Lögberg - 28.04.1927, Blaðsíða 6

LöGBERG, FIMTUDAGINN 28. APRÍL 1927.
Silfurlax-torfurnar.
Eftir REX BEACH.
“Þú gefur mér eitthvaS að gjöra—eitthvaS,
sem ekki þarf sterk átök við, eSa aS bera þunga
kassa, og þá skaltu sjá hvaS eg get gjört. Eg
segi þér alveg satt, aS vinnan er einmitt þaS,
sem eg hefi verið að leita að, þó eg skildi það
ekki, og svo verð eg sterkur og sólbrendur eins
og þú. Segðu mér, hvaða tegundir af skam-
byssum og loðskinnafötum að eg þarf að kaupa
og svo skal eg leggja tíu þúsund dollara í
þetta fyrirtæki. Það er alt sem eg get mist.”
“Þú þarft hvorki á loðfötum né skambyss-
um að halda,” mælti Emerson og brosti. “Dag-
amir verða langir og heitir, þegar við komum
til Kjalvík, og blómabreiðumar mæta auganu
alstaðar.”
“Það er ágætt. Eg er mesti blómavinur.
Ef að eg get ekki veitt lax, þá skal eg verða
ykkur nytsamur á einhvern annan hátt.”
“Getur þú haldið reikningsbækur?”
“Xei, en eg get leikið á ‘mandolin’, svaraði
Clyde glaðlega. “Eg býst við, að dálítið af
hljómlist léti ekki illa í eyra þar úti í óbygöun-
um. ”
“Getur þú leikið á “mandolin?” spurði
Fraser og Ieit á Clyde með rannsakandi augna-
ráði.
“Eg skyldi nú segja það. Eg hefi ekki æft
mig um tíma, en—”
“Taktu hann í þjónustu þína,” mælti Fras-
er og sneri sér að Emerson. “Hann getur set-
ið í dyrunum á niðursuðu verksmiðjunni með
fjallablóm í hárinu og leikið “La Palonea”.
Það gerir fólkið í hinum niÖursuðuverksmiðj-
unum afbrýðissamt. Fáðu hengisæng og skáp
úr gleri, þá getur verið að Willis Marsh heim-
sæki þig á kveldin við og við.”
“Vertu ekki að henda gaman að þessu,”
mælti Clyde alvarlegur. “Mér er full alvara
með að fara. ”
“Eg að spauga?” sagði Fraser og datt
hvorki af honum né draup.
“Eg skal hugsa um þetta,” mælti Emerson
alvarlega, sem kom Fraser til að skellihlæja.
“Ertu að hlæja að mér?” spurði Clyde
nokkuð æstur.
Fraser setti sjálfan sig í stellingar og svar-
aði: “ Eg held nú ekki! Mér datt að eins dá-
lítið atvik í hug, sem kom fyrir hann föður
minn, þegar eg var lítill drengur,” og hann
fór aftur að skellihlæja.
Clyde leit til hans illúðlega, en það var ekki
hægt að merkja á honum, að hann væri að
renda gaman að neinum sérstökum, svo Clyde
hélt sér við málefniÖ, án þess að skifta sér
meira af honum.
“Þú hugsar um þetta, en í millitíðinni ætla
eg að taia við nokkra kunningja mína og við
skulum allir neyta miðdagsverðar saman í há-
skólakiúbbnum á morgun, og þar getur þú sagt
' þeim um þetta fyrirhugaða áfram þitt.”
Fraser hætti að hlæja skyndilega, þegar
Emerson steig á fótinn á honum undir borðinu.
En Clyde fór aftur að láta sig dreyma um
fiskimanns hæfileika sína.
Alt í einu tók Fraser fram í samtalið og
mælti: “Þar kemur George Balt. Hann geng-
ur víst í svefni, og heldur að þetta sé “mani-
cure ”-stofa. ”
Emerson sneri sér við í stólnum og sá Balt
í dyrum salsins og hafði hann auðsjáanlega
verið að reyna að vekja eftirtekt þeirra á sér,
en hafði ekki einurð á að ganga inn í salinn,
sem fullur var af fólki. Þegar hann sá að Em-
erson hafði komið auga á sig benti hann honum
að koma til sín.
