Lögberg - 02.06.1927, Blaðsíða 6

*1*.«
LöGBERG, FIMTUDAGINN 2. JÚNÍ 1927.
Silfurlax-torfurnar.
Eftir R^JX BEACH.
Eg ér að hugsa um að líta ofurlítið betur
eftir þessum manni, en eg hefi gjört,” mælti
Emerson, og Cherry spurði hann hvað hann
meinti með því; þá brosti hann og kvaðst
skyldu gæta allrar varúðar. Á leiðinni til baka
urðu þau vör við samferðamanninn á meðal
farþeganna. En Emerson gaf enga bendingu
um, hvað honum bjó í huga, unz skipið var lent
í Seattle. Þá sá Cherry, að hann hafði stilt
svo til, að þau voru bæði í þéttasta fólkshópn-
um við uppgönguna og sá, að gráklæddi mað-
urinn var rétt fyrir framan Emerson, og hún
varð þess líka vör, að þó Emerson héldi uppi
stöðugu samtali við hana, þá hafði hann aldrei
augun af manninum og pssaði sig með að vera
fast við bakið á honum. Hvernig svo sem
fólkið í kringum hann ruddist um. Hún hafði
ekki minstu hugmynd um hvað til stóð fyr en
brúin var sett í land og þau voru komin út á
hana. Það var ofprlítið bil á milli skipsins og
bryggjunnar, sem það lá við; þegar þau voru
að ganga yfir það, skreikaði Emerson fótur og
hann hálf datt. Cherry vissi ekki hvað það var
sem fyrir hafði komið, annað en það, að hann
slepti henni og féll með öllum sínum þunga á
manninn í gráu fötunum, sem var fast hjá hon-
um. Þetta atvik bar svo fljótt að, engum datt
annað í hug, en að það hefði að eins verið
slysni. Þð næsta, sem hún veittti eftirtekt var
maðurinn í gráu fötunum, sem var að hrapa
ofan millibilið á milli skipsins og hafnarbryggj-
unnar og reyna að ná í einhverja festu á skips-
hliðinni með höndunum. En Emerson sá hún
halda um kaðalinn á brúnni og vera að reyna
að ná jafnvæginu.
Hróp mannsins, þegar að hann kom ofan í
sjóinn, skaut fólkinu skelk í bringu um stund-
arsakir, og í æðinu sem á það kom, bárust þau
Cherrv og Emerson upp á hafnarbryggjuna;
en fóikið áttaði sig fljótt, þegar einn af yfir-
mönnum skipsins kastaði líflínu til mannsins,
sem var að busla í sjónum og hann var dreginn
upp hattlaus og sárreiður.
“Mér þykir stórum fyrir, að svona skyldi
takast til,” mælti Emerson, er hann náði tali af
manninum. “Þetta var algjörlega mín sök.
Það var sleipt á brúnni og svo hallaðist hún
svo mikið, að eg datt. Þegar að menn veita
mér of nána eftirför, þá er eins og eg tapi öllu
valdi á sjálfum mér — það er veiklun, sem mér
fylgir.”
Maðurinn hætti blótsyrðunum í bili og leit
hvössum augum á Emerson, en áhrifin frá ðjó-
baðinu höfðu þær verkanir á hann, að hann lét
sér nægja að hreyta úr sér ónotum. Og í mann-
þrönginni skildust þeir og ' Emerson leiddi
Cherry frá höfninni og áleiðis upp í bæ, en
Cherry varð undir eins vör við, að Emerson
kiptist við af hlátri, sem hann var að reyna að
bæla niður.
“Emerson,” hrópaði hún og lýsti sér undr-
un í málrómnum, “svo það varst þú, sem
gjörðir þetta. Það var eins líklegt, að þú
mundir drepa hann. Segjum að höfuðið hefði
rekist á eitthvert tréð!”
“Já, það hefði annars verið leiðinlegt”,
svaraði Emerson. En þegar honum varð litið
framan í Cherry, varð svipur hans harður og
málrómurinn grimmur er hann sagði: “Hann
hefir máske vit á að skifta sér ekki af mér aft-
ur. Eg ætla ekki að leika mér að honum næst.”
“f guðanna bænum gjörðu það ekki! Eg
hefi aldrei séð þig eins grimmúðlegan. Það
hefði getað orðið morð.”
