Lögberg - 16.06.1927, Blaðsíða 2

Bls. 2
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 16. JÚNl 1927.
|pS2SHSHSE5E5S5H5ESE52S2Sa5Z5HSZ5E5í5ÍSZS
25HSH5HSH5H5HSHSH5H5H5H5HSHSHSH5HSHSH5H5H5H5H5HSH5HSH5HSH5HSH5HSH5HSHSH5H5H5HSH5H5H5H5HSHSH5H5HSH5HSHSHS25HSH5H5HSHSHSH5HS?Sc
S
Sérstök deild í blaðinu
SOLSKIN
Fyrir börn og unglinga
a
a
5HSHSH5H5HS Tti,t.5HSHSH5H5E5H5HSH5H5H5H5H5H5HSHSH5HSH5H5HSH5H5HSHSHSHSH5HSHSHsHS5H5HSH5HSHSH5H5HSH£H5H5H5HSH5H5HSH5HSHSHSH5H5H5H5H5H5H5H5HSH5H5HSH5HSH5H5HSH5HSH 5H5H5H5HSH5H5i
Blað frá himnum ofan.
6'í#r. T/i. þýddi.
Hátt uppi í heiðríkjunni flaug engill með
blóm úr urtagarði himnaríkis og í því hann
þrýsti kossi á blómið, þá fór af því agnarlítið
blað og féll niður á leðjuga jörðina mitt í skóg-
inum, og óðara kom það undir sig rót og skaut
sér upp á meðal hinna jurtanna.
“Það er skringilegur nýgræðingur að tarna”
sögðu þær, og enginn vildi við hann kannast.
hvorki þistill né brenninetla. “Það er víst ein-
hvers konar garðvöxtur,” sögðu þær og hlógu,
og svo var plantan til athlægis fvrir það, að
hún væri garðvöxtur, en hún óx og óx fram úr
öllum öðrum og skaut frá sér löngum teinung-
um vítt um kring.
“Hvert ætlarfiu?” sögðu þistlarnir háu,
sem höfðu þorn á hverju blaði, ”þú ert nokkuð
sveimmikil, þvkir okkur. Þetta tekur þó engu
lifandi tali, ekki getum við staðið hérna til þess
að bera þig og halda þér uppi.”
Yeturinn kom og snjórinn lá á plöntunni, en
af henni fékk snjóbreiðan ljóma líkt sem sólar-
ljós streymdi gegnum hana að neðan. Um vor-
ið stóð þar svo vöxtuleg blómjurt, að engin var
slík í öllum skóginum.
Svo kom prófessorinn í grasafræði, sem
hafði það svart á hvítu, að hann væri það sem
hann var, hann skoðaði plöntuna, hann beit í
hana, en hún stóð ekki nefnd í plantfræðinni
hans; hann gat með engu móti fundið, til hvaða
flokks hún heyrði; hún var ekki tekin upp í
systemið.
“Ekki tekin upp í systemið,” sögðu þistlar
og nestlur.
Stóru trén umhverfis sáu hvað um var að
vera og heyrðu hvað sagt var, on lögðu ekki til
málanna, hvorki gott né ilt, og það er líka ætíð
það vissasta, þegar maður er heimskur.
Þá átti þar leið um skóginn fátæk stúlka,
saklaus; hjarta hennar var hreint, dómgreind-
in mikil fyrir tnína; alt erfðafé hennar hér í
heimi var gömul biblía, en frá blöðum hennar
talaði guðs rödd til hennar og sagði: “Ef
mennirnir eru þér illviljaðir, þá minstu þess-
ara orða Jósefs: “Þér ætluðuð að gera-mér
ilt, en guð sneri því til góðs.” Ef þú þolir ó-
rétt, ef þú ert misskilinn og svívirtur og tor-
trygður, þá minstu hans, hins hreinasta og
bezta, sem þeir spottuðu og negldu á krossins
tré, þar sem hann bað þessa bæn: “Faðir, fyr-
irgef þeim, því þeir vita ekki hvað þeir gera.”
Hún staðnæmdist frammi fyrir hinni und-
ursamlegu himinjurt, sem angaði svo sætt og
endurlífgaði með grænum blöðum sínum og
skartaði svoi dýrðlpga með blómum sínum i
glaða sólskininu og heita mátti flugeldadrífa
hinna skrautlegustu lita. Og frá hverju blómi
ómaði svo ríkt sem geymdi það í sér hinn djúpa
brunn söngl^ganna, sem aldrei tæmist þó ár-
þúsundir líði. Hún horfði með fróms hugar
fjálgleik á alla þessa guðs dásemd, hún sveigði
niður eina af greinunum, til þess að geta
