Lögberg - 17.03.1927, Blaðsíða 3

I Konungsþjónustu,
Eftir Aðalstein Knstjánsson.
Frá Bristol vorum við sendir tafarlaust til
hinna sögufrægu Hounslow herhúða, sem eru í
útjaðri Lundúnaborgar. Hounslow er gömul
og fremur óvistleg hermannaborg, en þar hafa
haft aSsetur flestallir frægustu herforingjar
Breta, um alda skeið. Þess vegna fylgja þess-
um staS æfintýri mörg.
Morguninn eftir aS eg kom í herbúSir þess-
ar, sem mintu mig á fjárrétt á Islandi, voru her-
foringjar aS “draga almenning og úrtíning”
þann, sem kom meS mér þangað. Voru tólf
hundruð í þeim söfnuSi, frá nærri því öllum
þjóSum jarSarinnar. Var þeim skift niSur milli
hinna ýmsu herdeilda brezka hersins, eftir verk-
legri þekkingu, trúarbrögSum og þjóSerni. ViS
vorum á ferS og flugi allan daginn, frá kl. 6 aS
morgni og þar til komiS var dagsetur; höfSum
aS eins fáeinar mínútur, til þess aS taka úr okk-
ur sárasta sultinn.
Eg var eini Islendingurinn, þarna á þessum
staS, þess vegna tók það yfirmenn allmikinn
tíma og útreikning, aS koma sér niður á í hvaSa
herdeild þeir ættu aS skipa mér. Oftast mun
hafa veriS gerS tilraun til aS flokka hermönn-
um saman eftir þjóSerni og trúarbrögðum.—
Snemma morguns, á þriSja degi eftir aS eg kom
til Hounslow, þá var eg sendur til Chatham,
sem er nálægt 70 mílum frá Hounslow herbúS-
um, þvert yfir Lundúnaborg aS fara. 1 þeirri
ferS kyntist eg fyrst' hinni illræmdu Lundúna-
þoku. Samskonar þoka er aS vísu þekt á
“Fróni”, aS því undanteknu, aS þar er þoka
drotning engilhrein og fersk — ný-upprisin úr
hafsins huldu sölum — óspilt af hinum ban-
væna kolareyk, og ryki stórborganna á Eng-
landi og Skotlandi. í þetta skifti hafSi eg
enga viSdvöl í Lundúnum.
1 Chatham var eg gerSur meSlimur í verk-
fræSingadeild hans hátignar, “The Royal En-
gineers”, og var þar vel tekið, af yfirmönnum
og undirgefnum. Kom mér þaS vel, því eg
var æriS dasaður eftir alt ferðavolkiS frá Can-
ada, enda var þaS sízt aS undra, allur viSur-
gemingur hafSi verið slæmur, alla leið frá því
aS viS fórum frá Nova Scotia, þó út yfir tæki,
fyrstu dagana eftir aS viS komum til Englands.
ViS vorum oft þannig settir, aS viS höfSum
ekki tækifæri til þess aS komast á matsölustaSi.
Næstu þrjár eSa fjórar vikur var alt fremur
viSburSalítið, innan landamerkjanna í mínum
sjóndeildarhring. ÞaS væri ekki vandfundið
söguefni, ef lýsa ætti daglegum störfum og öllu
fyrirkomulagi í herbúSum. ÞaS gæti hvorki
orSiS sönn mynd af ástandi þar, á friðar- eða
stríSstímum. Vopnahlé hafði verið samið; og
þótt heræfingum væri haldiS áfram, þá vonuð-
ust flestir eftir því, að friðarsamningar mundu
verða undirritaSir innan skamms, svo lausn
fengist iír herþjónustu.
