Lögberg - 18.08.1927, Side 6

Bls. 6
LÖGSERG. FIMTUDAGINN
18. ÁGÚST 1927.
Silfurlax-torfurnar.
Eftir REX BEACH.
Hann fann alt í einu til þess, að sér væri
næstum ofaukið. Alt sem í kring um hann var,
mmti hann á auð og þægindi. Jafnvel sjómað-
urinn, sem var að ganga fram hjá honum, var
betur klæddur en hann.
“Eg hefði getað skift um föt, þegar þú
komst,” mælti hann daufur í bragði. “En
hugur minn var svo fastur við þig, að eg
gleymdi öllu öðru.”
“Eg Var í mestu vandræðum ,þegar eg var
að kynna þig Berry og fólkinu hér á skipinu.
Eg býst við að það hafi haldið, að þú værir
verkstjóri Willis Marsh.”
Emerson hafði aldrei fundið til neinnar
þvingunar í návist Mildred þar til nú, og hann
fann sárt til ásökunar þeirrar, sem lá á bak við
iorð hennar, og honum féll það sárt. Hann
sagði ekki orð, en hún hélt áfram og braut upp
á nýju umtalsefni
“Svo dularfulla stúlkan býr í þessu ein-
kennilega, litla húsi, sem stendur þarna undir
hæðinni?”
“Hver ”
“Cherry Malotte.”
“Já. Hver sagði þér það ”
“Mr. Marsh. Hann sagði mér, að hún hefði
verið samfejða þér kingað norður í vor.”
“Já, það er satt.”
“Því sagðirðu mér ekki frá því? Hví skrif-
aðirðu mér. ekki og sagðir mér, að hún hefði
verið með þér í Seattle?”
“Það veit eg ekki. Eg hugsaði ekki út í
það.”
Hún horfði á hann þóttalega.
“Hefir nokkur komist að því hver hún er,
og hvaðan hún er komin?”
“Hví ertu svona forvitin umJiana?”
Mildred ypti öxlum. “Samtalið ykkar Marsh
um kveldið heima hjá mér, vakti forvitni mína.
Eg hefi hugsað mér, að fá Marsh til að sækja
hana, þegar við komnm í land. Það væri nóga
gaman. Heldurðu að hún mundi koma hingafr
út á skip, ef eg byði henni?”
Emerson brosti að þessum bollaleggingum
hennar.
“Þú þekkir ekki stúlkuna, sem þú ert að
tala um,” mælti hann. “Hún er ekkert lík því,
sem þú hugsar þér hana. Eg á ekki von á, áð
þú getir mætt henni á þann hátt, seiti þú ert að
ráðgera. ”
“Er það svo?” mælti Mildred og hnyklaði
brýrnar. “Og hvers vegna?”
“Eg býst ekki við, að hún mundi kunna við,
að láta leiða sig á fund þinn, og sízt ef Marsh
ætti að gjöra það.”
A svip Mildred gat hann séð, að hann var
kominn út á hálan ís með samræðurnar, og
flýtti hann sér að leiða þær aftur að hinu upp-
runalega umtalsefni þeirra og hann langaði til
að sannfæra Mildred um, að þó að illa hefði
farið, þá væri ekki í öll sund fokið fyrir sér, en
hún naumast hlustaði á hann og var auðsjáan-
lega annars hugar.
“Eg vildi, að þú vildir hætta við þetta og
reyna eitthvað annað,” sagði Mildred eftir all-
langa þögn. “Þetta er ekki pláss fyrir þig að
vera í. Þú ert að tapa spaugi þínu og gleði —
þú ert virkilega að verða alvarlegur, og að
fólki, sem alt af er alvarlegt, er aldrei neitt
gaman. ”
Rétt í þessu kom Alton og hópur með hon-
um, þar á meðal Marsh, út úr káetunni, búið til
landferðar. Mildred stóð á fætur og mælti:
“Hér koma Berry’s, tilbúin að fara í land.”
“Hvenær má eg heimsækja þig aftur?”
spurði Emerson.
“Þú mátt koma aftur í kveld.”
Hún sá glampa bregða fyrir í augum hans
uni leið og hann svaraði: “Eg kem áreiðan-
lega!”
Þegar hinir kfomu út til þeirra, mælti Mild-
red:
“Mr. Emerson getur ekki orðið okkur sam-
ferða í land. Hann þarf eitthvað að tala við
föður minn.”
“Eg skildi við hann í káhetunni rétt núna”
mælti M.arsh. -x
Fólkið fór ofan í bátinn, sem beið þess við
skipshliðina og Emerson veifaði hendinni til
þess, er það lagði frá skipinu. Svo fór hann
inn í biðsal skipsins að líta eftir Wayne Way-
lands.
