Lögberg - 14.04.1927, Síða 2

Bis. 2
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 14. APRÍL 1927.
gpsE52S2£
;'25252SHSZSHSH5ZS2SHSSSHSBSHS2SHSHSHSHSaSH5H5E5HSHS2SH5H5HSHSHSHSHSSS2SíSHSZS2S2SHS2SHSH5HSHSHSZ5SS2S2SE5ESESHSSSHSSSES2SHS2SH5?SHSSSHS2SS5S5SS2SHS£SHS'25SS?,K!SHSHS^
Sérstök deild í blaðinu
SOLSKIN
Fyrir börn og unglinga
SHSHSHSHS?^ ScStSeSHSHSH5HSH5HSH5H5H5HSHSHSH5HSE5HSESHSH5ESHSH5H5HSHSHSESHSHíiHSSH5HSESHSHSHSHSESH£HSH5HSH5H5H5H5E5E5ESESH5H5HS2SHSHSH5HSHSHSHSH5HSHSHSHSESHSHSHSHSHSHSH5HSHSi
Dvergurinn í sykurhúsinu,
1. Sykurhúsið.
Einu sinni var kóngur, er safnaði allskonar
fágætum munum. Hann keypti dýrum dómum
alla þá hluti, er voru sjaldgæfir og einkenni-
legir, hvort heldur þeir voru úr dýra-, jurta-
eða steinaríkinu, enda átti hann stórt safn af
allskonar gersemum. Hélt hann oft veglegar
veizlur, og skemti þá gestum sínum með því
að sýna þeim safnið sitt. j
1 þessu landi bjó fátækur bóndi, sem átti
mörg börn. Einn góðan veðurdag fór hann upp
á fjall að rífa hrís í eldinn. Sá hann þá hvar
ofurlítill dvergur var að tifa fram 0g aftur á
stórum steini. Var hann ekki stærri en vísi-
fingur á fullorðnum manni.
í’,átæki bóndiinn greip dverginn og lét hann
í húfuna sína. Hljóp hann síðan heim til kóngs-
hallar og gerði boð fyrir konung.
“Eg er með nokkuð' skrítið hérna í húfunni
minni,” sagði bóndinn, þegar kóngur kom út.
“Er það fugl, blóm, fiskur eða steinn?”
spurði kóngurinn og leit forvitnislega ofan í
húfu bóndans. Stóð dvergurinn þá upp og
heilsaði konungi hævehsklega.
“Margt er undarlegt í ríki náttúrunnar, ”
sagði kóngurinn, “og hefi eg aldrei á æfi minni
séð svona lítinn dverg.”
Kóngurinn tók dverginn í lófa sinn og réð
sér ekki fyir kæti. Hann gaf fátæka bóndanum
fullan poka af koparpeningum. Fór hann síð-
an inn í höllina með dvergin, en fátæki bóndinn
flýtti sér heim til sín með peningana. Tók
konan hans á móti honum með miklum fögn-
uði, og létu þau nú ekki bíða að kaupa brauð
handa börnum sínum.
En nú er að segja frá kónginum. Hann
vildi gera alt, til þess að gleðja dvérginn og
láta honum líða vel. Fyrst af öllu ætlaði hann
að láta smíða fallegt íbúðarhrís handa honum.
“En lír hvaða efni eigum við að hafa það?”
spurði hann dverginn. “Er ekki bezt, að það
sé steinhús?”
“Ekki steinhús,” sagði dvergurinn.
“En glerhús?” \
“Ekki glerhús.”
“En silfurhús?” j
“Ekki silfurhús.” \
“En gullhús?”
• ‘ ‘ Ekki gullhús. ’
Nú var kóngurinn alveg ráðalaus. Hann
spurði dverginn, hvernig húsið ætti þá að vera.
“Eg vil bara sykurhús,” sagði dvergurinn.
“Það skaltu sannarlega fá,” sagði kóngur-
inn glaður í bragði. Fór hann síðan til bakara
nokkurs og bað hann að búa til hús úr sykri.
Atti það að vera álíka stórt og örkin hans Nóa,
sem börn kannast við og hafa að leikfangi.
í þessu sykurhúsi átti svo dvergurinn að búa,
og þótti honum það ekki amalegt, því að hann
var svo sólginn í sætindi, enda át hann gat á
ssykurhúsið á hverjum degi, og varð bakarinn
alt af að vera, til taks að fylla upp í skörðin.
