Lögberg - 24.02.1927, Blaðsíða 2

BIs. 2
LÖGBERG. FIMTUDAGINN 24. FEBRÚAR 1927.
E52SaSH5ESHSZSasaS2S2SH5HSHSH52SH5ESHS2SH5H525H52S2SH5HSH525H5S5H5aS2SHSHSHSH525í5HS2S2SHSa5HSE52SHSHSHSH5Z5HSa5HSH5H5a5H5HSHSaSE5HSHSHS2SMH5SSHSHSHSaSHSHSHSaffS5airr“rc
Sértsökde i!d í blaðinu
SOLSKIN
Fyrir börn og unglinga
morguninn, en honum 'brást aldrei aö vera kominn til
mín og sestur hjá mér, þegar mér var færður matur-
inn um hádegisleytið. Hií5 sama gerði hann ávalt á
matmálstímum. Ag vetrinum var aldrel svo kalt, að
hann velti sér ekki í snjónum á hverjum degi til aö
hreinsa sig, en stundum var5 honum kaH af þessu, og
þá skreiS hann undir ábreiÖu sem eg haföi fyrir hann
og lét sér hlýna þar.
Eg talaði vi5 þennan litla íkorna alveg eins og
maöur talar vitS mann, og af honum lærÖi eg meira
um riki náttúrunnar, heldur en eg hefði getaS lært af
heilum bókum. Nú er heilsa mín miklu sterkari og eg
eFaftur'farinn að vinna, en eg og íkominn erum enn
beltu vinir. K- C.
SH5HSHSHS?c-. rrciit‘íHSiSHSHSHSHSH5H5H5HSHSHSHSH5HSHSH5HSHSHSHSHSHSH5HSHSHSH5HS2sHí 5HSHSHSHSHSH5HSHSHSHSHSHSH5HSH5HSHSHSHSHSH5HSHSESHSHSH5HSH5HSH5HSHSHSH5HSHSHSHSH. SHSHSHSHSHSHSi
eins ljóst eios og mér, hvenær von var á matnum. fjölgaði daglega, sem með öllu móti ófrægðu Al-
Hann var oft á ferðinni til og frá um garðinn allan þjóðasambandið, undir þeirri reglugjörð, sem
samin hafði verið á friðarþingi. Þess vegna
lagði Wilson á stað í fyrirlestra ferð, til þess að
gera þjóðinni skiljanlegt innihald friðarsamn-
inganna og Alþjóðasamhandsins, skömmu eftir
að hann kom frá Evrópu.
“ Aldrei hefi eg áéð forsetann eins þreytu-
legan eins og kvöldið, sem viö fórum írá Wash-
ington. Eg hafði oft mint hann á það, að hann
mætti til með að taka sér hvíld, eftir haráttu
liðinna styrjaldarára og eftir haráttuna á friðar-
þingi. Hann kannaðist við þörfina fyrir hann
að taka sér hvíld,” sagði læknir hans og ritari.
“En vinir.mínir á hæðinni” (flokksforingjar á
þinginu í Washíngton) “segja mér, að þessi
ferð megi ekki dragast. Eg er glaður og viljug-
ur að leggja alja mína veiku krafta í sölur til
þess að verja Alþjóðasambandið frá glötun. Ef
óvinum okkar hepnast að eyðileggja það, þá má
guð einn vita, hvert verður hlutskifti okkar
allra.” Þannig svaraði Wilson .sínum trygg-
lynda ritara Tumulty, þegar talað var um að
hann tæki sér hvíld.
Árið 1919 verður sögufrægt fyrir verkföll
og óeirðir, í Ameríku og Evópu. Það var eins
og einhver tröllaukinn Samson 'væri risinn upp
til þess að hrjóta niður máttarstólpa þá: sem
uppi höfðu haldið þjóðfélags byggingum. En
þess konar viðhurðir eru engin nýjung í sögu
okkar, margar styrjaldir og uppreisnir hafa
haft samskonar afleiðingár áður.
Skömmu eftir að Wilson kom frá Evrópu,
þá. hótuðu jámbrautarþjónar í Bandaríkjunum
að stöðva hvert einasta hjól á öllum járnbradt-
um landsins, svo ekki einn einasti vagn yrði
færður úr stað. Verkföll í Canada voru þá svo
almenn, að nærri því öll iðnaðarfvrirtæki voru
hjálparlaus; útlit ]>að var ekki friðsamlegt.
