Lögberg - 23.06.1927, Blaðsíða 6

Bls. «
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 23. JÚNÍ 1927.
Silfurlax-torfurnar.
Eftir REX BEACH.
“Farið þið nú allir að vinna aftur,” mælti
Emerson. “Þið getið hætt að vinna, ef þið
viljið, en eg slæ niður fyrsta manninn, sem fer
upp í bæ til að sækja öl, eða vín. Ráðið þið við
ykkur tafarlaust, hvað þið ætlið að gjöra.”
Það kom stundar hik á þá. Svo, eins og oft
á sér stað með mannfjölda undir slíkum kring-
umstæðum, fóru þeir að hlæja og slöguðu til
baka til vinnu sinnar og tveir af þeim drógu
foringjann að vatnskrananum, og létu vatn
renna á höfuð honum unz hann raknaði úr rot-
inu. Þetta hafði alt skeð með svo miklum
hraða, að þeir sem fram við skipið voru vissu
ekkert um það fyr en alt var um garð gengið.
En eftir þetta reyndu þeir ekki að leita á Em-
erson, og svo var langt frá því, að mennirnir
lögðu sig jafnvel enn betur fram við vinnuna,
þegar þeir vissu, hve mikill verkstjóri þeirra
var fyrir sér og það var eins og hann hefði sýnt
þeim með þessu, að hann væri þess verður að
vera í þeirra félagskap og að þeir væru hæst á-
nægðir með hann. Jafnvel maÖurinn, sem
verstu útreiðina fékk hjá honum, sýndi ekki
neina óvild, heldur var eins og að hann líka liti
upp til verkstjórans.
En friðurinn hélzt samt ekki lengi, því
margir klukkutímar voru ekki liðnir, þegar að
ókunnur maður kom til þeirra og tók fyrsta
manninn tali, sem hann náði í.
Emerson kom fljótt auga á hann og fór til
hans og spurði hvað hann væri þar að gera.
“Ekkert,” svaraði komumaður.
“Hafðu þig þá í burtu,” sagði Emerson.
“Hvers vegna?” spurði hinn. “Eg er að
eins að tala við þennan mann.”
“Eg líð ekki neitt samtal hér,” mælti Em-
erson.
“Eg er frjáls maður, og geri hér ekkert
mein,” svaraði komumaður.
“Ætlarðu að fara?” spurði Emerson og
skerpti róminn.
“Heyrðu mér! Þú getur ekki fermt skipið
með þessu fvrirkomulagi,” sagði komumaður
í ógnandi málrómi. “Og þú átt engan rétt á að
skipa mér í burtu—”
Emerson beið ekki eftir meiru, heldur tók í
hálsmálið á treyju mannsins og sannaði honum
að hann meinti það sem hann sagði, og jók það
ekki all-lítið á ánægju fiskimannanna. Emer-
son rak þennan mann á undan sér út að girð-
ingunni, opnaði dyrnar og fleygði honum út um
þær, út á götuna og mælti um leið:
“Láttu mig ekki sjó þig hér aftur.”
“Eg er verkamanna félagsmaÖur og þú
skalt aldrei kmnast upp með að fernia skip þitt
með utanfélagsmönnum, ” og hamj áréttaði orð
þessi með beiskum blótsyrðum. “Þig skal iðra
þess arna.
En Emerson bandaði honum frá sér og kall-
aði á tvo af sínum mönnum til þess að hafa eft-
irlit með sér.
Þessir þrír menn stóðu á verði fram að há-
|Iegi og létu engan inn nema þá, sem brýnt er-
mdi áttu við þá. Þegar fram undir hádegið
dró, fóru menn að safnast í smáhópa á götunni
fyrir utan vörugrindumar, en enginn ófriður
hófst samt, fyr en fiskimennirnir fóru heim til
sín til miðdagsverðar. Emerson sá, að útlitið
var að verða hið versta, svo hann símaði til
lögreglustöðvanna, svo kallaði hann í George
Balt og bað hann að koma, og brá hann skjótt
við. Það var með allmiklum erfiðleikum að
útskipunarmennirnir komust til baka að vinnu
sinni klukkan eitt.
