Lögberg - 02.06.1927, Blaðsíða 2

Bls. 2
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 2. JÚNÍ 1927.
5H5H5Z5HStl5a5aSH525a5E5H52S2Sa5H5HSH5HSH5B5252SH5H525a5ZSH5Z5ZSÍ!5E5a525H5E52S25Zre5HS25H5Z5H5H5H5HS25H5Z5H5B525H5Z5HSS5E5HSE5252SE5H5S5aS25H5a5H5H5a5H5E5H5HSE5H5HS?trt
Sérstök deild í blaðinu
SOLSKIN
1
a
n
SH5E5HSH5?ci 7Li,tStíSH5H5HSHSH5HSH5ESHSH5H5H5H5H5H5H5H5HSH5E5H5H5H5H5E5HSH5?3 aí,2íSH5H5HSH5H5H5Z5H5HSZSHSH5HSH5H5H5H5H5H5H5H5Z5H5H5H5E5H5H5H5H5H5H5HSHSH5H5E5H5H5H5H5H5a5HSH5HSi
fastar sem hún þvoði og neri, því stærri urðu
Fyrir austan sól og vestan mána
\ Stgr. Th. þýddi.
(Niðurlag.)
Snemraa ^næsta morguns vakti Norðanvind-
urinn hana og blés sig þá allan upp og belgdi,
svo hann varð all-ógurlegur að líta; eftir það
þutu þau af stað og har þau í háa lofti með
slíkum hraða sem mundu þau ætla að fljúga
í einum svip á heimsenda. 1 bygðum var svo
mikið ofviðri, að hús fuku og hraut skóga, og
þegar þau bar yfir rúmsjóinn, þá fórust þar
skip svo hundruðum skifti. Nú bar þau um
loftgeiminn svo langt, svo langt, að því trúir
enginn, og alt af yfir sjó, og tók nú Norðanvind-
urinn að lýjast og varð að lokum svo uppgef-
inn, að hann gat nálega ekki blásið lengur og
lækkaði flugið meir og meir svo löðrið úr öldu-
toppunum skvettist um hæla stúlkunnar.
“Ertu hrædd?” segir Norðanvindurinn.
“Nei, eg er alls ekki hrædd,” svaraði hún.
En það vildi líka til, að þau voru ekki langt frá
landi, svo Norðanvindinum entist að eins þrótt-
ur til þess að kasta henni á land undir glugg-
ana á höllinni fyrir austan sólina og vestan
tunglið, og mátti að vísu ekki tæpara standa.
Var hann þá svo örþreyttur og af sér kom-
inn, að hann varð að hvíla sig í marga daga
áður en hann gæti snúið heimleiðis.
Morguninn eftir settist stúlkan fyfír neðan
hallargluggann og fór að leika sér að gullepl-
inu. Það fyrsta, sem varð fyrir augum henn-
ar, var greppitrýnið langnefjaða, sem átti að
eiga kóngssoninn.
“Hvað seturðu upp fyrir gulleplið þitt?”
sagði sú langnefjaða og opnaði dálítið glugg-
ann.
“Það er ekki falt,” sagði stúlkan, “hvorki
fyrir gull né peninga.”
“Nú, sé það ekki falt fyrir gull né pen-
inga,” mælti kóngsdóttirin, “hva&viltu þá fá
fyrir það? Þú getur fengið hyað sem þú vilt.”
“!Ef eg má koma til kóngsonarins, sem er
hérna í höllinni, og vera hjá honum í nótt, þá
máttu eiga eplið.” Hin sagði, að það mætti
hún og væri ekkert til fyrirstöðu. Kóngsdótt-
irin fékk nú gulleplið, en þegar stúlkan kom um
kvöldið upp í herbergi kóngssonarins, þá svaf
hann, og hvernig sem hún kallaði á hann og
ýtti við honum, þá fékk hún _ekki með nokkru
móti vakið hann. Næsta morgun árla kom
kóngsdóttirin langnefjaða og rak hana út
aftur.
