Lögberg - 24.03.1927, Page 2

Lögberg - 24.03.1927, Page 2
lna. 2 U3GBERG, FIMTUDAGINN 24. MAJRZ 1927. ZSZ£n25a5ZSÍ52SeS25SSHSHSES2SHSH5SSHSHSHS2SH5H5ííSr2SS525HS2SSSaSES2SS5HSHSHSH5aSHSí5HSH5S52Sa5HSHSESZSZSH5ílSHSHSe5asa5H5Z5H5HSHS2SHSS5aSHSESE525HSHSHS2SiSa5HSHS2S HSHSP'TiÆHSHSH Sérstök deild í blaðinu SOLSKIN Fyrir börn og unglinga SHSHSHSHri?c. SiiitScSHSHSHSHSHSHSHSHSHSHSH5H5HSHSH5H5HSHSH5HSHSHSHSH5H5HSHSHiiHiiH5SHSHSH5H5H5HSHSHSHSHSHSHSHSESE5HSH5HSHSHSH5E5HSESHSHSHSHSHSH5HSH5HSHSHSHSHSHSHSH SHSHSHSHSHSHSi Tvenn ólík hjón. “Það er vandi að velja sér—víf í standi þrifa.” Já, það er satt! Það verður aldrei of- sögxrni af því sagt, hver vandi það er. Það er haft eftir Sæmundi presti hinum fróða í Odda, að, ef kunnugt væri, hvað sjórinn hefði að geyma, þá myndi enginn dirfast að drepa í hann hinum minsta fingri sínum. Hvað mundi þessi hinn vitri maður hafa sagt um hjóna- bandið, ef það hefði þá verið, eins og það er nú á dögum? Vafalaust eitthvað verra en um sjóinn. Alt gengur öfugt á þessum tímum, er frelsið og villan drotna á. Það er svo langt frá því, að konurnar vilji láta sér nægja innanbæj- arráð, að þær enda heimta jafnrétti við menn- ina. Þær semja sig meir eftir útlendum frétfc- um í blöðunum, en orðum postulans, er segir, að maðurinn sé konunnar höfuð. Þær hirða hvorki um lög né rétt, og hlýða ekki tilskipun- um konungsins. Skynsamlegast væri, að kvong- ast aldrei. En þó eru menn einlægt að þessu. Síðast í dag vár verið að lýsa með tvennum hjónaefnum. Það væri í rauninni réttast fyrir mig, að hætta við að biðja hennar Rósu. Það er verst, að eg skuli vera búinn að dubba mig svona upp til þess.” “Hvað ertu að tauta þarna við sjálfan þig, Jón minn?” sagði maður, er kom að í þessu. “ Þú ert spariklæddur, og-þó varstu ekki í kirkju í dag.” ^ “Eg er orðinn svo margleiður á þessu hjú- skapar-stagli. Af því eg er forsöngvari, hefi eg neyðst til að vera við og hlusta á tíu eða tólf hjúnavígslur á ári. 1 fyrstunni leiddist mér það ekki svo mikið, en nú er eg hreint frá því. En hvað líður annars messunni?” “Hún er úti,’ sagði komumaður. “Annars væri eg ek'ki hér. ” “Það er satt. En það var verið að lýsa með þér í dag og henni Inguppi á Borg. Hversu hyggur þú til hjónabandsins ? ” “Það er svo sem sjálfsagt—vel. Annars hefði ekki verið lýst í dag. Ekkert knúði mig til þess, nema kærleikurinn. Og þegar hann er á báðar hliðar, þá er ekkert að óttast.” “Eg vænti þess. En hefir þú athugað, að konan þín tilvonandi er einkabarn foreldra sina og vön allskonar eftirlæti? Það þarf víst eigi mikið að róa undir hana, svo að hún verði bæði bóndinn og húsfreyjamaÞað þarf að temja þessar blessaðar konur, ef vel á að fara.