Lögberg - 24.03.1927, Page 2
lna. 2
U3GBERG, FIMTUDAGINN 24. MAJRZ 1927.
ZSZ£n25a5ZSÍ52SeS25SSHSHSES2SHSH5SSHSHSHS2SH5H5ííSr2SS525HS2SSSaSES2SS5HSHSHSH5aSHSí5HSH5S52Sa5HSHSESZSZSH5ílSHSHSe5asa5H5Z5H5HSHS2SHSS5aSHSESE525HSHSHS2SiSa5HSHS2S HSHSP'TiÆHSHSH
Sérstök deild í blaðinu
SOLSKIN
Fyrir börn og unglinga
SHSHSHSHri?c. SiiitScSHSHSHSHSHSHSHSHSHSHSH5H5HSHSH5H5HSHSH5HSHSHSHSH5H5HSHSHiiHiiH5SHSHSH5H5H5HSHSHSHSHSHSHSHSESE5HSH5HSHSHSH5E5HSESHSHSHSHSHSH5HSH5HSHSHSHSHSHSHSH SHSHSHSHSHSHSi
Tvenn ólík hjón.
“Það er vandi að velja sér—víf í standi
þrifa.” Já, það er satt! Það verður aldrei of-
sögxrni af því sagt, hver vandi það er. Það er
haft eftir Sæmundi presti hinum fróða í Odda,
að, ef kunnugt væri, hvað sjórinn hefði að
geyma, þá myndi enginn dirfast að drepa í
hann hinum minsta fingri sínum. Hvað mundi
þessi hinn vitri maður hafa sagt um hjóna-
bandið, ef það hefði þá verið, eins og það er nú
á dögum? Vafalaust eitthvað verra en um
sjóinn. Alt gengur öfugt á þessum tímum, er
frelsið og villan drotna á. Það er svo langt frá
því, að konurnar vilji láta sér nægja innanbæj-
arráð, að þær enda heimta jafnrétti við menn-
ina. Þær semja sig meir eftir útlendum frétfc-
um í blöðunum, en orðum postulans, er segir,
að maðurinn sé konunnar höfuð. Þær hirða
hvorki um lög né rétt, og hlýða ekki tilskipun-
um konungsins. Skynsamlegast væri, að kvong-
ast aldrei. En þó eru menn einlægt að þessu.
Síðast í dag vár verið að lýsa með tvennum
hjónaefnum. Það væri í rauninni réttast fyrir
mig, að hætta við að biðja hennar Rósu. Það er
verst, að eg skuli vera búinn að dubba mig
svona upp til þess.”
“Hvað ertu að tauta þarna við sjálfan þig,
Jón minn?” sagði maður, er kom að í þessu.
“ Þú ert spariklæddur, og-þó varstu ekki í kirkju
í dag.” ^
“Eg er orðinn svo margleiður á þessu hjú-
skapar-stagli. Af því eg er forsöngvari, hefi
eg neyðst til að vera við og hlusta á tíu eða tólf
hjúnavígslur á ári. 1 fyrstunni leiddist mér það
ekki svo mikið, en nú er eg hreint frá því. En
hvað líður annars messunni?”
“Hún er úti,’ sagði komumaður. “Annars
væri eg ek'ki hér. ”
“Það er satt. En það var verið að lýsa með
þér í dag og henni Inguppi á Borg. Hversu
hyggur þú til hjónabandsins ? ”
“Það er svo sem sjálfsagt—vel. Annars
hefði ekki verið lýst í dag. Ekkert knúði mig
til þess, nema kærleikurinn. Og þegar hann er
á báðar hliðar, þá er ekkert að óttast.”
“Eg vænti þess. En hefir þú athugað, að
konan þín tilvonandi er einkabarn foreldra
sina og vön allskonar eftirlæti? Það þarf víst
eigi mikið að róa undir hana, svo að hún verði
bæði bóndinn og húsfreyjamaÞað þarf að temja
þessar blessaðar konur, ef vel á að fara.“
“Þú ert sannarlega í hjiiskapargrillum, Jón
minn! Eg hefi aldrei séð þig svona utan við
þig. Viltu ekki segja mér, hver hin útvalda
er?”
