Lögberg - 07.04.1927, Blaðsíða 6

Bls. 6
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 7. APRÍL 1927.
Silfurlax-torfurnar.
Eftir REX BEACH.
Aftur tók Balt til máls á þessa leið: “Það
sagði mér maður einu sinni, að ríku mennirnir
í Áusturríkjunum létu kvenfólk skafa og fsegja
á sér neglurnar. Er það satt?”
“Já,” svaraði Emerson.
Aftur varð þögn. Svo ræskti Balt sig og
sagði !kæruleysislega: “Eg býst ekki við, að
þú bafir nokkurn tíma látið þær fægja negl-
urnar á þér. ”
“ Jú, það gerði eg,” svaraði Emerson.
Balt opnaði munninn til að tala, en bætti auð-
sjáanlega við að segja það, sem bonum var í
hug og mælti: “Það er lrklega bezt fyrir mig,
að fara ekki lengra en á Vesturströndina, og
bíða þar eftir þér.”
“Langt frá,” svaraði Emerson ákveðið.
“Þú ferð með mér alla leið. Mér veitir ekki af
að hafa þig mértil hjálpar við að útvega stofn-
féð- Þú veizt alt um þetta fiskiútbald, en eg
ekki. ”
“Nú, jæja. Eg skal fara. Ef að þú getur
sætt þig við að hafa mig með þér, þá skal eg
gera mér að góðu kjólklædda fólkið og fægðu
fingraneglumar. Við verðum þar ekki lengi
hvort sem er.”
“Hvenær komst þú síðast til mannabygðaT”
spurði Emerson.
“Fyrir fjórum árum,” svaraði Balt.
“Hefirðu nokkura tíma, komið til Austur-
ríkjanna?”
^‘Eg held það. Eg á systur í Spokane Falls,
en mér fellur ekki þar að vera. ”
‘ ‘ Eg er viss um, að þú skemtir þér vel í Chi-
cago,” sagði Emerson og brosti.
1 þessum svifilm kom Fraser til þeirra og
kastaði á þá kveðju glaðlega.
“Jæja, svo við erum nærri komnir, erum
við ekki ? Eg segi það satt, að eg er feginn. Eg
hefi látið greipar sópa á skipinu.” — Fraser
hafði skilist við félaga sína á leiðinni, sem Em-
erson þótti vænt um, því honum leiddist nær-
vera hans, og höfðu þeir því haft næði til að
athuga fyrirætlanir sínar og ráða ráðum sín-
um.
“Eg náði í bóndason eftir kveldverðinn, og
náði út úr honum öðrum þrjú hundruð og fim-
tíu- Eg kem frá honum núna”, sagði Fraser.
“Þrjú hundruð og fimtíu?” spurði Balt.
“ Já, eg fór að spila við hann. Eg er hissa,
hve auðvelt er að leiða þessa snáða á nefinu,”
svaraði Fraser.
“Hvar fékstu peninga til að spila upp á?”
,-spurði Emerson.
“Eg vánn nokkra dali í gærkveldi í ‘Bridge’
við Danson drengna,” svaraði Fraser
“En það hefir ekki tekið smáræðis peninga
að, spila við ])á. Þeir sýnast vera örir á fé og
hafa nóg af því. Hvar fékstu peninga?”
“Eg seldi kafteininum námalóð daginn áð-
ur,” mælti Fraser hlæjandi.
“Fórstu að blekkja gamla manninn?”
spurði Emerson gremjulegía. i “Heyrðu mér,
eg fyrirbýð—“
“Blekkja! Hver segir, að eg hafi blekt
hann, eða nokkurn annan? Mér dytti ekki í
hug, að svíkja versta óvin minn. ”
“Þú áttir engar námalóðir. ”
“Hvers vegna heldurðu það? Alaska er
víðáttumikið land.”
“Þú sagðir mér það.”
“Svo. Eg átti engar námalóðir, þegar ég
talaði við þig um það- En síðan að eg kom um
borð í þetta skip í Juneau, þá hefir lukkan leik-
ið við mig. Þegar að þú og Balt voruð að
byggja niðursuðuhús í huganum, þá var eg að
vinna. Og mér farnaðist fremur vel, ])ó eg
segi sjálfur frá, sem eg ætti þó ekki að gjöra.”
