Lögberg - 09.06.1927, Blaðsíða 6
BU. «
LöGBERG, FIMTUDAGINN
9. JÚNf 1927
Silfurlax-torfurnar.
Eftir REX BEACH.
“Hvaða rétt hefir þú til að segja þetta við
mig!” hrópaði hún með titrandi röddu. “Fyr-
ir Ifáum augnablikum viðurkendir þú, að bú
værir morðingi — ef ekki í verki, þá í hugsim.
Þú sagðir, að þú vildir fórna öllu til að ná tak-
markinu ? Heldurðu að mér sé eins farið? Er
hegðan mín blygðunarverð sökum þess, að þín
er glæpsamleg? Segjurn að hegðun mín væri
þannig! Heldur þú, að þú sjálfur og ást þín á
þessari harðhjörtuðu konu, sem sendi þig út í
óbygðir til þess að sveitast blóði, séu einu máls-
. aðilirnir í þessari veröld?”
“Við tölum ekki um hana,” mælti Emerson.
“ójú, við skulum athuga hana. Þú segir að
eg liafi verðlagt sjálfa mig. Hið sama hefir
hún gjört. Munurinn er að eins sá, að þú hefir
ekki komið auga á það. Verð hennar var heið-
ur þinn, sem er glataður, samvizka þín, sem
hefir beðið skipbrot. Þú hefir borgað verðið
og þú munt borga það tvöfalt, ef hún krefst
þess. En það er eitt, sem ekki er á þínu valdi
— að gjörast dómari yfir viðskifta aðferðum
mínum, né kveða á um, hvað eg hefi goldið ein-
um eða öðrum.”
Emerson hafði aldrei fyr séð konu svo gjör-
samlega undir áhrifum æstra skapsmuna. Ilún
hafði lygnt augunum til hálfs. Svipur bennar
var harður og látlaus. Hún var á valdi geðs-
muna, sem voru ósveigjanlegir og reiðubúnir
að bjóða honum og öllum öðrum bvrginn. Hún
hafði varpað af sér blæjunni, og hún sýndi hon-
um í svip sál sína, sem var hrærð til grunns og
æst eins og hafið í ofviðri. Og þó undarlegt
væri, fanst honum eins og liitastraumur liði
um sig allan er hann virti hana fvrir sér
þannig.
“Fyrirgefðu mér,” sagði Emerson, “þú
ert sjálfs þín róðandi og átt því rétt á að gjöra
hvaða samninga, sem þér sýnist.”
Hún sneri sér frá honum og gekk út að
glugganum og horfði ofan á götuna, sem var
fjölfarin, og reyndi að stilla geðshræring sína.
Það varð djúp þögn í herberginu um stund, sem
ekkert. rauf nema óglöggur niður frá götunni.
Svo sneri hún sér að honum aftur, og sá hann
að augu hennar voru rök af tárum. “Eg vil að
þú vitir, a eg skil vel afstöðu þína. Ef að þér
mistekst þetta fyrirtæki, þá tapar þú ekki að
eins ástmey þinni, heldur eyðileggur sjálfan
þig líka, því þú getur aldrei endurborgað mönn-
unum sem treystu þér. Það er hverjum manni
þung bvrði. En það hlýtur að vera einhver
vegur út úr erviðleikunum — það er ávalt.
Máske að sá vegur opnist þegar þig varir
minst”. Svo brosti hún raunalega og dró blæj-
una fvrir andlit sér.
Emerson stóð á tfætur, gekk til hennar, lagði
hönd sína á handlegg henni og mælti: “Fvrir-
gefðu hvað hvassyrtur að eg var. Eg er ekki
slingur að koma orðum að slíkum hlutum, en eg
hefði stilt þeim eins, þó systir mín hefði átt í
hlut.”
Það var einlæg viðleitni til þess að hug-
hreysta hana, þó hún hefði engin áhrif.
“Vertu sælí,” sagði Cherry, “ þú mátt ekki
gefast upp.”
