Lögberg - 17.03.1927, Blaðsíða 5

LÖGBERG, FTMTUDAGINN 17. MARZ 1927.
BIs. 5
Dodds nýrnapillur eru besta
nýrnameðalið. Lækna ogr gigt 'bak-
verk, ihjartabilun, þvagteppu og
ðnnur veikindi, eem stafa frá nýr-
unuAi. — Dodd’e Kidney Pills
koeta 50c askjan eða sex öskjur
fyrir $2.50, og fást hjá öllu*m lyf-
•ölum eða frá The Dodd's Medi-
cine Company, Toronto, Canada.
fellow fer svo allttr eftir
þessum karakter, sem hann
gefur Þangbrandi. Klerkur
kemur skipi sínu í Álfta'fjörð;
en “fólkið rýndi í bækur sínar
dag og nótt”, og skifti sér
lítið af klerki. Þar er nú ein
kórvillan. Það var lítið um
bækur á Islandi til að rýna í
á þeim tímum. Bóklistar-öld-
in, sem forfeður okkar urðu
frægir af, hófst ekki fyr en
hundrað og tuttugu árum síð-
er. ,j
Þó kemst Þang.brandur í
kynni við íslenzka sögumenn
og skáld á skytningi — “the
alehouse”(!) — og þrefa þeir
við hann um kosti lands og
þjóðar, draga síðan með við-
arkoli skrípamynd af honum á
knæpuvegginn með háðsyrðum
neðan undir; en klerkur reið-
ist og flýgur á mennina og
gengur af tveim þeirra dauð-
um — þeim Þorvaldi veila og
Veturliða skáldi. Síðan verð-
ur hann guðrækinn yfir úrslit-
unum:
" ‘To-day we are gold
To-morrðw mould,’
Muttcrcd Thangbrand, Olaf’s
prkst.”
Þetta er auðvitað alt saman
óslitinn ímyndunar-vefur frá
upphafi til enda, og er því ekki
ómaksins vert að bera það
saman við frásögumar forn-
íslenzku. En þó finst mér að
Longfellow hefði getað komist
feti nær hinu sanna, án mikill-
ar eftirrýningar um þessi mál,
heifði liann athugað söguþætt-
ina betur, sem fyrir honum
lágu. Hann hefði mátt ráða
það af orðum Snorra og öllum
gangi sögunnar, að það voru
trúmálin, sem ollu deilum
Þangbrandar við Islendinga,
og að vígin voru að sjálfsögðu
unnin á þeim vettvangi. Hon-
um hefði átt að vera það ljóst,
að deilan í knæpunni gat með
engu móti átt sér stað, eins og
sakir stóðu. Kristnir klerkar
voru ekki vanir á þeim tímum
að sitja við öldrykkju með
heiðnum mönnum. En hafi
skáldið hugsað sér, að jiessir
drykkju - félagar Þangbrands
væri kristnir eða primsigndir,
þá hlutu þeir um leið að vera
vinveittir klerki, meðhalds-
menn hans í flokkaskiftingu
þeirrar tíðar, og þá var loku
fyrir það skotið, að þeim og
honum lenti saman í mann-
dráps-rimmu út úr sama sem
engum hlut. Hér er því ekki
að eins um “uppdiktuð” atvik
að ræða, heldur um samsetn-
ing, sem í instu rót er óeðli-
legur, og villandi.
Eftir \úg þessi, lætur skáldið
Þangbrand flýja til Noregs aft-
ur, lalf-hræddan við hegjnng-
una. Hér eru tvær víllur:
Kvæðið getur fyrst og fremst
ekkert um þap, að Þangbrand-
ur hafi hristríað nokkum mann
á Islandi; hann er látinn koma,
svalla, fljúgast á, drepa menn
og hverfa heim aftur við svo
búið; þvert ofan í frásögn
Snorra, sem getur um allmik-
inn og markverðan trúboðs-
árangur, eins og rétt er. Hér
var þv( ekki vanþekking til af-
sökunar. En hin missögnin er
í því fólgin, að Þangbrandur
er látinn hraða sér burt “af
ótta við öxina og reipið”—
“Much in fear of axe and
rope”. Það er gefið í skyn
með öðrum orðum, að hann
hafi verið hræddur við dauða-
dóm og aftöku. Longfellow
er auðsjáanlega ókunnugt um
það, að íslenzka lýðveldið gaf
sig ekki við böðulsverkum.
