Lögberg - 03.02.1927, Blaðsíða 3
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 3- FEBRÚAR 1927.
Sls. 3
Thomas Woodrow Wilson.
1856 — 1924.
Forseti Bandaríkjanna 1913—1921.
Eftir Aðalstein Kristjánsson.
Frh
“Þegar einokunarfélögin eru búin að eyði-
leggja alla samkepni, þá vinna þau að því nótt
og dag, að koina sínum mönnum að í öll lielztu
embættin. Útnefna þingmannaefnin|Og forset-
ann, ná dagblöðunum á sitt vald. Þegar það er
komið í kring, þá er snúið til Washington, til
þess að líta eftir öllum lagafrumvörpum í smíð-
um. Sá, sem gerist svo djarfur að reisa róminn
á móti þessu, eða semja lög, sem á einhvern hátt
hindrar yfirgang þessara félaga, þá er hann
auglýstur hættulegur uppreisnarmaður lands-
hornanna á milli. Ef þar er um þingmann að
ræða, þá er öllum brögðum beitt til þess að fyr-
irbyggja það, að hann sé endurkosinn. Það er
enginn sparnaður viðhafður, til þess að taka
fyrir kverkar þessara manna, áður en rödd
þeirra nær að þroskast. Um að gera að ófrægja
þá, áður ðn kjósendur hafa lært að meta þá og
treysta þeim. ”
“Verzlun Ameríku er ekki frjáls, nú eins og
áður fyrri, heldur einokv^iarverzlun. Hér er
ekkert fyrirtæki frjálst—skólarnir ekki heldur. ”
“ Skylda þeirra, sem opinberar stöður skipa,
er að hlusta eftir rödd þjóðarinnar — óskum
hennar og vonum—, komast eftir því, hvað hún
verður að líða — hvað hún verður að jiola. fekki
að semja lög eða úrskurða, t.il þess að þóknast
fáeinum mönnum, heldur fyrir réttlætismeðvit-
und allrar þjóðarinnar. Þessi þjóð getur ekki
hættulaust lifað og þroskast undir leiðbeining
þeirra, sem skilja köllun sína öðru vísi.”
Hvað mundi Woodrow Wilson og Lyman
Abbott liafa sagt um lög þau, sem ríkisstjóri
Austin í Tennessee hefir undirritað, þar sem
fáeinum mönnum “hepnaðist” að bannfæra
kenslu náttúru-vísinda, til verndar fyrir eina
eða tvær kirkjudeildir? Þarna var tækifærið
gripið, að hindra vald þekkingar, af því alþýðu-
mentun var þar á fremur lágu stigi.
Það, sem tekið hefir verið upp hér að fram-
an, eftir Woodrow Wilson, sýnir áhuga lians
fyrir jafnaðarmensku lýðstjóm. Ekki er óiík-
legt, að honum hafi verið það ljóst, að valda-
græðgi ^ vissra manna í Bandaríkjunum — og
víðar í Norður - Ameríku — er afleiðing af
margra alda þjóðfélags fyrirkomulagi, í hinum
eldri menningarlöndum. Atkvæðamestu for-
mgjar samsteypufélaganna beita öllum sömu
brogðum, eins og aðalsmanna stéttir, konungar
og keisarar Evrópu. Að þar hafa verið undan-
tekmngar, kemur ekki þessu máli við; hitt er
meira um vert, að mjög margir auðmenn Banda-
nkjanna fyririíta þessa valdagræðgis stefnu,
°g serrettmdi þau, sem visir menn hafa reynt
fvruf\a í V aUEæfÍ °- volduS verzlunar-
Þes* verður ekki mjög langt að
biða, að það verður þekkingin — vald vísinda
°g manngildis, sem sigurfánann ber. Sá
veiður ekki talinn maður með mönnum, sem
notar auðæfi til þess að varna öðrum að þrosk-
ast og njóta hinna ríkulegu gjafa forsjónar-
Enginn af öllum forsetum Bandaríkjanna
betir nokkurn tíma haft eins mörg vandamál að
raða fram ur, eins og Woodrow Wilson hafðié
Flestmr^j-^8 Stóðu á honum ótal járn.
