Lögberg - 24.03.1927, Qupperneq 4

Bls. 4
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 24. MARZ 1927.
^ogberg
Gefið út hvern Fimtudag af Tle Col-
umbia Press Ltd., Cor. Sargent Ave. &
Toronto Str., Winnipeg, Man.
Talaimart >'-0327 ofi IS-0328
Einar P. Jónsson, Editor
UlánÁ»krih tii blaðsma:
W SOLUIRBI^ PRE88, ttd., Box 3171, Winnipeg. I*ar\-
Utanáakrift ritstjórans:
íOifOR lOCBERC, Bex 3171 Wtnnipsg, tyan.
Verð $3.00 um árið.
Borgist fyrirfram
The "LÖgber*" ls prlntad and publlshad by
Tha Columbla Prass, Llmltad, in tha Columbla
Butldin*, KSS 0araant Ava., Winnlpei:, Manitoba.
.... i ......................................hnrmTTTr^mi i in iinTTTffiTimTrí
Fagnaðarefni,
Alt frá þeim tíma, er vopnatakmörkunar-
stefnan mikla var háð í Washington, hafa beztu
menn þjóðanna verið að brjóta um það heil-
ann, að finna sigurvænlegustu aðferðina, er til
þess gæti leitt, að takmarka svo her og flota, að
hnefaréttarins gætti sem allra minst í ágrein-
ingsmálum þjóða á milli, — að í stað sprengi-
kúlna og tundurdufla kæmu bróðurlegar sátt-
málsgerðir, heimsfriðnum til verndunar. Sér-
hvert það skref, er í slíka átt fer, hlýtur að
verða hveri'i alvarlega hugsandi sál óumræði-
legt fagnaðarefni. Vopnaði friðurinn hefir
aldrei gefist vel, — hefir ávalt verið fyrirboði
stríðs og hörmunga, og mun svo enn verða.
Slíkur yfirbbrðsfriður, er í raun og veru ekkert
annað, en grímuklœtt stríð. \
> Núverándi Bandaríkjaforseti, Mr. Calvin
Coolidge, íhaldsmaður, sem margir telja til hins
gamla skóla í heimspólitíkinni, er þrátt fyrir
}iað, einn þeirra manna, er sannað hefir með
athöfnum og reynslu, hve þungt honum liggur
það á hjarta, að takmörkun hervarna á sjó megi
sem skjótast í framkvæmd hrundið verða. Það
var hann, er átti að því frumkvæði, að kvatt
skvldi til alþjóðamóts í Geneva • á kománda
sumri, með það fyrir augum, að greiða vopna-
takmörkunarmálinu veg. Enn er pað að vísu á
huldu, hve margar þjóðir muni taka þátt í þessu
fyrirhugaða móti, en víst er nú þegar um þrjár.
sem sé Bandaríkjaþjóðina, Japana og Breta.
' Um einlægni })jóða þessara er ásta'ðulaust að
efast. Þó hefir bersýnilega mestrar alvörunnar
gætt hjá stjóm Breta, sem ráða má af þeirri
yfirlýsingu flotaíhálaráðgjafans, Mr. Bridge-
man’s, að stjórnin hafi ákveðið að hætta með
öllu við srníð nýrra herskipa, þar til ljóst sé,
hvernig málum skipist til á Geneva-stefnunni.
Þegar mál þetta bar fyrst á góma, var það
talið nokkum veginn sjálfsagt, að stjóm Frakk-
lands myndi taka uppástungu Coobdge forseta
fi'gins hendi, og sanna þar með alþjóð manna
til fullnustu einlægni sína í vopnatakmörkunar-
málinu. Undirtektirnar urðu samt, því miður,
nokkuð á annan veg. Stjórnarformaður Frakka
kvað mótið hvergi nærri undirbúið sem skvldi
og taldi á því ýms tormerki, að stjómin gæti
léð því nokkurt fullnaðarfvlgi, fvr en þá að sýnt
væri, að Norðurálfustórveldin öll væru einhuga i
um takmörkun vopna, þar á meðal ítalía. Nú
er málinu þó skipað í það horf, að stjóm Frakka
hefir ákveðið að senda fulltrúa á Geneva-mótið.