Þvngsta hegning tff ríkisins
liálfu var útlegð, skóggangs-
sekt; en þegnarnir réðu því
sjál'fir, hver fyrir sig. hvort
þeir vildu eltast við skógar-
manninn og murka úr honum
lífið, eða láta hann hlutltausan.
Mér finst, það vera tvöfald-
ur skaði, að Longfellow skyldi
ekki forvitnast meira um ferð-
ir Þangbrands á íslandi. Vill-
urnar urðu miklar og meinleg-
ar fyrir bragðið, eins og nú
var sýnt; en þó er hitt nærri
því lakara, að hann fór þar á
mis við ágæt yrkisefni. Hugs-
um okkur, hve mynarlega hann
liefði getað ort út af öðrum
eins söguatriðum eins og sam-
tali þeirra Síðu-Halls um
Míkael höfuengil; e^a bólm-
göngunni við Þorkel að Stafa-
felli, þegar Þangbrandur bar
róðukross ifyrir skjöld, og hafði
þó sigur og drap Þorkel; eða
níðvísum Þorvalds veila og
feigðarför hans í móti Þang-
brandi og þeim félögum; eða
þá viðtali þeirra prests og
Steinunnar, móður Skáld-Refs,
þegar hún boðaði honum
heiðni og sagði meðal annars,
að Þór hefði boðið Kristi á
hólm. — Einhvern pata hefir
þó Longfellow haft af þeim
orðaskiftum; því að í kvæðinu,
The Challenge of Thor, sem er
inngangur Ólafsljóða, hefir
hann þessa sömu hugmynd að
yrkisefni, þó klerks og kerling-
ar sé þar hvergi getið. Hefði
Longfellow lesið Dasents þýð-
inguna á Njálu, sem kom á
prent einum tveim árum á und-
an ólafsljóðum, þá myndi hann
hafa kveðið alt öðru vísi um
Þangbrand prest, lieldur en
hann gjörir; en það er eins og
örlaganomir einhverjar hafi
synjað honum þeirar gæfu.
Kveð eg svo Longfellow, með
virktum og bið þess, að enginn
virði það á verra veg, þótt all-
stórar missagnir finnist í þess-
um kvæðaflokki hjá honum.
Ljóðin eru snildar-góð, engu
að síður, og ekki of dýrt kveð-
in, andlega talað, ívrir al-
menning. Og missagnirnar eru
varla skaðlegar, nema þá þess-
ar síðastnefndu. En það er
með söguvillur eins og margt
annað, sem rangt er eða nei-
kvætt, að þegar eftir þeim er
grafið, þá má oft hafa merki-
leg sannleiksatriði supp úr
krafsinu. (Meira).
*»1 Inn í Jökulgil. *
Það er ekki nein ferðasaga, sem
eg ætla aö skrifa um ferö mína
austur í Jökulgil, heldur aðeins
nokkur hugföll, eftir því sem þau
koma mér í hug. Eg hefi lika áSur
minst á þessar stöðvar, sem eg fór
um núna, i greinínni “Inn aS veiði-
vötnum,” sem» eg skrifaði í Lög-
réttu fyrir nokkrum árum.
