Lögberg - 31.03.1927, Blaðsíða 3

31. MARZ 1927.
S1&. 3
I Konungsþjónustu,
Eftir Aðalstein Kristjánsson.
XV.
Hvernig var Rasputin munkur myrtur?
Suin tímabil í sögu okkar jarðarbúa bafa ver-
ið svo viðburðarík, að það, sem undir vanaleg-
um kringTimstæðum hefði verið taldir merkir
viðburðir—sögulegar fréttir—, veittu þá fáir
eftirtekt. Eitt af þessum viðburðaríku tíma-
bilum, er nú rétt gengið um garð, þótt fáir
hafi enn gert sér ljósa grein fyrir því, hversu
tímabil þetta hefir umrótað og gerbreytt hugs-
arhætti þjóða og einstaklinga; — fáir gért sér
skynsamlega grein fyrir afleiðingum af öllu
því umróti; — fáir svo bepnir, eins og hjónin í
Lundúnum, að hafa glöggskygnan rannsókn-
ardómara til hjálpar, til þess að losast við
marklítil kreddukerfi, ótta og áhyggjur. —
Flest allar þjóðir jarðarinnar, mættu ein-
liverjum óvanalegum viðburðum á stríðsárum
um, — frá 1914—1918, en Rússar þó líklega
fleiri, en nokkur önnur. Fáfræði og alls 'kon-
ar trúarbragða-kyngikraftur, margfaldaði á-
lirifin. Einn sögulegasti og dularfylsti þátt-
takandi í 'þeim sk'áldlega sorgarleik á Rúss-
landi, var Rasputin munkur.
Síðustu árin af stjómartíð Nikulásar Rússa-
keisara, voru margar — og sumar næsta ó-
trúlegar — sögur sagðar af því, hversu mikil
völd og áhrif RaSputin mun'kur hefði á Rúss-
landi. Síðari hluta árs, 1916, var það sameig-
legt álit útlendra sendiherra og ‘þeirra, sem
kunnugastir voi’u hirðlífinu á Rússlandi, að
Rasputin væri búinn að ná svo algerlega valdi
yfir keisaranum og drotningunnni, að engu
máli væri ráðið til lykta, án hans aðstoðar.
Skömmu síðar voru margar sögur sagð-
ar um það, hvernig Rasputin liefði verið ráð-
inn af dögum. 'Þegar það fréttist, að hann
hefði verið myrtur, í desember 1916.
“Atburður þessi hefir haft svo margvís-
lega þýðingu, í sambandi við stjórnarbylting-
una á Rússlandi, að eg gerði alt, sem mér var v
mögulegt, til þess að rannsaka það mál, og fá
eins sannar sagnir af því, og hægt var á Rúss-
landi. Það snertý okkur að ýmsu levti,” sagði
Basil Thomson, og heldur áfram:
“Rasputin var af fátæku fólki kominn, og
mentun hans var fremur ófullkomin. Hann
var meistari í því, að nota sér fáfræði annara,
til þess að nú valdi yfir þeim.” — Þess konar
kennimanna aðferð er alkunn meðal lítið ment-
aðra, eða miður góðgjarnra “trúboða” víða
enn á Rússlandi. — “Rasputin var bæði stór og
sterkur. Helzta lífsregla hans og kenning var
að auðmýkt og lítillæti væri allra rneina bót.”
“Sem dæmi þess, hversu takmarkalaust vald
hann hafði yifir Nikulási keisara, nægir að geta
þ>ess, að hann kom honum til þess að reka frá
sér lækna þá, sem þjónað höfðu honum og
sifjaliði hans, með trú og dvgð, til margra
ára.” -
“Rasputin taldi keisaranum og drotningu
lians trú um það, að læknir sá, sem hann til-
nefndi, væri af Guði útvalinn.” —
Læknir af Guði útvalinn, fyrir keisarann
af Guðs náð.