Emerson ypti öxlum og mælti: “Þú hættir
ekki fyr en þú kemst í eitthvert klandur, og ef
þii gerir það, þá hefi eg sagt þér að frá mér er
ekki hjálpar að vænta. Eg er búinn að hjálpa
þér, alt sem eg get. ”
“Eg held nú ekki, að það verði af því, að eg
komist í neitt klandur,” svaraði Fraser vfir-
lætislega. “Og hvers vegna? Vegna þess, að
eg hefi ekki neitt rangt í frammi. Það geri eg
ekki.^ En heyrðu, það var sannarlega leikfang,
að ná í peningana út úr þessum gemlingum.
Það var nærri því eins og að misþyrma sak-
lausum lömbum.” Hann glamraði í nokkrum
gullpeningum í vasa sínum og fór að blístra
all-hótt. “Hve ,nær leggjum við á stað til Chi-
cago?’ spurði hann svo.
“Við,” endurtók Enierson. “Eg sagði þér,
að þú færir ekki nema til Seattle. Eg get ekki
felt mig við framferði þitt. Eg hekl að það sé
bezt fvrir þig, að Verða eftir. Heldur þú það
ekki sjálfur?”
“Það er máske bezt, ” svaraði Fraser kæru-
leysislega. “Tíminn einn segir til þess.” Hann
bauð þeim góða nótt og hvarf til þess að fá sér
dúr. En um morguninn, þegar þeir komu í
Iand, kom hann til þeirra, Emerson og Balt, og
sté upp í sama vagninn og þeir óku til gisth
húss þar í borginni, og hann ritaði nafn sitt á-
samt þeim á gistiskrá hótelsins. Hann hvarf
þeim von bráðara, er þeir fóru að líta sér eftir
fatakaupum, og keyptu sér báðir alklæðnaði.
Fötin, sem þeir voru í, leyndu ekki hvaðan þau
voru komin; samt virtikt fólkið ekki taka eftir
þeim, en Sea,ttle er síðasti biðstaðurinn og oft
fyrsti lendingarstaður manna, sem fara til og
frá hins þögula og víðáttumikla Norðurlands.
Skröltið á götunum ætlaði að æra þá, andrúms-
loftið varð þoim ógeðfelt, og fólksstraumur-
inn á götunni gjörði ])á ringlaða, eftir einver-
una 0g kyrðina í Alaska. 1 hvert sinn, sem í
einhverju brast, eða hljóðbrigði urðu, þá hrökk
Balt við. Hann fór mjög varlega, og hljóp sem
mest hann mátti, þegar hann þurfti að fara
vfir göturnar.
“Ef að einhverjar af þessum klukkum
hringja á bak við mig, þá brýst eg bara í gegn
um glergluggann þamá,” sagði Balt. Þegar
hann í fyrsta sinni sá borð fyrir utan búðar-
glugga með ávöxtum á, stökk hann þangað og
fylti vasa sína. “Mig er búið að dreyma um
þessa hluti í fjögur ár, ” mælti hann, “og eg
stenst ekki mátið lengur. ” Hann beit í ávöxt,
er hann hafði náð í, með ákafa, hélt svo á eftir
félaga sínum og var að narta í ávextiná smátt
og smátt, en bætti alt af í vasa sína, í hvert
sinn sem færi gafst. Til þess að sýna, að hann
var fús á að leggja alt í sölumar fyrir Emer-
son, kvaðst hann mundi sætta sig við nýja
klæðnaðinn, ef Emerson vildi kaupa hann, og
það tók ekki all-lítið stapþ fyrir Emerson að
sannfæra Balt um að slík fómfærsla væri með
öllu óþörf.
“Það er betra fyrir þig, að segja mér til í
siðum fólksins í Austurríkjunum,” sagði Balt,
“eða eg er í standi til að móðga vini þína og
standa í vegi fyrir áætlunum þínum. Eg skal
vera í búningnum á strætisvögnum, þar til eg
venst honu. ”
“Kunningi, það tekur meira en viku að
venjast slíkum búningum,” svaraði Emerson
brosandi, sem þótti gaman að öllu saman, því
Balt hagaði sér eins og drengur, sem er að
leggja upp í undursamlega ferð.
