Lögberg - 24.02.1927, Blaðsíða 6

Bls. 6
LÖGBERG, FIM.TUDAGINN 24. FEBRÚAR 1927.
Silfurlax-torfurnar.
Eftir REX ÉEACH.
“Og bjarga mönnum, sem komnir eru að því
að drukna,” svaraði Emerson, sem var ekki enn
búinn að gjöra sér grein fyrir, hvort honum var
vel eða illa við stúlkuna. Hann var farinn að
kynnast viðfangsefnum norðurhéraðanna og
vissi, að aðeins þeir hæfustu báru sigur út být-
um þar, og fann til þess, að hann sjálfur hafði
ekki farið neina sigurför. En hin rólega ein-
beittni þessarar ungu stúlku vakti ósjálfrátt
andúð hjá hnnum sjálfum. Það virtist eins og
hún væri að bera sigur úr býtum, þar sem hann
hafði beðið ósigur, og fanst honum að það vera
alt öðru vísi, en það ætti að vera. Og svo var
siðvenjan, sem í félagslífinu er svo ómissandi,
og menn læra sjaldan að meta fyr en hún eða
þær eru tapaðar, 0g sem þessi stúika skeytti að
engu.
Emerson setti aftur hljóðan, svo að orð varð
ekki úr honum dregið, og mátti ráða af auga-
ráði hans 0g svip, að hugur hans var langt í
burtu og að hann vissi ekki minstu vitund hvað
fram fór í kring um hann.
Fraser sá á svip Malotte, að henni líkaði það
stórilla, en til þess að reyna að bæta úr fyrir
félaga sínum, mælti hann: “Þú mátt ekki láta
þér mislíka við hann. Hann getur ekki að þessu
gjört, og þunglyndið sækir.á hann þannig meir
en helminginn af tímanum. Eg var einu sinni
kvaddur til þess að gæta manns, nóttina áður
en hann var hengdur, og eg man það svo vel,
að hann sat alla nóttina í þessum sömu stell-
ingum.”
Malotte ypti öxlum og leit til Frasers, eins
og hún vildi sftyrja einhvers. En hann hélt
skýringu sinni áfram og sagði: • /
‘En um þetta er ekki ávalt hægt að dæma,
því þegar að hann bróðir minn gifti sig, þá bar
hann sig líka alveg svona að.”
Eftir að Fraser hafði látið dæluna ganga í
nálega klukkustund án þess að Emerson gæfi
þar orð í, fór Malotte að þreytast á á sögum
þeim og skrítlum, er Fraser var að segja af
sjálfum sér, svo hún settist við píanóið og fór
að blaða þar í nótnabókum.
Eftir litla stundspurði hún: “Viljið þið, að
eg leiki dálítið á hljóðfærið?” og var þeirri
spurningu sérstaklega beint að Emerson, þó
Fraser yrði til þess að svara:
“Eg er sólginn í hljóðfæraslátt.”
Hún lét svar Frasers sem vind um eyru
þjóta, en leit um ölx sér til Emersons og sagði:
“Hvaða tegund af músík fellur þér bezt?”
“Uppáhaldsálmurinn minn er ‘Maple Leaf
Rag’,” svaraði Fraser, sem aftur varð fyrri til
svars, og bætti við: “Láttu það bara flakka,
prófessor góður. ”
Stúlkan, sem fullu nafni hdt Cherry Malotte,
hagræddi. sér á stólnum og lék nokkur af þessum
“ra.gtime” lögum, þrátt fyrir það, þó henni.
fyndist, að Emerson hreyfa sig óþolinmóðlega,
eins og lögin, sem hún var að leika, hefðu ó-
þægileg áhrif á hann; -en þegar hún hafði lokið
við síðasta lagið og.sneri sér frá hljóðfærinu, þá
var hann fallinn í sama lognhettu mókið 0g
áður.
' “Þetta var þó sveimér gott,” sagði Fra.ser.
“Viltu ekki leika þann kafjann, sem minnir á
freySnndi sódavatn og fjörgandi veigar. Mér
þvkir sannarlega gaman að þessu Negra-
glamri”. Og af þvi að Cherry Malotte (Cherry
var skímarnafn þessarar einkenúilegu stúlku)
fann, að Fraser var full alvara, þá lék hún hvert
lagið eftir annað, og Fraser stappaði fótunum
í gólfið, og við og við stalst hún til þess að líta
á hinn gestinn. Hún var að leika part af einu
þessu lagi, þar sem nótumariog hljómfallið var
dregið saman í einn hringlanda, þegar Boyd tók
alt í einu til máls og sagði:
“Vilt þú gjöra svo vel og hætta að leika á
hljóðfærið?”