“ Látið þið hann koma hingað,” mælti Clyde,
“mig langar til að kynnast honum. Hann lít-
ur út fyrir að vera maður að mínum geðþótta.”
Emerso gaf Balt bendingu um að koma til
þeirra og þegar hann sá að ekkert undanfæri
var, herti hann upp hugan og gekk inn úr dyr-
unum til þeirra félaga, en á leiðinni vildi hon-
um það til, sökum þess að hann var óvanur, að
reka sig á eitt borðið, er fólk sat við. Hann
vildi reyna að sýna kurteisi með því að afsaka
óhapp það við fólkið, sem við borÖiÖ sat, en
steig nokkur skref aftur á bak og rak sig á leir-
ker eitt mikið, sem stóð þar í salnum, og var
nærri búinn að setja það um.
“Eg vildi heldirr taka uxa þarna í gegn um
salinn, heldur en hann,” sagði Fraser. “Hann
brýtur líklega eitthvað áðul* en hann kemst til
okkar. ”
Balt fann til þess, að hann vakti óþægilega
mikla eftirtekt fólksins í salnum, og jók það á
fátið, sem á hann var komið. Hann var orð-
inn kafrjóður í andliti og svitadroparnir stóðu
á enni hans.
“Eg vona, að yfirveitingamaÖurinn fari
ekki að eiga neitt við hann,” sagði Emerson.
“Hann er orðinn nógu reiður til að slíta hann
í sundur tætlu fyrir tætlu.” En hann hafði
varla slept orðinu, þegar þeir sáu hann hraða
sér í áttina til Balts og heyrÖu hann tala til
hans.
“Nei, eg er ekki viltur!” heyrðu þeir Balt
seRja- “Eg á hér heima, og það er betra fyrir
þig að verða ekki í vegi fyrir mér, ef að þú vilt
ekki að eg gangi yfir þig.” Hann gerði sig lík-
legan til að ráðast á þjóninn, sem leizt hann
ekki árennilegur og hypjaði sig afsíðis eins
fljótt og hann gat, en Balt, sem vakiö hafði al-
menna eftirtekt í salnum og hlátur margra út
af viðskiftum hans og þjónsins, lagði á rás eft-
ir gólfinu yfir silkislóða kvenfólksins, eða ann-
að, sem í vegi var og hlemdi sér niÖur á stól
við borðið hjá þeim félögum, sem marraði og
brakaði í undan þunga hans.
“QiefiS þið mér lemonadi að drekka, fljótt!
Eg er allur af göflum genginn. Eg get hreint
ekki fótað mig á þessu gólfi. Það er hált ein3
og ís.”
Eftir að Clyde hafði verið kyntur Balt, sem
hann virtist litla eftirtekt veita, tók hann aft-
ur til máls um leið og hann tók vasaklút sinn
upp úr vasa sínum og þurkaÖi af sér svitann:
“Eg hefi staÖið þama í salsdyrunum í tíu mín-
útur og verið að reyna að vekja eftirtekt ykkar
a mer.”
“Hvað gengur að?”
“Það gengur alt að! Hávaðinn ep alveg ó-
þolandi hér í hótelinu. Eg hefi verið í' þrjá
klukutíma að reyna til að sofna, en hljóðfæra-
flokkurinn hefir verið að spila hér í salnum,
sporvagnamir á stólpabrautunum fara með
skarkala fram hjá herbergisglugganum mínum
á fárra mínútna fresti, híjóðpípumar í verk-
smiÖjunum öskra og klukkur hringja og —. Er
hvergi hægt að finna gistihús, þar sem maður
getur haft frið í nokkrar mínútur? Eg vil
komast burtu héðan sem allra fyrst — aftur í
land friðarins. ”
“Þú venst við þetta fljótlega,” svaraði Em-
erson.