Það er mikiS aðdráttarafl sem
fjöllin eiga í hugum manna. eink-
um þó þeirra, sem einhverntíma
hafa orðið snortnir af mikilleika og
prýSi náttúrunnar. Sá sem einu
sinni hefir gefið sig á vald æðstu
og göfugustu tilfinningu sinnar. Sá
sem einu sinni hefir þegiS það, að
falla í oþinn fallafaSm og fylla
huga sinn af inndælustu fjallarós-
um, hann er konungum jarðarinnar
sælli, því hann gleymir silíkum rós-
um aldrei aftur, af því þær voru
engin eftirlíking, Þær voru heil-
brigðisvottur andlegs útsæis, sem
göfgar hugann meir og meir eftir
því sem andinn leitar áfram og upp
á viS. Hugur og hugsanir mannsins
þurfa alt af að vera að koma inn
í ný og ný sumarlönd, — inn í nýj-
an og nýjan fjallafaðm, fullan af
fjallarósum og tilbreytilegum ljós-
um. Heimurinn þarf alt af aS vera
að fá eitthvað af nýjum ljósum. Ef
alt af er haldið að okkur sama ljós-
inu, verSur það um síðir svo hvers-
dagslegt að viS tökum ekki eftir
því. Ef við viljum koma einhverju
í framkvæmd með farsælum árangri
verðum viS að muna eftr systrun-
um fjölbreytni og tilbreytni og fá
þær i lið með okkur og þá mun
starfið blessast.
Fyrsti vertilegi áningastaÖur
okkar var i Hraunteigsskógi, sem
er austan megin við Rangá, neSan
undir Heklu. Eg man ekki eftir öllu
unaSslegri stund en á meÖan við
stóðum hérna við. Reyndar var al-
skýjaSur himin, en veðrið var samt
unaðslegt og blæjalogn. Hér og þar
um skóginn eru smáar hraunsúlna-
borgir prýddar skógarhrislum. Það
var eins og þetta væri útibú frá
þeim, sem átti viðlendur miklar
hvar sem farið væri um. Einn af
okkur var svo djarfur að stikla eft-
ir hálum steinum út í skógivaxinn
hólma i Rangá og náði þaÖan mynd
af fögrum flúöum og Lágafossi
lengra upp frá.
Eg sest niÖur og hlusta. Alt er
þögult. Það er eins og alt hjálpist
að til að gera þögnina sent tilkomu-
mesta og fá á hana einhvern helgi-
blre, sem maöur ber lotningu fyrir.
Þögnin getur stundum talað miklu
gleggra og skýrara en hávaði með
ys mikinn. Hvaö er nú þetta, sem
við og við heyrist hátt uppi í fjall-
inu, likt og snögg soghljóð eða eins
og andköf í ungbarni, sem átti eftir
að fæðast. Daginn eftir skildi eg
POSTULIN GEFINSí hverjampakka
GLÆÐIR GÁFUR BARNA.
Læknar segja að ROBIN HOOD
Rapid Oats geri börnin gáf-
aðri, svo að þau fái alt af há
mörk við nám sitt í skólanum.
Hvers vegna vér gefum
fagra hluti í kaupbætir
í stað þess að eyða stór-
fé í auglýsingar gefum
vér fallegan hlut með
hverjum pakka. Vér vit-
um þér segið nágrönn-
um og vinum þetta og
það er góð auglýsing.
j Spyrjið kaupmanninn.
ROBIN HÖOD
Rapid Oats
hvað þessi hljóðbrigði áttu að þýða.
Við lágum um nóttina í litlu
skógarrjóðri á Merkigili fyrir inn-
an Galtalæk, en ekki varð okkur
þar svefnsamt, því, hestar okkar
undu sér þar ekki eins og við, og
fórum við því á stað þegar sól tók
aftur að lýsa. Við nutum þarna
mjög fallegrar sólaruppkomu, en
þetta var stutt gaman skemtilegt,
því það var eins og náttúran hefði
svo mikið og fjölbreytt verk fyrir
liendi, að hún mætti ekki lengi vera
að tefja sig á því. að sýna okkur
inn í skrautbúr sitt. Hún skrapp að-
eins ofurlitla stund í skrautklæði
sin, eins og til að sýna okkur hvern-
ig bútiingurinn færi. Og við fund-
um allir til þess, hvað vel hann fór.
Þetta var okkur á við góða morgun-
messu áður en við lögðum á stað.