Eftir miðjan daginn gjörðu verkfallsmenn-
irnir nokkrar atrennur að því að komast inn
fyrir grindurnar,.og þurfti áll-strangt eftirlit
til þess að halda þeim úti.
Þessi vottur um væntanlegan ófrið, féll
fiskimönnunum sýnilega í geð, bg í hvert sinn,
sem verkfallsmenn sýndu sig líklega til atlögu,
'þá var eins erfitt að halda þeim til baka og
verkafélagsmönnum frá að ryðjast ínn.
Meðan á einni atlögunni stóð, þá kom kaf-
teinn Peasley í land til þess að líta eftir hverju
fram yndi, en þegar að verkfallsmennimir
komu auga á hann í einkennisbúningnum, urðu
þeir æfir. Eftir að hann hafði rent augum
yfir mannþyrpinguna, mælti hann við Emer-
son:
“Mér lízt ekki á! Það lítur beint úr fyrir
áflog, sýnist þér það ekki? Fjögur hundrað
pund handa þessum hafnar refum! Svei! Þú
veizt, að ef eg hefði látiÖ þá ræna mig þann-
ig—’’
Rétt um leið og hann sagði þetta, flaug
járnklumpur fram hjá fast við höfuð honum og
lenti á skipinu með því afli, að Englending-
urinn beygði sig til þess að verða ekki fyrir
frákastinu, en hinir fóru að skellihlæja. Kaf-
teinninn gat ekkert nema bölvað þeim í sand
og ösku á sinn venjulega hátt.
“Það er betra fyrir þig, að hafa þig undir
þak einhversstaðar, kafteinn”, mælti Emerson.
“Þeir sýnast ekki vera þér neitt vinveittir.”
“Þeir virðast ekki vera það,” svaraÖi kaf-
teinninn. “Þeir eru bara að verða illir, finst
þér það ekki ? Eg vona, að þessu haldi ekki á-
fram.”
“Eg vona að það geri það,” svaraði Balt.
“Ef að þeir héldu að eins áfram og veittust að
einhverjum af okkar mönnum þegar þeir hætta
í kveld, þá koma allir félagar fiskimannanna á
morgun.”
Það leit út fyrir, að ósk Balts ætlaði að ræt-
ast, því ókyrði-n og frekjan óx, og svo var á-
standið geigvænlegt, að Emerson þorði ekki
annaÖ en senda eftir fleiri lögreglumönnum til
þess að menn hans kæmust ómeiddir heim til
sín, og það var að eins fyrir sérstaka ná-
kvæmni, að áflogum varð varnað. En það kom
nú nokkuð til af því, að fiskimönnunum var
engin })ægð í þessari vernd. Þeim fanst, að
þeir þyrftu engrar verndar við.
Eins og Geoge Balt hafði spáð, þá komu
svo margir af félögum fiskimanna til vinnunnar
morguninn eftir, að ekki var hægt að koma
þeim öllum að dagvinnu, svo þeim var skift í
dag og næturlið, og var helmingurinn sendur
til baka með því skilyrði, að hann kæmi til
vinnunnar klukkan sjö um kveldið. Hinir tóku
til vinnu og alt gekk vel.
Ókyrðin kvöldinu áður hafði vakið ótta hjá
eigendum vöruhúsanna og bryggjunnar, um að
hætta gæti verið á ferðum, og fengu þeir
nokkra menn í sameiningu við Emerson til að-
stoðar lögreglunni við að halda friði. Lög-
reglumennirnir sjálfir höfðu sýnt að þeir voru
hálfvolgir og jafnvel orðið uppvísir að því, að
halda taum félagsmanna, og voru þeir ekki
seinir á sér að færa sér það til inntekta. En
þrátt fyrir það, leið dagurinn svo að engin
stórtíðindi urðu. En það leið ekki á löngu áð-
ur en verkfallsmenn voru búnir að ná vinnu-
mönnum á stóru svæði meÖ fram höfninni á
sitt band og alt stóð fast, og það var þá fyrst,
er svo var komið, að bæjarfólkið vissi alment
um að eitthvað væri á seiði.