Á friðartímum, þá geta hermennirnir notið
tilsagnar í ýmsum námsgreinum, sér að kostn-
aðarlausu. - í verkfræðingadeildum er eðlilega .
lögS áherzla á þær námsgreinar, sem mest þörf
er fyrir í sambandi við herútbúnað. Allir með-
limir í verkfræÖingadeildinni geta gengið undir
próf, sem tfé- eða járnsmiðir, ásamt mörgum
öðrum iðnaðargreinum, undir eins og þeir inn-
ritast. Ef þeir standast þessi próf, þá er hækk-
að kaup þeirra, en um leið hafa þeir harðari
vinnu; þess vegna eru það ekki nærri því allir,
sem leggja mikið kapp á það, að taka þessi próf,
eða vinna þau.
Einnig eru haldnir fyrirlestrar, og myndir
sýndar, þar sem hermennirnir geta notið fróð-
leiks og skemtunar, sér að kostnaðarlausu.
Skömmu eftir að eg kom í herbúðirnar í
Chatham, var fluttur þar fyrirlestur, af Eng-
lending, sem til margra ára hafði starfað í
sendiherraskrifstofum Breta í útlöndum. SagSi
hann, að fjöldi af því fólki, sem vann í sendi-
herra- og ræðismanna-skrifstofum þessum, hefði
verið Þjóðverja-sinnar—þeim vinveitt, og vit-
að um ýmislegt af fyrirætlunum þeirra og ráða-
bruggi. Bretastjórn hefði þes» vegna orðið að
kalla marga heim, þegar stríðið hófst, sem
grunaSir voru um gravsku. — Svo sniðuglega
hafði umboðsmönnum ÞjóSverja tekist að vinna
hinna brezku þjóna— Rogers Casement var ekki
sá eini, þó fáir fylgdu hans dæmi nema stutt á
leið. — Meira um hann síSítt.
Bæði Frakkar og Bandaríkjamenn voru því
kunnugir, hversu margar aðferðir \ ilhjálmur
Þýzkalandskeisari og höfuðsmenn hans notuðu
tií þess að vinna traust og hylli þeirra manna,
sem skipaðir voru í stjórnarþjónustu. Margt
var dregið fram í dagsljósið á stríðsárunum,
sem sannaði það, að þýzka stjórnin hafSi verið
að undirbúa stríð til margra ára, þótt Vilhjalm-
ur létist vera friðelskandi guðspjalla-trúboði.
Brask þeirra við uppreisnarmenn í Mexico, sem
getið var hér að framan, var ein aðferð þexrra,
af mörgum svipuðum.
IX.
Þegar örlaga-þættir þeir, sem saman voru
ofnir, tuttugu og fimm eða fimtíu ár á undan
stríðinu, verða mönnum skiljanlegri heldur en
nú, þá verður máske fundurinn, sem haldinn
vár í Potsdamhöllinni 1896, eins sögufrægur og
Aþenu-dómaranna, sem dæmdu Socrates til líf-
láts, eða samsærismannanna, sem brendu Sav-
onarola í Florence, en þau samsæri voru sam-
kembd gegn einstökum mönnum og skoðunpm
þeirra.
t Potsdamhöllinni, 1896, var bruggað sam-
særi, sem orsakaði landplágur meðal allra
þjóða, og komandi kynslóðum. A fundi þessum
voru leynifélög stofnuð í öllum borgum, og
fjölda mörgum smærri þorpum, um þvert og
endilangt Þýzka ríkið. Öll þessi félög voru
stofnuð í eiiium og sama tilgangi — nefnilega
að flýta fyrir — undirbúa og bygg-ja undirstöð-
p
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 17. MARZ 1927.
