Lögberg - 14.07.1927, Blaðsíða 6

Bls. 6
LÖGT5T31G, FIMTUDAGINN
14. JÚJjÍ 1927.

Silfurla x-torf urnar.
Eftir REX BEACH.
“Eg- sé að þú hefir nokkra af mínum fiski-
mönnum í vinu hjá þér,” mælti Marsh.
“Já, það var lán fyrir okkur, að ná í svona
góða fiskimenn,” svaraði Emerson.
“Já, þú ert lánsamur í mörgu. Satt að
segja ert þú óvanalega lánsamur maður.”
“Nú! Hvað meinarðu?”
“Finst þér ekki, að þú værir lánsmaður að
bera hærri hlut í viðureigninni við verkfalls-
mennina?”
“Það var ekki eintóm hepni. Samt sem áð-
ur tel eg mig lánsaman að sleppa í burtu á síð-
ustu mínútunni”, mælti Emérson og hló glað-
lega. “En, meðal annara orða, hvað varð um
manninn, sem þeir tóku í stað mín?”
“Eg held þeir hafi slept honum. Eg fylgd-
ist aldrei vel með því máli.” Marsh hafði ver-
ið að líta í kringum sig og sá, að Emerson var
kominn mikið lengra á leið með byggingu sína
en hann átti von á. Það sveið honum mjög og
ásetti hann sér því að reyna að ýfa skap mót-
stöðumanns síns, ef hann gæti með því orðið
einhvers vísari.
“Eg er ekki frá því, að það sé nokkuð margt,
sem þú þarft að skýra einhvern tíma bráðlega,”
sagði Marsh með ilskulegum hrottaskap.
“Með fimtíu þúsund kassa af laxi um borð
í The Bedford Oastle, skal eg skýra alt, sem
menn vilja. En í millitíðinni getur lögreglan
farið norður,og niður.”
Það hve rólega og blátt áfram Emerson
sagði þetta, varð flís í holdi Marsh.
“Þú slappst burtu frá Seattle, en það er
lögreglu umboðsmaður í Duch Harbor, og að-
stoðar umboðsmanni þeim ferst máske ekki eins
klaufalega í. málinu og lögregluþjónunum í
Seattle”. Marsh gat ekki dulið reiði sína, og
Emerson svaraði, til þess að espa hann sem
mest:
“Já, mér skilst að þeir séu báðir launaðir
starfsmenn þínir. ”
“Hvað þá!”
“Eg hefi heyrt að þú hafir keypt þá báða
fyrir peninga—”
“Þú meinar ekki að dylgja um—”
“Eg meina ekki að dylgja um neitt. Hlust-
aðu! Við getum talað opinskátt hér. Eg er
orðinn þreyttur á öllu þessu undirferli. Þú
gerðir alt sem þú gast til að hindra mig, ])ú
reyndir jafnvel til þess að láta drepa mig—”
“Þú dirfist að—”
“Þér hefir ef til vill aldrei dottiðþað í hug,
að eg get verið alt eins ófyrirleitinn eins og þú
ert.”
Mennirnir stóðu nú og horfðu hvor á ann-
an og heiftin logaði í augum þeirra. En ákær-
an hafði komið svo óvænt °g Emerson borið
hana fram með slíkri dirfsku, að Marsh varð
algjörlega orðfall. Svo hélt Emerson áfram í
sama rólega málrómnum:
“Eg brauzt í gegn þrátt fyrir allar tilraun-
ir þínar, og hingað er eg kominn. Ef að þú vilt
láta hér staðar numið, er eg ásáttur með það.
En það skal enginn hamla mér frá að hrinda
þessu fyrirtæki í framkvæmd, og ef að einhver
af lögreglutólum þínum reyna að taka mig áð-
ur en vertíðinni er lokið, þá skal eg sjá um, að
hræ þitt verði hröfnum gefið. Skilurðu mig?”
Willis Marsh hörfaði ofurlítið aftur á bak,
eins og óafvitandi, því honum ógnaði heiftar-
svipurinn sem stafaði frá andliti Emersons.