Á leiðinni heim til sín var Cherry alt af
að hugsa um síðustu orð Emersons: “svstir!
Systir!” hafði hún upp hvað eftir annað. “Guð
minn góður, er hann staurblindur? Ef að hann
hefði verið ofurlítið afbrýðisamur við Hilli-
ard og sagt það, þá hefði þetta verið þolandi,
en þessi ískalda framkoma hans var óþolandi!”
Það var að eins ein hugsun, sem fyrir honum
vakti — að eins einn draumur, sem hann
drevmdi — ein von, sem vakti í sálu hans —
þessi kvenmhður.”
Þegar að hún var orðin ein í herbergi sínu,
fanst henni hún enn finna ylinn leggja frá
handtaki hans, er hann snerti handlegginn á
henni, og það var eins og að hún líka fyndi
kossinn gleymda brenna á vörum sér. Hversu
oft halfði hún ekki rifjað stund þá, er hann
kvaddi hana, upp fyrir sér. Og hversu margar
vonir hafði hún ekki gjört sér í sambandi við
þá endurminningu! En hluttekningarleysi Em-
ersons og kuldi reis í huga hennar sem hrylli-
leg mótsetning við þann hlýhug, sem kom henni
til þess að leggja alt í sölurnar til að hjálpa
honum. Hvú ekki að taka það, sem henni
bauðst, og láta Emerson sigla sinn eigin sjó?
Hví ekki að njóta lífsins, eins og að hún hafði
hugsað sér, áður en hún kyntist honum?” —
Launin voru svo að segja í hendi hennar, og
hún þurfti ekkert annað en rétta hana út og
veita þeim viðtöku og láta hann svo sökkva
niður í gröf þá, sem konan tilfinningarlausa,
sem hann vildi alt til vinna að ná í, hafði búið
honum.
Það ,var orðið dimt í herbergi hennar, þeg-
ar að hún hætti að ganga um gólf, og með ein-
beittnissvip gekk að símanum, og símaði tií
Hilliards bankastjóra, sem var á Mount Rainier
klúbiwium.
“Eg er búin að hugsa um tilboð þitt, og
hefi breytt skoðun minni á því,” sagði Cherry.
“Þú mátt senda bitfreið eftir mér, klukkan sjö
í kvöld.” Svo hló hún út af einhverri spurn-
ingu, sem Hilliard lagði fyrir hana og svaraði:
“Nú, jæja, ef þú vilt það endilega, — bláa kjól-
inn. .Já, bláa kiólinn, sem hvorki hylur háls
né herðar.” —Jlún lokaði símanum og stóð
stundarkorn með krepta hnefa og það var eins
og hrollur færi um hana alla. Svo gekk hún að
klæðaskápnum, opnaði dyrnar og horfði á rað-
ir af kjólum, sem þar héngu.
“Svo þetta er þá endirinn á hinum góða á-
setningi mínum.” Svo hló hún og hrifsaði nið-
ur kjólinn, sem hún ætlaði að fara í, og mælti:
“Nú er bezt að brynja sig gegn hinum and-
styggilegu brögðum þessara viðskifta.”
16. KAPITULI.
Þeir George Balt, Clydie og Fraser sátu all-
ir í biðsal hótelsins daginn eftir mjög áhyggju-
fullir, þegar Emerson kom til þeirra, en það
var eins og að þeim væri hvíslað, að eitthvað
óvænt befði enn komið fyrir, því útlit og fram-
koma Emersons var svo undarleg, að þeir
spurðu allir í einu: “Hvað gengur að? Ertu
veikur?”
“Nei,” svaraði Emerson, en eg heid að eg
sé orðinn brjálaður.”
“Hvað er að?”
“Þrautin er unnin.”
“Þrautin?”
“Eg er búinn að fá peningana.”
Þeir George Balt og Clyde spruttu á fætur
og fóru að dansa á gólfinu svo að hegðun þeirra
vagti eftirtekt annara g>esta og jafnvel svipur-
inn á Fraser gaf til kynna, að hann var meira
en Hissa.
