Lögberg - 24.03.1927, Qupperneq 6

Bls. «
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 24. MARZ 1927.
Silfurlax-torfurnar.
Eftir REX BEACIl.
Áður en þeir gátu áttað sig á hinum ægilegu
veðramerkjum, þá skall blindhríðin á þá, sem
gusaðist í gegn um skarðið, þar sem þeir voru,
með sívaxandi afli.
Hið voðalega afl norðanveðursins hafði alt
í einu slitið öll hönd af sér, og í loftinu söng og
brakaði, — það var þriðja íbúð Dantés í helvrti.
sem þeir voru nú staddir í, hljómbrigði Cerber-
usar þreföhl og angistaróp glataðra sálna vein-
uðu í veðrinu. Veðrið var á eftir þeim, og blés
hárinu á hundunum fram, svo að það fyltist
með smáum snjókornum og Iamdi þau svo fast
inn að skinni þeirra, að þeir kveinkuðu sér og
linuðu á ferðinni, unz þeir að síðustu stað-
næmdust og skriðu í skjól við sleð^nn.
Andlit ferðamannanna, sem höfðu verið
rök, þornftðu, og föt þeirrá, sem einnig voru
rök, .stokkfrusu, og blóðrás þeirra, sem hafði
verið ör, varð sljórri. Fraser hrópaði eitthvað,
en skrjáfið í fötum Emersons drekti hljóðinu,
og án l>ess að athuga hvað það var, sem hann
vildi segja, hljóp hann meðfram sleðanum til að
losa hundana frá honum, en Balt og leiðsögu-
œaðurinn fóru að íosa um á sleðanum, og börð-
ust kápulöf þeirra í veðrinu eins og óstrengt
segl á skipi. Þegar þeir leystu síðasta hnútinn,
reif vindurinn af þeim hornið á strigadúknum,
sem þeir höfðu yfir sleðanum, og með honum á-
]>reiðu, sem undir honum var og ytndíáninn átti.
Eigandi ábreiðunnar reyudi t.il að ná í hana, en
veðrið gaf henni vængi, svo að hún barst með
því í ótal bugðum og hlykkjum, slóst niður á
snjóinn aftur, flattist út, hófst að nýju á loft og
hvarf ofan fyrir hæðina. Aðrir munir, sem
lausir voru ofan á sleðanum, svo sem pottar,
pönnur og fleira, fór sömu leiðina, eða ultu eins
og sköpparakringlur eftir snjónum, upp eina
hæðina og ofan hina, unz þeir Kurfu með öllu.
óhugsandi var að horfa í veðrið, því það var
griirflnaía en eldsog, sem leikur um brunasár.
Allan morguninn hafði jafnvægi lofsins ver-
ið hjð ákjósanlegasta, en einhvbr loftþrýsting-
ur úti á höfum hafði þrýst því úr jafnvæginu,
svo vindurinn þeyttist þarna gegn um skarðið
með heljar afli, líkt og vatnsflóð, er sprengir af
sér vatnskvar og ryðst svo fram.
Ctsýnið breyttist alt; landið umhverfis þá
breyttist sökum hinnar snöggu veðurbreyting-
ar, er gerði sjóndeildarhringinn æ minni og tor-
kennilegri. Þó snjókoman væri enn lítil, þá
vissu ferðamennirnir að hún mundi aukast
bráðlega og að þeir yrðu að brjótast í gegnum *
moldveðursmyrkur og' öll landmörk verða þeim
hulin. x
Balt kom fast upp að Emerson, og hróp-
aði í eyra honum: “Hvað eigum við að gjöra,
• láta fyrirberast hér í fönn, eða halda áfram?”
“Hvað er langt héðan og þangað, sem skóg-
urinn byrjar hinum megin við hálsinn ?”
“Tólf eða fimtán mílur,” svaraði Balt.