“ Þaðereigi auðsagt, hverja útvelja skuli,
þogar meðal útskúfaðra er að velja. Eg hefi
þó verið að leggja þetta niður fýrir mér, og
helzt þótt það áhorfsmál með hana Rósu á
Tjörn, ekki svo mjög af því, að hún er fjáð, held-
ur einkum sökum þess, að hún hefir frá unga
aldri lært að hlýða og beygja sig undir vilja
þeirra, sem yfir henni hafa átt að segja. Faðir
hennar er harður maður og stjúpa hennar enn
hraðari. Verði ekki unt að gjöra úr henni
hlýðna konu, er trautt völ á slíkum í allri sýsl-
unni. ”
“Þú ætlar þá að fara með konu þína sem
ambátt, heyri eg. Mér lízt nú eigi allskostar á
það. En þeim, sem svo er^skapi farinn, er lík-
lega bezt að fá sér þá, sem leiðitömust er,” sagði
aðkomumaður, sem Gísli hét. “En eg þurfti að
finna hann Friðrik granna minn í Háholti.
Vertu sæll, kunningi.” Síðan skildu þeir.
Eftir messuna var mikill þys í messufólkinu.
Sumt fór inn í baðstofu til prestsins,- en sumt
til reiðskjóta sinna og hélt af stað. Meðal
þeirra, er af stað héldu, voru þau Gísli og Ing-
unn, er áttu bæði heima á sama bæ. Gísli var
nýbúinn að erfa allálitlegar reitur eftir for-
eldra sína, og æ'tlaði nú að fara að byrja bú-
' skap með því, en Ingunn var fátæk og af lágum
stigum. Þó hugsaði Gísli gott til ráðahagsins,
því að þau unnust hugástum og satt að segja
hefði honum aldrei komið til hugar að venja
konu sína, eða gera-sér hana undirgefna, eins
og Jón sá, er hann hafði átt tal við, hugsaði sér.
Jón var ráðsihaður prests og þar að auki for-
söngvari, eins og hann drap á. Hann var tor-
trygginn og harður í lund, en þotti að öðru leyti
sæmdarmaður. Eins og vér höfum komist að,
hafði hann í hyggju að kvongast, eins og Gísli,
þó hugsanir hans í þá átt hefðu ólíka stefnu.
Jón Jjugsaði sem svo: “Takist mér að eins, að
gjöra mér Rósu undirgefna, þá verður hjóna-
bandið eins og það á að vera.” En Gísli hugs-
aði á þessa leið: “Takist mér að eins, að ávinna
mér ást Ingunnar, þá verður hjónabandið eins
og það á að vera.” — Annar þeirra gekk eftir
ást, en hinn eftir skynsemi. Er það þá svo ó-
líkt, að ekki megi það saman rýma? Vér skul-
um nú athuga hjúskaparlíf |»eggja þessara
manna.
Þó að Jón væri efablandinn, varð alvara úr
bónorði hans. Litlu síðar um daginn reið hann
fram að Tjörn með húsbónda sínum, í þeim er-
indagjörðum, að biðja Rósu dóttur bóndans
þar. Hún var ekki heima, er þeir komu, en fað-
ir hennar var heima, og það var nóg. Jón vakti
máls á erindinu. Bóndi tók því vel, er hann
vissi, að Jón var sæmilega fjáður/aðsjáll mað-
ur og líklegur til að verða búholdur góður. Það
voru kostir, er hann þóttist vita, að mundi og
ætti að ganga í augu hverarr konu. Bóndi hét
honum því dóttur sinni, þó að hún væri hvergi
viðstödd. — Um þessar mundir varð prestur
að taka nábúaprest sinn til altaris, og sökum
þess vafð að fresta því að gefa þau Gísla og
Ingunni saman, því enn vantaði eina lýsingu.
