Lögberg - 31.03.1927, Qupperneq 1

40 ARGANGUR
I
WINNIPEG, MAN., FIMTUDAGINN 31. MARZ 1927
'I!
NÚMER 13
Helztu heims-fréttir
Canada.
Ellistyrkslögin hafa nú verið
samþykt af báðum deildum sam-
bandsþingsins. Senatorarnir hafa
ekki verið eins harðir á móti
,þessum lögum nú eins og þeir
voru í fyrra. Þó greiddu einir
14 af þeim atkvæði gegn frum-
varpinu við aðra umræðu, en 61
greiddu atkvæði með því. Vant-
ar nú ekki annað en staðfestingu
landstjórans, sem vafalaust kem-
ur á sínum tíma. En ekki koma
lögin til framkvæmda fyr en fylk-
in hvert um sig færa sér þau í
nyt, því lögin gera ráð fyrir, að
sambandsstjórnin leggi fram
helminginn af því, sem til þess
gengur að styrkja gamla fólkið,
en\ fylkin hvert um sig leggi
fram hinn helminginn handa sínu
eigin fólki. En þessi lög skuld-
binda ekki fylkin til að gera
þetta, eða færa sér í nyt þessi
ellistyrks lög, frekar en þau
sjálf vilja.
Aðal efni laga þessara er það,
að sá maður, eða kona, sem er
fullra 70 ára, er brezkur þegn og
hefir átt heima í landinu síðast-
liðin tu,ttugu árin og hefir minni
árstekjur heldur en $365, getur
orðið styrksins aðnjótandi. Há-
mark ellistyrksins er $240 á ári,
eða $20 á mánuði, en verður þeim
mun minni, sem gamalmennið hef-
ir meiri tekjur, og engan, ef tekj-
urnar eru svo miklar, að þær
nemi dollar á dag.
Ekki er ljóst, hvað stjórnin I
Manitoba gerir í þessu máli, en
Mrs. R. A. Rogers flytur málið
inn á þingið, eins fljótt og tæki-
; færi er til.
* * * '
Innflutningur fólks til Canada
hefir verið miklu meiri seinni-
partinn í vetur, heldur en í mörg
undanfarin ár, eða síðan fyrir
stríðið, þótt hann að visu væri
orðinn allmikill árið sem leið.
Koma nú innflytjendur frá Norð-
urálfunni til Winnipeg í hundr-
aða og. jafnvel þúsunda tali í
hverri viku, og dreifist svo,út um
alt Vesturlandið. Hafa þegar
komið nokkur hundruð frá Norð-
urlöndum, og er sagt, að von sé
á mörgu fólki þaðan, síðar í vor,
sérstaklega frá Svíþjóð. Eins og
vonlegt er, kemur meiri hluti
fólksins frá Bretlandi og írlandi,
en einnig kemur æði margt fólk
frá flestum hinum Evrópulönd-
unum.
* * *
Það er búist við, að mikið verði
gert að byggingum í Winnipeg á
þessu ári. Byggingaleyfin, síðan
með ársbyrjun, nema nú um
$600,000; ýms félög og einstakir
menn gera ráð fyrir, að byggja
allmörg íbúðarstórhýsi (apart-
mentsjí sumar og fjölda af íbúð-
arhúsum. Gera byggingamenn
ráð fyrir mikilli vinnu i sumar,
engu minni en í fyrra sumar og
ef til vill meiri. Gera því þeir
menn, sem að byggingum vinna,
sér von um arðsamt sumar.
* * *
Það er búist við, að fylkiskosn-
ingarnar í Manitoba fari frajm, hinn
22. júní og mun það þó enn ekki
vera fastákveðið. Hafa stjórn-
málaflokkarnir nú þegar útnefnt
allmörg þingmannaefni. Eftir
kosningarnar, sem fram fóru ár-
ið 1922, var flokkaskifting í þing-
inu þannig, að í stjórnarflokkn-
um (bændaflokknum) voru 28,
liberalar 7, conservativar 6, verka-
menn 4 og 8, sem töldu sig engum
flokki tilheyra. Tveir menn hafa
lagt niður þingmensku á þessum
árum, þeir F. J. Dixon og Joseph
Eernier. Talið er víst, að R. W.
Craig, dómsmála ráðherra, hætti
nú við stjóijnmál, og eru ýmsar
getur um það, hver muni verða
eftirmaður hans, og eru ýmsir
nefndir, svo sem W. R. Cotting
ham, W. J. Major og Harry Black
frá Morden.