Þegar fram leið á daginn, settist stúlkan
aftur fyrir neðan hallargluggann og fór að
hespa á gullhespuna sína, og fór þá alt á sömu
leið. Kóngsdóttirin spurði, hvað hún setti upp
fyrir hana, og hún kvað hana ekki fala fyrir
gull né peninga, en fengi hún að koma upp í
herbergið til kóngssonarins, þá mætti kóngs-
dóttirin eiga hespuna. En þegar hún kom upp
í herbergið til kóngssonarins, þá svaf hann sem
fyrri og hvernig sem hún æpti og kallaði og
ýtti við honum, og hvernig sem hún grét, þá
steinsvaf hann, og varð svo ekki vakinn; og
næsta morgun árdegis kom kóngsdóttirin lang-
nefjaða og rak hana út aftur.
Að áliðnum degi settist stúlkan undir hall-
argluggann og fór að spinna á gullrokkinn
sinn. Kóngsdóttirin langnefjaða fékk ágirnd
á honum líka, lauk upp glugganum og spurði
hvað hún setti upp fyrir rokkinn. Stúlkan
sagði sem í fyrri skiftin, að hann væri hvorki
falur fyrir gull né peninga, en fengi hún að
koma upp í höllina til kóngssonarins, þá skyldi
kóngsdóttirin fá hann; kóngsdóttirin sagði, að
það væri henni velkomið. En nú bar svo til,
að eitthvert kristið fólk var vistað í höllinni
og hafði setið í herbergi því, sem næst var her-
bergi kóngssonarins; hafði það heyrt, að kven-
maður hafði verið inni hjá honum og grátið og
kallað á hann tvær nætur hverja eftir aðra; ogN
sagði það kóngssyninum frá því. Um kvöldið,
þegar kóngsdóttirin kom með ^vefndrykkinn,
þá lét hann sem hann drykki, en helti honum
aftur fyrir sig, því hann gat ráðið í, að svefn-
drvkkur mvndi það vera. Þegar stúlkan kom
inn, var kóngssonurinn vakandi, og lét hann
hana segja sér, hvernig hún væri þagað komin.
“Já, þú komst líka mátulega,” sagði kóngs-
sonurinn, “því á morgun stendur til að verði
brúðkaup mitt, en ekki vil eg eiga dyrgjuna
með langa nefið, og engin er, sem getur bjarg-
að mér, nema þú ein. Eg ætla að segja, að eg
vilji s.fá, hversu vel að brúðurin mín sé verki
farin og biðja hana að þvo skyrtuna, sem þú
veizt. um, með tólgarblettunum þremur; hún
mun sátt með það, því hún veit ekki, að blett-
irnir eru af þínum völdum; en það er einungis
kristnum fært, að ná þeim úr og ekki trölla
meðfæri; og svo mun eg segja, að eg vilji enga
aðra á brúðarbekkinn hafa en þá, sem þetta
getur, og þú getur það, það veit eg með vissu.”
Nú leið sú nótt fyrir þeim í mesta fögnuði og
gleði. En daginn eftir, er brúðkaupið skyldi
vera, segir kóngssonurinn: “Nú vil eg sjá
fyrst, hversu vel verki farin brúðurin mín er.”
“Vel má vera svo,” mælti stjúpmóðirin.
“Eg á eina forláta skyrtu,” mælti kóngs-
sonurinn, “en það eru komnir í hana tólgar-
hlettir, sem eg vil fá þvegna úr henni, og hefi
eg strengt þess heit, að eiga enga aðra en þá,
sem því verki er vaxin; geti hún það ekki, þá er
hún ekki eigandi.”
Þær hugsuðu með sér, að þetta væri hægur
vandi, og gengu að því fúslega, og fór nú hin
langnefjaða að þvo hið bezta hún gat, en því
blettimir.
“Ó, þú kant ekki að þvo,” sagði fordæðan
móðir hennar, “fáðu mér skyrtuna.” En ekki
batnaði þá um, því í hennar höndum varð
skyrtan enn ljótari en áður og blettirnir enn
stærri og svartari. Nú kom að hinum tröllun-
um að þreyta þvottinn, en því lengra sem leið,
því óttalegri varð skyrtan, og loksins varð hún
því líkust, sem hún hefði verið uppi í reyk-
háfi.
“Fullséð er nú,” sagði kóngssonur, “að
enginn dugur er í ykkur, en hérna fyrir utan
gluggann situr flækningsstelpa ein og eg er
handviss um, að hún er stórum duglegri að þvo
en nokkur ykkar. Komdu inn, telpa mín.”
Nú kemur hún inn.
“Geturðu þvegið skyrtuna þá araa vel
hreina?” segir kóngssonur.