“Þú ert sjálfráður,” var alt sem Marsh
gat sagt.
“Er eg það!” mælti Emerson og hló kulda-
lega. “Eg er að eins nógu brjálaður til þess
að framkvæma það, sem eg segi. Eg held, að
þú sért ekki áfram um að lenda í handalög-
máli. Látum okkur því hvorn um sig annast
sinn verkahring. Mér gengur vel, þakka þér
fvrir, og eg held að mér mundi ^anga enn bet-
ur, ef þú kæmir hingað ekki aftur fyr en eg
sendi eftir þér. Það gæti eitthvað dottið ofan
áþig.”
Náfölur í andliti og með rödd, sem skalf af
reiði, svaraði Marsh: “ Svo það á þá að verða
stríð?”
“Þú um það,” svaraði Emerson og benti til
strandar. “Félagar þínir bíða eftir þér.”
]\Iarsh slangraði eins og drukkinn maður á
leiðinni niður að bátnum. Hann hafði bitið
með tönnunum í varir sér svo það rann blóð
fram úv honum, og hann tók andköf eins og
kvenmaður, sem slept hefir valdi á skapsmun-
um sínum.
Seglskipin fóru nú að koma á tveimur næstu
vikunum, með útbreidd segl, og höfnuðu^ sig
nálægt gufuskipunum, því undir eins og ísinn
rak norður, þá var leið þeirra opin; og gasolín-
bátar fóru að þjóta fram og aftur um höfnina,
og aðrir flutningsbátar, ]>ar sem áður ríkti al-
gjörð þögn og aðgjörðaleysi, ef það hefði ekki
vérið fyri'r ýlfrið úr úlfunnm, sem af og til
heyrðist. Alt var á ferð og flugi á landi, leti-
legur reykur lympaðLst upp úr reykháfum á
verksmiðjum, urgið í tinkönnu verksmiðjum
mátti og heyra, og sagarhljóðin og hamarhögg-
in lintu aldrei.
Niður við nýju verksmiðjuna var flatbotn-
uðum ferjum ýtt á flot áður en tjaran var orð-
in þur á þeim. Byggingarnar risu upp hver
eftir aðra og menn höfðu verið sendir upp með
ánni til að sækja trjáboli.
Daginn eftir að síðasta skipið kom, geróist
óvæntur atburður. Cherry hafði komið niður
að nýju verksmiðjunni, eins og hún var vön
að gera daglega. Clyde hafði, eftir að gleypa
í sig matarbita, farið á báti xit á ána, en var að
koma að landi. George Balt var að hrinda
einni flatbotnuðu ferjunni af stokkunum, þeg-
ar hann heyrði sagt á bak við þau í málrómi,
sem þau könnuðust við:
“Sælt veri hvíta fólkið. Hér hittumst við
þá öll aftur.”
Þau litu skynd'jlega við og sáu illúðlegan
mann, sem þar stóð brosandi. Hann var ó-
þveginn og fötin, sem hann var í, gauðrifin.
Á vöngum hans og höku stóð skeggið út eins og
broddar á gelti. Það gat engum blöðum verið
um það að fletta, hver maðurinn væri — eng-
inn annar en Fraser fingralausi. En hann var
ákaflega breyttur — svo ólíkur hinum glaðlega
og léttlynda Fraser, sem þau höfðu þekt. Hann
var fölur, horaður og niðurdreginn. Hann leit
út fyrir að vera hungraður og að hafa mætt
illri meðferð, og svo liðaber, að þeir sáust í
gegn um ræflana, sem utan á þeim héngu. Á
meðan að þau stóðu orðlaus og horfðu á hann,
tók hann af allan efa með það um hvern væri
hér að ræða, með því að reka tunguna útúr öðru
munnvlikinu, lygna aftur öðru auganu og setja
upp sérstakan spekingssvip.