Hún skildi undir eins hvað hann meinti, og
vissi, að minsta kosti annar af gestum hennar
kunni að meta hljómlistina, og hún breytti alt í
einu um músíkina og fór að leika fjöraga, ung-
verska dansleiki, valdþrangin lög eftir Wag-
ner, og eftir því sem hún lék lengur, því vissari
varð hún um, að töfraafl tónanna hefði hrifið
þann yngri af gestum hennar, Emerson, á vald
sitt, og þó undarlegt rnegi virðast, þá var Fraser
líka kominn undir töfraafl hljómlistarinnar, því
bann var steinþagnaður, sat að eins og hlust-
aði. Eftir nokkra stund fór Cherry að svngja
meira af innri hvöt, en nokkru öðru, og eftir að
syngja nokkur falleg lög, datt hún ofan á hið
gulllallega lag eftir Bartlett: “Draumurinn”,
sem hún hafði kunnað í æsku og aldrei getað
gteymt. Hún heyrði, að^Emerson stóð á fætur
og vissi að hann stóð fyrir aftan hana. “Skyldi
bann geta srungið ? ” Hún þurfti ekki að bíða
lengi eftir svari, þvj.hann tók undir með henni,
og það svall hita-alda um sál hennar,. eftir því
sem hann lagði meiri fegurð og líf í hið fagra
og viðkvæma lag.
Söngur hans var frjáls sem loftblærinn, og
röddin og hljómsveiflumar eins fullkomin og
hjá meisturunum sjálfum, og blönduðust raddir
þeirra einkar vel.
Cherry Malotte fann í fyrsta sinn til per-
sónuáhrifa þessa manns, þar sem hann stóð við
hlið henniar eg hafði kastað þunglyndishjúp
þeim, sem yfir honum hafði hvílt, eins og hann
í raun og veru var. Þegar lagið var á enda, •
sneri Cherry sér við. Hún var kafrjóð í and-
liti og það lék bros á vörum hennar; og er hún
leit á Emerson, varð hún forviða á breytingum
þeim, sem hann hafði tekið. Fjörið og eldurinn
glampaði í augum hans, en um varir hans lék
bros, svo að í snjóhvítar tennurnar sást og á
milli þeirra virtist stemning, sem samsöngur-
inn hafði komið þeim í.
“Þakka þér fyrir,” mælti Cherry á hálfum
hljóðum.
“Eg þakka þér,” mælti Emerson og bætti
við, “þetta er í fyrsta sinni nú í langa tíð, sem
eg hefi gettað komið mér að því að syngja lag.
Mig langaði eftir músík. Eg hefi setið í kofan-
um mínum á kveldin og kvalist af að heyra hana
ekki. Eg hefi staðið úti í norðurhéruðum Can-
ada, þar sem norðurljósin hafa leikið yfir höfði
mér, til þess að hlusta eftir hljóðfalli því, sem
ætti að vera þeim samferða. Heldur þú ekki,
að þau eigi einhvers staðar endurhljóm?”
“ Jú, það held eg,” mælti Cherry lágt “Þau
hljóta að eiga sér endurhljóm einhvers staðar,
þau eru svo dásamleg, of stórkostlega fögur, til
þess að yfir þeim ríki eilíf þögn.”
“Eg hefi staðið í skugga trjánna, og reynt
að syngja ánægjuna aftur inn í sál mína, en ekki
getað. Þe^ta er sá eini smekkur, sem eg hefi
haft af reglulegri músík á þremur árum.”
Það var nokkur ákafi í röddinni og hannjbar
ótt á, og augun björmuðu af ánægju. Cherry
harfði haldið, á meðan að þau sátu að borði, að
augnaráðið væri of hvast og hart til þess að við-
kvæmni gæti lýst sér í þeim. En nú sá hún, að
viðkvæmnin gat speglast í djúpi þeirra.
“Eg hefi gengið um með hárgreiðu og bréf-
snepil, eins og drenghnokki, og einu sinni bjó
eg mér til “banjo” úr vindlákössum og jámvír,
og þegar eg var í Kangaork, gekk eg tíu mílur
til þess að heyra Negra leika á harmoniku. Eg
reyndi alt, sem eg gat, til þess að fá sönghneigt
fólk til þess að koma norður, en það sinti því
engu, svaraði einu sinni ekki.”
