Lögberg - 16.06.1927, Blaðsíða 3

I
SIs. s
íyöGBERG. FIMTUDAGINN 16. JÚNÍ 1927.
Minningar.
Eftir Björn Jónsson.
(Framh.)
Við gengum víðast eftir járn-
brautarhryggnum. Þegar kom
nærri Binscarth, fórum við að
hitta.menn, sem voru að byggja
brautarhrygginn. Hittum við þar
íslendíng, Sem ,síðar varð bezti
vinur minn, Guðbrand Narfason,
bónda hér í bygð, og sagði hann
okkur vel til vegar.
Við héldum einlægt áfram, eg
bar pjönkur okkar beggja, og að
viðbættum járnkarl og oddöxi, sem
eg fann með braut'inni; það vofu
einföld verkfæri, en komu sér vel
loks, þegar heim kom. Við hvíld-
um okkur oft. Um klukkan að
ganga sjö- fórum við hjá Bins-
carth, og var klpkkan farin að
ganga ellefu, þegar við loks kom-
um til Millwood. Þar var eg bú-
inn að frétta til beztu kunningja
minna að heiman. Voru það þau
Björn ólafson, bróðir Ólafs, sem
áður'er getið og kona mín var
hjá, og Guðrún Jónsdóttir, kona
hans, bæði af Akranesi; eg hafði
verið henni samtíða heilt sun}ar
hjá þeim góðkunnu hjónum, Ólafi
Jónssyni og Þuríði Þorsteinsdótt-
ur, á Sturlureykjum í Reykholts-
dal. ÍBÖörn og Guðrúrii höfðu
þarna fæðissöluhús. Viðtökurn-
ar hjá þeim voru svo indælar, að
við gleymdum öllum hörmungun-
um í Birtle og svo allri göng-
unni, um 30 mílur, sem vissulega
reyndi á þrautseigju veiks manns
og var fullerfið mér með pjönk-
ur okkar og verkfærin á baki.
Við vinnu þarna í Millwood
með Birni voru þeir Jón Hördal,
Einar Suðfjörð, Magnús Sigurðs-
on og Jón Magnússon, sem allir
höfðu tekið sér lönd í Þingvalla-
nýlendu og bygt á þe'im bráða-
byrgðaskýli.
Hjá Birni og Guðrúnu nutum
við alls fagnaðar í ríkum mæli,
þökkuðum fyrir okkur og lögðum
svo upp fram í botn dalverpis
þess sem Assiniboine áin rennur
þar eftir; er það unaðs fallegt
dalverpi, með iðgrænar, háar og
skógi vaxnar hlíðar beggja meg-
in; minti dalur þessi mig á tung-
una í Kalmanstupgu, þar sem eg
helst hefði viljað búa á íslandi.
Þetta mun vera um 10 mílna leið
frá Millwood, og komum við
þangað kl. 6 að kvöldi.
•
Eins og áður er á minst, var
barn Freysteins sárveikt, og
Kristín var að voníirn hnuggin
mjög yfir sjúkleikanum og von-
lítil um bata. — Þarna sátu auk
Kristínar þær Ingibjörg, kona
Gríms, sem áður er talinn í Por-
tage la Prairie; Málfríður, sem
þá um veturinn varð kona Ólafs
bókbindara í sama stað og Grím-
ur, og minnir að þar væri ein
kona enn. Við nutum þar, hjá
þeim ágætu hjónum góðs beina,
án nokkurs endurgjalds, sem fjöl-
margir aðrir, er þar bar að garði;
erum þvi, segi og skrifa, í stórri
þakklætisskuld við þau. Hjá
þeim var oft mikill átroðningur,
og lánuðu þau sumum allar þarf-
ir sínar, og ekki ofsagt að þau
héldi því fólki við lífið um vet-
urinn, og þó ekki þyrfti eg slíks
með veit eg, að þau hefðu eins
lánað mér.
