Lögberg - 09.06.1927, Blaðsíða 7

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 9. JÚNÍ 1927
BIb. 7
Fornar stöðvar.
('Framh.)
í stað þess að vera tvær vikur
í Fallfield, var eg þar að eins
tæpa tvo daga. Eg hafði orðið
fyrir hlægilegum vonbrigðum, sem
öll voru minni eigin heimsku að
kenna, en það leið langur tími
þangað til eg gat sætt mig við
þetta og haft sjálfur gaman af
því. 'Eg hafði gengið með þá
grillu í huga, að eg væri í hvers
manns minni á þessum æsku-
stöðvum mínum, þó eg hefði ekki
komið þar í fimtán ár, og ekkert
fyrir bæinn gert á nokkurn hátt.
Eg hafði ekki einu sinni fylgst
með, og vissi ekki hvað þar hafði
verið að gerast. Það var engin
ástæða til, að fólkið í þessum bæ
hefði verið að hugsa um mig, og
það hafði heldur ekki gert það.
Nei, bænum gamla, æskustöðvun-
um, var ekki um að kenna. Eg
hafði leyft æskudraumum mínum
að leiða mig afvega, og á þeim
hafði eg bygt hugmyndir, sem í
raun og veru eiga sér engan stað.
Svona er það vanalega með
æskustöðvarnar. Við, sem burtu
fórum, gleymumst fljótt hjá þeim
sem eftir eru, hvert sem við nú
yfirgefum bæinn eða sveitina, eða
þá mannlí^ið alt. Maður má aldr-
ei búast við því, að fá það sem
einhvers virði er, fyrir ekkert, og
ef við yfirgefum æskustöðvarnar,
með þeirri hugmynd sjálfsagt, að
betra sé annars staðar, þá getum
við ekki búist við að halda því,
sem oss þar var kærast og þótti
mest til koma. Manninum er
eðlilegt að gleyma því umliðna og
sækjast eftir því, sem fram und-
an er. Það er vafalaust gott í
raun og veru, því lífið verður að
halda áfram.
Bf til vill getur þú, lesari
góður, ekki fallist á neitt af því,
sem eg er að segja. Eg vil helzt
að þú gerir það ekki. Eg vildi
gjarnan geta hugsað mér gamla
bæinn þinn eins skemtilegan eins
og þú gerir sjálfur. Ef þú gerir
ekkert úr þessu, þá hefir saga
mín, stirðleg eins og hún er, enga
þýðingu fyrir þig, nema að því
leyti sem þér þykir gaman að
fræðast um reynslu annara.
Sagt er, að í New York og Chi-
cago sé ekki nema einn af hverj-
um tveimur hundruðum íbúanna,
fæddur ,í þeim borgum. Það þýð-
ir að í þessum tveimur borgum að
eins eru miljónir manna, sem
einhvern tíma hafa yfirgefið
æskustöðvarnar og flutt þangað.
Nokkurn veginn hið sama má
segja um allar aðrar stórborgir
Ameríku, að mikill hluti íbúanna
er aðkomufólk úr ýmsum áttum,
og það er áreiðanlega óhætt að
fullyrða, að fjölda þeirra langar,
annað slagið að minsta kosti,
mikið til þess að koma aftur á
sínar fornu stöðvar.
Það er hugsanlegt, að einhverj-
ir þeirra hafi eftir langa burtu-
veru heimsótt æskustöðvarnar, og
fundið þar alt eins og þeir höfðu
gert sér í hugarlund.
Það er hugsanlegt, að eg hafi
spurt yfir hundrað karla og kon-
ur að þessu, og að eins einn þeirra
hefir svarað mér játandi. Það
var New York maður, sem hafði
heimsótt æskuheimili sitt í Kan-
sas, í fyrsta sinni í tuttugu og
tvö ár, og var nýkominn úr
þeirri ferð.