* * *
Miss Agnes Machar, sem var
alkunn í Canada sem rithöfundur,
■dó í Kingston, Ont., fyrir skömmu
ng 'hefir hún látið eftir sig eign-
ir, sem nema $50,000. í erfðaskrá
s:nm hefir hún gefið $3,000 til
að koma á fót heimili í Kingston
fyrir konur, sem ekki eru færar
um að vinna fyrir sér og eiga ekki
eignir sér til framfærslu.
Bandaríkin.
Sjálfsmorð hafa verið tíðari með-
al háskólapilta i Bandaríkjunum á
Jieim mánuöum, sem liðnir eru af
þessu ári heldur en nokkru sinni
fyr. Hinn 21. marz voru þau orðin
36. Þetta þykir ískyggilegt sem
von er til og hafa ýmsir merkir
menn og konur reynt að gera sér
grein fyrir því, hvað það í raun
og veru sé, sem þá óheilla öldu hef-
ir vakið er þessu veldur. Halda
sumir því fram að þetta komi til af
því að sambandiö milli hinnar eldri
og yngri kynslóðar, foreldra og
barna, sé nú miklu veikara heldur
en áöur hafi verið. Aðrir segja að
orsökin sé þaS los og stefnuleysi
sem komist hafi á hugshunarhátt
fólksins þegar á stríðinu stóð og
fyrstu árin eftir að friður var sam-
inn. Enn aðrir segja að orsökin sé
vanræksla foreldranna aS innræta
börnum sínum sannan kristindórrt,
meöan þau eru en í heimahúsum.
Ýmsar fleiri ástæður eru nefndar,
en líklega fer hér eins og oftar, að
erfitt gengur að finna hina réttu
orsök þessarar meinsemdar, enda
eru þær ef til vill margar.
* * #
Forsetinn hefir tilkynt, að í sum-
ar líklega í júní mánuöi komi full-
trúar frá Bretlandi, Japan og
Bandgrikjunum saman i Geneva á
Svisslandi til aö ræða um takmörk
un herflotanna. Segist forsetinn von
ast til að Frakkar og ítalir muni
að einhverju leyti taka þátt í þess-
um fundi og senda þangað menn,
þótt þeir máské hafi ekki fult um-
boð til aS semja um takmörkun flot-
anna fyrir hönd sinna þjóða.
* • •
Coolidge forseti hefir látið þess
getið að hvíldartima sínum í sumar
ætli hann að eyða einhverstaðar í
Vesturlandinu, en hvar helst hefir
hann ekki sagt. Er maöur því litlu
nær hvar hann verður, því Vestur-
landiS er stórt og veit enginn með
vissu hvar það byrjar aö austan en
að vestan endar þaS áreiöanlega á
Kyrrahafsströndinni. Sumir ségja
að forsetinn ætli til Vesturríkjanna
til að koma toendunum i skilning
um að hann sé vinur þeirra og vilji
þeim vel, þó sumum þeirra kunni
að hafa fundist aS hanp sé of mik-
ill vinur Austurríkjanna. Aðrir
segja að forsetinn ætli þarna vestur
bara til að veiða fisk og kannske
skjóta dýr og fugla.
Fjárupphæð sú, sem ætluð er
til almennra stjórnarþarfa í
Bandaríkjunum á fjárhag'sárinu,
sem byrjar 1. júlí, er samtals
$4,211,201,270.41.
* * *
Sendiherra Haiti lýðveldisins (
Washington hefir tilkynt, að Wil-
liam H. King, senator frá Utah,
sé neitað um leyfi að koma til
ríkisins, vegna þess, að hann hafi
farið með ósannar staðhæfingar
viðvíkjandi 'forseta lýðveldisins,
og geti því koma hans vel valdið
pólitískum óróa.
in á Finnlandi hafi alls ekki náð
tilgangi sínum.
* * *
Svíar og Norðmenn hafa full-
gert þann samning sín á milli, að
aldrei skuli þær þjóðir fara í stríð
hvor við aðra, hvað sem á milli
kann að bera. Samskonar samn-
ing hafa Svíar áður gert við
Belgíumenn.
* * *
Óeirðirnar í Kína halda stöðugt
áfram og virðist ekki vafamál að
útjjendingarnir eru þar á ýmsum
stöSum r mikilli hættu staddir.