Konungi þótti nú mál til komið að sýna
þessa gersemi, sem hann hafði verið svo hepp-
inn að eignast. Lét hann því efna til kostu-
legrar veizlu og bauð öllum helári mönnum
og hefðarkonum úr ríki sínu.
Þegar veizlan stóð sem hæst, sótti kóngur-
inn sykurhúsið, og lét það á borðið, en boðs-
gestirnir störðu forviða á þetta undarlega hús.
“Nú byrjum við,” sagði kóngur og gægðist
inn í dyrnar á sykurhúsinu. Þá kom dvergur-
inn út og hljóp aftur og fram um borðið. Hann
stevpti sér kollhnís, stóð á höfði og lét öllum
illum látum.
Stundum stökk hann upp á diskbarminn
hjá boðsgestunum og stóð á öðrum fæti, en
þeir hlógu dátt að dvergnum 0g sögðust aldrei
hafa séð annað eins veraldanmdur.
“Þið eruð nú ekki búnir að sjá mikið enn
þá,” sagði kóngur og leit hróðugur til gesta
sinna. Svo kveikti hann ljós, og kastaði log-
andi eldspýtu upp í loftið.
Dvergurinn hrökk við, þegar hann heyrði
snarkið í eldspýtunni og sá ljósið. “Mikið
voðalegt þrumuveður! En þær eldingar!”
sagði hann og stökk æpandi inn í sykurhúsið.
Eftir litla stund kom dvergurinn aftur út
og skimaði til veðurs. Þá tók kóngurinn í einn
borðfótiííh, svo lítið bar á, og fór að hrista
borðið.
Dvergurinn fleygði sér niður 0g æpti há-
stöfum: “Mikill voðalegur jarðskjálfti! Það
brakar og brestur í öllu!” ,
Kóngurinn hélt, að dvergurinn ætlaði að
sálast úr hræðslu, og hætti því að hrista borð-
ið. Þá stóð dvergurinn upp og var hinn kát-
asti, eins og ekkert hefði í skorist.
En kóngurinn þóttist ekki vera búinn að
skemta gestum sínum nóg. Hann laut niður
að borðinu og fór að blása á dverginn.
“Mikill voðalegur stormur!” grenjaði dverg-
urinn og saup hveljur. Hann ætlaði að flýja
inn í sýkurhúsið, en stonnurinn kastaði honum
um koll. Tókst honum loks með miklum erfið-
ismunum að skríða á fjórum fótum inn í sykur-
húsið, og þóttist hann sæll og heppinn að hafa
«1« >pið úr slíkum lífsháska.
Eftir litla stund kom dvergurinn út í dymar
á sykurhúsinu og mælti: “Það er þá komið
blíða logn og bezta veður. Það væri annars
nógu gaman að spóka sig dálitla stund úti í
þessu góða veðri.” Svo hljóp hann fram og -
aftur um borðið og lék við hvern sinn fingur.
Nú var kóngur í essinu sínu. Hann tók te-
skeið og fór að ausa steyttum hvítasykri yfir
dverginn.
ser og/
“Mikill voðalegur blindbylur!” hrópaði
dvergurinn. “Það er ekki hundi út sigandi.
Mér þykir gott, að eg rata heim í húsið mitt!”
Hann greip báðum höndum utan um höfuð-
ið á sér og bograði inn í sykurhúsið. Svo flýtti
hann sér að skella hurðinni í lás, en boðsgest-
, irnir klöppuðu saman lófunum af gleði, og bar
öllum saman um það, að þeir hefðu aldrei verið
í svo skemtilegu samkvæmi.
Kóngurinn bauð gestu sínum að koma dag-
inn eftir, því að þá ætlaði dvergurinn að fara
á dýraveiðar. HÍökkuðu nú allir svo mikið til
morgundagsins, að þeir gátu varla sofið um
nóttina.
1
2. Dvergurinn á dýraveiðum.
Boðsgestimir komu snemma morguninn eft-
ir og settust kringum borðið hjá konunginum.
Horfðu nú allir með eftirv’æntirigu á sykur-
húsið, en dvergurinn var ekki vaknaður, og
enginn þorði að vekja hann.
Loksins hrukku dymar upp 0g dvergurinn
kom út í veiðimannabúningi. Hann var með
ofurlítinn boga 0g örvamæli við hlið
gullbúið spjót í hendi.