“Hilliard símaði mér um hádegið og bað
mig að finna sig. Eg fór strax. Hann sagði,
að hann hefði skift um skoðun og bauð að lána
okkur eins mikla peninga og við þyrftum, og
þetta gáf hann mér skriflegt, svo það er ekki
lengur um það að villast, við fáum þessi hund-
rað þúsund dollara og meira,-ef við þurfum.”
“Þú hefir dáleitt karlinn,” greip Clyde
fram í.
“Eg sagði ekki orð,” mælti Emerson. “Hann
bauð mér þetta sem lán frá sjálfum sér. Það
kemur bankanum ekkert við.”
“Eg er nú—” hrópaði George Balt.
“Og eg segi það líka,” tók Fraser fram í.
“Eg ætla að fara strax og segja Cherry frá
því. Eg er viss um að það gleður hana,” mælti
Emerson.
“Eg sagði alt af, að hún gæti snúið karlin-
um um fingur sér,” mælti Clyde hlæjandi.
“Hilliard tók þetta upp hjá sjálfum sér,”
svaraði Emerson hastur. “Hann að ^ins
breytti skoðun sinni og—”
“Nuddaðu stýrurnar úr ajigunum á þér, svo
þú sjáir,” sagði Clyde.
“Eg talaði við Cherry eftir miðjan daginn
í gær, og eg býst ekki við að hún hafi séð Hilli-
ard síðan,” svaraði Emerspn.
“Eg veit nú samt, að hún gerði það,” svar-
aði Clyde. “Þegar eg var að ifara heim í gær-
kveldi, þá sá eg þau. Þau komu út úr French
‘kaffihúsinu hinu megin í götunni og stigu upp í
bifreiðina hans Hilliards. Hún var búin eins
og drotning.”
“Hvað kemur það málinu við?” spurði
Fraser.
“Hún fór bara ofan í vasa gamla mannsins,
það er alt og sumt,” svarði Clyde.
“Nú. jæja, það var ekki þinn vasi, var það?”
spurði Fraser.
“Nei, eg er ekki að kvarta yfir því. Eg held
bara, að hún sé makalaust flink. ”
“Ef að eg héldi, að hún hefði gjört þetta,
þá dytti mér ekki í hug að snerta eitt cent af
þessum peningum,” mælti Emerson.
“Mér er alveg sama um hvaðan peningarn-
ir eru komnir,” sagði George Balt. “Þeir eru
fengnir og það er nóg.”
‘Mér er ekki sama um það, og eg skal kom-
ast eftir því,” svaraði Emerson.
‘Láttu nú ekki svona,” tók Clyde til máls.
“Vertu ekki að reyna að gera að engu verk, ■
sem vel er unnið”, því honum stóð auðsjáan-
lega ekki á sama um hve ákveðinn að Emerson
var. “Þú veizt, að þú ert ekki sá eini, sem
þarif að hugsa í þessu sambandi. Það þarf að
taka okkur hina með í reikninginn. 1 öllum
bænum, reyndu að stjórna réttlætistilfinning
þinni, og þegar þú kemst í þennan geðæs-
ingar ham, þá skaltu muna eftir því, að eg
hefi lagt tíu þúsund dollara í þetta fyrirtæki.”
“Þetta er satt,” tók George Balt fram í,
“og hugsaðu um mig og Cherry. Það er eins
mikils virði fyrir hana og nokkurn okkar, að
fyrirtæki þetta blessist, og ef að hún hefir
komið þessu í kring, þá getur þú reitt þig á, að
hún veit hvað hún.er að gjöra. En hvort sem
er, þá hefir þú engan rétt til að evðileggja fyr-
irtækið.”
Emerson sat við sinn keip með festu, sem
hann sjálfur gat varla gjört sér grein fyrir.
