn byrjaði á mótmælum, en eg beið
ekki eftir endanum eða niðurstöðunni á samtali
þeirra. Þennan sama dag var farið að tala um
það, afð húsbóndinn ætlaði sér að leggja upp’í
ferð til Noregs, og eg vissi því að Barry hafði
sigrað — en hvernig, fékk eg ekki að vita.
Við höfðum mikið að gera, þangað til vinirn-
ir lögðu af stað til Noregs, sem ekki varð fyr en
í janúarlok og mér var auðvelt að forðast þann
mann, sem nú uppskar svo haiiða hegningu fyr-
ir breytni sfna. Þegar Barry kvaddi mig, rétti
hann mér umslag og hvíslaði að mér, að í því
væri spjaldið lians Richards? litla, sem eg yrði
að passa vel. Þegar eg opnaði það, sá eg aíð þar
var líka hundrað punda seðill. Barry skrifaði,
að eg mætti ekki hika við alð nota þessa peninga
fjrrir bamið, þar eð hann skuldaði föður Rich-
ards þessa peninga og áliti, að þetta væri sú
rétta aðferfð að borga þá með. Eg geymdi pen-
ingana nókvæfnlega, og vissi ekki nema sonur
minn þyrfti. þeirra fyr eða síðar.
Frú Lvnwood tók burtför manns síns allró-
lega, en eg var sannfærð um, að hún fann þó
sárt til hennar, og það því fremur, sem hún
hlaut að sjá, aíð einhver leyndardómur lá bak
við. Opinberlega var það látið í ljós, að ofurst-
inn tæki sér þessa ferð á hendur, til að endur-
bæta heilbriglði sína, sem nú væri ekki sem bezt.
Fyrsta daginn eftir burtför mannsins síns,
lokaði frú Lvnwood sig inni í herbergi sínu, og
vildi hvorki sjá mig né móður sína. Eg vissi
að hún háði bardaga, sem aðeins forsjónin gat
hjálpað henni til að vinna sigur í. Morguninn
eftir var hún aftur odðin blíð og róleg, alúðleg
við alla sem umgengust hana.
Smátt og smátt fækkuðu gestimir og yfir-
foringi Rivers og kona hans, fóru í lok febrúar,
svo við vorum nú einar um að skemta okkur.
“Mér þykir vænt um að við erum nú alein-
ar, Nelly,” sagði frúin, “okkur líður svo vel og
þér umberið sérvizku mína og einkenni með ó-
trúlegri þolinmæði. Yið skulum reyna að vera
gæfuríkar og glaðar, þenna stutta tíma sem eft-
ir er. Mótmælilð mér ekki, hin mikla gæfa, sem
fvrir mér liggur, kostar Hf mitt. Þey, þey, þér
megið ekki gráta — þér verðið að ganga móð-
urlausa barninu í móðurstað. Eg liefi sagt of-
urstanum að ef eg dæi ættuð þér að vera héy hjá
barninu, þangað til maður yðar krefðist yðar
aftur einhvern tíma. Ofurstinn vildi ekki heyra
mig nefna dauða minn, en hann lofði að verða
við beiðni minni, til að hugga mig; og það mun-
uð þér Hka gera.”
Eg reyndi að eyða kvíða hennar með spaugi,
og koma henni til að draga upp bjartari fram-
tíðarmyndir. Ælg vildi fá hana til að gleðjast
yfir hinum væntanlega dýrgrip, og eg gat kom-'
ið henni til að brosa að kvíða sínum, en loforðið
varð eg að gefa henni með alvöru. þrátt fyrir
alt spaugið. Og svo leið langur, rólegur, yndis-
legur og friðsamur tími. Hún hugsaði ávalt um
að gera aðra gæfuríka, bæði með gjöfum og ann-
ari hjálpsemi, og þar eð hún sjálf var ekki fær
um að heimsækja fátæklingana, varð eg að fram-
kvæma velgerðarstarf hennar fyrir hana. Marg-
ir, margir, höfðu fylstu ástæðu til að óska henni
blessunar. Richard mínum sendi hún margar
gjafir og talaiði oft um hann. Einn daginn sagði
hún að sér þætti leitt, að hún hefði lofað mér að
minnast ekki á bamið við mann sinn.