Þessir fáu fiskimenn, sem við vinnu voru i
húsinu og á hafnarbryggjunni, voru í langsam-
legum minni hluta, bornir saman við verkfalls-
menn og áhangendur þeirra, sem voru fyrir
utan grindurnar, sem aðskildu flokkana, en
samt höfðu þeir vakið athygli ‘ allra bæjar-
manna.
Eftir því sem æsing múgsins óx, sem var
frekar aukin en úr henni dregið af atkvæðaleysi
lögreglunnar, að því skapi urðu fiskimennirnir
þyrstari í að ná til hans. Þeir voru ófáanlegir
til að láta flytja sér mat á staðinn, heldur upp-
ástóðu að fara heim til sín. Gengu þeir þá á-
valt í einni fylkingu og mest af máltíðartíman-
um lenti í áflogum og barsmíð. En þetta hafði
sínar illu afleiðingar, bæði líkamlega fyrir þá
sjálfa, og einnig drógu þessar æsingar svo úr
virnrn þeirra, að Emerson sá að til vandræða
horfði.
Það var á fjórða degi, að Emerson sá mann-
inn í gráu fötunum, sem hann hafði kynst í
Tacoma-ferðinni; var hann utan við grindum-
að að tala við verkfallsmennina, og benti Emer-
son félögum sínum þremur á hann, því Clyde
og Fraser höfðu fyrir forvitnis sakir komið til
þeirra. Clyde vildi, að ráðist væri á manninn
strax og hanp tekinn, og eftir að hann væri
kominn á þeirra vald, mætti pína hann til
sagna um hvort að Willis Marsh væri mðurinn,
sem blési að þessum ófriðarkolum, en hugrekki
hans þvarr lítiÖ eitt, þegar Fraser staklf upp á
því, að hann riði á vaÖið.
“Nei,” svaraði Clyde, eg er enginn bar-
dagamaður, en eg er ágætur hershöfðingi. Þið
vitið, að Napóleon var á stærð við mig.”
“Eg hefi aldrei te.kið eftir því að þú líktist
honum í neinu,” svaraði Fraser.
“Þessi tillaga þín er nú ekki svo vitlaus,”
sagði George Balt. ,“Það er eitthvað, sem æsir
þetta fólk upp, og mér er næst að halda, að það
sé spæjarinn. Eg skyldi ekki hafa neitt á móti
því, að fara höndum um hann og ef að þið vilj-
ið fylgja mér, þá skal eg fara og sækja hann.”
“Ekki eg,” svaraði Fraser. “Eg vil ekki
lenda í illyndum við nokkurn mann. Eg er hér
að eins sem áhorfandi.”
“Þú ert ekki hræddur?” sagði Emerson.
“Ekki er eg nú verulega hræddur,” svaraði
Fraser. “En til hvers á eg að blanda mér fnn
í þennan ófrið? Eg er hér útlendingur. ”
Þó að múgur sé í eðli sínu hávær og ögr-
andi, þá stafar lítil hætta frá honum, þar til að
hinum æstu og sundurlausu hugsunum hans er
beint í einhverja vissa átt af leiðtogum eða
leiÖtoga hans. Þá verður hann í raun og sann-
leika ægilegur, og eftirlitsmönnunum við höfn-
ina var það ljóst, að fjandmenn þeirra voru að
leitast við að beina hinu æðisfulla afli múgs-
ins að þeim og verki því, sem þar var verið að
vinna. Og svo kom áhlaupið seinni part hins
fjórða dags. Fyrirvaralaust og á augnabliki
ruddist múgurinn á grindurnar og braut þær
niður eins og hálmstrá. Hann bar svo fljótt
að, að engin ráð voru til þess að senda hjálp til
þeirra manna, sem gættu dyranna á vöruhús-
inu, og áður en fiskimennirnir gátu áttað sig,
voru óvinir þeirra komnir inn til þeirra og alt
í uppnámi.