“Ekki veit eg það,” segir hún, “eg skal
reyna.”
Og óðar en hún hafði tekið á skyrtunni og
dýft henni niður í vatnið, þá varð hún hvít sem
nýfallinn snjór.
“Já, þig vil eg eiga,” mælti kóngssonur.
Þá reiddist tröllkonan gamla svo ákaflega,
að hún sprakk og kóngsdóttirin langnefjaða og
smátröllin sprungu líka, því ekki hefir spurst
til þeirra síðan. Kóngssonurinn og brúðurin
hans leystu nú alt það kristið fólk, sem þar var
fyrir og höfðu á burt svo mikið gull og silfur,
sem þau komust með og fluttu sig langar leiðir
burt frá höllinni, sem stendur fyrir austan sól-
ina og vestan tunglið. — Sd.hl.
£ggjafélagið,
Eftir Þórhall biskup Bjarnarson.
Eg er fæddur og uppalinn í Laufási við
Eyjafjörð. Við systkinin vorum 5, og með okk-
ur ólst upp drengur, sem Sigurður hét, alt af
nefndur Siggi í daglegu tali, sonur vinnuhjúa,
sem voru gift hjá föður mínum. Siggi var
nokkurn veginn jafnaldri minn, en eg var þó
elztur krakkanna og réð því mestu í hópnum.
Þar sem ein hvíslin úr Fnjóská fellur fram
í fjörðinn, er löng eyri og slétt, sem nefnd er
Laufáseyri. Þar rak upp mikið af skeljum,
skelkussum, kúfungum, meyjardoppum og
hörpudiskum. Þetta kölluðum við krakkarair
einu nafni,“gull”, tíndum það í fjörunni, flutt-
um heim, röðuðum því og flokkuðum, og höfð-
um fyrir kýr, kindur, hunda, ketti o. s. frv.
Eitt sinn var eg einn niðri á Laufáseyri um
vortíma að tína “gull” handa vngri systkinum
mínum. Eg hefi þá verið um 7 vetra gamall.
Þegar eg kom fram undir eyraroddann, kemur
vælukjói úr háa lofti og ber mig með vængnum.
Hann rendi til hvað eftir annað og barði mig
mörg högg, svo eg varð bæði hræddur og reið-
ur. Mér þótti minkun að flýja fyrir svo lítilli
skepnu og kom í hug, að hann mundi eiga egg
þar nálægít; fór eg því að leita og fann hreiðrið
fljótlega með 2 eggjum í. Eg tók stein, kastaði
honum í eggin og molaði þau bæði. “Hafðu
nú þetta fyrir höggin,” sagði eg við kjóann;
en þegar hann sá missi sinn, fleygði hann sér
niður á eyrina, baðaði vængjunum og bar sig
aumkunarlega. 1 bræði minni þótti mér vænt
um, hve illa hann bar sig, og þóttist hafa hefnt
mín vel.
En á leiðinni heim, þegar mér, með “gulla-
skjóðuna” á öxlinni, var runnin reiðin, fór eg
að hugsa um þetta, og fann þá að þetta var illa
gert. Það var ekki af vonsku, heldur sökum
móðurástar, að kjóinn fór að berja mig; hann
var að verja afkvæmi sitt, og eg fann þá, að
hann átti eggin, en ekki eg, og að eg hafði
rangt gert, að spilla því sem honum þótti vænt
um. Eg iðraðist því verksins eftir á, og sagði
krökkunum upp alla söguna, þegar heim kom.
Eftir nokkurt umtal gerðum við það með okk-
ur, að við skyldum aldrei framar mölva egg
fyrir fuglum, og var það efnt.
En annan Ijótan sið höfðum við fyrir og
eftir þennan tíma. Við tókum egg frá fuglun-
um og létum sjóða.í matinn handa okkur. Að
því var aldrei fundið við okkur, svo að við
hugsuðum ekkert um þetta annað en það væri
rétt í alla staði, og mætti svo vera.
Þegáf eg nú minnist þess, hve vænt okkur
svstkinunum þótti um fuglana, þegar þeir komu
á vorin og fóru að syngja fyrir okkur og aðra
í góða veðrinu, furðar mig á því, að við gátum
fáum vikum seinna fengið af okkur að ræna þá
aleigu þeirra.