vandlega skoðað blómið og andað að sér ilm
þess; og það gerði bjart í huga hennar, og fró-
aði hjarta hennar svo undur vel; hún hefði
gjarnan viljað fá sér blóm, hún gat ekki
fengið af sér að brjóta það af, hún þóttist vita,
að hjá sér mundi það fölna; hún tók því að eins
eitt af grænu blöðunum, fór með það heim og
lét í biblíuna sína og þar lá það alt af glænýtt,
sígrænt, óvisnandi.
Það lá gleymt milli blaða í biblíunni og á-
samt biblíunni var það látið undir höfuð ungu
stúlkunnar, er hún nokkrum vikum síðar hvíldi
í líkkistu sinni með dauðans helgu alvöru á á-
sjónu sinni, eins og duftið jarðneska bæri það
utan á sér skýrt afmótað, að nú stæði hin látna
frammi fyrir guði sínum.
En úti í 'skóginum blómgaðist himinjurtin
dásamlega, hún var nú undir það til að líta
eins og tré og allir farfuglar komu og lutu
henni, einkum svölumar og storkamir.
“Þetta eru útlend annkringislæti,” sagði
þistill og loðgresi, “svona gætum við hér
heima aldrei hagað okkur.” ’
Og skógsnilgarnir skirptu á blómtréð.
Og samtímis kom svínahirðirinn, hann rykti
upp þistlum og rannum, er brenna skyldi til
ösku, og undratrénu kipti hann líka upp með
rótum eins og það var sig til og fékk það með í
bindinið. 9
“Það er ,bezt það vinni sitt gagn líka,”
sagði hann og svo var það gert.
En nú hafði konungurinn þar í landi ár og
dag þjáðst af megnasta þunglyndi; hann var
iðinn og starfsamur, það stoðaði ekkert; menn
lásu fyrir honum djúpsæ rit og menn lásu fyrir
honum öll þau léttustu, sem fengist gátu. Það
stoðaði ekki heldur. — Þá kom boð frá einum
af heimsins mestu spekingum, mefm höfðu sem
sé leitað til hans, og hann lét þá vita, að til
væri óbrigðult meðal, sem veitt gæti hinum
þjáða konungi fróun og fullan bata. “1 kon-
ungsins eigin ríki vex úti í skóginum planta ein
af himni kynjuð og upprannin, hún er svo og !
svo útlítandi, ómögulegt um að villast”, — og
svo fylgdi með uppdráttur, — hún var svo sem
auðþekt. “Hún er græn vetur og sumar; tak
af henni glænýtt blað á hverju kveldi og legg
við enni konungsins, þá mun birta yfir hugs-
unum hans, og um nóttina mun hann dreyma
indælan draum, sem styrkir hann undir næsta
dag. ’ ’
Þetta var fullgreinilegt, og allir doktorarn-
ir og grasafræðis prófessorinn fóru út í skóg-
inn. — Já en hvar var plantan?” J
“Hún hefir víst slæðst í bindinið hjá mér,”
sagði svínahirðirinn. “Hún er orðin að ösku
lyrir löngu, mér varð það svona í grannleysi,
því eg vissi ekki betur.”
“Vissir ekki betur,” sögðu þeir allir, “hví-
lík skelfileg fáfræði,” og þau orð mátti svína-
hirðirinn taka til sín, því hann var það, sem
hann átti við, og enginn annar.
Ekki nokkurt blað var eftir, það eina, sem
til var, lá í kistu hinnar framliðnu, og um það
vissi enginn.
Og 'konungurinn kom hnugginn út í skóginn
þangað sem plantan hafði vaxið. “Hér hefir
plantan staðið,” sagði hann, “það er helgur
staður. ” 0g gróðrarreitur plöntunnar var um-
girtur með gullnum g'rindum! og skipað svo
fyrir, að hjá þeim skyldi standa vörður og það
bæði dag og nótt.
Grasafræðisprófessorinn samdi( ritgjörð um
himinjurtina og fyrir það. rit var hann gyltur
sjálfum sér til mikillar ánægju, og sú gylling