Hiann settist niður við hliðina á stúlkunni og
hélt áfram að tala um músík með ákafa. Drung-
inn og þögnin, sem yfir honum var áður, var
horfið með öllu, én í stað þess komið fjörugt og
samúðarríkt samtal, sem uppörfaði Cherry og
dró hana að honum.
Hið ómótstæðilega afl, sem persónu manns-
ins fylgdi, dró hana að sér, gegn vilja hennar,
og hin eðlilega samhygð hennar greip hugsanir
hans og greiddi úr hálfskýrðum hugmynjjum.
Hinar skýru og skörpu athugasemdir hennar,
vöktu bergmál æsku endurminninganna í sál
hans, og áður en varði voru þau farin að hnipp-
ast á í orðum og hlæja eins og unglingum, sem
þekst hafa lengi, er tamt. Eftir því, sem þau
kyntust betur, þá var eins og hið karlmannlega
viðmót, er Cherry beitti, hyrfi, en í stað þess
kom hið kvenlega og viðkvæma í ljós, sem þessi
skarpa og aðlaðandi stúlka átti yfir að ráða.
Fraser, sem setið hafði þegjandi og hlust-
andi á breytingu þá, sem komið hafði yfir félaga
hans, gat ekki þolað þá prísund til lengdar, að
mega ekki láta meiningu sína í ljós, svo hann
fór að gefa orð í samtalið, er auðvitað var í á-
takanlegu ósamræmi við tal hinna. En hann lét
það ekki á sig fá, heldur hélt því áfram og
knúði þau til að taka sig til greina, sem þau
gerðu með sameiginlegu brosi. :
En þegar Fraser var einu sinni farinn að
fcala, lét hann dæluna ganga, án þess að öðrum
gæfist mikið tækifæri til þess að taka þátt í
því. Emerson var aftur orðinn hljóður; hafði
tekið tímarit, er lá þar á borði, blaðaði í því og
hlustaði á Fraser. Húsmóðirin bafði varla aug-
un af Eemerson 0g var að hugsa um það með
sjálfri sér, að honum færi sannarlega mikið bet-
ur gleðin og léttlyndið, heldur en þunglyndis-
fargið. Alt í einu tók hún eftir því að brosið,
sem leikið hafði um varir hans, var horfið, og
að andlitssvipurinn var orðinn fölur og harður.
I Hann hélt opnu ritinu og horfði á eina blaðsíð-
una, ýmist fölur í andliti eða rjóður.
Hann leit til Cherry án þess að gefa nokk-
urn gaum að Fraser, og spurði í köldum og
hörðum málrómi: “Ert þú búin að lesa þetta
rit?”
“Ekki alveg,” svaraði Cherry. “Það kom
með síðasta pósti.” \
“Eg vildi gjarnan eiga eitt blað úr bví. Má
eg það?” '
“Já, sannarlega máttu það,” svaraði hún.
“Þú mátt eiga það alt, ef þú vilt.”
Eiúerson tók hníf upp úr vasa sínum, og skar
með honum eitt blað úr ritinu. sem hann braut
saman og setti í brjóstvasa sinn.
“Eg þakka fyrir,” mælti hann og féll svo í
sömu þunglyndishugsanimar og hann áður
hafði verið í. Hann starði fram undln sér, og
vissi ekkert hvað fram fór í kringumraann.
Þessi snögga breyting, sem á honum varð,
gerði Cherry ergilega í skapi, ekki sízt eftir að
hafa séð hinar aðgengilegu hliðar mannsins, og
það var ekki laust við, að hún fyriryrði sig fyr-
ir að hafa látið þetta stundarhlé, sem varð á
þunglyndi hans, hafa áhrif á sjálfa sig, og vera
svo alt í einu svift því að njóta ánægju þeirrar,
er hið eðlilega ástand mannsins veitti. En þó
slíkt væri ríkt í huga hennar, þá var annað, sem
var enn ríkara, og það var að vita ástæðuna
fyrir þessari breytingu. Hann gjörði sér samt
ekkert far um að skýra það, og tók ekki meiri
þátt í samtalinu fyr en hann leit á klukkuna og
sá, hvað framorðið var. Þá_stóð hann á fætur
og þakkaði henni fyrir veitingarnar, á sama
kaldbanalega og skeytingarlausa háttinn og
hann var vanur að fvlgja. -
“Hljóðfæraslátturinn 0g söngurinn var mér
óvænt ánægja,” sagði hann án þess að lrta á
óvænt. “Það var ógleymanleg skemtun. Gróðar
nætur.”