“Alt var eins og eg skildi við
það,” sagði hann. “Og fólkið var
mér alveg eins og það hafði áður
verið. Síðast þegar eg var þar,
þá settu þeir mig í tugthúsið, og
þeii- gerðu alveg eins í þetta sinn
—sama tugthúsið og sama klef-
ann, alt 4ins og fyrrum.”
Fyrir mörgum árum átti teg tal
um þetta efni við mann nokkurn,
í New York, sem síðan hefir orð-
i ðríkur og er nú mikils metinn
borgari. Þetta er sagan, sem
hann sagði mér:
“Eg er fæddur í Napels og var
þar þangað til eg var tvítugur.
Þá kom eg til New York og fékk
vinnu við að bera á borð í mat-
söluhúsi. Eftir nokkur ár byrj-
aði eg sjálfur á greiðasölu. Mér
Hvernig Roskið Fólk
Fær Aftur Nýja Krafta.
Þúsundir roskinna karla og
kvenna, sem orðin eru slitin og
veikluð, hafa notað Nuga-ýone
og notið gleðinnar, sem nýir
kraftar og bætt he'ilsa geta veitt,
þvi þetta meðal er ágætt til að
RPþbyggja líkamann. Þú getur
Þka notið þessarar gleði og orðið
nraustari ^ og ánægðari og , gert
taugar þínar og vöðva stæltari
og styrkari, ef þú notar þetta á-
gætis meðal reglulega um stund.
, .'iyjga-Tone er meðal, sem gerir
þjoðina vfirleitt hraustari og sem
gert hefir kraftaverk á þúsundum
manna á öllum aldri síðustu 35
ánn. Það bætir matarlystina
fliotlega og hjálpar meltingunni,
læknar nýrnaveiki, veitir endur-
nærandi svefn og gerir þá sem
magrir eru, feita og sællega. —
Nuga-Tone er selt með fullkom-
inni ábyrgð, og peningunum skil-
að aftur, ef kaupandi er ekki á-
nægður með það. Fáðu þér flösku
frá lyfsalanum strax ! dag, og
vertu viss um að fá Nuga-Tone.
gekk vel og græddi töluverða pen-
inga, nokkur þúsund dollara. Eg
gifti mig og eignaðist tvö börn.
En hugur minn var alt af bund-
inn við Napels. Þegar eg horfði
á bleytuna og forina og snjóinn í
New York, þá hugsaði eg um sól-
skinið og blíðviðrið á ítalíu, þar
sem alt var þakið blómum og þar
sem maður heyrði svo mikið af
fögrum söng. Mér var illa við
Ameríku og eg óskaði þess alla
daga, að eg mætti aftur fara til
Naples.
Loksins gafst tækifærið. Eg
gat selt verzlun mina fyrir gott
verð, og eg gerði það. Nú átti eg
þess kost, að hverfa aftur til míns
ástkæra föðurlands. Eg kvaddi
kunningja míha og sagði þeim,
að í þessa léiðinlegu borg, eða til
þessa kalda lands, kæmi eg aldr-
ei aftur. Nú færi eg heim, og
nyti veðurblíðunnar og annara
heimsins gæða í mínu fagra föð-
urlandi.
Eg var alls ekki ríkur maður,
eftir mælikvarða Bandaríkja-
mannsins, en eg var töluvert efn-
aður og hafði nægilega fjármuni
til 'að láta mér og mínum líða vel
á ítalíu.
Eg var ekki seint á fótum,
morguninn þann, sem við lentum
í Naples. Eg hafði hvað eftir
annað verið að segja konu minni
og drengjunum okkar frá allri
hinni miklu náttúrufegurð, sem
þar væri að sjá og eg hafði út-
málað hana með mörgum fögrum
orðum, og lýsti henni eins og í-
niyndunaraflið og endurminning-
arnar sögðu mér til.
Eg vaknaði við það, að akker-
'inu var hleypt niður. Eg flýtti
mér á fætur og fólk mitt sömu-
leiðis og við fórum öll upp á þil-
farið til að sjá alla þessa dýrð,
sem eg átti von á að sjá.