“Fraser!” sögðu þau öll í einu, svo flykt-
ust þau utan um hann, hristu hendur hans og
þreifuðu á honum til þess að ganga úr skugga
um, að hann væri nú áreiðanlega allur þarna
kominn. George Balt, sem kom að í þessu, fór
að skellihlæja undir eins og hann sá Fraser, og
hrópaði: “Mér þykir vænt um að sjá þig, fé-
lagi. Hvernig komstu hingað?”
Fraser rétti úr sér, eins og hann fyndi sér
mjsboðið með spurningunni, en svaraði svo í
hátignarfullri alvöru: “Vann fyrir mér.”
“Þú lítur út, eins og þú hafir gengið alla
leið frá Kansas,” mælti- George Bolt.
“Eg skyldi nú segja, að eg.hafi unnið fyrir
farinu mínu,” mælti Fraser.
“Hvað vanstu og hvar?”
“á þessari seglskútu,” svaraði Fraser og
benti með raunasvip út á höfnina.
“En lögreglan?” sagði Emerson.
“Ó, eg losnaði nú þægilega úr hennar hönd-
um. Það ert þú, sem hún vill ná í. Eg held nú
það, að eg hafi unnið,” endurtók Fraser, horfði
á þau dálitla stund og sagði svo: “Eg var mat-
reiðsluþjónn.”
“Hvað sagðirðu?”
“Eg sagði, að eg hefði meðhöndlað fötur
með matarleifum, þangað til að köldum svita
sló út um mig í hvert skifti er eg fann matar-
lykt. Eg er huungraður eins og úlfur, en samt
fæ eg velgju í hvert sinn sem eg lít hníf eða
matkvísl” Hann sneri sér alt í einu að Alton
Clyde, sem hafði farið að hlæja. “Hættu að
gráta. Hluttekning þín gerir mig að ómenni.”
“Segðu okkur allar fréttirnar,” mælti
Cherry.
“Til hvers væri það?” svaraði Fraser.
“Hengilmænuhaus,inn þarna mundi ekki skilja
minstu vitund í þeim.”
“Haltu áfram,” mælti Emerson, “það lítur
út eins og þú hafir orðið að vinna býsna hart.”
“Hart! Eg er eini maðurinn í veröldinni
sem veit, hvað hörð vinna er.”
“Byrjaðu á því, þegar þú varst tekinn
fastur.”
“Jæja, mér stóð alveg á sama um æsingam-
ar, því eg þóttist vita, a.5- þeir gætu ekki troðið
m,ig undir, nema því að eins að þeir fríkendu
þig. Svo eg tók ekkert svefnmeðal og svo
sannarlega komu þeir. Þriðji drykkjartími var
kominn, og eg sit á hlemmnum svo alt sé þurt,
og sendi Jerry til að líta eftir þér—”
“Segðu almennilega frá þessu,” mælti
Cherry, “þeir skilja þetta ekki. ”
“Jæja, það var ekki hægt að fá sér neinn
Pulmanvagn, sem hingað færi, svo eg faldi mig
á kolaskipi, en þá kom einhver og gaf mér
bendingu. Svo reyndi eg að ráða mig hingað
norður til að fiska, en eg kann ekki mál fiski-
manna né aðferðir. Eg fór því aftur um borð
og faldi mig á þessu blessaða skipi, The Blessed
Isle—það er nafriið á skipinu. Er það ekki
skemtilegt? Maður á skipinu lofar að lána mér
mat — svo hverfur hann og er í burtu í f jörutíu
og átta klukkutíma, eða ár, -eg man ekki hvort
var. En hvort sem það var, þá hélt eg það út
eins lengi og eg gat; svo rak hungrið mig upp á
þilfar og þar mjálmaði eg eins og köttur. —
Skipverjar voru hin,ir verstu, fyrst í stað, og
spurðu mig hve lengi eg hefði falið mig í
skipinu. O, það er nú skrítin saga, og þeir fóru
allir að hlæja, þegar eg sagði þeim það. Þegar
eg bauð þeim að borga fyrir mig, þá var eins og
þeim fyndist sér misboðið og sögðust nú halda
ekki, það væri ekki þeirra aðferð að leggjast á