“Nú, jæja,” mælti hann og horfði forvitn-
islega á hana.
r “Mér hefði aldrei getað dottið slíkt í hug
um þig,” mælti hún og það var eins og hrollur
færi um hana. En hann ypti að eins öxlum og
^agði með áherzlu, sem tók fyrir meira umtal:
' “Hann er spæjari og eg líð engum að njósna
um mínar gjörðir.”
Bovd Emerson fylgdi Cherry til Hilliards
bankastjóra, en fór svo sjálfur þangað, sem
hann gisti. Þegar hann kom á hótelið, mætti
hann Balt fyrstum manna og var hann í all-
mikilli geðshræringu.
“Xií er skörin komin upp í .bekkinn! Við fá-
um ekki skipið,” mælti hann.
“Fáum ekki Margaret?” endurtók Emer-
son. “Hví ekki? Samningarnir voru full-
gerðir.”
“Umboðsmaðurinn símaði og sagði, að við
gætum ekki fengið hana. ”
“Hvaða ástæður gaf hann?”
“Engar. Við fáum hana ekki, og svo er
ekki meira um það. Það er eina skipið, sem fá-
anlegt var hér á ströndinni. ”
“Farangurinn okkar verður kominn hing-
að innan tveggja vikna.”
“Nokkuð af honum.”
1 “Hvað meinarðu—?”
“Kötlunum er haldið. ”
“Kötlunum?”
“ Já. Lestu þetta,” sagði Balt og rétti Em-
erson símskeyti.”
Á símskeytinu stóðu að eins tvö orð: “Send-
ing tafin.”
“Þetta er að verða dáyndis skemtilegt. Það
er svo fvrir þakkandi, að það eru fleiri, sem
verzla með vélar.”
Emerson sendi símskeyti tafarlaust til fé-
lagsins og s/gði þeim, að þeir skyldu hreint
ekki hafa fvrir að senda pöntun sína.. “Eg á
von á, að Cherry hafi átt kollgátuna. Þetta
munu vera fingraförin hans Willis Marsh,”
hugsaði Emerson með sér. Svo fór hann að
segja félögum sínum frá því, sem skeði um
morguninn, og áður en hann hafði lokií? við
það, hringdi telefónninn.
“ófarirnar aukast,” mælti hann, þegar að
hann ikom aftur inn í herbergið. “Jackson-
Nebur félagið segist ekki geta látið mig hafa
vörurnar, sem eg pantaði hjá þeim. Hvað mun
það verða næst?”
“Við þurfum nú ekki meira til þess að
eyðileggja fyrirtækið,” svaraði Balt. “Hvert
eitt af þessum aðköstum gjörir það ómögu-
legt.”
Hér um bil klukkustundu síðar kom Cherry
óhoðin inn í herbergið til þeirra.
Eg brá mér hingað inn, til þess að segja
ykkur nýjar frétttir. Þegar að eg kom frá
bankanum, þá fór drengurinn, sem lvftivélinni.
stýrir, með mig upp á gólfið, sem er fyrir ofan
hæð þá, er herbergi mitt er á, óvart. Eg sjálf
tók ekki eftir þessu, svo eg fór út vir lyftivél-
inni og inn í ganginn, og hvern haldið þið að
eg hafi séð koma þar út úr einu herberginu?
Engan annan en spæjarann okkar, og um leið
og hann opnaði dyrnar á herberginu, heyrði eg
hann segja: “Já, herra, eg skal koma aftur á
morgun og segja fréttirnar.”
“Hverjum ætlaði hann að segja fréttirn-
ar?” spurðu þeir.
“Eg veit það ekki. Eftir fáar mínútur
kallaði eg ykkur í síma, til þess að láta ykkur
vita þetta, en á meðan eg var að bíða eftir
sambandinu, þá hefir símamærin einhvern veg-
inrt vilst á vírum, eða gleymt að loka hljóðöld-
unum, því eg hevrði eftirfarandi samtal:
. . : . “Við höfum samið um að kaupa fim-
tíu þúsund kassa á fimm dollara kassann. Við
héldum, að það væri að minsta kosti tuttugu
centum undir vanalegu markaðsverði. ”
“Eg var um það loka símanum, þegar eg
mundi eftir því, að þú, Emerson, hefðir selt 50
þúsund kassa af niðursoðnum laxi til Black-
félagsins á fimm dollara hvern, svo eg hélt á-
fram að hlusta og heyröi annan mann segja:
“Hvaða maður var það?”
“Eg veit það ekki. En hann sagði: “Við
skulum selja þér dollar ódýrara hvern kassa.”
