Lögberg - 21.07.1927, Blaðsíða 2

Bls. 2
LöGiítiftG, FIMTUDAGINN 21. JÚLÍ 1927.
1
W5*5
S
a
a
3
3
ÍS2SJS2SZSHSHSHS25Z5ZSHSHSHS2SS5HSHSS5ZSESHS2SESH5ZSS5HSíSHSHSa5Z5E5H5H5EffHSE5H5HS2SE5a5HSHSr2S2SHSHSHSE5SSa5H5HSHSHSESH5HSHSH5a5H5HSHSH5HSH5HSHSESHSH5E5aSrHSHi»?,M!
Sérstök deild í blaðinu
SOLSKIN
Fyrir börn og unglinga
IsHSH5H5HS?cí SHi.t:SeSH5H5H5HSH5HSHSHSHSH5H5HSHSHSESZSHSH5HSH5HSHSHSHSH5H5HS?ÍjaiHi5HSHSHSHSHSH5H5HSHS25H5H5ESH5ESHSa5HSHSH5HSHSH5HSHSHSHSH5ESHSH5H5HSHSHSH5HSH5E5H SHSHSHSHSHSHSi
ÍÞRÓTTALAUNIN.
(Hvöt.)
JÆslca, rístu, íþróttirnar iðka betur,
Meyja snjöll og dáðadrengur
dyljið ei hvað eigið lengur.
Ligg þú ei á liði þínu, laukur ungi,
þótt ei fagnir þegar sigri
þú skalt ekki kasta vigri.
f
Þoldu áður þráfaldelga þvílíkt hetjur,
þær ei gléygðu þegar skjóma,
þó að á þær félli róma.
En þær tóku æfa sig, sem aldrei fyrri,
hefndu svo ;fyr’ háðung þáða
hart á þeim, sem vildu ráða.
Æfðu þig því alt hvað getur, ungi maður,
einhvern tíma, ef áfram keppir,
einhver sigurlaun þú hreppir.
1
Eitt er víst, þótt enga fáir orðu að bera,
drottinn veitir dýrstu launin
dreng og snót, þá borgast raunin:
y
/
Börnin verða betri menn og betur gefin,
hraustari í hönd og sefa.
Hver má verðlaun betri gefa?
X.—íþróttabl.
BORCtARSÖNGVARARNIR I BRIMUM.
Stgr. Th. þýddi.
Einu sinni átti maður asna, sem hafði veitt
honum dvggilega þjónustu í mörg ár, en var
nú farinn að kröftum svo hann dugði ekki leng-
ur til erfiðis. Húsbóndinn ætlaði þá að slá
hann af, en asninn hafði eitthvert veður af því
og sneri á leið til Brima. “Þar get eg orðið
borgarmúsíkant”, hugsaði asninn. Þegar hann
hafði gengið nokkra stund, hitti hann veiði-
hund; hann lá við veginn með öndina í hálsin-
um eins og hann væri lafmóður af göngu.
“Því másarðu svona?” spurði asninn.
“Æ',” svaraði hundurinn, “húsbóndi minn
ætlaði að stúta mér, af því eg er orðinn gam-
all og þróttur minn fer þverrandi dag frá degi,
svo eg er ekki nándar nærri nógu fóthvatur til
dýraveiða; eg strauk frá honum, en ineð hverju
á eg að afla mér viðurværis?”
“Veiztu hvað?” segir asninnn, “eg er nú á
leið til Brima og ætla að verða borgarsöngvari,
slást þú með í förina og láttu ráða þig fyrir
borgarsöngvara eins og eg.”
Hundurinn var ásáttur með það og héldu
þeir nú áleiðis. Áður langt liði, sáu þeir kött
einn, sem sat við veginn 0g var dauðans eymd-
arlegur á svipinn.
“Nú, nú,” mælti asninn, “hvaða mótlæti
hefir komið fyrir þig?”
“ÍÆ,” svaraði kötturinn, “hvernig ætti að
geta legið vel á mér, sem er milli heims 0g
helju? Eg er nú farinn að eldast og tennurn-
ar orðnar sljóar og þykir mér nú betra að kúra
við ofninn og mala heldur en verða mýs og þess
vegna ætlaði húsfreyjan að láta drekkja mér;
nú á eg reyndar fótum mínum fjör að launa, en
vant er úr vöndu að ráða, — hvert á eg að
fara?”
“Farðu með okkur til Brima, þér lætur vel
nætur-sönglist. Þú getur orðið borgar-söngv-
ari! ’ ’
Kettinum leizt vel á það og fylgdist með
þeim, því næst áttu þessir þrír útlagar leið