Kóngur tók dverginn 0g fór með hann út í
skemtigarðinn sinn. Þar var stórt glerhús, 0g
gekk dvergurinn rakleiðis inn í það, en allir
gestirnir skipuðu sér í stóran hring utan um
glerhúsið og horfðu á dverginn með öndina í
hálsinum. Þetta glerhús var fult af allskonar
smádýrum, og hafði kóngur látið búa það til
handa dvergnum, svo að hann gæti farið á
dýraveiðar. Það var gras í botninum á því og
fögur blóm hér og nvar, og smátjörn í því
rpiðju.
“íln sá indæli skógur!” sagði dvergurinn
þegar liann kom inn í glerhúsið, því að stráin
og blómin voru frá hans sjónarmiði stór og
fögur tré. . Alt í einu sá hann þjár flugur á
sveimi fyir ofan höfuðið á sér. Hann lagði ör
á steng og skaut allar flugurnar, svo að þær
duttu dauðar niður.
“Aldrei á æfi minni hefi eg séð svona stóra
og fallega fugla!” sagði dvergurinn við sjálf-
an sig. Hann lét flugumar í veiðitösku sína
og hélt svo áfram, þangað til hann kom að
tjöminni í miðju glerhúsinu.
Dvergurinn sá bréfbát á floti við tjarnar-
bakkanum, og var í honum færi úr silkitvinna
með ofurlitlum öngli. Hann steig út í bátinn
og^reri út á tjörnina. Rendi hann niður fær-
inu 0g fór að keipa. Alt í einu dró hann færið
upp, og var þá hornsíli á önglinum.
“Aldrei á æfi minni hefi eg séð svona stór-
an og fallegan fisk!” hrópaði dvergurinn. Hann
rendi færinu í annað sinn, og kom þá annað
hornsíli á öngulinn. Fór hann síðan til lands
og bett bátinn við eitt stráið á tjamarbakkan-
um. Þegar hann var búinn að spyrða hom-
sílin, lagði hann þa'u á öxl sér og gekk spölkorn
frá tjörninni, en þá sótti að honum svo mikill
svefn, að hann treysti sér ekki til að halda á-
fram. Hann var orðinn svo þreyttur eftir
þetta volk og þurfti að fá sér dálítinn dúr.
Dvergurinn lagðist niður í grasið 0g sofn-
aði vært, en eftir litla stund hrökk hann upp
með andfælum við, að ánamaðkur var að skríða
yfir hann. Nú þurfti hann að vera snar. Hann
rauk á fætur og rak spjót sitt í ánamaðkinn.
“En sú hepni,” sagði hann, “að höggorm-
urinn sá arna skyldi ekki bíta mig til bana!
Það er eins gott fyrir mig að fara varlega, svo
að eg verði ekki villidýmnum að bráð.”
Dvergurinn fór nú leiðar sinnar og bar hom-
sílin, og fluguraar, en ekki hafði hann gengið
lengi, þegar hann kom að músarholu.
“Aldrei á æfi mini hefi eg séð svona stóran
helli!” sagði'dvergurinn og gægðist úm leið
inn í músarholuna. í sama bili heyrði hann
undarlegt þmsk í grasinu fyrir aftan sig. Hann
leit við og sá dálitla mús, sem kom hlaupandi
og var á leiðinni heim í holuna sína.
“Það er ekki heiglum hent, að fara á móti
þessu óargadýri”, sagði dvergurinn og stappaði
niður fætinum. Músin reis upp á afturlöppun-
um ogopnaði ginið, þegar hún sá dverginn. Svo
stökk hún með framlappimar upp á axlirnar á
honum og ætlaði að bíta af honum höfuðið, en þá
rak hann spjótið sitt af alefli upp í skoltinn á
henni, svo að hún datt dauð niður. Fló hann
síðan af henni skinnið, og lét það á herðar sér.
GPekk hann því næst út úr glerhúsinu og kom
fyrir kóng, stórglaður yfir veiðinni.
“Jæja,” sagði kóngnrinn brosandi, “er ekki
gaman að vera á dýraveiðum?”
