Lögberg - 14.07.1927, Síða 2

Bls. 2
LöGBERG, FIMTUDAGINN 14. JÚLÍ 1927.
*
jjj^^^^^S^^^^SS^^S^^SSS^S^S^S^SHSHSHSHSHEHSHSHSHSHSHSHSHSHSHSHSHSHSHSHSHSZSHSHSHSHSHSHSHSHSHSHSHSHSHSaSHSHSHSHSHSHSHSHSHSHSHSHSHSHSHSHSHSHSHSaSHSHSHSHSHSHSHSHSHhHVc
Sérstök deild í blaðinu
SOLSKIN
Fyrir börn og unglinga
ISHSHSH5H5?<:i SLiit5tlStlSH5H5H5H5HSHSH5H5HSaSH5HSHSHSH5aSHSHSH5HSHSa5HSHSaSHS?sa5HHHSHSHSHSH5HSaSHSasaSH5H5H5HSH5H5H5HSHSHSH5HSH5HSH5H5H5aSH5H5H5HSH5H5H5H5H5HSH5a SHSHSHSHSHSHSi
HJASETAN.
Piltur og stúlka—Jón Thoroddsen.
Sigríður litla varð í fyrsta sinn að labba
eftir fénu fram grjótgötur, fremur hrygg í
huga, með askinn sinn í hendinni. Hún var þá
á níunda árinu, og heldur lítil vexti eftir aldri.
Móðir hennar hvíslaði að henni, áður en hún
fór á stað: “Þú verður hýdd kindin þín, ef þú
kemur of snemma haim í kvöld, eða ef þú týnir
nokkru af fénu. ” Guðrún vinnukona var látin
látin fara með henni, til þess að sýna henni,
hvar hún ætti að halda fénu til haga. “Vertu
ekki að skæla, telpa mín,” sagði Guðrún, “þú
þarft ekki að hræðast huldufólkið á dalnum;
það gjörir þér ekkert mein.” Þessi huggunar-
orð voru ekki til annars, en að rifja upp fyrir
Sigríði allar sögurnar, sem hún hafði heyrt um
Álfhól og hann Draugahvamm; það voru tvö
örnefni þar á dalnum. Að lítilli stundu voru
kindurnar runnar fram eftir götunum; en er
þær voru komnar [>ar, sem grænu hjallarajr
breiðast út, tóku þær að dreifa sér um börðin
og lágirnar, og fóru að bíta blómgresið.
“Hérna áttu nú, Sigga mín! að láta féð
vera,” segir Guðrún, “þú átt að hafa gætur á,
að það hverfi ekki upp af brúninni, en fram
eftir hlíðinni er óhætt að það fari; þú skalt ekki
hnappsitja það, því þá dettur úr því nytin;
þegar forsælan er komin ofan í slakkanú þarna,
þá er tími til fyrir þig, að fara að hóa því sam-
an, og gáðu að, að ekki verði eftir í lautunum;
varaðu þig á henn,i stóru Bíldu; hún er vön að
læðast upp með gilinu, og hefir gjört mér það
tvisvar sinnum, svo eg varð að elta hana upp
á fjall, skituna þá arna; sigaðu honum Lubba
ekki mikið á ærnar, honum er hætt við að hrifsa
í þær, og vertu nú sæl!”
“;Æ ! farðu ekki undir eins frá mér, Gunna
mín!” sagði Sigríður litla hálfkjökrandi, “eg
dey út af úr hræðslu og leiðindum.”
“Vertu ekki að neinu voli, telpan þín!”
sagði Guðrún, og reif sig af henni, og hljóp sem
fætur toguðu, og var horfin á svjpstundu. —
Brjóst Sigríðar litlu þrútnaði þá af svo miklum
ekka, að henni fanst, að það ætlaði að springa;
tárin flutu niður um litlu kinnarnar; henni
sortnaði fyrir augum, en fætumir gátu ekki
valdið þunga líkamans; hún h*é niður þar sem
hún stóð, og grúfði sig niður að jörðinni, og
grét hátt; loks varð hún svo þreytt af að gráta,
að hún sofnaði út af, og þá dreymdi hana, að
henni þótti koma til sín maður í hvítum klæð-
um; hann strauk um augun á henni, og mælti:
“Jesús Kristur huggar gtfðu böra'in, sem
gráta”; við þetta vaknaði hún, og varð henni
það fvrst, að hún þreifaði með hendinni um
kinn sér, og fann, að hún var ekki vot, en nokk-
uð sár, og býsna heit; einnig fann hún til dá-
lítils höfuðverkjar; brjóst hennar var léttara,
og hjartað barðist ekki af ekka, en enn þá
stirndi í bláu augun litlu; sá ,er þá hefði koin-
ið í lautina, þar sem Sigríður sat, og litið í
augu hennar, myndi hafa sagt við sjálfa sig:
“Hvernig stendur á því, að sólin blessuð, sem
skinið hefir hér í allan dag, hefir ekki getað
þerrað dagg-perlurnar af bláfjólunum tveim-
ur, sem allra fegurstar eru hérna í brekkunni!”
ótti sá og skelfing, sem verið hafði í Sigríði
litlu, áður en hún sofnaði, var nú að miklu leyti
horfinn, eða hafði ekki ráðrúm til að vinna á