Hvergi hefir jró reglulegt herlið á
þá ráSist, en á einum stað að minsta
kosti hefir kínverskur óaldarlýður
gert það. Frétt frá Nanking segir
að þar hafi Kinverjum og útlend-
ingum lent saman og hafi 5 útlend-
ingar fallið og 9 særst. Þeir sem
.féllu voru 3 Bretar, 1 Bandarikja-
maður og 1 Japani, en hinir særðu
eru 4 Bretar, 3 Bandaríkjamenn og
2 Jaixinar. Auk þess segir sagan að
tveir franskir prestar hafi verið
myrtir. BæSi Bretar og Bandarikja-
menn og fleiri þjóöir hafa herskiþ
og töluvert herlið í Kina til að
vernda sitt fólk, sem þar er, en
sjáanlega foröast þessar þjóðir allar
skærur við-Kinverja, alt sem þær
geta.
Líkamsment.
Hvaðanœf a.
. Eigendur kolanáma á Frakk-
landi hafa verið að ráðgera að
lækka kaup verkamann um 8V3
prct. frá 1. apríl næstkomandi.
Námumenn þverneita, að ganga
að þeim kostum, eða ganga inn á
nokkra kauplækkun 0g hóta verk-
falli og hafa þeir tilkynt stjórn
inni það. Nú sem stendur lítur
því ekki út fyrir annað, en að al-
ment verkfall verði hafið á Frakk-
landi, ekki ósvipað því, sem átti
sér stað á Englandi í fyrra
sumar.
* # *
Alþjóða Bandalagið lætur sér
ant úm að koma í veg fyrir strið,
engu síður meðal þeirra þjóða,
sem ekki tilheyra Bandalaginu,
heldur en hinna, sem því tilheyra,
samkvæmt skýrslu frá nefnd
þeirri, innan Bandalagsins, sem
hefir það mál sérstaklega með
höndum.
* # *
Frétt frá Helsingfors segir, að
fjöldi heldri manna á Finnlandi,
þar á meðal, dómarar, prestar,
vísindamenn og kaupmenn, hafi
gefið út yfirlýsingu þess efnis,
að þeir líti svo á, að vínbannslög-
Almennur fundur verður haldinn
i Goodtemplarahúsinu á Sargent
Ave. Winnipeg á mánudagskveldið
hinn 4. ’apríl kl. 8. Fyrir fundar-
haldi þessu gengst íþróttafélagið
Sleipnir og nefnd sú úr þjóðræknis-
félaginu, sem á siðasta þingi þess
var kosin til að vinna með Sleipni
og öðrum ijiróttafélögum aö því, að
glæða og auka íþróttir og likamsæf-
ingar meðal Vestur-íslendinga.
/Etlunarverk fundarins er þaS að
ræða um iþróttir og líkamsæfingar,
líkamsment, eins og það. er stund-
kallað. Þeir, sem hér aöallega
standa fyrir |>essu máli, vilja eðli-
lega fá að vita hvert íslendingar í
Winnipeg hafi alment nokkurn
verulegan áhuga á þessu máli, eða
hvort ]>eir hafa jiað ekkí. Án þess
aö sá áhugi sé til er naumast hægt
aö hafa ntiklar framkvæmdir í mál-
inu, en á þátttöku fólks í þessu
fundarhaldi má væntanlega vel
marka hve ant því er um j>etta mál.
Leikfimis og íjiróttakennarinn
Haraldur Sveinbjörnsson, sem nú
er suður í Bandaríkjum er fáanleg-
ur til að koma hingað norSur, að
minsta kosti um tíma, og kenna
löndum sínum líkamsæfingar. En
að ráöa hann er viðsjárvert, nema
því aðeins að trygging sé fyrir því
fengin að fólkið vilji nota sér
kenzlu hans ef hann kentur.
Yeröur mál Jietta alt nákvæmlega
skýrt á fundinum og hafa veriS til
]>ess fengnir nokkrir af helstu ís-
lenzku ræðumönnuin hér í borginni.
Þess er fastlega vænst að fundurinn
veröi mjög fjölsóttur og getur ekki
hjá ]>ví fariö að hann verði til þess
að glæða áhuga fólks á þessu nauð-
synjamáli. Öllu fólki iber -nauðsyn
til aö skilja ]>að fyllilega að þess
er engu minni jxirf aö leggja rækt
við líkama sinn og gera hann
hraustan og styrkan _ heldur en að
æfa sálargáfurnar við bóknám og
andlegt erfiði. Allir foreldrar kann-
ast við ]>aö nú orðið, að þeim beri
aS veita börnum sínum sæmilega
almenna nientun, en hitt er mörg-
11111 þeirra en ekki ljóst, að þeim ber
líka að veita ]>eim góSa líkamsment.