skfjrtaði mæta vel á honum og hans nánustu, og
það var nú það sem gleðilegast var í sögu, því
plantan var á burtu og konungurinn dapur og
hnugginn, — “en það var hann líka áður,”
sagði grindavörðurinn. — Sd.blaðið.
Það er vandi rétt að rata.
Sótarinn með silfurhærum
Sínu verki að
Oengur ötull alla daga,
Enginn metur það.
Móðirin með ástarafli
Afkvæmi sitt ver,
En þetta enginn þakkar henni,
Því hún “skyldug er”.
Einbúinn, sem unir hljóður
öllum glaumi fjær,
Hann er hæddur, hann er hrakinn,
Hann er engum kær.
En ef einhver apaköttur
öðlast tigið nafn,
Hann er Jáður, hann er metinn,
Honum “enginn jafn. ”
Það er vandi rétt að rata
Refilstigum á.
Gæfan týnist, vonin visnar
Vegfarendum hjá.
Þú, sem ræður öllu, öllu,
Eðli, hjarta manns;
• Beindu vei'kum börnum þínum
Á brautir kærleikans.
—Sd.bl. Þorsteinn Matthíasson,
frá Kaldaðarnesi.
TRYGGUR HUNDUR. é
Kaupmaður nokkur á Frakklandi átti pen-
inga hjá einum skiftavini sínum, sem átti
heima all-langt frá heimili kaupmannsins. —
Einn góðan veðurdag söðlaði kaupmaður hest
sinn og reið að heiman, til að finna þennan
skiftavin sinn og heimta peninga sína. Hann
hafði með sér hund sinn. Honum gekk ferðin
greiðlega; fékk hann peninga sína greidda, og
hélt síðan heimleiðis aftur, glaður í bragði.
Hann batt peningapokann fyrir aftan hnakk
sinn. Hundurinn stökk í kringum hestinn og
gelti af gleði, rétt eins og hann tæki þátt í
gleði húsbónda síns.
Þegar kaupmaður hafði riðið spölkorn
heomleiðis, fór hann af baki, áði hestinum ná-
lægt stórri eik, og hvíldi sig í skugga hennar.
Hann spretti reiðtýgjum af hestinum, leysti
peningapokann frá hnakknum og lagði hann
undir eikina. En er hann lagði aftur á hestinn
og reið af stað, gleymdi hann peningunum. —
Hundurinn varð þess var, að peningarnir höfðu
orðið eftir; hann hljóp þangað, er hann vissi
að þeir lágu, og ætlaði að sækja pokann, en
hann var svo þungur, að hundurinn gat ekki
valdið honum. Hann hljóp þá aftur til hús-
bónda síns og gelti og skrækti, til að reyna að
minna hann á, hverju hann hefði gleymt.
Kaupmaðurinn vissi ekki hverju þetta sætti, og
gaf því í fyrstu lítinn gaum, en hundurinn lét
því ver, og fór loks að glepsa í afturfæturnar
á hestinum.
Nú datt kaupmanninum í hug, að hundur-
inn kynni að vera orðinn óður. Og er þeir
komu að litlum læk, sem var á leiðinni, tók
kaupmaðurinn eftir, hvort hundurinn vildi ekki
drekka. En ha-nn sinti engu, heldur gelti æ
meir og meir, og beit hestinn eins og hann gat.
“Því miður er það svo,” sagði kaupmaður-
inn við sjálfan sig; “vesalings hundurinn er
orðinn óður. En hvað á eg að gera? Eg verð
að drepa hann; annars kann hann að ráða mér
bana.” Síðan tók hann skambyssu upp úr vasa
sínum og miðaði á hundinn. Hann tók sárt til
hundsins, og sneri hann sér undan meðan hann
hleypti úr byssunrii. En skotið kom í hundinn
og féll hann til jarðar, og blóðið streymdi úr
honum. Kaupmaðurinn gat ekki horft á þessa
sjón, og reið burt hið skjótasta. “Þetta var
leitt”, sagði hann við sjálfan sig, “eg hefði
nærri því heldur viljað missa peningana mina
en hundinn minn.” Um Ieið og hann sagði
þetta, greip hann hendinni aftur fyrir hnatk-
inn, til að vita hvernig fjársjóð sinum liði, og