“ “Þú ert sannarlega í hjiiskapargrillum, Jón minn! Eg hefi aldrei séð þig svona utan við þig. Viltu ekki segja mér, hver hin útvalda er?” “ Þaðereigi auðsagt, hverja útvelja skuli, þogar meðal útskúfaðra er að velja. Eg hefi þó verið að leggja þetta niður fýrir mér, og helzt þótt það áhorfsmál með hana Rósu á Tjörn, ekki svo mjög af því, að hún er fjáð, held- ur einkum sökum þess, að hún hefir frá unga aldri lært að hlýða og beygja sig undir vilja þeirra, sem yfir henni hafa átt að segja. Faðir hennar er harður maður og stjúpa hennar enn hraðari. Verði ekki unt að gjöra úr henni hlýðna konu, er trautt völ á slíkum í allri sýsl- unni. ” “Þú ætlar þá að fara með konu þína sem ambátt, heyri eg. Mér lízt nú eigi allskostar á það. En þeim, sem svo er^skapi farinn, er lík- lega bezt að fá sér þá, sem leiðitömust er,” sagði aðkomumaður, sem Gísli hét. “En eg þurfti að finna hann Friðrik granna minn í Háholti. Vertu sæll, kunningi.” Síðan skildu þeir. Eftir messuna var mikill þys í messufólkinu. Sumt fór inn í baðstofu til prestsins,- en sumt til reiðskjóta sinna og hélt af stað. Meðal þeirra, er af stað héldu, voru þau Gísli og Ing- unn, er áttu bæði heima á sama bæ. Gísli var nýbúinn að erfa allálitlegar reitur eftir for- eldra sína, og æ'tlaði nú að fara að byrja bú- ' skap með því, en Ingunn var fátæk og af lágum stigum. Þó hugsaði Gísli gott til ráðahagsins, því að þau unnust hugástum og satt að segja hefði honum aldrei komið til hugar að venja konu sína, eða gera-sér hana undirgefna, eins og Jón sá, er hann hafði átt tal við, hugsaði sér. Jón var ráðsihaður prests og þar að auki for- söngvari, eins og hann drap á. Hann var tor- trygginn og harður í lund, en þotti að öðru leyti sæmdarmaður. Eins og vér höfum komist að, hafði hann í hyggju að kvongast, eins og Gísli, þó hugsanir hans í þá átt hefðu ólíka stefnu. Jón Jjugsaði sem svo: “Takist mér að eins, að gjöra mér Rósu undirgefna, þá verður hjóna- bandið eins og það á að vera.” En Gísli hugs- aði á þessa leið: “Takist mér að eins, að ávinna mér ást Ingunnar, þá verður hjónabandið eins og það á að vera.” — Annar þeirra gekk eftir ást, en hinn eftir skynsemi. Er það þá svo ó- líkt, að ekki megi það saman rýma? Vér skul- um nú athuga hjúskaparlíf |»eggja þessara manna. Þó að Jón væri efablandinn, varð alvara úr bónorði hans. Litlu síðar um daginn reið hann fram að Tjörn með húsbónda sínum, í þeim er- indagjörðum, að biðja Rósu dóttur bóndans þar. Hún var ekki heima, er þeir komu, en fað- ir hennar var heima, og það var nóg. Jón vakti máls á erindinu. Bóndi tók því vel, er hann vissi, að Jón var sæmilega fjáður/aðsjáll mað- ur og líklegur til að verða búholdur góður. Það voru kostir, er hann þóttist vita, að mundi og ætti að ganga í augu hverarr konu. Bóndi hét honum því dóttur sinni, þó að hún væri hvergi viðstödd. — Um þessar mundir varð prestur að taka nábúaprest sinn til altaris, og sökum þess vafð að fresta því að gefa þau Gísla og Ingunni saman, því enn vantaði eina lýsingu. Þenna frest notaði Jón sér og keypti í skyndi