Lögberg - 09.06.1927, Blaðsíða 2

£)s. 2
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 9. JtJNÍ 1927
jgp5E5H5H5Z5H5H5H5E5H5H5HSa5H5a5H5H5H5H5H5H5H5H5H5H5H5H5HSE5H5H5H5H5H5H5E5H5H5E5H5H5E5HSa5H5H5E5H5H5H5H5H5H5H5H5H5H5H5H5H5HSH5H5H5H5E5H5H5H5H5H5HSH5'E5HSH5H5H5H5'a5H5'
SÓLSKIN
l5H5H5H5asyg-. SLStViiSa5H5HSHSH5H5H5a5a5H5asasa5H5H5H5H5H5HSH5HSa5HSH5HSasasaiiaiigc5^t,^^c.q?5HS?5?‘I75?5?5?5?5?S?5?5?575?S?575?5?SVl5?|^cr?^^^^^q?q?q?^q?^^ 5H5H5H5H5H5ESi
Eyvindur,
Eftir Björnstjerne Björnson.
(Jón Ólafsson þýddi.)
I.
Eyvindur hét hann, og hann grét þegar
hann fæddist. En undir eins og hann gat stað-
ið upreistur í fanginu á mömmu sinni, þá hló
hann, og þegar kveikt var á ljósinu, þá hló hann
svo kvað við, en grét þegar hann fékk ekki að
ná í ljósið. — “Það verður eitthvað úr honum,
þessum dreng“, sagði móðir hans.
Það hagaði svo til, þar sem hann fæddist, að
kofinn stóð undir kletti ,er stóð upp sem stand-
,berg. En kletturinn var ekki hár. í’urutré og
Björ'k hékk niður af brúninni, og heggurinn
stráði blómum á þakið. En uppi á þakinu var
dálítill kiðlingur á beit, og átti Eyríndur kiðl-
inginn. Hann var látinn ganga þar, svo hann
skyldi ekki slangra burt, og bar Eyvindur lauf
og gras til hans upp á þekjuna. Einn góðan
veðurdag stökk kiðlingurinn af þakinu yfir, á
klettinn; hélt hann svo beint upp, og kom þang-
að, sem hann hafði aldrei fyr verið. — Þegar
Eyvindur kom út eftir nónbilið, kom honum
þegar skolli til hugar. Það var eins og hiti *
hlypi um hann allan, hann skygndist um og *
kallaði: ..“Kl-la kil-la kil-la kil-la kiða!” —
— “ Me-e-e-e-e ” kvað við í kiðlingnum uppi á
klettinum; hann hallaði undir flatt og horfði
niður.
' En við hliðina á kiðlingnum lá dálítil stulka
á hnjánum: “Átt þú kiðlinginn þann arna?”
spurði hún. Eyvindur gapti og góndi og stabk
höndunum í vasana: “Hver ert þú?” spurði
hann. — “Eg er María, ungi mömmu sinnar,
hrossabrestur pabba, busladýrið heimt, dóttur-
dóttir Óla í Norðurbænum á Heiði, fjögra ára í
haust, tveim dögum eftir frostnætur; það er
eg.” — “Nei, ertu það þó!” sagði hann og
slepti andanum, sem hann hafði haldið niðri í
sér meðan hann lét dæluna ganga.
“Átt þú hann, kiðlinginn þann arna?”
spurði stúlkan aftur. “Ja-á!” sagði hann og
leit upp. — “Mig langar svo skelfing til að eiga
þennan kiðling — viltu’ ekki gefa mér hann?”
“Nei, það vil eg ekki.” — “Hún lá og var að
dingla fótunum og horfði niðpr til hans, og þá
sagði hún: “ En ef þú fær smjörkringlu fyrir
kiðlinginn, fæ eg hann þá?” — Ejrvindur var
af fátæku fólki; hann hafði ekki borðað smjör-
kringlu nema einu sinni á æfi sinni; það var
þegar afi hans kom þangað; þvílíkt sælgæti
hafði hann aldrei borið að munni sér fyr eða
síðar. Það runnu á hann tvær grímur; hann
leit upp á stúlkuna: ' “Láttu mig sjá kringluna
fyrst,” sagði hann. Hún var ekki sein á því,
og dró upp stóra kringlu, sem hún hélt á lofti:
“Hérna er hún,” sagði hún og fleygði henni
niður. “!Æ', hún brotnaði,” sagði drengurinn,
hann tíndi nákvæmlega upp hvern bita; hann
varð að bragða rétt á þeim allra minsta, og
hann var svo góður, að hann varð að bragða á
öðrum til, og fyr en hann vissi sjálfur af, var
hann búinn að borða upp alla hrúguna.