“Læknir sá, sem Rasputin útvaldi, hét Bat-
maef Tebetan, gi’asafræðingur. Ólygnir sögðu
vinum sínum við rússnesku hirðina, að læknir
þessi hefði gefið keisaranum meðul, til þess
að eyðileggja og uppræta vilja'kraft hans.” —
Máske til þess að gera hann rétttrúaðri og
kirkjuræknari.—
“Seint um sumarið, 1916, þá var það grun-
ur margra, að Rasputin hefði tekið múturfrá
Þýzkalandi, til þess að fá Rússakeisara til þ
að slíta félagsskap við 'Englendinga
Frakka” — sefhja sérstakan frið við Þj'
verja. Rússar höfðu verið í bandalagi n
Englendingum og Fi’ökkum frá því strf
hófst árið 1914.
“Þegar Youssoupov, ungur, rússneskur
alsmaður, frétti Ixennan orðróm um Raspul
þá ásetti hann sér að komast eftir, hvort j
væri satt, að liann byggi ytfir brögðum þe
með því að vinna traust og hylli munksins-
“Eftir nokkrar vikur hepnaðist aðalsma
þessum að fá Rasputin til þess að segja
öllrnn fyrirætlunum. Hafði hann lofað’þý:
st,iornmm, að fá Rússakeisara til þess, að sér
fnð fyrsta janúar 1917. Svo nú voru góð
dyr, til þess að eyðileggja þessar fvrirætlai
og koma Rasputin úr vegi.
Ekki er það ólíklegt, að munkurinn 1
hugsað sér, að nota Youssoupov aðalsm;
siðar við vxð fnðartilraunir milli þvzku
russnesku stjórnanna. Því svo kom, ’að h;
sottist eftir félagsskap og vináttu aðalsmar
íns.”
Eins og allsstaðar, þar sem mentun
ullkomm, ræður hjátrú og hindurvitni
i felagslífinu á Rússlandi. Málefni mam
þmr einungxs með augunr forfeðrannti —
tiðm sveipuð í helgihjúp þann, sem ti
t.iarJa^gð sníður svo meistaralega. Þa:
allir þeirra verndarenglar.
“Þótt 'Youssoupov aðalsmaður hefði
talsverðrar mentunar, var hann ekki rm
njatruna hafmn. Hann trúði því, að f(
m hefði útvalið sig til þess, að ráða Ra
af dogum, — til þess að frelsa Rúi
Nokkrir af einlægustu vinum hans, trúð
sama.”
“Enginn maður í öllu Rússaveldi, var eins
vel verndaður frá öllum hættum í heimsins
glaumi, eins og Rasputin. Hans var gætt næt-
ur og daga, af þýricum og rússneskum leyni-
lögregluþjónum, hvar sem hann fór. Auðvit-
að urðu Jiessir leynilögregluþjónar, að' hafa
gætur hver á öðrum. Hvorki þýzkir eða rúss-
neskiri lögregluþjónar trúðu hinum til fulln-
LÖGBERG, FIMTUDAGINN
f
ustu.” — í þessu tilfelli, eins og víðar hefir
átt sér stað, rnáttu hvonigir láta neitt á því
bera, að' þeir vissu um störf hinna — eða hvem
þeir voru að vernda og varðveita. — Fólkið
verður að borga fyrir alla slíka sendiboða.