Alls voru haldnar sex samkomur og
voru allar svo vel sóttar, að hús-
fyllir mátti heita i hvert sinn. Vita-
skuld var ekki alt það fólk, sem
samkomurnar sótti ungt fólk, j>vi
þær voru öllum opnar, og þar eng-
inn merkjalína dregin, þótt sam-
komurnar væru sérstaklega unga
fólkinu halgaöar.
Þegar komið var inn í kirkjuna
kveldið sem mótiS hófst var hverj-
um manni fengin tvö prentuð blöð
Á öðru voru sálmar, sem ætlast var
til að sungnir yrðu á samkomunum.
Voru það bæði enskir sálmar og ís-
lenzkir, enda voru bæSi málin not-
uð á öllum samkomunum, þó svo
aS segja alt færi fram á ensku á
laugardagskveldið og síöari hluta
dags á sunnudaginn, en þar á móti
á íslenzku á sunnudagskveldið. Á
hinu blaðinu var dagskrá (prógram>
fyrir allar samkomurnar. Það var
.á ensku og á fyrstu síSu standa
þessi orö: “All for Christ,” en sem
þýða mætti á íslenzku með tveimur
orðum: Kristur alt. Þes'si orS eru
þvi grunntónn þess, sem fram fór á
þessum samkomum. Eða meö öör-
um orðum þessar samkomur voru
ekki aðeins til þess aö skemta unga
fólkinu, jiótt þær hins vegar reynd-
ust mjög ánægjulegar, heldur til
þess að glæða kristindóm og kristi-
legan áhuga allra sem þær sóttu.
Það leyndi sér ekki aö með þetta i
huga var til móts þess stofnað og
]>að undirbúiöj enda minnist eg ekki
að hafa í annaö sinn séS órækari
vott þess, að íslendingar á ]>essum
stöðvum fvrirverði sig ekki fyrir
fagnaðarerindi Jesú Krists.
Or bœnum.
Séra Hans B. Thorgrímsen frá
Grand Forks, N. D., var staddur í
borginni um helgina síðustu.
Mr. John Eggertsson frá Port-
land, Oregon kom til borgarinnar
seint í vikunni sem leiö. EaSir hans
Mr. G. Eggettsson. hefir um tima
legið veikur á Almenna spitalanum
hér í borginni og liggur enn.
Mr. F. E. Erlendsson frá Lang-
ruth, Man. kom til borgarinnar síö-
astliðinn jiriðjudag og ráðgerði aö
dvelja hér fram í vikulokin.
Ungmennamótið.
AllsherjarmcA: 1 þaö, fyrir ungt
fólk innan kirkjufélagsins íslenzka
og lúterska, sem getið hefir verið
um í síðustu blöðum var sett í
Fyrstu lútersku kirkju á föstudags-
kveldið í vikunni sem leiS og stóð
yfir þangað til á sunnudagskveld.
Sóknarpresturinn, séra Björn B.
Jónsson, D.D. setti ungmennamótið
og bauð alla velkomna. Söngflokk-
ur safnaðarins, hinn eldri og stærri
var j>ar til staðins og söng nokkra
sálma og auk þess fór j>ar frani
mikið af þeim söng, sem á ensku
er nefndur “Community singing,”
sem allir tóku j>átt í — j>að er aS
segja allir sem gátu. En sumum
mönnum er þannig fariS aS jieir
geta ekki sungið, eða að minsta
kosti halda að þeir geti það ekki.
Mr. Paul Bardal stýrði söngnum.
Hann hefir nú um langt skeið æft
og stjórnað tveimur söngflokkum í
kirkjunni, sem báðir syngja prýðis-
vel, en á þessari samkomu, og þeim
sem á eftir fóru, hafSi hann ber-
sýnilega tekiS sér það fyrir hendur
að gera allan söfnuðinn að einum
stórum söngflokk. Plann sagði
^nanni hreint og beint að maður
gæti sungið ef maður vildi og það
væri ekki rétt að standa hjá j>egjandi
og njóta söngsins, sem aðrir legðu
ftil, án þess að gera nokkuð sjálfur.
Og hann sagði j>etta svo einarðlega
en góðlátlega að flestir tóku á því
sem þeir höfðu til og var þátttakan
í söngnum almennari og meiri held-
ur n eg hefi áður heyrt, og átti liinn
mikli og góöi söngu ekki lítinn jiátt
í því aS gera samkomurnar áhrifa-
miklar og ánægjulegar. En ef til
vill höfum við, hinir fáu, sem aldr-
ei getum sungið lag, og í þetta sinn
ekki létum skipast við lögeggjan vin
ar míns Bardals, fylgt sama ráðinu,
eins og sagt er að séra Steingrímur
Thorláksson hafi einhverntima gef-
ið ungum mönnum, sem ekki var
söngröddin lánuð: “Ef l>ið ekki
getið sungiS meö munninum, þá
syngið þið með hjartanu.”