“Við skulum halda áfram lausir,” svaraði
Emerson. “Vistir ökkar’ eru nálega þrotnar,
hvort sem er, og þetta veður getur staðið í
* fleiri daga.” x
Það var jiýðingarlaust að reyna að ná í föt
þau, er þeir höfðu með sér og á sleðanum voru,
svo þeir skildu við dót sitt, þar sem það var
komið og létu veðrið bera sig áfram; þéír reiddu
sig á ratvíssu sína með að hakla í rétta átt og
héldu allir hópinn; yfir .hundana var þegar
fent, og ekki að tala um að hrej*fa þá. Eftir að
þeir voru komnir steilísnar frá sleðanum, var
ekki viðlit að snúa til baka, og þótt þeir ættu
undan veðrinu að sækja, sóttist ferðin seint, því
torfærur voru á veginum, sem þeir urðu að
komast fram hjá. Þeir fóru yfir brattar fannir,
sem lausamjöllin var rifin af, og þeir höfðu
enga fótfestu á og þurftu þeir þá að skríða á
höndum op( fótum 'og kalla hver til annars, svo
þeir aðskildust ekki. Kuldinn gerði þá tilfinn-x
arsljóva, bylurinn byrgði útsýnið og harðviðrið
gjörði þeim erfitt um andardrátt. Stundum
mistu þeir fótanna og runnu'þá eftir harðfenn
inu og urðu að skríða til baka, því þeir þorðu
ekki að breyta stefnu sinni. Á einum stað fóru
þeir eftir fjallrana, sem lá upp í þverhnípt
hamrabelti fyrir ofan þá. Upp þann vegg
klifrðu þeir eða skriðu, og vorú fingurgómam-
ir komnir í gegn um vetlingana, er þeir komust
upp. Engin föt þoldu til lengdar meðferð þá,
sem þessir menn búðu sínum, enda rifnuðu hnén s
á buxunum þeirra og vetlingarnir jíf höndunum,
en þeir fundu þess lítinn mun, því svo voru þeir
orðnir dofnir, enda vanst þeim engin tími til að
hugsa um slíkt, og bráðl'ega fór blóðstorka að
sjást í förum þeirra. •
Allir þessir menn voru volkinu vanir, og
vitandi um hættuna, sem við þeim blasti, þá
hertu þeir sig sem mest þeir máttu, en kvalir
alvarlegar urðu þeir að líða, ekki sízt af þorsta,
og í svoleiðis kringustæðum þpeytast menn
fijótt.
Mikið hefir verið rætt og ritað um þraut-
seigju Indíánanna, en samt er það r<>ynsla, að
Indíánar eru ekki eins úthaldsgóðir og hvítir
menn, sem stafar ef til vili meira frá skorti
viljakrafts, en skorti á hæfilegum klæðum, eða
skorti á hæfilegri fæðu, svo það kom þeim fé-
lögum ekki á óvart, þegar áliðið var dags, að
Indíáninn fór að sýna á- sér þreytumerki. Hann
stanzaði oftar en hann hafói gjört, og þeir
þurftu að beita hörku til að koma houm á stað
aftur. Svo fór harin að detta, og komst orðið
naumast á fætur aftur, en hinir reiddu sig á
leiðsögn hans.
Þegar dimma fór, brutust þeir enn áfram og
hjálpuðu honum eftir megni. Að síðustu gaf
hann upp leiðsögnina með öllu og tók þá Balt,
sem einu sinni áður hafði farið þessa leið, við
henni, en hinir drógu Indíánann áfram.
Einu sinni bað hann þá að skilja sig eftir,
og vildu þeir Fraser og Balt gera það, en Em-
erson aftók það.
“Hann deyr hvort sem er,” sagði Balt.
“Hann er sama sem dauður, og það geta
verið tíu mílur þangað til við náum til skógar-
ins hinu megin,” bætti Fraser við.
“Eg fékk hann til að fara, og eg ætla að sjá
um, að hann komist alla leið,” mælti Emerson
ákveðinn7 Svo þeir héldu áfram með byrði sína
sem bezt þeir gátu.
Þegar bezt gekk, vanst þeim seint á, en nú
hreyfðust þeir að eins, því auk farartálmans
var komið fram á nótt, og vissu þeir ekki, nær
sinn síðasti mundi koma. í myrkrinu stigu
þeir fram af brún og ultu ofan í gjá eða gil, sem
þeir urðu að skríða upp úr aftur. Þegar þeir
féllu þar ofan í, urðu þeir að sleppa Indíánanum
•og valt hann einá og snjóköggull ofan í gilbotn.