“Nokkrum dögum fyrir jólin, 1916, .sagði
Youssoupov við munkinn, að hann væri að búa
sig í langferð til Crimea. “Það er undra-
vert,” sagði hann, “að Rasputin hefði aldrei
stigið fæti sínum inn fyrir dyr í höll sinni-”
Hann sagÖLst ætla að bjóða nokkrum vinum
sínum til tedrykkju, kvaðst vonast eftir því,
að hann heiðraði sig með nærveru sinni, áður
en hann legði á stað í þessa ferð, og bætti við
hlæjandi: “Að liann (munkurinn) yrði þó
fyrst að losa sig við alla lögregluþjóna. ” —
“Það geri eg með því að segja þeim, að eg
gangi snemma í kirkju, svo þeir þess vegna
megi eiga frítt veizlukvöldið ”, sagði Rasputin,
sem virtist vera alveg grunlaus um það, að
nokkrir prettir eða brögð byggju undir þessu
heimboði, sem hann þáði með þökkum. ”
“Rasputin bað Youssoupov aðalsmann, að
senda sér bíl og láta ;hann koma að bakdyrum,
“ því þó eg sendi alla njósnara í burtu, þá getur
skeð, að einhver verði okkar var,” mælti hann.
Aðalsmaðurinn lofaði, að gera eins og liann
óskaði. ”
“Borðsalur var niðri í kjallara í höll Yous-
• soupovs, og var Rasputin boðið þangað.”
“'Youssoupov og félagar hans höfðu farið
til efnafra'ðings og fengið lijá honum hvítt eit-
urduft, sem þekt er á Rússlandi, og nefnist
“cianistii”. Er það bragðlaust, en mjög bráð-
drepandi. Youssoupov trúði því, að munkur-
inn væri erindreki Satans, og þess vegna höfðu
þeir bvrlað vínblöndun handa Rasputin að
drekka, með svo miklu eiturdufti, sem þeir á-
litu nauðsynlegt, til þess að drepa tuttugu
manns. En fyrst af öllu gæddu þeir Rasputin
á nokkrum fágætum og dýrum vínum, sem ekki
liafði neitt eitur. Þeir vissu, að hann mundi
þola mikið, eins og flestir, sem liafa heilsufar
og taugastvrkleika rússneskrá sveitamanna. —
Rasputin þótti sopinn góður. ”
Þótt Rasputin hefði tekið nokkra drykki af
eiturblöndunni, sem átti að vera nægilega ster!k
til þess að geta orðið tuttugu manns að bana,
þá virtist það ekki hafa nein sýnileg áhrif á
hann, og hann virtist ekki hafa neina liugmynd
um það, að neitt væri grunsamlegt við þessi
hin “gullnu tár”. — Youssoupov var einsam-
all hjá Rasputin, og þegar hann sá, að \ún-
blandan hafði engin áhrif, óttaðist hann, að
það kæmi til af því, að hann væri í þjónustu
Kölska, — þess vegna ósigrandi. —
“ Youssoupov bað Rasputin að afsaka sig
um stund, sagðist eiga von á fleiri gestum og
k\ aðst koma fljótlega til baka. 1 öðrum sal
var Dmitri hertogi og nokkrir fleiri af kunn-
mgjum hans. \ oussoupov fór á fund þeirra,
og sagði þeim, að eitrið mundi ekki vinna á
Rasputin, og bað hann hertogann að lána hér
skammbys.su. Sneri hann síðan sem skjótast
til baka, eftir að liann hafði fengið skamm-
byssuna- Þegar hann kom inn f borðsalinn, sat
Rasputin álútur, með hendurnar um höfuðið;
másaði hann þá og var sem hann þjáðist af
andarteppu. “Er þá eitrið að vinna á’ hann?”
spurði Youssoupov sjálfan sig. Fanst honum
nu, frekar en nokkru sinni aður, að hann vera
aðstoðaður af æðra krafti. ” — i
“1 öði-um enda borðsalsins var dýrðlings
likneski. Sneri Youssoupov aðalsmaður þang-
að, til þess að biðjast fyrir, að hoíium mætti
> auðnast að raða þennan voðalega mann af dög-
um, til þess að frelsa. ættjörðina.”
“En, hvað var þetta? Rasputin Var stað-
inn upp, og kom nú skjögrandi á eftir honum,
— var hann máske dauður og afturgenginn?
— Hann var nú kominn alla leið yfir að dvrð-
lings líkneskinu, og stóð við hliðina á honum.'”