Þegar Emerson fann Waylands, urðu
kveðjur þeirra stuttar, og þess engin merki,
að þeir væru áður kunnugir. En Emerson var
við því búinn. Hann settist niður, þegar hann
fann Mr. Waylands, feginn að hvíla sig lítið
eitt. Hann gat ekki varist, að bera saman í
huganum alt það skraut, sem þar var í kring-
um hann, við kofann, sem hann sjálfur bjó í. —
Eikarborðið útskorna, leðurstólana mjúku og
hliðarskápinn kostulega. Með fram veggjum
sá hann bókaskápa fulla af bókum, og veggjun-
um dýrindis málverk og í gégn um dyr, sem
þykk dyratjöld voru lítið eitt dregin til hliðar
í, sá hann í hvít rúm, með snjóhvítum rúmföt-
um í. Á gólfinu var þykkur dúkur, sem hann
sökk ofan í, og hann fann til sárrar löngunar
að mega njóta slíkra þæginda — löngunar; sem
, sá einn þekkir, er lengi hefir orðið að neita sér
um þau og búið við skort og erfiðleika.
Mr. Waylands hafði tekið af sér gleraugun
og beið með hörkusvip á andlitinu.
“Eg hefi margt við þig að tala, Mr. Way-
lands,” maúti íimerson, “og eg vil biðja þig að
hlusta á mál mitt til enda.”
“Haltu áfram,” mælti Wajtiands.
“Eg þarf að segja þér dálítið um Willis
Marsh, sem eg býst við þú eigir bágt með að
trúa. En eg skal sanna mál mitt. Eg held iið
þú sért réttsýnn maður og eg trúi því ekki, að
þú vitir um, eða sért samþykkur sumum af að-
ferðum hans við mig. ”
Ef að þetta á að verða kæra á Marsh, þá
Rting eg upp á því, að þú bíðir með hana þar til
að hann sjálfur er viðstaddur. Hann er farinn
í land með kvenfólkinu.”
“Eg vil heldur tala við þig einan fyrst. Við
getum kallað á hann síðar, ef þér sýnist. ”
“Má eg spyrja, áður en við förum lengra
út í þessi mál, hvað það er, sem þú vonast eftir
frá mér?”
“Eg vonast eftir sanngirni.”
“Þú manst eftir samningunum á milli okk-
ar.”
“Eg er ekki að biðja um hjálp, heldur rétt-
læti.”
“Hvaða meiningu, sem þú svo leggur í þau
orð, þá skilst mér að jiú sért að fara fram á, að
eg gjöri þér greiða.”
“Eg lít ekki svo á. ”
“Nú jæja. Haltu áfram.”
“Þegar að þú sendir mig út í óbygðir fyrir
þremur árum síðan, að safna fé handa Mildred,
þá var það skilið á millum okkar, að þú legðir
engar líindranir á leið mína — að við sýndum
drengskap á báðar hliðar.”
“Hefir þú haldið þann samning?” spurði
gamli maðurinn hastur.
“Já. Þegar eg kom til Chicago, þá hafði
eg enga hugmynd um, að þú værir einn af eig-
endum fiskiútgerðarinnar hér við ströndina.
Eg hafði fengið peningana lánaða áður en eg
vissi, að þú svo mikið sem þektir Willis Marsh,
og þá var of seint að snúa til baka. Þegar að
eg kom til Seattle, mætti eg óvanalega miklum
erfiðleikum, mér var neitað um skipið, sem eg
var búinn að leigja, vélaverksmiðjur neituðu
að selja mér vélar, vörusendingar til mín týnd-
ust, bankinn sem eg safði samið við um lán,
neitaði mér um það og allir aðrir bankar á
Ströndinni gerðu það líka, og eg var eltur og
ofsóttur á alla vegu, og þetta var engin tilvilj-
un. Willis Marsh stóð á bak við það alt. Hann
sendi út spæjara, sem alt af voru á hælum mér,
hann kom á stað verkfalli, þegar eg var að
ferma skip mitt, sem að dauði eins manns
að minsta kosti hlaust af ?og ofan á alt þetta,
þá reyndi hann að láta ráða mig af dögum.”
“Hvernig veiztu að hann gjörði þetta?”
“Eg hefi engar lagalegar sannanir, en samt
sem áður veit eg að það er satt. ”
Mr. Wavlands brosti og sagði: “Þetta er
ekki sérlega ábvggileg kæra. Þér dettur vísL
ekki í hug að halda honum ábvrgðarfullum fyr-
ir dauða þessa manns?”
“Jú, svo sannarlega dettur mér það í hug,
og það var líka hann, sem fékk lögregluþjónana
í Seattle til þess að reyna að festa glæpinn á
mér. Þú veizt máske, hvernig að eg komst í
burtu frá Seattle? Þegar Marsh kom hingað
til Kjalvíkur, þá reyndi hann að sökkva gufu-
I kötlum mínum í ána. Þegar að hann gat það
ekki, þá eyðilagði hann skurðhnífavélina fyrir
mér. Svo lokaði hann laxakví minni, og alt
gjörði hann þetta til þess að eyðileggja veið-
ína fvrir mér. Þegar laxinn fór að ganga í
ána, þá mútaði hann mönnum mínum til að
svíkja samninga sína við mig og fara, svo eg
yrði í vandræðum með menn, því ekki þurfti
hann þeirra. Eg fékk Indíána í stað þessara
manna og hann náði þeim í burtu frá mér með
svívirðilegum brögðum—með þvi að hota þeim
pyndingum, se meg efast ekkert um, að hann
hefði framkvæmt, ef vesalings mennimir hefðu
þverskallast. Menn mínir fá ekki að vinna í
friði fyrir mönnuná Marsh, þeir skera á net
okkar og kasta laxinum í ána. 1 gærkveldi varð
aðsóknin svo grimm, að fjöldi manna meiddist.