Eg stóð kyr og horfði upp til
borgarinnar. En þau vonbrigði!
í staðinn fyrir sólskinið og blóm-
in og blíðviðrið, sem eg hafði alt
verið að hugsa um, sá eg ekki
annað en rigningu og for og óá-
litlegan bæ. Loftið var drunga-
legt og dimt og byrgði útsýnið.
Eg sá ekki Vesúvíus eða önnur
fjöll, sem eg hafði haft svo mikl-
ar mætur á.
Veiztu hvað eg gerði? Eftir
að hafa staðið þarna dálitla
stund, fór eg aftur ofan í skipið
og keypti farbréf handa mér og
fólki mínu til New York, með
sama skipinu, sem við komum á.
Það rigndi alla dagana, sem við
vorum þarna á höfninni, og eg
steig þar aldrei fæti á land. Eg
kom aftur til New York og keypti
annað greiðasöluhús fyrir pen-
íngana, sem eg átti eftir, og það
er engin hætta á því, að héðan af
yfirgefi eg þessa borg og flýti
mér til ítalíu.”
Þetta var ef til vill bara til-
viljun. Hefði veðrið verið gott,
þegar þessi maður kom heim, eft-
ir margra ára burtuveru, og ef
alt hefði þá staðið í þeim blóma,
sem bezt getur verið, þá er ekk-
ert ólíklegt, að hann hefði sezt
að í heimalandi sínu og aldrei
aftur komið til Ameríku. En það
vildi svona til, að veðrið var le’ið-
inlegt, þegar hann kom heim.
Vitaskuld hafði oft verið sams-
konar veður í Napels, þegar hann
var unglingur, en tíminn hafði
þurkað alt slíkt úr huga hans og
ekkert skilið eftir af endurminn-
ingum hans um föðurlandið og
æskustöðvarnar, annað en sól-
skinið og blómin og blíðviðrið og
sönginn. Nú sá hann æskustöðv-
arnar í réttu ljósi, eins og þær
voru og höfðu jafnan verið, en
ekki eins og ímyndunarafl hans
hafði uppmálað þær í hans eigin
huga.
Það var einu sinni vel metinn
listamaður, sem átti mikið af
frægð sinni og áliti því að þakka,
að Ijonum hafði hepnast að láta
þær hugmynudir, sem hann gerði
sér um æskustöðvarnar, koma
fram í listaverkum sínum. Hann
var uppalinn í smábæ í Vestur-
hluta Bandaríkjanna. Það var
lítið borgarsnið á bænum þeim,
þegar þessi maður var að alast
þar upp. En náttúran var svo að
segja ósnert af mannshöndinni og
lífið var hér um bil eins grófgert
eins og hægt er að finna það hjá
hvítu fólki. Þetta líf hafði vakið
hjá manninum ýmsar skáldlegar
hujpnyndir og þær höfðu komið
fram í verkum hans. Hugmynd
hans um bæinn hafði þó ekki
geymst í huga hans eins og hún í
raun og veru var, heldur hafð'i í-
myndunarafl hans fegrað hana
og gert hana miklu stórkostlegri,
og þannig hafði myndin verið
honum mikil hjálp Lstarfi hans.
Svo fór hann einu sinni að
heimsækja gamla bæinn, eða það
var svo til ætlast, að það yrði
heimsókn. En það varð heldur
lítið úr henni og hann stóð þar
við, að eins meðan hann varð að
bíða eftir næstu járnbrautarlest.
Það hafði farið eins um þenna
bæ, eins og svo marga aðra bæi í
Bandaríkjunum. Hann var orð-
inn að borg, með allri borgar-
prýði og borgarþægindum. Þar
voru nú komin breið, steinlögð
stræti og með fram þeim stórar
byggingar og fallegar og ótal
búðargluggar, fullir af allskonar
varningi. Hestarnir og kúasmal-
arnir voru horfnir, en strætis-
vagnar og bílar voru þar á flug-
ferð í allar áttir. Fólkið var líka
alt öðru vísi, en áður var. Nú
voru allir prúðbúnir, karlar og
konur, sérstaklega kvenfólkið.