“ Youssoupov reis á fætur — frá bæninni,__
miðaði skámmbvssunni á brjóst Rasputins, og
skaut hann í hjartastað. Við skotið rak hann
upp ógurlega draugslegt öskur, um leið og
hann féll afturábak á gólfið. Þar lá hann nú
hreyfingarlaus..
“Það vár læknir í litla biðsalnum uppi á
lofti, þar sem Dmitri hertogi og félagar hans
biðu óþolinmóðir eftir því, hvernig þessi skolla-
leikur endaði. \ oussoupov kallaði nú á lækn-
irinn, og félagar hans komu niður með honum.
Sumir af þeim vildu skjóta öðru skoti á Ras-
Putin — “til þess að vera vissari”. Þegar
læknirinn hafði lokið rannsókn, sagði hann, að
kúlan hefði snert lifrina og farið í gegn um
hjartað, þess vegna gæti ekki verið neinn vafi
á því, að Rasputin munkur væri dauður, og
engum hættulegur. En nú var eftir að vita,
hvernig þeir gætu losast við hann, án þess að
lögregluþjónar yrðu þess varir.”
XVI.
“Sneru þeir nú frá Rasputin upp á loft,
til þess að halda þar ráðstefnu um það, hvem-
ig þeir gætu náð í lokaðan bíl, til þess að koma
líkinu burtu. Tók það nokkuð langan tíma.
Þegar því var lokið, sneri Yousáoupov niður
aftur, þangað sem þeir höfðu skilið við Ras-
putin. Sú hugmvnd hafði náð föstum tökum
á honum, meðan hann var þarna á ráðstefn-
itnni, að Kölski hefði enn ráð til þess, að halda
lífinu í Rasputin- Athugaði hann enn á ný,
hvort hann fyndi nokkurt lífsmark með honum.
Hjartað var áreiðanlega hætt að slá. Rasput-
in lá í sömu stellingum, sem þeir höfðu skilið
við hann. — Eb hvað var þetta? Rasputin
hreyfði sig! Þetta var voðalega, hryllilegt! —
Nú æpti hann og öskraði, alveg eins og þegar
skotið hafði liitt hann, þegar hann féll afturá-
bak. — Þetta hafði Youssoupov grunað, að
þama væri Satan sjálfur á ferðinní. — En
livað þetta var draugslegt! — Nú var hann
kominn á fætur aftur. Hvar var skammbvss-
an? Hann hafði skilið hana eftir uppi á
lofti.”
“ Youssoupov rejmdi að forða sér, en var
. ekki nógu fljótur. Rasputin stökk upp, og
spenti hinum draugslegu kramlum nm kverk-
aniar á honum. Það veitti honum kjark, að
hann var af æðra valdi útvalinn, til þess að
ráða Rasputin af dögum. Honum fanst munk-
urinn vera að kvrkja sig. Þetta var þó vissu-
lega kraftaverk. Ýoussoupov fanst sér alt í
einu aukast þróttur, á einhvern yfirnáttvirlegan*
hátt. Hann gat nú losað járngreipar Rasput-
ins af kverkum sér, og kastað honum á gólfið.
Þar lá hann nú hreyfingarlaus.”
XVI.