Hún hafði líka aldrei sýnt sig í
þessum búningi áður, þvi náttúran
er alt af nógu rík af tilbreytni og
þarf aldrei að nöta alveg það sama
aftur um alla hina óendanlegu ei-
lífð. Þá erum við mennirnir svo
bundnir og smáir, að okkur finst
þaö nauðsynlegt að nota það sama
sem allra lengst, þó það sé fyrir
löngu úr gildi gengið og eigi ekki
við yfirstandandi tima. Ef við lit-
um til himins, þá sjáum við stöð-
uga breytingu á loftinu og hina
eilífu tilbreytni á öllu. Og þó eru
mennirnir ekki komnir lengra en
það, að þeir hugsa að mannleg orð
geti verið eilíf og þurfi ekki að
breytast. Ilún er lágvaxin þessi þró
unarhugsjón mannsins.
Eg fann til þess núna eins og
stundum fyr, þegar eg hefi riðið inn
eftir söndunum fyrir innan Rang-
áubotna, að nu væri eg að leggja
upp í nýtt ferðalag þar sem eitthvað
óþekt og nýtt biði min. Hér er líka
eins og eitthvað nýtt opnist til
hálfs, sem vekur forvitni manns til
að fá að sjá lengra inn eftir,—fá að
sjá það sem er bak við næstu f jöll-
in. Landið hækkar og vonirnar
stækka. Fagurt fjallahlið blasir við
framundan okkur og við sjáum
nýja fjallatinda í gegnum hliðið, en
alt af skyg-gir næsta fell eða fjall á
hið þarnæsta. Alt af hvílir einhver
hulda á þvi, sem framundan er og
svo mun það verða um alla eilífð,
aldrei verður hægt að komast fram
fyrir Ráðgátufell. Eftir þvi sem eg
kom lengra inn i hinn dýrðlega
fjallakór, eftir því verður meira að
sjá og tilbrevtingarnar fjölbreytt-
ari. Alt er í eilífri mótsögn en þó
í stöðugu samræmi við sjálft sig.
Það dimmir í lofti og himininn
breytir útliti. Skýin hlaðast hvert
utan að öðril, og þau litu fit sem
margbreytilegir þokukúfaf, sem
stöðugt þeytast hver á annan svo
að alt kemst á ringulreið og eilífir
blossar devja á sömu svipstundu og
þeir verða til. Það þýtur í fjalla-
skörðum eins og gnýþrungið hljóð
berist úr fjarska, sem boði hel eða
brimorustu á milli tveggja stórafla.
Svo er eins og alt detti i dúnalogn
aðra stundina og risavaxin öfl hvíli
sig og drægi nú hægt andann. En
snögglega byrjar brimorustan aft-
ur á ný magnaðri en fyr og nú fær
hvert fjallið eftir anpað á sig þunga
löðrunga, svo að þessi hávöxnu og
hrikalegu fjöll andvarpa þungan og
stynja mæÖilega eins og vildu þau
spvrja: “hvenær hættir þessi eilífa
harátta,” Og stormurinn svaraði:
“Aldrei, aldrei á meðan þið eruð
til,” og kastaði heilum flóka fullum
af' vatni framan í þau. Þá fóru
fjöllin að gráta og tárin runnu í
lækjum niður eftir kinnum þeirra
svo að áin, sem rann i gegnum f jöll-
in, varð svo mikil, að hún flóði yfir
bakka sína.
Þegar þú ert einn á f jöllum uppi
þar sem stormurinn er sá eini sem
virðist geta rofið hipa þungu og
lamandi fjallaþögn, þá er eins og
alt hjálpist að til að glepja þagAar-
eiðmæli fjallanna og alt komist í
algleyming. Þá er eins og fárramir
flugvængir magnist við ofurmagn
sjálfs sín, svo að fjöllin reka upp
þungar stunur. Þá finnur híftn ein-
mana vegfarandi svo glögt til þess,
hvað hann er kraftalitill og smár á
móts við hið sterka og stóra, sem
náttúran hefir að bjóða. Hann öf-
undar jafnvel smáfuglinn, sem flögr
ar undan ofviðrinu og leitar sér
skjóls í ofurlitlum klettaskúta.
“Við þurfum að koma á kaldan
stað, yfir karlmensku vorri halda
próf,” segir Hafstein.. Og víst er
það gott fyrir alla að koma við og
við þangað, sem reynir á sjálfa
okkur, bæði andlega og likamlega.