hana, því hún var nú að hugsa um það, sem hana
hafði dreymt; hún setti sig síðan niður í brekk-
una, og fór að lesa bænir sínar, og las þær upp
aftur og aftur, og fanst henni nú, sem hún
fengi af því nokkra hugsvölun; en er þetta
hafði gengið nokkra hríð, heyrðist henni alt í
einu, sem hundar geltu hins vegar í dalnum;
hún reis þá á fætur, og gekk upp á hæð eina,
sem stóð þar nálægt brekkunni, >og litaðist um;
alt var tyrt og tómt í dalnum; sólin var fariri
að lækka á himninum, og kvöldskuggarnir voru
farnir að færast ofan eftir vestari hlíðinni, og
nærri því komnir ofan í slakkann. Þá sá Sig-
ríður, að hún hafði sofið furðu lengi, og datt
henni nú í hug það, sem Guðrún hafði sagt
henni, að hún skyldi fara að reka féð saman,
þegar forsælan væri komin ofan í slakkann; en
sem hún nú var að hugsa um þetta með sér,
varð henni litið yfir um ána, og í hvamm einn
þar á móti; þar var hóll einn í hvamminum og
grár steinn efst á hólnum, og sýndist Sigríði
piltur svartklæddur koma út úr honum, og
hverfa skjótara, en auga væri rent, upp eftir
hvamminum. Nú fór Sigríði ekki að lítast vel
á blikuna, og vildi nú sem fyrst vera komin burt
úr dalnum; hjarta hennar fór að berjast um í
brjóstinu af hræðslu, en í sama bili heyrir hún
hóað hinu megin í dalnum svo hátt, að ómaði í
báðum hlíðunum. Lubbi Sigríðar hafði legið
um daginn þar í brekkunni fram á lappir sínar,
( ekki langt frá Sigríði; en er hann heyrði hóið
bergmála í klettunum, stökk hann upp, hristi
sig og bretti eyrun, og tók alt í einu undir sig
fætur, og var horfinn Sigríði á svipstundu.
Kindurnar stukku úr hlíðargeirunum, og hlupu
allar saman í einn hnapp, rétt hjá brekkunni.
Sigríður tók þá í skyndi að kasta á þær tölu,
og taldist heimi enga vanta. Meðan Sigríður
var að telja, var forsæían komin ofan í slakk-
ann, og fór hún þá að reka heim, og kom með
féð á bólið í þann mund, sem vant var að mjalta
á kvöldin, og var engrar áar vant; þótti
mönnum Sigríði litlu hafa tekist vel hjásetan
í fyrsta sinni.
Næsta dag, er Sigríður skyldi sitja hjá, fór
hún ekki eins hrygg á stað, eins og hinn fyrra
daginn; þó gat hún ekki gert að sér alla-jafna
á leiðiipii fram eftir, að vera að hugsa um álfa-
fólkið í dalnum, og um sauðsvarta drenginn,
sem hún hafði séð daginn áður. Þegar hún kom
í brekkuna, þar sem hún hafði verið daginn áð-
ur, settist hún niður, lagði að sér hendur, og
fór að lesa bænir sínar; en er hún hafði lesið
um hríð, varð henni litið yf,ir ána; sér hún þá,
hvar rann þtéttur fjárhópur fram með ánni hinu
megin, en eftir fjárhóp þessum fór piltur dá-
lítill, á stærð við þann, sem hún hafði séð dag-
inn áður; en pilturinn var ekki eins klæddur;
hann var í hvítum brókum og svartri peysu,
pieð röndótta húfu á höfðinu. Sigríður starði á
hann um stund, en sagði síðan við sjálfa sig:
“Pilturinn getur ekki verið álfa-barn; það verð-
ur að vera einhver smalapiltur. ” tJr brekk-
unni, sem Sigríður var í, var all-skamt ofan að
ánni; áin var þar ekki breið, og féll þar fram á
milli tveggja kletta-snasa, er hófust lítið eitt
upp yfir árbakkana. Sigríður gekk fram á
snösina sín megin, og stóð þar. Kindurnar
liðu hægt og hægt, og smá-bítandi, undan pilt-
inum, en hann fór spölkorn á eftir; og er hann
kemur þar móts við, sem Sigríður stóð við ána,
verður honum litið yfir um, og sér að þar stend-
ur kvenmaður, ekki all-stórvaxinn; hann nem-
ur þá staðar, og starir um stund á hana, en
hleypur síðan fram að ánni, og kallar á Sigríði,
og spyr hana að heiti.
“Sigríður Bjarnadóttir heiti eg.”
“Smalar þú þar í Tungu?”
“Eg á að sitja hjá; en hvað heitir þú?”