“Youssoupov liljóp upp á loft. Hann var
nærri yfirkominn af óttakendum hryllingi- Fé-
lagar hans — liertoginn, læknirinn, og einn
herforingi—, höfðu farið að sækja bílinn. Að
vísu var einn meðlimur “Dumunnar” þarna
hjá honum (Poroskewitz), en það var ekki
mikið lið í honum, eins og síðar mun sýnt
verða. Youssoupov létti þó heldur fyrir
brjósti við það, að segja honum frá óförum
sínum. Nú fór hann að leita að skammbvss-
unni; til allrar hamingju voru eftir í henni
]>rjú skot. Snem þeir nú til baka. Þegar þeir
komu að stiganum, sem lá niður í kjallarann,
þar sem Rasputin var, sáu þeir óglevmanlega
sjón, sér til mikillar undranar og ótta, — bola-
liöfu^ið á Rasputin munk. Þarna var hann á
fjórum fótum að koma upp stigann. — Hann
var alveg eins og skógarbjörn. Þeir hörfuðu
til baka inn í næstu stofu. Rasputin var nú
korninn upp úr stiganum; lvann reikaði um
leið og hann rétti sig upp. Gaf það þeim kjark,
þegar þeir sáu, að Rasputin riðaði á á fótun-
um, og þeir fylgdu honum eftir. Nú var hann
að opna hurðina, til þess að komast út úr hús-
inu. — Hann var að fara út um dvrnar; nú
var hann kominn út í snjóinn í bakgarðinum-”
’Youssoupov hljóp á eftir honum. Þegar
liann þóttist vera kominn nógu nærri, þá skaut
hann þremur skotunum, sem eftir voru í
skammbyssunni. Rasputin tók snögt viðbragð,
um leið og skotin dundu á honum, hljóp dálít-
inn spöl, og féll svo í snjóinn nálægt hliði, sem
opnaðist út á strætið. —- Ekki ber söguhöfund-
um saman um það, hvort það var Youssoupov,
eða Poroskewitz, þingmaðurinn, sem skaut síð-
ustu skotunum á Rasputin þarna í‘garðinum-”
“Þegar þeir komu til Rasputins, þar sem
hann lá fyrir innan garðsliðið í snjónum,
fundu þeir, að ein kúlan hafði hitt hann í
hnakkann. Ekki vora þeir vissir um það,
hvort hann væri dauður.”
“Poroskewitz sneri aftur inn í húsið. —
Youssoupov vissi, að ekki dygði að skilja við
Rasputin þarn — hvort sem hann væri dauður
eða lifandi. — Stóð hann þaraa í garðinum,
óákveðinn í því, hvað hann ætti að gera næst.
' Var þá bankað á garðshliðið að utanverðu.
Youssoupov var í togleðurskápu, sem hann
kastaði yfir hinn marg-afturgengna munk. —
Nú var lögregluþjónn að reyna að opna hlið-
ið. Hafði hann heyrt skotin, og var kominn
til þess að rannsaka nágrennið. — Nú voru góð
ráð dýr — Rasputin lá þarna fáein fet fyrir
innait hliðið. Nú var hann þó víst virkilega
dauður, — var máske Satan kominn að sækja
hann?” — *
“Youssoilpov opnaði hliðið, og leyfði lög-
reglumanninum eingöngu. Stóð hann þannig,
að#aðkomumaður ekki sæi líkið. Lögreglumað-
urinn heimtaði að fá að vita, hvað þarna væri
um að vera. Youssoupov sagði, að Ðmitri her-
togi hefði verið í heimboði hjá sér, og hefði
hann verið dálítið kendur. Hann hefði skotið
hund í garðinum, um leið» og hann fór út.
Youssoupov gerði sig nú eins yfirvaldslegan í
rómnum, eins og honum var mögulegt, og af
þ\ú hálf dimt var í kringum þá, þaraa á bak:
við húsið, slapp aðalsmaðurinn með þessa
Skýringu. Lögregluþjónninn fór leiðar sinn-
ar, en þar með var ekki málinu lokið. Skýrsla
lögregluþjónsins sannfærði ekki yfirmenn hans
um það, að það hefði verið hundurinn einn,
sem ben blaut, er bana orkaði í veizlu þessari-
Hann var því sendur tij baka, til þess að rann-
saka málið betur. Nú kom lögregluþjónninn
að framdyrum hússins. Var honum leyfð inn-
ganga, án þess 'Youssoupov vissi nokkuð um
það. Hann var þá á bak við húsið, að reyna
að koma Rasputin úr vegi, frá garðshliðinu.