Listamaðúrinn vildi ekki sjá
þessa breytingu, hversu góð sem
hún kynni að vera. Hann byrgði
augu sín fyrir henni. Hann vildi
geyma mynd gamla bæjarins S
huga sínum eins og hún var þar,
og því flýtti hann sér burtu eins
mikið og hann gat.
Það var útlit gömlu bæjanna^
eins og það kom ítalapáim og list-
manninum fyrir sjónir, sem eyði-
lagði þær skýjaborgir, er þeir
höfðu bygt sér þeim viðvíkjandi.
Eg held að það'sé þó oftar breyt-
ingarnar, sem orðið hafa á fólk-
inu, sem kyrt er í gamla bænum,
Sem þessu valda, en langoftast
breytingarnar á þeim, sem burtu
fóru og komu aftur eftir margra
ára burtuveru. Hans gömlu vin-
ir og kunningjar hafa náttúrlega
fengið önnur viðfangsefni held-
ur en þeir höfðu, þegar þeir voru
unglingar fyrir mörgum árum.
Það hefir sá, er burtu fór, einnig
gert, og sömuleiðis nýja vini. Það
sem þeir höfðu gaman af á ung-
lingsárunum, er þeim nú ekki
mikils virði. Sá sem burtu fer
og skiftir sjálfur um ham og
hugsun, en ímyndar sér að gamli
bærinn og allir, sem í honum eru,
standi í stað, hann er að ímynda
sér nokkuð, sem ekki getur átt
sér nokkurn stað. Gefi hann sér
tómstund til að hugsa um þessa
hluti, þá hlýtur hann að sjá, að
til þess er lítil von, að æskuvin-
um hans, sem hann hefir ekki séð
í morg ár og ekki einu sinni skrif-
að línu, þyki mikið til þess koma,
þó hann einhvern tíma komi heim
eða þeir rekist á hann annars
staðar. Eg skil þetta, síðan eg
kom forðum til Fallfield.
Maður, sem eg er kunnugur, er
var uppalinn í meðallagi stórum
bæ í einu af Vesturríkjunum,
kom til New York þegar hann var
ungur. Þar komst hann svo vel
áfram, að hann varð forseti mik-
ilsháttar starfrækslufélags. Hann
varð ekki að eins þjóðkunnur,
heldur svo að segja heimskunnur.
Fyrir skömmu sagði hann mér
hvernig það gekk, þegar hann
heimsótti sinn gamla bæ. Eins
og eg sjálfur og sjálfur og miljón-
ir annara manna, hafði hann
hlakkað mikið til þeirrar ferðar.
Eins og skiljanlegt er og vel fyr-
irgefanlegt, þá hugsaði hann að
sínum gömlu vinum þætti tölu-
vert til þess koma, að hann heim-
sækti þá, þar sem hann væri nú
orðinn svo vel þektur maður.
Eins og eg, hafði hann mikið um
það hugsað, hvað hann ætlaði að
gera og hvað hann bjóst við að
gömlu kunningjarnir mundu gera
þegar hann kæmi að sjá þá. En
hann hafði það fram yfir mig, að
hann hafði mikil peningaráð og
hann hafði hugsað sér, að koma
þarna á fót einhverjum fyrir-
tækjum, sem bænum gætu orðið
að miklu liði, og hann ætlaði að
verja til þess n}iklu fé.
Það fór líkt fyrir honum eins
og mér. Hans gömlu kunningjar
mundu kannske eftir honum, en
það var enginn afgangur áf því.