En það eru flestir sem friðinn
kjósa, þó hann sé ekki altaf það á-
kjósanlegasta fyrir þroskun vora.
Þroskun vor er fólgin í baráttu og
erfiðleikum en ekki í því. að eiga
alt af náðugt og rólega daga. Fjöl-
breytileg lífsreynsla er því nauð-
synleg hverri vakandi sál, sem vill
sem flest vita og revna sjálf. Það
verður altaf erfitt að klifa upp á
efsta hnúkinn þar sem víðsýnið
skin, en enginn man eftir þeim erf-
iðleikum þegar hann er kominn
upp á hnúkinn og fær að njóta hins
dýrðlega útsýnis. Alt sem er mik-
ils virði kostar mikla fyrirhöfn.
Þessvegna er það mikill misskiln-
ingur, að vor æðsta sæla fáist án
fyrirhafnar og erfiðleika. Þú getur
ekki látið aðra hugsa fyrir þig, þú
verður að gera það sjálfur ef þú
vilt njóta árangursins sjálfur. Bittu
þig aldrei svo fast niður í þokudöl-
um, að þú getir ekki hvenær sem
þú vilt flogið upp á sólgylta tinda,
þar sem viðsýnið skin.
Ofviörið liður hjá, og við höld-
um áfram eftir 5 tima töf við Land
mannahelli. FjöIIin eru dimm og
þungbúin á svipinn eftir þessa
hörðu viðureign við ofsafengna
vinda. En þó að fjöllin séu ekki
eins fasmikil eins og hinir striðu
stormar, standast þau samt marg-
ítreíkuð áhlaup æðandi vinda.
Þegar viö komum upp á háfjall-
garðinn upp af Dómadal sáum við
stöku tinda lengst í burtu, er teygðu
ig upp úr þokuskýjunum og hafði
þeim tekist að ná í kvöldsólina til
þess að láta hana hlýja sér um
vanga. Ná blasir við okkur Kirkju-
fell; svipmikið fjall en fátækt af
gróðri.
Við förum fram hjá Frostastaða-
vatni og himbriminn heilsar okkur
með heillandi söng og klýfur í sund-
ur hina þungu og lamandi fjalla-
þögn með hinni dýrlegu rödd sinni.
Mér finst alt af einhver holl andleg
næring i þvi að heyra rödd him-
brimans bergmála um þögulan
fjallakór. Rödd hanshefir svo hreim
mikinn helgiblæ í sér, að eg hverf
með hugann frá öllu þvi hversdags-
lega og smáa, er eg hlusta á hann
Rödd hans leiðir mig inn á einhver
undralönd, þar sem hugtök gróa í
hugtúnum — þar sem bergmál líð-
andi augnabliks endurtekur sig
hækkandi, smækkandi eftir hugfalls
nótum. Hugur minn kemst á flug
þegar eg heyri röddu þessa unaðs-
lega fugls, sem fjöllin gevma í boð-
sölum sínum — þessa fugls, sem
fyllir upp hið auða rúm á milli
hrikalegra fjalla, með hinni gjall-
andi básúnurödd sinni.
Mér hlýnar i huga er eg minnist
söngvarans mikla, sem dvelur lang-
vistum inni á milli hinna þögulu
fjalla. Eg vildi að eg gæti fært ykk-
ur fult skip af fjallarósum — gæti
lofað ykkur að hlusta á söngvarann
mikla með mínum eigin eymm,
hlusta á fossins dynjandi nið, þar
sem standberg nötra, og á hinn sí-
kvika flúðanna flaumnið.
Eg sting hér niður staf mínum
og læt hann biða mín hér við
Frostastaðavatn, þar til eg fer hér
um næst, og býst eg við að taka
hann þá upp aftur. Við komumst
ekki nema lítið inn í jökulgilið og
snerum þar aftur, því gilið var fult
af þoku og súld. Áform okkar var
að ná fallegum myndum úr Tökul-
gili, en það var ekki nógu vel bjart
til þess.