Það var tilfinning, sem hreyfði sér í hug 0g
hjarta Cherry Malotte, sem henni var ekki geð-
feld. Hún sór og sárt við lagði, gð sér líkaði
ekki við karlmenn, sem ekki vildu líta á sig, 0g
hún gat ekki munað eftir neinum öðrum ep Em-
erson, sem ekki vildu gjöna það. Það 'hafði
miklu fremur verið viðfangsefni heryiar, að
verjast ákefð þeirra hingað ‘til, og hún ásetti
sér að sjá um, að Emerson skyldi ekki kasta svo
kaldri kveðju á hana um það leyti, að þau
skildu. Hún taldi sjálfri sér trú um, að hann
væri síngjarn, þóttafullur sjálfbirgingur, sem
þyrfti að tuska dálítið til og kenna góða siði,
hans sjálfs vegna. En henni gat ekki dottið í
hug á þeirri stundu, að forvitni og afbrýðissemi
ætti neinn þátt í hugarástandi hennar. Hún
hataði forvitni, og taldi sér trú um ,að þessi ó-
kunni maður kæmi sér ekkert við, að öðru leyti
en því, að honum ætti >að vera bent á það, að
hann gengi í vegi ókurteysinnar, og að hans
sjálfs vegna ætti hann að sjá að sér. Og það
var vegna þeirrar umhyggju Cherry, að hún
gekk að borðinu, eftir að karlmennirnir báðir
voru farnir út úr herberginu, tók upp ritið, leit-
aði óþolinmóðlega í því, unz hún fann staðinn,
þar sem blaðið var skorið í burtu. 1 þeim kafla
ritsins, sem blSðið var skorið úr, voru myndir
af na'fnkunnum Bandaríkja konum. Svo það
var þá mynd af konu, sem hann var að seilast
eftir! Hún fletti ritinu fram og aftur, til þess
að leita að einhverjum upplýsingum um mvnd
þá, sem Emesron hafði tekið, en árangurslaust.
Það v>ar ekkert lesmál með þessum myndum í
ritinu,, sem voru af nafnkunnum leikkonum og
meyjum, sem orð höfðu getið sér fyrir fríðleik
og þátttöku í mannfélagsmálum. Nöfnin
fylgdu myndunum að eins og kannaðist hún
ekki við nema fáar af þeim.
Þarna rétt í miðjunni á þeim parti ritsins,
er myndiraar geymdi, var auða rúmið. Hún
reyndi að muna eftir myndinni, sem þar hafði
verið, en það var árangurslaust, því hún hafði
litið lauslega yfir ritið, þegar það kom, og ekki
dottið í hug að líta eftir myndunum. En gremj-
an út af því, að geta ekki munað eftir þessari
sérstöku mynd, kom henni til þess að kannast
við, að það væri mesta heimska, að vera að
gjöra sér nokkra rellu út af henni.
Hvað gjörir það svo sem til?” spurði hún
með sjálfri sér. “Hann elskar einhverja af
þessum dömum, sem allir dást að. Hvað varð-
ar mig um það, hvernig að hún lítur út?” Hún
ypti öxlum kæruleysislega. Svo tekur hún ritið
og þeytir því af öllú afli út í hom á herberginu,
eins og hún væri fjúkandi reið.
Ferðamennirnir sváfu lengi fram eftir næsta
morgun, því þeir voru ferðlúnir,, og svo var
svefnklefinn áfastur við aðal bygginguna. og
það var dimt í honum. Þegar þeir komu á fæt-
ur, sáu þeir Chakawana í búðinni, og fáum
mínútum síðar var kallað á þá til morgun-
verðar.
“Iívar er húsmóðirm?” spurði Emerson,
þegar að hann sá Cherry hvergi.
“Fór að vitja sjúks bróður míns,” svaraði
Tndíánakonan. “Hún er alt af hjúkra og lækna
Indíánabörnin,” hélt Chakawana áfram — “alt
af að gefa, gefa, gefa. Indíánunum þvkir ó-
segjanlega vænt um hana.”
“Hún er nokkurs konar verndarengill þessa
flökkulýðs,” mælti Fraser.
“Líður hún þeim að verzla í biíðinni?”
spurði Emerson og benti á búðina hennar.
“ Já, sannarl<*ga, og þar kaupa þeir á ódýrara
verði en allir aðrir. Indíánarnir eiga enga
peninga, samt........” Alt í einu áttaði hún sig,
leit til þeirra alvarlega og spurði: “Hví
spyrjið þið að þessu?”