Þarna í Shallmouth hvíldum
við okkur einn dag, og lögðum
svo á stað til Þingvallanýlendu,
sem sagðar voru tólf mílur veg-
ar til fyrstu húsa, og sextán míl-
ur þangað, sem við settumst að.
Fyrst komum við til Ný-íslend-
ingá sem kallaðir voru, höfðu
komið þetta sama vor frá Nýja ís-
ISVid'i. Það voru þeir Helgi Sig-
urðsson og Guðbjörg kona hans,
Kristján Helgason sonur þeirra
og Halldóra kona hans. — Var
Högni sonur Ferysteins kominn
þangað til fjárgeymslu fyrir þá
alla. Við drukkum mjólk hjá
Sigurði og þótti það nýnæmi, því
slíkt höfðum við ekki smakkað
frá því við fórum að heiman. —
Síðan lögðum við á stað hálfa
aðra mílu til Narfa Halldórsson-
ar og Ástríðar Árnadóttur. Þar
var okkur vel tekið og gefið kaffi
með brauði. 'Hjón þessi voru af
Álftanesi, sem við, og þektu þau
marga; þau reyndust í bygðinni
valinkunn hjón, nú bæði dáin..
Sonur þeirra Guðbrandur, sá er
okkur .sagði til vegar austur á
brautinni, var éinn sá maður, er
aldrei heyrðist nema gott um, ofc
sama var að segja um konu hans,
önnu ESríksdóttur, sem hann
giftist tveim árum síðar en hér
segir frá, nú dáin líka.
Eftir hvíld og góðar veitingar
lögðum við enn á stað hálfa aðra
mílu vegar til Vigfúsar Þorsteins-
sonar, sem áður er nefndur, og
Guðríðar Guðmundsdóttur frá
Guðmundarbæ á Akranesi. Var
hún ein af þessum töfrandi fall-
egu stúlkum, sem eg og allir ung-
ir menn þar heima vorum hug-
fangnir af; eg mann vel enn,
hvað sumir lofuðu hana og settu
á bekk með Guðnýju Einarsdótt-
ur á Bakka, Skagarósinni; Fúsi
varð hlutskarpastur, og kom þar
fram gæfumunur. Hún kannað-
ist strax við mig og tók mér og
okkur báðum hið bezta, eins og
maður hennar. Þarna var fult
af fólki fyrir: móðir Fúsa, sem
áður er á mínst, og svo hjón,
Bjarni Stefánsson og Elín Ei-
ríksdóttir með mörg börn. Alt
fékk húsaskjól og kom öllu vel
saman, enda voru þetta ágætis-
hjón hvorutveggju; konurnar
gáfu mér oft mjólk, því Bjarni
var þarna með skepnur sínar;
hafði hann dvalið eitthvað um
hríð í Winnipeg; Vigfús og kona
hans áttu tvö börn. Hjá þessum
góðu hjónum vorum við í tvær
vikur.
Mér þótti of áliðið sumars til
þess að fara til vinnunnar aftur.
Fórum við þá að skoða landið.
Bjarni var yztur af þeim, sem
komnir voru; við leituðum sem
næst honum, og sáust þá allir
merkjahælar. Tvo daga vorum
við í landaleitinni, og tókum svo
land fyrir sunnan Bjarna, Frey-
steinn hálfa mílu frá honum, og
eg hálfa mílu þar fyrir sunnan,
ekki mílu vegar þaðan, sem bær-
inn Churchbridge nú stendur.
Svo fórum við að grafa brunn á
m'illi okkar, en það var míla, eg
var á S. W. y4 sec. 30, Ssp. 22, R.
32W., en Freysteinn á N. E.' y4
Sec., sama Tsp. og Range. Það
gekk ekki vel brunngröfturinn,
við komust ekki nema átta fet,
og fundum ekkert vatn; þoldum
ekki við fyrir kveljandi þorsta og
fórum að leita og skoða norðan
megin við [Bjarna Stefánsson,
Freysteinn á N. E. V4 32-22-32,
en eg fór hálfa mílu norðar, og
þar rakst eg á öndvegissúlur mín-
ar á S. E. V4 Sec. 4^23-32 W.