“Eg? Nei, aldrei! Eg vildi að eg væri
aftur kominn heim, þar sem maður getur not-
ið svefns og friÖar.”
, “Þetta líkar mér,” tók Clyde fram í. “Eg
er þér samþýkkur, og eg vil fara með þér.”
“Þú vilt fara með mér?” endurtók Balt.
“Hr. Clyde býðst til þess að leggja tín þús-
und dollara í fyrirtækið,” mælti Emerson.,
“með því móti, að hann fái sjálfur að fara til
Kjalvík með okkur og hjálpa til við að starf-
rækja niðursuÖu verksmiðjuna.”
George Balt virti Clyde nákvæmlega fyrir
sér og brosti.
“Hr. Emerson ræður því,” mælti hann. “Ef
að hann er því samþykkuir, þá er eg það.”
. Þetta gaf Clyde kjark og tækifæri til þess
að fara aftur að telja upp' veiÖimannshæfi-
leika sína. Á meðan hann var að tala, köinu
þrír menn inn í salinn og settust við borð, er
var næst við borð þaÖ, er þeir félagar sátu við.
Þegar þeir settust niður, varð Balt litið til
þeirra. Hann varð alvarlegur mjög alt í einu
og setti glasið, sem hann hafði verið að drekka
úr, niður á borðið.
“Hvað gengur að?” spurði Emerson, því
hann sá að Balt var orðinn fölur í framan og
hvesti augun á komumenn.
“Það er hann!!’ mælti Balt lágt, “hund-
spottið að tarna.”
“Sittu kyr,” mælti Fraser. Balt hafði stað-
ið upp af stól sínum og krept hnefana. And-
litsdrættir hans voru orðnir harðir og háls-
taugarnar þrútnar. Fraser sá heiftarsvipinn
á andliti Balts og hið ógnandi augnaráð hans,
svo hann reis á fætur og dró Balt með sér nið-
ur á stólinn.
“Láttu ekki eins og flón,” sagði hann ön-
uglega.
Clyde furÖaði sig á þessu háttalagi Balts,
og vildj fá að vita hvað því ylli.
“Það er hann,” hvæsti Balt og horfði illúÖ-
lega á einn manninn, sem sezt hafði við borðið
rétt hjá þeim. “Það er Willis Marsh.”
“Hvar?” spurði Emerson og sneri sér
hvatlega við á stólnum, en það var óþarft fyrir
Balt að benda á manninn, því einn af aðkomu-
mönnuín stóð við bakið á stól sínum eins og
myndastytta, og studdi höndunum á stólbakið.
Ósegjanleg undrun lýsti sér í svip hans, og
bros var að deyja út á vörum hans. Maðurinn
var þéttvaxinn, á að gizka um þrítugs aldur og
vel klæddur. Það var ekkert sérstakt við hann,
sem vakti eftirtekt, nema ef til vill hárið, sem
var rautt á lit. Hörundsliturinn var bjartur,
munnurinn lítill, en varir þykkar. Að öllu leyti
var hann snyrtilegur og menn hefðu getaÖ í-
myndað sér, að hann hefði verið alinn upp í bæ
og væri fésýslumaður, þó enginn embættissvip-
ur Ijómaði á honum.
Emerson sannfærÖist að minsta kosti um
það, að hann hafði taum á skapi sínu. Hann
leit til Balts og kinkaði kolli, til merkis um að
hann þekti hann, svo var eins og að hann átt-
aði sig, bað félaga sína að\fyrirgefa og gekk "
þangað sem að hinir sátu, sem s)tóðu upp á móti
honum, og hrikti enn í stól Balts, um leið og
hann stóð upp eins og hinir.
“Vertu rólegur, félagi!” hvíslaði Fraser að
honum. “Láttu hann tala.”
“Sæll vertu, George! Hvað í ósköpunum
ert þú að gjöra hér? Eg þekti þig varla.”