Fæstir þeirra vissu nokkuð um
hann; auðlegð hans og orðstír
hafði farið fyrir ofan garð eða
r.eðan hjá þeim. Þeir fáu, sem
um hann vissu, sýndust ekkert
kæra sig um hann. Ein sagan,
sem hann sagði mér, var á þessa
leið:
“John Smith var‘einn af helztu
vinum mínum og félögum, áður
en eg fór til New York, og hann
var fyrsti maðurinn, sem eg fór
að sjá. Hann hefir þarna dálitla
verksmiðju og honum gengur ekki
sérlega vel. Mér datt í hug, að
gaman væri að leggja talsverða
peninga í þetta fyrirtæki, koma
því vel á stað og gera það nokkuð
stórt og myndarlegt.
Eg hafði orð á þessu við hann,
en eg tók strax eftir því, að hann
hafði illan grun á mér og hélt lík-
lega, að eg væri að reyna að ná
undir mig eignum hans. Sagði
samt, að hann skyldi segja konu
sinni frá þessu. Eg bauð þeim
báðum að koma og borða með
mér. Smith hafði ekkert um það
heyrt, hvað eg hafði verið að
gera í New York og London. Eg
gerði alls ekki meira úr hlutun-
um en rétt var. En ekki duldist
mér, að hann hélt að eg væri að
raupa. Konan hans var alveg
viss um það. Það var enginn efi
í hennar huga, að eg væri hauga-'
lygari. Bæði Smith og kona hans
héldu að eg bara þættist vera
auðugur, en væri í raun og veru
einhver fjárglæframaður, sem
ætlaði að hafa fé af þelim. Þeg-
ar eg gekk svo langt að segja1
þeim, að eg væri til með að leggja
í þetta fyrirtæki eina hundrað
þúsund dali, þá stóð frúin upp og
sagði við mann sinn, að nú væri
tími til að fara heim. Eg ætlaði
að sjá hann daginn eftir, en þá
lét hann mig vita, að hann hefði
ekki tíma til að sinna mér.
Það er óþarfi að segja fleiri
sögur af þessu tagi. Þær eru hver
annari líkar og margir hafa reynt
eitthvað svipað þessu sjálfir.
Maður kemst alt af að sömu nið-
urstöðunni: Gamli bærinn tekur
breytingum og einnig þeir, sem í
honum búa, og þú sjálfur sömu-
leiðis, og er það alveg eins og það
á að vera. Enginn maður vildi í
raun og veru, að bærinn sinn
gamli og fólkið þar stæði í stað,
svo maður gæti fundið þar alt i
sömu skorðum eftir margra ára
burtuveru. Það tekur engu tali,
að syrgja lengi hvern pilt og
stúlku, sem fer. í burtu, og það
ber ekki vott um neina ótrygð, þó
þeir, sem burtu fara, gleymist
þeim, sem eftir eru og það held-
ur fljótlega. Manninum er eðli-
legt að gleyma þvi, sem liðið er,
en sækjast eftir því, sem fram
undan er. Þeir sem hafa þetta í
huga, verða ekki fyrir miklum
vonbrigðum, þegar þeir einhvern
tíma síðar á æfinni koma á sínar
æskustöðvar.
Napoleon III. — Louis Bona-
parte — Frakkakeisari, átti um
tíma heima í New Jersey. Eg
get hugsað mér, að hann hefði
komið þangað 1871, eft’ir að hann
veltist úr keisaratigninni. Eg
hugsa mér, að hann kæmi 1 bæinn
þar sem hann átti áður ‘heima, til
að sjá bæinn og til að sjá gamla
kunningja. Fyrsti maðurinn, sem
hann hittir, er Mr. Perkins, sem
forðum bjó í næsta húsi við hann.
Án þess að láta ímyndunaraflið
leiða mig afvega og án þess að
fara út í nokkrar ýkjur, get eg í-
myndað mér, að samtalið hefði
orðið á þessa leið:
- “Komdu blessaður og sæll, Mr.
Perkins! Manstu ekki eftir mér?
Eg er Louis Bonaparte.”
“Jú, það held eg, mér finst eg
kannast við þig. Þú hefir verið
burtu, er ekki svo?”