Þenna frest notaði Jón sér og keypti í skyndi
leyfisbréf, til þess að geta haldið brúðkaup sitt
í sameiningu við Gísla og sparað svo að nokkru
veizlukostnaðinn.
Þegar tími var til, gaf prestur hvorttveggja
hjónaefnin saman. Gísli flutti að bæ þeim, er
Nýja-Kot nefndist, sem hann átti nokkuð í, en
Jón tók sér allgóða jörð, er Miðskáli hét. Báðir
réðu þeir sér hjú og byrjuðu búskap, og svo liðu
tímar tíðindalaust um hríð.
Einhverju sinni, er prestur hafði lokið
messugjörð, og söfnuðurinn ætlaði að fara að
ganga út úr kirkjunni, kvaðst prestur hafa
vandamál nokkurt að ræða við hina helztu
bændur og heimti þá á tal við sig.
“Svo er mál með vexti,’ hóf hann máls, “að
til mikilla vandræða horfir með börnin í Kamb-
seli. Foreldrar þeirra ern nú bæði dáin; móð-
ir þeirra andaðist í gær. Það er búið að verja
öllu sveitargjaldinu til annara þarfa, svo að
við, hreppstjórinn og eg, höfum nú ekki önnur
ráð, en að knýja á náðardyr þeirra, er hjálpað
geta, um að taka þau til næsta hreppsþings.
Við getum ekki lofað neinu endurgjaldi að svo
komnu. En vér vitum allir, að mannelskuverk
verða aldrei ógoldin og eru í sjálfu sér mikill
ávinningur. ”
Allir þögðu við ræðu þessari og prestur sagði
því enn fremur:
_ “Eg hefi lofað að taka eitt barnið og hann
Jón minn meðhjálpari ætlar að taka annað —
að minsta kosti að hálfu við hann Hálfdán ná-
búa sin. En þá eru fjögur eftir. Við treystum
svo mannúð yðar, að þér takið vel undir þetta
mál.”
Nú tóku þeir, er viðstaddir voru, að bera
sig sundur og saman, og eftir nokkrar umræð-
ur, komu nokkrir menn sér saman um, að taka
í sameiningu tvö bömin En þá voru enn eftir
tvö og það hin yngstu.
“En þér, Gísli minn?” sagði prestur, “ætlið
þér ekki að hlaupa undir baggann með? Þér
hafið þó efni á því. ”
Jú, eg gjöri það sjálfsagt, en að hve miklu
leyti, get eg eigi um sagt, fyr en eg finn konuna
mína,” svsraði Gísli.
Þeir, er viðstaddir voru, litu stórum augum
hver á annan, en Jón á Miðskála kvað upp úr
og sagði: “P"yrst þú hefir svona mikið konu-
ríki, ættir þú ávalt að flytja konuna með þér á
mannamót, svo að þú þurfir ekki að hafa svona
mikið fyrir að fá leyfið.”
“Þess gerist ekki þörf,” kvað Gísli. “Eg
tel ekki eftir mér að láta vita um árangurinn,
þegar eg er búin að tala við hana. 0g þó að þú
kallir mig hafa konuríki, þá tek eg mér það ekki
nærri. Mér er það miklu fremur hin mesta
gleði, að eiga þá konu, sem eg get ráðfært mig
við. Ráð hennar hafa jafnan orðið mér til
heilla og sóma. Er réttara að sitja ofan á kon-
unni sinni, en að hafa hana fvrir ráðunaut?
Það er ekki svo, að eg megi ekki fara allra
minna ferða fyrir henni, en eg vil það ekki, því
að eg elska hana.”''
Að svo mæltu tók Gísli hatf sinn og fór, en
hinir sátu eftir á ráðstefnunni til miðaftans og
var þó ekkert afráðið þá.”
“Eg hefi ráðist í að taka einn af Selskrökk-
unum að hálfu til vorsins,” sagði Jón á Mið-
skála við konu sína, er hann kom heim frá
kirkjunni um kvöldið. “Eg ætla helzt að taka
hana Stínu, því að hún gefur gætt að baminu.