“Nú á eg kiðlinginn,” sagði stúlkan; strák-
ur stanzaði með bitann í munninum, stelpan
hló; kiðlingurinn stóð við hlið henni, svo hvítur
á brjóstið og svo brúnsvartur á strýið, og skotr-
aði hornauga niður.
“Gastu ekki beðið á meðan,” sagði dreng-
urinn aumur í bragðið, og fór að fá hjartslátt.
Þá hló stúlkan enn þá meira, og reis hvatlega á
hnén. “Nei, nú á eg kiðlinginn,” sagði hún og
sþenti hendur um háls honum, leysti sokka- .
band sitt og batt um hálsinn. Eyvindur horfði
á. Hún reis upp og fór að teyma kiðlinginn;
hann vildi ekki fara með henni, og teygði haus-
inn niður til Eyvindar. “Me-e-e-e!” sagði
hann. En hún tók annari hendi í strýið á hon-
um, en hinni í bandið, og sagði blíðlega:
“Komdu, kiðlingurinn, þá skaltu fá að ganga í
stofunni og borða úr biðum mömmu og mínu
forklæði,” og svo.söng hún:
Komdu, komdu, kiðlingur,
komdu, mömmu grákálfur,
komdu, kötturinn Branda,
komdu’ að mjálma’ að vanda,
andarungar, eltið mig,
ekki’ er vert að fela sig,
komið, gríslingar gráir,
gangfærir vart, svo smáir,
og dúfurnar mínar,
með fjaðrimar fínar.
Glitrar dögg á meiði,
glatt skín sól í heiði,
og hásumar er nú, — og hvergi fremur,
en kallaðu’ á haustið — og það kemur.
Þar stóð drengurinn.
Hann hafði passað kiðlinginn og leikið sér
við hann síðan í vetur, að hann fæddist, og
hafði aklrei hugsað sér, að hann gæti mist
hann;.en nú var það gjört á stuttri stund, og
hann átti aldrei að fá að sjá hann fcamar.
Móðir hans kom raulandi neðan úr fjöru
með ílát, sem hún hafði verið að þvo; hún sá
drenginn sitja á fótum sínum í grasinu skæb
andi, og gekk hún til hans. “Af hverju ertu
að gráta?”—“!Æ, kiðlingurinn, kiðlingurinn!”
— “Já, hvar er kiðlingurinn?” spurði móðir
hans, og leit upp á þekjuna. — “Hann kemur
aldrei aftur framar,” sagði drengurinn. —
“Hvernig getur staðið á því, góði minn?” —
Hann vildi ekki segja frá því fyrst. “Hefir
tófu-skollinn tekið hann?” — “ Já, guð gæfi að
það væri tófan!” — “Ertu frá vitinu!” sagði
móðir hans; “hvað er orðið af kiðlingnum?”
— “I-hi-hi....,” sagði strákurinn skælandi, “eg
varð fyrir því slysi að.... að.... selja hann fyrir
smjörkringlu!”
Og einmitt rétt í því hann talaði orðið, skildi
hann hvað það var, að selja kiðlinginn fyrir
kringlu; áður hafði hann ekki hugsað út í það.
Móðir hans sagði: “Hyað heldurðu að kiðl-
ingurinn hugsi um þig,' að þú skyldir geta
fengið af þér að selja hann fyrir kringlu?”
Og drengurinn hugsaði sjálfur út í það, og
skildist honum nú vel, að hann mundi aldrei
glaður verða framar h é r í'heimi, og ekki einu
sinni hjá guði, hugsaði hann síðan.
Svo sárt angraði þetta hann, að hann hét
sjálfum sér því að gjöra aldrei framar neitt
rangt, hvorki skera á rokkstrengina, né hleypa
út úr 'kvíunum, né fara aleinn niður að sjónum.
Hann sofnaði út af þar sem hann lá, og hann
dreymdi um kiðlinginn, að hann væri kominn
til himnaríkis; þar sat drottinn með stórt
skegg, eins og hann hafði séð á mynd, og kiðl-
ingurinn stóð og beit lauf af skínandi tré. En
Eyvindur sat aleinn á bæjarþekjunni, 'og gat
ekki komist upp.