fram hjá bóndabæ einum; þar sat bæjarjianinn
á hlaðinu .og galaði við skræk af öllum mætti.
“Þú gargar, svo að nístir í mei;g og beini,”
mælti asninn, “hvað er um að vera?”
Þá svaraði haninn:
“Þarna hefi eg nú spáð góðviðri, því í dag
hefir jómifrú María þvegið línið sitt og vill
þurka það, en á morgun er sunnudagur og von
á gestum og þá er engin vægð né miskunn að
hafa hjá húsfreyjunni og hefir hún sagt elda-
buskunni, að hún skuli á morgun sjóða mig í
súpu og skera mig á háls í kvöld. Þess vegna
stend eg á hljóðunum meðan eg get.”
“Heyrðu, rauðkollur minn,” segir asninn,
“komdu heldur með okkur til Brima; alstaðar
mun þér eitthvað bjóðast, sem betra er en dauð-
inn. Þú hefir góða söngrödd og þegar við báð-
ir leggjum saman, verður víst einhver mynd
á því.”
Þessi uppástunga féll hananum vel í geð og
héldu þeir nú allir áleiðis.
En ekki gátu þeir á einum degi náð tilBrima
og komu þeir er kvelda tók að skógi nokkrum
og hugðu að láta þar fyrir berast um nóttina.
Asninn og hundurinn lögðust niður undir stóru
tré; en kötturinn og haninn leituð hærra upp-
Haninn flaug hæst upp í toppinn, því þar var
hann óhultastur. Áður en hann sofnaði,
skygndist hann um í allar fjórar áttir og þótti
honum þá, sem hann sæi neista nokkurn loga
langt í burtu; hann kallaði þá til félaga sinna,
og kvað hús eitt mundu vera ekki svo fjarska
langt frá þeim, því hann sæi Ijós.”
“Nú, þá verðum við að taka okkur upp og
fara þangað,” mælti asninn, “enda er hér ilt
náttból.”
Hundurinn sagði fyrir sitt leyti, að ekki
þætti sér margt að því að komast þangað, sem
einhver von væri um að ná í eitt bein eða tvö,
helzt með kjöti á.
Þeir gengu nú þangað í áttina, sem Ijósið
var; alt af varð það skærara og skærara, stærra
og stærra, og loksins komu þeir að húsi, sem
var alt ljósum lýst og var það ræningjahús.
Asninn læddist að glugganum, hann var
stærstur þeirra félaganna, 0g gægðist inn.
“Hvað sérðu, gráni góður?” spurði haninn.
“Hvað eg sjái?” ansnaði asninn, “dúkað
borð með kostulegum réttum á og drykkjar-
föngum, og kring um það sitja ræningjar og
gera sér til góða.”
“Það væri nú notandi fyrir okkur,” segir
haninn.
“Ýa, ýa!” gall við asninn, “eja, værum vér
þar.”
Þá réðu dýrin ráðum 'sínum, hvernig þau
ættu að fara að flæma ræningjana burt og fundu
loks ráð til þess. Það var með þeim hætti, að
asninn stóð uppréttur og lagði framfæturna á
gluggann, hundurinn stökk upp á bak asnans,
kötturinn klifraði upp á hundinn, en haninn
flaug upp og settisj á höfuð kattarins. Að því
búnu tóku þeir allir eftir gefnu merki að þreyta
sönglist sína, asninn hrein, hundurinn gelti,
kötturinn mjálmaði og haninn galaði, síðan
steyptust þeir inn um gluggann í stofunni, svo
að rúðubrotin hrutu glamrandi um alt gólfið.
Ræningjamir höifðu þegar orðið skelkaðir við
þessa ógurlegu skræki og gátu ekki ímyndað
sér ahnað, en að einhver draugur væri að
ryðjast inn á þá og flýðu þeir lafhræddir sem
fætur toguðu inn í skóginn., Þeir félagarnir