Auk sálmasöngsins, sem tui hef-
ir verið að nokkru getið, söng Miss
Aldís Thorlákson einsöng/ Ræður
fluttu jieir Rev. John MacKay, D.D.
og séra N. S. Thorláksson. Dr. Mac
Kay valdi sér að ræöufni ]>aö jirent,
er hann taldi öllu öðru göfugra, því
er sagan kynni frá að segja: Krist-
ur, krossinn, kirkjan. Séra N. S.
Thorláksson áminti unga fólkið sér-
staklega um l>að, aS missa ekki
sjónar á kristindóminum, þegar
þaS væri að gegna sínum daglegu
störfum, eða að skemta sér.
Næsti fundur var haldinn kl. 2.30
á laugardaginn og stjórnaði honum
Mr. Albert Wathne.
Erindi flutti á þessum fundi Mr.
Erlingur Ólafson, er hann nefndi
“Religious Life of t he Young
PeopÍe” og tóku til máls út af þvi
Mr. Jón O. Bíldfell og Miss G.
Polson. Þá flutti Mr. Heimir Thor-
grímsson erindi um bindindi, er
Miss Aðal'björg Johnson hafSi sam-
iS, en gat ekki sjálf flutt, vegna
þess að hún var lasin. Um sama
efni töluðu Miss Guðrún Bíldfell
og Mr. Grettir Jóhansson.
Á laugardagskvöldið var sam-
koman haldin í samkomusal kirkj-
unnar. Var aSallega til skemtunar:
söngur, hljóðfærasláttur og veiting-
ar. Þó flutti séra Carl J. Olson þar
háalvarlega hvatningaræðu til unga
fólksins, svo óhætt er aS segja að
þeirri hliðinni var heldur ekki
gleymt í ]>að sinn.
Morgun guðsþjónustan á sunnu-
dagsmorguninn fór fram á ensku,
eins og vanalega og prédikaði séra
SigurSur Ólafsson frá Gimli og var
ræðuefni: “Christ and the young
people.”
Á sunnudagsskólanum fór kensla
ekki fram eins og vanalega. Hamil-
ton dómari flutti ræðu, Miss Esther
Jónsson sagði fallega sögu, sem
sérstaklega var ætluð yngri böm-
unurri. Miss Aldís Thorlákson og
Pearl Thórólfsson sungu. Þeim af
sunudagsskólabörnunum sem til
]>ess höfðu unnið var við þetta tæki-
færi afhent heiðursskírteini fyrir
j>að að hafa sótt skólanti reglulega
í eitt ár, eða lengur og aldrei látið
sig vanta. Ein stúlka, Miss Esther
Preece, liafði sótt skólann reglu-
lega alla skóladaga i 10 ár sam-
fleitt og gaf forseti safnaðarins, Dr.
B. J. Brandson henni mjög fallegt
og vandað gullúr og afhenti henni
það í nafni sunnudagsskólans og
safnaðarins og baS hana að njóta
vel og lengi og ætti þessi gjöf að
vera henni sönnun j>ess, að söfnuS-
urinn metti staðfestu hennar og þá
fyrirmynd, sem hún hafði með
dæmi sinu gefiS öSru ungu fólki.
Á sunnudagskveldið prédikaði
Dr. Björn B. Jónsson á íslenzku og
var efni ræðunnar: “Kirkjan og
unga fólkið.”
Eftir kveld guSsþjónustuna var
ungmennamótinu slitið og er j>að
einróina álit 'jæirra er eg hefi átt tal
viS, að ]>aS hafi veriS alveg sérstak-
lega ánægjulegt í alla staði og má
óhætt fullyrSa aS jiað hafi vakið
sannan fögnuð hjá öllum ]>eim fólks
fjölda er ]>að sótti. ÞaS er áreiðan-
lega mikið gleðiefni öllutn kristin-
dómsvinum vor á meðal, að liafa
hér fengiS óræka sönnun fyrir j>ví
að sú hugsjón sem tákna má með
orSunum: Kristur alt, hefir svo
f mikiS vald á hugum íslendinga hér
um s'lóðir að þeir fylla Fyrstu lút.
kirkju sex sinnum, hvaS eftir ann-
að til að taka þátt í samkomum ]>ar
sem þessi hugsjón er grunntónn alls
þess, sem þar er um hönd haft.