Fjöllin eiga margt í skauti sínu,
sem ekki er almennings eign og síst
þeirra, sem aldrei hafa heimsótt
þau. Það er svo margt sem er mik-
ils virði að ná í, sem menn hugsa
síst að sé nokkurs virði og sjaldn-
ast reynist það best, sem hægt er að
nú í án fyrirhafnar. Vanalega borg-
ar það sig best sem eithvað þarf
að leggja í sölurnar fyrir. Vertu aldr
ei of spar á þvi, að auka þitt innra
manngildi, þó það kosti þig fyrir-
höfn og tímatöf, því sá timi sem
þér finst þú kastir á glæ til þess,
geta oft verið dýrustu stundir lífs
þíns. ól. Isl.
Lögr.
“Sínum augnm lítur hver á (brota)
silfrið.”
Þessi erindi eru úr bréfi til Miss
Thórstínu Jackson, stuttu eftir að
“Saga íslendinga í N. Dakota kom
út.
Bók þin hefir stytt mér margar
stundir,
streymir þaðan ylur hlýrri daga,
endurnýjast frænda og vina fundir
forðum sem að hreifðu strengi
Braga.
Heima á Fróni hugur er að sveima,
hratt i æðum blóðið fer að streyma
Þar er getið margra mætra drengja,
merkra landmáskvenna ekki síður,
og bófa*, sem að hefði átt að hengja
hegning sú, án eia, margra bíður,
Fæstar eru lýsingarnar ljótar,
eg las þær allar mér til sálubótar.
Þökk og heiður þú munt seinna
hljóta,
þó að nokkra galla megi finna,
Ánægjunnar munu margir njóta
að mega lita ásýnd feðra sinna,
og heyra hvað þú hefir stílað
sniðugt
hlæja og hvisla “sú hefir krítað
liðugt.”
*Hér er átt við þá, sem ekki vildu
beygja sig undir Volstead lögin,
samanber æfisögu K. N.s, því mið-
ur óprentaðri ennþá, þar sem getið
er hinna illræmdu svo kölluðu
þurru-laga.
Þau voru brotin ljóst og leynt.
lof þeim fáir sungu,
uns að Káinn bar upp beint
blcxtingar uppástungu.
K. N.
Sendibréf
til K. N. Júlíusar frá M. M. Mel-
stcd, Calif.
Skjálfhenda.
Bkkert frétta íslendingar,
allir þegja.
Eg er einn sem góla og gala,
en geitum mínum þögull smala.
Allar þínar eru rósir
orðnar skakkar;
láttu aftur ljóð þín vekja
og leiðindin í burtu hrekja.
Ekki skaltu inn í “Frýsir”
aftur ganga,
þar eru ljóð þín fegurst frosin,
það finst ei nema spaðagosinn.
Eg skal segja ykkur satt,
og engu ljúga:
Hér er gaman helst á kvöldin
þá hugi saman leggur f jöldinn.
Á skrilsháttinn ekki skal eg
orði minnast,
Hann er bara lífsins leikur
leiðitamur, hvergi smeykur.
Bjórkútar og brennivínsins
byttur tómar.
Þó eru tukthús full af föngum
og fall í spori hvar vér göngum.
breska vélin og sé eg hana ekki
meir. En hinar tvær snúa við og
halda til suðurs og fara geyst, en
ekkert fær Bandaríkja vélin gert
hinni. Japanska vélin er nú komin
góðan spöl á undan og leit út sem
hún væri lögð á flótta. en þá hugsa
eg og tala við sjálfan mig. Nú ætla
þeir að leika á Bandaríkja vélina og
steypa sér ofan yfir þá, en þá
skeði mikilfengleg sjón. Rétt áður
en Bandaríkjavélin er búin að ná
hinni, þá bilar kraftur hennar og
hún stansar og fer að síga niður og
rétt í sömu andránni bílar kraftur
þeirrar japönsku. og báðar vélarn-
ar falla með feikna hraða til jarð-
ar og gýs þar upp mikill eldur, en
svo var fa.ll Bandaríkja vélarinnar
mikið, að skrokkur hennar sundur-
tættur hentist vist hundrað fet í
loft upp og féll svo ofan í bálið, og
þá vaknaði eg, og varð mér strax
að orði. Þarna sá eg fall Bandaríkj-
anna og hinnar japönsku þjóðar, en
Bretar skerast úr leik áður en deil-
an er úti. En hætt jnunu þeir kom-
ast.