Ástæðumar, sem félagar hans báru fram,
gerðu hann að eins skapstyfe’gari. En honum
• gafst tækifæri til þess að hugsa betur um málið
á meðan að hann var á leiðinni á hótelið, þar
sem Cherry hélt til, sem, þó þær athuganir
ykju á ótrú hans, drógu aftur úr óþolinmæði
hans og ákafa, og þegar að honum var vísað
inn í herbergið til hennar, þá hóf hann ekki
mál sitt með eins miklum myndugleika og hann
hafði ætlað sér. Eitthvert hik og ótti við sann-
leikann hafði náð valdi ytfir honum, og svo út-
lit Cherry, sem var niðurbrotin og veikluleg,
hjálpuðu til að fullkomna þau áhrif.
Þegar hann sagði henni fréttirnar, brosti
hún raunalega og mælti:
“Eg sagði þér að gefast ekki upp. Hið ó-
vænta ber ávalt að höndum.”
“Var þétta líka óvænt fyrir þig?” spurði
hann.
“Atvikin eru oftast óvænt, ief þau eru geð-
feld,” svaraði hún.
“Ekki fvrir þá, sem að einhverju leyti ráða
þeim,” mælti Emerson.
‘ ‘ Hvers vegna heldurðu að eg eigi nokkurn
þátt í þessu?” spurði hún.
“Þú varst með Hilliard í gærkveldi.”
Hún kinkaði kolli til samþykkir. “Við
gerðum út um kaupin á koparnámunni í gær-
kveldi.”
“Hvernig fór það?”
“Hann tekur að sér að opna upp námuna.”
“ Það meinar, að þú ert orðin peningalega
sjálfstæð — þú getur snúið baki við útilegu-
mannalífinu og gjört alt sem þig langar til að
gjöra”
Um varir Cherry lók bros, sem hann fékk
ekki ráðið. “Þú virðist ekki vera neitt sérlega I
ánægð yfir þessu,” mælti Emierson.
“Nei, töfrablærinn hverfur af hlutunum,
þegar að maður hefir höndlað þá,” svaraði
Cherry. “En við skulum ekki tala meira um
mig. Eg nýt mín naumast í dag. ”
“Mér þykir leiðinlegt, að þú skulir ekki ætla
að fara aftur til Kjalvíkur,” mælti Emerson,
‘ ‘ og bar rödd hans vott um einlæga hrygð.
“En eg ætla að fara til Kjalvíkur,” mælti
Oherry fljótlega. “Eg ætla að fara til baka
með þér og George, ef þið viljið lofa mér að
verða ykkur samferða. Eg ætla mér að sjá
þetta fyrirtæki okkar komast í framkvæmd.”
“Heyrðu, Cherry! Eg vona að þú hafir
ekki haft nein áhrif á Hilliard í peningamál-
unum,” mælti Emerson.
“Hvers vegna að vera að fást um þetta
mál frekar?” sagði Cherry.
“Sökum þess, að eg hefi ekki enn glatað
öllum velsæmistilfinningum,” svaraði Emer-
son hörkulega. “1 gær ásakaðir þú þig fyrir
að hafa komið mér út í ^lla þessa erfiiðleika og
talaðir um fórnfærslu og — nú jæja. Eg
veit ekki mikið um kvenfólkið, en fyrir alt
það, sem eg veit, þá getur verið að þú hafir
einhverja furðulega, en rómantiska tilhneig-
ingu ofna saman við eðli þitt. Eg vona að þú
hafir ekki—”
“Hvað meinarðu?”
“Eg vona að þú hafir ekki gjört neitt það,
sem þú hefir ástæðu til að sjá eftir.” Að síð-
ustu sá Emerson þótta í andliti Cherry og
glampa í augum hennar.
“Segjum að eg hafi gjört það. Hvaða mis-
mun mundi það hafa fyrir þig?”
Emerson varð órótt undir augnaráði hennar.
“Segjum að Hilliard hafi krafist tilfinnan-
legrar fórnar af mér, áður en hann lét pening-
ana ag hendi. Mundir þú álíta það nokkuð þér
viðkomandi?”