Það er þó betra að hafa það gagn af henni, en
ekkert. ”
“Já, einhvem þarf til þess,” sagði nú Rósa,
“en eg var búin að lofa, að taka elztu dóttur
hennar Ingibjargar í Garði til þess að vera
með það um tíma. Ingibjörg auminginn er svo
bláfátæk, að mér finst það vera guðsþakkaverk,
að láta hana sitja fvrir. Yið gætum reyndar
tekið þær báðar. ”
“Hvaða þvætting ertu að fara með, kona?
Eg tek ekkerí af því hyski.”
“Þú varst þó ekki á móti því í vetur, þegar
eg mintist á það við þig,” sagði Rósa.
“Hvað um það! Eg er á móti því nú og vil
ekki heyra m'eira um það. Eg ræð en þú ekkij’
“Að svo mæltu settist Jón niður og matað-
ist, en Rósa^gekk þegjandi fram í eldhús og
grét.
“Því liggur svo illa á þér, mamma?” spurðu
nú tvö börnin, sem komu að.
“Af því hann pabbi bannaði henni að taka
hana Guddu í Gerði,” sagði hið þriðja, drengur
sjö ára gamall.
“Hann sagði þó einu sinni, að hún mætti
gjöra það,” sagði eitt.
“Já, en hann svíkur hana einlægt, þegar
hann lofar henni einhverju,” greip anað fram í.
Rósa annað hvort heyrði ekki samræðu barn-
anna, eða lét sem hún heyrði ekki, en sat og
horfði í eldinn. Hún hefir líklega kunnað mál-
tækið sem segir: Sittu við eld, er þér er krankt
eða þykir langt. En alt í einu heyrði hún drynj-
rödd bónda síns, er mælti:
“Hvað á þetta að þýða? Eg vil fá hvers-
dagsfötin mín undir eins.”
Konan spratt upp frá eldinum, en börnin þutu
út í skúmaskot. “Nú er pabbi reiður,” sögðu
þau.
Það gekk seint að finna fötin, því Jón hafði
flevgt þeim og grýtt víðs vegar um morguninn,
en konan var ekki búin að smala þeimr saman,
því að grannkona hennar hafði veríð hjá henni
um daginn. Þær stunfíír, er Jón var að heim-
an, voru hinir einu sólskinsblettir í þessum
eymdabústað, því að aumur var hann, þó að
auðurinn væri meiraí en nægilegur. Konan,
bömin og heimilisfólkið — alt var skjálfandi og
hrætt. Konan var þó hinn allra hlýðnasti þjónn
hans, því að þegar hann benti, þá hljóp hún.
Eins. og nærri má geta, þá leitaði hann aldrei
ráða til hennar, því að honum þótti að því virð-
ingarhnokkir að segja: “A eg að gjöra þetta?”
“Eg gjöri þetta”, var hann vanur að s egja,
hvort sem henni líkaði betur eða ver. Alls-
staðar var hann á hælum henni með jag og
vandlæting. Undir eins og hann reið í hlaðið
og hann kom einhvers staðar að, breiddi sig
dimt ský yfir hvert andlit á heimilinu. En þrátt
fyrir þetta líf, sem var svo f jarlægt því, er það
átti að vera, yfirgaf auðsældin hann ekki. —
Svojia endaði þetta og öll önnur kvöld hjá Jóni.
En nú skulum við víkja til Gísla, er hann
reið frá kirkjunni. Hann var í illu skapi. en
en vis^i þó ógjörla hversu þetta orð “konuríki”
hafði stungið hann meira en vildi við kannast.
Þegar hann reið í hlaðið, stóð kona hans úti til
þess að taka á móti honum.
“Mér var farið að dauðleiðast eftir þér,”
sagði hún, “og var nærri farin að halda,, atS þú
hefðir tekið gistingu hjá prestinum. En ham-
ingjunni sé lof, að þú ert kominn heim.”
