Lögberg - 31.03.1927, Blaðsíða 2

jbis. 2
LöGBERG, FIMTUDAGINN 31. MARZ 1927.
^2SÍS2SZSE5a5ESZ525HSHSH5HSaSHS2S5SE5HSHSHS2SHSHSB5ES25aSa5ESHSHSasa5HS2SHSHSHSB5H5H5S5H5a£r2SESHSHSHSHSHS25íSHSHSaSHSHSHSaSZSHSZSZSZ5a5asaS2SH5HS2SHSZ5a5H5HS2S'E5aíí
SÓLSKIN
Sérstök deild í blaðinu
SH5H5H5HS?C. 7tStScSH5HSH5HSH5H5H5H5H5HSHSHSH5H5H5HSHSHSH5HSH5H5HSHSHSHSHSasai,HiSHSHSH5HSHSH5HSHSHSH5HSHSHSH5HSH5H5HSH5H5H5HSH5HSH5HSHSHSHSHSHSESH5HSH5H5HSHSHSH 5HSHSHSH5HSH5i
Tvenn ólík hjón.
(Niðurlag.)
Svona liðu stundir fram, þar til er börn þeirra
Jóns og Gísla voru upp komin. Þá hagaði for-
sjónin því svo til, að eftir 26 ár lögðu þeir Jón
og Gísli aftur saman í brúðkaupsveizlu. Þá gekk
sonur Gísla, sá er hét Jónas, að eiga fóstursyst-
ur sína Kristveigu, sem hann unni og hún hon-
um, og Brynjólfur, sonur Jóns á Miðskóla, gekk
að eiga efnaða bóndadóttur þar í sveitinni, og
ætlaði hann síðan að taka við búi föður síns, er
tekinn var að þreytast á bústanginu. Brúð-
hanpsveizlan fór fram á prestssetrinu. Að lok-
inni hjónavígslu hittust þeir Jón og Gísli ein-
mitt á sama bletti og þeir höfðu átt tal saman a
forðum daga um hjónabandið, áður en þeir
kvonguðust. Báðir voru þeir nú dálitið glaðir
af víni. Gísli vakti fyrst samræðu og mælti :
“Góðan daginn, félagi! Hvað er nú í frétt-
um? Margt hefir á dagana drifið, síðan við
sátum hérna við lækinn forðum. Við skulum
nú lofa unga fólkinu að halda uppi söngnum,
en segðu mér álit þitt nú um hjónabandið. Við
höfðum síðast óÞkar skoðanir um það, en nú
höfum við báðir reynsluna fvrir okkur í því
efni. ” ,
“Um það er bæði margt og fátt að segja,”
svaraði Jón, “eftir því, hvernig það er tekið;
en fæst orð hafa minsta ábyrgð.”
“Já, svo segir máltækið,” sagði Gísli: “en
annað segir líka: “öl segir allan vilja”, og það
mun rætast á okkur báðum.”
“Jæja. Sama er mér, þó eg segi þér álit
mitt. Hjónabandið er, eins og alt lífið, erfiði
og áhyggjur, er enginn sólarbjarmi uppljóm-
ar,” sagði Jón-
“Sussu, sussu! Talaðu ekki svona, Maður!
Er það mögulegt, að nokkur maður geti haft
slíkan hugsimarhátt ? ”
“Já! Við hjónin erum svo ólík, og eg hefi
sífelt orðið að hafa vakandi auga á konunni
minni, svo að hún slægi ekki slöku við heimilið,
og volið og amstrið í henni hefir oft verið mér
til leiðinda. En að láta undan kenjum henn-
ar, það hefi eg um fram alt varast; því að þá
hefði nú fvrst farið út um þúfur að marki.”
“Já! En í því hefir þér yfirsézt, kunningi!
Með því hefðir þú áunnið þér ást hennar og
traust; og þegar það er unnið, er mikið og hinn
rétti grundvöllur farsæls hpúskaparlífs lagð-
ur. En—af börnunum hefir þú eflaust haft
mikla gleði?”
“Nei, nei! Því fer fjarri. Þau eru mér ó-
skaplík öll. Þau hafa lunderni móður sinnar.
Þau hafa því hneigst til hennar og hanga á
henni. Það, sem eg bvð þeim, gjöra þau með
ólundarsvip. Þegar þau vilja fá eitthvað,
heimta þau, en biðja ekki, alveg eins og móðir
þeirra gerir. Fái þau það, sem þau vilja, taka
]>au við því eins og rakkar. Fái þau það ekki,
fara þau sína leið með storkunarglotti. Þú get-