nm andstö0l°ð,r í Bandaríkjunum voru hon-
Þess að b?ð' Vinir hans óvinir kröfðust
St að lnn gTðÍ Þetta eða hitt’ Flestum
kmf ’ Þeir hafa ómótmælanleg rök fVrir
S6m Þdr gerðu' W^on fann að
skiff ðiCínnar Var svo sun(iurleitur 0<r mar«-
skiftnr, þegar til stríðsmálanna kom þefs
vegna varð hann að bíða. Hann hopaði ’ekki á
hæh fynr þeirri örvadrífu. Hann fylgdi bar
!°niu stefuu- Þegar til framkvæmdannf kom
ræðu°g hafðÍ tÍ! marí?ra áru haldið fram í
bætti? °g ntUm- ~ Þjóðin var dómarinn, em-
eins ®menn hemiar voru þjónarnir — forsetinn
11LS og aðrir.
bar sem leiðir Wilsons 0g þjóðarinnar skift
— eða að minsta kosti skiftust leiðir, með
v,' i ^.“örgum fulltrúum þjóðarinnar—,
viIdiÞ!kV fri8arsamninganna kom. Wilson
hafm W*'3**Í VÍð EvróPuKloðirnar, úr því
bann hafði gengið í lið með þeim — þegar beim
T/eZ7'Wætt lÍÍ' 6m*~’fvr “ ■oildni hiirra
k?innd Tf tærU SVO vel á vey komið, sem
^umstæður levfðu Qg í hans valdi stóð.
T F7.
setum Bafdð 'híir verið mðr^m for'
þar en • dar?'iaiUVa ah^uefni. Wilson var
yfir Sfb undantehnm^ Þegar deilur stóðu
hann b Íf?,a stJÓrnarárum hans, sendi
þá vaÍTurí borgarinnar Vera Cruz, sem
íneðan S ? Um tima Undir Bandaríkjaflaggi,
höf?::TmíÍÞaUV0™ rannsökuð, sem ágreiningi
til be a dlð- Var þR viðburður þessi notaður
T hess að eggja Wilson út í stríð við Mexico.
dið er auðugt af námalöndum, eins og kunn-
sk,.- fv kförg bréfin, sem forsetaiium voru
fln 1 endu^u með sömú orðum : “Úr því að
Crnf °kkar hefir verið dregið upp í Vera
Tjr ^íí1 það ekki að verða dregið niður aft-
að BnrT1 A0U hafði opiuberlega lýst því yfir,
valdi' f ardíjn taekju ekki eitt fet af landi, með
var skrif1 \°inni þjóð. Eitt bréfið, sem honum
co með77 1 sambandi við ágreininginn í Mexi-
hér á l,J8kornnnm lfkum þeim, sem birtar voru
vinnm dan’ var frá einum af hans beztu æsku-
Norðnr pm ihafðl verið þ-íóðþingsmaður frá
aði bm, Car0hua ríki- Bréfið, aem Wilson skrif-
aldr / U-m,td haka, var stílalð eins og þeir hefðu
ásök ' Sezt'J.1 bví var falinn nístandi, kaldur
al7UUarand! svo bitur, að hinn háttvirti vinur
® s. 0 abroðir forsetans, stóð orðlaus og undr-
a.U fjas bréfið yfir tvisvar, hélt á þvf í hendi
■smni um stund, og reif það síðan niður í smá-
snepla.
Tildrög til þess, að Wilson forseti sendi her-
skip til þess að taka hafnarborgina Vera Cruz
í Mexico, eru í stuttu máli þessi:
Skömmu eftir að Woodrow Wilson tók við
forsetaembætti, þá var forseti Mexioo, Fran-
cisco Madero, mvrtur. Hafði hann verið lög-
lega kosinn lýðveldisforséti þar. Að vera lög-
lega kosinn forseti í Mexico, hafði ekki ætíð
fallið í skaut fyrirrennara hans. Victoriano
Huerta hafði komið þar á stað blóðugri upp-
reisn. Var hann valdur að morði Francisco
Madero forseta, og fleiri manna, sem sæti áttu
í ráðuneyti hans. Eftir þessi hrvðjuverk og
mörg fleiri, hafði Huerta brotist til valda.