“ó, já, eg tafðist lengur við kirkjuna, en til
stóð. Það var haldinn nokkurs konar hrepps-
fundur eftir messu um Selsómagana.”
“A að fara að ráðstafa þeim?” spurði Ing-
unn.
“Ó, já, það trúi eg. Konan er líka dáin, seg-
ir prestur.”
“Hvaða ósköp era að heyra þetta! Vesal-
ings börnin.”
“Finnast þér nokkur ósköp, þó að kerling
hrökkvi upp af ?” spurði Gísli.
“ Já, þegar svona stendur á. En komdu nú
inn með mér. Eg heyri, að þú ert ekki í sem
beztu skapi.”
“Eg heyrði á Jóni á Miðskála, að honum
þótti mér liggja á að finna þig. Hann sagði, að
mér mundi hollast að hafa þig með á hvern
mannfund, svo að eg gæti vitað, hvað eg ætti að
gjöra. Hann brá mér um konuríki.”
“Hví gjörði hann.það?”
“ Af því eg vildi ekki taka neitt barnið,, nema
eg ráðfærði mig fyrst við þig. ’
“En því viltu þá aldrei gjöra neitt, nema þú
spyrjir mig um það fvrst? Er eg þá þvílíkui
vargur? Eða veiztu ekki, að eg gjöri alt sem
þú vilt?”
“Það er nú einmitt þess vegna, að eg vil
ekkert gjöra án þinnar vitundar. Hvað átti eg
líka að gjöra? Ekki þekti eg gjörla, hvernig
til hagar um rúm eða matbjörg og allra sízt,
hvort eg mætti léggja þessa byrði á þig. Mér
finst líka ávalt svo bezt ráðið úr hverju vanda-
máli, að við berum okkur saman.”
“En þurfum við nokkuð að blygðast okkar
fyrir það?” spurði Ingunn.
“Eg játaði, að eg .elskaði þig og að mér þætti
ekkert ráð vel ráðið, nema þú værir að því
kvödd. En sleppum nú þessu, — hvaða undir-
tektir eigum við að veita þessu máli? Við eig-
um fimm börn sjálf, — getum við þá bætt við
okkur?”,
“ Við skulum hugsa um það á morgun. En
eftir á að hyggja, hann Gunnlaugur á Eyri kom
hérna í dag. Hann hefir mist snemmbæruna
sína og var að mælast til þess, að við léðum sér
kú um tíma.”
“Hvað sagðir þú til þess?”
“Eg bað hann að koma á morgun, er þú
værir heima. ’
“Hvað heldurðu að eg sé að skifta mér af
því? Veit eg hvað mikla mjóik þú hefir. Menn
ætla víst, að eg sitji ofan á þér, og að þú þorir
ekkert að gjöra án míns leyfis. Þú veizt þó, að
eg ber þig aldrei ofurráðum, þú hefðir átt að
láta hann hafa kúna, hefðir þú mátt missa hana.
Mannaumingjanum hefir líklega legið á mjólk-,
inni.”
“Og baraa aumingjunum hefir líklega legið
á skýli,” sagði Ingunn og brosti. “En fyrst
við erum bæði svona ósjálfstæð, hvort í sínu
lagi, þá skulum vi^ að vanda ráða úr hvort með
öðra og tala svo ekki meira um þetta í bráð.”
Allur’óánægjusvipurinn var nú horfinn af
Gísla, og friður, yndi og einlægni ríkti í Núpa-
koti meðal hjónanna, barnanna og hjúanna, og
hlökkuðu allir jafnan til heimkomu Gísla.
Um morguninn eftir sendu þau hjónin eftir
þeim tveim böraunum, Þórkatli og Kristveigu,
er óráðstafað var. Svo lauk þeirri viðureign.
Bæði börain voru kornung, því aðrir höfðu tek-
ið hin eldri. Um vorið á hrepp’sþingi átti að
setja börnin niður, en þau höfðu ekki hjarta til
að láta þau fara frá sér á hrakning, og héldu
þau upp frá því meðgjafarlaust.