ur getið nærri, hvað þetta vanþakklæti og
skeytingarleysúer kveljandi. ”
“Það kemur alt af því, Jón minn, að þú hef-
ir firt þau frá þér þegar í æsku, með ónærgætni
og hörku. Börnin eru viðkvæm og þola ekki
slíkt. — En þú hefir þó ánægju af auðnum?”
Nei, ekki af honum heldur! Að vísu get
eg ekki að mér gert, að hlynna að honum eftir
föngum. En í honum eru alt of margir melir)
7*" konan, börnin, sveitarómagarnir, prestur-
inn, kirkjan og sýslumaðurinn, auk margra
annara, svo að eigi er hægt að hafa verulega
gleði af honum- Eg er þræll allra þessara.
Einka-ánægjan ntín er, að mynnast ofurlítið
við þessa.”
Um leið og Jón sagði þetta, dró hann hálf-
flosku upp úr vasa sínum og saup á, og rétti
Gísla síðan með þessum orðum:
“Þegar eg vökva mig á þe^su, Gísli minn,
drukna áhyggjumar um stund, en síðan vakna
þær aftur, með endumýjuðu afli. Það ber við,
þegar eg hefi hæfilegt í kollinum, að eg verð
s\ o blíður í mér, að eg vil faðma og kyssa kon-
una mma, en hun forðast mig þá, eins og eg
væri glepsandi ljón eð^. — eg veit ekki hvað.”
Það kemur af því, að þú ert sv’o óþvður
vanalega. En það er hvorttveggja, að við
höfðum snemma ólíkt álit um hjúskaparlífið
enda hefir það gefist okkur mjög misjafnt'.
Oll ohammgja þín stafar að æltun minni af því
að þú hefir valið þér konu eftir''höfði, en ekkí
hjarta, eða með öðrum orðum, konu, sem þú
elskaðir ekki. Þú vildir fá auðsveipa konuy og
menn eiga í hlut. Það leynir sér ekki, þegar
samkomulag hjóna er litlu eða engu betra en
hunda og katta. — Anægður var eg, þegar ver-
ið var að lysa með okkur Ingunni minni forð-
um, en þaðan af anægðari er eg nú. Þá lifði
eg í von, en nú í skoðun, eins og að orði kveður
i ntnmgunm. Við hjónin höfum eigi verið svo
samlynd sem samhent í öllu. Við höfum jafn-
an raðfært okkur hvort við annað. Því kallað-
ir þu forðum, að eg hefði konuríki. Þetta
konunki mitt hefir þtó gefist betur, en ein-
ræði Þitt og annara- Barnið frá Kambsnesi,
sem þu tokst forðum að hálfu, er varla mat-
vmnungur enn, og Stína garmurinn er þó ekki
svo dla gefin. En hún komst á hrakning, af
ÞV1 aÍiHí7l dir ekkl ,áta að orðum koim þinn-
ar ao halda hana lengur, og ekki einu sinni að
ollu um veturinn. Hjá Hálfdáni leið hún sult
og seyru svo að góðverk þitt varð að engum
notum. Svo fékk hún einlægt illa staði upp
fra þvi, garmurmn. En börnin, sem við tókum,
líta sæmilega út, held eg. Að minsta kosti
sýndist mér hún Veiga mín sóma sér allvel á
brúðarbekknum í dag. Hún hefir verið mér
eins hlýðin og mín eigin börn, og eg hefi sann-
arlega haft mikla ánægju af henni. Keli litli
er nú að læra trésmíði fyrir norðan, og eg vona
að hann verði röskur og góður drengur. Hefði
eg ekki haft konuna með í ráðum, hefði eg aldr-
ei tekið nema annað bamið, og óvíst hvað
lengi. En hamingjunni sé lof, að svona fór. —
Eg er allvel efnaður maður, en engan auð á eg,
sem eg met til jafns við konuna mína og börn-
in mín. Við samgleðjumst og samhryggjumst
hvort með öðru, og handa þeim, er afgangs
kunna að verða því, er eg skulda hjúum og
sveitafélagi, gestum og gangandi, og eg vona,