þá fyrst varð hann þess var, að peningarnir
voru horfnir þaðan. “Þetta hefir vesalings
hundurinn verið að minna mig á,” sagði hann
þá við sjálfan sig.
Hann sneri þá við og reið þangað sem hann
hafði áð. Á leiðinni þangað kom hann að staðn-
um, þar sem hann skaut hundinn; hann sá þar
blóðpoll, en hundurinn var horfinn. Víðar á
leiðinni sá hann blóðferil, og vissi ekki hverju
það sætti. Loksins kom hann að eikinni, þar
sem hann hafði farið af baki. Þar lágu pen-
ingar hans, og — hjá þeim lá hundurinn. Yes-
lings skepnan hafði dregist þangað, allur blóð-
ugur; þar lá hann og gætti f jársjóðsins og var
þó rétt í andarslitrunum.
Þegar hann sá húsbónda sinn koma, gat
hann rétt að eins með því að dingla rófunni lát-
ið í ljós gleði sína. Hann reyndi að standa á
fætur, en kraftar hans vora þrotnir. Kaup-
maðurinn gekk að honum og klappaði honum,
og gat hundurinn með naumindum sleikt hönd
hans; svo var af honum cjregið, og dó hann
rétt skömmu á eftir. — Lesb.
Ánœgði drengurinn.
Jón og Pétur komu hlaupandi fram í
dyrnar, að taka á móti pabba sínum, sem kom
frá störfum sínum heim til miðdeðisverðar, og
þegar þeir voru komnir sinn á hvort hnéð, þá
þurfti hann endilega að segja þeim einhverja
sögu.
“Jæja þá, eg sá í dag dreng, sem var svo
fjarskalega ánægður, og reynið þið nú að geta
upp á hvernig drengnum var háttað.”
Jón, sem var minni, varð fyrri til svars og
sagði: “Það hefir verið einhver ósköp fínn
drengur, með fulla vasana af brjóstsykri og
kökum.” f
“Ónei,” sagði pappi þeirra, “hann var ekki
fínn, og átti hvorki brjóstsykur né kökur.”
“Eg held það hafi verið stór og sterkur
drengur,” sagði Pétur; hann langaði sjálfan
svo mikið til að verða stór, “og svo hefir hann
riðið í nýjum hnakk á hestinum hans pabba
síns.”
“Langt í frá,” sagði pabbi hans; “hann
var ekki stór, og hann á víst engan hnakk, og
hann var ekki á hestbaki. Þið getið víst aldrei
upp á því, og eg verð að segja vkkur það,
hvernig hann leit út, þessi ánægði drengur.
Þegar eg gekk um torgið, þá var rekinn stór
f járhópur gegn um bæinn, og það var auðséð,
að féð var langt að; það var svo þrevtt og rvk-
ugt, og svo voru allar kindurnar að deyja úr
þorsta í hitanum. Rekstrarmennirnir ráku þær
að vatnsbólinu og fóru að brynna þeim, og all-
ar kindumar hlupu að jarmandi, nema ein gam-
alær; hún var svo uppgefin, að hún lagðist á
götuna með tunguna lafandi út úr munninum.
Þá kom þar pilturinn, sem eg var að segja
ykkur frá, og hann var allur saman rifinn og
tættur og óhreinn; hann var þar í stóram götu-
strákahóp, sem var að góna á reksturinn. Þessi
drengur hljóp með hattinn sinn að pqstinum og
fylti hattinn með vatni og gaf ánni að drekka;
og þetta gerði hann sex sinnum, og þá var ærin
orðin svo hress, að hún stóð upp og gekk inn í
hópinn. En hatturinn var víst ekki meira en
svo vatnsheldur; hann var svo ljótur og gam-
aldags, að eg peti bezt trúað því, að ^drengur-
inn hefði fengið hann eftir afa sinn.”
“Þakkaði ærin ekki fyrir sig?” spurði
Nonni litli, mjög alvöragefinn.
“Ekki heyrði eg það,” sagði pabbi hans,
“en andlitið á drengnum varð svo dæmalaust
hýrt; eg hefi aldrei séð aðra eins gleði skína
út úr mannsandliti; honum þótti svona vænt