Nú var tekið til óspiltra mál-
anna, fyrst að fella tró, bera þau
á mill'i sín úr buskunum og hlaða
upp kofa til að hýrast í, með því
fjós, þegar tímar liði. Það var á
F/reysteins , landi, (sem, bygging
þessi stóð. Gekk verkið fljótt því
mennirnir voru afkastamiklir, að
meðtaldri þeirrii látlausu von,
þegar byrjað er með hinu litla,
að það sé vottur þess, að seinna
verði það meira, er sannaðist þar,
því Freysteinn og kona hans voru
við góð efni ,er þau dóu.
Þarna fórum við að búa, því þó
eg hefði heldur viljað vera hjá
Fúsa og Guðríði, þar sem bæði
var nægilegt af góðri mjólk, og
svo tvær systur Fúsa, sem viljug-
ar voru að þvo föt mín og þjóna
mér, en þarna á eyðimörkinni
var eg enn konulaus.
Þegar við Freyfteinn höfðum
sezt að í nýja kofanum, skeði dag
einn það sem eg áleit kraftaverk.
Kristín sál. kona Freysteins, kom
þangað gangandi og bar 7 ára
dóttur sína, Ingibjörgu. Þegar
hún hafði mist Guðnýju dóttur
sína, lagði hún upp með Imbu á-
leiðis vestur til Freysteins, en
það eru sextán mílur vegar, sem
áður segir. Eftir komu Kristínar
vorum við því fjögur í kofanum.
Við fórum nú að fá okkur orf
og ljá til grassláttar. Báðir
kunnum við vel þann starfa, en
miður að raka með heyhvísl, sem
þó lærðist með æfingunni. Við
hertum okkar við heyskapinn, og
fengum svo gamlan mann með
uxapar og vagn til að draga sam-
an heyið; vann hann svo með okk-
ur og við með honum og gekk vel.
Maður þessi hét Þórður Þórðar-
son, og hafði dvalið um hríð í
Ontario; kona hans hét Rósa og
voru þau ættuð úr Midölum í
Dalasýslu; eina dóttur áttu þau,
Sesselju að nafni.
Allra þeirra, sem t’il Þingvalla-
nýlendu komu þetta sumar, eða
árið 1886, er getið svo vel í Alma-
naki O. S. Thorgeirssonar frá
1918, að engu er hægt við það að
bæta; og því einnig vel lýst, þeg-
ar járnbrautin var lögð hér í
gegn um nýlenduna. Eg vann
þar, sem síðar mun sagt verða.
Þá eru og í landnámssögu þætt-
inum í Alman. talin lönd þau, í
Sec. Tshp og Range, sem tekin
voru í bygðinni; einnlg getið um
byrjun skóla og safnaðarmyndun,
sem alt gekk svo ljómandi vel.
Fyrsti kennarinn var ungfrú Guð-
ný Jónsdóttir, nú ekkja Magnús-
ar Paulson fyrrum ritstjóra Lög-
bergs, í Winnipeg. Þá er þess og
getiðt er séra Jón Bjarnason kom
til nýlendunnar í október 1888,
flutti guðsþjónustu í skólahúsinu
og skírði 22 börn, gaf saman í
hjónaband átta hjónaefrii, vígði
grafreitinn, sem myndaður hafði
verið á,landi Narfa Halldórsson-
ar í marz 1887, þegar Guðbjörg
frá Vatnsenda í Eyjafirði lézt
og þar var grafin; þar stendur
kirkja Thingvallasafnaðar nú.