að enginn mölur verði í þeim, því að eg hefi
ekki að minni vitund útsogið hús ekna og föð'-
urleysingja. Já! Eg er miklu hamingjusam-
ari í dag, en þegar eg var sjálfur brúðgumi.
— En við höfurn nú verið hér alt of lengi, að
rifja upp endurminningar okkar. Við skulum
því koma heirn. Eg held að konan mín fari að
undrast um mig.”
“Ekki verður konan mín hrædd um mig.
Hún verður víst fegin, að eg verði sem lengst í
burtu,” sagði Jón og saup á flöskunni sinni sér
til huggunar- Eftir það gengu þeir heim.
Veizlan fór fram með kurteysi og prýði-
Gestimir drukku minni brúðhjónanna með
mörgum heillaóskum og síðan minni tengdafor-
eldranna. Karlarnir hringdu saman staupum
sínum brosandi og Gísli mælti: “Lifi ást og
skvnsemi! En bezt væri, að þær héldust ávalt
í hendur.”
Að veizlunni endaðri hélt hver heim til sín.
Ekki er þess framar getið, hvem þátt ást og
skynsemi hafi átt í lífi ungu hjónanna. —
Svarti ormurinn og rauða rósin.
Einu sinni var kóngur, sem átti marga fax-
prúða fáka, og fljótandi skip. Þúsund þjópar
lutu boði hans og banni. Hann bjó í skraut-
legri höll og áttj fagra drotningu. En hann
átti ekkert bam, og olli það honum mikillar
sorgar.
Loks kom þó að því, að drotning ól undur
fagurt meybam. Varð konungur þá svo glað-
ur, að hann sló upp stórveizlu og lét kalla sam,-
an alla vitringa í ríki sínu. Þeir áttu sem sé
að spá fvrir hinu tigna bami.
Vitringamir sátu lengi á ráðstefnu og urðu
loks allir sammála. Var elzta vitringnum falið
á hendur að lesa spádóminn upp fyrir konungi
í áþpyra allra boðsgestanna, og hóf hann mál
sitt á þessa leið:
“Dóttir vðar hátignar mun verða gædd öll-
um þeim kostum og dygðum, er prýða mega
unga kóngsdóttur. Líf hennar mun verða eins
og alheiður sólskinsdagur, þangað til hún er
átján ára. En þá munu koma tveir kóngssynir,
sinn úr hvoru landi, og biðja hennar.
Hamingjan er með öðrum þeirra, og kjósi
dóttir yðar þann, þá mun hún verða sælasta
drotning undir sólunni. Þá mtín uppskeran
verða ríkuleg. Þá mun inndæll blómailmur 1
fylla loftið. Þá munu allir beztu söngfuglar
heimsins safnast saman í laufgræna lundinn
hjá konungshöllinni og vekja ungu konungs-
hjónin með unaðsfögru kvaki á hverjum
morgni.
En óhamingjan eltir hinn, 0g kjósi dóttir
vðar hann, þá mun hún verða vansælasta drotn-
ingin undir sólunni. Þá mun uppskeran bregð-
ast. Þá mun hvert blóm missa ilm sinn. Þá
munu allir beztu söngfuglarnir hnípa þögulir
á risnuðum og kræklóttum skógarhríslunum,
og þá munu ungu konungshjónin hrökkva upp
við hrafnakrunk og kríugarg á hverjum
morgni.
Báðum biðlunum má dóttir yðar ekki hafna.
Því þá verður ríkið konungslaust eftir yðar
dag. Því miður getum vér ekki spáð lengra
fram í tímann. Vér vonum, að yðar hátign
virði os.s það til vorkunnar. Vér höfum reynt
að grufla og grufla lengra fram í tímann, en
það er eins og einhver hulin hönd 'breiði blæju
fyrir augu vor. Það er eins og einhver rödd
hvísli oss í eyra: “Hingað og ekki lengra!”
Vitringurinn þagnaði og horfði í gaupnir
sér, en konung setti dreyrrauðan. Að vísu