Svipað þessu var ástandið á Englandi. Wilson
sá hvert stefndi. (íEg hefi engan tíma haft til
þess að taka saman ræður, þó er nú búið að gera
áætlanir fyrir mig að flytja á annað hundrað
erindi, alla leið frá Ohio og \>estur að hafi,”
sagði Wilson.
Engum, sem hlustaði á ræður Wilsons og
fyrirlestra, hefði getað til hugar komið annað,
en að þeir hefðuvverið vel undir búnir. Dag
eftir dag í nærri mánuð hélt hann áfram. Frá
fjórða til tuttugasta og fimta september, ferð-
aðist hann tíu þúsund mílur, norður til Seattle
og suður til San Diego. Á þeim tíma hélt hann
37 ræður, stundum þrjár á dag. Heilsan var
ekki góð, hann þjáðist oft mikið af höfuðverk,
en hann aftók með öllu að víkja frá þeim áætlun-
um, sem gjörðar höfðu verið fyrir hann,” sagði
ritari hans. “Þegarhonum leið þolanlega, þá
var hann glaður og kátur; hann sagði sögur,
spaugsyrði hans voru þá ótæmandi, og oft lfk
ari málsháttum eða hálfkveðnu ljóði. Ef ein-
hver var lasinn á eimlestinni, þá vitjaði hann
þeirra. Lengivel var það svo, að hversu þreytt-
ur 0g lasinn sem Wilson forseti virtist vera,
hurfu þau einkenni með öllu meðan hann var að
flytja mál sitt.” .
Þess hefir áður verið getið, að Wilson not-
aði mikið dæmisögur og líkingar, sem nærri því
æfinlega voru til þess ætlaðar að hugmynd sú,
eða málefni, sem um var að ræða, yrði mönnum
eftirminnilegri og skiljanlegri. Vanalega \foru
dæmisögur hans alvarlegar — dregnar út úr
daglegum viðburðum. Komið gat það fyrir, að
Wilson byði skrítlum að slást í förina, sem alls-
staðar voru boðnar og velkomnar. Fylgir hér
ein af því tagi, sem er látin gerast á Irlandi.
“Mike kom út einn morgun, og gekk hann
fraim hjá húsi nágranna síns Pat. Sá hann, sér
til mikillar undrunar, að Pat var að grafa í kring
um kjallarann á húsi sínu. Mike þóttist vera
eins fróður eins og aðrir nágrannar hans, en
hann skildi ekki hvers vegna Pat var að grafa
þama niður með steinveggnum. Honum þótti
það niðurlæging fyrir sig, að leita upplýsinga
—verst af öllu, að neyðast til þess að leita nokk-
urrar fræðslu hjá Pat. En hér var engin und-
ankomu vegur, þarna var eitthvað á ferðinni
sem hann mátti til með að fá að vita. Þess vegna
gekk hann til Pat og spurði: ‘Til hvers ertu að
grafa þarna niður?”— ‘Eg er að reyna til þess
að veita myrkrinu út úr kjallaranum’.”
En nú voru sorgardagar þungbærir í nánd
fyrir Woodrow Wilson. 29. september fékk
hann slag, og veiktist hastarlega; hann var nærri
þvi alveg aflÞus öðru megin; af því varð hann
aldrei jafugoður. Þrátt fyrir þessi veikindi, þá
halda áfram ferðinni, eins og ekkert
hefði 1 skorrst. “Eg var eitthvað undarlegur í
gær þetta hefir aldrei komið fyrir mig fyr______
en fann, að eitthvað var. að ganga úr lagi,” sagði
Wilson við læknirinn, eftir að hann var orðinn
veikur. ,
“Það getur verið svo að ræðan, sem Wilson
helt 1 gærk\?eldi í Pueblo, verði hans síðasta.
Eg hefi beðið guð að veita honum styrk — að
varðveita hann frá því að svo fari”, sagði Tum-
ulty ritari hans.
Lodge, og aðrir óvinir Alþjóðasambands-
ms segja, að eg hafi tapað kjarki, ef eg sný nú
til baka; eg_ má til með að halda áfram ferð-
ínni,” sagði Wilson, eftir að hann var orðinn
dauðveikur. Þegar honum var ómögulegt að
hreyfa sig nema með sárustu þrautum, þá lét
hann loks tilleiðast fyrir fortölur vina sinna að
snua til baka.