allslausa menn og ])ar á ofan ókunnuga. Nei,
og langt frá því. En þeir sögðust skyldu lofa
mér að hjálpa til á skipinu. Þeir sögðu, að mat-
borðsþjónriinn hefði orðið eftir, og þeir skyldu
eiga það á hættu að setja mig í hans stað. Það
er það eina verk, Sem eg hefi hangið við, og
það var af því, að eg gat ekki með nokkru móti
losnað við það, skiljið þið? Það voru um þrjú
hundruð manns um borð í The Blessed Isle, svo
aðal verk mitt var að vera matreiðslumönnun-
um undirgefinn, bera á milli matinn, bera á
borð, þvo matarílátin, þvo gólfin, búa um rúm
yfirmannanna, skræla sex mæla af kartöflum
daglega og þvo allan þvott. O, það var skemti-
leg vinna—að eins leikur. Þegar gólftuskurn-
ar sáu mig koma, þá hoppuðu þær af ánægju
yfir angist minni, og eg gat ekki orðið litið,
framan í nokkra tusku, sem notuð var til að
þvo með matarílátin. Mig dreymdi stöðugt um
óskrældar kartöflur og kjötskurð. Blóðið í æð-
um mér er orðið að skolpvatni, og mér sýnist
alt fljóta í fitu í kringum mig, hvar. sem eg
er. Eg var auðvitað svo heppinn, að lenda í
seinfarnasta skipínu, sem hingað fer. Við
lágum þrjár vikur í ísnum og enginn gjörði
neitt nema eg og haf.súlumar. ”
“Og þú straukst úr vistinni í morgun?”
“Já, það gerði eg, og nú þarf eg að fá mér
bað, hrein föt og svo góðan dúr. Þið þurfið
ekki að vekja mig fyr en í haust.”
/Fraser vildi ekki skifta sér neitt af byggíng-
unum sem þarna voru að rísa upp — vildi ekki
einu sinni líta á þær eða segja orð um þær, svo
þeir fóru með hann fram á skip, þar sem hann
lá í hálfgerðu mókii í marga daga, og þegar
hann var vakandi, lá hann í sólskininu og stag-
aðist sífelt á hinni svívirðilegu meðferð, sem
hann hafði orðið fyrir.
Það var ekkert leikfang að skipa upp
þyngstu viðarpóstunum úr The Bedford Castle,
einkum fyrir það, hve miklum breytingum flóð
og fjara olli á Kjalvíkuránni. Fyrsta óhappið
vildi til, þegar þeir voru að flytja katlana í
land, En Emerson fanst það líkjast meira yfir-
lögðu og ásettu ráði til þess að ónýta alt fyrir
honum, en verulegu óhappi.
Menn voru önnum kafnir við að skipa upp
vörum úr skipunum, sem á höfninni lágu, og
var því fjöldi fleka, smárra og stórra báta á
sífeldri ferð á milli skipanna og lands. Katl-
arnir í verksmiðjuna voru látnir síga niður á
fleka við hliðina á The Bedford Castle og skorð-
aðir þar, til þess að flytja þá í land. George
Balt og sex menn aðrir fóru með flekanum, sem
katlamir voru á, en Emerson var eftir úti á
skipinu. Þeir voru naumast komnir á stað,
þeofar sex bátar, sem lágu við hliðina á skipi
mótstöðumanns þeirra, lögðu líka lit. Höfnin
var, alskipuð og háflóð var, svo það var næsta
erfitt að verjast árekstri.
Emerson heyrði hávaða og hróp alt í einu.
Hann gekk út að öldustokknum og sá eitt af
dráttskipum mótstöðumanns síns með nokkra
báta aftan í sér, fara rétt í veginn fyrir flek-
ana með kötlunum á, og sá, að árekstur var ó-
umflýjanlegur. Hann sá Balt benda í ákafa,
en dráttskipið hélt samt beint áfram. Emer-
son hrópaði eins hátt og hann gat, en þó þeir
hefðu heyrt til hans, þá var nú svo komið, að
ekkert varð að gert.