Byggingin nötraði á grunninum. Hróp og
blótsyrði kváðu allsstaðar við.
Emerson og félagar hans lentu í mann-
þrönginni og hröktust undan henni eins og strá
fyrir straumi, sem svo sogast inn í hringiðu.
Þeirra fyTsta hugsun var að bjarga sjálfum
sér. Á bak við læsta glerhurð, sem glerið var
nú brotið í, sat náfölur skrifstofuþjónn og var
að síma á lögreglustöövarnar eftir hjálp. En
í vöruhúsinu sjálfu dundu við óhljóð, fótaspark
og dynkir, er vörubunkarair ultu um.
Emerson tókst að koma fótum fyrir sig og
eftir harða sókn komst hann að stórum kassa,
. sem þung jámvara var í. Hann reif borð úr
kassanum með hendinni, og lagði með því í
kring um sig og tókst aÖ ryðja dálítinn blett
fram undan sér. Það var naumast hægt að
átta sig á vin og óvin, en samt sá hann að Alton
Clyde féll í valinn rétt hjá honum. Hann rudd-
ist fram þangað sem hann féll og klauf borðið,
sem hann hafði að vopni, á haus á manni, sem
hann vissi þó ekki hver var. 1 sömu andránni
féll járaklumpur réttvið eyrað á honum, og
reiddi hann það sem eftir var af fjölinni, sem
hann hafði í hendinni, til höggs og færði í höf-
uð á manninum, sem hann hélt að klumpnum
hefði kastað. 1 sömu andránni náði hann haldi
á Clyde og dró hann með sér illa leikinn í vígi
sitt og rendi þaðan augum yfir atfarirnar.
Þegar fiskimennirnir sáu, hvað verða vildi,
gripu þeir járnkróka og barefli, sem handhæg-
ust voru, hlupu saman í þéttan hóp og veittu
aðkomumönnum harða skráveifu. En eftir því
sem fleiri tóku þátt í þessu þá dreifðust þeir
og börðust í smáhópum, og voru menn svo að
smá-tínast úr hópunum blóðrisa eða óttaslegn-
ir til þess aftur að lenda inn í hringiðuna á ný.
Emerson sá, hvar George Balt óð í gegn um
fylkinguna með hamar í hendi, og barði á
báðar hliÖar, svo ekkert stóð við honum, þar
til að maður, sem stóð álengdar, henti steini í
höfuð honum. George Balt rak upp öskur við
höggið og henti hamrinum í manninn, sem
féll í roti til jarðar. Svo hvarf George aftur
inn í mannþröngina. En það var lítill friður
til athugunar, því hinn breytilegi aðgangur
kvaddi hvern og einn til sjálfsvarnar. Emer-
son kallaði á Clyde, sem var-í aumkvunarverðu
ástandi: “Komdu, eg skal hjálpa þér um borð
í skipiÖ.” Hann fann barefli, sem einhver
hafði mist á gólfið, tók það og ruddi sér veg
með Clyde.. En þegar að hann átti enn spöl-
korn að skipinu, sá hann manninn í gráu fötun-
um. Hann stóð uppi á vöruhlaða og horfði á
leikinn. Maðurinn kom líka auga á Emerson,
og þékti hann, kallaði eitthvað, sem Emerson
ekki heyrÖi fyrir hávaðanum, og hljóp ofan af
vörubunkanum. Emerson sá hann stefna til
sín og nokkrir menn fylgdu lionum eftir. Hann
reyndi að koma Clyde á óhultan stað, áður en
þeir næðu til sín, en gat ekki og hopaði því til
baka að vöruhúsinu, og tókst það í sama mund
og sá fyrsti af félögum gráklædda mannsins
kom að honum. Sá hafði járnstaf í hendi, en
Emerson beið ekki eftir að hann legði honum
til sín, heldur sló til hans með járnkrók mikl-
um, sem hann hafði náð í, og ætlaÖi hinn að slá
af sér lagið með járastafnum, en hann hraut
til baka og lenti á framhandlegg hans sjálfs.