‘‘Almáttugi Ghð! hver mundi hafa trúað því
að Lansing breytti þannig?”'-hrópaði Wilson’
pegar hann fáum dögum áður en hann veiktist’
tretti, að utanríkisráðgjafi hans var opjnber-
lega farinn að kannast við það, hversu ófull-
komnir friðarsamning imir væru, og Alþjóða-
sambandið, — þegar óvínír hans voru hvað bitr-
Týndu hringapiir.
Hún semur abar skýrslur og reikninga með hon-
um og er i stuttu máli önnur hönd hans. í staðinn fyrir
það er séra Einar henni hinn ástúðlegasti eiginmaður
og dregur ekki dulur á verðleika hennar né stelur af
henni heiörinum, eins og sumir gjöra, sem ekki ein-
ungis láta konuna 'bera einsamla hennar áhyggjur,
heldur leggja þar á ofan sínar, áhyggjur á hana líka
og halda henni svo þrælbundinni sem skynlausu vinnu-
dýri. Ekki fer eg þó svo meö mína konu”. Eg hafði
nú heyrt nóg til þess aS hugsa um fyrri hluta næturinn-
ar, eftir að hreppstjórinn var sofnaður. Hann átti
efnilega og fallega dóttur, sem eg var hálft um hálf að
hugsa um að biöja mér til hand^i, en eg sló því hjá
mér fyrst um sinn. Tilfinningar mínar til Kristínar
voru ýmislegar. Stundum fanst mér sem eg elskaði
hana og virti en stundum fanst mér hið gagnstæða.
Mér fanst þá sem hún hefði ekki einungis staðið mér
fyrir mörgum æskilegum ráðahag, heldur og ýmsum
öðrum gæðum, með breytni sinni við mig forðum.
Mynd hennar stóð mér þá æ fyrir hugskotssjónum, er
sTzt skyldi. Það var hvorttveggja, að eg var aldrei
mikill vinur kvenmentunar, enda gafst hún mér eigi
vel, Séra Einari gafst hún betur- Án hennar hefðu
þau öll verið komin á vonarvöl, þvi ekki var þar auður-
inn fvrir—og það sem einhver hefir gagn af, er ekki
gagnslaust. Eg fór nú fyrst alvarlega að vega það
sém var með og móti og loksins komst eg að þeirri nið-
urstöðu, að við mentun konunnar væri mikið unnið, en
engu tapað, og að mentuð kona gæti eigi síðtir en hin
ómentaða sýnt auðmýkt og undirgefni, eigi með þræls-
legri hlvðni eins og hin ómentaða, heldur hreina
kurteisa og þægilega undirgefnL og að hún væri þar
að auki miklu skemtilegri. Þorbjörg dóttir hrej>p-
stjórans, var nú alt í einu orðin of ómentuð i mínum
augum, og þó hún kynni nokkurn veginn skrift, dönsku
og hinar fjórar aðalgreinar i óbrotnum reikningi, sem
var þó talin mikil mentun. Ekkert vissi hún úr ver-
aldarsögunni, ekkert um dvöl Tíberiusar á Kapreu og
ekki kunni hún að verja Kaligúla. Mundi eg geta lát-
ið svo fávísa konu koma fyrir auglit lærðra manna, er
sæktu mig heim? Nei! — Ó! Nú óskaði eg bjartan-
lega að týndu hringamir væru aftur komnir þar sem
þeir voru fyrst, — á fingrum okkar Kristinar. En nú
var orðið um seinan að Ieiðrétta það.
Eitt ár leið nú viðburðalitið, en þá tók séra Einar
sótt, er leiddi hann til bana. Eftir því sem eg hafði
þekt hann betur, þeim mun betur geðjaðist mér að
honum, þvf hann var bæði frábærlega hreinskilinn og
viðmótsþý'ður. Héraðsprófasturinn jarðsöng hann og
hélt ræðu yfir kistu hans. Eg hafði sem sjaldnast
gefið mig neitt að Kristinu meðan maður hennar lifði.
En er hún var orðin ekkja, lét eg alla þrákelkni falla
fyrir tilfinningum mínum og studdi Kristinu eftir
mætti. Raunar var hún ekki á flæðiskeri stödd, því að
stjúpbörn hennar voru öll uppkomin og farin að búa
og elzti sonur hennar var kominn í skóla — og hafði
hún sjálf að miklu leyti kent honnm undir hann.