“Indriði frá Hóli, heiti eg, og sit hjá eins
og þú.”
“Leiðist þér ekki að sitja hjá einn saman?”
“0 ne.i! ekki svo mikið, þegar gott er veðr-
ið; en hvar er húsið þitt?”
“Eg á ekkert hús enn þá hérna fram frá;
átt þú nokkuð hús ? ’ ’
“Já, héma í hvamminum, og þar sit eg á
daginn, og er að smíða; það er svo stórt, að
við getum verið þar bæði, og staðið upprétt; en
það er ilt, að þú getur ekki komið yfir um til
mín, þá skyldum við leika okkur saman, því eg
sé, að þú ert lítil eins og eg, eða leiðist þér ekki
á daginn, þar sem þú átt ekkert hús?”
“ Jú, mér leiðist ósköp,” segir Sigríður,
“og svo er eg svo hrædd við álfa-fólkið, sem
kvað vera héma á dalnum.”
“Hér er ekkert álfa-fólk, held eg,” sagði
Indriði, “eða hefirðu séð nokkuð af því?”
“Já, eg sá í gær svartan strák, svo ljótan,
skjótast .þarna út úr gráa steininum, sem
stendur þarna inn í hvamminum.”
“Þar er enginn grár steinn! það er hxísið
mitt, sem stendur þarna á hólnum, kelli mín, og
það hefir líklega verið eg, sem þú sást; en nú
verð eg að fara og hóa kindunum dálítið. lengra
fram eftir, og svo kem eg aftur, því mér þykir
gaman að tala við þig.”
Þessar urðu fyrstar samræður þeirra Ind-
riða og Sigríðar; en eftir það sáust þau og töl-
uðust við þar við ána á hverjum degi, og leið
ekki á löngu, áður en þau yrðu mestu mátar.
A morgnaiia, þegar þau komu með féð í hagann,
gengu þau fram á kletta-snasiranr, sitt livoru
megin, og heilsuðust, og sögðu hvort öðru tíð-
indi; á daginn, þegar veður var gott, sátu þau
og ræddust við yfir ána, sögðu hvort öðru sög-
ur og kváðust á; hvort hafði yndi af öðru; Sig-
ríður grét, ef Indriði kom einhverju sinni
seinna, en vandi var til, með féð á dalinn, en
hoppaði og lék af gleði, þegar hún sá hann
koma. Viðlíka fór fyrir Indriða, að honum
fanst hver sú stundin leið og löng, sem hann
varð að sjá af Sigríði.
Þannig leið sumarið, og var. Sigríði orðið
svo kært að sitja hjá að hún nær því kunni
hvergi við sig annars staðar en á dalnum, og
hlakkaði til á hverjum morgni að fara þangað.
Einn dag um haustið sagði faðir hennar við
hana, að nú ætti hún ekki lengur að sitja hjá,
því hér eftir yrði féð ekki mjólkað meir en
einu sinni á dag. Þessar fréttir þóttu Sigríði
ekki góðar, en beiddi þó föður sinn, að lofa sér
um daginn að skreppa fram á dalinn, að sækja
hitt og þetta smálegt, er hún ætti eftir í húsinu
sínu, og kveðja Indriða vin sinn; og leyfði fað-
ir hennar henni það. Sigríður gekk að venju
_ ofan að ánni, og fram á 'kletta-snösnina, og ætl-
aði að bíða Indriða þar; en sama dag var hætt
að sitja hjá á Hóli, og kdtn Indriði ekki. Sig-
ríður beið lengi, en varð loks að snúa aftur við
svo búið, og varð nú að skilja við dalinn, nær
því eins hrygg í huga, eins og þá, er hún fór
þangað í fyrsta sinni til hjásetunnar.
ÍSLANDS LAG.
Heyrið vella’ á heiðum hveri, /
heyrið álftir syngja’ í veri.
íslands er það lag.
Heyrið fljót á flúðum duna,
foss í klettaskorum buna.
íslands er það lag.
—Gr. Th.
MARÍUBARNIÐ.
Eftir Jónas Ilallgrímsson.
Einu sinni var fátækur kolamaður. Hann
bjó út við ^kóg, og átti sér konu og eitt barn;
það var þrevetur stúlka. Þau áttu svo bágt,
að þau höfðu ekki málungi matar, og vissu ekki
J • hvað þau áttu að gefa barninu.
Þá gekk kolamaður út á skóg til vinnu i
sinnar, áhyggjufullur í huga. En meðan hann
var að kurla, sa hann konu mikla og fagra
standa fyrir sér; hún hafði á höfði sér skín-
andi stjörnuhring, og mælti svo til hans:
“Eg er María mey, móðir guðsonar; þú ert fá-
tækur og hjálparþurfi; færðu mér dóttur þína;
eg ætla að taka hana að mér, og vera henni í
móðurstað, og annast hana.”
Kolamaðurinn sótti .barnið heim, og fékk