til þess að sjá hverju fram vindi, án þess þó að
hann skuli verða beinn aðilji að ráðstöfunum
þeim, er teknar kunna að verða- Með öðram
orðúm, að stjórnin hefir ekki þorað að sitja hjá,
er sýnt var hve mikil alvara falst að baki fund-
arboðsins og hve samvinnutilraunir hinna
þriggja, fyrgreindu þjóða, voru einlægar. Hitt
enda víst, að sá mvndi skilningurinn alment
orðið hafa, að það sæti sízt á Frökkum, að setja
einlægum vopnatakmörkunar tilraunum stólinn
fvrir dymar, eftir blóðfórnina miklu þeirri þjóð
í hag, er svo að segja allur menningarheimurinn
stóð að, á tímum heimsstjnpjaldarinnar'síðustu. '
Hver afstaða Italíu kann að verða til vopna-
takmörkunar'málsins, er enn ekki lýðum ljóst.
f venjulegum skilningi, er þar við enga stjórn að
semja, heldur að eins einn mann, einrænan og
óvæginn fulltrúa hnefaréttarins. Mun því úr
þeirri átt lítils góðs að vænta nema því aðeins.
að óttinn við almenningsálitið verði ofan á, og
er slíkur grundvöHur sjaldan tryggur til fram-
býðar. 14
Sérhver sá, er að alþjóða frioi vinnur, er
fæddur undir ljósberamerki. Mannkynsins
þ\uig.stu raunir stafa frá ófriðnum, í hvaða
mynd sem er. Þó eru þeir menn/ til, er svo
virðast hafa gersamlega mist sjónar á friðar-
boðskap meistaraas frá Nazaret, að þeir blanda
Saman kjarna friðarmálanna við afslátt og und-
anhald.
Brjálæði.
Tillaga Arthur Ponsonby’s um takmörkun
loftflotans brezka, var feld í neðri málstofunni
með 197 atkvæðum gegn 24. Minna mátti nú
gagn gera. Ponsonby skipar sæti á þingi sem
fulltrúi verkamanna, og jafnvel hans eigin
flokksbræður voru ófáanlegir með öllu til að
ljá uppástungunni lið. Mr. .Tarnes Sexton,
verkaflokksþingmaður, komst meðal annars svo
að orði: ‘‘Eg ifyrirlít stríð, en mér er það ger-
samlega um megn, að veita stuðning pólitiskri
brjálæðisstefnu. ” Ponsonby’s tillagan gerði
með öðrum orðum ráð fvrir, að tala hermanna
þeirra, er í þjónustu loftflotans starfa, skyldi
lækkuð úr 33,000 ofan í 1,000, og það er þetta,
sem Mr. Sexton kallar pólitiskt brjálæði.
Fiotamála ráðgjafinn, Sir Samuel Hoare,
kvað enga borg í Norðurálfunni jafn berskjald-
aða gegn árásum, sem Lundúnaborg, og þess
vegna væri það lífsnauðsyn, að eiga nægilega
voldugan loftflota til varnar árásum, of til á-
rásanna kæmi.
Mr. Sexton og Sir Samuel Hoare, sýnast
báðir vera ölvaðir af viðbúnaðarhugmyndinni.
Hugmynd sú er næsta einföld. Með henni er
eigi að eins gefið í skyn, að von sé á stríði, er
gilt geti Bretann lífið, heldur er það beinlínis
talið sjálfsagt. Hún heldur því fram, að Bret-
inn megi til með að vera við öllu búinn, áður en
næsta stríð brjótist út, því gagnslítið sé að her-
væðast, þegar á hólminn er komið. Með það
fyrír augum, að vera ávalt til taks, er það því
talin eina, heilbrigða stjórnmálastefnan, að
byggja nýjan kiftflpta, nýja bryndreka og hafa
herinn yfirleitt í því fullkomnunarjafnvægi, að
hann geti ávalt og á öllum tímum, komið óvin-
unum fyrir kattarnef. í öllu þessu, og ef til
vill nokkru fleiru, er viðbúnaðarstefnan falin.