Wilson neitaði að viðurkenna Huerta stjórn-
ina, en þrátt fyrir það þá var það ásetningur
hans, hann var ráðinn í því, að Mexico þjóðin
hefði tækifæri til þess að ráða vandamálum sín-
um til lykta án þess* að aðrar þjóðir skærust þar
í leikinn, að svo miklu leyti, sem hann hafði
tækifæri til þess að hafa áhrif á þau mál. þrátt
fyrir rán og morð, sem Bandaríkjaborgarar
urðu að þola í sambandi við þessar óeirðir í
Mexico, bæði þeir, sem voru þar búsettir, og
eins hinir, sem heimili áttu nálægt landamerkj-
um milli ríkjanna. Hinn sögufrægi útlagi og
uppreisnarmaður, Villa, og félagar hans, fóru
margar herferðir norður fvrir landamærin.
“Eg verð stundum að minna sjálfan mig á
það, að eg var kosinn forseti allrar Bandaríkja-
þjóðarinnar, en ekki að eins nokkurra manna,
sem eiga námur og aðrar eignir í Mexico”,-
komst Wilson eitt sinn að orði, þegar honum
var brigzlað um það, að hann þyrði ekki að fara
í stríð við Mexico. “Þeir tala um hreysti og
hugrekki Ameríkumanna. Eru þeir ekki gætnir
og varkárir, sem hraustir og hugrakkir eru!”
“Þeir reyna að forðast illdeilur og málaferli og
halda verndarhendj, yfir þeim, sem minni mátt-
ar eru. Vesalings Mexico, óupplýstir menn og
börn, að berjast við það að njóta frelsis, — læra
að stjóma sjálfum sér og sínum velferðarmál-
um, — velferðarmálum fósturjarðarinnar, =em
þeir unna engu síður en við okkar ættlandi. Eg
mundi algjörlega tapa virðingu fyrir sjálfum
mér og okkar stjórn, ef við athuguðum að eins
það, sem okkur hefir verið gert á móti, ef eg
athugaði að eins yfirborðið. Við megum ekki
missa sjónar á því, sem er að gerast á bak við
tjöldin. Þar er hinn sami sorgarleikur leikinn,
sem verið hefir aldanna böl 0g byrði á meðal
þeirra þjóða, sem ekki kuniju að meta hið göf-
uga spakmæli: ‘Það sem þér viljið að mennirn-
ir gjöri yður, það skuluð þér og þéim gera’.”
“Sannur hreystimaður verndar sjálfsvirð-
ingu sína; hann gerir sér grein fyrir orsökum
og afleiðingum í hverju máli. Það þarf ekki
mikið hugrekki eða karlmensku til jiess að segja
Mexico stríð á hendur, af því þar er hver hönd-
in upp á móti annari. Þjóðin er í nauðum
stödd.” x
9. apríl 1914 kom hvalfangaraskipið Dolph-
in frá Bandaríkjunum, inn á höfn í Tampico,
Mexico, til þess að kaupa vistir. Þegar verið
var að flytja vörur þar um borð, þá var einn
af yfirmönnum skipsins og nokkrir sjómenn
teknir fastir. Tveir mennirnir, sem teknir
voru, voru í skipsbátnum; hafði hann Banda-
ríkjaflaggið sér til auðkennis. Það voru her-
mpnn Huerta stjórnar, sem frömdu þetta verk.