leyfisbréf, til þess að geta haldið brúðkaup sitt í sameiningu við Gísla og sparað svo að nokkru veizlukostnaðinn. Þegar tími var til, gaf prestur hvorttveggja hjónaefnin saman. Gísli flutti að bæ þeim, er Nýja-Kot nefndist, sem hann átti nokkuð í, en Jón tók sér allgóða jörð, er Miðskáli hét. Báðir réðu þeir sér hjú og byrjuðu búskap, og svo liðu tímar tíðindalaust um hríð. Einhverju sinni, er prestur hafði lokið messugjörð, og söfnuðurinn ætlaði að fara að ganga út úr kirkjunni, kvaðst prestur hafa vandamál nokkurt að ræða við hina helztu bændur og heimti þá á tal við sig. “Svo er mál með vexti,’ hóf hann máls, “að til mikilla vandræða horfir með börnin í Kamb- seli. Foreldrar þeirra ern nú bæði dáin; móð- ir þeirra andaðist í gær. Það er búið að verja öllu sveitargjaldinu til annara þarfa, svo að við, hreppstjórinn og eg, höfum nú ekki önnur ráð, en að knýja á náðardyr þeirra, er hjálpað geta, um að taka þau til næsta hreppsþings. Við getum ekki lofað neinu endurgjaldi að svo komnu. En vér vitum allir, að mannelskuverk verða aldrei ógoldin og eru í sjálfu sér mikill ávinningur. ” Allir þögðu við ræðu þessari og prestur sagði því enn fremur: _ “Eg hefi lofað að taka eitt barnið og hann Jón minn meðhjálpari ætlar að taka annað — að minsta kosti að hálfu við hann Hálfdán ná- búa sin. En þá eru fjögur eftir. Við treystum svo mannúð yðar, að þér takið vel undir þetta mál.” Nú tóku þeir, er viðstaddir voru, að bera sig sundur og saman, og eftir nokkrar umræð- ur, komu nokkrir menn sér saman um, að taka í sameiningu tvö bömin En þá voru enn eftir tvö og það hin yngstu. “En þér, Gísli minn?” sagði prestur, “ætlið þér ekki að hlaupa undir baggann með? Þér hafið þó efni á því. ” Jú, eg gjöri það sjálfsagt, en að hve miklu leyti, get eg eigi um sagt, fyr en eg finn konuna mína,” svsraði Gísli. Þeir, er viðstaddir voru, litu stórum augum hver á annan, en Jón á Miðskála kvað upp úr og sagði: “P"yrst þú hefir svona mikið konu- ríki, ættir þú ávalt að flytja konuna með þér á mannamót, svo að þú þurfir ekki að hafa svona mikið fyrir að fá leyfið.” “Þess gerist ekki þörf,” kvað Gísli. “Eg tel ekki eftir mér að láta vita um árangurinn, þegar eg er búin að tala við hana. 0g þó að þú kallir mig hafa konuríki, þá tek eg mér það ekki nærri. Mér er það miklu fremur hin mesta gleði, að eiga þá konu, sem eg get ráðfært mig við. Ráð hennar hafa jafnan orðið mér til heilla og sóma. Er réttara að sitja ofan á kon- unni sinni, en að hafa hana fvrir ráðunaut? Það er ekki svo, að eg megi ekki fara allra minna ferða fyrir henni, en eg vil það ekki, því að eg elska hana.”'' Að svo mæltu tók Gísli hatf sinn og fór, en hinir sátu eftir á ráðstefnunni til miðaftans og var þó ekkert afráðið þá.” “Eg hefi ráðist í að taka einn af Selskrökk- unum að hálfu til vorsins,” sagði Jón á Mið- skála við konu sína, er hann kom