fjórir settust þá til borðs, tóku til stærstu þakka
það sem eftir var, og átu svo duglega sem þeir
ættu í vændum að svelta heilan mánuð.
Þegar þessir fjórir sönggarpar voru búnir
að borða, þá slöktu þeir ljósin og leituðu sér
svefnstaðar, eins og náttúra þeirra var til og
hverjum þótti notalegast. Asninn lagðist á
mykjuhauginn, hundurinn að hurðarbaki, kött-
urinn á arininn í volga öskuna, en haninn sett-
ist upp á skammbitann, og með því að þeir fé-
lagar voru ferðlúnir, þá sofnuðu þeir fljótt.
Þegar liðið var af miðnætti 0g ræningjarnir
sáu álengdar, að engin ljós voru í húsinu og
kyrð virtist vera á komin, þá sagði ræningja-
foringinn:
“Það var ljóta sneypan, að við skyldum
verða svona skelkaðir.”
Hann skipaði jafnframt einum ræningjanna
að fara og kanna húsið. Sá er sendur var, sér
nú að alt er orðið kyrt, fer fram í eldhús og
ætlar að kveikja ljós, og tekur eldspýtu, og því
hann heldur að kattaraugun glórandi séu glæð-
ur, þá bregður hann eldspýtunni að þeim til að
kveikja við.
En kötturinn tók því ekki dællega, heldur
rauk hann beint framan í ræningjann, hvæsti
og klóraði. Ræninginn varð ógurlega hrædd-
ur, tók til fótanna og ætlaði að flýja út um bak-
dyrnar, en hundurinn, sem þar lá, stökk upp og
beit hann í fótinn, og þegar ræninginn hljóp yf-
ir húsagarðinn fram hjá mykjuhaugunum, sló
asninn hann með afturfætinum rokna högg, en
haninn, sem vaknaði við hávaðann, lét til sín
heyra frá skammbitanum: Kýkele ký!
Ræninginn hljóp aftur í ofboðs flýti til
ræningja foringjans 0g sagði:
“Mikil skelfing, inni í húsinu situr ógur-
leg norn, hún hefir blásið framan í mig 0g
klórað skemmilega á mér andlitið með sínum
löngu fingrum; að hurðarbaki stendur maður
með hníf, hann stakk mig í fótinn, og í hús-
garðinum liggur svört ófreskja; hún lamdt mig
með trékvlfu, og uppi á þakinu situr dómarinn,
hann kallaði: “Komið hingað með þrælinn til
mín.” Þá flýtti eg npér að komast .burt.”
Upp frá því áræddu ræningjarnir ekki að
fara inn í húsið, en sönggarparnir fjórir kunnu
þar svo vel við sig, að þeir settust um kyrt, og
kveðst sá, sem sagt hefir þessa sögu, vel geta
ímyndað sér, að þeir séu þar enn.—Sd.bl.
SESSUNA UTARNIR.
Davíð litli fluttist til borgarinnar um haust-
ið með foreldrum sínum, og kensla var byrjuð
í skólanum nokkrum vikum áður en hann kom
þangað. Það var ekki til nema eitt sæti autt í
herberginu, morguninn, sem hann kom, og það
var við borð hjá stórum dreng, sem hét Tómas.
Það sæti var venjulega autt, því orð lék á því,
að Tómas væri verpti drengurinn í bænum.
En nú varð ekki hjá því komist, að setja
Davíð í það sæti, þó að kennaranum væri ekki
um það- Davíð brosti sakleysislega og vin-
gjarnlega til sessunautar síns, um leið og hann
settist hjá honum. Tómas lét sem hann sæí
það ekki hann vissi, að allir í herberginu horfðu
á hann.
óðar en bjöllunni var hringt, rétti Davíð
Tómasi bókina sína og bað hann að gera svo
vel að segja sér, hvað tvö orð þýddu, sem hann