Margt utanbæjarfólk sótti ung-
mennamótið, sérstaklega frá Sel-
kirk og Lundar og einnig frá Gimli
Árborg, Brown, Arg\de, N. Dakota
og máské viðar að. F. /•
Vilt í 33 daga.
í haust sem leið var sagt frá því
í ýmsum blöðum að ensk hjúkrun-
ar systir hefSi vilst i British Colum-
bia fyftcinu og legið úti í meirá en
mánuð. Kona þessi heitir Mary
Warburton og er saga hennar vel
]>ess verð, að henni sé á lofti haldiS
því konan hefir áreiðanlega s>Tit
framúrskarandi staSfestu og þraut-
seigju, að hún skyldi ekki missa
móðinn og leggja árar i 'bát, eins og
mörgum mundi hafa orðið fyrir,
jafnvel jxitt um hrausta menn væri
aS ræða, ef þeir hefðu lent i slíkum
villum og örðugleikum. En kona
þessi hélt jafnvægi meS þvi að
syngja söngva, fara með visur, sem
hún kunni og stundum meS því að
spila við sjálfa sig, því eitt af þvi
fáa, sem hún hafði meS sér voru
spil.
Kona þessi ætlaði að ferðast fót
gangandi frá bænum Hope og til
bæjarins Princeton og eru það hér
um 'bil 75 mílur. Er hér skógivax-
ið hálendi og er skógurinn stórvax-
inn og viða mjög þéttur. LandiS er
mjög sundurskorið af ám og djúp-
uni giljum. Til að komast þessa leiS
þurfti hún að fara yfir fjallgarð,
sem er 6000 feta hár. Bjóst hún viS
aS komast þessa leiS á þremur dög-
um og hafði því með sér aðeins
mjög litið af matvælum, eða nægi-
íegt til að endast i þrjá daga.
Þegar Mrs. Wjarburton var kom
inn svo sem 25 mílur áleiSis skiftist
gatan í tvent og fór konan þá göt-
una, sem henni sýndist f jölfarnari í
stað jæss að fara hina, sem minna
var troSin. I:>egar Mrs. W arbur-
ton fór frá H. var sólskin og bezta
veður og áögðu veðurglöggir menn
henni aS j>aS mundi haldast i nokkra
daga. Af jressum ástæðum hefði
hún ekki einu sinni tekið með sér
vatnsheldan dúk, sem hún annars á
ferðum sinum, var vön að hafa
með sér til aS breiða á jörðina. þar
sem hún áSi eða hvídi sig, ef ekki
var j>urt veður. En á öðrum degi
fékk hún hellirigningu og næstu
nótt leiS henni ekki vel. þvi hún gat
ekki lagst niður í grasið til að hvíla
því hún hélt að nú mundi hún fljót-
lega komast til manabygða.
Næsta dag vildi heni það óhapp
að hún datt i læk, sem hún þurfti
að vaSa y fir og þar skemdist og
eyÖilagðist meirihlutinn af þeim
matvælum, sem hún hafði meðferð-
is. en svo vel hafSi hún búið um
edspýtumar, sem hún hafði meS
sér, að j>ær skemdust ekki.
Mrs. Warburton fór alt af með
fram ánni og gekk mjög seint, því
vegurinn var ógreiðfær og þegar
hún var búin að vera á j>essu ferða-
lagi í sex daga var henni fariS að
lítast alvarlega illa á sitt ráð. Yfir-
gaf hún þá ána um stund og fann
ýmsar götuslóðir, en Jwer enduðu
allar i afar þéttum skógi. Það voru
sennilega veiSimannaslóðir.
Eftir aS hafa eytt þarna nokkr-
um dögum snéri hún aftur til ár-
innar.Árfarvegurinn var hér þröng-
ur og giliS djúpt og mjög erfitt að
komast nokkuð áfram og ekki hafði
hún komist langt j>egar fyrir henni
varð klettur, sem ekki var viðlit að
komast yfir eða framhjá.. Hún
reyndi aS snúa við, en gekk enn ver
að komast ofan hjallana heldur en
henni hafði gengið að komast upp.
Hún átti því ekki annars kost en
aS reyna aS klifa upp brekkuna og
komast upp á gilbarminn. Það var
erfitt mjög aS komast þetta og oft
varð hún að búa sér til spor með
hnífnum sínum til að geta náð fót-
festu.
