Lögberg


Lögberg - 07.07.1927, Qupperneq 5

Lögberg - 07.07.1927, Qupperneq 5
LÖGBERG. FIMTUDAGINN 7. JT5LÍ 1927. BIs. 5 Urbanski vegabóta. Ennfremur var Hakonson veitt heimild til að verja $30 1*1 sma aðgerða á vegum. S. S. Johnson krafðist afgangs af fjárupphæð tilheyrandi Vestri skola. Oddviti skýrði frá að fjár- hagur sveitarinnar leyfði ekki að pessi fjarupphæð væri borguð að smn, Beiðni frá gjaldendum í grend við Uedwyn kom fram um að gera tveggja milna veg milli sec- t.on 17 0g 20 og 18 og 19-12-2E. Pesu rnali varð frestað Beiðni um vegabðt i grend við Jareslow og var því máli visað til Sigmundson sveitarráðsmanns. Samþykt var að veita til ve&a&erða milli sections 13 og’ ia- 22-3E. o s 4 Beiðni um vegabót sunnan við 5- ^UöE. Var v‘sa® Hakonson sveit- arraðsmanns. $50 veittir til vegabóta norðan 7. deSS,0n 34'23'2E °g "2S 5 S‘ og Beiðni um peninga til vegabóta ilh section 6 og 7-22-4E var veitt, °nVy ^SStJOr"ln ,Cgði fram helm- ing af kostnaðinum. Beiðni var lesin og nefnd manna mæth fynr sveitarráðinu viðvíkj- and, þv, að veita vatni frá aðalveg- mum 1 Crooked Eake skurðinn vfð township linuna 22-23-3E. að^rið0" °g EyjÓ,fsson lö8*« til Roní-ð Vn, ram a Það við “Good Rond nefndina, að hún tæki 1% RanJ l,þe;Tm ^ ÍOn 5 “Good , ertlð og að sveitin borgi mn hluta af kostnaðinum. Sam>. ö. Sigvaldason bauðst til að nefa helminginn af verkinu við að nera veg austan við section 30-22-3E ... Sigmundson 0g Wochychyt, ogðu t,I að ráðstafanir séu gerðír hl að þiggja þetta boð. Samþ Nefndm mætti á fundinu og f( tram a að opna eina mílu af “rans hne ’ vestur af 19-24-3E. Eyolfsson of Finnson lögðu 1 a« veita $So til þess verks frá deild og somu upphæð frá 8 deili ef jafnmikið fengist til verksins f, íylkisstjorninni. Samþ. Beiðni Andresar Guðbjartsson; um vegagerð frestað þar til mei Pemngar væru fyrir hendi. Mr. Toraschuk baíS um skað; ætur fyrir hest, sem hann hafi mist vegna þess að vegurinn var < fær. Sveitarráðið leit svo á að svei m gæti ekki borið ábyrgð á þess, tngjaldson og Finnson lögðu t að gefa S. Zagazewski eftir $20 ; skatti, ef það sem þá væri eft væri borgað að fullu innan 30 dag Samþ. s Hakonson og Ingjaldson lögð til að gefa eftir 10% af skatti ; N.E. 9-23-3E. eins og S. S. Gu? mundsson fór fram á, ef hitt væ borgað nú strax. Samþ. Hakonson og Finnson lögðu t að veita Mrs. Taraschuk frá Lec wy° $35 fátækra styrk. Samþ. Ingjaldson og Eyjólfson lögðu t að selja N.W. 23-21-2E. til Jaco Ihomson fyrir $280.00 og sé s upphæð borguð að fullu inan vikt en sé verðið ekki borgað á réttui tíma, þá séu ráðstafanir gerðar t að taka við, sem höggvinn hefí verið á landinu. Samþ. Viðvikjandi skurði austan vi section 11 -22-2E var samþykt, san kvæmt tillögu frá Sigmundsson o Wochychyn að fara fram á það vi “Good Road” nefndina að Hún tal að sér að gera þennan skurð, e sveitin borgi sinn hluta af kostnaí inum. Samningar við S. Sigvald ason um svo nefnda Shorncliffe-braut. Eyjólfson skýrði frá að þetta verk hefði staðið yfir í þrjú ár og hefði verið vanrækt; nú væri meir en tími til þess kominn að lokið væri við verkið. Eyólfson