skildi ekki. Tómas leysti greiðlega úr spurn-
ingum hans.
“Dæmalaust hlýtur það að vera gaman, að
vera eins vel að sér og þú,” sagði Davíð með
mikilli aðdáun. “Eg þóttist líka viss um, að
þú gætir frætt mig um þetta; eg mátti ekki tala
við þig til þess að spyrja þig að því í kenslu-
stundinni, eins og þú veizt. ’ ’
“Ætli það hefði gert svo mikið til?” svar-
aði Tómas með kærúleysis-brosi.
Hann labbaði út með hendurnar í vösunum,
og þegar hann var kominn út á miðjan leikvöll-
inn, tók hann eftir því, að Davíð litli fylgdi hon-
um eftir, líka með hendurnar í vösunum.
“Hvað ertu að fara?” sagði hann við hann,
ekki sérlega blíðlega; “ætlar þú ekki að fara að
leika þér við litlu drengina?”
“Eg vil heldur vera með þér,” svaraði Da-
víð litli, “því eg er ókunnugur hér.”
Tómas glotti til hinna drengjanna, sem voru
þar. “Haf þú það eins og þér sýnist. Sækjast
sér um líkir. En mér var svona að detta í hug,
að þú kynnir að kjósa heldur að vera með jafn-
ingjum þínum, þó að þeir séu kannske ekki eins
skemtilegir og eg.”
“Það getur vel verið, þegar eg kynnist
þeim,” svaraði Davíð í mesta grandleysi. “En
heyrðu, eg hafði með mér tvær apelsínur í
töskunni minni. Þykja þér góðar apelsínur?
Vilt þú ekki aðra? Á eg ekki að sækja þær?”
Það kom fát á Tómas. Honum var sem sé
betur kunnugt um það, en eigandanum, hvar
apelsínurnar voru niður komnar.
“Vert þú kyr hérna,” sagði hann, “eg skal
sækja þær. ” Hann glotti aftur til félaga sinna
0g hljóp af stað; en ekki var laust við, að hann
skammaðist sín.
Svo liðu nokkrar vikur, án þess neitt sérstakt
bæri til tíðinda. Þegar Davíð var ékki nærri,
lét Tómas eins illa og honum var frekast unt,
því hann hélt að hinir drengirnir tækju þá síð-
ur eftir því, hve vel hann hagaði sér alt af þeg-
ar Davíð var með honum.
En svo kom Davíð ekki í skóla einn morgun,
og heldur ekki daginn eftir. Þá fréttist, að
hann væri hættulega veikur. Drengirnir voru
hljóðir í skólanum; þeir hópuðu sig saman 0g
voru að tala um það sín á milli í frístundunum,
hve Davíð ætti bágt; þeir söknuðu allir litla
drengsins broshýra, sem var öllum svo ástúð-
legur. ‘Tómas gekk þögull milli hópanna; hann
var hættur öllum ólátum og hrekkjum, og stund-
aði námið af mesta kappi, sér til fróunar.
Einn morguninn, áður en bænagerð fór
fram í skólanum, sagði kennarinn þær fréttir,
að Davíð hefði sofið vel um nóttina og að hann
væri talinn úr allri hættu. Svo las hann kafla
úr biblíunni, eins og hann var vanur, og bað
stutta bæn, sem var þakklæti til guðs fyrir líf
Davíðs. En Tómasi fanst hann aldrei hafa
heyrt aðra eins bæn; hann hafði heldur aldrei
sjálfur þakkað guði eins innilega fyrir neitt
áður.
Fáum dögum síðar var kennaranum fært
bréf í skólann. Þegar kenslunni var lokið, kall-
aði hann á Tómas og sagði honum, að Davíð
langaði til að finna hann, og .bað hann um að
fara til hans þegar í stað.
Tómas lét ekki segja sér það tvisvar. Davíð
lá í rúmi sínu fölur og máttfarinn; en gleðin og