“Ofurstinn hefði getað verilð góður aðstoð
armaður hans,” sagði hún. “Hann hefir lofað
mér að grenslast eftir manni yðar, sem hann
annars heldur að sé dóinn; hann sagði að þér
hefðuð sjálfar gefið sér allar þær upplýsingar,
sem hann hefði þurft, og að þér hafið talað ná-
kvæmlega vitð hann um þetta efni. Mér þykir
vænt um að þér treystuð honum í þessu tilliti.
En mér þvkir slæmt að hann heldur að þér séuð
ekkja, því ef þér eruð það, hvað verður þá af
j-iður, þegar eg er dáin? Eg hefi minst á það
við föður minn, og hann sagði, að eg þyrfti ekki
að kvíða fyrir því, hann skyldi sjá um yður.
Þér viljið láta hann gera það, góða? Þér vitið
að eg vil það. Alt, sem eg hefi sparað af skot-
silfri mínu, og það erekki svo Htið, skal Richard
vðar fá; maðurinn minn fær allan heimanmund
minn, og auk þess afnota eigna minna, nytja-
neyzla, held eg þafö heiti, þangað til það litla nær
^^ah_Iri. Þér og kapteinn Barry, eigið að vera
fjárráðamenn þess — bæði pabbi og ofurstinn
hafa samþykt þessa ákvörðun mína. ”
Það var sorglegt, að heyra hana ávalt end-
urtaka hugsunina um dauða sinn. Eg hélt að
hún heflði engan grun um það, sem læknirinn svo
oft og lengi liafði sagt mér að búast við, en það
leit út fyrir að hún hefði vitað þetta löngu á
undan öðrum.
, riennar næstum heilaga rosemi gerði okki
omögulegt, a/ð láta okkar sáru tilfinningar í ljó
eða að sjá hana með umkvörtunum.
Svo kom vorið, vesalings frúin mín þjáði
mikið af hinum óvanalega hita. Snemma í jó
var símritað til ofurstans og yfirforing;
Rivers. að nærvera þeirra væri nú nauðsynle
Ofurstinn fékk símritið í París, og kom eii
fljótt og honum var mögulegt. Hann kom nóg
snemma til að \rera til staðar við fæðingu som
og erfingja.
Til mikillar undrunar fyrir læknirinn, virt-
ist heilbrigðis ásigkomulag frú Lynwood fara
batnandi. Heimkoma manns hennar hafði yfir-
burða góð áhrif á hana, en hann varð að sitja
stund eftir stund við rúmið hennar, hún gatekki
án haus verið eitt augnablik. Ofurstinn var
orðinn ákaflega mikið breyttur, hann leit illa út,
hann þjáðist sjáanlega af hugsaninni um alt þaið
illa, sem hann hafði gert; ef hapn hefði ekki
sjálfur breytt hjarta mínu í stein gagnvart sér,
held eg næstum að eg hefði kent í brjósti um
hann.
Hér um bil f jórtán dögum eftir fæðingu litla
barnsins dreymdi mig einkennilegan draum.
Mig dreymdi a eg gekk um skóg og tíndi blóm,
þegar Htið barn kom til mín, smokkaði hendi
sinni inn í mína og saglði með kvartandi rödd:
‘ ‘ Taktu mig heim, mamma. ”
Eg vaknaði kvalin af ótta, og þó þetta væri
snemma morguns, gat eg ekki sofnað aftur, en
fór á fætur og klæddi mig. Hugur minn flaug
til Richards, og ósjálfrátt mintist eg orða spá-
konunnar:
Persóna, sem þér elskið, er í hættu stödd.