heim frá kirkjunni um kvöldið. “Eg ætla helzt að taka hana Stínu, því að hún gefur gætt að baminu. Það er þó betra að hafa það gagn af henni, en ekkert. ” “Já, einhvem þarf til þess,” sagði nú Rósa, “en eg var búin að lofa, að taka elztu dóttur hennar Ingibjargar í Garði til þess að vera með það um tíma. Ingibjörg auminginn er svo bláfátæk, að mér finst það vera guðsþakkaverk, að láta hana sitja fvrir. Yið gætum reyndar tekið þær báðar. ” “Hvaða þvætting ertu að fara með, kona? Eg tek ekkerí af því hyski.” “Þú varst þó ekki á móti því í vetur, þegar eg mintist á það við þig,” sagði Rósa. “Hvað um það! Eg er á móti því nú og vil ekki heyra m'eira um það. Eg ræð en þú ekkij’ “Að svo mæltu settist Jón niður og matað- ist, en Rósa^gekk þegjandi fram í eldhús og grét. “Því liggur svo illa á þér, mamma?” spurðu nú tvö börnin, sem komu að. “Af því hann pabbi bannaði henni að taka hana Guddu í Gerði,” sagði hið þriðja, drengur sjö ára gamall. “Hann sagði þó einu sinni, að hún mætti gjöra það,” sagði eitt. “Já, en hann svíkur hana einlægt, þegar hann lofar henni einhverju,” greip anað fram í. Rósa annað hvort heyrði ekki samræðu barn- anna, eða lét sem hún heyrði ekki, en sat og horfði í eldinn. Hún hefir líklega kunnað mál- tækið sem segir: Sittu við eld, er þér er krankt eða þykir langt. En alt í einu heyrði hún drynj- rödd bónda síns, er mælti: “Hvað á þetta að þýða? Eg vil fá hvers- dagsfötin mín undir eins.” Konan spratt upp frá eldinum, en börnin þutu út í skúmaskot. “Nú er pabbi reiður,” sögðu þau. Það gekk seint að finna fötin, því Jón hafði flevgt þeim og grýtt víðs vegar um morguninn, en konan var ekki búin að smala þeimr saman, því að grannkona hennar hafði veríð hjá henni um daginn. Þær stunfíír, er Jón var að heim- an, voru hinir einu sólskinsblettir í þessum eymdabústað, því að aumur var hann, þó að auðurinn væri meiraí en nægilegur. Konan, bömin og heimilisfólkið — alt var skjálfandi og hrætt. Konan var þó hinn allra hlýðnasti þjónn hans, því að þegar hann benti, þá hljóp hún. Eins. og nærri má geta, þá leitaði hann aldrei ráða til hennar, því að honum þótti að því virð- ingarhnokkir að segja: “A eg að gjöra þetta?” “Eg gjöri þetta”, var hann vanur að s egja, hvort sem henni líkaði betur eða ver. Alls- staðar var hann á hælum henni með jag og vandlæting. Undir eins og hann reið í hlaðið og hann kom einhvers staðar að, breiddi sig dimt ský yfir hvert andlit á heimilinu. En þrátt fyrir þetta líf, sem var svo f jarlægt því, er það átti að vera, yfirgaf auðsældin hann ekki. — Svojia endaði þetta og öll önnur kvöld hjá Jóni. En nú skulum við víkja til Gísla, er hann reið frá kirkjunni. Hann var í illu skapi. en en vis^i þó ógjörla hversu þetta orð “konuríki” hafði stungið hann meira en vildi við kannast. Þegar hann reið í hlaðið, stóð kona hans úti til þess að taka á móti honum. “Mér var