og Sigmundson lögðu til að fela skrifara að skrifa S. Sig- valdason og heimta að hann ljúki við verkið nú þegar. Samþ. Eyjólfson og Sigmundson lögðu til að fela skrifara að óska eftir til- boðum um að hreinsa vegastæði og leggja veg 1 mílu, vestan við section 16-24-3E og að oddvita, skrifara og Hakonson sé falið að gefa verkið út. Samþ. Sömu menn lögðu til að biðja skrifara að óska eftir tilboðum, að gera 8 feta skurð til að veita vatni frá veginum í township 24-3E. út í Washaw ána, og að oddvita, skrif- ara og Hakonson sé falið að gefa út verkið. Samþ. S. S. Guðmundsson og Moses Cohen mættu á fundinum og bréf var lesið frá Wl Reid þar sem lcvartað var um að of hátt gjald vær tekið fyrir að mega verzla inn- an sveitarinnar. Sveitarráðið sá ekki ástæðu til að fylgja þeim eins og þau væru. Eyjólfson og Ingjaldson lögðu til að veita B. Olafson $50 til að gera skurð milli sec. r og 12-24-1E. Eyjólfson og Meier lögðu til að þiðja Manitoba-stjórnina um pen- inga til vegagerða eins og hér segir: Ward 1: North of section 28-21-3E.............$100.00 East of sec. 1? and 21-22-3E 150.00 'North of sec. 19-22-4E .. 100.00 North of sec. 6-22-4E .... 400.00 Ward 2: North of 36-22-3E 300.00 East of 26-23-3E..........300.00 xP. Skoðið hið mikla úrval Frá $4.95 hjá Wfhnq)cö,H\|dro. 55-59 PrintMS SL East of 12-23-3E..........100.00 Ward 3: North of 25 and 26-21-1E.............500.00 Ward 4: North of 15-22-1E 500.00 Ward 5: North of 15 and 16-23-1E.............400.00 North of 32-23-1E........100.00 Ward 7: East of 11-24-2E 350.00 North of 13-24-2E........100.00 South of 5-24-2E.........100.00 Wfard 8: North of 11-24-3E 100.00 East of 11-24-3E..........200.00 North of 18-24-3E......... 50.00 East of 16-24-4E..........150.00 Sigmundsson og Eyjólfsson lögðu til að kjósa þá menn, er hér segir til að eiga tal við stjómina viðvikjandi þeim styrk til vegabóta, sem að framan er talinn.. B. I. Sig- valdason, J. Eyjólfson, S. Finnson, F. Hakonson og C. Tomasson Samþ. Eyjólfsson og Ingjaldson lögðu til að útnefna þessa menn sem vega- umsjónarmenn: C. Rasmussen, Ár- borg, John Spuzak, Silver; A. Chepel, Árborg; Hermann Koblum, Árborg; Samþ. Eyjólfson og Finnson lögðu til að útnefna þessa menn sem “pound- keepers”: M. O. Anderson, River- ton og Gorge Schrayer, Sylvan. Samþ. Eyjólfson og Finnson lögðu til að únefna þá sem hér eru taldir til að veita móttöku sönnunargögnum fyrir því hverjir hefðu rétt til launa fyrir að drepa úlfa og að aukalög séu samin því viðvíkjandi: M. M. Jónasson, Árborg; Skúli Hjörleifs- son, Riverton; G. Sigmundson, Hnausa og C. Tomasson, Hecla. Samþ. Wachychyn og Ingjaldson lögðu til að borga Steve Larnicki $9.00 fyrir vegavinnu. Samþ. Hlaraldur Austmann gerði tilboð um að kaupa S.E. Í/4-I-23-3E. Sig- mundson og Finnson lögðu til að selja Haraldi Austmann þetta land fyrir þá skuld, sem á því hvílir, samkvæmt bókum sveitarinnar. Borgi hann $100 út í hönd og af- ganginn eftir tólf mánuði. Samþ. Eyjólfson og Wachychyn lögðu til að veita $40 til að gera veg um 23-24-4E. Samþ. Wachychyn og Ingjaldson lögðu til að sveitin bindi