“Hamingjan góða!” sagði fyrri röddin, —
“það meinar tap—” svo heyrði eg ekki meira
og hélt að betra væri fyrir mig að koma og
segja ykkur þetta sjálf, heldur en að eiga á
hættu með að segja ykkur það í gegn um sím-
ann.”
“Og þú þektir hvorugan manninn, sem tal-
aði?”
“Nei, en eg sá á nafnaskránni hjá hótel-
skrifaranum, að maður að nafni Mr. Jones frá
New York býr í nr. 610 og 612,— herbergjun-
um, sem spæjarinn kom út úr, og að hann kom
á hótelið fyrir tveimur dögum síðan. Eg þori
að veðja, að þú heyrir frá Blackfélaginu áður
en langt um líður, og maðurinn sem býr í her-
bergjunum á Buller hótelinu, er enginn annar
en Willis Marsh.”
Gieorge Balt tók heldur en ekki upp í sig.
“Það lítur út fyrir, að þeir hafi okkur í hendi
sér og það er alt að kenna lausmælginni úr
honum Fraser,” sagði hann.
“Það skal samt skríða til skarar með okk-
ur,” sagði Emerson ákveðinn. “Ef að eg fæ
peningana í Tacoma—”
“Eg skal veðja, að það er Black félagið,”
sagði Cherry.
“Það er Tacoma,” sagði Emerson með
- hljóðberann við eyrað. “Það hlýtur að vera
bankinn, þó þeir segðust ekki sétla að láta mig
vita um lánið fyr en á morgun.”
1 gegn um dymar á herberginu, sem þau
voru í, heyrðist til Emersons við símann í
næsta herbergi:
^“Sæll! Já, Boyd Emerson talar.” Svo kom
nokkur þögn og Emerson stóð og hlustaði, en
ekkert heyrðist inn í herbergið til hinna, nema
ógreinileg suða í símanum.
“Hvers vegna? Geturðu ekki gefið mér
neinar ástæður? — Eg hélt þú Hefðir sagt. —
Nú jæja. — Vertu sæll.”
Emerson hengdi upp hljóðberann gætilega
og með einbeittnis svip á andlitinu sneri hann
sér að félögum sínum, hristi höfuðið og gaf
þeim merki, sem ekki varð misskilið.
“Hvað þá! Nú strax?” spurði Cherry.
“Þeir hafa náð í bankastjórann í síma.
Spæjarinn hefir máske símað Marsh frá
Tacoma. ’ ’
“Það meinar, að þýðingarlaust er að reyna
frekar í Taooma. Hinum bönkunum hefir óef-
að verið gjört aðvart. Ef að eg gæti komist í
burtu án þess nokkur vissi, þá skyldi eg reyna
Vancouver næst”, mælti Emerson.
“í>að lítur fremur skuggalega út,” sagði
Cherry. r
“,Eins og nú standa sakir,” mælti Emerson,
‘ ‘ þá eigum við hundrað þúsund dollara virði af
vélum og vistum, sem til einskis verður notað
og enginn vill kaupa. ’ ’
“Og alt er það að kenna lausmælgi og
prentsvertu,” bætti Cherry við.
15. KAPITULI.
“Hvernig annars ganga~hlutirnir?” spurði
Alton Clyde Emerson síðar í vikunni og sam-
talið í enda síðasta kapítula átti sér stað. “Eg
hefi enga hugmynd um það, ”
“Við erum í gapastokkhum.”
“Hvernig þá?”
“Blaðagreinin kom því á stað,” mælti Em-
erson önugur. “Fraser blaðraði vitleysunni
út úr sér og bankarnir neituðu að lána mér. Eg
hefi reynt hvern einasta banka hér í borginni,
Tacoma, Vanoouver og Victoria, en það virðist
að þeim hafi öllum verið sagt frá væntanlegu
stríði um yfirráðin þar norður frá. Skipið,
sem við vorum búnir að semja um leigu á, var
tekið af okkur aftur, og þó að eg sé búinn að
koma auga á annað skip, þá þori æg ekki að
festa það fyr en ef eg sé veg út úr vandræðun-
um. Svo hefir pöntunum okkar verið haldið
til baka — vélunum, byggingarvið o. fl. Eg
hefi ekki verið að ergja þig á að tala um þetta
við þig, því eg veit ekki hvað hver nóttin hefir
áð geyma í skauti sínu. Nú vill Black félagið
reyna að brjóta samningana, sem við gjörðum
við það um kaupin á veiðinni.” Emerson
varp öndinni mæðilega, og það var eins og
hann kyktist saman á stólnum, sem sýndi, að
hann var sárþreyttur líkamlega og andlega. —
Svo bætti hann við:
“Eg býst við, að fokið sé í flest skjólin. Eg
er að því kominn að gefast upp. ”
“Nú, jæja!” stundi Alton Clyde upp og það
var næstum spaugilegt að sjá votta fyrir á-
hyggjusvip á andliti hans. “Þá er mál að
hætta,” sagði hann.