Þessa ráðningu fékk eg. Hvort
hún reynist rétt, læt eg ósagt.
Vökudraumu er bar fyrir mig
klukkan eitt eftir hádegi í nóvem-
ber 1926. Eg sá stóra byggingu á
að giska hundrað feta langa eða
meir. Breiddina sá eg ekki greini-
lega. Byggingin hafði tvö loft og í
austurendanum á báðum loftum
voru borð með borðbúnaði. Hvítir
diskar og bollapör, algjörlega sama
á báðum borðunum. en allur vest-
ur endinn er stórt þvottahús og er
sagt við mig — nú ætla auðmenn-
irnir að aðskilja sinn ‘þvott frá
öllum veikum og fátækum, eða frá
almúganum, og finst mér eg þá tala
við sjálfan mig, eða sem svar.
Látum auðvaldið eiga sína ó-
hreinu leppa og dalla. Ahnúginn get
ur unnið sér, en afsagt þeim riku að
vinna fyrir þá. Og ef strið kemur
þá látum hina auðugu ganga- á und-
an, en vitið þá! hvort þeir ekki kalla
á þá fátæku.
Þessi fyrirburður var ekki lengri
en mér fanst strax að þessi vitran
ætti við forsetakosningar í Banda-
rikjunum. Að auðvaldið kaupi þann
mann er það helst kýs, en hirði ekki
um vilja almennings.
M. M.hfclstcd.
Athugasemd.
í Lögbergi frá 17. febr. 1927 er
sagður draumur eftir M. Tngimars-
son, Hann er vel sagður og merki
legur og ef fólk gerði það að vana
sinum að skrifa upp merkilega
drauma, áður en þeir koma fram,
þá hefði fólk oft flókna gátu úr að
ráða og gerir það mannlífinu gott,
eða ætti að gjöra, að athuga vel
fyrirburði þá er hverjum einum eru
gefnir á jnismunandi hátt, hvort
heldur það er í vöku eða svefni.
Því allar vitranir eru gefnar sem
1 viðvörun. Það er fræðluskóli dreg-
inn úr sálarlifinu.
Eg hefi marga góða drauma og
sendi litið sýtiishorn til yfirvegun-
ar.
Það var á útlíðandi árinu 1925
að mér fanst eg vera staddur úti
og var umhverfið með sama útliti
og í vökunni. Eg horfði til austurs
og sé þrjár stórar flugvélar á góðri
ferð norður geiminn, og er mér
gefið nafn hverrar þeirrar. Að vest- _
an verðu er Bandaríkja vélin i
miðjunni er japanska vélin en að
austan er breska vélin. Þær tvær
reka japönsku vélina á undan sér
(a milli sin) norður. En þær gátu
ekkert mein gjört henni. Hún
þvældist fyrir þeim og tafði gang
þeirra mikið og þessi leikur hélst
nokkra stund, en svo hverfur
Það sem síst má gleymast
Hiuggið, huggið lýð minn, segir
Guð yðar. Hughreystið Jeúsalem
ésöfnúðinn) og boðið henni að á-
þján hennar sé á enda. Es. 40, r, 2.