Flotaforingi Mavo, sem var þarna staddur með
eitt Bandaríkja herskip, heimtaði, að menn
þessir væru undir eins látnir lausir. og Banda-
ríkjaflagginu sýnd þau virðingarmerki, sem
krafist er undir svoleiðis kringumstæðum, þeg-
ar einhver borgari hefir verið svívirtu/ af
stjórn eða stjórnarþjónum annars ríkis, sem er
innifalið í því, að sú þjóð, sem sýnt hefir flaggi
annarar þjóðar lítilsvirðingu á þennan liátt, á
að skjóta tuttugu fallbyssuskotum, og stundum
biðja opinberlega fyrirgefningar, eftir því hvað
brotið hefir verið mikið — “Salute the Flag”.
t þessu tilfelli heimtaði flotaforinginn, að Hu-
erta stjómin bæði obinberlega fyrirgefningar.
Sjómenn Bandaríkjaskipsins voru látnir
lausiryen öðrum áskorunum Mayo flotaforingja
enginn gaumur gefinn. Eins og áður hefir
verið tekið fram, þá var þetta aðeins eitt af
mörgum tilfellum, þar sem Bandaríkja borgar-
ar höfðu verið hart leiknir í Mexico, sem valdið
hafði mikilli óánægju og æsingum í Bandaríkj-
unum.
Skömmu eftir að sjómenn þessir höfðu verið
látnir lausir, frétti utanríkisráðkjafi, William
Jennings Bryan, að þýzkt skip, “ Ypirango”,
væri á leið til Mexico, með byssur og skotfæri til
Huerta stjómarinnar (15,000,000 rounds of am-
munitions aud 500 rapid fire guns). Þegar
Bryan tilkynti Wilson hvað skip þetta hefði
innanborðs, þá lét Wilson þá skoðun í ljós, að
ef skipsfarmur þe^si kæmist í hendur Huerta,
þá gæti það orðið til þess, að sökkva Mexico-
þjóðinni enn dýpra, — það gæti orðið til þess,
að stríð yrði óhjákvæmilegt.
Wilson skipaði flotamála ráðherra Daniels
að taka Vera Cruz tafarlaust. Með því var fyr-
irbygt, að sending Vilhjálms keisara kæmist til
Huerta. — Það var meira en tveimur ámm síð-
ar, sem hið fræga Zimmermans bréf var dregið
fram í dagsljósið. Um það verður getið síðar.
“Sá dagur rennur upp, að þjóðin okkar eér
og skilur, hvers vegna eg hefi með öllu móti
reynt að komast hjá því< nð fara í stríð við
Mexico. Eg get ekki sagt henni það nú, það
mál snertir annað stórveldi, sem líklega verður
til þess að draga 'okkur út í stríð áður en lýkur.”
— Þannig fórust Wilson orð við ritara sinn —
íTumulty — löngu áður en það varð almenningi
kunnugt, að þýzkalandskeisari var með kænsku-
brögðum og udirróðri að tefla uppreisnarmönn-
um og öllum, sem hann gerði sér von um að geta
haft áhrif á, í Mexico og víðar, — jafnvel í Jap-
an — til þess að vinna á móti Bandaríkjunum.
Margt af þessu ráðahruggi komst upp, eftir að
Evrópustríðið var liafið.
“Þýzkalandskeisari trevstir því, að ef við
förum í stríð við Mexioo, þá sé með því fyrir-
hvgt, að við höfum nokkur afskifti af Evrópu-
stríðinu,” sagði Wilson. Hann kvartaði um
það við vin sinn, hversu erfitt það væri, að
veita þjóðinni sannar upplýsingar af helztu við-
burðum í heiminum, af því það væri oft svo valt
að treysta því, að dagblöðin gerðu skyldu sína
í því efni. Stjórnin gæti ekki æfinlega leiðrétt
misagnir og hlutdrægni.— “Orð Wilsons sann-
færðu mig um það, hversu einlægan vilja hann
hafði til þess að hreinsa og vitka almennings-
álitið, og sannfærðu mig um sannleiksást
ást lians”—segir Tumulty.
Viðburður, sem hafði meiri áhriif til þess að
sameina Bandaríkjaþjóðina á móti Þjóðverjum,
en öll önnur hermdarverk þeirra upp til þess
tíma, var þegar þeir söktu Lusitaníu í maí 1915.