“Eg er ekki hættur enn,” svaraði Emerson.
“Eg er að gjöra alt sem eg get, en hlutimir
eru svo þrælslega tvinnaðir. Nokkuð af vör-
um okkar er komið hingað, sumt af þeim situr
fast einhvers staðar á járnbrautunum, og sumt
af þeim virðist vera alveg týnt. Yið höfum
orðið að skifta á vélum, skuldareikningar okk-
ar eru fallnir í gjalddaga og — en til hvers er
að berjast? Við þurfum peninga, það er
grunntónninn í öllu málinu. Þegar Hilliard
brást, þá/datt botninn úr öllu saman.”
“0g þessi tíu þúsundmín eru töpuð!” taut-
aði Clyde og stundi við, “tíu þúsund dropar af
hjartablóði mínu! Hamingjan góða! Hvílík-
ur verzlunarmaður að eg er! Heyrðu, eg ætti
að vera innkaupsmaður fyrir bændafélag; eg
er sérstakur snillingur með að gylla það, sem
einskis virði er, og nú hefi_jjg ekki unnið neitt
veðmál síðan að Bull Kun orustan stóð yfir.”
“Hwið er um tuttugu og fimm þúsundin,
sem þú fékst lánuð?” spurði Emerson.
Clyde fór að skellihlæja. “Það er þó svei
mér skemtilegt. Eg hafði nú ekki hugsað neitt
um þau.”
“Kringumstæðumar, sem við erum í, geta
.máske verið einkennilegar, en eg sé ekkert
hlægilegt við þær,” sagði Emerson.
“Þú mundir gera það, ef þú vissir hvemig
í öllu liggur, en það get eg ekki sagt þér. Eg
lofaði að segja engum, hvaðan þeir peningar
eru, og þegar að eg lofa einhverju, þá stend eg
við það.” — Eftir nokkra stund spurði Clyde
mjög alvarlegur: “Ef að Hilliard hefir öll
lyídavöldin í þessu máli, hví lætur Cherry hann
þá ekki ljúka fjárhirzlunni upp?”
“Cherry! Hvernig á hún að fara að
hjápa?”
“Hún getur gert alt við hann, sem hún
vill.”
“Hvað áttu við?”
“Þér þykir máske ekki mikið koma til mín
sem fjármálamanns,” svaraði Clyde, “en þeg-
ar til kvenfólksins kemur, þá er eg eins út-
smoginn og vatnsrotta; eg hefi liaft augun á
henni og hún er á réttri leið. Fólkið er farið
að tala um það. Á hverju einasta kveldi býður
hann henni á leikhús og til kveldverðar. Á
hverjum degi sendir hann henni skrautlega og
dýra blómavendi, sem smákossar með gim-
steinum eru faldir í, og bifreiðina hans hefir
hún við hendina hve nær sem hún vill, og hún
er farin ab umgangast bifreiðarstjórann með
auðsærri fyrirlitningu. Ef það bendir ekki
á—”
“Heimska!” greip Emerson fram í, “hún
er alt of heiðarleg stúlka til þess að taka nokk-
urn þátt í því, sem þú vilt gefa í skvn. Þú.
miskilur kurteisi Hilliards algjörlega.”
Clyde var ekki ánægður með, að láta Emer-
son bera brigður á þekkingu sína í þessu máli,
svo hann mælti einarðlega: “Eg skal segja
þér nokkuð; hann hefir mist jafnvægið. Eg
held að eg þekki einkennin. Þú getur trúað
doktor Clyde til þess.”
“Þú segir, að fólk sé farið að tala um
þau?”
“ Já, eg held nú það. Það sér hver einasti
maður í bænum nema þú og maðurinn, sem sel-
ur blöð og tímarit hérna á götunum, sem er
blindur.”
* Emerson stóð á fætur og fór að ganga of-
urhægt fram og aftur um gólfið í herberginu.