samninga við C. P. R. félagið um að tengja skurð frá ánni, sem félaginu tilheyrir, við skurð norðan við section 11-22-2E. Samþ. Finnson og Wochychyn lögðu til að skólaskattur sé miðaður við átta mánaða kenslu fyrir alla skólana í sveitinni. Samþ. Eyjólfson og Wochychyn lögðu til að beiðni frá gjaldenda að Hnausa og Árnes, þar sem farið er fram á að mynda nýtt skólahérað, sé frestað. Samþ. Bréf var lesið frá John Peterson, viðvíkjandi meðgjöf með Jóni Jónssyni. Hakonson og Ingjaldson lögðu til að heimila Joh. Peterson afnot af landi Jóns Jónssonar, til að mæta þessum kostnaði. Samþ. Eyjólfson og Wlochychyn lögðu til að veita Paul Humany $100 til að gera veg norðan við sec. 2-23-2E. Samþ. John Eyjólfsson sveitarráðsmað- ur fyrir 2. deild hreyfði því að inn- kalla ekki skatt af vatns-Ióð 15-23_ 5E. Sagði hann að sérstakur skóla- skattur hefði ranglega verið settur gegn þessu landi og að það væri þannig sett, að aldrei hafi nokkrum sveitarpeningum þar verið eytt til nokkurra umbóta. Wochychyn og Hakonson lögðu til að gefa eftir helminginn ef hinn helmingurinn væri borgaður innan 30 daga. Samþ. Bréf var lesið frá G. O. Einar- son innköllunarmanni, þar ’sem hann bauðst til að innkalla fyrir fimm af hundaði yfir sumar-mán- uðina. Samkvæmt tillögu frá Eyjólfson og Ingjaldson var samþykt að taka þessu boði til enda júlí-mánaðar. Oddviti lét þess getið að hann væri ekki fyllilega ánægður með verk innköllunarmannsins og hélt að verkið ætti að vera rekið með meiri dugnaði. Sigmundson og Wochychyn lögðu til að samþykkja eftirfylgj- andi útborganir: Charity .... ............. $90.25 Expense .. ....... .. 57-5° Travelling expense .. .. 47-°5 Election................... 5-6° Engineering .. .... .. • • 60.00 Office..................... 14-47 Postage and phone .. .. ró.95 Good roads, old by-law .. 92.45 Printing................. I32-22 Hospital................. 277-25 Solicitors . • • ......... 793-66 Ward 2 .................... 87-8S Ward 3..................... 27-75 Ward 4..................... 19lAS Ward 5................... 38 05 Wbrd 7 .................. 5 g Ward 8................... • 6.3 Eyjólfson og Sigmundson logðu til að slíta nú fundi og næsti fund- ur sé ákveðinn að Hecla, Man. hinn 6. ág. I927- Sam>- yfirlýsing. Ef elnhverjir í þeasari bygð skyldu hníga í valinn á undan mér í komandi tið, þá er það vin- samleg beiðni mín til Mikleyinga, að þeir biðji mig ekki lengur að skrifa eftir þá, — hvorki í bundnu né óbundnu máli. — Reynsla min í þeim efnum er töluvert beisk — fyrir utan það, að því fylgir meiri áreynsla og ábyrgð, en menn al- ment gera sér grein fyrir. Ástæðan fyrir því að eg set þessa yfirlýsing hér, er sú, að eg treystist ekki til að neita beiðni vandamanna undir áhrifum sorg- arinnar. Þetta vona eg að fólk taki til greina og leiti mín ekki framar þegar Líkaböng slær hinstu slögin. Jónas Stefánsson, frá Kaldbak. Ferðaminningar. Framh. frá bls. 3. hefi komið, og minni stéttamunur eða meiri sjálfsmeðvitund hjá lægri stéttunum. Mikill munur er sagður á Norð- ur-Frökkum, sem blandast hafa norrænu blóði og Suður-Frökkum. Allir