Jón á Miðskála hélt sitt barn að hálfu, eins
og hann hafði lofað, og þó að konu hans langaði
til að halda það lengur, var ekki við það kom-
andi. Guddu frá Gerði fékk hún ekki heldur að
taka, þó að hún hefði lofað því, en til þess að
verða ekki alveg svikari, eða bæta úr því sem
hún mátti, reyndi Rósa oft til að læða til henn-
ar spjöt eða bita í laumi við mann sinn.
Framh.
SITT AF HVERJU.
Votviðrasamt. — Sá staður á jörðinui, þar
sem votviðrasamast er, heitir Tscherrapundschi
og er í Assam í Áusturheimi. Ef rognvatnið
•stæði kyrt á jörðinni og rynni ekki burt, þá
yrði þar 37 feta þykt vatnslag eftir árið, meira
en sex faðma dýpi. t Reykjavík rignir 2 1-3. fet j
árlega og þykir allsæmilegt.
Professional Cards
DR. B. J. BRANDSON
fU6-220 Medlcal Arts Bldc.
Cor. Graham og Kennedy Sta.
Phone: 21 tu,
Offic* tlmar: ^ i
Heimill: 77« Victor at.
Phone: 27 122
Winnipeg, Manitoba.
COLCLEUGH & CO.
Vér leggjum sérstaka kherzlu & a8
meCul eftir forskriftum lœkna.
Hin beztu iyf, sem hægt er a8 fft eru
notu8 eingöngu. fegar þér kóml8
me8 forskriftina til vor, megiB þér
vera viss um, a8 fft rétt þaP eem
lœknirlnn teknr til.
Nótre Dame and Sherbrooke
Phones: 87 659 — 87 850
Vér seljum Gifting'aleyfisbréf
DR 0. BJORNSON
216-220 Medlcal Arta BUlg
C«?r. Graham og Kennedy Sta.
Phones: 21 834
Offlce tlmar: 2—3.
Heimill: , 764 Victor St.
Phone: 27 58'é
Winnipeg, Manitoba.
DR. B. H. OLSON
216-220 Medlcal Arts Bldg.
Cor. Graham og Kennedy Sta.
Pane: 21834
Offlce Hours: 3—5
Heimili: 921 Sherburne 8t.
Winnipeg, Manítoba.
DR. J. STEFANSSON
216-220 Mcdical Arts Bldg
Cor. Graham og Kennedy Ste.
Plioie: 21 834
Stundar augna, eyrna neí og
kverka sjújtdöma.—Er á8 hltta
kl. 10-12 f.h. og 2-5 e. h.
Heimili: 373 River Ave.
Tials. 42 691
DR. A. BLONDAL
Medical Arts Bldg.
Stundar sérstaklega Kvenna og
Barna sjúkdöma.
Et a8 hltta frá kl. 10-12 f. h.
og 3—6 e. h.
Office Phone: 22 296
Heimili: 806 Victor St.
Sími: 28 180
Dr. Kr. J. Austmann,
Wynyard, Sask.
DR. J. OLSON
Tannlæknlr
216-220 Medical Arts Bldg.
Cor. Graham og Kennedy 6te.
Phone: 21 834
Heimllis Tals.: 38 626
DR. G. J. SNÆDAL
Tannlæknir
614 Somerset Block
Cor. Portage Ave og Donald St.
Talsími: 28 889
Giftinga- og Jarðarfara-
Blóm
nieð lltlum fyrirvara
BIRCH Bl ómsaii
593 Portage Ave. Tals.: 30 720
St. John: 2, Ring 3
A. S. BARDAL
818 Sherbrooke St.
Selur likkistur og annast um út-
farir. Allur útbúnaður eá beztí.
Enn fremur seiur hann allskonar
minnisvarCa og legsteina.
Skrifstofu tale. 86 607
Ilclmllis Tals.: 58 302
Tals. 24 163
NewLyceum PhotoStudio
Kristín Bjarnason eig.