“Jú, víst er það gaman,” svaraði dvergur-
inn. ‘ ‘ En miklar em þær mannraunir, sem eg
hefi orðið fyrir í dag. Eg var búinn að skjóta
þrjá fugla og veiða tvo stóra fiska, þegar eg
lagði mig til svefns í skóginum, en þá vaknaði
eg við það, að ógurlegur höggormur var að
skríða yfir mig. Eg rak spjótið mitt í hann og
gat með naumindum forðað lífinu. Svo kom eg
að stórum helli og gægðist inn í hann, eú þá kom
voðalegt viljidýr út úr skóginum 0g ætlaði að •
gffa mig í sig. Vildi mér það til lífs, að eg var
vel vopnaður, og eftir harða viðureign tókst
mér loks að leggja það að velli!”
Boðsgestirnir ætluðu bókstaflega að springa
af hlátri, en kóngur tók dverginn og fór aftur
með hann inn í sykurhúsið. Han lét sauma kápu
handa honum úr músarskininnu, en flugurnar
og hornsílin lét hann matbúa til miðdegisverðar
handa honum. Niðurl. næst.
TVÖ A TEIG.
Sólin var að setjast, og klæddi fjöll og dali
óviðjafnanlegum ljóma og litskrauti.
Kári var að slá teig nálægt stöðuvatninu,
og Þóra rakaði á eftir honum. Hann var svo
búinn, að hann var í hvítri skyrtu, gráum bux-
um og mórauðum sokkum, með gráa húfu á
höfði og óbrydda sauðskinnsskó á fótum. En
Þóra var svo búin, að hún var í grárúðóttum-
kjól, með hvíta svuntu, í svörtum sokkum, með
hvítan skýluklút á höfði og vel brydda sauð-
skinnsskó á fótum.
Þarna voru þau tvö ein á teignum, hann að
slá og hún að raka.
“Viltu heyra lítið Ijóð, sem mér datt í hug
áðan, meðan eg var að slá?” Kári var að enda
við að brýna ljáinn og ledt til Þóru.
“ Já, lofaðu mér að heyra það. ” Þóra hætti
að raka og studdi sig við hrífuskaftið.
Kári las henni ljóðið, 0g svanimir sungu
undir:
“A bárum vagga svanir sér
og sólu horfa mót.
Hve hátt og þó svo blítt í kvöld þeir kvaka!
Og vesturloftið eldrautt er. —
Mín yndisfagra snót,
við emm tvö á teig að slá og raka.
Nú skygnast undan skýluklút,
lík skæram perlum tveim,
þín draumblíð augu yfir skammlíf stráin.
Sem heiðarblómið angar út
í öræfanna geim,
þú sóar þínu brosi út í bláinn.”
“Eg held þér sé að fara fram að yrkja,
Kári,” sagði Þóra og roðnaði. “En á hvað
ertu að horfa?”
“Það er svo sem ekki neitt; það er sóleyj-
arblað á skónum þínum, á hægra fætinum, þama
á tánni. ’ ’
“Nú, var það ekki annað?
^ “Nei, það var ekki annað. — Jæja, eg nenni
nú ekki að slá lengur í kvöld.” Kári lagði frá
sér orfið.
“Þá fer eg heim,” sagði Þóra og lagði frá
sér hrífuna.
“Heim! Ætlarðu að fara undir eins heim í
þessu himneska veðri? Og kvöldroðinn svona
fagur! Nei, Þóra, eg þarf að tala við þig. —
\iltu verða konan mín?” Kári tók utan um
báðar hendur Þóru, og augu þeirra mættust.
“ Já,” sagði Þóra og lét höfuðið hníga að
brjósti þess manns, er hún unni. Og varir
þeirra mættust í heitum og löngum kossi sak-
lausrar æskuástar.
“ Nú skyggir ekkert ský á hamingju okkar,”
sagði Kári. “ Og nú ætla eg að ávarpa þig, eins
og kóngsonurinn ávarpaði kóngsdótturina í
æfintýrinu: ó, þú hin skærasta af öllum stjöm-
um himinsins, þú liin inndælasta af öllum
blómum jarðarinnar, þú hin fegursta, af öllum
blomum hafsins, lofaðu mér að leiða þig niður
að vatninu. ”
Svo leiddust þau í dýrðlegri ástarleiðslu
mður að stöðuvatninu og settust á vatnsbakk-
ann.
“Er ekki indælt að horfa út á vatnið núna?
Sjáðu, hvemig rósfagur kvöldroðinn speglast
í því.” Þóra benti brosandi út á vatnið.
“Eg sé ekkert nema þig,” svaraði Kári.
Er ekki inndælt að hlusta á svanasöng-
inn?” Þóra benti a tvo svani, sem voru að
syngja á vatninu skamt undan landi.