þakkaði hann vitringunum fyrir spádóminn,
en svo varð hann áhyggjufullur út af honum,
að hann festi aldrei væran blund eftir þetta.
Nú leið og beið, þangað til kóngsdóttir var
orðin átján ára. Kóngur og drotningu sáu
/ varla sólina fyrir henni, og allir lutu henni með
lotningu, því hún var svo1 góð og yndisleg, að
engin var slík kóngsdóttir í heimi.
En nú er að segja frá því, að einn góðan
veðurdag komu tveir kóngssynir með fríðu föm-
neyti, og báðu konung að gefa sér dóttur aína.
Kóngur var alveg ráðalaus og vísaði þeim
til dóttur sinnar, en hún bað um frest, þangað
til daginn eftir, og var henni veitt sú bón.
Kóngsdóttir lét óðara kalla saman alla vitr-
inga ríkisins, og bað þá fyrir hvera mun, að
segja sér nú, hvorn kóngssoninn hún ætti að
kjósa. En þeir komust allir í bobba.
Þá ráfaði kóngsdóttir út í skóg. Þar sett-
ist hún niður í rjóðri einu og fór að gráta.
Alt í einu varð hún þess vör, að hún var
ekki ein. Hún sá engnlfagran smádreng, sem
var hð leika sér þarna í skógarrjóðrinu, rétt
hjá henni. Aldrei hafði hún séð jafn fallegan
dreng. Augu hans voru blá eins -og himin-
himinhvelfingin, en hárið hrokkið og gullbjart,
eins og sólarljósið. Og eftir því vora fötin
hans falleg: Húfan var hrit sem mjöll, kápan
heiðblá, sokkarair sefgrænir og skórnir alsett-
ir glitrandi perlum.
“Ertu álfur eða engill?” spurði kóngsdótt-
ir, frá sér numin af undrun.
“Eg er hvorugt.”
“Hvað heitir þú, ljúfurinn minn?”
“Eg heiti Vorboði,” svaraði drengurinn
brosandi. “Þékkir þú mig ekki?”
“Ónei, eg hefi aldrei séð þig fyr. Þú ert
þó, vænti eg ekki sonur vorgyðjunnar?’’
“Jú, það er eg reyndar,” svaraði dreng-
hnokkinn, og var auðheyrt, að hann skammað-
ist sín ekki fyrir ættemið.
“Æ, hvað varðar mig annars um þetta?”
andvarpaði kóngsdóttir og fór að gráta aftur.
“Hættu að gráta, góða kóngsdóttir,” sagði
Vorboði-litli. “Segðu mér að eins hvað veldur
hugarsorg þinni. Hver veit nema eg geti
hjálpað þér.”
Kóngsdóttir sagði honum alt eins og var.
En Vorboði varð glaður í bragði og mælti:
“Gott og vel! Láttu báða biðlana koma inn
í blómsturgarðinn þinn um hádegisbilið á
morgun. Þá skal eg koma og tala við þá. Mun
eg svo slá húfuna af öðrum þeirra með sprot-
anum mínum. Það er einmitt kóngssonurinn,
sém þú átt að kjósa þér fyrir eiginmann.”
Kóngsdóttir þakkaði Vorboða mörgum
fögrum orðum þessa hjálpsemi hans. :Siðan
gekk hún glöð heim til hallar.
Morguninn eftir fór kóngsdóttir í fegursta
hátíðabúninginn sinn, er allur var skreyttur
ljómandi perlum og glóandi gimsteinum. , Um
hádegisbilið gekk hún með foreldrum sínum og
allri hirðinni út í blómsturgarðinn. Voru
biðlarnir þar fyrir, samkvæmt beiðni hennar-
Þeir féllu í stafi, þegar þeir sáu hvað kóngs-
dóttir var fögur og biðu óþolinmóðir eftir
svarinu.
“Reiðist mér ekki, göfugu herrar,” mælti
kóngsdóttir, um leið og hún hneigði sig með
yndislegri kurteisi. “Eg á von á gesti, sem
ætlar að tala við yður fáein orð.”
t sama bili köm Vorboði litli hlaupandi inn
í blómsturgarðinn, með sprota í hendinni.
Hann gekk rakleiðis að öðmm kóngssjminum