En þessar og slíkar ófarir hjálpuðu til að lialda
líftórunni í honum, því í hvert sinn, sem stans-
að var, voru félagar hans að nudda hann og
reyna að örfa blóðrásina, þó þeir vissu, að til-
raunir þeirra myndu reynast árangurslausar,
og hefðu komið að betra haldi á þeim sjálfum.
Fxaser, sem aldrei var mikill fyrir sér, gafst
og upp og virtist sem það mundi ofraun fyrir
þá Balt og Emerson, að sjá þeim báðum far-
borða. En Balt var fílhraustur og ákafinn bar
Emerson hálfa leið.
Það dró stöðugt af Indíánanum, og Fraser,
sem báða var farið að kala, en Emerson reyndi
alt, sem hann gat, að telja í þá kjarkinn, þó-
sjálfur fyndi hann, að kraftar sínir væru reynd-
ir til þrautar og nú í fyáta sinn fann hann tif
þess, að Fraser hofði ávalt verið byrði á hönd-
' um sér.
Ekkert vissu þeir hvað tímanum leið, né
heldur hvert þeir stefndu; þeir bara brutust á-
fram í þeirri von, að þeir kæmust yfir fjallgarð-
inn og fyndu skjól hinu megin.
Bylurính og veðrið æddi með sama óhemju-
afli, þegar alt í einu þeir koma að öðru hamra-
belti, og hinu megin við það snarhallaði ofan í
móti. Án þess að hugsa nókkuð um hvað við
tæki, hentu þeir sér fram af brúninni. Þeir
ultu fremur en gengu ofan brekkuna, yfir víðir-
runna, sem stungu þá, unz þeir staðnæmdust.
Áfram héldu þeir nú vonbetri en áður yfir enn
eina hæð, ofan í aðra dæld, og þar komust þeir
inn í greniviðarskóg, er skýldi þeim fyrir veðr-
inu, er þeir heyrðu að éins til í limi trjánna.
Það tók þá Emerson og Bált þvínær klukku-
tíma að kveikja upp eld, því erfitt var að finna
uppkveikju í náttmyrkrinu, og í viðbót við þann
erfiðleika bættist, að þeir Emerson og Balt
voru nálega að þrotum komnir af þreytu, en
Indíáninn og Fraser lágu á meðan í snjónum,.
eins og líflausar þústur.
Cherry hafði fengið Emerson flösku af víni
áður en hann fór á stað. Hann tók hana nú
og helti góðum sopa ofan í Fraser og Indíán-
ann, en áður hafði hann ek'ki þorað það, á með-
an að þeir voru á bersvæði. SVo fór hann að
bræða snjó í tinbolla, sem Balt hafði tekið með
sér# og lét þá drekka góðan skamt af heitu vatni,
Fraser fór aðiiressast smátt og smátt, en Indí-
áninn var of langt leiddur, svo hann dó rétt fvr-
ir dagrenning næsta morguns.
'Alla nóttina voru þeir á gangi og leiddu
Fraser á milli sín, hristu hann og núðu, þó
svefninn og þreytan sæktu hart að þeim, en
þeim var það ljóst, að ef þeir hefðu sofnað við
yl þann, sem þeir gátu notið frá eldinum^ þá
hefði það orðib þeirra síðasti svefn._
Þegar bjart varíorðið, reyndu þeir að reyra
lík Indíánans í toppinn á einu trénu, en gátu
það ekki, svo þeir urðu að skilja það efíir í
snjónum, úlfum og öðrum rándýrum skógarins
að bráð. Svo héldu þeir áfram þrír niður eftir
dalnum í áttina til þorpsins. Það var orðið
framorðið dags, þegar þeir að síðustu komust
til Katmai, og stauluðust heim að verzlunar-
búð, sem bvgð hafði verið úr bjálkum, en var
nú orðin úr sér gengin og fúin. Yfir þakið lágu
tvær keðjnr og voru^festar niður sitt hvoru
megin með staurum, er reknir voru niður í
jörðina. Búlduleitur maður, sem þessa verzlun
átti og var blendingur af Indíána og Rússa, tók
á móti ferðamönnunum og sá um nauðsynleg-
ustu þarfir þeirra. Sendi hann síðan menn eft-
ir Indíánanum, sem ferðamennirnir höfðu orð-
ið að skilja eftir.
Emerson var þakklátur fyrir það, að fyrsta
áfanganum af ferð hans var lokið. Undir eins
og hann gat, spurði hann eftir ferðum póst-
skipsins.