“.Eg heyri ekkert nema hjartslátt þinn,”
sagði Kári.
■Sólin var hi>igin til viðar. Fáein eldrauð
ský sáust á vesturloftinu, en himinhvelfingin
varð dimmblárri eftir því sem austar dró.
Þóra sleit upp nokkur blóm, sem spruttu á
vatnsbakkanum, og mælti:
“Þegar ein eg er hjá þér,
anga blómin sætast. ”
Kári svaraði samstundis:
“Æskudraumar okkar hér
era nú að rætast.”
—Sb. Sveinss.—ÍÆskudraumar.
Og
KISA.
' Réttorður maður segir svo frá:
“Meðan vetur var sem harðastur, gaf eg
fuglum brauðleifar af borðinu. En er kisa varð
þess vör, lagðist hún í launsátur til þess að ná
sér í æti. Kom þá oft fyrir að hún fór í laun-
sátrið áður en máltíð hófst, því hún vissi vel,
hvenær fuglarnir voru vanir að koma. Þegar
voraði, þurfti eg eigi lengur að gefa fuglunum
brauðmola, því að nú höfðu þeir nóg æti. Þá
gerði kisa þá veiðibrellu, að hún stráði sjálf
brauðmolum á jörðina 0g fól sig síðan í runni
nokkrum og vildi bíða þess, að fuglarnir kæmu
og ætu molana. En veiðibrellan kom kisu þó
ekki að neinum notum, því að nú langaðt ekki
fuglana í brauð, en má vera, að þeir hafi verið
farnrr að þekkja sinn kæna óvin.”
En kisa getur líka verið brjóstgóð. Ipar um
er þessi saga: Maður nokkur átti kisu og lét
drepa undan henni tvo ketlinga. Sama daginn
eignaðist hann nýgotinn héra. Morguninn eftir
var hérin horfinn og hugði maðurinn hann týnd-
an. En að viku liðinni kemur kisa með hérann.
Hafði hún tekið hann til fósturs í stað ketling-
anna, er hún hafði mist. S.
—Unga tsland.y
DR. B. J. BRANDSON
f}16-220 Medlcal Arts Bldg.
Cor. Graham og Kennedy St«.
Phone: 21 834.
Offlce tlmar: 2___3
Heimili: 776 Victor at.
Phone: 27 122
Winnipdg, Manitoba.
COLCLEUGH & CO.
Vér leggjum sérstaka áherzlu á aC
eelja meSui eftir forskrlftum lækna.
Hin beztu lyf, sem hægt er aS fá eru
notuS eingöngu. Pegar þér komiS
meC forskriftina til vor, megiC þér
vera viss um, aC fá rétt þaC se
læknirinn tekur til.
Nótre Dame and Sherbrooke
Phones: 87 669 — 87 «60
DR O. BJORNSON 216-220 Medlcal Arts Bldg Ocr. Graham og Kennedy St«. Phones: 21 834 Office tímar: 2—3. Helmili: 764 Victor St. Phone: 27 68’4 Winnipes:, Manitoba.

DR. B. H. OLSON 216-220 Medical Arts lildg. Cor. Graham og Kennedy Sts. Pane: 21 834 Otfice Hours: 3—6 Heimili: 921 Sherburne St. Winnipeg, Manitoba.

DR. J. STEFANSSON 216-220 Medical Arts Bldg Cor. Graham og Kennedy Sts. Phole: 21834 Stundar augua, eyrna nef og kverka sjúkdóma.—Er aC hltta kl. 10-12 f.h. og 2-6 e. h. Heimili: 373 River Ave. Ta,ls. 4.2 691

DR. A. BLONDAL Medical Arts Bldg. Stundar sérstaklega Kvenna og Barna sjúkdóma. Er aC hltta frá kl. 10-12 f. h. og 3—6 e. h. OJfico Phone: 22 2»6 Heimili: 80'6 Victor St. Sími: 28 180

/ Dr. Kr. J. Austmann, Wynyard, Sask.