ur undir hið þýzka heimsveldi. Fundir voru
haldnir vikulega, og skýrslur gefnar — merktar
“Secret and Confidential”. 1 skýrslum þess-
um var þaÖ sýnt, hvað miklar tekjur þýzka
stjórnin gæti vonast eftir að hafa af vissum
námum og verksmiðjum, í Ameríku og Evrópu,
og víðar, ásamt öðrum fróðleik, sem skýrslur
þessar höfðu að bjóða. %
Þýzkum alþýðumönnum, sem voru meSlimir
í félögum þessum, voru gefin mörg fögur loforð
um auð og upphefð, þegar þýzka þjóðin hefði
sigrað og tekið það sæti, sem henni hefði verið
af alföður áskapaS—sem öndvegisþjóð jarðar;
þá yrðu hinir fátæku þýzku leiguliðar og iðnað-
armenn, landeigendur búsettir í skrauthýsum;
þeir hefSu þá allir “bílaM og franska og rúss-
neska þjóna í einkennisbúningum, — þýzka “of-
urmennið’’ (superman) aðalborið — aðrir þjóð-
flokkar auðvirðilegir þrælar, skapaðir til að
taka fyrirskipuum möglunarlaust.
Undirforingjar áttu að líta eftir því, að öll-
um fyrirskipunum væri samvizkusamlega fram-
fylgt í herbúSum. Flestir virtust þeir vera
skylduræknir. Eftir að vopnahlé var samið,
var eftirlit ekki alveg eins strangt eða reglu-
bundið.
Þrem vikixm eftir að eg kom til Chatham, þá
var það einn dag, þegar við vorum að borða
miSdagsverð, að yfirforingi verkfræðingadeild-
ar, kom í njósnarferð. Máltíð þessi var vana-
lega heilgrjóna- eða kálmetis-súpa, svo lítill
kjötbiti, sem svaraði hálfum íslenzkum spað-
bita, skorpusteik (pie) eða soðin grjón á litlum
diski, með sírópi. Þetta var aðal máltíðin.
Eftir að herforinginn hafSi athugað þaS, er
á borð var borið, spurði hann byrstur: “Hvar
er brauðið? VitiS þið ekki, að það á að vera
brauð með þessari máltíS?” Þeir, sem voru að
bera mat á borð, urðu hvumsa við — þeir voru
seinir til svars. Þeir fóru eftir skipunum ann-
ara, gerðu eins og þeim var sagt. Undirforingj-
ar, sem eftirlit höfðu, vissu, að það átti að vera
brauð með þessari máltíð, en þeir létust ekki
sjá annað, en að alt væri í réttri röð og reglu.
BrauSiS kom á hverjum degi eftir þetta.
Allar lífsnauðsynjar voru í mjög háu verði.
Það var varla mÖgulegt að fá keypta vanalega
máltíð, í nágrenni okkar. ViS vorum við her-
æfingar, ýmsa snúninga og skyldustörf, frá því
klukkan átta að morgni og þar til klukkan fjög-
ur síðdegis, oftast í rigningu eða þoku. Mér
var sagt, þegar eg kom til Chatham, að það
hefði rignt í sjö sunnudaga samfleytt. ÞaS var
uppihaldslaust framhald á hinu sama tíðarfari
fjóra sunnudaga, eftir að eg kom þangað.
Þegar hinum daglegu skyldustörfum var
lokið klukkan fjögur, þá var okkur gefið te,
með tveimur brauðsneiðum. Eriglendingar og
Skotar borða allan mat fremur í rífara lagi;
þeir ern margir góðir búmenn, og þess vegna
ekki vanir við tóma aska. Þetta voru fátækir
verkamenn, eða menn, sem höfðu haft smá-
verzlanir; mjög margir af þeim höfðu f jölskyld-
ur að sjá um, en þeirra litlu laun hrukku naum-
ast fyrir tóbak og öl. Inntektir þær, sem þeir
höfðu í byrjun stríðsins af hinum litlu verzlun-
um eða öðrum innieignum, vorn í flestum til-
fellum fyrir löngu eyddar. Þeir voru þess
vegna oft svangir, um það var mér kunnugt;
mögluðu þeir þá drjúgum.