Málrómur Willis var fullur og þýður. A-
herzlurnar báru vott um, að hann væri úr
Austurfylkjunum. Mqð uppgerðar hæversku
rétti hann Balt höndina, sem Balt lézt ekki sjá,
en var auðsjáanlega að hugsa um, hverju hann
ætti aÖ svara. Að síðustu hreytti hann út úr
sér:
“Þú skalt ekki rétta mér höndina, því hún
er óhrein og þáð er blóð á henni.”
“Heimska!” svaraði Marsh brosandi. “Við
skulum verða vinir aftur, Balt. Látum hið
liðna eiga sig. Eg kom til að sættast við þig
og spyrja þig frétta frá Kjalvík. Ef að þú ert
hér í verzlunarerindum, og eg get hjálpað
þér—”
“Þú, svívirÖilega kvikindi,” hvæsti George
í hálfum hljóðum.
“Nú, jæja, ef þú vilt vera sauðþrár—”
Willis Marsh ypti öxlum kæruleysislega og
beiskjuhreimur var í rödd hans, “þá hefi eg
ekkert viÖ því að segja.” Hann leit forvitnis-
lega til félaga Georges, eins og að hann vildi
lesa út úr þeim erindi GeQrges, en það augna-
tillit varði ekki lengi, að því er Fraser og Clyde
snerti, en hvíldi síðast á Emerson.
Við þessi ummæli brutust einhver reiðivrði
út af vörum Balts, og hann tók spor í áttina til
Marsh, en Emerson gekk á milli þeirra og
mælti:
“Við Balt erum lítið eitt missáttir út af
verzlunarviðskiftum,” sagði Marsh ísmeygi-
lega, ,‘ sem eg vonaði að væri gleymt. Það voru
smámunir—”
‘Hagaðu þér eins og maður. Gerðu ekki
neinn óróa hér,” og áður en Balt áttaði sig,
hafði Emerson tekið handlegg hans undir hönd
sér og snúið honum frá Marsh. Þetta gerði
Emerson svo eðlilega, að enginn sem í salnum
var veitti því eftirtekt. Marsh hneigði sig
kurteislega og gekk til sætis síns. En Emerson
og Balt gengu til dyranna. Emerson, sem hélt
Balt fast við sig, fann að titringur var á honum
og heyrði að hann dró andann þungt, og meÖ
það eina í huga að geta komið honum út úr
salnum án þess að veizluspjöll yrðu, leit liann
um öxl sér til Frasers og Clyde, sem komu á
eftir þeim, og brosti, en talaði stöðugt við Balt
unz þeir voru komnir út úr salnum; þá slepti
hann honum og sagÖi blátt áfram: “Það er
bezt fyrir þig að fara að hátta, og láta vonzk-
una rjúka úr þér. Þú varst nærri búinn að
eyðilegggja alt.”
“Hann reyndi til þess að taka í höndina á
mér,” tautaði Balt. “Það auðvirðilega hund-
spott reyndi virkilega að heilsa mér með
handa—:” Framhadið heyrðist ekki nó skild-
ist, sem einu gilti, því það var ekkert annað en
hótanir og ragn, sem entist þangað til hann sté
inn í lyftivélina. Clyde seri sér að Emerson,
og vildi fá skýringu á öllum þessum leyndar-
dóm.
“Maðurinn, sem við mættum þarna inni, er
yfirmaður niðursuðu verksmiðjanna í Kjalvík
og það eru miklar líkur til þess, að við verðum
að eiga í höggi við hann. Hann er svarinn ó-
vinur George Balt, og ef hann fær nokkra vitn-
eskju um erindi okkar hingað, þá er úti um
fyrirtækiÖ.”
“ Jæja, það ræður algjörlega úrslitunum, að
því er mig snertir”, mælti Clyde ákveðinn,
“það er óumflýjanlegt að það leiði til illindis
og áfloga.”
“Þú meinar, að þú vilt ganga í félag við
okkur?”