um að geta hjálpað skepnunni, sem bágt átti.”
—Lesb.
SAMTÖKIN.
Maður var á ferð yfir fjall; hann fór veg-
inn, enda varð eigi komist aðra leið um fjallið;
en á einum stað hafði stóreflis bjarg hranið
ofan á veginn, svo leiðin var lokuð.
Maðurinn sá, að hann komst ekki leiðar
sinnar fyrir bjarginu og reyndi nú af öllum
mætti að vela því burtu, en það tókst ekki.
Hann setist þá niður hryggur í huga og
mælti: “Eg er hér einmana, matarlaus og
skýlislaus, og hefi ekkert mér til varnar. Hvað
ætli verði um mig, þegar nóttin skellur á og
villidýrin koma á kreik að leita sér að bráð?”
1 þessum svifum bar þar að annan ferða-
mann; hann fór að eins og hinn, sem á undan
var kominn, en ekki fékk hann þokað bjarginu
/ úr stað, og hann settist hnugginn niður.
Og eftir honum komu margir ferðamenn, en
enginn þeirra gat velt bjarginu brott, »og þeir
vora mjög óttslegnir.
Loks tók einn þeirra til orða og mælti:
“Bræður mínir, hver veit nema okkur takist
það, sem einn fékk ekki orkað, ef við hiálpumst
allir að9”
Þeir stóðu upp og ýttu a bjargið allir í
^enn, og bjargið varð undan að víkja.
Og ferðamennirnir fóru leiðar sinnar í
friði.—Uesb.
Að undanteknum amtmanninum.
Herramaður nokkur var á ferð, og kom í
þorp eitt, þar sem harln var alveg ókunnugur.
Hann fór þar inn í veitingahús, og keypti sér
miðdegisverð. Þegar hann var búinn að
snæða, og borga fyrir sig, spurði gestgjafinn
hann^ hvernig honum geðjaðist að matnum. —
“Eg hefi borðað svo vel, sem nokkur getur á
kosið,” mælti herramaðurinn. — “Að undan-
teknum amtmanninum,” mælti gestgjafinn. —
“Amtmanninum?” mælti herramaðurinn, “eg
undantek engan.“ — “Jú, það verðið þér að
gera,” sagði gestgjafinn.— “Nei,” sagði hinn,
“það geri eg ekki.” — Og það er ekki að fjöl-
yrða um það, að þeir fóru að þræta um þetta.
Gestgjafinn var einn í bæjarstjórninni í þoj^p-
Professional Cards
dr. b. j. brandson ai6-220 Medlcal Arts Blds. Cor. Graham og Kennedy Sta. Phone; 21 834. Offlce tlmar: 2 S Heimili: 776 Victor at. Phone: 27 113 Winnlpeg, Manitoba. THOMAS H. JOHNSON og H. A. BERGMAN IsL lögfræCtngar. Skrifstofa: Room 811 McArthur Bullding, Portage Ave. P. O. Box 1656 Phones: 26 849 og 26 840
COLCLEUGH & CO. Vér legrgjum sérstaka áherzlu á. a?S eelja meðul eftir forskrlftum lækna. Hin beztu lyf, sem hægt er aB fá «rii notub eingöngru. pegar þéf kómiB me8 forskriftina til vor, meg-iS þér vera viss um, aS fá rétt þaB sem læknirinn tekur til. Nótre Dame and Sherbrooke Phones: 87 659 — 87 660 Vér seljum Giftingraleyfisbréf
JOSEPH T. THORSON ísl. lögfræðingur Scarth, Guild & Thorson, Skrifstofa: 308 Great West Permanent Building Main St. south of Portage. Phone 22 768
DR 0. BJORNSON 216-220 Sledlcal Arts Bldg Cor. Graham og Kennedy Sts. Phones: 21 834 Office tlmar: 2—3. Heimili: 764 Victor St. Phone: 27 58'6 Winnipeg, Manitoba.
LINDAL, BUHR & STEFÁNSON Islenzklr lögfræðingar. 356 Main St. Tal8.: 24 963 356 Main St. Tals.: A-4968 þelr hafa einnig skrifstofur aB Lundar, Riverton, Gimli og Plney og eru þar aB hitta á eftirfylgj- and timum: Lundar: annan hvern miBvlkudaf Riverton: F-yreta fimtudag. Gimll: Fyrsta miBvikudag. Piney: þrHSJa íöstudag i hverjum mánuBl.