Þegar eg bar saman í huga mínum, það, sem
þessir menn höfðu orðiÖ að líða síÖastliÖin f jög-
ur ár, við landa mína á Fróni, sem foru fokvond-
ir yfir því, að Englendingar höfðu tekið af þeim
nokkra vöruslatta og borgaS eitthvað minna,
heldur en ef vörumar hefðu verið seldar um-
boðsmönnum Þjóðverja, þá verð eg að kannast
við það, að þama á þessum stað höfSu Bret-
arnir hluttekningu mína óskifta.
Það, sem vakti sérstaka eftirtekt mína og
undran, var það, að þessir menn, sem vom mrk-
ill meiri hluti Englendingar og Skotar, hversu
hungraðir er þeir vom, þá létu þeir sinn síðasta
peniug fyrir te, tóbak eða öl. Margir af þeim
kusu heldur sterkari drykki; það var bannað
með lögum, að selja hermönnum áfengi, en eft-
irlit með þeim lögum var ekki strangt.
Engum þjóðflokk hefi eg kynst, sem er eins
auðugur af særingum, blótsyrðum og alls konar
gjöguryrðum, eins og Englendigar og Skotar,
þegar þeir em í síum heimahögum og þeim finst
að alt ganga öfugt, en þeir fara varlega með
þann orSaforða í viÖurvist útlendinga. Eg var
þarna sem einn af þeim—það var varla unt að
þekkja mig frá Englending eða Skota, eftir að
eg hafði verið þama stuttan tíma. Gafst mér
því gott tækifæri til þess að læra — til þess að
hlusta á þeirra konunglegu húskveðjur—heima-
tilbúnar, frá ýmsum tímum. Sumar af þessum
“drottinlegu” bænum voru fremur fornfálegar
— auðsjáanlega teknar saman af góðum vilja,
en fremur litlum lærdómi. Mállýzkur þessar
mintu mig á einkennisbúninga, sem eg hafÖi séð
á forngripasöfnum. Sum af hinum hljómríku
lýsingarorðum, höfðu vafalaust verið mótuð og
steypt í viÖburðm liðinna alda. Áhrif þessara
lýsingarorða ómuðu í líkklukknahljóm þeim, sem
tilkynti Norðurálfu, að Charles I. hefði verið
gefið heimfararleyfi, og Georg III. hrundiS úr
hásæti. — En, nú er eg að villast út af alfara-
leið! Því hver lætur sig nokkru máli skifta um
ætt og uppruna glettnis- og gjoguryrða alþýðu-
mannanna brezku?
X.
Skömmu eftir að eg kom til Chatham, þá
sótti eg um lausn úr hemum. Þrátt fyrir mínar
marg-ítrekuðu tilraunir, þá hafði eg orðið of
seinn til þess að komast á vígstöðvar. Þess
vegna var tilgangslaust fyrir mig, að sitja nú í
herbúðum. Þótt vopnahlé hefði verið samið, þá
var friðurinn enn þá óviss; það var ekki víst,
hversu fúsir Þjóðverjar yrðu til þess að undir-
rita friðasamninga, ef þeir fréttu, að allar her-
sveitir úr nýlendum Breta og Bandaríkjanna
hefðu verið sendar heim. Þess vegna var eðli-
legt að búast við því, að Bretastjóm mundi
fara varlega, og ekki gefa nxörgum lausn. Þeir
höfðu fleiri miljónir í herþjónustu—í sjó- og
landher.
s
Eftir að byrjaS var að veita hermönnum
lausn, þá var það regla stjórnarinnar, að veita
þeim hermönnum úr nýlendunum fyrst heimfar-
arleyfi, sem lengst höU5u verið í herþjónustu, ef
þeir báðu um lausn. Og nærri því allir þeir,
sem tilheyrðu brezka hernuni úr nýlendunum,
vildu komast heim sem allra fyrst. Með þessu
fyrirkomulagi, þá gat það dregist nokkuð lengi,
að eg fengi lausn. Eg sótti um jólafrí, til þess
að geta hvílt mig, og séð fleira en gufuna úr
soðkötlunum í Chatham. 19. desember var mér
veitt tveggja vikna frí. Eg var fljótur að búa
mig til brottferðar.