Þá breyttist aðstaðan alt í einu. Emerson
sá, að George Balt var hættur öllum bendingum
og stóð á flekanum með skammbyssu í hend-
inni og miðaði henni á stýrishúsið á dráttskip-
inu. Tvö skot riðu af, og maðurinn kom út úr
stýrishúsinu í miklum flýti og hljóp ofan á
þilfarið og þar í skjól. Á svipstundu breyttist
stefna dráttskipsins, svo að það lenti á hliðina
á flekanum, sem katlarnir voru á, og skauzt
aftur með honum; en svo var mikil ferðin, að.
Balt og menn hans féllu á kné, og bresturinn
sem varð við áreksturinn, heyrðist upp yfir
allan hávaðann. Bátarnir, sem dráttskipið
hafði í eftirdragi, rákust -hver á annan og bár-
ust svo með straumi að flekanum. Svo tók að-
fallið þá og hrakti. Emerson brá við undir
eins og fór ofan í vélarbát, sem lá við hliðina á
The Bedford Castle, og lagði á stað þangað,
sem slysið varð. Á leiðinni sá hann, að í
handalögmál var komið á dráttskipi Marsh, en
það stóð ekki lengi, og áður en hann komst
þangað sem Balt var með flekann, hafði flóðið
aðskilið þá. Það virtist, sem Balt hefði hlaup-
ið upp á dráttskip Marsh, tekið kafteininn og
barið, unz hann lá ósjálfbjarga, áður en félag-
ar hans komu til hjálþar.
“Eru flekarnir skemdir?” hrópaði Emer-
son, þegar hann kom nógu nærri.
“Þeir eru orðnir lekir, en eg held við kom-
umst til lartds,” svaraði Balt.
Þeir festu aðra taug í flekana og drógu þá
svo með tveimur mótorbátum, og gátu á endan-
um komið kötlunum að landi mílu frá lending-
arstað sínum.
“Við skulum gera Við flekana þegar fjar-
ar,” mælti George Balt, vel ánægður með úr-
slitin, úr því sem á horfðist. Svo fór hann að
blóta mönnunum, sem orsök voru í óhappinu.
“Vertu ekki að eyða orðum á þá,” mælti Em-
erson. “Við erum hennir, að ekki fór ver fyr-
ir okkur, en raun er á: orðin. Ef að dráttar-
skipið hefði ekki breytt stefnu sinni, þá hefði
það sökt flekunum.”
“Maðurinn gjörði það með ásettu ráði,”
svaraði Balt. “Sjómenn eru ekki svo eftir-
tektarlausir. Hann reyndi að segja mér, að
hann hefði ekki getað áttað sig. En eg hristi
úr honum vitleysuna.”
“Ef það er satt, þá eru þeir ekki ólíklegir
til að reyna eitthvað Iíkt þessu aftur,” svaraði
Emerson.
“Héðan af skal eg hafa með mér riffil, og
eg skal veðja, að þeir komast ekki í málfæri,
nema því að eins, að þeir fái sér herskip,” —
hreytti George Balt úr sér.
Eftir því, sem Emerson hugsaði meira um
þenna atburð, því meir furðaði hann sig á
hepni þeirri, að hann ekki skyldi missa katlana
í sjóinn. “Það er betra fyrir okkur að vera
vakandi,” mælti hann. “Við höfum steinsof-
ið. Ef að Marsh var á bak við þessa síðustu
atrennu, þá getum við verið Vissir um, að hann
er ekki af .baki dottinn. ”
“Nei, ef að hann nær taki á okkur einu sinni
þá er úti um okkur,” mælti George Balt. “Eg
skal setja vökumann á hvern einasta bát og
fleka eftir þetta. Það er okkur mest /mð-
andi. ’ ’
En dagurinn leið, án þess að nokkuð nýtt
bæri til tíðinda, og verkinu á verksmiðjunni
skilaði vel áfram. Þeir luku við að skipa vör-
unum upp úr The Bedford Castle og skipið fór
til þess að koma aftur í ágústmánuði.