“Eg hefi verið buftu í meir en
tuttugu ár. Eg var keisari á
Frakklandi frá 1852 til 1870.”
“Nei, er það mögulegt! Þú
verður að koma eitthvert kveldið
og segja konunni og mér frá þessu
öllu saman. En heyrðu. Þeir
hafa breytt til og láta járn-
brautarlestina nú fara á alt öðr-
um tíma, heldur en áður var.
Þvílíkt tiltæki! Það er eins og
þessum járnbrautarfélögum finn-
ist, að þeir eigi allan heiminn nú
á dögum. — Hvað heitir þú nú
aftur, Bonaparte, var það ekki?
Jú, Bonaparte, auðvitað, eg man
nú eftir þér. En eg má ekki vera
að þessu; eg verð að komast á
skrifstofuna.”
Mr. Perkins er miklu meira um
það hugað, að einhverjar smá-
breytingar hafa átt sér stað í
hans eiigin bæ, heldur en þótt
gamall nágranni hans hafi verið
keisari á Frakklandi, þrjú þús-
und mílur í burtu, og svo hrapað
aftur úr tigninni. Þér og mér
mundi hafa farist eitthvað svip-
að, og það er ekkert tiltökumál.
Eg held ekki, að því verði af
lesendum mínum illa tekið, þó eg
að endingu minni á það undra
afl, sem eitt er þess megnugt að
varðveita minningu vora í gamla
bænum, lengi eftir að við erum
sjálfir farnir, og sem þess er
valdandi, að oss er sönn ánægja
að koma aftur til fornra stöðva.
Þetta afl er kærleikur foreldra
vorra. Séu þau kyr, þegar við
förum, þá helst sambandið við
fornar stöðvar og unga fólkinu er
æfinlega sönn ánægja að koma
heim, því þar bíður þeirra kær-
leiksfaðmur föður og fflóður.
Álit Kínverja á Evrópumönnum.
Hverjum þykir sinn fugl fagur.
Evrópumenn þykjast allra þjóða
fremstir að menningu, og eigi verð-
ur um það deilt, að hvítir menn
líta niður á Mongóla, blámenn,
rauðskinna og aðrar “litaðar” þjóð-
ir. Sumar þessar þjóðir líta einnig
upp til hvítra manna, en þó mun
virðingin fremur fara rénandi, og
má ráða það af því, að hatur til
hvitra manna úti um heim fer yf-
irleitt vaxandi með “lituðu” þjóð-
unum. Þannig er það vitanlegt, að
Indverjar lita, margir hverjir, smá-
um augum á vestræna menning. Og
eftirfarandi dómur, sem nýlega birt-
ist í “Shanghai Times”, ber vott
um, að surnir Kínverjar lita á hvíta
menn sem villimenn og ekki minni
en vér teljum Kinverja vera. Það
er Kinverji í Vesturlöndum, sem
skrifar fjölskyldu sinni heim eftir-
farandi dóm um vestræna menning-
una: :
“Það er ómögulegt að siða þessa
djöfla. Þeir geta lifað vikum saman
án þess að bragða svo mikið sem
spón af hrisgrj., en i stað þess eta
kynstrin öll af nautakjöti og sauða-
'kjöti. Þetta er ástæðan til, að lyktin
af þeim er svo slæm. Hún er alveg
eins og af sauðfé. Þeir baða sig
daglega til þess að ná af sér lykt-
inni, en það stoðar ekki. Þeir eta
heldur ekki kjötið soðið í smábit-
um, en bera það inn í stofurnar í
stórum stykkjum, sem oft eru hálf
hrá, og þar skera þeir það og rifa
og slíta í sundur. Siðaður maður
getur orðið veikur af að horfa á þá.
Það er eins og maður sé innan um
sverðgleypa. — Þeir matast meira
að segja við sama borð og kven-
fólkið, og því er leyft aS taka mat
fyrst, þvert á móti náttúrunnar
lögum.”
—Vísir.
Frá Islandi.