Þann tuttugasta kom eg til Lundúna, í
steypirigningu. Borgarbúar vora þá rétt að
vakna upp til Ijóssins og lífsins, efti- meira en
fjögurra ára höxrmngar. Nætur-heimsóknir
Þjóðverja í loftskipum, vora orsök til þf'ss, að
litlu börnin voru orðin myrkrinu svo vön, að nu
var rétt eins og þau óttuðust ljósið. Þjóðverj-
ar voru nú ekki líklegir til þess að koma eins og
þjófar á nóttu, til þess að ausa eldi og brenni-
steini yfir Lundúnaborg og nágrennið. En
hver mun nokkurn tíma gleyma þeim heimsókn-
um? 1 einni slíkri næturferð Þjóðverja til
Englands, létu lífið fjöratíu unglings drengir
úr brezka sjóhernum, ásamt nokkrum bömum
og gamalinennum. Þær heimsóknir höfðu or-
sakaS svo mikinn ótta og sársauka, að endur-
minningarnar voru óafmáanlegar; litlu börnin
mundu aldrei gleyma þeim til daganna enda.
Sem afleiðingar af þeim heimsóknum, þá höfðu
margir mist heilsuna, og sumir vitið.
Umbótatilraunir mannanna hafa oft verið
ærið ósamkvæmar. Eftir að margir helztu
s^jómmálamenn og rithöfundar, — og Þýzka-
landskeisári var einn af þeim—, höfðu í mörg
ár rætt og ritað um alþjóðafrið, þá fundu Þjóð-
verjar upp hernaðaraðferS meS eiturgasi, sem
var mikið manxxskæðari, ódrengilegri og óridd-
aralegri, en dæmi era til í hemaSarsögu hinna
svo kölluðu siðuðu þjóða. Hvað kemur næst?
Ef einhver spyrði: “Hve marga gesti höfð-
uð þið í Lundúnaborg um jólin 1918?” mvndi
jafnvel höfundum alfræðibóka ekki verða greitt
xxm svar, því gestir Englendinga og Skota skiftu
mörgum miljónum, þessi sögufrægu jól. Tugir
og jafnvel íxundruð þúsunda af hermönnum
þeim, sem komu til Englands frá því fyrsta des-
ember þar til þrítugasta og fyrsta janúar, frá
Frakklandi og Þýzkalandi og öðum herstöðv-
um, ferÖuðust til Skotlands og Irlands, af því
Lundúnaborg hafði ekki rúm fyrir gesti sína.
Hermennirnir höfðu frítt far með jámbrautum,
meðan þeir voru í jólafríi. Englendingar gerðu
alt, sem þeir gátu, til þess að heiðra gesti sína,
— til þess að jólin gætu orSið þeim til skemt-
unar.
Þegar enskir og skozkir hermenn komu heim
til sín, þá voru margir af þeim óánægSi*r; her-
menn úr nýlendunum og Bandaríkjunum voru
alt af í heimboðum. Allir virtust bera þá á
höndum sér, og þeir höfðu mikið meiri peninga.
Bretar borguðu sínum hermönnum lægra kaup
— liðuga krónu á dag. Bandaríkin, Canada og
Ástralía borguSu í kring um fimm krónur á
Sumir enskir og skozkir hermenn höfðu ekki
komið heim frá því í stríðsbyrjun, — þeir höfðu
verið fjarverandi í fjögur ár. Nií voru þeir
hafðir út undan. (Margir hinna útlendu her-
manna, höfðu verið að eins fáa mánuði í stríð-
iixu, — í herþjónustu. Nú skipuðu þeir öndvegi
í hinum, glæstu sölum lávarðanna, og ‘ * stáss-
stofum” kotunganna. Þegar þeir komu á forn-
ar stöðvar, þá voru engin heimboð fyrir þá.
Þetta var tilfinnanlegast fyrir þá, sem engin
heimili höfðu—og þeir voru margir. Dauðsföll
og slysfair höfSu gereytt óteljandi heimilum.