“Það kom hér fyrir þremur dögum á vestur-
leið,” SVaraði kaupmaðurinn. .
“Er það svo? Kemur það til baka eftir svo
sem viku?” spurði Emerson.
“Nei,” svaraði kaupmaður, “það kemur hér
ekki í bakaleiðinni.”
“Hvað segirðu?” spurði Emerson, og hon-
um fanst sér sortna fyrir augum.
“Nei, það kemur ekki hér fvr en í næsta
mánuði; og ef þá verður vont í sjoinn, fer það
alla leið vestur fyrst og kemur svo í bakaleið-
inni.”
“Hvað verður langt þangað til?”
“Máske sjö eða átta vikur.”
Emerson studdi sig við búðatborðið. Svo
biðin við skarðið hafði eyðilagt hann! örlögin í
gerfi vetraVins höfðu orðið til^ess að gjöra á-
form hans a engu í þetta sinn! 1 stað þess að
sleppa við óhöppin, sem vofað höfðu yfir hon-
um síðustu þrjú árin, þá höfðu þau að eins
magnast. Honum hafði að eins verið sýnd
veiði, en ekki gefin. og þ'essi síðustu vonbrigði
höfðu aS eins fært hann lengra út í vonleysið.
Hann hafÖi að vísu treyst á tæpasta vaðið, en
tíminn var þó nægur, ef lukkan hefði veriÖ með
honum, en mánaðarbiðin var sýnileg eyðilegg-
ing a áformi hans. Hann sneri sér að félögum
sínum með vonleysissvip á andlitinu. Fraser
lá í máttleysismóki, en Balt hafði sofnað í stóln-
um, er hann hafði sezt á við ofninn.
Emerson steinþagði um tíma, en búðarhald-
arinn gaut til hans augum við og við. Svo fór
hann með hendina ofan í brjóstvasa á treyju
sinni, og tók þaðan bögglað blaÖ ur tímariti.
Hann hélt á því í hendinni um stund án þess að
líta á það. Böglaði því svo saman í hendi sér
og henti því síðan í eldinn.
Hann varp öndinni mæðulega, sneri sér að
búðarhaldaranum með vonleysissvip á veður-
barna andlitinu og mælti: “Útvegaðu okkur
rúm. Mig langar til að sofa.”
VlT. KAPITULI.
Af umhyggjusemi við félaga sína. þá sagði
Emerson þeim ekki frá fréttunum fyr en dag-
inn «ftir; auk þdss var hann sokkinn ofan í
hinar ömurlegu hugsanir sínar og hafði hvorki
sinnu á því né öðru.
Emerson hafði fylgt Rússanum til svefn-
rúms síns, og þar fleygði hann sér niður í öllum
fötunum, og sama gjörðu ihinir félagar hans.
En hann var of þreyttur til aÖ geta sofnað.
Taugar hans titruðu og skap lians var æst, svo
það tók hann langanHíma að komast til róleg-
heita, svo að hann gæti glyemt sér í ömium
svefnsins, og jafnvel þá svifu biksvört oláns-
skýin yfir thonum. Aftur og aftur bar ímynd-
unaraflið hann út í ofsa-veðrið, sem hann átti
við að stríða þrjátíu og sex klukkustundirnar síð-
ustu, og ófarirnar stóðu uppmálaðar fyrir hug-
skotsjónum hans., Það var reyndar engin ný
útsjón fyrir honum, en þær höfðu aldrei vei’ið
honum eins ægilegar og þær voru nú. Hann var
of þreyttur til að brjótast um. Kraftar hans
voru þrotnir og hugsanir hans komu og fóru
stjómlausar eins og stýrislaust skip úti á regin
hafi. Þannig lá hann og starði vonlausum aug-
um út í myrkrið, máttlaus og hjálparlaus.
Hlutskifti Frasers var að engu betra. Hann
gat hvorki notið svefns né hvíldar, en stundi
undir þunga sársaukans. Búðadialdarinn varð
að vaka yfir honum og hagræða, sem honum
fórst vel og lipurlega. Hann varð ýmist að
færa honum drykkjarvatn, eða bera á og baða
hina frosnu limi hans.