Hún hafði gersamlega gagnsýrt hugsunarhátt
Norðurálfuþjóðanna síðastliðin tuttugu ár á
undan heimsófriðnum mikla, og stríðið sjálft
tók skarið af, hvað innihaldi viðbúnaðarstefn-
unnar viðkom, — hún var vegin og léttvæg
fundin-
Hugmvndin, sem að baki viðbúnaðarstefn-
unnar felst, er sú, að þjóðir þær, er bezt séu við-
búnar, er stríð gýs upp, líði minna en hinar,
sAn berskjaldaðri eru.
Svo má að orði kveða, að öll Norðurálfan
hefði verið að hervæða-st frá aldamótunum síð-
ustu og fram til ársins 1914. Engin þjóð vildi
lenda óviðbúin í stríði. Svo kom stríðið, með
öllum þess ægilegu afleiðingum. Þjóðirnaf voru
viðbúnar, en hinn blessunarríki árangur, er við-
búnáðarstefnunni átti að fvlgja, hefir ekki kom-
ið í ljós þann dag í dag.
Undirbúningurinn að heimsstyrjöldinni miklu,
var upp á það allra fullkomnasta og styrjöldin
sjálf einstök í sinni röð. A ifyrstu vikum henn-
ar nam tala fallinna, sa<rðra og hertekinna
franskra hennanna, miljón eða vel það. * Her-
gögnin voru það fullkomin, að brytja mátti
niður miljón manna á örstuttum tíma, og sann-
ar það eitt út af fyrir sig, hve alveg framúr-
skarandi að viðbúnaðurinn hafði fullkominn
verið. Og svo þegar að lokum tjaldið féll við
endi síðasta þáttar, lágu hlutaðeigapdi Norð-
urálfuþjóðir allar í sávum og höfðu fylgt til
grafar manndómskjarna sínum, hinum uppvax-
andi og djarfa æskulýð, er lífi týndi í þeim ægi-
legasta hildarleik, sem mannkvnið nokkru sinni
hafði horfst í augu við. Stríðið varð óútmálan-
legur sorgarleikur, — sorgarleikur og tap. Og
samt sem áður á það að ganga brjálæði næst, eða
vera reglulegt brjálæði, samkvæmt yfirlýsingu
þeirra Sir Samuel Hoare og Mr. Sextons, á-
samt mikils meiri hluta þihgs, að nokkur gkyldi
voga að láta sig drevma það djarflega í vöku,
að lítið tjón myndi af hljótast, þótt takmarkað-
ur yrði að veralegum mun, loftflotinn brezki.
Það sýnist því mergurinn málsins, að vænta
nýs ófriðar, og þess yegna sé um að gera, að
vera við öllu búinn.
Að einhver brjálæðistegund komi fram í öllu
þessu stímabraki, er ekkert vafamál.
1 heimsstyrjöldinni síðustu, voru að verki öll
þau eyðingaröfl, er mannkynið átti vfir að
ráða- Völdin voru í örfárra manna höndum,
einskonar ‘‘innri hrings”. Þeir báru ábvrgð á
útbúnaði leiksviðsins og gáfu út fyrirskipanir
um að brytja, en komu venjulegast hvergi
nærri, þar sem hættan var mest. Það voru for-
ingjar, er að engri ákveðinni niðurstöðu gátu
komist;, foringjar, sem sváfu vært og enginn
mátti trafla, þótt óvinir væru á næstu grösum
að sprengja varnarvirkin; foringjar, sem eng-
an ruðari skilning höfðu á stríði en þann, að
brvtja niður Þjóðverja og Samherja á víxl.
í’lotamála foringjarnir voru margir hverjir af
sömu skúffu, — vildu ekkert eiga á hættunni.
Viðbúnaðurinn hafði í mörgum tilfellum til
þess leitt, að svo dýr, eða dýrxnæt hergögn voru
fyri'r hendi, að ekki þótti í mál takandi, að stofna
þeini í voða. Gilti þetta einkum og sér í lagi
um sjóflotana. Heræfingakerfið, að því er
landherinn áhrærði, var svo margbrotið, að það
fór fvrir ofan garð og neðan hjá mörgum þeim,
er foringjatitil báru.