Þegar hann sneri til baka inn í húsið, heyrði
hann mannamál í setustofunni. Hvað var nú
á ferðinni? — við öllu mátti búast — eitthvað
var þarna reimt. ”
“Youssoupov opnaði setustofudymar með
hálfum hug; sér til mikillar undrunar sá hann
lögregluþjóninn, sem hann hafði svo kænlega
losnað við út um garðshliðið, og Poroskewitz í
æstu skapi. Var hann nú að segja lögreglu-
þjóninum alla söguna — “að þeir hefðu drep-
ið föðurlandssvikarann Rasputin.”
“ Youssoupov sá, að við svo búið mátti ekki
standa. Hann sagði lögregluþjóninum, að Po-
roskewitz hefði mist vitið, þesgar hundurinn
var skotinn, sem eg sagði þér frá. — Þá,
sagði hann: “Hvaða vandræði, að þetta var
ekki Rasputin muirikur.” Nú getur hann ekki
losnað við þessa hugmynd, hann trúir því, að
hann hafi fengið ósk sína uppfylta.”
Eftir að þeir höfðu þrefað um þetta nokk-
urn tíma hepnaðist Youssoupov að losna við
lögregluþjóninn. Nú var um að gera að hraða
sér. Fyrst af öllu mátti til með að finna hund
og fórna honum á aftökustaðnum á bak við
húsið, og láta hann liggja alveg á sama stað,
þar sem Rasputin hafði verið, svo blóðið, sem
þar var í snjónum, vrði tekið fyrir hundsblóð,
til þess að sanna sögu Youssoupovs, sem hann
hafði sagt lögregluþjóninum í fyrstu.
“Naumast höfðu þeir haft tíma til að drepa
hundinn og setja í réttar stellingar, þegar
Dmitri hertogi kom til baka, í hinum skraut
lega bíl, með skjaldannerki ættarinnar. Lög-
regluþjónar höfðu ekki vald til þess að tefja
för lians. Tóku þeifr nú Rasputin upp í bíl
hertogans, völdu skeínstu leið til Neva-fljótsins,
og þar fanst hann nokkrum dögum síðar-
Næsta morgun var Youssoupov kallaður
sem þér verðið fyrir, ef þér er-
uð að leita að góðuirí og sterk-
um vinnuskóm, ofe ^ýyiið þá
NORTHERN skónaV
Vér höfum allar tegundir aij
þessum ágæta skófatnaði, og
oss er ánægja að sýna hann
Ef þér hafið “Northern” skó,
- þá eru fætur yðar hlýir og|
'þurrir og notalegir og þá get-_
ið þér unnið vel, hvernig sem'
viðrar,
Komið inn og skoðið þessa skó.
Arborg Farmers’ Co-op Ass’n T. J. Gíslason, Brown.
Jonas Anderson, Cypress River Lakeside Trading Co., Gimli.
T. J. Clemens, Ashern. S M. Sigurdson, Arborg
S. Einarson, Lundar F. E. Snidal, Steep Rock
S. D. B. Stephenson .Eriksdale.
iiiiiiiiiiiiiimiiiiHiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiii
“WHISKY, SEM HEFIR KOSTI”
Látið gerast í eikar-
tunnum.
Ein vegurinn til að framleiða verulega
gott whisky
éé
éé
CWhisky
fyrir rétt. Sagði hann þar hina sömu sögu af
Dmitri hertoga og hundinum, svo lögreglan
hafði ekkert upp úr því réttarhaldi.
Youssoupov og félagar hans fóru úr landi
burt, eins og þeir höfðu ætlað sér, og komu ekki
til baka, fyr en upþreisnin var hafin, og Nikul-
ás keisari og fjölskylda hans í fangelsi. —
Morðingjar Rasputins höfðu verið gerðir út-
lagir.
XVII.
Það hefði verið hægðarleikur, þegar friður
var saminn 1918, að ferðast á meðal hinna ýmsu
þjóðflokka, og safna sögum, sem margar hlið-
ar sýndu á félagslífi og breyttum hugsunar-
hætti hermanna á stríðsárunum.