“Ef að Hilliard hefir lokkað Cherrv með flaðri
sínu, þá skal eg—”
Clyde for að skellihlæja. “Vertu ekki að
fárast vfir henni. Það er Hilliard, sem ástæða
væri að vorkenna. Hún hefir tekið hann með
sér, til að sýna honum Seattle upp á viðtekinn
hátt, og líklega ekki þann ódýrasta.”
“Hún er ekki slík stúlka, sem þú heldur,”
mælti Emerson af allmiklum þjósti.
“Vertu ekki barn, þangað til skeggið á þér
er orðið svo sítt að þú dettir í því. Stúlkan er
um það bil að brjótast inn í örvggisskápinn
hans Hilliards, og þegar hún er komin þangað
og hefir kveikt á gasinu og er með ferðatösku
sína til að láta í seðlana hans Hilliards. Hví
ekki að hiðja hana að láta nokkra seðlabunka í
töskuna handa okkur?”
“Ef eg kemst ekki fram úr þessu, án þess
að fá peninga hjá kvenfólki, þá hætti eg við alt
saman,” mælti Emreson.
Emerson hefði máske reynt að lýsa svipn-
um á andliti Clydes og eins tilburðum hans, ef
þau Cherry og Fraser hefðu ekki komið inn í
herbergið til þeirra.
“Hvernig gekk það í Vancouver?” spurði
Cherry.
“Það gekk hreint ekki neitt; bankastjórarn-
ir vildu ekki einu sinni hlusta á mig, og eg gat
ekki fengið neinn einstakling til þess að ljá
mér eyra. ’ ’
“En, heyrðu,” tók Fraser til máls. “Hvíi
læturðu mig ekki selja eitthvað af hlutabréf-
unum þínum? Ekki brestur mig málfæri eða
einurð.”
Emerson reiddist og mælti: “Þú hefir þeg-
ar sýnt það. 'Ef þú hefðir haldið þér saman,
þá værum við komin á leið til Kjalvíkur.”
Fraser fölnaði í framan og svaraði: “Eg
sagði þér, að eg hefði ekki sagt frá þessu fyr-
x irtæki þínu.”
“Það er ekki til neins fyrir þig að halda
þessu áfram,” hrópaði Emerson í æstu skapi.
“Eg get þolað alt nema lýgi.”
Clyde sá, að í óefni var komið á milli Em-
ersons og Fraser, *vo hann flýtti sér að standa
á f®tur. “Eg held eg fari,” sagði hann og tók
upp hatt sinn og göngustaf og fór sem skyndi-
legast úr herberginu. Burtför hans virtist
ekki vekja neina undrun, eða eftirtekt, nema
hjá Fraser, sem#ekki hafði augun af honum, og
virtist vera allmikið niðri fyrir.
“Eg held að Fraser sé saklaus af því, sem
þú berð á hann, Emerson,” sagði Cherry.
“Þú getur verið alveg viss um það,” sagði
Fraser og leit þakklátum augum til Cherry.
“ Eg er máske refur, en eg er ekki sníkjudýr,
og eg veit hvenær mér er óhætt að tala og hve-
nær ekki. Eg sat einu sinni fimm ár í fangelsi
saklaus, og það get eg gjört aftur, ef á þarf að
halda.” Hann keyrði hattinn ofan á höfuðið á
sér og stikaði út úr herberginu.
“Eg held að hann segi satt,” sagði Cherry.
, ‘ ‘ Hann gotur ekki á heilum sér tekið út af því,
að þú trúir honum ekki.”
“Við höfum komist að niðurstöðú í þessu
máli,” svaraði Emerson og gokk órólegur um
gólf í herberginu. “Þegar eg hugsa um, hve
heimskulegt lítilræði það var, sem olli vand-
ræðunum sem við erum í, þá gæti eg gert út af
við hann, og líklega gerði, ef eg gæti ekki kent
sjálfum mér um.” Hann stanzaði um stund og
leit á Cherry. “Eg er að bíða eftir að skrugg-
an dynji yfir áður en eg fer og'jafna saknimar
við Mr. Jonos frá New Yorkí herbergi 610 í
Buller hótelinu.”
“Þú meinar ekki, að þetta skuli taka enda
með neinum slíkum harmleik?” spurði hún.
“Þegar eg hitti þig fyrst í Kjalvík, þá sagði
eg þér, að okkert skyldi komá í veginn, eða
stöðva mig frá því að hrinda þessu fyrirtæki í
framkvæmd. Eg meinti það. Eg er ákveðnari
nú, en eg var þá. Eg hefði getað staðið niður
við höfnina um daginn og horft á manninn
drukna sökum þess, að liann dirfðist að koma
á milli min og þess, sem eg vildi fram koma.