Balt var sá eini, sem gat notið svefns og
hvíldar, og svaf hann því þungt og vært. Um-
hugsunin um lijá liðna hættu, eða komandi tíð,
haifði engin áhrif á hann. Líkaminn var það
eina, sem hann hugsaði um,' en hann var sterk-
ur og heilbrigður, og hafði hann því enga hug-
mynd um sálarangist þá, sem félagar hans
urðu að líða.
Að síðustu, eftir að Emerson var búinn að
jafna sig nokkuð,sofnaði hann og vaknaði ekki
fyr en komið var fram á dag daginn eftir, og
var hann þá bæði stirður og sár. Þegar hann
áttaði sig, varð hann þess vís, að félagar hans
voru komnir á fætur og höfðu matast. Á Balt
sá ekkert eftir alt hnjaskið, en Fraser var í
reifum og sárum, en þó málhress vel. Fyrsta
spurning Emersons var unf lík Indíánans.
“Þeir komu með hann í morgun,” svaraði
Balt. “Þeir létu hann í kirkjuna, og hann
verður jarðaður þegar presturinn kemur í
næsta mánuði.”
“Hann var bezti drengur,” tók Fraser fram
í. “Mér þykir samt vænt um, að eg er ekki í
sporum hans. Ef að þið hefðuð ekki reynst
mér eins og þið gerðuð, já, — þá hefði — eg
komist í bræÖrafélag við hann í kirkjuhátíð-
inni.”
“Hvernig er kalið?” spurði Emerson um
leið og hann settist með erfiðleikum á stól.
“Og eg er ágætur, nema fingumir á annari
hendinni,” og hann rétti hana upp reifaða.
“Samt held eg, að eg missi ekki finguma.”
“Hafið þið ifrétt um póstskipið?” spurði
Emerson.
“Nei,” svöruðu hinir.
“Við höfum mist það.”
“Hvað áttu við?” spurði Balt ákafur..
“Eg á við, að veðrið tafði nógu lengi fyrir
okkur til að eyðileggja alt. ”
“Ilvernig — þá? — vjð skulum bíða þangað
til það kemur aftur,” sagði Balt.
Emerson hristi höfðið. “Það kemur ef til
vill ekki aftur ifyr en eftir einar átta vikur. Nei,
það er alt búið?”
Balt var eins og ístöðulaus-drengur og grét,
en reyndi þó að finna einhver ráð fram úr þess-
um vandræðum. “Við skulum hætta við þetta
þangað til að ári. Við ^kulum hafa tímann
fyrir okkur, og byrja eftir ár. ”
“Nei,” svaraði Emerson og hristi höfuðið
raunalega. “Ef eg get ekki framkvæmt þetta
nú strax, þá get eg það aldrei. Tækifærið er úti
og eg er fallinn iflatur. Allar fyrirætlanir okk-
ar eru að engu orðnar. Það er bezt fyrir þig,
að fara aftur til Kjalvíkur, Balt. ”
Við þess^ athugun Emesons, varð Balt afar-
æstur, því honum fanst að hefndartækifæri vera
að sleppa úr greipum sér. Hann blótaði hræði-
lega, barÖi saman hnefunum og gerðist svo ó-
ifrýnn, að Fraser varð' óttasleginn og hrópaði:
“HeyrÖu, þú þarna! Hættu þessum látum,
þú ætlar þó aldrei að ganga af vitinu?”
En Balt lét sér ekki segjast, heldur lét blót-
rokurnar dynja, og þegar búðarhaldarinn, sem
út hafði gengið, kom inn, varð hann alveg hissa
óg fór að signa sig. Þegar Balt sá búÖarmann-
inn, sneri hann sér að honum, og lét heift sína
ganga yfir hann. “Hvar í helv. er póstskipið?”
“Einhvers staðar hér fyrir vestan.”
“Það er póstskipið. Er það ekkí? Ef svo
er, stanjíar það þá ekki hérna í bakaleiðinni?
Svaraðu mér!”
Búðarmaðurinn ypti öxlum. “Það verkur
að koma við í Uyak Bay á austurleiÖ.”
Emerson leit snögglega upp. “Hvar er
Uyak Bay?”
“Úti á Kodiak eyju,” svaraði Balt og sneri
sér aftur að búÖarmanninum.