Eins lengi og vér göngum út frá því sem
gefnu, að nýtt stríð sé í aðsigi, er sama sorgar-
sagan viss með að endurtaka sig. Það er með
hinum ímyndaða ófriði, þeim ófriði, sem ein-
hvern tíma skal háður verða í framtíðinni, að
verið er að réttlæta viðbúnaðarstefnuna, og
þess vegna á það eigi að eins að skoðast rétt-
mætt, heldur lífsnauðsynlegt, að varið sé til þess
fé og friðartíma, að auka heraflann í lofti, og
á landi og sjó, hvað sem öðru líður. Stríð verða
aldrei útilokuð með stríðum, hvað margir, sem
kunna að halda því fram. Slíku fær að eins
aukinn skilningur og bræðraþel, hrundið í fram-
kvæmd.
Aukinn vígbúnaður, hefir ávalt stríð í för
með sér, og mun svo enn verða. Mannkynið
þolir ekki mörg stríð jafn-víðtæk og það síð-
asta. Þess vegna er ekki ósanngjarnt að ætlast
til, að þjóðirnar verji kröftum sínum til ein-
hvers annars þarfara en þess, að auka á dýrð
viðbúnaðarstefnunnar á sviði hermálanna.
Hví ættu ekki Frakkar, Bretar, Þjóðverjar,
ítalir, Japanar, Rússar og Bandaríkjaménn, að
geta komið sér saman um, að fyirrbyggja það,
að hörmungarnar frá 1914—18 endurtaki sig?
Sameiginlegan grundvöll í þá átt, hlýtur að
mega finna, en á viðbúnaðarstefnunni svo
nefndu, verður hann aldrei bygður.
Það skiftir í sjálfu sér minstu máli, þó Mr.
Sexton telji afstöðu Ponsonby’s ganga brjálæði
næst. Afstaða hans gagnvart loftflotaniálun-
um brezku, er í meginatriðum rétt engu að
síður.
—Grein þessi er að mestu leyti tekin eftir
blaðinu Manitoba Free Press.
Frá Lundúnum.
Ef til vill eru þeir nokkrir meðal Vestur-íslend-
inga, sem gjarnan vilja frétta af högum okkar, og
með það í huga efni eg nú í aðra klausu, en ekki af
því,. að eg þykist svo tiltakanlega pennafær, enda
mun það sýna sig, að svo er ekki.
Fyrst af öllu vil eg votta Lögbergi þökk og heið-
ur fyrir að hafa komið reglulega í hverri viku. Það
skarar svo langt fram úr öllum öðrum Can^dapósti í
stundvísi, að það er orðið viðkvæði okkar, þegar við
erum að bollaleggja, hvort við munum fá póst “þessa
viku” — “Jú alt af þó Lögberg.” En enginn nema
sá, sem reynir, mun gera sér í grun, hvað fjarver-
andi fólk þráir að fá frétGr að heiman.
• Þegar eg skrifaði seinast, vorum við nýlega flutt
í þá íbúð, sem við erum nú í. Gat eg þess þá, að okk-
ur líkaði hún betur en sú, sem við fluttum úr. Hefi
eg ekkert aftur að taka af því, en ef til vill nokkru
við að bæta. Þessi íbúð er okkur mjög haganleg,
hvað afstöðu og umhverfi snertir, svo að óvíða vær-
um við betur sett, og þar að auki fellur okkur vel
við fólkið. Okkur reiknast svo til, að við höfuní að
einu leyti verið eins heppin að lenda hér, eins og við
vorum óheppin með fyrra plássið.
Skólans hefi eg þegar minst eins greinilega og
getan leyfði. Þó var þar gerð umbót nokkur í vetur,
þannig, að tveimur skrifstofum, sem voru inn af að-
aldyrum skólans, var breytt 1 eins konar stáss-stofu.
Að smíðinu loknu heimsótti Játvarður prinz skólann.