þessir ólíku eiginleikar spegl- ast líklega í lund Parísarbúans og blandast æfagamalli borgarmenn- ingu. Þaö vildi svo til að eg bjó hjá franskri konu af norðlenskum ætt- um. Hún var frá Bretagne, en það- an eru flestir sjómennirnir sem til ís lands koma. Faðir hennar var kom- inn af bændafólki, en hafði orðið skipstjóri i sjóhernum. Hafði hann komið til íslands og altaf haft mætur á því síðan. — Sérstaklega hafði hann látið mikið af íslensku stúlkunum og sagðist gjarnan hefði viljað eignast íslenzka konu. Nú var hann löngu dáinn. — Kona hans hafði dáið snemma frá 7 ung- um börnum og hafði elsta dóttir- in, sem eg bjó hjá, gengið systkin- um sínum í móðurstað. Voru þau öll gift nema tvö. ~v Henni var það mikil raun, að eg skyldi ekki mega vera að þvi að koma til Bretagne. Sagði hún mér margar sögur þaðan. Bretagne var lengi sjálfstætt hertogadæmi. Hald- ast þar margir einkennilegir þjóð- búningar og siðir. Mikið er þar um alþýðukveðskap og söngva. Eiga Bretagnébúar skáld og söngmenn góða, sem hafa lagt mikla rækt við þessa alþýðlegu list, vísnasönginn. Leika þeir undir á strengjahljóð- færi. íslands er minst í mörgum þessum alþýðusöngvum. 1 sjávar- bæjum Bretagne er ísland hverjum manni kunnugt, fjarlægt og geig- vænlegt. — Mér er sagt frá Mariu- líkneskjunni, sem stendur þar i klettum niður við sjó. Þangað fóru konurnar til að biðja fyrir mönnum sinum, áður en þeir lögðu af stað til íslands. Og þangað hafa þær líklega oft flúið allan þann langa óvissutíma, sem þær fréttu ekkert af þeim. Þær sungu líka við vöggu barnanna sinna: “Fais dodo, mon petit Jeanot, l’Islande cruelle t’appelle —”. Sofðu litli Siggi minn, sjórinn íslands grimmur kallar. Margir hugsa sér að Parisar- búar séu manna léttúðugastir og nautnasjúkastir, en þeir sem þekkja þá betur segja þá mjög vinnusama og sparneytna og heimilislíf þeirra gott og innilegt. — Fyrst eg var svo heppin, að vera gestur á frönsku héimili, langar mig til þess að segja ykkur dálitið frá því. Þessi kona og fólk hennar þekti varla skemtistaði Parísar/ nema leikhúsin, þvi þangað er oft hægt að fá ódýra aðgöngumiða með hægu móti. En sögustaðir Parísar og söfn voru henni kunn. Heimili hennar var mjög smekklegt og sam- stætt. Hún var ótrúlega sparsöm, en það litla, sem hún borðaði var gott. Föt sin saumaði hún sjálf að mestu leyti og var altaf svartklædd, af sparnaðarástæðum. Þó gægðist jafnan brún af snotru lini undan kjólnum. Má heita að það sjaist hjá hverri Parísarkonu, alveg eins og áður sást í peysubrjóstið við is- lenzka búninginn. — Hún vann i stærsta banka Parísar. — Sjálf vann hún öll sín húsverk, en á laug- ardögum lærði hún að mála og sagðist ætla að komast eitthvað á- leiðis í þeirri list áður en hún dæi, þó hún hefði ekki byrjað fyr en eftir fertugt. Hún var viðlesin og prýðilega hagmælt. Hafði hún skrifað æfisögu sína i ljóðum og fengið fyrir stöðu sína í bankanum. Voru umsækjendur yfir hundrað og hafði verið lagt fyrir þá, að skrifa æfisögu sína, en hún varð hlutskörpust. Hún spilaði á banjó og söng bretönsku vísurnar af tölu- verðri list og hafði hlotið