“Hvaða réttlæti er í því af skipafélaginu, að
láta skip ekki koma hér við, en í þess stað senda
það til þessarar eyjar, þar sem ekkert er nema
PANTIÐ OTSÆÐI NO ÞEGAR í DAG
89c
■OrSŒÐIS HAFKAR'
Pokar som taka 3 bus. 20c að auld.
/tUSHF.I/H) OG pAR VFIR, FRA ÖLFUM McKE.'VZDE BÚf)UM.
K2# Banner K30 Victory K50 Leader K40 Gartcn 22 K60 Alsas
SendiS Píxní<>nir yBar 1 diag. Vér sendum vöruna þegar þér 6ski8.
þessir hafrar eru vald'ir fitsæSishafrar með eftirliti -stjórnariinnar. No.
1 eSa góS tegund af No. 2. VerSiS miSaS viS þaS aS tekin séu 30
bushei eSa meiira.
SKRIFI9 FFTIR SÉRSTÖKU VERRI A JARX-
BRAUTAR VAGNHI.ÖSSUM.
VERÐ Á ÖÞRU ÚTSŒÐI
Braintdon iMoose Jaw Saskatoon Edmonton
WHEAT:-—
Garnet, certified .........$3.00 birfi
Fancy
Garnet, cert.,
•Marquis No. 1 ..........
Marquis, Reg. 2nd Gen.
Mindum Dilfum No. 1
OATS:—
Banner No. 1 ............
Victory No. 1 ...........
Sweet Clorer No. 1 ...
.. 3.25 “
.. 2.10 “
2.50 ‘‘
. 2.60 “
. 1.15 ‘‘
.. 1.15 “
...13.75 cwt.
$3.00 bíifi.
3.25 “
2.10 “
2^0 “
2.60 “
1.15 “
1.15 "
13.75 cwtf.
Ol’
$3i 10 bus.
3.50 “
2.25 “
2.60 “
2.70 “
1.20 “
1.20 “
14.25 cwt.
Calg'ary
$3.15 bus.
3.40 “
2.30 “
2.60 “
2.85 “
1.15 “
1.15 “
14.75 cwt.
Pokar Þar_a5 auki fyrir 20c hver. VerSiS miSaS viS
10 bus. eSa meira. 5c. meira fyrir bus. ef mínna er
tek'iS. Alllar aSra.r tegundir aS finna I verSskránni
88 BI/S. verðskra gefixs.
HafliS eint. af henni iheima 'hjá yður, Kiostar ekk-
ent en er þeiss virSi aS haifa hana. BiSjiS um eint.
Vér sen-dum þaS frltt.
A. E. McKENZIE CO., Limited
BR VXDOX, MOOSE JAW, SASKATOOX, EDMOXTOX, OALGARY
ScndiS pantanir yðar til þcss bæjar sem næstur er.
CUCUMBER
555—T ■lARBY
RUSSIAX
Lltiail ávöxtur
sem vex fijótt.
Ætti aS vera I
hverjum garCi.
55 0—IjOX G
GREEX
Bezta tegund
af stærri Cu-
‘Oombers 8—12
þml. dökkibl&tt.
VerS hver teg.:
pk. lOc oz. 25c
%pd. 75c, %Pd.
$1.2(5. Pðstgjald
borga^.
mannlaus niðursuðuhús? Það er engin lifandi
mannssál í Kyak. Félagið er víst að þjóna lund
sinni. Það á hvort sem er alt héraðið, oíí fer
sínu fram. ”
Ekki á eg skipið,” svaraði búðarmaður-
inn. “Þú hefðirátt að geta komist hingað
þremur dögum fyr. ”
“Guð minn góður, að við skyldum bíðá í
þrjá daga við skarðið,” sagði Emerson. “ Veðr-
ið hefði ekki getað verið verra fyrsta daginn, en
það var þann síðasta.”
Balt fann, að í þessum orðum Emersons lá
avítun. Plann sneri sér að Emerson, en þegar
hann sá framan í hann, lagði hann haft á tungu ■
sína, greip húfu sína og þaut út.
, “Hve nær á skipið að koma til Uyak?”
spurði Emerson.
“Einhvern tíma í þessari viku,” svaraði
búðarmaðurinn.
“Hvað er langt þangað héðan?” spurði Em-
erson.