Létu þar lífið á annað þúsund manns, 120
Bandaríkjaborgarar, margt af því konur og
börn. Þessi viðburður varð Wilson mikið á-
hvggjuefni, því hann sá, að það var að eins
tíma spursmál, þar tiþ að stríð við Þjóðverja
væri óhjákvæmilegt.
Blaðamenn hafa ekki gleymt þeirri sögu,
sem flaug vængjalaust út frá Washington, þeg-
ar Lusitaníu var sökt, um ráðstefnu, sem sagt
var að Wilson hefði haldið í Hvítahúsinu um
sólaruppkomu næsta morgun. Það fvlgdi þess-
ari sögu, að forsetinn hefði kallað til fundar við
sig þrjá helztu menn úr flokki lýðstjórnar-
manna, að hann hefði tilkynt þeim, að hann
ætlaði sér að segja Þjóðverjum stríð á hendur.
Að út af þeirri tilkynningu forsetans hefði risið
ágreiningur á milli þeirra. Þeir sögðu Wilson,
að flokkur þeirra—að þjóðin væri stríðinu and-
víg, og þeir sjálfir og flokksþingmenn þeirra í
Washington mundu beita öllum sínum áhrifum
á móti þessari fyrirætlun forsetans. Sagt var,
að ráðstefna þessi hefði epdað án allrar tilslök-
unar — án nokkurs samkQmulags.
Tveir af þessum mönnum, sem sagt var að
tekið hefðu þátt í ráðstefnu þessari, voru ]>jóð-
kunnir, Champ Clark, sem um mörg ár var þing-
forseti. Þegar kjörþing lýðstjórnarflokksins
kom saman 1912, þá'var hann talinn líklegast-
ur til þess að hljóta útnefningu sem forsetaefni.
Og Olaude Kitchen, annar álirifamesti maður í
sama"floki; kannaðist hann við ráðstefnu þessa,
að þeir liefðu mætt forseta þennan dag. Að á-
stæða fyrir því, að »þeir hefðu mælt sér mót
snemma morguns, hefði verið sú, að þeir hefða
viljað forðast blaðamenn. “Málefnið, sem ræða
átti, var svo alvarlegt. að ekki mátti dragast að
taka ákvQÖna stefnu.”
Nokkrum mánuðum síðar, þegar farið var
að rannsaka heimildir fyrir þessari sögu, þá
voru þeir dánir, Champ Clarke og þriðji maður-
inn, sem ekki er nafngreindur liér. Claude Kit-
chin lofaði vini sínum — sem var hlaðamaður —
því í bréfi, að hann skyldi gefa upplýsingar um
fund þenna, næst þegar liann kæmi til Washing-
ton, en áður en þing va’r kallað saman næst, þá
var| hann látinn. \
VII.
Það liefði verið fróðlegt, að liafa áreiðanleg-
ar fréttir af ráðstefnu þessari í Hvítahúsinu.
Fundur þessi er merkilegur af fleiri en einni
ástæðu, meðal annars, sem dæmi fyrir því, að
Wilson hafði ætíð fvrst síf öllu í huga. að haga
sér eftir og framfylgja vilja þjóðarinnar.
Frá þessum tíma, hafði Wilson erfiða og á-
hyggjusama daga — og oft um sárt að binda—,
enda bar hann þess augljós merki, ]iótt enginn
heyrði hann kvarta. Andstæðingar hans brigzl-
uðu honum um alla þá lítilmensku, og flesta þá
glæpi og óknytti, sem þeim gat til hugar komið.
Þeir sögðu, að Jiann væri ekki embættinu %rax-
inn, að.hann væri vinveittari Þjóðverjum en
Frökkum, hefði ekki áræði til þess að fylgja ■
sinni eigin sannfæringu, eða vilja þjóðarinnar.
Wilson stóð eins og klettur fyrir öllum þeim
ásökunum, án þess að gera hina. minstu tilraun
til að verja sig. Þar til nálægt árslokum 1916,
er ekki hægt að finna, að hann opinberlega léti
þá skoðun í ljós, í ræðu eða riti, að það hefði
verið vilji hans, að segja friðnum slitið fyr við
Þjóðverja.