“Ekki af neinni sérstakri ástæðu,” svöruðu
l>eir.
“Hví spyrjið þið?” spurði Indíánastúlkan
aftur með þjósti allmiklum. “Kannske að þið
séuð spæjarar frá félagiriu. Eruð þið það?”
Æmerson fór að hlæjia, en hún lét sér ekkert
segjast við það, 'heldur gerði sér upp gæluróm,
sem henni fór ekki illa, og mælti: “Hún verzl-
ar ekki' við Aleutlndíánana; Chakawana var
<að ljúga. ”
Hún er hrædd um, að við segjum þessum
Marsh frá þessu,” iúælti Fraser.
Þegar nafn Marsh var nefnt, var eins og eldi
lysti niður í sál Chakawana. Hún færði sig >að
borðinu, lagðist fram á það og spurði:
“Þekkið þið Willis Marsh?” og í andlits-
svip hennaiHýstif sér ótti, forvitni og grimd.
rr-,gatf....þ ,g wSe-err évansE gö n II )pe
“Hvað heldurðu að við séum?” spurði
Fraser um leið og hann ýtti stólnum frá borð-
inu og .bætti við: ‘ ‘ Eg ætla að biðja þig að líta
ekki á mig með þessum augum, svona rétt aður
en eg á að fara að drekka kaffið.”
“Þið hafið máske þekt hann í San Franc-
isco?” mælti stúlkan.
“Nei, við höfum aldrei heyrt hans getið fyr-
en hér í gærkveldi.” sagði Fraser. ^
“Eg býst við, að þið séuð báðir lygarar! ”
sagði Chakawana og lék illkvittnisbros um var-
ir henni.
“Nei, við höfum aldrei þekt hann,” svaraði
Emerson.
“Því eruð þið þá að tala um hann?”
“Ungfrú Cherrv\sagði okkur frá honum í
gærkveldi. ’ ’
‘Nú!”
“Hvernig lítur hann annars út, þessi ná-
ungi?” spurði Fraser.
“Hann er stór og myndarlegur maður,”
svaraði'Chakawana. “Laglegur feitur maður,
með eldrautt hár.”
“Hann er feitur, með eldrautt hár,” endur-
tók Fraser. “Hann hlýtur að vera eftirminni-
legur náungi. ’ ’
“Já,” svaraði stúlkan dreymandi.
“Er hann kvongaður?”
“Það veit eg ekki. Það getur verið að hann
ljúgi. Hann á máske konu. Það má vel veta,
að hann sé giftur. ”
“Karlmennirnir eiga ekki upp á pallborðið
hjá þessiari stúlku. Hún heldur að þeir séu allir
hestaþjófar, eða eitthvað enn þá verra,” mælti
Fraser. “Ilún heldur að við séum allir lyg-
arar. ”
Eftir litla þögn tók Chakawana aftur til
máLs og sagði:
‘ ‘ Hvert farið þið héðan ? ’ ’
“Til Bandarkjanna,” mælti Emerson.
“Þá sjáið þið Willis Marsh. Hann á þar
heiroa. Þið talið máske við hann.”
“Það fer ef til vill mikið fyrir þessum Wil-
lis Marsh í Kjalvík, en eg held að hann taki ekki
svo mikið rúm upp í Bandaríkjunum, að maður
geti ekki farið fram hjá honum ])ar,” mælti Em-
erson brosandi, svó bætti bann við: “Það getur
verið, að við mætum honum þar. Það getur svo
sem vel verið, að við sjáum hann, 0g hvað gjör-
ir þ$ð svo sem til?”
EF ÞÉR EIGIÐ VINII
GAMLA LANDINU
sem þér viljið hjálpa til
þessa lands, þá komið og
talið við oss. Vér gerum
allar frekari ráðstafanir.
Farbréfaskrifstofa:
ALLOWAY & CHAMPION,
667 Main Street “ 26 861
Umboð fyrir öll Eimskipafélög.
CANADIAN NATIONAL
FÁRBRÉF
til og frá
Allra Staða
*
1
HEIMI
POSTULIN GEFINS íhverjum pakka
.... HALDIÐ YÐUR VEL
Kalt veður og hörð vinna reyn-
ir mjög á kraftana, jafnvel þótt
um sterka menn sé að ræða..