Haukurinn liefir fundið spor ungu dúfunnar,
gleymið því ekki, að hinn óhultasti verustaður
er undir vængjum móðurinnar.”
“Gátu orÖ talað glöggar? Hversvegna
hafði eg ekki hugsað um þau fyr? Var felustað-
ur sonar míns ekki óhultur? Var hann í nokk-
urri hættu ? Var ekki bezt að eg færi til hans og
fullvissaði mig um, að alt væri eins og það ætti
að vera? En það mundi kveikja grun, ef eg
yfirgæfi frúna mína núna, leita að ástæðunni og
móské finna hana. Nei, eg varð að haga mér á
annan hátt. Eg varð að láta Richard koma til
mín, eg varð að finna verustað handa honum
hér í nándinni, til þess á þann hátt að geta haft
þann undir vængjum mínum að vissu levti. Ef
liann væri í einhverri hættu, vildi eg taka þátt í
henni með honum; en eg hélt að eg gæti gert
þetta með þeirri varkárni, að ekkert væri að ótt-
ast; engan skyldi gruna neitt um veru hans hér.
Eg gekk inn í dagstofu mína, og meðan hitt
fólkið í húsinu svaf, skrifaði eg langt bréf til
Alice systur minnar. Eg sagði henni, að eg
hefði komist a!ð því að maðurinn minn væri að
leita að syni sínum, og eg bað hana, sama dag-
inn, sem hún fengi bréfið, að fara með Richard
til Ventnor, ]>ar skyldi eg finna hana, og fara
með hana til einhvers heimilis í nánd við mitt.
Eg lét 20 pund sterling í bréfið, svo peningarnir
ieglðu enga hindran í veg fyrir áform mitt. En
hvað eg blessaði Barrys ástríku umhyggju fyr-
ir mér. Eg skrifaði'eins og eg væri sjúk af hita-
veiki; draumurinn hafði skelft mig svo mikið.
Það var máské fljótfærni af mér, án nákvæmari
yfirvegnnar, að áforma þetta,1 en eg hélt að
ofurstinn hefði komist a® verustað sonar míns,
og að hann mundi nú ræna mig honum, en það
var þetta, sem eg vildi koma í veg fyrir. “Farðu
til gömlu Hönnu,” skrifaði eg systur minni,
‘ ‘ og gefðu henni dálitla peningaupphæð, þú get
ur fengið fleiri ef þú þarft. Seglðu henni svo
frá mér, að móður minnar vegna verði hún að
gera mér þann greiða, að láta litla Dick sinn
gilda fyrir Richard, ef einhver spyr um hann.”
Þessi ráðageúð var ekki eins heimskuleg og
hún sýndist vera; Dick gekk í sama skóla og
Richard. Þar eð mér sálfri leið svo vel, hafði \
eg borgað fyrir skólaveru hans og fatnað, svo
hann var bæði snyrtilegur og vel uppalinn
drengur. Gamli Stewart var mér vinveittur, og
hafði enga ástarfðu til að vilja koma upp um mig,
og að því er Díck snerti, þá myndi það á engan
Iiátt skaða hann þó ofurstinn fyndi hann og á-
liti hann vera son sinn, ofurstinn mundi reyn-
ast honum góður og veita honum gott uppeldi.
Gamla Hanna mundi skilja þetta, og álíta það
lán fyrir dótturson sinn. Þó að síngirnin væri
í sambandi við þetta, áleit eg mig hafa breytt
rétt fyrir alla hlutaðeigendur.
Um leið og eg gekk mína vanalegu skemti-
göngu þenna morgun, lagði eg bréfið í póstkass-
ann og fór svo að líta eftir íbúð. Mér datt í
hug lítið hús í fögrum stað við skógarja'ðarinn
og gekk þangað. Nú var húsið tómt, eg skoðaði
það, líkaiði það vel og leigði það strax.