/Eftir að Lusitaníu var sökt, þá fjölgaði þeim
monnum daglega, í öllum pörtum Bandaríkj-
anna. sem vildu segja Þýzkalandi stríð á hend-
ur. En Wilson skildi það, allra mapna bezt,
að hinir voru líka margir, sem af ýmsum ástæð-
um voru stríðinu, mjög mótfallnir. Því líklega
hefir engin þjóð í mannkynssögunni verið svo i
margskift, með eða móti því að leggja til orustu.
Það sannaðist þar, “að lýðir gengu á glóðum”,
ekki af hræðslu eða hugleysi, en mörgum miljón-
um, á meðal hugsandi fólksins, fanst að stríðið
ekki koma Bandaríkjunum við. Þótt margir
héfðu orðið að þola vinamissir og fjártap, litu
margir svto á, að betra væri að þola það böl,
heldur en að híða annað meira, sem að sjálf-
sögðu mundi fylgja því, að velta allri þjóðinni
út í þetta blóðbað.
Kjörtímabil Wilsons var nærri útrunnið.
Þess vegna tók hann þann kostinn, að bíða, þar
till forsetakosningar væru af staðnar, vilji þjóð-
arinnar ákveðnari og betur sameinaður. En nú
hafði ]>essi sögufrægi viðburður — Lusitaníu
mannskaðarnir, og fleiri sömu tegundar, þótt
smærri væru — nú höfðu þeir sameinað flest-
öll hin merkari dagblöð og tímarit á móti Wood-
row Wilson og stjórn hans. Hearst blöðin voru
þar undantekning, af því þau, fyrst og síðast,
t>oru á móti Englendingum.
Woodrow Wilson hafði aldrei miklar mætur
á stjórnmála-hæfileikum William Jennings Brv-
an. Bmn var að mörgu leyti merkur maður;
hann átti mikinn þátt í útnefningu og forseta-
kosningu Wilsons 1912. Hann hafði verið
merkisberi lýðstjórnarflokksins í mörg ár, og
unnið þeim stjórnmálaflokki, og þjóðinni allri,
með trú og dygð, einlægni 0g eldmóði miklum.
Bryan var frægur bindindismaður; barðist hann
fyrir algjörðu vínbanni og mörgum öðrum sið-
bótamálum, bæði í ræðum og ritum; hann varði
mestu af tíma sínum fjrrir ]æss konaf mááefni,
ferðaðist um þvert og endilangt landið til þess
að lialda fvrirlestra,' og var flestum mönnum
málsnjallari — skörungmenni að sjá og hevra.
Þrátt fyrir ólíkar skoðanir, þá fann Wilson,
að ]>að var sanngjamt, að Bryan vani heiðrað-
Líkt og hin drmætu smyrsl Róm-
verja fornu, sem'snú eru töputS, er
Zam-Buk búið til úr jurtum. Það
hefir undraverð áhrif á hörund
mannlegs líkama.
Zam-Buk er hvorttveggja í senn,
græðslumeðal og vörn gegn eitur-
gerluiri.
Zam-Buk hefir þann mikla kost,
að það kemst gegnumf ytri húðina
og dregur óholl efni úr innri húð
inni. Það er ágætt við exzema, salt-
rheum, hringofmum, leg ulces,
bólgu, eitruðum sárum og gylliniæð.
Styrkleiki Zam-Buk meðalsins
liggur aSallega í því, hve gott það
er til þess að eyða allskonar eitur-
efnum og þar meS að láta heilbrigt askjan
og sterkt skinn gróa þar sem það
var áður veikt og sært.
TU oð fá snishorn ókeypis: Sendið lc frímerki
(með na?sta pósti) tU Zam-Buk Co. Toronto, og
getiS um þebta ihlað.
I
11
ur nieð, því, að honum væri skipað á hinn æðra
bekk í ráðuneyti hans. E11 kunnugir menn og
góðgjarnir fullyrða það, að Wilson hafi frá því
•fyrsta séð, að þeir áttu ekki samleið.