Hollur morgunmatur úr ROBIN
HOOD Rapid Oats, er yður hin
mesta hjálp til að halda við
heilsu og kröftum, þrátt fyrir
vont veður.
Hví vér gefur fallega
muni í kaupbætir.
1 stað þess að eyða stór-
fé í auglýsingar, gefum
vér fallega ihluti þúr
postulíni með hverjum
pakka. Vér vitum þér
munið segja vinum yð-
ar og nágrönnum frá
því og það er bezta
auglýsingin.
Spyrjið kaupmanninn.

ROBIN HuÖD
Rapid Oats
“Þú segir honum frá mér,” mælti Chaka-
wana.
“Ja( nei, nei, vissulega ekki. ”
‘ ‘ Ef eg sé bann, þá skal eg bera honum kveðju
þína,” greip Fraser fram í.
Okaökawana fölnaði sýnilega í framan, og
svaraði áköf: “Nei, nei! Willis Marsh er slæm-
ur maður. Þú mátt ekki bera lionum kveðju
frá mér, þó eg sé að eins Indíána stúlka. Þú
mátt það ekki.”
WOODROW WILSON.
(Frtamli. frá bls. 3)
Allir vita, að þessi hugmynd, um einhverja
sameiningu og samvinnu kýnkvísla og þjóða,
er æfa gömul. Rómverjar gerðu tilraun til
þess að leggja undir sig alla jörðina — eða það
af jörðinni, seip þeir vissu um, höfðu sagnir
af. Sú tilraun varð til þess, að hin rómversku
lög voru flutt víða um lönd, með landnemum
og æfintýrainönnum. Prestarair rriyndu að
sameina marga þjóðflokka, sem varð til þess,
að stofna liina voldugu kirkjudeild Gregory
páfa VII. og eftirmanna lians.
Þótt engar af þeim tilraunum, sem enn hafa
verið gerðar, hafi he|)nast, ])á hefir það gert
menn frjálsari í dómum, umhurðarlyndari við
aðrar þjóðir, þrátt fyrir stíð og styrjaldir, sem
því hlaut að fylgja, þegar fjarlægum kynkvísl-
um sló sainan. Stjórnarformaður Breta sagði
nú fyrir stuttu. að London væri eins og mið-
punktur í ákaflega stórum köngulóarvef. Illa
hugsuð ræða vestur í Saskatchewan eða aust-
ur í Patagoniu hreyfir alla þræðina. Þessi
samlíking er eftirtektaverð, sýnir, í hve nánu
sambandi allir jarðarbúar eru nú.
Frá því að fyrstu foraaldarmenn höfðu
nægilega sjálfstæða liugsun til þess að skygnast
til veðurs og leita frétta, hafa mennirnir ætíð, á
öllum öldum, verið að gera tilraun til þess a,ð
skilja hverjir aðra. Mörg kærleiksverk og feg-
urstu æfintýra sögur hafa samtvinnast þeim
tilraunum. — Að læra að gera sjálfan sig skilj-
anlegan, er leyndardómur einstaklinga og þjóða
—leyndardómur tilyerunnar. — Frelsisriddar-
ar Bandaríkjanna eiga mörg þörf spór, margar
glaðar stundir, í þessum æfintýraferðum mann-
anna, á síðastliðnum hundrað og fimtín árum.—
Woodrow Wilson varði mestöllu ltfi sínu til
þess að hjálpa mönnum—hjálpa þjóðunum til
þess að skilja hver aðra, — skilja hver annars
sorgir og baráttu, vonir og vitranir. Þegar
mannkvnið hefir náð þeim þroska, að lifa í sátt
og samvinnu, í einhverju alþjócfa, sambandi, þá
verður minning Woodrow IVilsons vegsömuð,
«■ og nafn hans blessað af miljónum komandi
alda. — •
Ef einhver, sem lesið hefir þessar hugleið-
ingar um Woodrow Wilson, fvndi löngun hjá
•sér til þess að kynnast honum frekar, þá er það
létt verk og ánægjulegt. Eru hér tilnefndar
nokkrar af þeim bókum, sem notaðar hafa verið :
“lÆfisaga Woodrow Wilson”—W. A. White.
“The New Freedom”—Woodrów Wilson.
“The Peace Conferenöe Day by Day—Charles
T. Thortípson.
“Woodrow Wilson, as I Know Him”—Joseph
P. Tumulty.
“The Passing of Woodrow Wilson”—Eugene
V. Brewster.
Allar þessar bækur,' sem hér eru taldar, eru
bæði fróðlegar og skemtilegar.
T