En vaninn og eftirdæmin eru sterk. Við
sáum fullorðna fólkið gera þettta; en alla ung-
linga langar til að komast í þess röð, og þeir
reyna því að líkjast því. Þess vegna er það á-
byrgðarhluti mikill fvrir fullorðna að hafa
nokkuð ljótt fyrir æskulýðnum, hvort sem er
til orða eða verka. Börn hafa ekki vit á, að
sumt sé ljótt, sem er það, og þó sum þeirra
skilji það, gera þau það samt til að líkjast
þeim sem eldri eru.
1 Laufási eru sléttir valllendishólmar, mýr-
ar og móar, svo að þar eru öll skilyrði fyrir
því, að mófuglar og farfuglar uni þar vel hag
sínum og safnist þangað, enda var fjöldi fugla,
jgem áttu hreiður sín þar, á vori hverju. Okk-
ur krökkunum þótti fremd að því að finna sem
flest egg, og sá þóttist mestur maðurinn, sem
flest eggin færði heim. Við héldum skrá yfir,
hve mörg egg hver flutti heim. Þó voru það
lög hjá okkur, að við máttum aldrei taka egg
frá smáfuglum, svo sem steindeplum (stein-
klöppum), titlingum og þröstum, því að eggin
voru svo lítil, eins og við, og hreiðrin svo hag-
anlega til búin, að okkur fanst ódæði að láta
þá hafa unnið svo mikið verk til ónýtis, ef við
tækjum eggin.
Einu sinni sem oftar fann eg spóahreiður;
en fuglinn bar sig svo illa, að eg kendi í brjósti
um hann, svo að eg skildi 2 egg eftir, en tók 2;
en þá kom Siggi með 4 egg og komst fyrir
bragðið upp fyrir mig á töflunni, og þótti mér
leiðinlegt. Tók eg því öll spóaeggin 4 úr næsta
hreiðri er eg fann, en Siggi kom með 4 lóuegg.
Þegar búið var að sjóða, voru þau öll helunguð
hjá okkur báðum. Kallaði eg þá saman systkini
mín og Sigga að ræða þetta vandamál, og kom
okkur þá öllum saman um, að það væri illa gert
að taka fuglaegg, sem við hefðum svo ekkert
gagn af; voru þá búin til lög .um, að ekkert okk-
ar mætti framar taka egg frá nokkrum fugli,
en við skyldum skrifa upp hjá okkur öll þau
egg sem við fyndum, svo að við vissum, hvert
okkar gæfi fuglunum flest, egg. Okkur fanst
að við ættum öll þau egg, sem við fyndum, en
fuglarnir ekki; og þessi lög voru mjög vel
haldin, því upp frá þessu snerist alt við: All-
ur framinn og fremdin lágu í því að vera
“mestur”, en sá var mestur, sem “gaf” flest
egg*in. Hver krakkinn veradaði sitt hreiður
og merkti það með því að setja stein eða
vörðu þar nálægt, því aðal sigurinn var í því
fólginn, að hver hefði flesta unga, sem af
komust.
ENDVRGJALDIÐ.
Hávaxinn drengur sat úti á þröskuldinum;
hann hélt á smurðri brauðsneið í annari hend-
inni, og staf í hinni. Skamt frá honum lá
hundur.
“Komdu hingað, greyið mitt,” sagði dreng-
urinn.
Þegar hundurinn heyrði að talað var vina-
lega til hans, stökk/hann upp, lagði kollhúfur,
dinglaði rófunni, og kom glaður til drengsins.
Drengurinn rétti brauðsneiðina að hundin-
um, en í því er hann glepsaði eftir henni, kipti
strákurinn hendinni að- sér, og rak hundinum
roknahögg á trýnið. Aumingja hundurinn
hljóp ýlandi í burtu, en strákurinn sat eftir
skellihlæjandi.
Andspænis í götunni stóð maðjjrr við glugga
og þótti honum ljótt að sjá til stráks. Hann
benti honum að koma yfir um til sín, og sýndi
honum silfurpening, sem hann hélt á í hend-
inni.
“Langar þig til að eignast þenna pening?”
sagði maðurinn.
“Já, þakka yður fyrir,” svaraði dijengur-
inn, og varð glaður við, og hljóp yfir um til
að taka við peningnum; en þegar hann rétti
fram höndina, gaf maðurinn honum vænt högg
á hana.