farið að dauðleiðast eftir þér,” sagði hún, “og var nærri farin að halda,, atS þú hefðir tekið gistingu hjá prestinum. En ham- ingjunni sé lof, að þú ert kominn heim.” “ó, já, eg tafðist lengur við kirkjuna, en til stóð. Það var haldinn nokkurs konar hrepps- fundur eftir messu um Selsómagana.” “A að fara að ráðstafa þeim?” spurði Ing- unn. “Ó, já, það trúi eg. Konan er líka dáin, seg- ir prestur.” “Hvaða ósköp era að heyra þetta! Vesal- ings börnin.” “Finnast þér nokkur ósköp, þó að kerling hrökkvi upp af ?” spurði Gísli. “ Já, þegar svona stendur á. En komdu nú inn með mér. Eg heyri, að þú ert ekki í sem beztu skapi.” “Eg heyrði á Jóni á Miðskála, að honum þótti mér liggja á að finna þig. Hann sagði, að mér mundi hollast að hafa þig með á hvern mannfund, svo að eg gæti vitað, hvað eg ætti að gjöra. Hann brá mér um konuríki.” “Hví gjörði hann.það?” “ Af því eg vildi ekki taka neitt barnið,, nema eg ráðfærði mig fyrst við þig. ’ “En því viltu þá aldrei gjöra neitt, nema þú spyrjir mig um það fvrst? Er eg þá þvílíkui vargur? Eða veiztu ekki, að eg gjöri alt sem þú vilt?” “Það er nú einmitt þess vegna, að eg vil ekkert gjöra án þinnar vitundar. Hvað átti eg líka að gjöra? Ekki þekti eg gjörla, hvernig til hagar um rúm eða matbjörg og allra sízt, hvort eg mætti léggja þessa byrði á þig. Mér finst líka ávalt svo bezt ráðið úr hverju vanda- máli, að við berum okkur saman.” “En þurfum við nokkuð að blygðast okkar fyrir það?” spurði Ingunn. “Eg játaði, að eg .elskaði þig og að mér þætti ekkert ráð vel ráðið, nema þú værir að því kvödd. En sleppum nú þessu, — hvaða undir- tektir eigum við að veita þessu máli? Við eig- um fimm börn sjálf, — getum við þá bætt við okkur?”, “ Við skulum hugsa um það á morgun. En eftir á að hyggja, hann Gunnlaugur á Eyri kom hérna í dag. Hann hefir mist snemmbæruna sína og var að mælast til þess, að við léðum sér kú um tíma.” “Hvað sagðir þú til þess?” “Eg bað hann að koma á morgun, er þú værir heima. ’ “Hvað heldurðu að eg sé að skifta mér af því? Veit eg hvað mikla mjóik þú hefir. Menn ætla víst, að eg sitji ofan á þér, og að þú þorir ekkert að gjöra án míns leyfis. Þú veizt þó, að eg ber þig aldrei ofurráðum, þú hefðir átt að láta hann hafa kúna, hefðir þú mátt missa hana. Mannaumingjanum hefir líklega legið á mjólk-, inni.” “Og baraa aumingjunum hefir líklega legið á skýli,” sagði Ingunn og brosti. “En fyrst við erum bæði svona ósjálfstæð, hvort í sínu lagi, þá skulum vi^ að vanda ráða úr hvort með öðra og tala svo ekki meira um þetta í bráð.” Allur’óánægjusvipurinn var nú horfinn af Gísla, og friður, yndi og einlægni ríkti í Núpa- koti meðal hjónanna, barnanna og hjúanna, og hlökkuðu allir jafnan til heimkomu Gísla. Um morguninn eftir sendu þau hjónin eftir þeim tveim böraunum, Þórkatli og Kristveigu, er óráðstafað var. Svo lauk þeirri viðureign. Bæði börain voru