Svo kom stríðið, og Lusitaníu var sökt.
Bryan, utanríkisráðgjafi Bandaríkjanna, sýndi
einlægni, ef ekki mikla stjórnvizku, í því, að
draga enga dul á þá skoðun sína, að hann væri
því algjörlega mótfallinn, að ' Bandaríkin tækju
þátt í stríðinu, undir nokkrum kringumstæðum.
Það varð til þess að skeraAupp úr ágreiningi á
milli hans og Wilsons. Bryan fanst að hann
verða að segja af sér, af því Wilson sýndi sig
líklegan til þess að segja friðnum slitið við
Þjóðverja. Það, að Bryan sá þann kostinn
heppuilegastan, sannar bezt, að Wilson, ein-
mitt við þetta tilfelli hafi skift um stefnu. Til
þess tíma var hann því mótfallinn, að taka þátt.
í stríðinu. Eftir að Lusitaníu var sökt. þá var
hann tilbúinn að segja Þjóðverjum stríð á hend-
ur, eins fljótt og þjóðin var sameinuð og því
samþykk.
Margir merkir rithöfundar og stjórnmála-
menn liafa gert tilraun til |)ess að sýna William
Jennings Bryan sem óvita lítilmenni í ráðgjafa-
emhættinu—sérstaklega gagnvart stríðinu. —
Mörgum árum fyrir stríðið þá samdi Brvan
snildar fallegan fyrirlestur. þrunginn af trúar-
eldmóði og friðarhugsjónum. Fyrirlestur þessi
var um Krist, sem “ríkiserfingjá friðarins”.
Hafði hann flutt þennan fyrirlestur víða, bæði
heima í Bandaríkjunum og erlendis, þegar hann
ferðaðist í kringum hnöttinn. Nú fyrst reyndi
á trúareinlægni lians. Hann hafði þarna eitt
veglegasta embættið, sem Bandaríkjaþjóðin átti
yfir að ráða. Var hann viljugur að kasta því
frá sér fvrir trú sína ? — Það verður bjartara í
kring um minningu William J(jnnings Bryans,
þegar mannkynið hefir þroskast svo, að það
skilur ‘ríkiserfingja friðarins’, af því að hann
gaf eftir stöðu þá, sem hann taldi sér mikinn
heiður að skipa, sem hann tók nærri sér að yfir-
gefa. Bryan var yfirkominn af harmi, þegar
hann gekk af síðasta ráðgjafafundi. Hann ótt-
aðist, að stríð vihri óhjákvæmilegt fyrir Banda-
ríkjaþjóðina. En hann sýndi einlægni og sjálfs-
fórn trúarhetjunnar, sem prestarnir ættu að
■ vegsama hann fyrir, ekki síður en aðrir.
(Framh.)
______________INCOWPORATEQ 2-» HAY 1670.
ÞRJÁR MIUÓNIR EKRA
í MANITOBA. SASKATCHEWAN OC ALBERTA
ÁBÚDARLÖND TIL SÖLU
OG BEITILÖND TIL LEIGU
LEYFI TIL HEYSKAPAR og SKÓGARHOGGS
Sanngjörn kjör Allar (rekari upplýaingar gefur
HUDSON’S BAY COMPANY, Land Dcpartmcnt, Winnipeg or Edmonton
VIÐ
Kyrrahafs Ströndina
LITIR! LEIKIRI!
LÍF!
Bíður Gestanna af Sléttunni.
Stöðugt veðráttufar árið um kring
útiskemuuiir við allra htrfi
HVERGI ÖNNUR EINS ÁNÆGJA
Á FERÐALAGINU.
Canadian National
Anægjuleírustu leiðir á landl og sjó Gáður við.stöðutíml
Ferðist uin Vanoouver til staða í
WASHISÍGTON, OREGON, CAUl’OItXIA
Vancouver Victoria
LÁG
FARGJÖLD
Nír t GIJLDI
Upplýsingar hjá nscsta
umboðsmanni
Oanadlan National