Eg get gengið inn í herbergið til Willis Marsh
og hengt hann í greip minni, ef að það hjálpaði
til mér til að ná markinu. Já!” — hér reyndi
Cherry til að taka fram í, en hann sinti því
ekki. “Eg veit að þetta er rangt, en svona er eg
innan brjósts. Sál mín hefir kvalist, þangað
til hún er orðin svo sljó, að hún kennir ekki
sársauka lengur. Eg hefi unnið, sveizt og
kvalist í þrjú ár, og aldrei notið mín sökum
kvíðvænlegrar yfirvofandi hættu. Oftlega hefi
eg verið kominn upp á tind velgengninnar til
þess að vera kastað niður aftur fyrir eitthvert
lítilræði, eins og þetta síðasta.. Geturðu furð-
að þig á, þar sem eg hefi séð mannorð mitt
eyðileggjast og hrynja, að eg er hættur að vera
vandur að meðulunum, sem eg nota til þess að
ná takmarkinu? Eg hefi barist ærlega hingað
til, en nú segi eg þér, að biðlund mín er þrot-
in og að eg reiðubúinn að leggja alt í sölurnar
að ná takmarkinu — og takmarkið er að ná í
Mildred Waylands.”
“Þú ert þreyttur og yfirspentur,” mælti
Cherry stillileg. “Þú meinar ekki það sem þú
sagðir. Þetta fyrirtæki, hversu mikla ánægju
sem það kann að færa þér, ef það hepnst, er
ekki þess vert, að borgað sé fyrir það með
t mannslífi, né heldur er það vert þrauta þeirra,
sem þú líður fyrir það. ”
“Máske ekki frá þínu sjónarmiði,” sagði
hann frekjulega. “Hvaða heimskingi eg var,
að byrja á þessu! Áð hugsa að eg gæti unnið
með engum vopnum og engri hjálp, nema frá
hálfrugluðum fiskimanni og hugsunarlausri
undirtyllu—”
“Og frá stúlku,” bætti Cherry við og svo
bætti hún við mjög alvarlega: “Þetta er alt
mér að kenna, eg kom þér út í þetta.”
“Xei, eg ásaka engan nema sjálfan mig.
Hvaða sök, sem þú kant að eiga í þessu, þá er
það að eins ein persóna, sem við það líður, og
j)að erf þú sjálf.”
“Hvað meinarðu?” spurði Cherry.
Spurning hennar hafði engin áhrif á hann.
“Látum okkur vera einlæg. Það er bezt að
segja hverja sögu eins og hún er og láta þar
við sitja. Eg skifti á vináttu minni og pening-
um. Þú leggur heiður þinn á móti bankaseðl-
um Hilliards bankastjóra. ”
Cherry leit til Emersons með ógnandi
augnaráði, svo bað hún hann að stilla mál sitt,
en það var þýðingarlaust, eða réttara sagt, það
var eins og hann yrði enn a^stari.
“Eg er ekki svo skapi farinn, sem stendur,
að eg geti fengið mig til að viðhafa nein gælu-
orð,” svaraði hann og hélt svo áfram: “Eg
hélt ekki að þú mundir borga koparnámu þína
svo háu verði.”
Cherry Malotte var orðin náföl í framan,
og þegar hún byrjaði að tala, var málrómurinn
óvanalega hvass og harður.
“Viltu tala ofurlítið skýrara, svo eg viti
hvað þú ert að fara méð?”
“Það er þér fyrir beztu, að þú skiljir það.
Samkvæmt viðurkendum lífsreglum, þá er það
eitt,.sem engin kona ætti að selja.”
“H^tu áfram.” ? •
“Þú hefir tekið þér fyrir hendur að veiða
Hilliard bankastjóra í net þitt, og mér er sagt,
að þú sért á góðum vegi með- að ná honum.
Hann er giftur maður, helmingi eldri en þú
sjálf. Hann er þektur fyrir að vera kvenholl-
ur. Þetta hlýtur alt að vera þér ljóst. Samt
he/ir þú blygðunarlaust selt þig þessum
manni.”
Alt í einn varð Emerson var við, að Cherrv
var staðin upp. Honum fanst hún vera stærri
en hún átti að sér. Það varx eins og eldur
brvnni vír augum úr augum henni, og að titr-
ingur færi í gegnum hana. ^