kornung, því aðrir höfðu tek- ið hin eldri. Um vorið á hrepp’sþingi átti að setja börnin niður, en þau höfðu ekki hjarta til að láta þau fara frá sér á hrakning, og héldu þau upp frá því meðgjafarlaust. Jón á Miðskála hélt sitt barn að hálfu, eins og hann hafði lofað, og þó að konu hans langaði til að halda það lengur, var ekki við það kom- andi. Guddu frá Gerði fékk hún ekki heldur að taka, þó að hún hefði lofað því, en til þess að verða ekki alveg svikari, eða bæta úr því sem hún mátti, reyndi Rósa oft til að læða til henn- ar spjöt eða bita í laumi við mann sinn. Framh. SITT AF HVERJU. Votviðrasamt. — Sá staður á jörðinui, þar sem votviðrasamast er, heitir Tscherrapundschi og er í Assam í Áusturheimi. Ef rognvatnið •stæði kyrt á jörðinni og rynni ekki burt, þá yrði þar 37 feta þykt vatnslag eftir árið, meira en sex faðma dýpi. t Reykjavík rignir 2 1-3. fet j árlega og þykir allsæmilegt. Professional Cards DR. B. J. BRANDSON fU6-220 Medlcal Arts Bldc. Cor. Graham og Kennedy Sta. Phone: 21 tu, Offic* tlmar: ^ i Heimill: 77« Victor at. Phone: 27 122 Winnipeg, Manitoba. COLCLEUGH & CO. Vér leggjum sérstaka kherzlu & a8 meCul eftir forskriftum lœkna. Hin beztu iyf, sem hægt er a8 fft eru notu8 eingöngu. fegar þér kóml8 me8 forskriftina til vor, megiB þér vera viss um, a8 fft rétt þaP eem lœknirlnn teknr til. Nótre Dame and Sherbrooke Phones: 87 659 — 87 850 Vér seljum Gifting'aleyfisbréf DR 0. BJORNSON 216-220 Medlcal Arta BUlg C«?r. Graham og Kennedy Sta. Phones: 21 834 Offlce tlmar: 2—3. Heimill: , 764 Victor St. Phone: 27 58'é Winnipeg, Manitoba. DR. B. H. OLSON 216-220 Medlcal Arts Bldg. Cor. Graham og Kennedy Sta. Pane: 21834 Offlce Hours: 3—5 Heimili: 921 Sherburne 8t. Winnipeg, Manítoba. DR. J. STEFANSSON 216-220 Mcdical Arts Bldg Cor. Graham og Kennedy Ste. Plioie: 21 834 Stundar augna, eyrna neí og kverka sjújtdöma.—Er á8 hltta kl. 10-12 f.h. og 2-5 e. h. Heimili: 373 River Ave. Tials. 42 691 DR. A. BLONDAL Medical Arts Bldg. Stundar sérstaklega Kvenna og Barna sjúkdöma. Et a8 hltta frá kl. 10-12 f. h. og 3—6 e. h. Office Phone: 22 296 Heimili: 806 Victor St. Sími: 28 180 Dr. Kr. J. Austmann, Wynyard, Sask. DR. J. OLSON Tannlæknlr 216-220 Medical Arts Bldg. Cor. Graham og Kennedy 6te. Phone: 21 834 Heimllis Tals.: 38 626 DR. G. J. SNÆDAL Tannlæknir 614 Somerset Block Cor. Portage Ave og Donald St. Talsími: 28 889 Giftinga- og Jarðarfara- Blóm nieð lltlum fyrirvara BIRCH Bl ómsaii 593 Portage Ave. Tals.: 30 720 St. John: 2, Ring 3 A. S. BARDAL 818 Sherbrooke St. Selur likkistur og annast um út- farir. Allur útbúnaður eá beztí. Enn fremur seiur hann allskonar minnisvarCa og legsteina. Skrifstofu tale. 86 607 Ilclmllis Tals.: 58 302 Tals. 24 163 NewLyceum PhotoStudio Kristín Bjarnason eig. 290 Portage Ave, Winnipeg Næst við Lyceum leikhúsið. THOMAS H. JOHNSON H. A. BERGMAN ísl. lögfrseClngar. Skrifstofa: Room 811 McArthur Bullding, Portage Ave. P. O. Box 1656 Phones: 26 849 og 26 840 W. J. Lindal. J. H. Lindal B. Stefansson. lslenzklr lögfræðlngar. 