verðlaun fyrir, í félagi bretanskra söngvina. —Eftir þessu mætti halda hana verulega leikhyggjukonu, en það var hún ekki. Hún hafði aldrei mátt vera að því, að leggja rækt við sjálfa sig, en gáfur hennar og lífsþróttur urðu ekki bæld niður og leituðu sér út- rásar á þenna margvíslega hátt. Þrátt fyrir lítil laun og lággengið, tókst henni þó að leggja dálitið í bankann, en það er sagt að allur fjöldi Fraka hafi gert, áður en stríðið og lággengið tók að sverfa að þeim. Altaf var hún spaugsöm og hress í bragði, en taugaþreytu stórbæjarbarnsins mátti þó sjá á henni. Auðvitað getur svona kona hvergi verið algeng, en til alþýð- unnar taldi hún sig sjálf og það var ættfólk hennar. Hún þekti fólk af öllu tægi og hefði hiklaust hiklaust getað boðið drotningu inn i her- bergi sín á.5 hæð, og tekið þar á móti henni með sömu hæverskunni og gestum sínum á föstudagskvöld- unum, sem fengu tebolla og eina eða tvær tegundir aFsmákökum, en satu við snoturt borð, blómum prýtt. Fjölskyldan var nærri altaf sam- an í fristundum sínum. Komu þá oft kunningjar unga fólksins og spiluðu og sungu. Voru þá stóru frönsku gluggarnir opnaðir, en þeir eru eins og dyr. Blasti þar við útsjónin yfir Parísarborg, þar sem Sacré Coeur bar hátt við sjóndeild- arhringinn, en til annarar handar sást ysta brautin, boulevardinn, og yfir til St. Denis. Þar er æfagamalt klaustur og hvíla þar konungar Frakka. Eg hefi skrifað svona langt mál um þessa konu, vegna þess, að mér fanst hún cinkenileg og alfrönsk. Sumir segja að franska þjóðin hafi náð hátindi menningar sinnar og sé nú að fara aftur. En eg trúi því ekki, að sú þjóð sé á afturfarar- skeiði, sem á svona alþýðufólk. Af svo heilbrigðri rót spretta nýir kvist ir, þó toppinn saki eitthvað. Eg minnist lítillar, fjörlegrar konu, sem bjó í grendinni með bróður sinum. Bæði höfðu þau spilað vel á fiðlu, en eftir að hann hafSi mist hendina í stríðinu, snerti hún aldr- ei sína fiðlu. Hún færði mér fiðr- ildi, sem hún hafði heklað og átti að flytja kveðju hennar til Islands. Fylgdi því vísa eftir hana: “Litla, hvíta fiðrildi, merki vonarinnar, berðu á vængjum þínum liti Frakk- lands,” Vonir þessa fólks eru bundnar viS framtið Frakklands, það talaði um “la France” eins og um lifandi veru, sem væri því meira en móðir. Sjálft var það rikt í sinni fátækt af því að auðæfi Frakklands voru þeirra eign, frægð þess þeirra heiður. Eg kyntist líka konum. úr öðrum stéttum. Konunum úr kvenréttinda- félagsskapnum, mælskum, rökfim- um, skýrustum allra þeirra, sem fundinn sóttu. Eg sá þær fremur en heyrði, halda uppi eldfjörugum samræðum, þar sem þær létu magt fjúka. Eg saknaði þess þó mjög, aS fá ekki að sjá foringja þeirra um margra ára skeið, Madame Schlumberger. Hún var látin fyrir nokkru. Afi hennar var Guizot, sem las Skírni, eftir því sem Jónas segir. Eg man vel eftir henni á fundinum í Genf 1920, þegar hún rétti þýsku konunum hendina, er voru mættar þar. Sjálf hafði hún átt 5 sonu í stríðinu. Fyrir þetta sætti hún miklum árásum í frönsk- um blöðum. Hún var einkennilega göfugmannleg kona og átti hvort- tveggja til að bera: djörfung