Þá kom eitthvað vott við eyrað á honum,
svx> hann hrökk up. “Me-e-e!” kvað við í
eyranu á honum, og það var kiðlingurinn, sem
var kominn aftur.
“Nei ertu kominn aftur!” Hann stökk upp,
tók í báða framfæturna á kiðlingnum og dans-
aði við hann eins og bróður sinn; hann kipti í
skeggið á honum og ætlaði með hann rakleiðis
heim til móður sinnar; en í því heyrði hann til
einhvers aftan við sig, og sá að stúlka sat í
grasinu þar rétt hjá. Nú skildi hann hvernig í
öllu lá; hann slepti kiðlingnum: “Ert það þú,
sem ert komin með hann?” Hún sat og revtti
upp .grasið með hendinni og sagði: “Eg fékk
ekki að halda horium; afi situr þarna og bíð-
ur. ” Meðan drengurinn stóð nú og virti hana
fyrir sér, heyrði hann kallað með skörpum
málrómi: “Nú, nú!” Þá mundi hún, hvað
hún átti að gjöra; hún stóð jjpp og gekk að
Eyvindi, rétti honum aðra moldugu hendina,
leit undan og sagði: “Eg bið þig að fvrirgefa
mér.” Þá var hugur hennar líka þrotinn,
hún kastaði sér yfir kiðlinginn og grét.
“Eg held þú verðir að eiga kiðlinginn,”
sagði Eyvindur og leit undan.
“Flýttu þér nú!” sagði afi hennar uppi á
brúninni. 0g María stóð upp og gekk nú upp
eftir, heldur seinlega. “Þú gleymdir sokka-
bandinu þínu,” kallaði Eyvindur á eftir henni.
Þá sneri hún sér við og leit fyrst á bandið, síð-
an á Eyvind. Loks sigraði göfuglyndið í sál
hennar og hún sagði kjökrandi: “Það mátt þú
eiga.” Hann gekk til hennar og tók í hönd
henni: “Þakka þér fyrir,” sagði hann. — “0,
ekkert að þakka,” svaraði hún, stundi langan
við og hélt áfram.
Hann settist niður aftur í grasið; kiðling-
urinn var við hlið hans, en honum þótti nú ekki
lengur eins mikið út í hann varið og fyr.
II.
Kiðlingurinn gekk tjóðraður hjá bæjarvegg,
Ejrvúndur gekk og mændi augum upp á klettinn.
Móðir hans kom út til hans og sat hjá honum;
hann vildi heyra æfintýri um það sem var langt
í burtu, því nú nægði kiðlingurinn honum ekki
lengur. Svo fékk hann að heyra, að einu sinni
hefðu allir hlutir getað talað; kletturinn talaði
við lækinn og lækurinn við ána og áin við hafið
og hafið við himininn; en svo spnrði hann
hvort himininn talaði ekki við neinn; og him-
ininn talaði við skýin, en skýin við trén, en trén
vð grasið, en grasið við flugurnar, en flugurn-
ar við dýrin, en dýrin við bömin, en börnin
við þá fullorðnu; og svona gekk koll af kolli,
þangað til alt var komið hringinn í kring og
enginn vissi hve,r byrjaði. Eyvindur horfði á
klettinn, trén, hafið, himininn, og hafði í raun-
inni aldrei verulega séð það fvr. 1 því bili kom
kötturinn iit og lagðist á helluna í sólskininu.
Hvað segir kötturinn?” spurði Ejrvindur og
benti. Móðir hans kvað:
Fögur er kvöldsólin heið og hrein,
lata kisa liggur á stein:
“Eg drap eina mús,
lapti rjóma’ úr krús,
stelkti stirtlu’ og sporði
'Stal eg undir borði,
eg er svo sæl og sveitt,
södd og löt og þreytt,”
segir kisa.
En haninn kom með öllum hæsnunum:
“Hvað segir haninn?” spurði Ejrvindur og
skelti saman lófunum. Móðir hans kvað:
Hænan vaggar með hopp og læti,
en haninn galar á öðrum fæti:
“Gæsin gráa stórt vill státa,
en stórt er nú ekki af að láta;
eða hefir hún vit á við hana?
hvað vill hún svo sér trana?
Inn, undir þak, allur hænsna-her,
sólin má í kvöld eiga sig fjTrir mér”,
segir haninn.