Eins má lesa í Almanakinu um
presta þá er komu til nýlendunn-
ar: Hafsteinn Pétursson árið
1891, er dvaldi um tíma við ýms
prestsverk; séra Björn B. Jóns-
son þjónaði hér nokkurn tíma um
sumarið 1893; næsta ár þar á eft-
ir kom séra Oddur V. Gíslason og
dvaldi um tíma hvert árið til
ÍÍHKHKHjPÍHJÍHKriKHKHKHKHKKKHKHKHKHKHKHKHKHKHKHKHKHXHJOÍHÍ
Ástæðan til þess að verkamenn eiga að
styðja liberal flokkinn í þessum kosningum
ER SÚ, að liann
1. Lögleiddi Skaðabótalög verkamanna.
2. í i “Fair Wage” lögin.
3. í í Lágmarkslaunalögin.
4. < í \ “Industrial Conditions” lögin.
5. Innleiddi Mæðrastyrkslögin, (sem Brackenstjómin hefir alt af verið að lækka).
6. < < Public Health, Nursery og Free Clinics.
7. < í Ekknastyrkslögin.
8. í í Sveitaspítalalögin.
9. í í Veitti konum atkvæðisrétt og kjörgengi.
10. í í 'Greiðið Og liann fylgir fram ellistyrkslögunum, sem Braekenstjómin lagð í saltið. atkvæði með þingmannaefnum frjálslynda,
flokksins—
H. A. ROBSON, K.C., leiðtogi. JOHN McLEAN,
WALTER J. LINDAL. DUNCAN CAMERON.
RALPH MAYBANK. Mrs EDITH ROOERS, M.L.A.
Þau eru öll með því, að náttúruauðæfi fylkisins, verði
tafarlaust unnin, eins og framast má verða. En það er
eini vegurinn, til þess að létta skattbyrðinni af herðum al-
mennings og innleiða nýtt velmegunartímabil í Mani-
toba-fylki. , *
MANITOBA CAN’T WAIT
Published by the authority of the Winnipeg Liberal
Association.
J. I. Morkin, President. J. R. Crawford, Sec’y-
<HKHKHKHKHKHKHKHKHKH>)MhKHKHKHKHKHKHKHKHKHKHKHKHKHKHK3'
♦♦♦
i
T
T
x
x
T
X
x
x
T
x
♦%
♦♦a.
▼ TAT
f
T
x
x
x
X
x
x
x
❖
f
x
f
Kjósendur í Emerson-kjördœmi
greiðið atkvæði með
H. H. WRIGHT
óháðu liberal þingmannsefni
Stefnuskrá: Lagning og viðhald þjóðvega, þannig að á-
valt «éu færir yfirferðar, og nægileg framræsla.
Kostnaður við vegagerð sé greiddur með tekjum af gas- «,%
olíu skatti og bifreiðaleyfum.
Barnaskólakerfi með því fyrirkomulagi, að hlutaðeigandi
sveitarhéruð hafi yfirráð skólanna.
Barnaskólamentun til handa sérhverju barni,
Útfzrsla raforku-kerfis fylkisins.
Lækkun símagjalda, þannig að starfrækslukostnaði sé
aðeins fullnægt,
Fækkun hálaunaðra umboðsmanna í þjónustu fylkisins.
Margaukin og útfærð notkun náttúruauðæfa fylkisins.
x
X
❖
t
x
x
Y
Nýjar markaðsleiðir fyrir framleiðslu bænda, ásamt öfl- <*►
f
x
x
ugum stuðningi til samvinnu fyrirtækja.
Átkvæði með Wright, þýðir atkvæði með
auknu athafnalífi og stóraukinni
velmegun í Manitoba.
►♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦^♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦^♦♦^♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦^♦♦♦''
þess er séra Hafsteinn Pétursson
kom hingað um vorið 1898. — En
hvergi get eg séð þess minst í
téðri grein, að voriið 1889 kom
séra Jón Bjarnason út hingað og
fermdi tíu ungmeyjar og einn
pilt. Eg man enn held eg nöfn
sumra þeirra. Það voru tvö frá
Ólafi Ólafssyni, Einar og Guðríð-
ur Ása, dóttir Jóns Ólafssonar
læknis, nú Mrs. Kristjánson; Guð-
ný, kona Þórðar gullsmiðs í Win-
nipeg, dóttir B. ólafssonar ’sem
hér var; Helga J. Hördal; Kristín
J. Bildfell að mig minnir og Soffía
dóttir Friðbjörns og Ingibjargar.
fleiri þori eg ekki að telja, en
það var fallegur hópur, og eru
flestar stúlkur þessar enn á lífi,
við aldur, og eiga uppkomin börn.