Við lilið lystigarðsins á heimleiðinni mætti
eg ofurstanum. Hann ávarpaði mig blátt á-
fram samkvæmt venju sinni. ,
“Eg hefi beðið eftir þér, vertu mér sam-
ferða inn í rósagarðinn, eg þarf að tala við þig. ’ ’
Það var eitthvað í framkomu hans, sem
skelkaði mig, en samt svaraði eg þóttalega:
“Eg hefi aðeins vfir fáum mínútum að ráða,
er þreytt og hefi ýmislegt að gera. ”
“Nú, jæja, þú getur þá með fáum oúðum
sagt mér, hversvegna þú taldir mér trú um að
sonur okkar væri dáinn; nú veit eg að hann lif-
ir og að þú felur hann fyrir mér. Eg þoli ekki
að uppeldi sonar míns sé vanrækt, sökum þrá-
lyndis þíns.”
“Eruð þér orðinn svona viðkvæmur gagn-
vart Richard litla, ofursti Lynwood? Honum
líður nú betur en þegar fa|ðir hans yfirgaf hann
og móður^hans, til að deyja úr hungri.”
Hann hrökk við en sagði:
Eg er hans eðlilegi f járráðamaður, og krefst
þess að fá a$ sjá hann. Það verður að senda
liann í einn af beztu skólunum erlendis, og það
skal verða vel séð um hann. Það verður að — ”
“Rífa hann burt frá móður sinni, gleymið
ekki áð bæta því við. Ef þér viljið fá drenginn,
verðið þér að finna hann, eg fæ yður hann aldr-
ei af frjálsum vilja.”
Eg yfirgaf hann um leið og eg sagði þetta.
Nú var miðviudagur, á morgun bjóst eg við
mínum kæru, ef systir mín hefði getaið fram-
kvæmt áform mitt. Seinna komst eg að því, að
frú Lynwood hafði sagt honum að bamið lifði
í góðum tilgangi auðvitalð, því hún vildi að of-
urstinn hlynti að drengnum. Það var lán að
hún vissi ekert um þessi nýju áform mín, því
annars hefði hún sagt ofurstanum frá því. Síð-
ari hluta þessa dags var frúin mjög veikluleg,
svo eg þorði ekki að minnast á Richard vilð hana.
Það var sorglegt að sjá hvemig þessi eina vin-
kona mín visnaði. Það var hún, sem endurvakti
hjá mér traust á mannkyninu. og eg bað þess á
hverjum degi, að mér yrði mögulegt alð vemda
hana fyrir áhrifum sannleikans. Eg mundi eft-
ir orðum spákonunnar: “Líf fjögra mann-
eskja hvíla í hendi þinni.” Já, eitt var honnar,
en hin? Hvaða líf var í hættu auk frúar minn-
ar? Mér varð litið á vögguna, bamið, já, að
vissu leyti var þetta Jitla, hjálparlausa barn háð
mér, öll framtíð þess var að mestu leyti komin
undir l>ögn minni. Nei, þetta blíða, litla barn
skyldi aldrei fá að vita, að nein smán fylgdi því
frá fæðingunni.
Móðirin brosti, þegar hún sá mig lúta niður
að 'oaminu, og hún hefir hlotið að geta sér til
úm hugsanir mínar a'ð nokkru leyti, því hún
sagði:
“Og fátæklingunum mínum megið þér held-
ur ekki gleyma, Nelly; á morgun, meðan ofurst-
inn er hjá mér, látið þér setja hestana fyrir
vagninn, og lieimsækið þá sem búa við Pelham-
skóginn, það er nokkuð langt síðan áð við liöf-
um grenslast eftir hvort þar skorti nokkuð.”
Mér þótti vænt um að fá þetta erindi, því það
gaf mér hið bezta tækifæri til að heimsækja
systur mína og son, án þess að vekja nokkra
grunsemd. Eg var hjá frú Lynwood þangalð til
hún sofnaði, svo gekk eg upp í dagstofu mína,
þar sem eg fann ofursta Lynwood leitandi og
rannsakandi allar hirzlur mínar. Eitt augna-
blik varð hann vandræðalegur, þegar eg kom
inn, en snéri sér svo rólegur að mér.