ástúðin skein út úr andliti hans, þegar sessu-
nautur hans kom inn til hans.
“Þú ert sá fyrsti, sem fær að koma til mín,”
sagði hann. “Mamma lófaði mér að kjósa
hvern eg vildi helzt, og auðvitað kaus eg þig,
því þú ert sessunautur minn.’.’
Tómas tók blíðlega í hendina hvítu, sem vin-
ur hans rétti honum, og lagði hana svo varlega
ofan á sængina aftur. En engu orði kom hann
upp.
Davíð varð hálf-órótt. “Þeir hafa þó víst
ekki sett neinn annan í sætið mitt?” sagði hann.
“Nei, vert þú óhræddur um það,” svaraði
Tómas, “og það skal enginn annar í það fara,
því máttu treysta, því þú átt það. ”
“Við eigum það báðir saman,” sagði Davíð
með ánægjubrosi. “Eg vil heldur sitja þar, en
í nokkru öðru sæti. Mér þykir vænt um alla
hina drengina, en mér þykir samt vænst um
þig. Mér þykir ákaflega vænt um þig. Og svo
er líka betra fyrir mig, að sitja hjá þér.”
“Betra?” spurði Tómas. Þetta var honum
ráðgáta.
“Eg á við það,” svaraði Davíð, “að eg man
þá betur eftir því, að eg á að hegða mér vel.
Því þú ætlast til þess, að eg sé siðsamur, — er
ekki svo?”
“Jú,” sagði Tómas. Hann sagði það satt;
en samt fanst honum, að hann væri hálfgerður
hræsnari.
- “Einu sinni fanst mér, að eg vera kominn
að því að deyja,” sagði Davíð. “Og þá bað eg
guð að lofa okkur að sitja saman í himnaríki
líka.”
“En nú er þér að .batna,” svaraði Tómas.
Honum vöknaði um augu, en hann harkaði af
sér og fór af mestu ákefð að segja frá öllu, sem
fyrir hafði komið í skólanum, þangað til móðir
Davíðs kom inn og bað hann að fara, til þess að
Davíð ofþreyttist ekki.
Tómas hugsaði margt á leiðinni heim.
“Hann heldur, að eg sé góður drengur,” sagði
hann við sjálfan sig. “Það dettur engum öðr-
um í hug en honum. Skyldi eg nú ekki geta
leikið á hina, án þess að bregða^t honum?” —
Að hálfu ári liðnu var svo komið, að ef ein-
hver ókyrð var í skólanum, datt kennaranum
sízt í hug að líta til Tómasar. Svo var hann
orðinn breyttur, drengurinn, sem áður hafði
verið verstur — af því að hann gat ekki fengið
það af sér, að bregðast trausti Davíðs.—Sam.
“Af ávextinum þekkist tréð ”
Mælskumaður, Bradlaugh að nafni, hélt ræðu
á fundi trúleysingjafélags eins í London. Ræð-
an var hörð árás á kristindóminn, og ræðumað-
urinn kvaðst mana hvern sem væri til að mót-
mæla sér. “Það dettur líklega engum þeirra
í hug, sem hér eru,” svaraði fundarstjórinn,
“því við erum allir sömu skoðunar og þú.”
Þá reis upp verkmaður einn og tók til máls
á þessa leið: “Eg er nú búinn að vera í þessu
félagi í fimm ár, og þið þekkið mig allir; sumir
ykkar hafið líka komið heim til mín. Fyrir
hálfu ári veiktist eg og varð atvinnulaus og of-
an á það bættist, að konan mín veigtist Ifka.
Enginn einasti ykkar lét sér þá detta í hug, að
skifta sér af okkur, og var ykkur þó vel kunn-
ugt um það, hvernig á stóð. En það kom mað-
ur til okkar, 0g hann og konan hans hjúkruðu
okkur og sáu um okkur að öllu leyti; annars er
óvíst, að við værum enn á lífi. Þessi maður
9
Professional Cards