“ Vissulega,” svaraði Emerson og var orð-
ið svo órótt undir hinu hvassa augnaráði
Cherrv, að hann stóð á fætur til þess að mæta
enn harðari atlögu frá henni.
•
“Jafnvel þó það meinti algjörða eyðilegg-
ing fyrir þig — tap peninganna, sem að vinir
þínir hafa treyst þér fyrir og — að sleppa allri
von um heitmey þína, ungfrú Waylands? 1
allri hreinskilni” (þegar hér var komið, var
málrómur hennar orðinn þýður) “mundi það
gjöra nokurn mismun?”
“Vissulega,” svaraði hann.
“Hvað mikinn mismun?”
“Eg á mjög ervitt aðstöðu,” svaraði Em-
erson seinlega. “Þú hlýtur að skilja, að þeg-
ar aðrir reiða sig á mig, þá er eg ekki frjáls að
fylgja mínu eigin hugboði.”
Hún hló hæðnislega og mælti: “Fyrir-
gefðu, það var ekki rétt af mér að spyrja
svona. En hikið, sem á þig kom, var mér full-
komið svar.” Þegar að hann fór að afsaka
sig með ákefð, hélt hún áfram: “Eins og
flestir karlmenn, þá heldur þií að konan eigi að
eins eina innstæðu, sem hún geti verzlað með.
Elf eg fann mig seka um erfiðleika, sem þú ert
í, þá kom það mér einni við, og ef að eg réði
við mig að reyna að hjálpa þér út úr þeim, þá
kom það líka mér einni við.”
Hér ætlaði Emerson að grípa fram í fvrir
henni, en hún stappaði með fætinum á gólfið,
svo hann þagnaði.
“Þessi réttlætistilfinning gagnvart okkur,
er a& eins stundar hrifning — jú, það er satt”
sagði hún með áherzlu, þegar hann reyndi að
taka fram í fyrir henni. “Og nú, þegar að þú
hefir sagt þetta og létt á samvizku þinni, get-
urðu verið ánægður. Hefirðu ekki hvað eftir
annað sagt, að þú skyldir beita allri orku til að
ná í ungfrú Waylands? Þú ert í rauninni ekki
einlægur í þessu á þessum hrifningar augna-
blikum, og mér hefði þótt meira til þín koma,
hefðirðu gripið tækifærið undir eins, án þess
að hugsa um hvernig að það er til orðið. Það
hefði verið frumlegt og víkingslegt — og allar
konur tilbiðja víkingslundina. ”
Emerson . var ekki fimur í orðasennu og
varð því stirt um svar. Ásökun Cherry um ó-
einlægni hans hafði dregið úr honum þrótt, án
þess að skýra hans eigin aifstöðu hið minsta,
og þrátt fyrir breytingu þá til batnaðaf, sem
orðið hafði, þá var hann alt annað en í góðu
skapi, þegar hann skildi við hana, ekki vitund
fróðari um það, sem hann vildi vita, heldur en
hann var, þegar að hann kom. Þegar hann kom
ofan í biðsal hótelsins, hitti hann fréttaritar-
*ann, sem Fraser hafði komist í kast við oim
kveldið, er þeir komu til Seattle.
Fréttaritarinn heilsar upp á Emerson
glaðlega og spyr: “Nokkrar nýjar fréttir um
fiskiútgerðina?”
“Nei!” mælti Emerson.
“Svo þú ert maðurinn, sem skrifaði frétta-
greinina um það éfni um daginn?”
“ Já, hún var nokkuð góð, var hún ekki?”
“Sjálfsagt, frá sjónarmiði blaðamanna.
Hjá hverjum fékstu fréttirnar?”
“Frá Mr. Clyde.”
“Clyde! Þú meinar Fraser — Forbisher,
átti eg að segja.”
“Nei. Alton Clyde! Hann var nokkuð mál-
hreifur um kveldið, þegar eg sá hann.”