og sálarstyrk brautryðjandans og prúð mensku kvenna fyrri tíma. Sæti hennar verður vandfylt. En ungu konurnar, sem hafa tekið upp merki hennar eru líklegar til þess að bera það fram til sigurs. Einna glæsi- legust þeirra allra er hin gáfulega og svipmikla Susanne Grinberg. Hún er málaflutningsmaður og kunn aS mælsku sinni. Ósjálfrátt vekur hún eftirtekt, hvort sem menn sjá hana fallega og skraut- búna í kvöldklæðum sínum, eða hún kemur beint frá dómstólunum inn í teboð tískukvennanna, þögul og þreytt, í látlausum fötum. Enn sá eg aðrar konur. Eg dáð- ist að glæsilegu fasi heimskonunn- ar, að skilningnum, sem grípur alt á lofti, að ósjálfráðir máli handa hennar, að dávaldi augna hennar, að brosi hennar. Það getur verið þóttafult, varkárt, skyndilega ljóm- andi og innilegt, þungt og sárt, fjörugt, glettið, bjart og háðslegt. “Alt er hégómi, nema eitt,” segir þetta bros. Salómon vissi það líka. Og vegna þess eina elta menn æsk- una, fegurðina, peningana, þessa þrenningu, sem enginn hleypur uppi. Einna mest fanst mér þó til gömlu kvennanna frönsku, sem eg kyntist alls ekki. Það er ekki hlaup- ið að því að kynnast þeim, því Frakkar eru taldir ófúsir á að gefa sig að útlendingum. Mér þótti því ekki lítiS vænt um að vera boðin á franskt heimili með 30—40 Frökk- um. Var þar bara ein kona útlend auk mín, svo nú gafst mér tækifæri á að sjá Frakkana heima hjá sér. Þetta var í Neuilly, skamt frá Bois de Boulogne. Húsið var mjög fal- legt og stór garður í kring um það, sátum við þar í sólskininu undir gömlum trjám. Enginn kom inn í dagstofuna stóru, sem tók yfir þvert húsið, hún var þó svo róleg og aðlaðandi. Allur langveggurinn var hulinn perlugráum bókahyllum, þær voru alt í kring um arininn, sem var fyrir miðjum veggnum. Gátu menn setið þar í djúpum hæg- indastólum og blaðaS í ógurlegum doðröntum, verkum Lúthers, sem voru næst hendinni. — Annars voru grænklædd “empire” húsgögn í stofunni og grænir veggir. Háir franskir gluggar á þrem hliðum og yndisleg útsjón i garðinn. Eini sterki liturinn í stofunni var á hríslu með rauðum klösum af spönskum pipar, sem stóð í vasa á svörtu flygelinu. Það bar margt á góma úti í garð- inum, bókmentir, listir, pólitik Frakka og álfunnar. Voru samræð- urnar helst til fjörugar til þess að eg gæti fylgst með, sem var þá ný- kornin. Hópuöust menn í smá- flokka, en húsmóðirin var eins og góður andi og skifti sér á milli gestanna. Fengu menn síðan léttar veitingar, svo sem kaffi, te, kalt súkkulaði, ávaxtadrykki, ís og als- konar kökur. Sumir gestirnir voru mjög vel búnir, aðrir blátt áfram, nærri fátæklega klæddir. Mikill fjöldi karlmannanna og ýmsar af konunum báru merki heiðursfylk- ingarinnar, Andrúmsloftið var svo gott. Það var eitthvað í viðmóti þessara kvenna, einkum gömlu kvennanna, sem sannfærði mig um, að hér stæöi eg gagnvart meiri full- komnun í umgengni, en eg hefði nokkurntíma séð. Málið var svo töfrandi mjúkt af vörum þeirra, en augu þeirra hrein og djörf og eins og stríðið brygði enn á þau skugga, enda voru margar svartklæddar. Hertogafrú d’Usez, heiðursfor- seti frönsku kvenréttindafélaganna, var