“Ef að það er ein af þessum stúlkum það-
an að austan, sem fægir neglur manna hér í Se-
attle, þá er bezt að vísa henni til mín, og eg
skal æfa mig. Hún getur í það minsta reynt
að temja mig.”
“Já, það skemdi ekki að hreinsa mesta
hraslið af beinunum á þér,” mælti Emerson,
og brosti klæðsalinn að þeirri athugasemd, sem
hafði tekið eftir því, hve óhreinn Balt var um
hendurnar.
Það tók nokkurn tíma að finna föt, sem
pössuðu Balt- Og þegar þeir að síðustu komu
til baka á gistiliúsið, þá beið fréttaritari þar
eftir Emerson.
“Við sáum, að þú vayst kominn,” sagði
fréttæritarinn, “og Mr. Aþens sendi mig.”
“Aþens! Billy Aþens?”
“Já. Hann er ritstjórinn. Eg held að þið
séuð skólabræður. ?Hann vildi fá að vita, hvort
þú værir Boyd Emerson, fótboltaleikari frá
Michigan.”
“Já, jæja,” tautaði Emerson, “Billy Aþ-
ens var bezti drengur. ”
“Hann hélt, að þú mundir kunna að segja
eitthvað skemtilegt í fréttum frá Alaska,”
mælti blaðamaðurinn. “En eg þarf annars
ekki á því að halda frá þér, því félagi þinn hef-
ir verið að segja mér alt um þig, ferð þína og
giftu.”
“Félagi minn?”
“Já, Mr. Frobisher. Hann heyrði, þegar
eg var að spyrja eftir þér, og bauðst til að
segja mér fréttimar í þinn stað og í þínu
nafni. ”
“Forbisher!” endurtók Emerson og botn-
aði ekki minstu vitund í þessu.
“Já, maðurinn sem þarna stendur yfir
frá,” mælti blaðamaðurinn og benti með hend-
inni á Fraser, sem stóð þar skamt frá og hafði
ekki augun af þeim, alvarlegur á svip, með ann-
að augað lokað, og stakk tungunni öðru megin
út í kinnina, svo hún gúlpaði út.
“ó, já! Forbisher,” stamaði Emerson.
“Eg kannast við hann.”
“Hann er einkennilegur náungi, er hann
ekki ?- Hann sagði mér, hverig að þið hefðuð
farið að hjálpa stúlkunni, þegar hún fór í ána
hjá Kjalvík.”
“Gerði hann það?”
“Það var sveimér spennandi og er ágæt
blaðasaga, 0g eg skal sjá um, að ekki verði úr
henni dregið. Hann ætlar að sjá um, að eg fái
að taka þátt í námafélaginu, sem þú ætlar að
stofna. Eg hefi að vísu ekki mikla peninga, en
það sýnist vera ágætt—”
“Hvað komust þið langt í samningunum
um þátttöku þína í námafélaginu?” spurði Em-
erson.
“Nógu langt til þess, að eg hefi brennandi
þrá til þess að gjörast hluthafi. Eg skal fá
piltana á skrifstofu blaðsins til að leggja sam-
an og koma með peningana liingað í kveld.”
“Mér þvkir fyrir, en eg verð að tala við
Mr. Forbisher um þetta alvarlega. Eg held
að við seljum engum óviðkomandi hluti í fé-
lagýiu.”
“Svo þú vilt þá ekki taka mig í félagið?”
“Ekki sem stendur”, svaraði Emerson.
“Mér þvkir það slæmt! Eg vildi að eg
gæti komist í félag við einhvern heppinn náma-
mann. Þegar maður verður að draga fram líf-
ið á kaupi, einn mánuðinn eftir annan, þá verð-
ur maður öfundssjúkur, að sjá ykkur koma með
fnllar töskur af peningum frá Klondyke. Má-
ske, að þú gefir mér tækifæri síðar?”
“Getur verið,” svaraði Emerson. Þegar
fréttaritarinn var farinn, gekk Emerson hvat-
lega til Frasers, sem sat í makindum og revkti
Jangan vindil, sem á var stór, gyltur bréf-
hringur.
“Heyrðu mér, Mr. ForbisKer! Hvað mein-
arðu með að flækja mér inn í klækjabrögð þín
og svik?” \
Fraser brosti. “Forbisher er ágætt nafn;
það er eins og málmhljómur í þ\n, og eg held
að það festist við mig. Forbisher!”