Líklega væri allmikill bókmentalegur vinn-
ingur við það, ef meira væri prentað af sögum
þeim, sem ferðast saman í feluleik manna á
milli. Það er eftirtektarvert að sjá skýrt frá
þeim viðburðum á prenti, sem manni er kunn-
ugt um. Þeir, sem eru svo kærulausir, að fara
viljandi skakt með það, sem þeir vita að á að
prenta, það er öllum ljóst hversu ábyggilegar
“trúnaðar” frásagnir og fréttaburður þeirra
muni vera. Vafalaust yrðu margir tungumjúk-
ir, illkvittnir slúðrarar varkárari í frásögn, ef
þeir hefðu nokkum beyg af því, að sögur þeirra
kæmust á prent, svo hægt væri að draga þá
fram úr skúmaskotunum. —
Smásaga sú, sem hér fylgir, var mér fyrst
sögð í Kristallshöllinni, þegar eg beið þar eftir
því, að vera útleystur úr þjónustu lians hátign-
ar. Síðar kom saga þessi fram, í einni af bók-
um hins snjalla rithöfundar, Phillip Gdbbs.
“ Hvernig líður Smith?—Er Smith ekki
særður ennf”
1 einum hluta af skotgröfunum á Frakklandi,
var það orðin föst regla hermanna á hverjum
degi, að veðja um það, hverjir mundu særast
— eða hverjir mundu særast fyrst.
Það var ekki vistlegt í þessum skotgröfum,
sem stundum fyltust af regnvatni, leirleðju og
alls konar óþverra. Hermennirair, sem oft
héldu þar til dögum saman, stundum soltnir og
særðir, töldu það velkomið vináttumerki, þegar
einhverjum hugvæmdist eitthvað til dægra-
styttingar.
Nöfn þeirra, sem voru nálægt hver öðrum,
voru rituð á miða, sem þeir drógu, er tóku þátt
í þessum veðmálum. Einn dag, þegar Þjóð-
verjar virtust öllu ætla að umturaa með heift-
aræði, þar sem þeir sýndu trú sína í verkunum
með gasi og kúlum, þá kom undirforingi einn
hvað eftir annað, til þess að spyrja um ungan
mann, sem nýlega var kominn í skotgrafimar.
“Hvernig Þður Smithh?” — svo nefndist
piltur þessi. Þótt Þjóðverjar gæfu undirfor-
ingjianum uppihaldslaust umhugsunarefni, þá
kom hann fljótlega aftur. “Er ekki Smith
særður enn þá?” spurði hann. — “Smith hef-
ir ekki nokkra skeinu enn”, svöruðu þeir, sem
næstir voru. — Svo leið nokkur stund, þar til
tíndirforinginn kom til baka. — Smith tók
þessu fyrst með þögn og þolinmæði, en hann
var ungur og tilfinninganæmur. Þess vegna
gat hann ekki til lengdar dulið einlægar þakk-
lætistilfinningar til undirforingjans.
“Einstaklega er þessi undirforingi um-
hyggjusamur og góðgjarn; hann elskar mig.
rétt eins og ef hann væri faðir minn,” hvíslaði
Smith feimnislega að þeim, sem var næstur
honum í skotgröfunum. — Þó hermaður þessi
væri að reyna að verka leirleðjuna af bvssunni
sinni, þá skellihló hann að Smith. — “Þú blóð-
ugi aulabárður” (“bleeding fool”—enskur
málsháttur), “skilurðu það ekki, að undirfor-
ingi þessi hefir veðjað á jiig — hann liefir dreg-
ið nafn þitt, mundi því vinna, ef þú særðist.”
— Þrátt fvrir það hefði undirforingi þessi má-
ske lagt líf sitt í hættu til þess að bjarga Smith
úr óvinahöndum.