Guðjðn Guðlaugsson bóndi var
kosinn heiðursfélagi i Búnaðarfél.
íslands á síðasta búnaðarþingi,
samkvæmt tillögu formanns (Tr.
Þ.)
Geysir hefir kólnað að mun á síð-
utu árum, segir Jón Jónsson bóndi
á Laug einu blaðinu hér, en gamli
Strokkur hitnað að sama skapi/
Þær breytingar virðast hafa á orð-
ið i jörðu niðri, að hitinn á hvera-
svæðinu hafi færst vestur á bóginn.
Rvík, 30. apríl 1927.
Sigvaldi Kaldalóns hefir verið
skipaður læknir í Flateyjarhér-
aði og Ari Jónsson í Hróars-
tunguhéraði.
Útgáfa Sig. Nordals prófessors
af Völuspá er komin út á dönsku.
Þýðandinn er kennari i Viborg,
Hans Albrectsen að. nafni.
Sýslufundi Rangárvallasýslu
er nýlega lokið. Alþýðuskóli sýsl-
unnar var þar m. a. til umræðu.
Svo sem mörgum mun kunnugt,
fór fram atkvæðagreiðsla um
skólann á síðastliðnu hausti.
Kusu þá sýslubúar um hvort
stofna skyldi samskóla með Ár-
nessýslu, sérskóla fyrir sýsluna
með vinnuskyldu fyrir nemendur
eða í 3. laggi engan skóla. Sú at-
kvæðagreiðsla fór svo, að sam-
skólinn fékk flest atkvæði, en eigi
nógu mörg til þess að teljast sam-
þyktur. Nú ákvað sýslufundur,
að atkvæðagreiðsla skyldi fara
fram á ný samhliða alþingis-
kosningum og verður þá kosið um
tvent: samskóla og sérskóla.
Prestskosning til Staðarhrauns
á Mýrum fór svo, að séra Jón Jó-
hannesson á Breiðabólsstað var
kosinn með 52 atkv. Séra Þor-
steinn Ástráðsson fékk 46 .
Aðalfundur Kaupfélags Eyfirð-
inga var haldinn nýlega. Trygg-
ingarsjóður félagsins er- nú ,266
þús. kr. og innieignir félagsmanna
950 þús. Eru þetta glæsilegar á-!
stæður.
Verkfræðingur á ísafirði, Bárð-
ur G. Tómasson að nafni, hefir
sótt um einkaleyfi til stofnunar
orkutækis, sem gengur fyrir
sjávarföllum—Tíminn.
Rvík, 23. apr.
Akureyri, 6. maí
Gilfer skákmeistari íslands
tefldi í gærkveldi samtímis v'ið
25 keppendur skákmótsins, vann
16, tapaði 5, en gerði 4 jafntefli.
Ágætur afli við Grímsey; eru
nokkrir vélbátar farnir til veiða
þangað.
Rvík, 4. maí
Frú Kristín B. Símonarson and-
aðist á heimili sínu hér í bænum
i gær, eftir nær tveggja ára sjúk-
leik, rúmlega sextíu ára að aldri,
fædd 11. des. 1866. — Frú Krist-
in var tvígift og eru synir hennar
, Haraldur kaupmaður Árnason,
i Árni B. Björnsson gullsmiður, og
Björn Björnsson kgl. hirðbakari.
I —Vísir.
Það er nauðsynlegt
að hafa það á
hverju heimili
CONTAINS
NO ANIHAL OILon TAT
bí' NOR ANY MINtRAL. „
. CWTS M
•SSUISCS• I
• SORCS * BURNS • I
• PHCS • SIMPICS • CCIÍMA*j
- QMtUMATIÍM SCIATICA • BAO
• SORt MIAOS A OACRS • CMAPPIO MANOA
i//UQUAH£DfMlACQOSSe.BASEM.t,i
V tlOCMCVs fOOTBALl PIAYÍRS /
S ATHUTIS CíAífíALLV *
GRÆÐIR
LŒKNAR OG
VER SKEMDUM
Seyðisfirði, 2. apríl
Snemma í vikunni vildi það tíl
á Hrollaugsstöðum í Hjaltastaða-
þinghá, að fjárhús hrundi og
varð undir rofinu drengur á 7.