Það var bæði broslegt og sorglegt, að hlusta á
tvo Skbta segja frá sínum harmasögum, heyra
þá lýsa viðtökum, sem þeir ættu að mæta í þessu
jólafríi, þegar þeir komu heim. Engin heimboð
fyrir þá. Það, sem þeir kvörtuðu undan mest
af öllu, var það, að ættingja- og vinstúlkur
þeirra höfðu engan tíma til þess að sinna þeim.
Sumar létust ekki einu sinni þekkja þá. Þessir
Skotar tilheyrðu verkfræðingadeildinni, sem eg
var í.
Þegar eg kom til Lundúnaborgar þennan
NóaflóÖs-desemberdag, voru öll greiðasöluhús
full. He»menn, verzlunarmenn embættismenn
og embættislausir menn, sem ekki kunnu nægi-
lega mikið til þess að “verzla” eða gerast em-
bættismenn, voru þar, frá öllum löndum og
heimsálfum.
Fulltrúar til friðarþings á Frakklandi komu
í stérhópum, nærri því daglega, með fjölda af
skrifurum, og annað fylgilið. Woodrow Wil-
son, forseti Bandaríkjanna, var þá staddur á
Frakklandi; var hann væntanlegur til Lundúna-
borgar á milli jóla og nýárs.
Flestallir höfðu verið komnir í herþjónustu,
konur jafnt sem karlar höfðu verið í einkennis-
búningum. Síðustu árin, sem stríðiS stóð vfir,
þá tóku konur að sér störf karlmanna til þess
að þeir gætu gengið í herinn. Þær unnu á járn-
brautarlestum strætisvögnum og stjórnuðu bíl-.
um, plægðu akrana og unnu að uppskeranni. Nú
um þessi jól vora nægilega margir lausir úr her-
þjónustu, til þess að taka við erfiðari störfum
af kvenfólkinu.
Allir voru nú að bursta rykið af gömlu föt-
unum, konungshirðin, aðalsmenn — og höfð-
ingjar — og allir þeir, sem ofarlega stóðu í hin-
um óstöðuga og óvissa tröppustiga félagslífs-
ins, höfSu meiri viðbúnað^ og áhyggjur fyrir
væntanlegri heimsókn Bandaríkjaforsetans, en
fyrir korau jólanna.
Woodrow Wilson hafði sent mannkjminu
sinn nýja siðalærdóm — fjórtán reglur (Four-
teeix Points). Vopnahlé h *fði verið samið á
þeim grandvelli. En það var eftir, að vita,
'
Sia. 3
hvort friðarsamningamir yrðu stílaðir, sam-
þyktir og undirritaðir í sama anda.
Evrópa laut þessxxm tuttugustu aldar Móse,
í djúpri auðmýkt og lotningu. Þeir, sem bezt
skildu mannlegan veikleika, og breyskleika, voru
sagnafáir — þeir biðu átekta. Margir af þeim,
sem völdin höfðu, vora trúlitlir. . Hinn nýi sátt-
máli hafði ekki unnið traust þeirra og hylli.
Þrátt fyrir hinar háfleygu vonir, sem svo marg-
ir höfðu gert sér, með það, að þessi dæmalausa
blóðfórn mundi verða til þess, að lyfta mann-
kyninu upp úr díki öfundar og haturs, þar sem
hver hugðsar mest um það, að skara eldi að sinni
köku, þá kom það fljótlega í ljós, eftir að vopna-
hlé var samiÖ, að hver hugsaði mest um sitt
heimafólk, minna um velferð mannkvnsins í
heild sinni. Allar þjóðir jarðarinnar lofuðu
guð og réttu hver annari þreyttar og særðar
vinahendur — brostu í gegn um tárin. — Var
guð þess megnugur að lækna þrautirnar, taka
burtu sárasta sviðann? — margir spurðuþeirrar
spuraingar.