Þetta er það sem síst má gleym-
ast. Guð er Guð allrar huggunar,
og hann kallar sinn heilaga anda
huggara og hann býður þjónuni
sínum að hugga hvern annan, ’ 4,18
og hann býður þeim að hugga lýð
sinn. Fyrir utan það að alstaðar
finnast sálir, sem þrá og þarfnast
huggunar, sálir, sem sorgir hafa
beygt, eru það aðrir sem þarfnast
og eiga skilið að fá uppörfun —
hughreystingu. Margt trúfast guðs-
barn hefir harða baráttu þótt litið
beri á. Oft væri það styrkjandi
svölun fyrir þann sem byrðina ber,
að fá hughreystandi viðurkenning-
arorð. Mönnum hættir til þess að
skrifa hrós um þá einstaklinga,
sem eithvað töluvert ber á í mann-
félaginu, en stærstu hetjurnar í
mannfélaginu verða þar oft út
undan. Eg er sjálfur sannfærður
um, að Guð á engar stærri hetjur
heldur en sannkristnar, trúfastar
<'g dyggar mæður og konur. Þær
eru líka oft viðurkendar af mönn-
um, en oft skortir á hughreystingu
í þeirra garð. Konur eru oft trú-
aðri en menn, getur það vel komið
af því, að þeim er sérstaklega falið
§} BAKIÐ YÐAR EIGIN Í
BRAUD
i m,a s I
ROYAL
CAKES
Sem staðist hef.
ir reynsluna nú
yfir 5o ár
vandasamasta verkið, og það er að
móta lunderni ungu og upprennandi
sálnanna, og beina fótum þeirra inn
á friðarins braut. Það kemur því
oft fyrir, að konan verður að berj-
ast trúarinnar góðu baráttu án þess
að hafa hluttekningu mannsins í
þeim efnum. Hún reynir þá að
breiða verndarvængi sina yfir barns
sálirnar, sent henni hefir verið trú-
að fyrir. Þær eru hennar stærsti
fjársjóður og húrt þráir að geta
fært Guði þær sem lifandi, heilaga,
honum þóknanlega fórn.”
Hve mikið verk hún oft vinnur,
hve margar stundir hún vakir og
biður, hve mörg bænar andvörp
hún sendir upp og hve mörg tár
hún oft fellir, veit aðeins einn al-
vitur Guð. Hve tnikils hún oft
þarfnast og þráir hughreystingu, er
öllum hulið. Hér erum vér svo spar-
ir á það, sem svalar hjörtunum og
græðir sárin?
En það eru ekki eingöngu móður-
hjörtun, sem blæða undan hirting-
arvendi erfiðleikanna, vonbrigð-
anna og kulda lifsins. Þetta getur
einnig bevgt |>ann viljasterkasta og
hraustasta karlmann, svo að hann
af hjarta þrái samúð og hugsval-
andi uppörvunarorð og jafnvel þar
sem gleðin á heima eru hughreyst-
andi orð mikils viröi.
Vér getum einnig hugsað oss
föður eða son systur eða bróður,
sem elskar Drottinn sínn og sann-
leikann meira en jafnvel föður eða
móður, eða son eða dóttur, sem
berst trúarinnar góðu baráttu og
er sannleikanum trúr, þótt hann
mæti ákafri mótspyrnu frá sinum
nánustu og vrði að fara á mis við
samúð og hluttekningu heimilis-
manna sinna og vina. Drottmn a
mavga slika hetju, og taki enginn
annar eftir trúmensku þemn, þa
rrerir hann það vissulega, þv> aO
augu Drottins hvarfla um alla
jörðina til þess að hann meg» syna
sig máttkan þeim til hjalpar se
eru heilshugar við hann. 2 Kron.
16 9. Svo sá sem er trur tnerki. -
beri^ sannleikans, j*"
getur huggað sig við. að sa Gu .
sem sér í leyndrrm mun endurgjalda
honum. Drottin sendir sialfur o
um bvilikum þennan huggunarnka
boðskap. Því að svo sepr hmn
há og háleiti, hann sem rikir ciltt-
lega og heitir Heilagur : Eg bv a
háum og heilögum stað, en einnig
hjá þéim, sem hafa sundurkraminn
og auðmýktan anda til þess að lifga
anda hinna auðmjúku og til þess
að lífga hjörtú hinna sundur-
krömdu .” F.s. 57, 15. Drottinn er
sjálfur hjá þeim, sem gott gera, til
þes að sýna sig “máttkan þeim til
hjálpar” og andi drottins, huggar-
inn dvelur hjá þeim, svo “þreytist
ekki gott að gera.”
Pctur Sigurðsson.
Rose Thaaitre, 17.—18—19. Mnr„
Rose Theaitre 21.—22. og 23. Mars.
/