ári og beið bana af. Var sonur
bóndans þar, Kristins Magnús-
sonar.—Hænir.
Hlaðafli hefir verið á Horna-
firði all-lengi undanfarið. Hafa
vélbátar stundum fengið upp í 16
skpd. í róðri, þeir hæstu sagðir
nú með 100 skpd. — Á Djúpavogi
verið aflatregt þar til nú um síð-
ustu helgi. Aflaðist ágætlega
fyrri hluta vikunnar, en gæftir
tregar. — Á Fáskrúðsfirði hefir
einnig aflast ágætlega þessa viku
og á Norðfirði nokkuð orðið fiski-
vart undafarið. — Hér á Seyðis-
firði hefir orðið fiskivart þessa
viku. Dálítið af loðnu einnig
veiðst hér í firðinum.—Hænir.
VERIÐ MEÐ NÁGRÖNNUM YÐAR
i^^ii
Hér er Sönn Saga
Ariö 1922 mvnduÖu þeir menn í Kentucky og Tennessee, sem dökt tóbak rækt-
uðu, Samlag sín á milli. Það varð til þe«s, að þeir fengu liærra verð, heldur en
meðan þeir seldu til einstakra manna. Þá hækkuðú þeir verðið líka, til að fá vör-
urnar. Samlagið hækkaði vöruverðið og margir af meðlimunum héldu, að þeir
mundu fá gott verð án Samlagsins og borgunina alla í einu lagi. Margir heimtuðu
því. að vera lausir við sína samninga, og að Samlagið væri uppleyst. Verðið
lirapaði strax, svo að þeir, sem tóbakið ræktuðu, fengu ekki nema helming verðs
fyrir uppskeru sína 1925 í samanburði við það, sem þeir höfðu|fengið hjá Samlag-
inu. Margir tóbaks kaupmenn brutu samninga sína við bænduma, til að fá tóbakið
fyrir lítið. Fóru þá bændurnir að bérjast fvrir því, að komá á Samlaginu í annað
sinn. Nú er samlagið starfandi, með öllum sínum gömlu meðlimum og 4,849 nýjum
meðlimum, sem gengu í það, sem sáu hvernig fór, þegar það hætti að starfa. — Það
eina ár, sem Samlagið var ekki starfandi, töpuðu bœndurnir yfir $10,000,000.
Leggið ekki í áhœttuna - það kostar of mikið
Samlag Vesturlandsins er öruggasta trygging bændanna fyrir því, að fá full-
virði fyrir sínar vörur. Þess vegna er Samlagið alt. af að aukast.
Lítið á þessar tölur viðvíkjandi meðlimatölu Manitoba Hveitisamlagsins:
1924 1925 1926 1927 1928
7,600 13,000 17,000 19,000 Því. ráðið þér
Og gleymið því ekki, að vér erum í sambandi við 120,000 aðra kornyrkjumenn í
systurfyhqunum.
Endurnýjun Samninganna Byrjar 15. Júní.
Sléttufylkin öll eru nú þegar að verki og Saskatchewan hefir þegar gert
samninga um helminginn af sínum hveitiekrum. Látum nábúa vora sjá, að vér
drögumst ekki aftur úr, og að Manitoba sé æfinlega vinveitt Hveitisamlaginu.
ATHUGIÐ ÞETTA!
Annað hvort samningar, sem vara lengi við félaga yðar og samverkamenn, eða
lífstíðar fangelsi hjá gróðabrallsmönnum. Þér getið valið um.
Verið góðir nágrannar. Vinnið saman, Skrifið undir
samningana og hjálpið að gera það 1 00% fyrir
The Manitoba Wheat Pool
■ . . Sff