“Vil ekki! Eg má til með að gjöra það.
Tíu þúsundin læt eg þig hafa, og ef þú vilt ekki
taka mig með þér með góðu, þá fel eg mig í far-
angri þínum og fer eigi að síður.” 1
ELLEFTI KAPITULI.
Það var nærri mánuður liðinn, áður en Em-
erson sagði Balt frá vonbrigÖunum, sem í huga
þeirra beggja höfðu verið síðustu dagana.
“Það virðist, sem þetta ætli að mistakast
fyrir okkur.”
“Sannarlega! Þú hefir reynt alla mögu-
lega vegi. Er ekki svo?”
“Algjörlega. Eg hefi reynt alt nema hús-
brot, og eg get hvergi fengið þessi hundrað
þúsund dollara. í byrjun virtist það ætla að
verða auðvelt, en tímarnir eru harðir og eg er
búinn að fá hvert cent frá vinum mínum og
kunningjum, sem þeir geta lesað við sig. og
sumir þeirra hafa lagt til meiri peinga, en þeir
eru færir um.”
“Þetta er stór peninga upphæð,” mælti
Balt og stundi við.
“Eg hefi aldrei áður gert mér fyllilega
ljóst, hversu stór hún er,” svaraði Emerson.
“En ef við fáum ekki hundrað þúsund lollar-
ana hér, þá er óhugsandi að bankarnir í Seattle
láni okkur það sem á vantar.”
“Það er ekki viðlit að leggja út í þetta í
smáum stíl,” stagði Balt, hugsaði sig svo lítið
um og hélt svo áfram: “Við getum ekki beðið
hér mikið lengur. Við ættum í rauninni að
vera komnir vestur að hafi nú. Það vantar
tuttu^Tu og fimm þúsund dollara upp á hundr-
að þúsundin. Er ekki svo?”
“Jú, og eg sé engan veg til þess að fá þau.
Eg hefi gjört alt sem eg hefi getað og Clyde
Uka, en árangurslaust. ’ ’
A andliti Emersons mátti sjá að viÖleitni
hans að hrinda þessu fyrirtæki í framkvæmd,
hafði fengið mjög á hann. Svipurinn var þreytu
legur, eins og á hann hefði sótt svefnleysi. Á
hann var þunglyndið líka farið að sækja, sem
að Fraser hafði svo oft orðið var við í Alaska,
og þuglyndisköstin jukust, eftir því sem tím-
inn leiÖ. Hverju augnabliki hafði hann varið
á daginn til þess að reya að hrinda því í fram-
kvæmd. Hann hafði hlegið- að erfiðleikunum
og vísaÖ vonbrigðunum á bug. Hann hafði
leitaÖ til hvers einasta manns, sem honum gat
komiÖ til hugar að fáanlegur væri til að leggja
fé í fyrirtækið. Frá einni skrifstofunni til ann-
arar fór hann og sagði mönnum frá þessu
fyrirtæki, með sömu orðunum og sama ein-\
beitta áhuganum. En það var þröngt með pen-
inga og þeir, sem þá höfðu, höfðu lagt þá í eitt-
hvað annað, eða áttu Eost á að leggja þá í eitt-
hvað, sem nær þeim var og sem þeim virtist
hættuminna.
Emerson hafði unnið hart á þeim þremur
árum, sem hann var í Alaska, og mætt mprgum
vonbrigðum, en aldrei á æfi sinni hafði hann
lagt eins mikið á sig og þennan mánuð, sem
hann*var búinn að vera í Chicago, og aldrei
hafði honum fundist gæfan vera eins þverúðug
við sig. Er hann hafði barist hlífðarlaust og
aldrei komiÖ til hugar að láta yfirbugast, þar
til hann nú, eftr að hafa selt 75 þús. doll. virði
í fyrirtæki sínu og sá að fokiÖ var í öll skjól
með tuttugu og fimm þúsundirnar, sem eftir
voru. 1 fjölmenni var hann glaður og enginn
gat séð á honum annað en alt gengi að óskum,
en þegar að hann var einn, yfirbuguðu erfið-
leikamir hann, sem þó enginn vissi um nema
félagar hans tveir. Það var einn annar maður,
sem einhvern grun rendi í að alt væri ekki með
feldu, en ekki hafði Mildred hinn minsta grun
um, hvað erfiðlega gekk fyrir honum. Hún
vissi ekki einu sinni um fyrirætlanir hans.