356 Main St. Tala.: 24 »42 356 Maln St. Tals.: A-4963 Pelr hafa elnnig skrifstofur a8 Lundar, Riverton, Glmli og Plney og eru þar aC hltta & eftirfylgj- and tlmum: Lundar: annan hvern mlCvlkudar Riverton: F'yrsta fimtudag. Gimlt: Fyrsta ml8vlkudag. Piney: þriBJa föstudag 1 hverjum mftnuBl. I A. G. EGGERTSSON ísl. lögfræðingur Ilefir rétt tll a8 flytja mftl basCi I Manltoba og Saskatchewan. Skrifstofa: Wynyard, Sask. Athygli! Komið með næstu lyfjaávísun- ina yðar til vor. Þaulæfðir sér- fræðingar annast um alla lyfja- samsetningu. INGRAM’S DRUG STORE 249 Notre Dame Ave. Gagnvart Grace kirkjunni. A. G. JOHNSON 907 Confederatlon Life Bldg. WINNIPEG Annast um fasteignir manna. Tekur að sér að ávaxta sptarifé fóllts. Selur eldsábyrgð og bif- reifia ábyrgfiir. Skriflegum fyr- irspurnum svarafi samstundis. Skrifstofusíml: 24 263 Heimasimi 33 328 J. J. SWANSON & CO. IJMITED Re n t a 1 s Insurance RealEstate Mortgages 600 Paris Building, Winnipeg Pohnes: 26 349—26 340 £mil Johnson SERVIOK ELEOTRIO Rafmagrua Contracting — ÁUt- kyna rafmaosndhöld aeld og vtd þau gert — Ep ael Moffat og McCUurv Eldavélar ^og hefi þaar til ai/nia d verkatasOi vtinu. 524 SARGENT AVE. (gamla Johnson’s bygglngin rlB Young Street, Winnlpeg) Verkst.: 31 507 Ilolina.: 27 286 Verkst. Tals.: 28 383 Helma Tals.: 28 884 G. L. STEPHENSON PLUMB^R AUskonar rafmognsáhöld, svo _ straujám, víra, allar tegundlr >f glösum og aflvaka (hatterles) VERKSTOFA: 676 HOME 8T. tslenzka bakaríið Sclur heztu vörur fyrir lægata verð. Pantantr afgrcdddar beaM fljótt og vel. Fjölbreytt úrraL Ilreln og Upur vtðskiftl. Bjarnason Baking Co. 676 SARGENT Ave. Wlnnlpeg. Phone: 84 298 Stœrsta ey heimsins er Grænland, það er um 42,500 fermílur eða rúmlega 22 sinnum stærra en Island. Ibúar eru þó að eins tæp 13 þúsund, eða mrfra en sex sinnum færri en á Islandi. Fufflategundir.—Svo telst til, að til séu alls 11,000 tegundir fugla á jörðinni. Þar af eru um 1100 tegundir í N(\rðurálfu, en um 110 teg- undir á íslandi. Á Islandi verpa 69 tegundir, svo kunnugt sé. Hcesta fjall í heimi er Mount Everest í Him- alaifjöllunum í Asíu, 28f, 170 fet á hæð. Hæsta f jall í Norðurálfu er Mont Blanc í Alpafjöllum, 15,330 fet að hæð. A ísandi er Öræfájökull bæsta ifjallið, 6,750 fet yfir sjávarmál.— —Unga fsland. #

x

Lögberg

Direct Links

If you want to link to this newspaper/magazine, please use these links:

Link to this newspaper/magazine: Lögberg
https://timarit.is/publication/132

Link to this issue:

Link to this page:

Link to this article:

Please do not link directly to images or PDFs on Timarit.is as such URLs may change without warning. Please use the URLs provided above for linking to the website.