En tveir smáfuglar sátu uppi á mæninum og
sungu. “Hvað segja fuglarnir?” spurði Ey-
vindur og hló. j
“Þeim sem ei þarf að þræla,
þeim er lífiðj sæla,”
segir fuglinn.
Og hann fékk að heyra hvað það sagði alt
saman, alt niður að maurnum, sem skreið í
mosaþúfunni, og orminum, sem nagaði trjá-
börkinn.
Það sumar fór móðir hans að kenna hon-
um að lesa. Bækurnar hafði hann lengi átt, og
hugsaði mikið um hvemig það mundi verða,
þegar þær færu líka að fá málið og tala við
hann. Nú urðu bókstafimir að dýram, fugl-
um og öllu hugsanlegu; en svo fóru þeir brátt
' að ganga saman tveir og tveir; a studdist upp
við tré, sem b hét, svo kom e og gerði slíkt hið
sama, en þegar þeir komu saman þrír og f jór-
ir, þá var eins og þeim lenti öllum saman í á-
flog, það vildi ekki fara vel. Og því lengra
fram, sem hann komst, því fremur gleymdi
hann hvað stafirnir voru; lengst mundi hann
eftir a, sem honum þótti vænt um; en loksins
gleymdi hann a líka; það vora tómar lexíur, en
ekkert æfintýri í bókinni.
Það var einn dag að móðir hans kom inn og
sagði við hann: “Á morgun bjrjar skólinn
aftur, og þá skaltu fara með mér þangað.” —
Ej-vindur hafði heyrt að skólinn væri staður
þar sem margir drengir léki sér, og þótti hon-
um ekkert að því. Hann var í bezta skapi;
hann hafði oft komið heim að bænum á Eyri,
en eigi þá tíð sem skólinn var þar, og gekk hann
nú röskvara en móðir hans upp brekkurnar,
því hugurinn bar hann hálfa leið. Þau komu
heim að bænum; hljómaði þá á móti þeim ótta-
legur glumragangur, sviplíkt því sem var að
heyra til vatnsmylnunnar heima, og hann
spurði móður sína hvað þetta væri. “Það eru
börnin að lesa,” svaraði hún, og varð hann
glaður við, því svona var það að hann hafði
lesið fjTrst, áður en hann þekti bókstafi. Þegar
hann kom inn, sátu svo mörg böm umhverfis
borð, að fleiri voru víst ekki í kirkjunni; sum
sátu á nestis-skreppum sírium á gólfinu upp við
veggina; nokkur stóðu í smáhópum utan um
töfluna; barnakennarinn, gamall maður grá-
hærður, sat á tréstóli við aminn og var að láta
í pípuna sína. Þegar Eyríndur og móðir hans
komu inn, litu öll börnin upp og mylnuglaumn-
um sló í logn, rétt eins og þegar lokunum er
hleypt fyrir mylnustokkinn, svo karlinn stans-
ar. Allir litu itil þeirra, sem inn komu; móðir
E\rvindar heilsaði kennaranum, _ sem tók vel
kveðju hennar.
,“Hérna kem eg með lítinn pi]t, sem langar
til að læra að lesa,” sagði móðir hans.—“Hvað
heitir stúfurinn?” sagði kennarinn og gróf
dýpra niður í skinnpung sinn eftir- tóbaki.
“Eyvindur,” svaraði móðirin; “hann þekk-
ir stafina og hann kann að leggja saman.” —
“Nú, það var rétt og,” sagði kennarinn,
“komdu hérna, glókollur!” Eyvindur gekk til
hans. Kennarinn setti hann á 'kné sér og tók
af honum húfuna. “Þetta er fallegur, lítill
drengur,” sagði hann, og strauk hárið frá enn-
inu á honum. Eyvindur horfði framan í hann
og hló. “Er það að mér, sem þú ert að hlæja?”
sagði kennarinn og byrsti brúnina. “ Ja-ha-ha-
ha-ha!” sagði Eyvindur og skellihló. Þó hló
kennarinn líka, móðir Ejrvindar hló, börain
fundu það á sér, að þau mættu hlæja, og svo
hlógu þau náttúrlega.
Og þar með var Eyvindur kominn í skólann.
%
REFURINN SKOTTLAUSI.
Einu sinni var- refur fastur á skottinu í
dýraboga. Hann gat með engu móti losað
skottið, og heldur en að láta þar líf sitt, tók
hann það til bragðs, að hann nagaði af sér
skottið.