Hann var oft með heni á kvoldin, og hún hefði
gjarnan viljað vera meira méð honum, ef hann
hefði fengist til að vera lengur úti á kveldin,
því á daginn hafði hann mörgu að sinna, fen til
þess var hann ófáalegur, því hann vissi að hann
þurfti á öllum sínum þrótt að halda til annars.
Aldrei mintist Mildred eða faðir hennar á
binn óþekta biðil hennar, þegar Emerson var
viðstaddur, en sú þögn í sambandi við þann
leyndardómsfulla mann, hafði æsadi áhrif á
skapsmuni Emersons, og þótt Mr. Waylands
væri á yfirborÖinu vingjamlegur við Emerson,
þá fanst honum að frá honum stafaði einhver
andúð til sín, og ef að alt þetta var ekki nægi-
legt til að ergja hann og beygja, þá bættu þeir
Fraser og Balt það upp með því að vera að
arga í honum með eitthvaÖ sýknt og heilagt. Sá
fyrnefndi var alt af að flækja. Emerson í fárán-
legt verzlunarbrall með sér. Emerson gat ekki
með nokkru móti losnað við hann, svo honum
að síðustu fanst hann heyra glamrið í hlekkjum
og málróm fangavarðarins.
Hvað eftir annaÖ hafði hann flett ofan af
framferði Frazers, og haldið að hann væri laus
við hann, en óðara hafði sótt í sama fariÖ og
Emerson kominn í sömu flækjuna. Undir
vanalegum kringumstæðum hefði það verið
hlægilegt, en eins og á stóð, var það sorglegt.
George Balt hafði haft sig hægan, síÖan um
kveldið, að hann mætti Nash, og mest af tím-
anum var hann einhvers staðar einn. Það var
nokkur léttir fyrir Emerson, þar til að hann
kom að honum óvörum í þeim pörtum borgar-
inna, sem hann var ókunnugur í, á þeim tímum
sem enginn skyldi halda að hann ætti nokkurt
eridi þar um, og sá hann þá, að hann var að
leita eftir einhverju. Fyrst í stað áttaði Em-
erson sig ekki á þessu, en það tók hann samt
eklri lengi, að átta sig á, að Balt lagði leiðir
sínar á daginn um biÖsali gistihúsanna, en á
kveldin um þá parta borgarinnar, sem leikhús-
in voru í, til þess að leita að mótstöðumanni
sínum Marsh, ög á engan hátt gat hann fengið
hann til að hætta því. Emerson forðaðist að
hugsa um hvað fyrir mundi koma, ef hann
mætti manninum, sem hann var að leita að; en
til þess kom ekki, því hvemig sem Balt leitaði,
fann hann Marsh Willis hvergL
Alt þetta jók á áhyggjur Emersons, og svo
nærri honum hafði það gengið, með vonleys-
inu um að fá peningana sem hann þurfti, að
kraftar hans voru að þrotum komnir. Balt
hafði nú komiÖ inn í herbergið til Emersons til
þess að tala við hann um daginn og veginn, og
Emerson sagði honum frá óförum sínum.
“Það er sárt, eftir alt sem við höfum geng-
ið í gegn um,aÖ þetta skyldi fara svona,” mælti
Balt. “Það verða vonbrigði fyrir Cherry,”
bætti hann við eftir litla þögn.
“Eg hafði nú ekki hugsað neitt um það,”
mælti Emerson.
“Þú veizt, að þetta er síöasta tækifæri
hennar.”