og mælti:
“Hvað sérðu hérna fyrir framan þig?”
“Eg sé nú svo margt, til dæmis að taka
svarta orminn, sem iðar þarna í moldinni,”
svaraði kóngssonurinn.
Þá sneri Vorboði sér að hinum og mælti:
“Hvað sérðu héma fyrir framan þig?”
“Eg sé svo margt, til dæmis að taka rauðu
rósina þama,” svaraði þessi kóngssonur.
Þá sló Vorboði af honum húfuna með sprota
sínum, og í sama bili varpaði kóngsdóttir sér í
fangið á honum. Alt fór þetta fram á svo
skjótri svipan, að kóngssonurinn rissi ekki
hvaðan á gig stóð veðrið. Hann gat ekki komið
upp einu einasta orði fyrir undmn og gleði.
“Ekki skaltu lengur berliöfðaður vera, son-
ur sæll,” sagði gamli kóngurinn, um leið og
hann tók af sér kórónuna og seti hana á höfuð
kóngssonarins. Svo gaf hann honum dóttur
sína og alt ríkið.
Þegar hinn kóng|;sonurinn sá þetta, þá labb-
aði hann sneyptur burt og sást aldrei framar
þar um slóðir.
En það er af Vorboða litla að segja, að þeg-
ar hann var búinn að óska ungu brúðhjónunum
til hamingju, þá hljóp hann aftur út í skóginn
og faldi sig.
Fallega rættist spádómurinn: Kóngsdóttir
varð sælasta drotning undir sólunni. Upp-
skeran varð ríkuleg. Inndæll blómailmur fylti
loftið, og allir beztu söngfuglar heimsins söfn-
uðust saman í laufgræna lundinum hjá kon-
ungshöllinni og vöktu ungu konungshjónin með
unaðfögru kvaki á hverjum morgni.
—Svinb. Sveinsson—Þrjú æffntýri-
Gamli hundurinn hætti lífi sinu til að
, bjarga mér.
Eg er uppalinn á sveitabæ, og mér þótti
vænt um allar skepnumar sem þar vora. Einu
sinni þegar eg var dálítill hnokki, skreið eg
gegn um vírgirðingu, inn { gripahagann. Stór,
fjögra vetra boli kom fljótt auga á mig og tók
þegar til fótanna og stefndi beint á mig. Eg
varð afskaplega hiæddur, og hljóðaði upp yfir
mig af öll um mætti. En áður en þessi hræði-
lega skepna komst alla leið til mín, kom gamli
hundurinn okkar og beit í granir nautsins og
slepti ekki takinu fyr en eg var sloppinn út
fvrir girðinguna. Varð þeta til að frelsa líf
mitt.
Það var ekki hundurinn einn, sem heyrði
þetta neyðaróp mitt, því þarna voru þrír kett-
ir, fimtán kýr, nokkrir hestar, margar kindur,
tvær konur og einn karlmaður. Skepnumar
allar, sem þama vora, að hundinum undantekn-
um, létu það, sem hér var að gerast, algerlega
afskiftalaust, hvort sem þær nú skildu það eða
ekki. Konurnar hljóðuðu og báðu fyrir sér,
en maðurinn hringsnerist og leitaði að barefli,
eða einhverju vopni, sem hann aldrei fann.
En aumingja gamli hundurinn, sem var orðinn
fjórtán ára og farinn að missa sjónina, og þar
að auki orðinn stirður og gigtveikur, lét ekki á
sér standa og kom strax mér til hjálpar, með
'þeim einu vopnum, sem hann hafði og náttúran
hafði lagt honum til.
Nautið gerði alt sem það gat til að losna
við huildinn og hristi hausinn ákaflega, en
hann slepti ekki takinu, Ipó hann væri þama í
mikilli hættu staddur. Hann varð að hætta lífi
eigin lífi til að bjarga mér.
Kötturinn er eigingjara; honum þykir vænt
um að maðurinn láti vel að sér og strjúki sig.
En ef til þess kemur, að hann eigi að sýna
• Professional Cards