, er nú ekki svo langt — eitthvað fim-
tíu mílur. ” Svo áttaði búÖarmaðurinn sig, þeg-
ar Ilann sá svipbrigðin á andliti Emersons. og
iflý^ti sér að bæta við: “Þú kemst þangað ekkif
Það er að fara þvert yfir fjörðinn — Shelikoff-
f jörðinn. ”
“Því þá ekki það? Við getum leigt okkur
bát og—”
“Eg á engan seglbát. Eg tapaði mínum í
fyrra við kópaveiðar, ” sagði búðarmaðurinn.
“Við getum leigt okkur einhvern smábát.
Heldurðu það ekki, og fengið svo Indíána okk-
ur til hjálpar?”
“Hér er ekkert til nema skinn-bátar ‘kyaks’
og ‘betarkas’, og þú getur ekki, hvort sem er,
komist yfir fjörðinn á þessum tíma árs. Það
er of vindasamt, það eru þeir mestu ósjóar á
firÖinum, sem nokkurs staðar er að finna með
fram vesturströnd landsins. Nei, þú verður að
bíða.”
Emerson lét fallast niður á stól og horfði
vandræðalega í eldinn.
“Það er betra fyrir ykkur, að fá ykkur ár-
bita,” mælti búðarmaðurinn.
Emerson hristi höfuðið, og eftir að búðar-
maðurinn var búinn að gjóta hornauga til
þeirra félaga, fór hann út frá þeim til verka
sinna.
“Eg hefi heyrt talað um Shelikoff-fjörð-
inn,” sagði Fraser, þegar búðarmaðurinn var
farinn. “Eg varð einu sinni samferða manni, •
sem var við bjarndýraveiÖar, á Kodiak, og
hann sagði, að sjógangnrinn þar væri oft ægi- /
legur á vetrum.”
Þegar Emerson gegndi honum engu, þá leit
Fraser til hans með raunalegu augnaráði og
hætti við: “Það er engum efa bundið, að þú
hefir tapað, félagi, en það er ekki óhugsandi,
að iir því rakni enn ])á! ’ ’
En þegar Emerson gaf sig ekki heldur að
þeim ummælum, hélt hann áfram: “Svo þú ert
orðinn utan við þig aftur? Og, jæja—” svo fór
hann að lesa upp hátt, eins og hann var oft
vanur að gjöra, þegar eitthvað bjátaði á, því að
honum fanst, að mest mundi bera á sér á þann
hátt.
“ Já, eg er utan við mig,” mælti Emerson,
sem alt af haifði nautn af að heyra hljóm hinn-
ar ensku tungu. “Eg er sannarlega niðurbrot-
inn, sem stendur. Yiltu ekki tala við mig? Mér
finst altaf hugfró í að tala við vini mína.”
“Með ánægju,” svaraði Fraser. “Eg er ekki
margorður maður, og hugsanir mínar em gull.
Eg skal strá þeim út og svo getur þú valið úr.
Núnú, þessar laxveiðar eru ekki eins glæsileg-
ar og menn halda. Það er óviðfeldin atvinna,
hvernig sem á hana er litið, og þessir veiði-
menn eru leiðinda seggir, og það munu allir,
sem þekkja bá, segja. Eg víldi heldur sjá, að
þú tækir aö"* þér atvinnu, sem ekki væri eins
mikill óþefur að, t. d. að selja sápu, sem er vel
lyktandi. Eg þekti mann, sem Dyea'hét, er
græddi fé á því. Hvernig lízt þér á það?”
“Myrkrið er ægilegt úti í kvöld,” sagði Eim
erson. “Eg er hrædur um, að einhver hætta sé
á ferðum.”
“En hvað er um ifegurðar-liljuna fyrir hand-
an—”
Emerson skifti sér ekkert af þessu tali. Hann
stóð á fætur og eitthvert hulið afl knúði hann til
að fara með Balt út í náttmyrkrið og kuldann.
Iíann gekk ofan að sjónum, þangað sem bátarn-
ir, er íbúar Katmai áttu, vom og skoðaði þá
nákvæmlega. Fimtán mínútum síðar var hann
aftur kominn á fund Balts og mælti fullur á-
kafa: “Eg er búinn að ráða fram úr van<f-
ræðunum. Við skulum ná póstskipinu eftir alt. ”