það í hendur Maríu mey; en hún tók við því, og
fór með það upp til himna. Þar áttti bamið
gott, og borðaði sætabrauð, og drakk nýmjólk,
og var í gulllegum klæðum og lék sér við engl-
ana.
Þegar það var orðið fjórtán vetra gamalt,
kallaði María mey einu sinni á það, og sagði:
“Barnið gott! eg á langa för fyrir höndum.
Geymdu þessa lykla— þeir ganga að þrettán
sölum himnaríkis; þú mátt ljúka upp tólf af
þeim, og horfa á þeirra fegurð og dýrð, en
þrettándu dyrnar, sem litli lykillinn gengur að,
eru þér bannaðar, og varastu að ljúka þeim
upp, eða það verður þér til óhamingju.”
Stúlkan lofaði að vera henni hlýðin; og þeg-
ar María mey var komin af stað, fór hún að
skoða bústaði himnaríkis, og lauk upp einum á
dag, þangað til tólf voru búnir. 1 hverjum sal
sat einn postuli, og var þar svo mikill ljómi, að
hún hafði ekki á æfi sinni séð slíka dýrð og
prýði, svo hún varð frá sér numin af gleði, og
englarnir voru alt af hjá henni, og samfögnuðu
henni. Nú voru ekki eftir nema þrettándu
dyrnar, sem henni voru bannaðar, og langaði
hana ógn til að vita hvað þar væri inni fyrir,
og sagði við englana: “Eg ætla ekki að ljúka
þeim upp til fulls, en opna ofurlítið, svo við
getum horft inn um rifuna.” “Æ', nei,” sögðu
englarnir, “það væri rangt; María mey hefir
bannað það, og það getur orðið þér til óláns.”
Þá þagnaði hún, en löngunin og forvitnin þögn-
uðu ekki og einu sinni, þegar englarnir voru
ekki við, hugsaði hún með sér: “Nú er eg al-
ein, og enginn sér til mín”, og sótti lykilinn, og
stakk honum í skráargatið og sneri honum. Þá
hrökk hurðin upp, og hún sá heilaga þrenningu
sitja þar í eldlegum ljóma, og snerti ljómann
að eins með einum fingri, en fingurinn fékk á
sig gullslit. Þá varð hún dauðhrædd, og skeldi
aftur hurðinni, og hljóp burt. Hræðslan gat
ekki farið af henni; hvað sem hún gerði, barð-
ist í lienni hjartað, og gat ekki verið kyrt, og
gullið sat á fingrinum, og fór ekki af, hvernlg
sem hún þvoði hann.
Að fám dögum liðnum kom María mey heim
aftur, kallaði á stúlkuna, og sagði: “Fáðu
mér aftur himinslyklana. ”
Um leið og hún rétti henni lyklakerfið,
, horfði María á hana og sagði: “Hefirðu ekki
lokið upp þrettándu dyrunum?” “Nei,” sagði
hún. Þá lagði María höndina á brýóstið á henni
og fann hveraig hjartað barðist, og sá að hún
hafði brotið boðorðið, og lokið upp dyrunum.
Þá sagði hún af-tur: “Er það víst, að þú haf-
ir ekki gert það!” “Nei,” sagði stúlkan í ann-
að sinn. Þá varð Maríu litið á gullroðna fing-
urinn, sem komið hafði við himinljómann, og
sá hún þá fyrir víst, að stúlkan var sek, og sagði
í þriðja sinn: “Hefirðu ekki gert það?“
“Nei,” sagði stiílkan í þriðja sinn. Þá sagði
María mey: “Þú hefir ekki hlýtt mér, og
skrökvað; þú verðskuldar ekki að vera lengur
í himnaríki.”
Fríð er himins festing blá.
Fríð er himins festing blá,
fagurt þangað upp að sjá;
gullnar stjörnur .broshýrt blika,
benda þær með ljósið kvika
oss frá jarðheim upp til sín.
Stgr. Th. þýddi.
Gekk eg upp á hólinn.
Gekk eg upp á hólinn,
horfi’ eg ofan í dalinn,
sá eg hvar hún langhala
lék sér við sauðinn.
Kýr keifaði,
kálfur baulaði,
hestur hneggjaði,
hundur geygjaði.
Haninn galaði
fyrir miðja morgunsól.
—(Þula). Lesb„
Froskurinn og nautið.
Froskkind nokkur bola’ á beit
Burðamikinn og ðtóran leit,
Tútnaði út af öfund þá,
Undi ei lengur að vera smá.
“Svona stór eg vera vil,
Vegsemd slíkt er, það eg skil!”
Hleypti ’ hún í sig miklum móð,
Magann þandi’, á blístri stóð;
Tútnaði út og teygði’ úr sér,
En tjón og sneypu drambið .ber,
Hann blés sig upp með bálvont geð,
Unz blaðran sprakk—og sagan með.
Fr, Fr.
Professional Cards