Drengurinn fór að gráta: “Því eruð þér
að meiða mig? Eg hefi ekkert móðgað yður,
eða beðið yður að gefa mér sílfurpeninginn.”
“Því lamdir þú hundinn áðan? Hann gerði
þér ekkert ilt, og hann bað þig eigi um brauð-
sneiðina. Þú fórst með hann alveg eins og eg
fór með þig.”
Drengurinn leit til jarðar; hann fann að
honum komu makleg málagjöld.—Lesb.
EFTIRDÆMIÐ.
Ei\iu sinni var fátækur drengur sendur í
bamaskóla; þar var honum þvegið í framan
vel og vandlega. Þegar hann kom heim aftur,
horfðu nágrannarnir hissa á hann.
Þeir sögðu: “Ósköp 'er drengurinn líkur
honum Tuma litla, en þó er það ekki hann; hann
var ekki svona hreinn í framan.”
Þegar móðir hans leit á liann og sá hve
hreinn hann var, þá mundi hún eftir því, að
hún var óhrein í framan, og þvoði sér strax.
Faðir hans kom þá heim frá vinnu sinni, og
þegar hann sá konu sína og son svona hrein, þá
kom honum í hug að hann væri óhreinn í fram-
an, og svo þvoði hann sér líka.
Nú voru faðir, móðir og sonur öll saman
hrein, og þá fór móðirin að hugsa um það að
stofan þeirra væri svo óhrein; og svo.tók hún
til að þvo gólfið, þangað til það vár orðið
hreint líka.
Á næsta bæflijó kona ein. Þegar hún sá um-
skiftin, sem þessir nágrannar hennar tóku,
fanst henni andlitið á sér svo óhreint, og stofan
ekki síður; og svo þvoðj hún líka hvorttveggja
í snatri.
Nú em allir þar í sveitinni hreinir í framan,
og stofugólfin drifhvít. En hverjum er það að
þakka? — Lesb.
HUGULSEMI., ^ >.
Eg gekk niður strætið, og á undan mér gekk
drengur, sem varla gat verið eklri en tíu ara.
Alt í einu hljóp hann út af stéttinni, og stakk á
sig flöskubroti, sem lá á miðri götunni. 1 hvern
skyldi hann ætla að henda þessu? hugsaði eg
með sjálfum mér; þessir strákar þurfa alt af
að hafa eitthvað handbært til þeirra hluta.
Rétt á eftir sé eg að drengurinn leggur flösku-
brotið á afvikinn stað í sorphrúgu. Mér þótti
þetta 'hálfskrítið, og segi við snáðann um leið
og~eg gekk fram hjá:
“Því varstu að taka upp glerbrotið, dreng-
ur minn?”
“Það var þarna rétt fyrir hestafótunum, og
þeir gátu stigið á það og meitt sig,” sagði
drengurinn.
Professional Cards
DR. B. J. BRANDSON
310-220 Medical Art« BMg
Cor. Graham og Kennedy St».
Phone: 21 834.
Oíflce tXmar: 2_j
Helmili: 778 Victor SL
Phone: 271*2
Winnipefl, Manitoba.
COLCLEUGH & CO.
Vér leggrjum sérstaka éherzlu 4 «6
eelja meðul eftir forskriftum lœkna.
Hin beztu lyf, sem hægt er a8 fft eru
notuB eingröngu. Pegar þér kómiC
me8 forskriftlna tii vor, meglB þér
vera viss um, aC fft rétt þaC sem
læknirinn teknr tH.
Nótre Dame and Sherbrooke
Phones: 87 659 — 87 66«
Vér seljum Giftingaleyfisbréf
DR 0. BJORNSON
216-220 Medical Arte Bld*
Cer. Graham og Kennedy Sta.
Phones: 21 834
Office timar: 2—3.
Heimili: 764 Victor St.
Phone: 27 684
Winnipeg, Manitoba.
DR. B. H. OLSON
216-220 MedlcaJ An.s Bld*.
Cor. Graham og Kennedy Sts.
Pane: 21 834
Office Hours: S—5
Heimili: 921 Sherbume St.
Winnipeg, Manitoba.
DR. J. STEFANSSON
216-220 Medical Arts Bldg
Cor. Graham og Kennedy Sts.
Phoie: 21 834
Stundar augna, eyrna nef og
kverka sjúkdóma.—Er aC hitta
kl. 10-12 f.lu og 2-5 e. h.