svipuð þessum gömlu konum. Ræðu hennar fyrsta fundarkvöld- ið var tekið meS fögnuði. Var það fyndin ádeila, þar sem hún sýndi fram á það, að konur hefðu eigin- lega haft meira frelsi á undan stjórnarbyltingunni. Hún er lítil kona og grönn, málrómurinn veikur og blíðlegur, en vanur að segja fyrir, augnaráðið rólegt og einbeitt. Hún sver sig í ættina til þeirra kvenna, sem gengu í dauðann á af- tökustaðnum, án þess að nokkur sæi þeim bregSa. Hún bauð okkur að sjá höll sína Bonnelles, sem er skamt frá París. Var okkur tekið þar með mikilli alúð. Höllin er hvorki mjög gömul né talin sér- lega falleg, þó okkur þætti mikið til hennar koma, sem ekkert höfðum séð af höllum franska aðalsins. Seinast sýndi hún gestunum veiði- hunda sína og listir þeirra. Þótti mér ilt að þurfa að fara á undan því, vegna þess að eg var samferSa 2 konum, sem þurftu að flýta sér heim. Heyrðum við því aldrei lúð- urinn gjalla og sáum hundana þjóta út um skógargrundirnar. í París ber mikið á útlendingum allra þjóða, sem þar dvelja. —Ekki vil eg lúka svo máli mínu, að eg minnist ekki á eina konu norræna, sem eg hitti þar, en margir íslend- ingar munu kannast við. — Það var dóttir skáldsins Björnstjerne Björnson, frú Dagný Sautreau, gift frönskum manni. Hitti eg hana í boði og kom síðan nokkrum sinn- um á heimili hennar. Hefi eg fáa eSa enga útlendinga heyrt minnast íslands með jafnmikilli samúð og þekkingu á fornsögum okkar og þjóðareinkennum. Hafði hún verið gagnkunnug frú Olufu Finsen, og dóttur hennar, og höfðu þær sagt henni margt af landi okkar og þjóð. I hú'sum frú Sautreau safnaðst kunnir menn frá mörgum þjóðum cr hún þar eins og drotning hjá hirð sinni, allólík húsmæðrunum frönsku, en þó engu síðri á sinn hátt. Hún er há og grönn, klædd eftir sinni eigin tísku, í skósíSum klæðum, oft forkunnar fögrum, glóbjart hárið ber hún eins og kór- ónu á 'nöfðinm Alt fer henni vel, en ekki mundu allar konur leika það efti henni, að fara í fötin henn- ar. Hún er nú farin að eldast það að hún á fullorðinn son, en ósjálf- rátt minnir hún á þessar glæsilegu, orðhepnu, sjálfráðu ungu stúlkur, sem Björnson lýsir yvo vel. Á heimili hennar sýndi eg ís- lenskar skuggamyndir. Voru þar þá margir gestir útlendir; og franskir, m. a. Painlevé, forsætisráðherra Frakka. — GerSu menn góðan róm að myndunum og náttúrufegurð ís- lands, sem von er til. Höfðu flestir þekkingu sína á því úr bók Pierre Loti. “íslandssjómaðurinn,” en hann hafði aldrei til íslands komið. Þó spurðu Frakkar mig ekki jafn einfeldnislegum spurningum um ís- land og margir aðrir útlendingar hafa gert. Bar þar sennilega til kurteisi þeira og svo hitt, að þeir skildu ekki nafnið “Island” og fældust það því ekki. Þó spurði stúlka ein mig, hvort tungliS sæist líka á íslandi. Það kom reyndar upp úr kafinu, að hún meinti, hvort það sæist á sumrin, þegar bjartar væru nætur. Eitt af því, sem menn sjá með nýjum augum, þegar til útlanda kemur, er þeirra eigið land. Menn verða svo oft að halda uppi svörum fyrir það, og finna þjóðinni alt til gildis. Mér er’í minni svipurinn á finskri konu, þegar við