Hann er sem sé heiðursforseti og mun hafa átt að
vígja verkið með nærveru sinni. Ekki var eg við-
staddur þá athöfn, en heyrði mikið um það talað,
bæði á undan og á eftir. Álit mitt á skólanum er ó-
breytt frá því, sem það var, þegar eg skrifaði fyrri
pistilinn, og uni eg vistinni þar ágætlega, og því
betur, sem eg kynúist þar meira. Líka hefi eg í
seinni tíð fengið mikið meira af gefins aðgöngu-
miðum á hina og aðra hljómleika, viðsvegar um
borgina. Hefi eg stundum fengið fleiri “tickets” en
eg gat brúkað; en þessi lánsemi atvikaðist með þeim
hætti, sem nú skal greina:
Það var einn morgun, er eg kom í skólann, að
dyravörður tilkynti mér, að annar skrifstofustjórinn
vildi finna mig. Hvataði eg ferð minni inn á skrif-
stofu, dálítið forvitinn, því eg skildi ekkert í hvern
þremilinn hann gæti viljáð mér. En eg fékk fljótt
sadda forvitni mína, hafði sem sé fengið Islands-
bréf, og erindi skrifstofustjórans var að biðja mig
um frímerkin af því, og auðvitað varð eg vel við
þeim tilmælum, en hann gaf mér þá strax aðgöngu-
miða á tvo hljómleika og loforð um meira, og hefir
hann efnt það vel. En það er af mér að segja, að
fyrir utan þetta hagfæði, þótti mér 'innilega vænt
um að hitta þó þarna mann, sem hafði áhuga fyrir,
þó ekki vær nema íslenzkum frímerkjum, því oft
sárnar mér, hvað ótrúlega fólk hér er fáfrótt um ís-
land og íslendinga. ,Eg verð oft að sitja mjög á
skapsmunum mínum, til að viðhafa sæmilega hóg-
værð, þegar eg er að leiða þá hér í allan sannleik-
ann, sem þeir oftast trúa auðsjáanlega mjög l'itlu af.
Aftur á móti hefi eg engan hitt, sem ekki kann ein-
hver deili á Eskimóum, en að koma þeim í skilning
um, að íslendingar eigi ekkert skylt við þann þjóð-
flokk, finst mér óeðlilega torvelt. Þá hefi eg einnig
hitt nokkr», sem halda að ísland sé sveit einhvers
staðar í Danmörku. Sem sagt, hugmyndir Lundúna-
búa um ísland, eru svo sem álíka óljósar og hug-
myndir íslenzkrar alþýðu um nágrannastjörnu okkar
Venus, a. m. k. hreint ekki Ijósari. Til áréttingar
skal eg geta þess, að eg hefi e n g a n hitt, sem veit
h v a r ísland er, og er þó það fólk, sem eg hefi um-
gengist, meira og minna skólagengið. Þeir, sem því
eru kunnugastir, vita, að það er einhvers staðar
langt norður í fshafi, bygt af hvítum mönnum, og í
einhverju sambandi við Skandinavíu. Því nær sama
fáfræðin á sér einnig stað, hvað álit fólks hér á
Canada snertir. Hafa mér oft gramist ýmsar miður
góðgjarnar staðhæfingar um canadiska staðhætti,
því að næst íslandi þoli eg afar illa, að hallað sé á
Canada og þá, sem þar búa. Ein kona hélt þvi til-
dæmis fram, að stór partur af Canadaþjóðinni yrði
afstyrmi og vesalingar fyrir það, hvað loftslagið sé
óholt; og fleiri svipaðar getgátur hefi eg heyrt, á-
samt fáfræði, sem ekki veit, að enska er töluð í
Canada.
Eg er ekki að fjölyrða svo mjög um þetta af
þeirri ástæðu einni, að það hefir margoft meitt til-
finningar mínar, heldur af því, að þessi dauðans
vanþekking, á umhverfinu, sem mun eiga sér stað a.
m. k. hjá öllum stórveldum heimsins, er blátt áfram
svo skaðleg, að hún verðskuldar alvarlegar áminn-
ingar allra blaða. Það er aðallega tvent, sem eg sé
varhugavert'í þessu sambandi. Fyrst og fi;emst það,
að fáfræðin hefir því nær æfinlega eitthvað ilt eða
niðrandi að segja um það, sem hún þekkir ekki. Eg
hefi aldrei heyrt neinn bera því landi eða þeirri
þjóð, sem hann er fáfróður um, góða sögu, heldur
talar hann þá jafnan um eitthvað, sem er a.m.k. neð-
an við hann sjálfan og oft ilt í tilbót.
Hitt, sem eg hefi tekið eftir, er það, að allir fá-
fræðingar í þessum sökum vita meira um stórveldin
en smáþjóðirnar. T. d. finst mér þeir hér vera
langtum kunnugri i, Bandaríkjunum, en í Canada.