DR. B. J. BRANDSON 1516-220 Medlcal Arts Bldj. Cor. Graham og Kemiedy Sta. Phoae: 21 834. Ofíic* tlmar: 2 j Helmili: 776 Victor St. Phone: 27 122 Winnlpeg, Manitoba. THOMAS H. JOHNSON H. A. BERGMAN isL lögfræðingar. Skrifstofa: Room 811 McArthnr Bullding, Portage Ave. P. O. Box 1666 Phones: 26 849 og 2,6 840
COLCLEUGH & CO.
Vér legrírjum sérstaka áherzlu á aC selja meðul eftir forskrlftum lækna. Hin beztu lyf, sem hært er aC fftt eru notuC eingröngru. I>egar þér kómiC meC forskriftina til vor, meglB þér vera viss um, aC fá rétt þaC sem læknirinn tekur til. Notre I)ame and Sherbrooke Phones: 87 659 — 87 650 Vér seljum Giftingraleyfisbréf W. J. Lindal. J. H. Lindal B. Stefansson. fsienzklr lögfræðingar. 356 Main St. Tals.: 24 961 356 Main St. Tals.: A-496S þeir hafa einnlg skrifstofur aC Dundar, Riverton, Gimll og Plney og eru þar aC hitta & eftirfylgj- and timum: Lund'ar: annan hvern miCvlkudar Riverton: Eyrsta fimtudag. Gimli: Fyrsta miBvikudag. Piney: PriBJa föstudag 1 hverjutm m&nuCl.
DR 0. BJORNSON 216-220 Medical Arts Bldg Cer. Graham og Kennedy Sta. Phones: 21 834 Office timar: 2—3. Heimili: 764 Victor St. Phone: 27 586 Winnipeg, Manitoba.