DR. B. H. OLSON 216-220 Medical Art.s Bldg. Cor. Graham og Kennedy Sts. Pane: 21 834 Office Hours: 8—6 Heimill: 921 Sherbume St. Winnipeg, Manitoba.

A. G. EGGERTSSON SsL lögfræBlngur Hefir rétt til aB flytja mál b»Bl 1 Manitoba og Saskatohewan. Skrlfstofa: Wynyard, Sask.

DR. J. STEFANSSON 216-220 Mcdical Arts Bldg Cor. Graham og Kennedy St». Phole: 21 834 Stundar augna, eyrna nef og kverka ejúkdóma.—Er aíS hitta ki. 10-12 f.h. og 2-6 e. h. Heimili: 873 River Ave. TlaJle. 42 691

Athygli!
Komið með næstu lyfjaávísun- ina yðar til vor. Þaulæfðir sér- fræðingar annast um alla lyfja- samsetningu. INGRAM’S DRUG STORE 249 Notre Dame Ave. Gagnvart Grace kirkjunni.
DR. A. BLONDAL Medlcal Arte Bldg. Stundar sérstaklega Kvenna og Barna sjökdóma. Hr aB hitta frá kl. 10-12 f. h. og 3—6 e. h. Oífloe Phone: 22 206 Helmill: 80'6 Vlctor St. Slmi: 28 180

A. C. JOHNSON 907 Confederation Llfe Rldg WINNIPEG Annast um fasteignir manna. Tekur að sér að ávaxta sparifé fólks. Selur eldsábyrgð og bif- reiða ábyrgSir. Skriflegum fyr- irspurnum svaraC samstundis. Skrifstofusími: 24 263 Helmaatmi 33 328
Dr. Kr. J. Austmann, Wynyard, Sask.
DR. J. OLSON Tannlæknlr 216-220 Medical Arts Bidg. Cor. Graham og Kennedy Sts. Phone: 21 834 Heimilis Tals.: 38 626
J. J. SWANSON & CO. i LIMITED R e n t a 1 s Insurance RealEstate Mortgages 600 Paris Building, Winnipeg Pohnes: 26 349—26 840

DR. G. J. SNÆDAL Tannlæknlr 614 Somerset Block Cor. Portage Ave og Donald St. Talslmi: 28 889

£mil Johnson SERVICE ÉLECrrKIO Rafmagns Contracting — AUs- kyns rafmagsnáhöld seld og v4d þau gcrt — Eg sel Moffat »0 McClarv Eldavélar og hefi þesr til sýnis d verketœOi minu. 524 SARGENT AVE. (gamla Johnsom’s byggingrin vlB Young Street, Winnlpeg) Verkst.: 31 507 Heima.: 27 286

Gíftinga- og Jarðárfara- Blóm með litlum fyrirvara BIRCH Blómsaíi 593 Portage Ave. Tals.: 30 720 St. John: 2, Ring 3

Verkst. Tals.: Hehna Tola-i 28 383 29 384 G. L. STEPHENSON PLHMBER AHskonar rafmagnsAliöId. svo sem straujám, víra, allar tegundlr af glösum og afivaka (batterios) VEUKSTOFA: 676 HOME 8T.

A. S. BARDAL 848 Sherhrooke St. Selur líkkistur og annast um út- farir. Allur útb'úna'Bur sá bezti. Enn fremur selur hann ailskonar minnlsvai-Ba og legsteína. Skrifstofu tals. 86 607 Hcimllis Tals.: 53 302

tslenzka bakaríið Selur beztu vörur fyrlr lægsta verð. Pantantr afgrelddar beeði fljótt og vel. Fjölhreytt íml. Hreln og lipur viSsklftl. Bjamason Baking Co. 676 SARGENT Ave. Whmlpeg. Phone: 84 298 i

Tals. 24 153 / NewLyceum PhotflStudio Kristín Bjarnason eig. 290 Portage Ave, Winnipeg Næst við Lyceum leikhúsið.
inu, og vildi láta sýna yfirvöldunum tilhlýði-
lega virðingu; hann gerðist reiður, og stefndi
gesti sínum fyrir amtmann. En blessaður amt-
maðurinn hafði aldrei fengið orð fyrir að stíga
á vitið, og þegar gestgjafinn háfði lokið kæru
sinni, tók amtmaður á sig amtmannssvip og
mælti: “Herra minn, það er nú einu sinni orð-
inn vani hér í þessu þorpi að segja þessi orð:
‘að undanteknum amtmanninum’, og það eru
engin útlát fyrir yður að gera það líka; en
fyrst þér hafið þverskallast, þá sekta eg yður
nú um þrjár krónur. ” — “Eg verð þá að hafa
það,” sagði aðkomumaður, í‘hérna eru krón-
urnar; en það þori eg að segja, að sá sem
stefndi mér hingað, er sá mesti kjáni, sem til er •
undir sólunni — að undanteknum amtmann-
inum.” — Lesb.