(Framh.)
Athugasemdir.
við Mæðradagsræðu séra Ragnars
H. Kvarans, sem birtist í Heims-
kringlu 11. maí 1927.
(Framh.)
Næst kemur þess'i málsgrein hjá
séra Ragnari: “En í sögu kristn-
innar hefir verið einkennilegur
reipdráttur um eina hlið hug-
myndarinnar ,um guð. Það hafa
verið tilraunir til og mótspyrna
við að teknir væru til gréina í
guðshugmyndinni nokkrir aðrir
en þeir eiginleikar, sem afdfátt-
arlaust tilheyra karlmönnum.
Kristinn heimur tók eingyðistrú
í arf frá Gyðingdómnum. Hjá
þe'irri þjóð var litið mjög mikið
niður á kvenþjóðina. Inn í hug-
myndina um Jahve kemst þess
vegna ekki einn einasti drátttur,
sem telja má ríkari í kvenmönn-
um ep karlmönnum. Kristnin
finnur smátt og smátt að þetta er
yfirsjón, skoðun í trúnni. Fyrir
það kemur upp dýrkunin á Maríu
mey. Þessari dýrkun er hent
fyrir borð meðal norrænna þjóða,
þegar virð'ingarleysið þar fyrir
kvenþjóðinni, kemst á hástig
sitt.”
Þannig hljóða þá þessi orð séra
Ragnars E. Kvarans, og verð eg
að segja, með allri virðingu fyrir
höfundi þeirra, að þau eru næsta
furðuleg.
Hvaða eiginleika kennir krist-
in trú um guð?
Að hann sé almáttugur, algóð-
ur, réttlátur, alvís, óumbreytan-
legur, heilagur, eilífur, alstaðar
nálægur, ósýnilegur, að hann sé
andi, að hann sé kærleikur.
Þetta kennir heilög ritning öll-
um, sem hana lesa, og þetta kenn-
ir barnalærdómskver séra Helga
Hálfdánarsonar íslendingum. —
þetta eru því megin-þættir krist-
innar trúar og aðal lýsingar
hennar á h'inum almáttuga, hvar
áem hún er kend.
Enginn maður né konfl hefir
enn fundist svo þröngsýnn að
ætla, að þessir eiginleikar tilheyri
karlmönnum einum, en geisla-
brot af þeim í karls eða konu sál,
köllum vér mannkosti eða kven-
kosti.
Guðsmynd kristins manns er
því fyrst og fremst bund'in við
göfgi — guð, heilagleik á alla
vegu, er hvergi finnist blettur né
hrukka á. Á þessári göfgismynd
leitast kristin trú við að hefja
manninn til guðs.
' Guð er bæði faðir og móðir
mannkynsins, því hann er skap-
ar'i þess og viðhaldari líka. Hjá
honum finnum vér engu síður
þann kærleika, sem hlúir að og
styrkir hið veika líf, það er móð-
urástina í réttri mynd, heldur en
þann þróttinn, sem skapar frum-
efnið.
Fyrirheit guðs ná líka til
mannanna um það, að hann vilji
vera móðir þeirra, alveg eins vel
og fað'ir.
“Hvort fær kona gleymt brjóst-
barni sínu, að hún miskunni eigi
lífsafkvæmi sínu? Og þó að þær
gætu gleymt, þá gleymi eg þér
samt ekki” (Jesaja 49: 15. 16).
Þessi þátturinn er kjarni krist-
innar trúar, að guð almáttugur
elskaði mennina svo, að hann
sendi son sinn eingetinn að deyja
fyrir þá.