Hvað skeði eftir það, var hvorki Emerson né
Clyde ljóst, því á slíkum stundum, þegar hugur
manns er upptekinn við eldraun, sem þessa, þá
er það að eins einstaka atriði, sem geta fest sig
í minni manna.
ÁSur en Emerson hafði áttað sig á þessu
síðasta, að atlaga var gjörð að honum persónu-
lega, var hann kominn í handalögmál við mót-
stöðumenn sína, því svo sóttu þeir fast að hon-
um, að ekkert svigrúm var til varnar með bar-
eflum og varð hann því að treysta á hnefahögg
sín. Högg dundu á honum úr öllum áttum frá
fótum manna og hnefum, og hann var hrakinn
aftur og fram. Að síðustu var hann knuður til
að neyta fangbragða við hvern sem fyrir var.
Svo sortnaði honum fyrir augnm og þegar
hann vissi af sér aftur, lá hann á hnjánum og
hélt um fætur á manni, og hann varð sér þess
meðvitandi, að ann hafði hálfrotast við högg,
sem hann fé'kk. Maðurinn, sem hann hélt um
fæturna á, reyndi að sparka í hann og losa sig.
Hann reyndi að herða upp hugann og rísa upp,
því sízt af öl)u mátti liann falla þar, en hann
var svo þjakaður, að hann féll aftur á hnén, er
hann reyndi það. Hann sá bareflið, er hann
hafði mist, rétt hjá sér, og reyndi til að ná í
það. En þá greip annar maður það og hann
heyrði mann uppi vfir sér blóta illilega.
Enn reyndi Emerson að rísa á fætur, en
taugarnar voru orðnar svo óstyrkar, að hann
gat að eins risið upp við olnboga og reist ann-
an handlegginn upp yfir höfuð sér til þess að
bera af sér höggið, sem hann átti von á. En
höggið kom aldrei. 1 stað þess heyrði hann
byssuskot, og eftir því hafði hann verið að
hlusta frá fyrstu. Hann hugsaði um hvort að
skotinu mundi hafa veriÖ stefnt á sig. Alt í
einu fann hann einhvem þunga leggjast yfir
fætur sér. Maðurlnn, sem hann hélt um fæt-
urna á, braust í burtu. Svo tók hann á öllum
sínum kröftum og reis á fætur. Hann hafði
svima yfir höfði og óstyrkur var í fótum hans,
en samt sló hann til manns, sem hann sá rétt
fram undan sér, en féll sjálfur áfram við það
og lenti á fanginu á fingralausa Fraser, sem
spurði með ákafa:
“Ertu meiddur, Emerson?”
Emerson sem var of dasaður til að svara,
sneri sér við og sá mann liggja á grúfu endi-
langan á gólfinu, og rétt hjá honum sá hann
manninn í gráu fötunum, sem flýtti sér inn í
mannþyrpinguna og hvarf. Emerson vissi ekki
enn hvaðan að skotið hefði komið, þó að hvell-
urinn af því væri enn í eyrum hans. Svo sá
hann glampa á eitthvað fagurt í hendi Fras-
ers.
“Fáðu mér skambyssuna,” sagði hann í
skipandi rómi.
En Fraser skeytti því engu. “Eg þarf má-
ske á henni að halda sjálfur og hefi ekki nema
þessa einu! Látum okkur reyna að koma Clyde
í burtu héðan.”
Fraser steig yfir manninn, sem lá hreyfing-
arlaus við fætur honum, og lyfti Clyde upp, sem
lá eins og steindauður þar á gólfinu, og fóru
þeir svo með hann út á skip, og þegar þeir komu
um borð, mætfu þeir Peasley kafteini með lið
manna, sem hann hafði safnað samn, og voru
þð sjómenn, .búnir í leikinn með það í höndum,
sem þeir gátu náð til. Þeir Emerson og Fraser
skiftu sér ekkert af þeim, en lögÖu Clyde upp í
fyrSta rúmið, sem þeir fundu og sneru svo til
baka.