Um miðjan júní kom Jfyrsta laxgangan,
hinn svo nefndi “King Salmon”, fyrirrennari
tegundar þeirrar, sem verðmest er og eftir-
sóknarverðust, “sockyes”. En Emerson skifti
sér ekkert af þessari fyrstu laxgöngu. Hann
lagði alla stund á að búa sig sem bezt undir
aðal-laxgönguna — þá hina ægilegu mergð, er
væntanleg var úr hinu dularfulla djúpi, sem
gera átti út um það, hvort hann yrði öreigi eða
efnamaður.
Þegar að aðal laxgangan byrjaði, þá vanst
enginn tími til neins annars en sinna hennl.
Hann varð því að vera undir hana búinn, og
hafa lokið öllum undirbúningi fyrsta júlí.
Blikkverkstæði hans hafði verið að tin-
könnugerð í nokkurn tíma, og mátti þar sjá
stórar hrúgur af spegilfögrum blikk-könnum.
Smiðirnir höfðu lokið sínu verki. Nét og næt-
ur voru í lagi. Þrjár mílur frá verkstæðinu,
niður með ánnS, var George Balt með mannval
með sér að byggja, eða búa til laxakvíarnar.
Þær voru þannig gerðar, að staurar voru rekn-
ir niður á hálfar mílu svæði. Á þær voru svo
tré eða slár settar að ofan til þess að láta netin
á, en við endann var krókur, eða kví, sem hag-
anlega er fyrir komið og búin var til úr timbri
og netjum, þar sem laxinn fer inn í.
Fyrir eignarréttinum að þessu látri hafði
George Balt barist, og mætt út af því hinni
grimmilegustu meðferð frá hendi Willis Marsh,
en 'hafði hangið á þessum rétti sínum í fleiri
ár, þrátt fyrir ofsókriir Marsh og hans félaga,
og var nú næsta glaður, því hann sá vonir sínar
vera nú að rætast.
Áhugi Emersons óx daglega, eftir því sem
hann sá drauma sína nálgast ráðninguna. Hin
mörgu viðfangsefni, sem sífelt ,bar að hendi,
eftir því sem fyrírtækinu miðaði áfram, gáfu
honum lítinn hvíldartíma, óvæntir erfiðleikar
kröfðust fljóts og ákveðins úrs'kurðar. Hugur
hans var svo gersamlega upptekinn við við-
fangsefni í sambandi við fyrirtækið, að hann
hafði engan tíma til annara' athugana. Hver
dagur krafðist nýrra úrræða' og á hverju einasta
kveldi sat hann á ráðstefnu. Hann sá ekki út
úr því, sem liann hafði að gjöra. Hann var
ýmist órólegur, glaður eða ánægður. Cherry
var ávalt við hlið hans, hljóð og yfirlætislaus
oftast, en samt fór ekkert fram hjá henni, og
hún var með í öllum áformum með lífi og sál.
Hún sýndist skilja allra manna beza, hvenær
tala bar, og það var eins og hún gæti lesið all-
ar hugsanir Emersons, og ráð hennar voru
holl og heilbrigð, því hún var hagsýn og sá og
skildi smáatriðin og þýðing þeirra svo glögt,
að Emerson og Balt furðaði stórum. En þó
verkið gengi vel, þá var eins og velgengnin léki
aldrei lengi við þau í senn. Ðaginn, þegar ])au
hugðu öllu að mestu lokið, kom einn af verk-
stjórum Emersons til hans og mælti:
“Eg vildi, að þú vildir koma og líta á skurð-
arvélina tafarlaust.”
“Hv^ð er að?”
“Eg veit það ekki, en það er eitthvað að.”
Fljótt yfirlit sýndi, að vélin hafði verið
eyðilögð. Vissa parta vantaði í liana alveg,
og aðrir voru brotnir.