Þá er sú staðhæfing hjá ræðu-
höf., að hjá Gyðingum hafi ver-
ið litið mjög mikið niður á kven-
þjóðina. Vitaskuld er hún rétt,
en hvort meira hefir verið l'itið
niður á konuna hjá fornþjóð Gyð-
inga en öðrum samtímismönnum
þeirra, það er, þeim hinum heiðnu
þjóðum, verður ekki útkljáð hér;
en persónulega er eg þeirrar
skoðunar, að kvenfólk hafi átt
meiri uppreistarvon hjá Gyðing-
um þess tíma, sökum hins nána
sambands, sem éinstöku menn
þeirrar þjóðar voru í við guð, og
þar af leiðandi, þau áhrif, sem
það samband breiddi út frá sér,
líf og ljós, heldur en hjá hinum
heiðnu.
Frá Gyðingum er oss kristin trú
komin. Grunnmúrinn undir henni
og allri siðmenningu heimsins eru
boðorðin, með Jesúm Krist, guðs
son og frelsara mannanna, að
hyrningarsteini.
j Fyrsta og æðsta boðorðið hljóð-
ar svo: “Þú skalteigi aðra guði
hafa.” — Ekkert orð er hér um
karl eða konu, en af báðum
heimtað að hlýða þessu jafnt.
Hið sama er að segja um tvö þau
næstu.
Fjórða boðorðið segir: “Heiðra
skaltu föður þinn og móður.”. —
Hver getur fundið hér gerðan
mismun á karli og konu? Eng'inn.
í heilagri ritningu stendur um
hinn almáttuga: ‘Guð er andi,
og þéir sem hann tilbiðja, eiga
að tilbiðja í anda og sannleika.”
“Guð er kærleikur, sá sem er
stöðugur í kærleikanum, er stöð-
ugur í guði og guð í honum.”
Guðsdýrkunin á algerlega að
vera hafin yfir kynin tvö, þó guðs
nafn hafi hlotið karlkenningu í
tungumálum mannanna, og þó að
þakklæti og ást falli að sjálfsögðu
í skaut konu sem karls jafnt, fyr-
ir alt verðugt.
Ef ræðuhöfundur á hér við
það, að konan hefir oft beðlð
lægra hlut í baráttu lífsins, þá
ætti hann að hika við, áður en
hann kennir kristiiyii trú um það,
því ekkert afl, sem á jörðu hefir
opinberast, hefir hafið konuna
eins mikið og kristin trú, né held-
ur hefir neitt afl komið nærri því
að gera það.
Að konan hefir verið í minni
hluta og þar, sem hún er það enn,
kemur til af eðlisafstöðu karls og
konu og göllum mannsins eða
blindni.
Að hinum göfugu einkennum
sálna þeirra er raðað niður í mis-
munandi “litar” fyrirkomulag, að
einhverju leyti, að hún sé við-
kvæmari og veikari, hann sterk-
ari og þolnari, lúta þau bæði höf-
undi sínum jafnt fyrir því, og
ber konunni engan veginn að láta
draga niður fána drottins, hvorki
einn eða fleiri drottins daga, en
hefja vorn eigin við hún, fyrir
því.
Guðsdýrkun mannsins, Gyðinga
né annara, er alls ekki að leita að
karlmanni, heldur guði.
Allur “reipdrátturinn” milli
gömlu og nýju guðfræðinnar,
byrjar á guðdómi Jesú Krists.
Allur máttur hins eldra felst í
hinni guðlegu opinberun í Jesú
Kristi.
Jesús, guðs sonur, getur alt,
elskar alla, bregst aldrei; en Jes-
ús Jósefsson verður mannlegum
takmörkum háður.
Því hrekkur mannssálin ósjálf-
rátt máttvana frá þeim síðari, en
lifir og þroskast í gegnum eld-
raunir með þeim fyrri.
Allir heilir vita fyrir því, að
karlmenn eiga mikið af göfg'i,
eins og konan, en þeir eru bara
menn, ekki guðir — miklu síður
giuð. 1
Konan er jafningi mannsins að
göfgi, sem er sá eini jöfnuður, er
hefir verulegt gildi, en hún er
því miður einnig jafningi hans í
synd.