“Láttu af þessari andstyggilegu klækjar
viðleitni þinni- Ef þú reynir-slíkt aftur, þá segi
eg skilið við ])ig með ölíu.”
“Ekki nema það þó,” sagði Fraser hæglát-
lega. “Sagðir þú að þessi náma væri einskis-
virði? Það var slæmt. Þessi fréttaritari lof-
aðist til að taka nokkra hluti strax og sagðist
skvldi rejma að fá ritstjórann til að gjöra það
líka. ”
“Ritstjórann!” endurtók Emerson byrstur.
“Eg skal segja þér, að hann er vinur minn, og
það er ekki óhugsandi, að eg þurfi á vináttu
hans að halda, þegar eg kem aftur austan frá
Chicago. ’ ’
“Nú, það gerir allan muninn. ”
“Hlustaðu nú á mig, Fraser. Þú verður að
láta mig vera fyrir utan alt krókaprang þitt.
Þú hefir verið mér að ýmsu leyti geðugur, en
ef eg frétti aftur um uppátæki þín líkt og þetta
síðasta, þá fæ eg þig í hendur lögreglunni. ”
“Þú ættir ekki að láta þessa heimsku sliga
þig, lífið út,” mælti Fraser. “Haltu þig að
mér, og eg skal sjá um, að þér græðist nóg fe
mér fellur vel við þig—”
Emerson, sem orðinn var reiður, fór í burtu
frá honum, sannfærður um, að í Fraser væri
ekki ein einasta heilbrigð siðferðistaug. Samt
gat hann ekki gleymt því, að það var fyrir þá
ómögulegu mannpersónu, að hann var ekki enn
í búðinni í Katmai með framtíðarvonir sínar
hmndar til granna, og mýkti það nokkuð skap
hans.
hverju fyrirtæki. Það er of mikið af Alaska
fyrirtækjum á boðstólum í Seattle.”
Emerson hugsaði sig um, áður en hann svar-
aði: “Eg býst við, að þú flækir mig í ein-
hverju, sem kemur okkur báðum í hegningar-
húsið; svo til þess að vernda sjálfan mig, skal
eg segja þér, hvað eg skal gjöra- Eg hefi veitt
þv, eftirtekt, að þú ert vel fær verzlunarmað-
ur, 0g ef þú vildir taka að þér eitthvert starf,
sem lögum er samkvæmt—”
PANTIÐ ÚTSÆÐI NÚ ÞEGAR í DAG
“Heyrðu,” kallaði Fraser á eftir honum,
“hvenær förum við?” en Emersop gegndi hon-
um ekki, en gekk rakleiðis til herbergis síns, til
þess 'að hafa fataskifti. Þegar hann var klædd-
ur, flýt.ti hann sér á hraðskeytastöð, og sendi
tvö símskeyti til Chicago, annað til skraddara,
sem hann þekti, hitt sendi hann til fólks, sem
bjó í húsi, er stendur við strandarveginn. Síð-
ara símskeytið olli honum allmikillar umhugs-
unar, því hann reif hvert uppkastið í sundur
eftir annað; að síðustu rétti hann eitt að sím-
ritaranum með feimnis, en þó kæraleysis látr
bragði. Af símastöðinni fór hann að heim-
sækja einn af helztu bankastjóranum í borg-
inni, og frá honum aftur á gistihúsið.
Fyrsti maðurinn. sem hann rak sig á á hó-
telinu, var George Balt- Hann stóð þar í bið-
salnum og horfði á neglumar á höndunum á
sér, sem vora undursamlega hreinar og gljá-
andi.
“Komdu og sjáðu þær,” sagði Balt, undir
eins og hann kom auga á Emerson. “Þær era
eins hreinar og hundstennur. Þær glitra, svo
eg er hræddur við að snerta nokkurn skapað-
an hlut. ’ ’
“Eg er búinn að semja við bankann,” sagði
Boyd. “Alt sem eg þarf nú á að halda, eru
hundrað þúsund dollarar. Bankinn lætur mig
fá alt hitt.”
“Það er ágætt,” svaraði Balt, (án þess að
taka hugann frá neglunum á höndum sér.