Eins og eg hafði Iengi ætlað mér sótti eg um
prestakall það er séra Einar hafði þjónað, eftir fráfall
hans og fékk það. Eftir tveggja ára ekkjudóm Krist-
ínar fókk eg og hennar, og urðum við hin hamingju-
sömustu hjón- Undarlegast er það, að við höfðum
okkar gömlu trúlofunarhringa, sem árið áður höfðu af
hendingu verið fiskaðir upp með sortu, er tekin var í
mýrinni. “Skín á gull þó í skami liggi” segir máltæk-
ið, og það er satt. Þeir voru jafnfagrir og nokkru
sinni áður.
Við Kristín eigum tvö böm, lagleg og mannvæn-
leg, sem enn em ung. Tveir synir Kristínar og séra
Einars eru i skóla og þykja efni í mestu mentamenn.
Þó að eg sé enn eigi af mér genginn fyrir elli sakir,
hefi eg þó oft notið, ekki einungis ánægju heldur og
gagns af mentun konu minnar, — að eg ekki tali um
bömin, sem hún kennir að mestú leyti. Eg hefi í sann-
leika fengið endurborgaða skapraun þá, er veraldar-
sögulesturinn hennar olli mér forðum, og nú á kvenna-
mentunin og yfir höfðu kvenfrelsið, ékki einlægari vin
enn mig, þó að eg því miður lítið geti starfað að efling
þess.
Fæstir þekkja þetta ungdóms-æfintýri mitt og eng-
mn man nú eftir því, að eg hafi einu sinni svikið Krist-
ínu mina, sem eg nú má ekki af sjá, og það einmitt
sökum hinnar sönnu mentunar og hreinskilni sem nú
sykrar mér ellidagana, en — margt er ónumið — mönn-
um í ungdæmi, segir sagan.
ÍKORNINN.
V
Við höfum átt hund í nærri f jórtán ár og köttur-
inn okkar hefir verið hjá okkur lengi og hefir átt sæg
af ketlingum. Báðir þessir ferfætlingar eru góðir
vinir minir, þó þykir mér enn vænna um íkornann,
sem kom einhversstaðar frá, hamingjan má vita hvað-
an, og settist að i tré í garðinum okkar, að húsabaki,
og var góður félagi minn í ellefu mánuði, sem eg hafð-
ist þar við í tjaldi, til að reyna að ná aftur heilsu minni
sem eg hafði mist.
Það var að töluvert miklu leyti honum að þakka
að mér auðnaðist að halda heilum sönsum, þegar iðju-
leysið, sem ekki varð hjá komist vegna veikindanna,
lagðist á mig eins og farg og voru stundum nærri búin
að koma skapferli mínti úr öllu jafnvægi.
Eg bað fólkið sem kom að sjá mig, að hætta að
koma með eitthvert góðgæti handa mér að éta, en
koma heldur með hnotur, svo eg gæti notið ánægj-
unnar af því að sjá íkornann týna þær upp og koma
þeim fyrir í trénu, þar sem hann geymdi þær. Eg
hafði ótrúlega mikla ánægju af a<ð horfa á þessi vinnu-
brögð-
Faðir minn gerði holu í tréð og ofan við holuna
settum við dálítinn kassa, eða hús fyrir íkbrnann, þar
sem hann gæti hafst við. Það var allra laglegasta
íkorna heimili.
Það liðu einir fjórir mánuðir þangað til íkorninn
virtist fara að skilja það að eg vildi vera vinur hans,
og enn liðu tveir mánuðir þangað til hann var alveg
viss um að óhætt væri að treysta mér. En þegar hann
loksins var orðinn alveg viss um einlægni mína, þá fór
hann að koma til mín á þeim tíma dags, sem mér var
gefið að borða, enda átti hann víst að fá skerf af matn-
um mínum. Oft kom það líka fyrir að hann sat á öxl-
inni á mér þegar eg var að lesa.
Mér fanst þessi ikorni líkjast o'ss mönnunum svo
undarlega mikið. Á hverjum degi tók hann sér bað og
gerði það altaf á sama tima dags, og honum var alveg
BARNIIÐ 1 SPÍTALANUM.
éé ég inn í salinn stóra
sjúkra rúm til beggja handa.
Heyri stunur hrygðar ekka, .
horfi í andit föl og mögur.
Inst við gluggann eitthvað bærist
ofurlitlar hendur hvítar,
lítil stúlka á lágum beði
liggur þar með fölar kinnar.
Brjóstið veika, þunga, þreytta,
þjakað er af liðaninni.
Enginn veit um ekkann sára
eða tár um langar nætur.
Augun stara út að dyrum,
angur fyllir hartað sjúka,
þrá til mömmu að mega fara
megnar engin hönd að græða.