En þegar aðrir refar sáu hann skottlausan,
fóru þeir áð gera gys að honum og hafa hann
að háði. Hann bar þetta lengi með þolinmæði,
en þó fór honum loks að leiðast það, og kvað
svo ramt að, að hann óskaði þess oft með sjálf-
um sér, að hann hefði heldur látið líf sitt í dýra-
boganum, en að lifa við spott og spé alla æfi
sína. Þó hugsaði hann sér að gera eina til-
raun. 1 því skyni kallaði hann alla refi á fund,
og er þeir voru saman komnir, mælti hann á
þessa leið:
“Þið getið ekki ímyndað ykkur, hve léttur
eg er á mér núna, eg hefði ekki heldur t.rúað
því, hefði eg ekki reynt það; en það er allra
hluta sannast, og í augum uppi, þegar maður
fer að hugsa um það, að það er ljott, óþægilegt
og óþarft að hafa skott. Og það gengur hreint
vfir mig, að allir refar skuli ekki vera búnir að
itaka af sér skottin fyrir löngu. Eg leyfi mér
þrí að stinga upp á þrí við ykkur, háttvirtu
bræður, að þig og allir refar upp frá þessum
degi látið höggva af ykkur skottin.”
Þá sté fram í samk.omunni gamall og grá-
hærður refur. Hann mælti: “Eg held nú
varla, að þú hefðir ráðið okkur til að taka af
okkur skottin, lagsi, ef þú vissir nokkurt ráð
til að fá á þig skott aftur.”—Lesb.
KETTIRNIR OG APINN.
Tveir kettir stálu ostbita, en gátu ekki kom-
ið sér saman um, hveraig þeir ættu að skifta
honum. Þeir fóru því til apa , srim þótti vera
kænn lagasnápur, og beiddu hann að skera úr
málinu. _ . ',
Apinn setti upp gleraugu og snýtti ser.
Síðan tók hann ostinn, braut hann í tvo parta
mistóra og lagði þá á metaskálar. En er hann
sá að þeir voru misþungir, beit hann af stærri
bitanum stórt stykki, og át. Við það varð hinn
bitmn þyngri, og ór hann þá eins með hann, og
þannig fór hann með hvorn bitann avíxl — “til
þess að jafna metin”, eins og hann komst að
orði — þangað til hvor bitinn var ekkt orðinn
stærri en lítill munnbiti upp í kött.
Köttunum fór nú ekki að lítast á blikuna, og
báðu þeir apann að ónáða sig ekki meira þeirra
vegna; kváðust þeir ánægðir, ef þeir fengju
það sem eftir væri.
Professional Cards
DR B. J. BRANDSON
.116-220 Medlcal Arts Bld*.
Cor. Graham og Kennedy St».
Phone: 21 834.
Oíftce tlmar: 2_j
Heimill: 776 Victor St.
Phone: 27ÍIJ
Winnipegr, Manitoba.
COLCLEUGH & CO.
Vér lesgjum sérstaka éherzlu á aC
•elja meSul eftir forskriftum lækna.
Hin beztu lyf, sem hægt er aC fft eru
notuC elngöngu. Pegar þér kómiC
meC forskriftina tll vor, megiC þér
vera viss um, aC fá rétt þaC sem
læknirinn tekur tU.
Nótre Dame an<l Sherbrooke
Phones: 87 669 — 87 650
Vér seljum Giftingaleyfisbréf
DR O. BJORNSON
216-220 Modlcnl Arts Bldg
Cor. Graham og Kennedy Sts.
Phones: 21 834
Office timar: '2—3.
Heimill: 764 Victor St.
Phone: 27 684
Winnipeg, Manitoba.
DR. B. H. OLSON
216-220 Medical Arts Bld*.
Cor. Graham og Kennedy Sta.
Pane: 21 834
Office Hours: 8—6
Heimili: 921 Sherbume St.
Winnipeg, Manitoba.
DR. J. STEFANSSON
216-220 Medical Arts Bldg
Cor. Graham og Kennedy Ste.
Phoie: 21 834
Stundar augna, eyrna nef og
kverka sjökdðma.—Er aC hitta
kl. 10-12 f.h. og 2-6 e. h.
Heimill: 3 73 River Ave.
Tads. 42 691
DR. A. BLONDAL
Medical Arls Bldg.