290 Portage Ave, Winnipeg
Næst við Lyceum leikhúsið.
THOMAS H. JOHNSON
H. A. BERGMAN
ísl. lögfrseClngar.
Skrifstofa: Room 811 McArthur
Bullding, Portage Ave.
P. O. Box 1656
Phones: 26 849 og 26 840
W. J. Lindal. J. H. Lindal
B. Stefansson.
lslenzklr lögfræðlngar.
356 Main St. Tala.: 24 »42
356 Maln St. Tals.: A-4963
Pelr hafa elnnig skrifstofur a8
Lundar, Riverton, Glmli og Plney
og eru þar aC hltta & eftirfylgj-
and tlmum:
Lundar: annan hvern mlCvlkudar
Riverton: F'yrsta fimtudag.
Gimlt: Fyrsta ml8vlkudag.
Piney: þriBJa föstudag
1 hverjum mftnuBl.
I
A. G. EGGERTSSON
ísl. lögfræðingur
Ilefir rétt tll a8 flytja mftl basCi
I Manltoba og Saskatchewan.
Skrifstofa: Wynyard, Sask.
Athygli!
Komið með næstu lyfjaávísun-
ina yðar til vor. Þaulæfðir sér-
fræðingar annast um alla lyfja-
samsetningu.
INGRAM’S DRUG STORE
249 Notre Dame Ave.
Gagnvart Grace kirkjunni.
A. G. JOHNSON
907 Confederatlon Life Bldg.
WINNIPEG
Annast um fasteignir manna.
Tekur að sér að ávaxta sptarifé
fóllts. Selur eldsábyrgð og bif-
reifia ábyrgfiir. Skriflegum fyr-
irspurnum svarafi samstundis.
Skrifstofusíml: 24 263
Heimasimi 33 328
J. J. SWANSON & CO.
IJMITED
Re n t a 1 s
Insurance
RealEstate
Mortgages
600 Paris Building, Winnipeg
Pohnes: 26 349—26 340
£mil Johnson
SERVIOK ELEOTRIO
Rafmagrua Contracting — ÁUt-
kyna rafmaosndhöld aeld og vtd
þau gert — Ep ael Moffat og
McCUurv Eldavélar ^og hefi þaar
til ai/nia d verkatasOi vtinu.
524 SARGENT AVE.
(gamla Johnson’s bygglngin rlB
Young Street, Winnlpeg)
Verkst.: 31 507 Ilolina.: 27 286
Verkst. Tals.:
28 383
Helma Tals.:
28 884
G. L. STEPHENSON
PLUMB^R
AUskonar rafmognsáhöld, svo _
straujám, víra, allar tegundlr >f
glösum og aflvaka (hatterles)
VERKSTOFA: 676 HOME 8T.
tslenzka bakaríið
Sclur heztu vörur fyrir lægata
verð. Pantantr afgrcdddar beaM
fljótt og vel. Fjölbreytt úrraL
Ilreln og Upur vtðskiftl.
Bjarnason Baking Co.
676 SARGENT Ave. Wlnnlpeg.
Phone: 84 298
Stœrsta ey heimsins er Grænland, það er um
42,500 fermílur eða rúmlega 22 sinnum stærra
en Island. Ibúar eru þó að eins tæp 13 þúsund,
eða mrfra en sex sinnum færri en á Islandi.
Fufflategundir.—Svo telst til, að til séu alls
11,000 tegundir fugla á jörðinni. Þar af eru
um 1100 tegundir í N(\rðurálfu, en um 110 teg-
undir á íslandi. Á Islandi verpa 69 tegundir,
svo kunnugt sé.
Hcesta fjall í heimi er Mount Everest í Him-
alaifjöllunum í Asíu, 28f, 170 fet á hæð. Hæsta
f jall í Norðurálfu er Mont Blanc í Alpafjöllum,
15,330 fet að hæð. A ísandi er Öræfájökull
bæsta ifjallið, 6,750 fet yfir sjávarmál.—
—Unga fsland.
#