DR. B. J. BRANDSON Í516-220 Medlcal Arts Uld*. Cor. Graham ogr Kennedy Sta. Phone: 21 (M. Ofílce tlmar: 2 s Helmili: 776 Victor St. Phone: 37 122 Winnipeg, Manitoba. THOMAS H. JOHNSON H. A. BERGMAN ísL lögfræðingar. Skrifstofa: Room 811 MoArthnr Buildlng, Portage Ave. P. O. Box 1656 Phones: 26 849 og 24 840
COLCLEUGH & CO. Vér legrgjum sérstaka áherzlu 4 a« ■elja me8ul eftir forskrlftum ltekno Hin beztu lyf, sem hsegt er a8 fft eru notuS eing'öngru. Pegar þftr kómiS meS forskriftina tll vor, megiB þér vera vlss um, aB fft rétt þaB sem lœknirinn tekur tH. Nötro Dame and Sherbrooke Phones: 87 659 — 87 <6t Vér seljum Glftlngraleyflsbréf
JOSEPH T. THORSON ísl. lögfræðingur Scarth, Guild & Thorson, Skrifstofa: 308 Great West Permanent Building Main St. south of Portage. Phone 22 768
DR 0. BJORNSON 216-220 Medlcal Arts Hldg Cer. Graham og Kennedy Sta. Phonea: 21 834 Offlce tlmar: 2—S. Heimiil: 764 Vlctor St. Phone: 27 584 Winnipeg, Manitoba.
LINDAL, BUHR & STEFÁNSON íslenzkir lögfræðingar. 366 Main St. Tala.: 24 94t 356 Maln St. Tals.: A-4968 þeir hafa einnig skrifatofur að Dundar, Riverton, Glmli og Plney og eru þar aB hltta ft eftlrfylgj- and tlmum: Lundar: annan hvern miBvikudar Riverton: Eyrsta flmtudag. Gimli: . Fyrsta miBvlkudag. Piney: Priðja föatudag I hverjum mftnuBt.