“Drukkinn, meinarðu?”
“Ekki væri kannske rétt að segja, að hann
hefði verið verulega drukkinn, en hann hftfði
bleytt vel í sér. Hann vissi vel, hvað hann var
að segja, samt sem áður. Geturðu ekki bætt
neinuvið?”
“Engu!” svaraði Emerson og flýtti sér
sem mest hann gat út og heim til sín. Svo
Fraser hafði þá sagt satt, og hafði heldur kos-
ið, þó hálf-nauðugt, að liggja undir ósannind-
um sjálfur, en ljósta upp um félaga sinn. Þetta
kom nokkum veginn heim og saman við hið ein-
kennilega lundarfar mannsins. En svo vildi
til, að Emerson hitti þá Fraser og Clyde sam-
an, er hann kom heim til sín, og lét ekki bíða að
tilkynna þeim, hvers hann hefði orðið vísari.
“Eg er kominn til að biðja þig fvrirgefn-
ingar, ” mælti hann til Frasers, sem brosti og
átti erfitt með að hefta tungu sína. Svo sneri
Emerson sér að Clyde og sagði: “Hví léztu
mig fremja þetta ranglæti?”
“E—eg meinti ekki að ljósta upp neinu
leyndarmáli — eg get ekki munað, að eg hafi
gert það,” sagði Alton mjög auðmjúkur. “Þið
vitið, að eg get ekki drukkið mjög mikið. Eg
man ekki minstu vitund eftir þessu.”
Emerson horfi alvarlega á hann, en Alton
virtist svo einlæglega auðmjúkur og svo var
hann svo aumingjalegur og hjálparvana, að
Emerson fanst að hann ekki haifa hjarta í sér
til að refsa honum. Það þarf mótstöðuafl til að
framleiða hita, og þar sem engin mótstaða er
annars vegar, er óhugsndi að geðsmunaólga
geti átt sér stað hins vegar.
“Það var ekki einasta, að þú ykir á erfið-
leika okkar við að drekka þig fullan, heldur
léztu það viðgangast, að annar maður væri
hafður fyrir rangri sök,’ mæl^ti Emerson.
“Starfsaðferðir okkar Frasers eru ólíkar, og
eg hófi stundum verið orðhyass við hann, þeg-
ar mér hefir runnið í skap, en eg er hvorki
blindur né vanþakklátur fyrir gagn það, sem
hann hefir unnið mér og fyrir þrautir þær, sem
hann hefir lagt á sig. Þú hefir nú, Alton, kos-
ið að gjörast félagi okkar í hættulegu fyrir-
tæki, og eftir því sem við liöldum lengra út í
það, því alvarlegri verður mótstaðan. Ef að
þú getur ekki haldið þér saman, og gjört það
sem þér er sagt, þá er bezt fyrir þig að fara
heim til Chicago. Fyrir óvænta hepni liefir
okkur tekist að bjarga málinu í þetta sinn, en
við þurfum ekki að búast við neinu slíku, ef
illa fer í annað sinn.”
“Gáttu ekki harðara að honum,” mælti
Fraser. “Hann er allur í öngum nú. Eg skal
veðja, að hann lætur sig ekki henda slíkt
glappaskot aftur.”
“Nei. Eg var svo gjörsamlega viti mínu
f jær, að eg gleymdi öllu í sambandi við þetta
umtal um laxveiðarnar og niðursuðuverksmiðj-
una. Eg skal brjóta tappatogarann minn og
lakka fyrir stútinn á öllum flöskum, þangað til
við komum aftur út næsta haust, og segja al-
veg skilið við Bakkus, Eru það ekki góðar
fréttir?”
“Það er engin alvara til í þér,” sagði Em-
erson. “Ef að þú getur ekki orðið að manni í
þessari ferð, þá geturðu aldrei orðið að manni.
En nú bíður verk allra okkar, og þín líka,
Fraser. ” t
“Hvað á eg að gjöra?” spurði Fraser.