A. G. EGGERTSSON ísl. lögfræðingur Hefir rétt tll aC flytja m&l b»Cl I Manitoba og Saskatchewan. Skrifstofa: Wynyard, Sask.

DR. B. H. OLSON 216-220 Medical Arts Bldg. Cor. Graham og Kennedy Sts. Pane: 21 834 Office Hours: 3—5 r Heimili: 921 Sherburne St. Winnipeg, Manitoba.

Athygli! Komið með næstu lyfjaávísun- ina yðar til vor. Þaulæfðir sér- fræðingar annast um alla lyfja- samsetningu. INGRAM’S DRUG STORE 249 Notre Dame Ave. Gagnvart Grace kirkjunni.

DR. J. STEFANSSON 216-220 Medlcal Arts Bldg Cor. Graham og Kennedy Ste. Phoie: 21 834 Stundar augna, eyrna nef og kverka sjúkdóma.—Er aB hitta kl. 10-12 f.h. og 2-6 e. h. Heimili: 373 River Ave. Uals. 42 691

A. G. JOHNSON 907 Confederation IJfe Bldg. WINNTPEG Annast um fasteignir manna. Tekur að sér að ávaxta sparifé fólks. Selur eldsáhyrgð og bif- reiða ábyrgðir. Skriflegum fyr- irspurnum svaraö samstundis. Skrlfstofusími: 24 263 Heimajslmi 33 328

DR. A. BLONDAL Medlcal Arts Bldg. Stundar sérstaklega Kvenna og Barna sjúkdóma. Er aC hltta frft kl. 10-12 tf h. og 3—6 e. h. Olfice Phone: 22 296 Heimlll: 80'6 Vlctor St. Slmi: 28 180

Dr. Kr. J. Austmann, Wynyard, Sask.
J. J. SWANSON & CO. IAMITED R e n t a 1 8 Insurance Real Estate Mortgages 609 Paris Building, Winnipeg Pohnes: 26 349—26 340

DR. J. OLSON Tannkrknlr 216-220 Medlcal Arts Bldg. Cor. Graham og Kennedy Sta. Phone: 21 834 Heimllls Tals.: 38 626

/ ;

DR. G. J. SNÆDAL Tannla-knJr j 614 Somerset Blook Cor. Portage Ave og Donald 8t. Talslmi: 28 889

Emíl Johnson SERVIOE ELEOTRIO Rafmagna Contractlng — AXlt- kyns rafmagsndhöld seld og vtd þau gert — Eg sel Moffat og McClary Eldavélar og hefi þasr til sýnis d verkstæOi mínu. 524 SARGENT AVE. (gamla Johnson’s byggingin viC Young Street, Wlnnipeg) Verkst.: 31 507 Heima.: 27 286

Gtftinga- og Jarðarfara- Blóm meC litlum fyrirvara BIRCH Blómsali 593 Portage Ave. Tals.: 30 720 St. John: 2, Rlng 3

V'erkst. Tals.: Helma Tals.i 28 383 29 884 G. L. STEPHENSON PDUMBER Allskonar rnfinagnsftliöld, svo nm straujfim, víra, ailar tegundir t( glösiun og aflvaJca (batteries) VERKSTOFA: 676 HOME BT.

A. S. BARDAL 848 Sherbrooke St. Selur likkistur og annast um út- farir. Aiiur útbúnaCur eft beztl. Enn fremur seiur hann allskonar mlnniavarCa og iegsteina. Skrifstofu talB. 86 607 Heimllia Tals.: 58 302

Islenzka bakaríið Selur heztu vörur fyrir l:>-gsta verð. • Pantanlr afgreiddar bæW fljótt og veL Fjölbreyt* úrral Ilreln og lipur viðsklftl. Bjamason Baking' Co. 676 SARGENT Ave. Wlnnlpeg. Phone: 84 298

Tais. 24 153 NewLyceum PhDtoStudia Kristín Bjarnason eig. 290 Portage Ave, Winnipeg Næst við Lyceum leikhúsið.
hreysti og hugrekki í annara þágu, þá verður
ósköp lítið úr honum.
Hesturinn dregur ækið eða ber húsbónda
sinn þangað til hann dettur dauður niður, ef
þess er af honum krafist. En það kemur ekki
til af því, að honum þyki svo vænt um húsbónda
sinn, heldur hinu, að hann beygir sig undir
vilja mannsins, sem er svo miklu sterkari en
hans eigin vilji. í haganum reynir hann oft af
fremsta megni, að láta jafnvel húsbónda sinn
ekki ná sér-
Hollusta hundsins er þar á móti fríviljug
og algjörlega óeigingjörn. Þesá vegna finst
mér svo mikið til hennar koma.—J. L. S.