DR. J. OLSON Tannlæknlr 216-220 Medlcp.1 Arts Bldg. Cor. Graham og Kennedy Sta. Phone: 21 834 Heimllis Tals.: 38 626

DR. G. J. SNÆDAL TannLæknir 614 Somerset Block Cor. Portage Ave og Donald 8t. Talslmi: 28 889

Glftlnga- og Jarðarfara- Blóm með litlum fyrlrvara BIRCH Blómsali 593 Portage Ave. TaLs.: 30 720 St. John: 2, Ring 3

A. S. BARDAL 848 Sherbrooke St. Selur likkistur og annast um út- farir. Aliur útbúnaCur sá beztii. Enn fremur seiur hann allskon&r minnlsvarCa og legsteina. Skrífíitofu ta.ls. 86 607 HeimilU Tals.: 58 302

TalB. 24 16»
NewLyceum PhotoStudio
Kristín Bjarnason eig.
290 Portage Ave, Winnipeg
Næst við Lyceum leikhúsið.
THOMAS H. JOHNSON
H. A. BERGMAN
ísl. lögfræðlngar.
Skrifstofa: Koom 811 McArthur
Bullding, Portage Ave.
P. O. Box 1666
Phones: 26 849 og 2« 840
W. J. Lindal. J. H. Lindal
B. Stefansson.
íslenzldr lögfræðingar.
356 MaimSt. Tals.: 24 9«t
366 MalnBt. Tals.: A-4963
Peir hafa einnig skrifstofur aC
Lundar, Riverton, Gimli og Piney
og eru þar aC hltta á eítirfylgj-
and tlmum:
Lundar: annan hvern mlCvlkudar
Riverton: Fyrsta fimtudag.
Gimli: Fyrsta miCvlkudag.
Piney: priCJa föstudag
1 hverjum mánuCi.
A. G. EGGERTSSON
ísL lögfræðingur
Heflr rétt til aC flytja mál b«Cl
I Manito.ba og Saskatchewan.
Skrifstofa: Wynyaxd, Sask.
Athygli!
Komið með næstu lyfjaávísun-
ina yðar til vor. Þaulæfðir sér-
fræðingar annast um alla lyfja-
samsetningu.
INGRAM’S DRUG STORE
249 Notre Dame Ave.
- Gagnvart Grace kirkjunni.
A. G. JOHNSON
»07 Confederation Life Bldg.
WINNIPEG
Annast um fasteignir manna.
Tekur aÖ sér að ávaxta sparifé
fólks. Selur eldsábyrgð og bif-
reiða ábyrgðir. Skriflegum fyr-
irspurnum svarað samstundis.
Skrlfstofusíml: 24 263
Heimajsimi 33 328
J. J. SWANSON & CO.
IjIMITED
R e n t a 1 s
Insurance
RealEstate
Mortgages
600 Paris Building, Winnipeg
Pohnes: 26 349—26 840
£mil Johnson
SERVIOE KLEOTRIO
Rafmagns Contracting — ABs-
kyna rafmagsndhöld seld og vtð
þau gert — Eo sel Moffat og
McCUvry Eldavélar og heft þmr
til sf/nis á verkstœtH minu.
524 SARGENT AVE.
(gamla Johnson's byggingln t18
Young Street, Winnlpeg)
Verkst.: 31 507 Hetma.: 27 286
Vorkst. Tals.:
28 383
Helma Tato.i
29 384
G. L. STEPHENSON
PLITMBER
Allskonar rafinagnsáhöld, svo lem
straujám, víra, allnr tegundlr af
glösum og aflvaka (battorles)
VERKSTOFA: 676 IIOME 8T.
Islenzka bakaríið
Selur beztu vörur fyrir lægsta
verð. Pantanir afgreiddar beeM
fljótt og vel. Fjölbreytt drrfti.
Ilrein og lipur viðskiftL
Bjamason Baking- Co.
676 SARGENT Avo. Wlnntpeg.
Phone: 84 298
Ungwn gefið.
Fátt er eins ánægjulegt fyrir böm, eins og
að umgangast litlu ungana — fugla-börnin —
og hjálpa þeim. — Það verður ætíð að gerast
með mikilli gætni og nákvæmni, því að litlu fugl-
amir eru mjög viðkvæmir og það er svo margt í
þeirra eðli, sem menn skilja ekki. Þegar litla
stúlkan er að gefa andamnga að borða, verður
hún að vera varasöm, því þeir eru skelfing gráð-
ugir, þegar þeir fá eitthvað, sem þeim þykir
gott. Fái þeir svo stórt stykki, að þeir geti
ekki gleypt það strax — því að fuglarnir tyggja
aldrei fæðuna — þá hlaupa þeir burt með það í
nefinu á afvikinn stað og hrista það þar, til þess
að ná því í sundur.;— Unga Isl.
V