komum út úr Li\xenborgarhölÍinni (efri mál- stofunni), og henni varð að orSi: ‘Mikið megum við fátækar norður- landaþjóðir finna til þess, að sjá öll þessi auðæfi.” Eg þagði, en vísan hans Matthíasar flaug eins og eld- ing gegnum hugann: Tungan geymir í tímans straumi trú og vonir landsins sona, dauðastunur og dýpstu raunir, Darraðarljóð frá elstu þjóSum— heiftareim og ástarbríma, örlagahljóm og refsidóma, land og stund í lifandi myndum ljóði vígðum, geymir í sjóði. Þegar flest öll ytri merki menn- ingarinnar skoluðust hér burt, á löngum, erfiðum öldum, þá forð- uðu íslendingar því dýrmætasta, sem þeir áttu yfir landamærin, Magic bökunarduft, er ávalt það bezta í kökurog annað kaffi- brauð. það inniheldur ekkert alum, né nokk- ur önnur efni, sem valdið gætu skemd. \ þangað sem ekkert gat grandað því. Svo lengi, sem þeir skemdust ekki sjálfir, þó þeir væru rúnir inn að skinninu. Mér fanst þaS jafn dá- samlegt og hitt, að lifandi verur hafi getað flutt sig úr sjó á þurt land, þegar lífsbaráttan knúði þær til þess. Hvernig ætti nokkur út- lendingur að geta skilið menningu íslenskrar konu, sfem situr á rúm- stokknum sínum i kaldri og fátæk- legri baðstofu og ornar sér við eina stöku, sem bregður skyndiljósi út um heiminn eða langt inn í sálirnar. Þegar hún kembir saman fínustu blæbrigði sauðarlitanna, þá vill hún kannské ósjálfrátt sýna, að hún hafi tekið eftir litbrigðunum í mold- arbörðunum, skuggamyndunum í ljósaskiftunum eða faxinu á hon- um Mósa, gljáandi í sólskininu. Skildi hún þetta franska konan, sem dáðist svo mjög að sjalinu hennar Ólínu Andrésdóttur, .fyrst hún tók alt í einu um hálsinn a mér og kysti mig, þegar eg sagði: “Við höfum ekki nema ullina til þess að vinna úr.” Lesendunum finst nú líklega mál til komið, að eg slái botninn í ferða bréfið. Margt vantar þó enn í lýs- inguna, t. d. allar skuggahliðarnar og karlmennina, umhverfi Parísar, hallirnar: Versailles, Fontainebleau, leikhúsin, mentalíf Frakka, alt þetta, sem eg fékk rétt hugboð um, en kyntist of lítið til þess að geta um það talað. Ferðalög eru svipuð fúgununr, sem hann Páll ísólfsson spilar spil- ar stundum fyrir okkur. Við finn- um hvemig farg lyftist af hugan- um og opnast óendanlegur, víðblár himinn, “vegur var undir, og vegur yfir, og vegur á alla vega.” En eng- inn fær að kanna þann heim til fulls, því hann hverfur þegar seiní asti ómurinn þagnar og hversdags- lífið byrjar aftur. Lesb. Mbl. “EMPIRE” PLASTER WALL BOARD Það þarf ekki handverksmann til að gera veggi, loft og skilrúm eins og vera ber með “EMPIRE” PLASTER WALL- BOARD Má saga það og negla eins og við. Brennur ekki, en er stíft og sterkt. Verpist ekki eða hleypur eða springur, en er slétt og fer vel á því pappír, mál eða kalso- mine. Skrifið oss beint og fáið sýn- ishorn, ef þér getið ekki feng- ið það heima fyrir. MANUFACTUPEO Bv MANITOBA GYPSUM COMPANY LTD Wl NNIPEG , CAfMADA. | ■ ■ | ■ I ( | ■ ■ ■ ■ ( ■

x

Lögberg

Direct Links

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Lögberg
https://timarit.is/publication/132

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.