“ Þú mátt ekki verða of undrandi yfir að sjá
mig hér, ” sagði hann, en þar eð þú hefir neitað
áð gefa mér hinar nauðsvnlegu upplýsingar um
v erustað drengsins, var eg neyddur til að leita
þeirra sjálfur, og hefi verið heppinn.”
Hann sýndi mér spjaldið, með áritan Rich-
ards.
Eg varð ekki eins hrædd og eg liafði búist
við, þegar bardaginn byrjaði fyrir alvöru; því
eg vissi a(ð áður en hann kæmi til Barston, ef á-
form mín liefðu hepnast, yrði sonur minn óhult-
ur.
“Eg sk'al segja þér það,” sagði hann, “að
nú, þegar eg veit hvar sonur minn er, ætla eg að
annast um hann. Hann skal ekki ganga í sveita-
skóla, en alast upp eins og stöðu minni og efn-
um hæfir. Viltu hjálpa mér til að ná honum
þaðan sem hánn er?”
“Til hvers ? ’r
“Til þess alð koma honum fyrir í einum af
beztu fæðisskólunum á meginlandinu. Vprtu
nú skynsöm, Nelly, og gleymdu liðna tímanum
vegna bamsins.”
Eg liló hörðum og beiskum hlátri.
“Það væri mjög þægilegt fyrir vðuræf eg
gæti alt í einu gleymt liðna tímanum, þegar þér
ofurselduð mig skorti og neyð, og yfirgáfuð
mig án þess að kveðja mig. Þá hélduð þér að þér
gætuð fleygt mér burtu, eins og útslitinni flik,
og nú, þegar þéf eruð ríkur og nafnkunnur,
þegar þér standið á fjallinu, sem mennirair
kalla hina æðstu gæfu, þá fleygi eg yður til hlið-
ar. Aform yðar voru máské góð, því ef þér
liefðuð eigi séð mig aftur, mundi gæfa yðar
naumast hafa truflast. Þessir örlagaþrungnu
fundir okkar, hafa ruglað reikning yðar. Eg
veit ekki hvort þér eruð hreykinn yfir þeirri
niðurstöðu, sem þér hafið fundið?”
“Gefðu mér drenginn, Nelly!”
Rödd hans var bæði biðjandi og hótandi.
Eg leit til hans á þann hátt, sem liann mun
aldrei gleyma.
“A eg að gefa yður mitt barn, það bara,
sem þér án nokkurrar miskunnar yfirgáfuð?
Yður ætti eg að gefa mitt bara ? Aldrei, aldrei!
f minni takmarkalausu sorg var drengurinn það
eina, sem gaf mér kjark til að lifa, til að geta
unnið fyrir honum. Eg hefl lifað að eins fyrir
hann, eins og eg væri fús til að deyja fyrir hann,
ef þess væri krafist. Einu sinni var að því
komið að eg fyrirfæri mér, en hugsunin um
hann aftraði mér. Og hann haldið þér að eg
vilji gefa yður. Þér fáilð ekki son minn, og svo
getið þér gert hvað þér viljið. Eg hefi heitið
þvi, að þer skuluð aldrei fá að sjá hann; áður
en Richard þiggur einn brauðbita af yður, skal
eg leiða hann og betla með honum í hvers manns
dyrum. Skiljið þér mig?”
, ^i1 hvað þú meinar, en ekki á hvaða
astæðu þú byggir neitun þína. Eg vil gera alt
sem eg get til að bæta úr þeim rangindum, sem
eg hefi svnt þér og honum.”
“Astæður mínar? Er ein ekki nægileg? Eg
hata yður. Ef bér gætuð haft áhrif á son minn,
þa gæti skeð að hann líktist vður. og það er það,
sem eg um fram alt', vil koma í veg fvrir. Ef
hann yrði líkur yður. bá neyddist eg til að hata
mitt eigið hold og blóð, og það mundi devða
mig.”