Stundar sérstaklega Kvenna og
Barna sjúkdðma.
Br aC hltta frá kl. 10-12 f. h.
og 3—6 e. h.
Oífice Phone: 22 296
Heimili: 804 Victor St.
Simi: 28 180
Dr. Kr. J. Austmann,
Wynyard, Sask.
DR. J. OLSON
Tannlæknlr
216-220 Medical Arts Bldg.
Cor. Graham og Kennedy eta.
Phone: 21 834
Heimills Tals.: 88 626
DR. G. J. SNÆDAL
Tannlæknlr
614 Somerset Block
Cor. Portage Ave og Donald 8t.
Talslmi: 28 889
-dftinga- og Jarðaríara-
Blóm
með IÍUujxi fyrirvara
BIRCH Blómsali
593 Portage Ave. Tals.: 30 720
St. John: 2, RÍng 3
A. S. BARDAL
848 Sherbrooke St.
Selur llkkistur og annast um út-
farir. AUur útbúnaCur sá berti.
Enn fremur seiur hann allskonar
mlnnisvarCa og legsteina.
Skrifstofu tale. 86 607
Heimllis Tals.: 58 302
Tals. 24 168
NewLyceumPhotoStudio
Kristín Bjarnason eig.
290 Portage Ave, Winnipeg
Næst við Lyceum leikhúsið.
THOMAS H. JOHNSON
H. A. BERGMAN
isL lögfræSlngar.
Skrlfstofa: Room 811 McArthur
Building, Portage Ave.
P. O. Box 1666
Phones: 26 849 og 24 840
JOSEPH T. THORSON
ísl. lögfræðingur
Scarth, Guild & Thorson,
Skrifstofaí: 308 Great West
Permanent Building
Main St. south of Portage.
Phone 22 768
LINDAL, BUHR & STEFÁNSON
fslenzklr lög-fræðingar.
356 Main St. Tals.: 24 »48
366 Main St. Tals.: A-498*
þelr hafa einnig skrifstofur aC
Lundar, Riverton, Gimli og Plney
og eru þar aC hitta á eftirfyigj-
and tlmum:
Lundar: annan hvern mlCvlkudar
Riverton: Ftyrsta flmtudag.
Gimli: Fyrsta miCvikudag.
Piney: I>rit5Ja föstudag
1 hverjum mánuCi.
A. G. EGGERTSSON
ísl. lögfræCingur
Hefir rétt til aC flytja mál bnOl
1 Manltoba og Saskatchewan.
Skrifstofa: Wynyard, Sask.
Athygli!
Komið með næstu lyfjaávísun-
ina yðar til vor. Þaulæfðir sér-
fræðingar annast um alla lyfja-
samsetningu.
INGRAM’S DRUG STORE
249 Notre Dame Ave.
Gagnvart Grace kirkjunni.
A. G. JOHNSON
907 Confederatlon I.lfe Bldg.
WIN NIPEG
Annast um fastcignir manna.
Tekur að sér að ávaxta sparifé
fólks. Selur eldsábyrgð og báf-
reiða ábyrgðir. Skriflegum fyr-
irspurnum svaraC samstundis.
Skrifstofusíml: 24 263
Heimastmi 33 328
J. J. SWANSON & CO. I
IdMITKD
R e n t a 1 8
Insurance
RealEstate
Mortgages
600 Paris Building, Winnipeg
Pohnes: 26 34 9—28 840
Islenzka bakaríið
Selur beztu vörur fyrir lægsta
vcrð. Pantantr afgreiddar MH
fljótt og vel. Fjölbreytt ArvaL
Ilrein og lipur vlCsklftL
Bjamason Bakingr Co.
676 SARGENT Av©. Wlnnlpeg,
Phone: 84 298
‘‘Nei, nei,” mælti apinn, “rétturinn verður
að hafa sinn gang. Það sem eftir er, ber mér
í skiftalaun.” •
Síðan tók bann baða bitana, sem eftir voru
og át þá. Að því búnu sleikti hann út nm, tók
af sér gleraugun, og sagði rétti slitið.
En klettimir löbbuðu burt, meir en snejrpt-
ir.—Lesb.
Hið blíða vor sig býr í skrúð.
Hið blíða vor sig býr í skrúð,
því bætt er vetrar mein,
Á túni situr sóley prúð,
og syngur fugl á grein.
Björn Halldórsson.....