Voru sálir mannanna, hér á þessari jörð,
nokkurn tíma svo sameinaðar í einlægri bæn og
lotningarfullri tilbeiðslu til guðs, eins og fyrstu
klukkutímana eftir að vopnahlé var samið? Það
var því líkast, sem frosnar elfur mannlegra til-
finninga væru að brjóta af sér ísinn — eins og
þær væra leystar úr læðingi. Margir óskuðu og
vonuðu, að sá jakaburður, sem braut niður há-
sæti konunga og keisara, er krýndir vora, léti
ekki þar staðar numið, því mörgu þurfti að
víkja úr vegi, fyrir hinni nýju þjóðfélagsbygg-
ingu. —

GOTT EFNI, ÞEKKING OG RElNSLA, OG
LÖNG GEYAfSLA 1 EIKARTUNNUM, ER
ÞAÐ SEM ÞARF TIL AD FRAMLEIDA
C£HadiaN@jb
cWhisky

One 51b Can
Protecls a Car
of Wheat
Það sem þessi kanna hefir að geyma,
blandað við 40 gallons af vatni, er
nog til að hreinsa 40—50 bushel af
utsæðishveiti, svo ekki sé hætta á, að
það skemmist af smut.
Þeir sem rækta verðlauna kornteg-
undir láta sér gkki detta í hug að sá,
án þess að hreinsa útsæðið með For-
maldehyde. Þeir vita það eina áreið-
nalega ráðið til að fyrirbyggja smut.
'Smut gerir busr. lOc minna virði og
uppskeruna minni. Gróði því marg-
faldur við notkun Formaldehyde, í
meiri og betri uppskeru. Þetta því
bezta leið til að avaxta fé yðar.
<3
STANDARD
ÍS&Maldehyd|
í\ KILLS
V SMUT
lOO per cent Effective
ASK YOUR DEALER
STANDARD CHEMICAL CO. LTD.
Montrep.l
WINNIPEC
Toronto
£KH3<H3<H3<H3<H3<H3<H3<B3<H3<H3<H3<H3<H3<H3<H3<H3<HS<H3<H3<H3<H3<H3<H3<H3<H3»
' ' NÝ BÓK
BJARNI ÞOR^TEINSSON:
SÁLMASöNGSBÓK (áður útg. 1903)
SÁLMALAGAVIÐBÆTIR (áður útg. 1912)
HÁTÍÐASÖNGVAR (áður útg. 1899)
Þessar þrjár bækur eru nýútkomnar í 2. útgáfu, allar
í einu lagi, 257 sálmalög auk Hátíðasöngvanna.
Þeir, sem vilja eignast þessa langstærstu og fullkomn-
ustu ísl. sálmaöngsbók, sendi pantanir sínar updirrituð-
um aðalútsölmanni, ásamt andvirðinu í ábyrgðarbréfi,
og verður bókin send þeim um hæl burðargjaldsfrítt. —
Verðið er: innb. 6 dollarar, í kápu 5 dollarar. — Hátíða-
söngvarnir fást einnig sérprentaðir og kosta $1.50.
PJETUR LÁRUSSON,
Hofi, Reykjavík, Box 941, Iceland, Europe.
<HKHKHKHWHKHKH3XKHKHKHKHKHWH3<H3<HKHKHWHKHKHKHKHKHKHKKH35
0<H3<H3<H3<H3<H3<H3<H3<H3<H3<H3<H3<H3<H3<H3<H3<H3<H3<H3<H3<H3<H3<H3<H3<H3<H3<H3
Sendið korn yðar
til
UNITEDGRAIN GROWERS tJ
Bank of Hamilton Chambers
WINNIPEG
Lougheed Building
CALGARY
Fáið beztu tryggingu sem hugsanleg er.
><H3<H3<H3x3<H3<H3<B3<H3<H3<H3<H3<H3<B3<H3<H3<B3<H30<H3Ö<H3<H3<H3<H3CH3íH3<H