Þegar upp kom sá hún ekkert sem
hún gat áttað sig á. Hún hafði tek-
ið eftir því, að áin rann í stórum
bugðum og hélt hún að takast mætti
að stytta sér leiö meö þvi að brjót-
ast gegnum skóginn og mundi hún
þá aftur koma aS ánni þar sem hún
sveigði við næst. En ekki hepnaðist
jietta betur en svo, að eftir langa
göngu og mikla erfiðismuni, kom
hún aftur að ánni á sama stað, þar
sem hún hafði yfirgefiB hana, því
þá var konan orðin svo vilt að hún
vissi ekki í hvaSa átt hún var að
halda.
Fanst Mrs. Warburton nú von-
laust, aS hún mundi með þessu lagi
nokkurntíma komast til Princeton,
og réSi því af að snúa við og reyna
að komast aftur til Hope.
Þegar hún settist að um kveldið
kveikti hún eld, eins og hún hafði
reyndar áður gert á hverju kveldi,
og fór svo aS sofa. Um nóttina
vaknaði hún við það aS kviknað
öðrum skónum hennar, því
eldurinn hafSi læst sig eftir mos-
anum og komist alveg þangað sem
konan svaf. Vaknaði hún nú' við
vondan draum, þvi það var sárs-
aukinn af brunanum, sem vakti
hana. StóS hún j>egar upp og sá að
eldurinn hafði breiðst töluvert út,
svo hún varS að taka á því sem hún
átti til, til aB slökkva hann. Það
hepnaðist þó, en hún brendi sig æði
mikið á höndum. Konunni kom ó-
sköp illa aS missa skóinn, en nú var
hann brunninn, nema sólinn var
eftir og tók hún því það ráB að
binda hann sem 'best hún gat undir
iljina. En það gafst ekki vel, því
böndin særðu hana; reyndi hún þá
að láta viðarlauf undir böndin, en
við það særðist fóturinn enn meir,
svo hún tók út miklar þrautir og
átti mjög bágý með aS ganga. Samt
hélt hún áfram ferðinni sem best
hún gat.
Eins og fyr segir, hafði Mrs.
Warburnton ofan af fyrir sér með
því að svngja og fara með margt
sem hún kunni. Hún hafSi líka of-
an af fyrir sér með því að leggja
spil, en spilin voru nokkuð tvíræð
og ekki gott að átta sig á þeim.
“ÓhappaspiliS” varð' alt af fyrir
henni, og það varð “lukkuspilið”
líka, en það spilið, sem hún lét þýða
dauÖann, kom aldrei upp, þrátt
fyrir þreytu, hungur og kulda, sem
Mrs. Warburton varð að j>ola, j>á
lét hún ekki slikt yfirbuga sig. Hún
gerði sér að visu grein fyrir hætt-
unni, sem yfir henni vofði, en hún
hafði alt af von um að sleppa úr
þessum nauðum, og hún hélt þeirri
von viS og glæddi hana með því að
gera sjálf alt sem í hennar valdi
stóð til þess að bjarga sjálfri sér úr
hættunni og ekki síst með þvi að
halda við jafnvæginu í sál sinni.
er óvanalegt, jafnvel þar uppi í
fjöllunum um ]>að leyti árs. Varð
hún þá að halda kyrru fyrir í fulla
þrjá.daga og hafði ekki annað
skýli en furutrén, sem þar stóðu
mjög þétt. Þrátt fyrir kuldann og
bleytuna og snjóinn hepnaðist henni
j>ó að verjast því að frjósa eSa
krókna úr kulda og að jiessum þrem
dögum liðnum kom aftur gott veð-
ur. Mary Wjarburton yfirgaf nú
ána og hélt áfram hlíSarnar í vestur
átt, en hún þurfti að fara gegnum
jiykkan skóg og reif því föt sín
mjög, sem að visu voru }>egar orðin
æði léleg. ,
Eftir að hafa verið á þessu ferÖa-
lagi i einar fjórar vikur voru kraft-
ar hennar nálega þrotnir. Hún gat
ekki gengið nema mjög hægt og
henni fanst hún vera þreyttari á
morgnana, þegar hún lagði af staS,
heldur en á kveldin, j>egar hún sett-
ist að. Síðustu tvær vikumar hafði
hún mjög lítiÖ haft til matar annað
en fáeinar rúsínur, sem hún fór þó
svo sparlega meS að hún át aðeins
fimtán af j>eim á dag.