“Hún sagði mér það. Og mér þykir leitt,
að eg skyldi taka þig alla þessa leið og að svo
skyldi ekki verða neitt úr neinu, en —”
“Eg set það ekki fyrir mig,” greip Balt
fram í. Eg fer til baka út í óbygðir og dreg
þar fram lífiÖ einhvern veginn, eins og eg
gerði, og einhvem) tíma rætist úr fyrir mér.
En hún er kona, og getur ekki mætt árásum frá
Willis Marsh eins og eg.”
“Þekkir þú annars Cherry? Hver er hún
og hvað er um hana?” spurði Emerson, sem
þótti vænt um að brjóta upp á umtalsefni, sem
dró huga hans frá aðal umhugsunarefninu.
“Hún er stúlka, sem ekki getur neitt aumt
séð,” svaraði Balt, og sú eina persóna, á meðal
hvítra manna, Indíána eða Mongóla, sem tal-
aði vingjarnlega til mín, eða gaf mér mat, þeg-
ar eg var hugraður, þar til eg hitti þig. Það
er alt, sem eg veit um hana. Eg væri orðinn
vitlaus, ef það væri ekki fyrir hana,” og Balt
nísti tönnum, þegar hann hugsaði um allar þær
hörmungar, sem hann hafði þurft að ganga í
gegn um.
ÁSur en Emerson gat haldið samtalinu á-
fram, þá kom Alton Clyde inn til þeirra, með
hvíta glóva á höndum, prúðbúinn, með staf í
hendi með gyltu handfangi á.
“Heilir, fiskifélagar! Eg leit inn til þess
að gera út um smáatriÖi í sambandi við ferð
iokkr. Eg vil, að skraddarinn fari að sauma
fötin á morgun.”
Emerson hristi höfuðið.
“Þú þarft ekki á nemum ferðafötum að
halda,” sagði Balt.
“Og því ekki? Hefir nokkuð komið fyrir,
sem fælt hefir fiskinn?” spurði Clyde.
“Eg get ekki fengið peningana,” svaraði
Emerson.
“Þú hefir ekki enn getað fengið þessi tutt-
ugu og fimm þúsund, sem vantaði upp á”
spurði Clyde.
“Nei. Og eg hefi enga von um þau”.
“Það er illa farið. Eg var búinn að velja
mér ágætan fatnað. Alensk föt og sterk.”
“Það er ekki hætta á að þau rifni, en eg
held, að strigabuxur hefðu dugað”, svaraði
Balt.
Clyde sló með stafnum á tána á skó sínum
og starði fram undan sér hugsandi. “Þetta
eru vonbrigði fyrir mig og okkur alla, og það
verða líka vonbrigði fyrir Mildred. Hefirðu
sagt henni frá því?”
“Nei. Hún veit ekki einu sinni um fyrir-
ætlanir mínar, eg ætlaði mér ekki að segja
henni neitt um það, þangað til eg væri búinn
að fá peningana. Nú get eg ekki sagt henni
frá að mér hafi mishepnast í annað sinp.” ,
“Þetta eru hin mestu vonbrigði fyrir mig,”
mælti Clyde. Svo varð stundarþögn. Þá gekk
hann að talsímanum og kallaði í hótelskrifar-
ann og sagði: “Utvegaðu mér leiguvagn
stráx. Eg kem undir eins ofan.”
“Hann sneri sér að Emerson og Balt og
mælti: “Nú ætla eg að reyna hvað eg get gert.
Mér hefir aldrei látið vel að selja hlutabréf, en
ferð þessi gerði mér gott, og mig sárlangar til
þess að lenda í svaðilförum. Mér finst að eg
finni púðurlyktina og eg ískra í skinninu að
komast á stað. Látum okkur nú sjá hvað eg
get gert.” Og hann sló stafnum í stól og stik-
aði svo beint á dyr með einbeittnissvip á and-
litinu. “Þið fréttið frá mér í fyrramálið. ”