Þetta atriði er kannske ekki eins skaðlegt,
en ákaflega heimskulegt. Að dæma þjóðir
eftir skrokkatölu, er álíka fjarstæða, og að
dæma hveitiakur eftir ummáli eða vatn eftir því,
hvað ílátið er stórt. — En nú mun eg vera kominn
út frá efninu, og sný þ>á aftur að því, nefnilega,
einhverju, sem okkur kemur við.
Hér hefir verið einmuna tíð í allan vetur; að eins
tvisvar vottað fyrir snjófalli, og jörð alt af algræn.
Eg ætti ekki að þurfa að taka það fram, að þetta er
sá mildsti vetur, sem eg hefí lifað. “No wonder”,
segja þeir ensku og brosa í kampinn, rétt eins og
þeir hafi sjálfir búið til veðrið. O, jæja, við eigum
víst flest sammerkt í því, að gleyma stundum að
gjalda “guði hvað guðs er”, hvað sem keisaranum
líður nú, enda er betur passað að hann fái sitt og
kannske rúmlega það. En sem sagt, tíðin er betri
hér á Englandi, en eg bjóst við, og mega bæði fóst-
urlandið og föðurlandið mitt öfunda það.
ÞEIR SEM ÞURFA
LUMBER
KAUPI HANN AF
The Empire Sash& Door Co.
Limited
Office: 6th Floor Bank of Hamilton Chambers
Yard: HENRY AVE. EAST. - - WINNIPEG, MAN.
VERÐ og GŒDI ALVEG FYRIRTAK
FLYTJUM
1. APRlL, 1927
Aðalskrifstofa og afgreiðsla Pro-
vince of Manitoba Savings Office
verður 1. Apríl flutt í nýtt pláss;
það er í nýju byggingunni á norð-
austur borninu á Donald og Ellice
Ave. gagnvart Coats búðinni.
Útibúið í Norðurbœnum verður áfram að
984 Main Street
Opið 9 til 6 Laugardögum 9 til 1
PROViNCE OF MANITOBA
SAVINGS OFFICE
<‘Til að glæða sparsemi og auka velgengni almennings”
Dýrtíðina hefi eg þegar minst á.
Hún er mikil og yfirleitt virðist
mér alt viðskiftalíf hér á afar-
einkennilegu stigi, og botna eg
el kert í, hvernig það getur drasl-
ast. Dagprísar eru mjög algeng-
ir, og getur það komið ókunnugum
iila. Fengum við talsvert að
kenna á því fyrsta sprettinn, en
erum nú farin að komast upp á
lagið með að ná í sem rýmilegust
kaup, en alt af er betra að hafa
opin augun til að sjá við smávegis
jprakkaraskap. T. d. er mjólkur-
reikningur okkar, sem við borgum
vikulega, þvínær aldrei rébtur, alf
af þetta frá einni til þremur mörk-
um ofaukið. En Fríða er einstak-
lega aðgætin á öll þess konar mis-
smíði og gætti strax áð þessu, og
alt af laga þeir reikninginn um-
yrðalaust. En samhliða þessu
tíðkast hér einnig ýmisleg hugul-
semi og ærlegheit, og er það að
mörgu leyti einkennilegt og eftir-
tektavert, og stingur talsvert í
stúf við verzlunarhætti í Ameríku,
en ekki nenni eg að fara lengra út
í það að sinni. Ekki nenni eg held-
ur að fara mörgum orðum um dýr-
tiðina, þó vil eg geta þess, að
strax í desember, þegar heldur fór
að kólna í veðri, setti gasfélagið
sína vöru svo ríflega upp, að við
getum rétt með herkju treint
shillinginn yfir daginn. Þessi prís
á gasinu stafar af því, að margir
nota það til upphitúnar, og höfum
við Wyrt, að það ætti að lækka í
verði aftur með vorínu.