“Það er betra fyrir þig að vera hér og líta
eftir Clyde,” sagði æfintýramaðurinn. “Þú
ert líka illa leikinn. Eg ætla að fara og leita að
George Balt.”
Fraser beið ekki eftir svari, heldur þaut af
stað. Emerson rölti á eftir honum, veikburða
og blóðrisa og kallaði í hásum rómi: “Fáðu
mér skambyssuna þína Fraser! Fáðu mér
skambyssuna þína!”
Orustan stóð enn upp á þaÖ harÖasta, þeg-
ar lögregluliðið kom eftir langa bið, og það var
ekki fyr en að hún hafði dreift verkfallsmönn-
um og leikið þá hart, að friður komst á.
Að síðustu var alt fallið í dúnalogn niður
við höfnina og þeir sem særðir lágu, voru flutt-
ir á sjúkrahús, en þeir sem stórtækastir voru í
bardaganum, verkfallsmenn og fiskimenn, í
fangelsi. En ekkert meira var gjört þann dag,
þrátt fyrir það þó George Balt, illa útleikinn,
tvöfaldaði tölu gæzlumannanna við höfnina, og
hefði sjálfur aðal umsjónina.
Blöðin 'komu út um kvöldið með feitletruÖ-
um fyrirsögnum og sögðu alla söguna, kváðu
einn fiskimann hættulega meiddan, einn verk-
fallsmann skotinn til dauðs og fjölda annara
meidda meira og minna.
^♦^^^^♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦^♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦^^^ÍhÍh^Ím^m^JmJm^
Kjósendur í Emerson-kjördœmi
greiðið atkvæði með
H. H. WRIGHT
óháðu liberal þingmannsefni
f
f
±
f
f
i
f
f
i
i
m , , ... f
Stefnuskrá: Lagning og viðhald þjóðvega, þannig að á-
valt «éu færir yfirferðar, og naegileg framræsla.
Kostnaður við vegagerð sé greiddur með tekjum af gas- A
t
Baruaskólakerfi með því fyrirkomulagi, að hlutaðeigandi ^
sveitarhéruð hafi yfirráð skólanna. 'jt
olíu skatti og bifreiðaleyfum.
r
i
i
Barnaskólamentuu til handa sérhverju barni.
Útfcrsla raforku-kerfis fylkisins.
Lækkun símagjalda, þannig að starfrækslukostnaði sé f
aðeins fullnægt,
Fækkun hálaunaðra umboðsmanna í þjónustu fylkisins.
Margaukin og útfærð notkun náttúruauðæfa fylkisins.
Nýjar markaðsleiðir fyrir framleiðslu bænda, ásamt öfl-
ugum stuðningi til samvinnu fyrirtækja.
Atkvæði með Wright, þýðir atkvæði með f
auknu athafnalífi og stóraukinni
velmegun í Manitoba.
X
i
i
i
T
i
i
t
f
i
T
f
f
i
♦>
I
t
Sí*<HttI*fttH><HKH>fKH><H><H><H><H><H><H><H><H><H><^^
Sendið korn yðar
* tii
U NITHD GRAIN GROWERSI?
Bank of Hamilton Chambers
WINNIPEG
Lougheed Building
CALGARY
Fáið beztu tryggingu sem hugsanleg er.
ry.

THE WIIISKY
SEM HEFIR
ALHEIMS ORDSTÍR
@íadiaM(Bjb,
CWhisky
Hefir gerst í ekta eikarköggum
'Von'l Miss 3he
(jOod öhings
DREWRYS
STANDARD
LAGER
-hefir fengið viðurkenningu og haldið
henni í fimtíu ár.
The DBEWRYS Limited
EatabHshod 1377
Wlnnipeg, Phono 5 7 221