“Það er sannarlega undravert! Eru þær þó
ekki glampandi?”
“Þær era fallegar.”
“Móðins, held eg.”
“Þessi hundrað þúsund dollara gjöra allan
mismuninn. þrautin er nú auðunnin. Við
skulum nú sjá um, að það nái fram að ganga.
Þessir bankastjórar vita, hvað þessar laxveið-
ar meina. Þeir segja, að við getum ekki skað
ast á laxveiði í Kjalvíkánni. ”
“Þeir vita líklega hvað þeir eru að tala um.
— Eg held að stúlkan hafi haldið, að eg væri
frá Klondvke,” mælti Balt enn fremur- “Hún
setti tvöfaldan prís. En hún er allra lagleg-
asta stúlka. Eg var hálfpartinn utan við mig,
þegar eg kom inn til hennar og settist niður,
svo eg gat ekki látið mér detta nokkur skapað-
ur hlutur í hug til að tala um. Eg steinþagði
því, en hún virtist ekki taka eftir því, og þegar
eg fór, bað hún mig að koma aftur. Hún er
sannarlega viðfeldin stúlka.”
“Varaðu þig,” mælti Emerson og hló. “Það
er eins 0g allir menn frá Alaska falli flatir
fyrir þessum naglasköfuram fyr eða síðar. Það
er eins og það liggi í blóðinu. Eg vona, að þú
lendir ekki í neinu giftinga-braski. ”
“Hamingjan góða! Hún mundi víst ekki
líta á mig, ” svaraði Balt og roðnaði út undir
eyru.
Um kveldið neyttu félagarnir máltíðar, sem
sómdi þeim mönnum, er lengi höfðu verið
norður í Alaska, eftir að 'þcir árangurslaust
höfðu leitað að Fraser, því hann var enn tengd-
ur þeim slíkum böndum, er þeir einir þekkja,
er sameiginlega hafa mætt erfiðleikum lífsins
0g hættum. En hann fanst hvergi.
“Það er varla drengilegt,” sagði Böyd.
“Hann hefði að minsta kosti getað kvatt
okkur. ” ....
“Þegar hann er í kring, þá reiðist eg hon-
um; og þegar að hann er farinn, þá sakna eg
hans,” svaraði Balt. “Hann hefir kannske
farið að gylla eittlivert- fvrirtækið, eða ginna
einhvem. ”
A vagnstöðinni biðu þeir þar til á síðustu
mínútu, í þeirri von, að Fraser mundi koma
þangað. Svo stigu þeir upp í lestina og gengu
til svefnvagnsins í verra skapi, en þeir vildu
viðurkenna- Þegar lestin fór á stað, gengu
jreir til reykingarsalsins og voru enn í daufu
bragði. Þegar þeir settust þar niður, voru
þeir ávarpaðir og þektu strax róm þess, er
talaði.
“Sælir þið,” sagði Fraser, því þetta var
enginn annar en hann, og hann glotti að undr-
unarsvip þeim, er lýsti_ sér á andlitum þeirra.
“Hvað ert þú að gera hér?” spurðu þeir
báðir í senn.
“Eg? Á leið austur. ”
“Hvert þangað?”
“Til Chicagb, eða er það ekki áfangastað-
urinn? Eg hélt að þið hefðuð sagt það.” Svo
kveikti Fraser rólegur í öðram vindli.
“'Æ'tlarðu að fara til Chicago?” hrópaði
Balt.
“Sannarlega,” svaraði Fraser. “Við verð- 1
um að sjá þessu framgengt,” og hann hag-
ræddi sér makindalega í stólnum og blés út ur
sér reykjarhringjum, sem hann svo Horfði á í
loftinu. “Fremur laglegur vagn þetta.”
“Já,” svaraði Emerson óráðinn í, hvort
hann ætti heldur að láta sér líka samfylgd Fras-
ers vel eða illa. “í hvaða vagni ertu?”
“Þessum — sama og þú ferðast í. Eg hefi
leigt mér enda herbergið“
“Hvað ætlar þú að gjöra í Chicago?”
“Eg hefi nú ekki ráðið það við mig að fullu
enn þá, en eg máske reyni að selja hluti í ein-
89c
■ÚTSŒÐIS HAFRAR'
Pokar sem taka 3 bu^. 20c að auki.