Þá er hér ein viðskiftastofnun,
sem eg get ekki stilt mig um að
minnast á, og það eru þvottahús-
in. Þau skara langt fram úr öll-
um öðrum viðskiftastofnunum, er
við höfum þurft að eiga við hing-
að til, í óreiðu. Hér eru ill tæki
til þvotta og þurkunar, svo að við
verðum að trúa þvottahúsunum
fyrir stærstu stykkjunum ásamt
hálslíni mínu. Höfum við þegar
reynt ein fimm, og er það skemst
af að segja, að alt af þarf að gera
margar ferðir og mikla vafninga
til að fá þvottinn aftur, það er að
cegja, það af honum, sem ekki er
þá alveg tapað. — f einni þeirri
ferð kom fyrir atvik, sem mér
þótti skringilegt. Eg var þá í
íjórða skiftið að vitja um þvott,
sem búinn var að vera týndur í
hálfa aðra viku. Var eg þá svo
heppinn að fá allan þvottinn, að
tveim krögum undanteknum, sem
aldrei hafa komið til skila. En
þegar eg ætlaði að borga reikn-
inginn, komu ný vandræði til sög-
unnar. Eg hafði ekkert smærra
en eins punds seðil, og réðu þeir
ekkert við það að skifta honum.
En í þeim svif.um kom maður inn
að spyrja um þvott, sem búinn var
að vera týndur í þrjár vikur. Ekki
hafði hann neitt upp úr ferðinni,
en með þvi að honum varð kunn-
ugt um vandræði mín, bauðst
\
hann þegar til að skifta fyrir mig
pundinu, ef eg kæmi með sér yfir
í búð sína (því hann var verzlun-
armaður). Þegar við komum út,
barst þessi óreiða þvottahússins í
tal, og var förunautur minn svo
rólegur, að eg gaf í skyn, að hann
mundi vera þolinmóður í meira en
meðallagi. Ekki vildi hann gera
mikið úr því, en sagði mér í mestu
einlægni, að þetta þvottahús væri
býsna áreiðanlegt, en þau væru
sum fremur trassafengin, bættí
hann við, og samsinti eg honum í
því, að svo mundi vera. Hánn
sagði mér þetta svo sakleysislega,
að eg get aldrei varist brosi, þeg-
ar mér dettur það í hug.
Eg drap á það síðast þegar eg
skrifaði, að margir hefði komið
mér talvert ólíkt fyrir sjónir, því
sem eg hefði heyrt. Eitt af þessu
er fólkið. Einhvern veginn hafði
eg fengið þá hugmynd, að Eng-
lendingar heima fyrir væru mjög
“fínir” með sig og ekki lausir við
tepruskap. Þetta hefir mér reynst
alveg gagnstætt. Mér virðist
fólkið hér meira blátt áfram, en í
Canada. Menn, sem ganga hér
með “Sir” titil, bera það engan
veginn utan á sér, og svo kallað
pjatt, hefi eg alls ekki orð-
ið var við hér. Framkoma
fólksins yfirleitt er einhvern veg-
inn aðlaðandi og hefir sérstök á-
hrif á mann, sem eg get ekki bet-
ur lýst með öðru móti en því, að
sá sem er hér öllum ókupnugur,
eins og við vorum, finnur ekkert
til ókunnugleikans, sem eðlilegt
væri. Mér finst eg alls ekki vera
ókunnugur í London, og get þó
varla sagt, að eg þekki nokkum
mann. Eg get eiginlega ekki gert
mér fulla grein fyrir hvað það er,
sem veldur þessum áhrifum, en ef
til vill er það þessi smávegis hug-
ulsemi, sem eg hefi lítillega drep-
ið á hér að framan og er ekki fær
um að lýsa, en sem mér finst aðal-
lega einkenna þessa borg frá t. d.
Winnipeg, og yfirleitt öllum
stöðvum, fipm eg hefi dvalið á.
Heldur virðist mér fólk hér
ganga fátæklega til fara, og í hví-
vetna er hér viðhöfð meiri nýtni,
en tíðkast í Canada. Finst manni
stundum nóg um hirðusemina,
enda mun hún ekki vera sprottin
af fátækt eingöngu, heldur með-
fram af þjóðarvenju. En það er
falleg og virðingarverð venja,
8em Ameríkufóik hefði gott af að
íhuga, og enginn ætti að hneyksl-
ast á.
Heimili okkar er rétt við hlið-
ina á Olympia sýningarhöllinni
stóru. Höfum við litið þar inn,
og finst okkur mikið til um sjálfa
bygginguna, og eins hitt, hvað
öllu er þar smekklega fyrir komið.
Kennir hér talsvert listrænu,
bæði í byggingarlagi og ýmsu þar-
að lútandi, og gætir þess engu
síður að innan en utan.