DR. B. H. OLSON 216-220 Medlcal Arts nidg. Cor. Graham og Kennedy Sts. l’ane: 21 834 Office Hours: 8—5 Heimill: 921 Sherburne St. Winnlpegr, Manitoba.

A. G. EGGERTSSON ísl. lögfræðlngur Hefir rétt tll a.C flytja mftl b«ði 1 Manitoba og Saskatchewan. Skrlfstofa: Wynyard, Saak.

DR. J. STEFANSSON 216-220 Medical Arts Bldg Oor. Graham og Kennedy Ste. Phoie: 21 834 Stundar augma, eyrna nef o* kverka sjúkdðma.—Er aS hitta kl. 10-12 f.h. og 2-5 e. h. Heimlli: 3 73 River Ave. Tlails. 42 691

Athygli! Komið með næstu lyfjaávísun- ina yðar til vor. Þaulæfðir sér- fræðingar annast um alla lyfja- samsetningu. INGRAM’S DRUG STORE 249 Notre Dame Ave. Gagnvart Grace kirkjunnl.

DR. A. BLONDAL Medlcal Arts Bidg. Stundar sérstaklega Kvenna og Barna sjúkdöma. Br aS hltta frft kl. 10-12 f. h. og 3—5 e. h. Office Phone: 22 208 Heimili: 806 Victor St. Slmi: 28 180

A. G. JOHNSON 007 Confederation Ivife BLdg. WINNIPEG Annast um fasteigmr manna. Tckur að sér að ávaxta <p«rifé fólks. Selur eldsábyrgÖ og bif- reiða ábyrgCir. Skriflegum fyr- irspurnum svaraö samstundis. Skrlfstofusíml: 24 263 Heimaistmi 33 328

Dr. Kr. J. Austmann, Wynyard, Sask.
DR. J. OLSON Tannlæknlr 216-220 Medlcal Arts Bldg. Cor. Graham og Kennedy Sta. Phone: 21 834 Heimilis Tals.: 38 626
J. J. SWANSON & CO. IdMITKD R e n t a 1 8 Insurance RealEstate Mortgages 600 Paris Building, Winnipeg Pohnes: 26 849—26 340

DR. G. J. SNÆDAL TannJkeknlr 614 Somerset Block Oor. Portage Ave og Donald St. Talsíml: 28 889

Emil Johnson SERVTCE EI.EOTRIO Rafmaona Contractino — AB»- kyns rafmaosndhö td scld oo rið þau oert — Eg sel Moffat off McClarv Eldavélar og hefi Pom til sýnis d verkstœOi mínu. 524 SARGENT AVE. (gamta Johnson’s byggingin við Young Street, Winnipeg) Verkst.: 31507 Heima.: 27 288

Giftlnga- og Jarðarfara- Blóm nieC Utlum fyrirvara BIRCH Blómsaii 593 Portage Ave. Tais.: 30 720 St. John: 2, Rlng 3

Verkst. Tals.: Helma Tal». i 28 383 28 S84 G. L. STEPHENSON PBHMBE31 Allskonar rafmagnsfthöld, svo nm straujárn, víra, allar tegundlr sf glösum og aflvaka (batteries) VERK8TOFA: 676 HOME R.

A. S. BARDAL 848 Sherbrooke St. Selur llkkistur og annast um út- fiarir. Aliur útbúnaSur sft beztj. Enn fremur seiur hann allskonar mlnnlavarSa og legsteina. Skritetofu tale. 86 607 Heimllis Tals.: 58 862

Íslenzka bakaríið Selur beztu vörur fyrir lægata verð. Pantanlr afgrcdddar bedðt fljótt og veL FJölbreytt ArvaL Hreln og llpur vtðsklftL Bjamason Baking Co. 676 SARGENT Ave. Winntpeg. Phone: 34 208 1
Tals. 24 163 NewLyceum Photo Studio Kristín Bjarnason eig. 290 Portage Ave, Winnipeg Næst við Lyceum leikhúsið.
var bæjar-fulltrúi, sem eg hafði áður rekið
burtu frá húsdyrum mínum með illyrðum.
Þegar mér fór að skána, fór eg að hugleiða,
hvernig á því stæði, að hann hefði verið mér
svo góður, og eg skildi ekkert í því. Svo eg
spurði hann að því, og hann sagði mér, að
kærleiki Krists hefði knúið sig til þess. Þessu
svara eg Mr. Bradlaugh. Eg fullyrði það, að
sú trú, sem leiðir mann að sjúkrabeði annars,
sem hefir hatað hann og formælt honum, og
kemur honum til að launa ilt með góðu, hatur
með kærleika, — að sú trú er góð, að hún er
blessun í mannlífsraunum; 0g þá trú vil eg eiga
0g játa. Eg hefi séð ávexti hennar, og þeir
bera vitni um ágæti hennar.”—Sam.
t