Dagur líður, dvina ljósin,
draumaróin þráða kemur,
engiil svefnsins arma sína
yfir litla vinu breiðir.
Ótt og títt hún anda dregur,
•óráðshjal af vörum líður, ,
orðin slitrátt fram hún færir,
fylgjum eftir barnsins tali.
“Mamma, mamma, hugur hlakkar
heim til þín að mega fara.
Loksins er eg læknuð meinum
lífið nýjan kraft mér færir.
Mamma, haltu í hendur minar,
heim i skyndi vil eg fara-
láttu mig svo aldrei oftar
annarsstaðar vera en heima.
Mamma, mamma, líttu á ljósin
loga um allan himingeiminn.
En birtan mesta bíður heima,
blesuð flýttu þér að koma.
Mamma mamma, heyrðu hljóminn
hundrað þúsund radda kHður,
lof og dýrð i lofti syngja,
liður um mig drottinsifriður.
Mamma, mamma, sjáðu, sjáðu,
svífa englaliðið bjarta
inn um stóra hallar-hliðið.
Hefurðu nokkuð fegra litið?
Sjáðu, sjáðu, rnamma, mamma,
mildur drottinn á mig lítur,
út til min hann arma réttir
og mig leggur sér að hjarta.
Aliimma, mamma, helgir heimar,
httga mínum opnir standa,
gæskuríkur guð er hjá mér,
geislabaug 'hann um mig vefur.”
Gangið hljótt um gólfið inni, (1
guðs í ótta nemið staðar.
Dauðans engill dyrnar opnar.
Dratunur barnsins er að rætast.
Guðrún Jóhannsdóttir.
frá Brautarholti
—Vísir.
Thomas Woodrow Wilson.
1856 —1924.
Forseti Bandaríkjanna 1913—1921.
Eftir Aðalstein Kristjánsson.
Frh.
XIII.
Wilson forseti lagði á stað heimleiðis, frá
Frakklandi 28. júní (1918), eftirnærri sex mán-
aða uppihaldslausa baráttu, við fulltrúa hinna
stærri þjóða, út af friðarsamningum við Þjóð-
verja. Fulltrúar Italíu, Bretaveldis 0g Frakk-
lands, voru svo kröfuharðir, að erfitt var að
komast að sanngjömu og tryggilegu samkomu-
lagi. En friðarsamningar voru þá fullgjörðir,
og höfðu inni að halda 80,000 orð.
Sanngjarnt hefði verið að vonast eftir því,
að Bandaríkjaþjóðin munjdi gera Wilson heim-
komuna ánægjulega, með því, að lýsa velþóknun
yfir starfi hans og baráttu. Enginn tók það nær
sér en Woodrow Wilson, hversu langt friðar-
samningar gengu frá “fjórtán skilyrðunum ”,
eða þeim grundvallarsamningum, sem vopnahlé
var samið eftir. Oft hafa þeir verið spurðir
sömu spurningar, sem ihest hafa álasað Wilson,
hve miklu þeir hefðu komið fram af hugsjón-
um sínum, ef þeir hefðu staðið í hans sporum.
Eitt af því, sem foringjar í andstæðinga-
flokki Wilsons ekki gátu fyrirgefið honum, var
það, að þeir voru ekki valdir sem fulltrúar á
friðarþing. Sumir þeinra litu þannig á , að ef
Bandaríkin gengju inn í Alþjóðasambandið, þá
töpuðu þau of miklu af sjálfstæði og þjóðarrétt-
indum. Þetta varð til þess, að þeim mönnum
Professional Cards
DR. B. J. BRANDSON
me-220 Medical Aits Bld«.
Cor. Graham og Kennedy Sta.
Pbone: 21 834.
Olfice timar: 2_$
Helmlli: 776 Victor St.
Phone: 27 122
Winnipeg, Manitoba.
COLCLEUGH & CO.
Vér leggjum sérstaka éherzlu & a5
aeija meBul eftir forskriftum lækna.
Hin beztu lyf', sem hægt er a8 fá, eru
notuC eingöngu. Pegar þér kómiC
meC forskriftina til vor, megiC þér
vera vlss um, aC fá rétt þaC sem
læknirinn teknr <J1.