DR. B. J. BRANDSON 316-220 Medlcal Arts Bldg. Cor. Graham og Kennedy Sta. Phone: 21 834. Office tlmar: 2 j Heimili: 776 Victor St. Phone: 27 122 Winnipeg, Manitoha. THOMAS H. JOHNSON H. A. BERGMÁN ísl. lögfræðingar. Skrifstofa: Room 811 MoArthur Building, Portage Ave. P. O. Box 1666 Phones: 26 849 og 26 840
COLCLEUGH & CO. Vér leggrjum sérstaka áherzlu 4 atS eelja meðul eftir forskriftum Iækna. Hin beztu lyf, sem hægt er a8 fft eru notuC eingöngu. pegar þér kómiS meC forskriftina til vor, megits þér vera viss um, aS fá rétt þaf sem læknirinn teknr tH. Nötre Dame and Sherbrooke Phones: 87 659 — 87 650 Vér seljum Giftingaleyfisbréf
JOSEPH T. THORSON ísl. lögfræðingur Scarth, Guild & Thorson, Skrifstofa: 308 Great West Permanent Building Main St. south of Portage. Phone 22 768
DR 0. BJORNSON 216-220 Modicnl Arts Bldg Cer. Graham og Kennedy Sta. Phoneis: 21 834 Office tlmar: 2—3. Heimili: 764 Vlctor St. Phone: 27 58<J Winnipeg, Manitoba.
LINDAL, BUHR & STEFÁNSON fslenzkir lögfræðingar. 356 Main St. Tals.: 24 968 856 Main St. Tals.: A-496S >eir hafa einnig skrifstofur að Lundar, Riverton, Gimll og Plney og eru þar aC hitta S. eftlrfylgj- and timum: Lundar: annan hvern mlCvlkudar Riverton: Pyrsta flmtudag. Gimli: Fyrsta miCvlkudag. Piney: priSJa föstudag I hverjum m&nuCl.