“Það var ekkert að þessum pörtum, þegar
við fluttum þá í land,” sagði verkstjórinn; “og
})að vantaði engan. Það hefir einhver náð til
þeirra ýnlega.”
“Hvernig getur það verið?” spurði Emer-
son. “Við höfum vökumenn til þess að líta
eftir .bæði dag og nótt. Hafa nokkrir ókunn-
ugir menn sézt þar í kring nýlega?”
“Það sýnist enginn vita neitt um þetta. En
þegar við ætluðum að fara að setja vélina á
sinn stað áðan, þá sáum við þetta,” svaraði
verkstjórinn.
Skurðarvélin, eða “The Iron Chink’” eins
og hún er nefnd á ensku máli, er ein sú allra
fullkomnasta verkspamaðarvél, sem þekt er,
af vélum þeim sem notaðar eru í sambandi við
laxveiðarnar. Það er heldur klunnalegur, en
þó fullkominn útbúnaður, sem tekur laxinn
eins og hann kemur upp úr ánni, hreinsar hann,
slægir og sker í sundur og flytur hann að
þvottakerinu. Það tekur tuttugu æfða menn
að vinna á við eina eina slíka vél.
Emerson vissi strax, að ef nokkuð fiskað.ist
til muna, þá yrði veiðin ónýt áður en liægt
væri að gjöra að henni, ef engin slík vél væri
til hjálpar. Hann tók sér tíma til að athuga
vélina svo að liann gekk úr skugga um, að ekki
verð við hana gert, og það sem í fyrstu sýndist
smá óhapp, var í raun og veru óbætanlegt tjón..
1 vandræðum sínum fór liann rakleiois til
George Balt, sem var í hálfrar mílu fjarlægð
niður með ánni, og sagði honum frá vandræðum
þeim, sem orðin væru.
“Hvemig ætlarðu að fara að?” spurði Em-
erson, eftir að hafa sagt George Balt frá
vandræðunum.
“Gjöra að fiskinum og búta hann með
handavinnu,” svaraði Balt.
“En hvernig er það hægt?” spurði Emer-
son.
“Það þarf marga menn til þess og þá vana,”
svaraði George Balt.
“En hvar er þá að finna?” spurði Emer-
son.
George Balt brosti í kampinn. “Eg er nú
orðinn of gamall til þess að láta veiða mig í
svona snöru. Eg' átti von á þessu frá .byrjun,
og þegar eg réði Kínverjana í Seattle, þá réði
eg líka skurðarmenn, ef á þeim þyrfti að halda
hér nyrðra.”
“Það var lán. En þú sagðir mér aldrei frá
því,” mælti Emerson.
“Það var þýðingarlaust að segja þér frá
því. Við erum ekki yfirannir enn. Willis
Marsh verður að reyna í annað sinn,” sagði
George Balt og glotti við tönnn.
21. KAPITULI.
Á meðan þeir voru að talast við, sáu þeir
vélarbát koma í augsýn, og dró hann á eftir sér
fleka með vél á, sem notuð er til að reka niður
staura. Emerson spurði, hvað þeir menn væru
að gjöra, er þar væru á ferð.
“Eg veit það ekki,” svaraði Balt og horfði
á bátana. “Mér virðist, að flekarnir séu tveir
og að sá síðari sé hlaðinn með trjábolum.”
“Eg hélt að öll látur . félagsins væru upp
með ánni,” mælti Emerson.
“Það eru þau líka,” svaraði George Balt.
“Eg veit ekki hvað þeir ætla sér.”
Eftir nokkra stund, þegar báturinn var
stanzaður og lagstur við stjóra í ánni ekki langt
fyrir neðan þar sem þeir George Balt og Em-
erson voru, fór George Balt að blóta all-
hraustlega.
“Eg hefði mátt vita þetta,” sagði hann.
“Vita hvað?” spurði Emerson.
“Marsh ætlar að loka fiskigöngunni fyrir
okkur. ” ....
“Hvað meinarðu með því?” spurði Em-
erson.