Það er heldur enginn flugufót-
ur fyrir því, að dýrkunin á Maríu
mey hafi fallið úr gildi hjá nor-
Framh. á bls. 7.
TRYGGID YDUR
ábyggilegfan bindara tvinna 1927
með því að panta nú
HoIlandséBinder Twme
Tviiuiinn, sem er Lengri, Betri og Sterkari en annar Tvinni
(Fra N. V. Vereenigde Touwfabrieken, Rotterdam, Holland)
VORAR TEGUNDIR
Queen City, 550 ft.; Prairid Pride, 600 ft.; Manitoba
Special, 650 fet.
A1 lur HOLLAND” tvinni er varinn gegn skordýrum.
Bæoi 8 pd. og 5 pd. hnyklar vindast alveg upp án þess að
snurða komi^ á þráðinn. Auk þess sem tvinninn er
sjalfur ágætur, mun yður líka kaðallinn, sem
vér vefjum utan um sekkina.
Harold & Thompson
Umboðsmenn í
Manitoba, Saskatchewan, Alberta
REGINA - SASKATCHEWAN
Sjáið næsta “HOLLAND” kaupm.
F0TAKEFLIÐ
Að þeim undanteknum, sem sjálfir eru að verzla með konitegundir, á Canada
tiveitisamlagið Miga óvini.
Bankastjórar stjórnendur jámbrauta, peningamenn, ritstjórar, ábyrgðarfélög,
kaupmenn, stjómmálamenn af öllum flokkum, þeir sem selja jarðyrkjuverkfæri, í
stuttu máli, alHr, sem sjá og viðurkenna, að velmegun landsins hvílir á velgegni
bóndans, liafa gott eitt að segja um Hveitisamlagið.
Hið eina fótakefli Samlagsins er bóndinn, sem nýtur hagnaðarins af því, en
stendur samt utan við það. En þeir sem það gera, eru alt af að fækka, og það er
engin gild ástæða fyrir því, að nokkur bóndi í Vestur-Canada, sem hveiti hefir að
selja, skuli ekki láta Hveitisamlagið selja það.
Ahrif þau, sem Canada Hveitisamlagið hefir í þá átt, að gera hveitiverðið stöð-
ugra, eru augljós, og stundum viðurkend með þykkju af helstu hveitikaupmönnum
í gamla landinu og einnig mölurum og bökurum. Þessi áhrif Samlagsins vaxa með
hverjum .bónda, sem í það gengur.
Arið sem leið, varð starfrækslukostnaður sem næst tveimur fimtu hlutum úr
centi á hvert hveiti bushel, þar sem kostnaður fjslkjanna nam hér um bil hálfu centi
í hvert bushel. Hve lítill kostnaðurinn er, stafar aðallega af því, hve hveitið er afar
mikið, sem Samlagið hefir að selja. Því fleiri bændur, sem því tilheyra, því minni
verður kostnaðurinn tiltölulega.
Nálega allir bændur viðurkenna, að Samlagið sé þeim til hagnaðar, þó þeir til-
heyri því ekki. Það er því ekki nema sanngjamt, að fara fram á það, að þeir í
staðinn hjálpi Samlaginu, stéttar.bræðrum sínum og sjálfum sér, með því að und-
irskrifa samninga við Hveitisamlagið.
Manitoba Wheat Pool, Saskatchewan Wheat Pool, Alberta Wheat Pool
Winnipeg. Regina. Calgary.
CÁ
Jl{ighiy
'J^Qputaiion-
DREWRYS
STANDARD
LAGER-
'ftir meira en 50 ára stöðugan til-
búning á Standard Lager höldum
vér enn hróðri vorum sem snjallir
ölbruggarar í fyrstu röð.
The DBEWBYS Limited
Estab/Ishec/ 1877
Wlnnfpeg, Phono 67 221

#
v
f