Á tuttugasta og áttunda deginum
kom hún að dálitlum bj^ilkakofa, og
þótt hann væri mjög ómerkilegur
kom hann sér þó vel, því nú kom
annar bylur og kuldi, sejn þó hélst
ekki lengi, því næsta dag birti upp
og ]>egar hún ætlaði út úr kofanum
vildi henni það happ til, að hún
fann pjáþirbauk og í honum nokkr-
ar eldspýtur. Kveikti hún nú eld,
og jiegar hún hafði vermt sig við
hann um stund, sofnaði hún. en
vaknaði aftur við þaS að kofinn
stóð í björtu báli og það var aðeins
með naumindum og hörkubrögöum
aS hún slapp úr eldinum.
Hélt hún nú um kvrt í tvo daga
og átti mjög illa æfi, sérstaklega
vegna kulda. Hennar góðu vonir
voru nú að þrotum komnar og þrek-
ið á förum. Hún brýndi vasahníf-
inn sinn, sem læzt hún gat á steini.
Sjálf var hún hjúkrunarkona og
vissi vel hvernig hægt var að nota
]>eita litla áhald til að strrtta eymd-
arstundir sínar. Henni fanst dauö-
inn vera að nálgast, en hún óttaöist
hann ekki og kveið ekki fyrir hon-
um. Hún hafði jafnan verið gefin
fyrir ferðalög og æfintýri þau, sem
j>eim oft fylgja. Dauöann hafði hún
skoöað sem nýja langferð, öllum
öðrum ferðum merkilegri. Nú fanst
lienni hún vera rétt að því komin aö
leggja af staS í jæssa ferð. En þrátt
fyrir jressar hugsanir var hún enn
fyllilega ákveðin í að varðveita lif-
ið meðan kostur væri og fylgja því
'boöi: “að hníga ei dauöur fyr en
þarft.”
Þrjátíu og þrír dagar voru liSnir
frá því að Mrs. Warburton lagði af
staS í jæssa ferð. Nokkur hundruð
fet fyrir neðan sig í hlíðinni sá hún
læk óg það var þá öllu öðru fremur
þörfin á vatninu, sem knúði hana
áfram. Alt í einu sá hún reyk skamt
frá sér og glæddi það þegar vonir
hennar. Hún kallaði eins hátt og
hún gat, og þó hljóðið væri veikt,
j>á heyrði j>ó maðurinn, sem eldinn
hafði kveikt til hennar og eftir fá-
einar mínútur kom maður hlaup-
andi til hennar. Það var gamall
maður meS mikið hvítt skegg.
Podunk Davis, maður, sem lengi
hafði fengist við skógarhögg á þess-
um stöðvum og var þar allra manna
kunnugastur. ,
Fyrir löngu hafði verið hafin leit
eftir Mrs. Warburton og tóku
margir menn þatt i henni, en nú
þótti með öllu vonlaust, að hún
mundi enn vera á lífi eftir allar
þessa útivist og þaö því síöur, j>ar
sem. veðrið hafði verið mjög slæmt.
HöfSu þvi leitarmenn allir horfið
heim til sin. nema Podunk Davis og
lögreglumaöur einn Dougherty að
nafni. Mr. Davis fanst endilega að
konan mundi enn á lifi, en daginn
áður hafði hann fastráðið að leita
hennar i annari átt og finst honum
þaö hafa veriö eitthvert hulið afl,
sem dróg hann þangaS sem hann
fann'Mrs. Warburton, því þangaS
hafi hann alls ekki ætlaS sér að
íara. ÞaS finst Mrs. Warburton
líka.
Davis og félagi hans höfSu meS
tjald og góSan mat. svo hiá
ser
láta ekki bugast og leyfa vonleys- í þeim fékk Mrs. Warburton hvild
og gremjunni ekki aö setjast j og næringu og jx>tt hún væri orðin
huga sínum. I mjög máttfarin og af sér gengin af
hungri, vosbúS og kulda, ]>á þoldi
hún samt aS ferSast á hestbaki á
næstu tveimur döímm einar 40 mil-
ur, eða alla leiS til bæjarins Hope,
en jiaöan lagöi hún af stað i j>etta
ferðalag.
Þessi saga er eitt af hinum
mörgu dæmum jæss, hversu miklu
mannlegt viljaþrek og staðfesta
aö
Ásetningur'' hennar var nú aS
komast aftur til Hope og til þess
að reyna að átta sig og finna veg.
sem þangað lægi, klifraði hún hvað
eftir annaS upp á háar hæðir, en
hún varö ekki neins vísari fyrir það
og aldrei sá hún nokkurn vott
mannabygða eöa mannaferða.
Þegar hún hafði legiB úti i f jórt-
sig. Það lét hún j>ó ekki á sig fá, [ án sólarhringa, kom stórhríS, sem geta oft til vegar komiö.