DR. B. H. OLSON 216-220 Medical Arts Bldg. Cor. Graham og Kennedy Sta. Pane: 21 834 Office Hours: 3—5 Heimili: 921 Sherburne St. Winnipeg, Manitoba.

A. G. EGGERTSSON ísl. lögfræðingur Hefir rétt til aC flytja má.1 b«Cl 1 Manltoba og Saskatchewan. Skrifstofa: Wynyard, Saak.
4
DR. J. STEFANSSON 216-220 Medical Arts Bldg Oor. Graham og Kennedy Ste. Phoie: 21 834 Stundar augna, eyrna nef og kverka sjúkdóma.—Er aC hitta kl. 10-12 f.h. og 2-5 e. h. Heimili: 3 73 River Ave. Hails. 4,2 691

Athygli! Komið með næstu lyfjaávísun- ina yðar til vor. Þaulæfðir sér- fræðingar annast um alla lyfja- samsetningu. INGRAM’S DRUG STORE 249 Notre Dame Ave. Gagnvart Grace kirkjunni.

DR. A. BLONDAL Medical Arts Bldg. Stundar sérstaklega Kvenna og Barna sjúkdöma. Br aC hltta frá kl. 10-12 t. h. °g 3—5 e. h. Oífiee Phone: 22 298 Heímlll: 806 Victor St. Simi: 28 180 \

A. C. JOHNSON 807 Confederatlon Ijife Bldg. WINNIPEG Annast um fasteignir manna. Tekur að sér at5 ávaxta sparifé fólks. Selur eldsábyrgð og hif- reiða ábyrgðir. Skriflegum fyr- irspurnum svarafi samstundis. Skrifstofusíml: 24 263 Heimaisimi 33 328

Dr. Kr. J. Austmann, Wynyard, Sask.

DR. J. OLSON Tannlæknlr 216-220 Medical Arts Bldg. Cor. Graham og Kennedy Ste. Phone: 21 834 Heimilis Tals.: 38 626
J. J. SWANSON & CO. IiIMITED R e n t a 1 s Insurance RealEstate Mortgages 600 Paris Building, Winnipeg Pohnes: 26 349—26 340

DR. G. J. SNÆDAL Tannlæknir 614 Somerset Blook Oor. Portage Ave og Donald St. Talslmi: 28 889

Emil Johnson SERVICK KI.EOTRIO Rafmagns Contracting — Attt- kytis rafmagsndhöld seld og vUS þau gert — Eg sel Moffat og McClarv Etdavélar og hefi þctr Ul sýnis d verkstæOi mÁnu. 524 SARGENT AVE. (gamla Johnson’s byggingrin vlð Toung Street, Winnipeg) Verkst.: 31 507 Iletma.: 27 28«

ííiftinga- og JarSarfara- Blóm nieð litlum fyrirvara BIRCH Blómsali 593 Portage Ave. Tals.: 30 720 St. John: 2, Ring 2

Verkst. Tals.: Hedma TalB.l 28 383 *• 884 G. L. STEPHENSON PI.UMBKR Allskonar rafmagnsáhöld, svo nm straujárn, víra, aUar tegundir *i glösum og aftvaka (batterles) VERKSTOFA: 676 HOMB WT.

A. S. BARDAL 848 Sherbrooke St. Selur llkkistur og annast um út- farir. Allur útbúnaCur «4 beztj. Enn fremur seiur hann allskonar minniavai-Ba og legsteina. Skirifatofu talB. 86 607 Ileimilis Tals.: 58 302
«
Islenzka bakaríið Selur beztu vörur fyrir lægnt verð. Pantanir afgrcdddar beeM fljótt og veL Fjölbreytt Arral. Ilreln og llpur vlðsklftL Bjamason Baking Co. 676 SARGENT Ave. Wlnnipeg. Phone: 84 298 ■

Tal». 24 158 NewLyceum Photo Studio Kristín Bjarnason eig. 290 Portage Ave, Winnipeg Næst við Lyceum leikhúsið.
Drekinn og scdamandran.
Gömlu söguraar segja frá mörgu, sem ekki
er til. Stórir vængjaðir drekar lágu á huldum
fjársjóðum og rændu undurfögrum konunga-
dætrum. 1 eldinum bjó fögur salamandra með
gullkórónu á höfði. Nú er þetta öðru vísi. Nú
á heima í eyjunum við Indland lítil eðla, sem
svífur á nok'kurs-konar vængjum, og er þess
vegna kölluð dreki. 1 öðrum suðurlöndum á
heima lítið froskdýr, flekkótt, sem nefnist
sálamandra. Hún er um 15 sentímetra að lengd.
Enga gullkórónu hefir hún, og detti hún í eld-
inn, þá deyr hún, eins og önnur dýr. Það er
leitt, að svona skuli það vera. En svona er
það. — B. Nátt.
I