BUSIIELH) OG pAR YFIR, FRA ÖLRIJM McKENZIE RÚDUM.
K20 Banner K30 Victory K50 Leader K40Garton22 K60 Alsas
Send'iö iP'aníta.n;ír yíar I dlag. Vér sendnm vöruna þegtar þér éskitS.
Pcsisít ihafnar eru vaMir útsæSishafnar með eftirliiti stjórnarlinnar. No.
1 e&a góð tegund af No. 2. Verðið miiSaS viS þaiS að 'telk'in séu 30
buBh'el eSa méira.
SKRIFII) T JUIR SÉRSTÖKU VERÐI A JARN-
BRAUTAR VAGXÍILÖSSUM.
VERÐ Á ÖÐRU ÚTSŒÐI
Bramdion iMoose Jaw Saskaltoon Edmo nton
or Cafligary
Gamet, certified ...$3.00 1)116. $3.00 bus. $3.10 bua. $3.15 bua.
Garnet, cert., Fancy .. 3.25 “ 3.25 “ 3.50 “ 3.40 “
Marquis No. 1 .. 2.10 “ 2.10 “ 2.25 “ 2.30 “
Marquig, Reg. 2ntf Gen. 2.50 “ 2.50 “ 2.60 “ 2.60 “
Mindum Durum No. 1 .. .. 2.60 “ 2.60 “ 2.70 “ 2.85
OATS:— Banner No. 1 .. 1.15 “ 1.15 “ 1.20 “ 1.15 “
Victory No. 1 .. 1.15 “ 1.15 “ 1.20 “ 1.15 “
Sweet Clo?er No. 1 ...13.75 cwt. 13.75 cwtf. 14.25 cwt. 14.75 cwt.
Pokar Þar aS auki fyrir 200 hver. VerSáð miðað vIS
10 hus. eða meira. 5o. medra fyfir bus. of imánna er
t-ekið. AWiar aSi-ar tegundir aS finna i ver'Ssikránnd.
88 BUS. VERÐSKRA GEFIJÍS.
HiafliS eint. af h'enni iheima 'hjá ySur. Kiostar ekk-
ent 'en er þess virSi aS hafa ibana. BiSj'iS um eint.'
Vér sendum þaS frítit.
CUCUMBER
555—E-ARIiY
RUSSIAN
iLitiM ávöjctur
’sem vex fljótit.
Ætti aS vera I
hverjum garði.
550—IvOXG
GREEJÍ
Bezta iteg'umd
af stærri Cu-
cambers 8—12
þmil. dökkiblátt.
VerS hvier teig:.:
pk. 10!c oz. 25o
%pd. 75c, %Pd-
1$ 1.2i5. PóiStgjald
borgiaS.
A. E. McKENZIE CO., Limited
BR.AXÐOX, MOOSE JAW, SASKATOOX, EDMOXTOX, OADGARY.
Sendið pantanlr yöar til þess bæjar sem næstur er.
Sendið korn yðar
tii
UNITED GRAIN GltOWERS
Bank of Hamilton Chambers
WINNIPEG
Lougheed Building
CALGARY
Fáið beztu tryggingu sem hugsanleg er.
j)><H><H><H>)><H>)>)><«H><H><H><H>)><H><H><H><H>)>)>)>)><H>)>)>)><H><H>)><H>)><H><HjI'J
um
Y ^ V
x
x
T
x
x
x
♦>
| Biðjia
RIEDLE’S
i
f
x
f
f
♦>
f
f
f
f
X
f
♦>
BJÓR
LAGER
Og
STOUT
The Riedle Brewery
Stadacona & Talbot, - Winnipeg |
Phone 57241 "
^♦'^♦^^♦^♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦^^♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦^♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦^♦♦^^♦^v
f
f
♦?♦
*
f
f
x
f
f
f
x
f
f
♦>
-'iiiiiiimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiMiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiu
| D.D.Wood&Sons [
selja allar beztu tegundir 1
KOLA (
tuttugu og sex ár höfum vér selt og flutt heim til =
almennings beztu tegundir eldsneytis, frá voruYard E
| Horni Ross Avenue og Arlingtcn Strœtis |
= Pantið frá oss til reynslu nú þegar.
Phone 87 308 |
3 símalínur =
....................................