Notre Dame and Sherbrooke
Phones: 87 659 — 87 660
Vér seljum Giftingaleyfisbréf
Glftlnga- og Jarðarfara-
Blóm
með litlum fyrlrvara
BIRCH Blómsali
893 Portage Ave. TaLs.: 30 720
St. John: 2, Ring S
A. S. BARDAL
848 Shevbrooke St.
v
Selur ilkkistur og annast um flt-
farir. .lllor ötbflnaCur sá bezbi.
Enn fremur seíur hann allskonar
^mlnnlavarCa og legstelna.
Skrifatofu tals. 86 607
Helmilia Tals.: 58 302
Tals. 24 153
NewLjrceum Ptioto Studio
Kristín Bjarnason eig.
290 Portage Ave, Winnipeg
Næst við Lyceum leikhúsið.
THOMAS H. JOHNSON
Og
H. A. BERGMAN
ísL lijgfræðlngar.
Skrifstofa: Room 811 McArthur
Bullding, Portage Ave.
P. O. Box 1666
Phones: 26 849 og 26 840

W. J. Lindal. J. H. Lindal B. Stefansson. fslenzktr löfrfræðingar. 356 Main St. Tals.: 24 962 356 Main St. Tala.: A-496S Jelr hafa einnig skrifstofur aC JLundar, Riverton, Gimli og Plney og eru þar aC hitta á eftlrfylgj- and tlmum: Liundar: annan hvern miCvikudaf ÍRiverton: Eyrsta fimtudag. ^Glmli: Fyrsta miCvlkudag. Piney: priCJa föstudag i hverjum mánuCi.

A. G. EGGERTSSON isl. lögfræðbigur Heflr rétt tll aC flytja mál b»Cl 1 Manltoba og Saskiatchewan. - • y j Skrifstofn: Wynyard, Snsk.

Athygli! Komið með næstu lyfjaávísun- ina yðar til vor., Þaulæfðit sér- 1 fræðingar annast um alla lyfja- samsetningu. INGRAM’S DRUG STORE 249 Notre Dame Ave. Gagnvart Grace kirkjunni.

A. C. JOIINSON 907 Confederation IJfe Bidg. WINNIPEG Annast um fasteigmr manna. Tekur að sér að ávaxta sparifé fólks. Selur eldsábyrgð og bif- reiða ábyrgðir. Skriflegum fyr- irspurnum svarað samstundis. Skrifstofusími: 24 263 Heimajsimi 33 328
J. J. SWANSON & CO. | LiIMITED R e n t a 1 s Insurance RealEstate Mortgages 600 Paris Building, Winnipeg | Pohnes: 26 349—26 340

£mil Johnson SERVICE EIiEOTRIC Rafmaon* Contr/actino — AB«- kynt rafmaotndhöld teld oo vW pau oert — Ro *el Moffat oo McClary Eldavélar oo hefi þtmr til týnit d verkttœBi nUnu. 524 8ARGENT AVK. (gamla Johnson’s bygglngln rl8 Toung Street, Wlnnlpeg) Verkst.: 31 507 Heimo.: 27 28*

Verkst. Tals.: Hebna Talo.1 28 383 29 384 , G. L. STEPHENSON PBCMBER AHskonnr rafmogns&höld, svo aesn straujárn, víra, allar tegundir af glösum og aflvaka (batterles) VElÍKSTOFA: 676 HOMK 8T.

Islenzka bakaríið Selur beztu vörur fyrir IngHs verð. Pantanlr afgreiddnr bæM fljótt og veL Fjölbreytt flrvat. Ilrein og lipur vlðsklftl. Bjarnason Bakingr Co. 676 SARGENT Ave. AVinnlpe*. Pbone: 34 298 •
astir og spöruðu engin ráð, sem þeim gat hug-
Wilson persónulega og verk hans á friðarþingi.
kvæmst, til þess, að ófrægja friðarsamningana,
Einmitt þegar hann var að gefa sína síðustu
krafta fyrir þessi málefni.
Robert Lansing hafði verið með Wilson á
friðarþinginu. Engum var kunnugra en hon-
ujn, hvað Wilson hafði orðið að líða — hvernig
hann hafði oft staðið einn uppi. Nú, eftir að
hann kom til baka, þegar HenVy Cabot Lodge
og flokksmenn hans reyndu með öllu móti að
gera alt tortryggilegt, sem honum var svo ant
um að fá þing og þjóð til þess að samþykkja.
Undir þeim kringumstæðum þá er það vel skilj-
anl^gt, hvað Wilson hefir tekið það nærri sér,
þegar maðurinn, sem hann hafði hafið upp í
annað hæsta og virðingarverðasta embættið í