Heimill: 3 73 River Ave.
Tals. 42 691
DR. A. BLONDAL
J Medical Arts Bldg.
Stundar sérstakiega Kvenna og
Barna sjúkdóma.
Br aC hitta frft kl. 10-12 f. h.
og 3—6 e. h.
Office Phone: 22 296
Helmlll: 80« Victor St.
Stmi: 28 180
Dr. Kr. J. Austmann,
Wynyard, Sask.
DR. J. OLSON
Taamlæknlr
216-220 Medical Arts Bldg.
Cor. Graham og Kennedy Sta.
Phone: 21 834
Heimills Tals.: 38 626
DR. G. J. SNÆDAL
Tannlæknir
614 Somerset Block
Cor. Portage Ave og Donald 8t.
Talstmi: 28 889
A. S. BARDAL
848 Sherbrooke St.
Selur llkkistur og annast um út-
farir. Allur útbúnaCur eft beztj.
Enn fremur seiur hann allskonar
minnisvarCa og legsteina.
Skrifstofu tals. 86 607
Heimilis Tals.: 58 302
Tals. 24 153
NewLyceumPhotoStuEjio
Kristín Bjarnason eig.
290 Portage Ave, Winnipeg
Næst við Lyceum leikhúsið.
THOMAS H. JOHNSON
H. A. BERGMAN
isL lögfræSingar.
Skrlfstofa: Room 811 McArthtir
Building, Portage Ave.
P. O. Boz 1656
Phones: 26 849 og 26 840
JOSEPH T. THORSON
ísl. lögfræðingur
Scarth, Guild & Thorson,
Skrifstofa: 308 Great West
Permanent Building
Main St. south of Portage.
Phone 22 768
LINDAL, BUHR & STEFÁNSON
fslenzktr lögfræSlngar.
356 Main St. Tals.: 24 »62
256 Main gt. Tals.: A-4963
feir hafa elnnlg skrifstofur aC
liUndar, Riverton, Glmli og Plney
og eru þar aC hitta & eftirfylgj-
and tlmum': t ,
Lundar: annan hvern mlCvllcudaf
Riverton: Eyrsta flmtudag.
Gimll: Fyrsta miCvikudag.
Piney: jpriCJa föstudag
1 hverjum mftnuCi.
A. G. EGGERTSSON
ísL lögfræðlngur
Heflr rétt tll aC flytja mftl bæfll
I Manitoba og Saskatoheivan.
Skrifstofn: Wynyard, Sask.
Athygli!
Komið með næstu lyfjaávísun-
ina yðar til vor. Þaulæfðir sér-
fræðingar annast um alla lyfja-
samsetningu.
INGRAM’S DRUG STORE
249 Notre Dame Ave.
Gagnvart Grace kirkjunni.
A. G. JOHNSON
807 Confederation IJfe Bldg.
WINNIPEG
Annast um fasteignir manna.
Tekur að sér að ávaxta sparifé
fólks. Selur eldsábyrgÖ og hif-
reiða ábyrgðir. Skriflegum ijr-
irspurnum svaraC samstundis.
Skrifstofusími: 24 263
Heimaisimi 33 328
Íslenzka bakaríið
Selur beztu vörur fyrir lægsta
verð. Pantanfar afgrdddar bæSi
fljótt og vel. Fjölbreytt úrvai.
Ilreln og lipiir viðskiftL
Bjarnason Baking Co.
676 SARGENT Ave. Wlnnlpeg.
Phone: 34 298
Snjallræði.
Einu sinni var karl á ferð, og reiddi tals-
vert undir sér. Honum þótti heldur þungt á
hestinum, svo að hann fór að hugsa um, bveraig
hann gæti létt á honum með góðu móti. Sein-
ast dat honum það snjallræði í hug, að binda
pokann upp á bakið á sér, og reið svo bíspert-
ur leiðar sinnar. Einhver mætti karli og
spurði, hví hann væri að mæða sig á pokanum
og reiddi hann ekki heldur undir sér, eða fyrir
aftan sig. “Nú, hesturinn ber ekki það sem eg
ber,” svaráði karl.—Lésb.
Hreiðrum ganga fuglar frá.
Hreiðrum ganga fuglar frá,
flökta um dranga bjarga,
sólar vanga syngja hjá
sálma langa og marga.
—Sig. Breiðfjörð.