‘Fara á járnbrautar vöruflutninga skrif-
stofuna og reyna að fá að vita hvar vélamar,
sem við pöntuðum, eru niður komanr, á meðan
eg—”
“Eg lield það verði nú ekki af þvi,” svar-
aði Fraser. “Slíkt er ekki mín iðnaðargrein.
En ef þú þarft á peningum að halda fljótlega,
þá skal eg slá einhvern dónann um, sem hefir
vasana fulla, eða þá fara fundvísum höndum
um einhvern örvggisskápinn. En að eltast við '
þessar vörusendingar, er utan míns verka-
hrings. Eg mundi bara gera ilt verra.”
“Eg hélt að þú vildir hjálpa til,” svaraði
Emerson.
“Já, vissulega vil eg gjöra það. Og allra
manna verð eg fegnastur, þegar við komust á
stað. En með allri virðingu verð eg að sneiða
mig hjá þessum vöruskrám og skipakvittering-
um.” •• /
“Það er bara leti, sem að þér gengur,”
mælti Emerson brosandi. “Samt skaltu nú
ekki komast undan að hjálpa okkur, ' ef við
verulega þurfum þín með. Þá skal eg reka þig
til að vinna, hvort sem þú vilt eða ekki.”
“Hvenær, sem þú þarft á mér að halda,’’
mælti Fraser glaðlega og kveikti í nýjum vindli,
“Láttu það að eins ekki vera neitt barnagling-
ur, sem þú leggur upp í höndurnar á mér. ”
Það var eins og sinnaskifti Hilliards banka-
stjóra hefðu breytt öllu til batnaðar fyrir þeim
félögum, og þeir gengu að verkum með endur-
nýjuðum kröftum og von, og alt virtist snúast
þeim í hag. Emerson fullgerði samninga við
flutningskip, sem var verið að afferma í Tac-
oma. Balt gerði út um samninga á kínverskum
vinnumönnum, sem þeir þurftu á að halda, og
vöruslattarnir, sem lialdið var hér og þar,
komu eins og ósjálfrátt á vettvang, og vör-
urnar, sem þeim hafði verið neitað um, komu
alt í einu í leitirnar. Og nálega áður en þeir
vissu af var búið að afferma skipið, sem hét
The Belford Castle, og það var að taka í sig
kol 'fyrir næstu ferð.
Hópur Kínverja og fiskimanna biðu eftir
skipun frá Emerson til að taka til starfa að
ferma skipið með vörum þeirra félaga og fara
svo með þeim norður. Emerson og Balt unnu
ósleitilega að undirbúningi undir ferðina og
var aðal verkefni þeirra að sjá um, að alt væri
til reiðu þegar skipið legðist við hafnarbryggj-
una, og þess var ekki langt að bíða, því kveld
eitt í apríl sigldi The Belford Castle hægt og
tignarlega að bryggjunni og lagðist við hana,
tilbúið að taka á móti vörunum. Ensökuni
þess, að of seint var orðið að byrja að ferina
þá um kvöldið, gengu þeir Emerson og Balt,
þreytulegir eftir ,vel unnið verk, heim á hótel-
ið, þar sem ])eir bjuggu. En um morguninn
eftir átti að byrja að ferma, því alt var til
reiðu og í röð og reglu.
“Þeir geta naumast heft för okkar héðan
af,” mælti George Balt.
“Ekki er það sennilegt,” svaraði Emerson.
“Við ættum að leggja út eftiy fjóra daga —
það verður þann 15.”
George Balt leit í kringum sig, dró loftið að
sér í stórum teig og mælti: “Það <(r kominn
vorilmur í loftið. Eg býst við það vori snemma
og þá ættum við að vera komnir til Kjalvíkur í
fyrstu viku maímánaðar.”
“Ert þú nógu ilmnæmur til að geta sagt um
hv^ð er að gerast þama uppi?” spurði Emer-
son' og benti með hendinni upp í loftið.
“Já, eg held nú það.”