Ástandið fer hríðversnandi, og blóðsúthelling- i
ar era óhjákvæmilegar, ef þessum ofsóknum /
ekki linnir. Það er nógur lax í Kjalvíkuránni
handa okkur öllum. En Marsh hefir notað afl
félags ykkar til að eyðileggja mig — ekki af
neinum verzlunarlegum ástæðum, heldur af ill-
mensku. Eg hefi reynt að breyta sanngjarn-
lega, Mr. Waylands, en ef þessum ofsóknum
ekki linnir, þá verð eg að hætta.”
“Hætta, segirðu?”
*‘ Já. Það er nú vika liðin síðan laxinn byrj-
aði að ganga upp í ána, og eg er ekki byrjaður
enn að sjóða neitt niður. Eg hefi minna en
helming þeirra manna, sem eg þarf, og helm-
ingurinn af þeim, sem eg hefi, e» meiddur.”
Forseti einokunarfélagsins hreyfði sig nú í
fyrsta sinni, síðan að Emerson hóf mál sitt.
Andlitsvipurinn varð enn harðari og hrukkum-
ar í andlitinu dýpri. Hann starði kuldalega á
^Emerson og mælti:
“Þáð sem þú hefir sagt, færir mér heim
sanninn um, að Willis Marsh hefir gegnt em-
bætti sínu með dygð og trúmensku.”
Svarið gekk svo mjög fram af Emerson, að
hann áttaði sig ekki strax. Svo mælti hamn
“Þú meinar ekki að segja mér, að þú sért
samþykkur gjörðum hans?”
“ Jú, eg er samþykkur öllu, sem eg veit um,
að hann hefir gjört. Mr. Marsh hefir fylgt á-
kveðnum skipunum, sem fyrir hann voru lagð-
ar af stjórnarnefnd félagsins. Þú hefir sann-
fært mig um, að hann hefir gjört verk sitt vel.
Þú vissir, áður en þú fórst frá Chicago, að við
höfðum ákveðið að ryðja allri samkepni úr
vegi.”
“Eg skil þetta,” mælti Emerson hastur, “en
er það skilningurinn, að stjórnamefnd N. A.
P. A. hafi líka skipað honum að ráða mig af
dögum?”
“Talaðu ekki óráð, maður! Þú hefir sjálf-
ur viðurkent, að þú hafir engar sannanir gegn
Willis Marsh um að hann hafi sýnt þér bana-
tilræði. Þú bauðst hættunni byrginn, þegar þú
réðst menn, sem ekki voru í uppskipunarmanna
félaginu til að skipa út vörum þínum og .brjóta
verkfallsmennina á bak aftur. Eg held að þú
hafir verið sérlgea heppinn, að þú hlaust ekki
verra af því, en raun varð á.”
“Ef að Marsh hafði skipun frá ykkur um,
að ryðja öllum smærri fiskifélögum úr vegi hér
á ströndinni, hví hefir hann þá lagt mig í ein-
elti, en ekki skift sér af n'einum öðrum?”
“Það kemur okkur ekkert við. Það er ekki
liægt að koma sömu aðferðunum við í öllum
plássunum.”
“Svo þú lýsir þá blessun þinni yfir gjörð-
um Marsh og hefir ekkert út á þær að setja?”
“ Alls ekkert. Eg get ekki fallist á, að Marsh
sé að minsta leyti sekur um áreksturinn á ánni,
skemdimar á vélum þínum, eða óeirðirnar á
milli mannanna. Þvert á móti veit eg, að hann
er að gera alt, ,sem hann getur til að stilla til
friðar, vegna þess, að slíkt tefur fyrir mönn-
unum. Hann réði mennina frá þér sökum
þess, að hann þurfti þeirra með. 1 sambandi
við laxkvína, þá er þér velkomið að byggja
aðra, og þó þú viljir heila tylft af þeim, hvar
sem þú vilt. Willis var búinn að segja mér frá
öllu þessu, áður, og það kemur mér svo fyrir
sjónir, að þig hafi skort útsjón við hann. Þess-
ar kærur þínar hafa engin áhrif á mig, og þó
að maður vildi ganga inn á þá vitleysislegu
staðhæfingu, að Marsh hefði viljað stytta þér
aldur, þá virðist mér, að þú hafir fyllilega
jafnað þær sakir.”
“Á hvem hátt?”
“Hann er ekki enn heill eftir áverkann, sem
þú veittir honum. ”
Emerson spratt á fætur.
“Hann veit, að eg átti engan þátt í því —
það vita allir!” hrópaði hann æstur. “Hann
laug, þegar að hann sagði þér, að eg hefði gert
það.”
“Við skulum ekki tala meira um það,” sagði
Wayne Waylands. “Hvað viltu að eg gjöri?”
“Eg vil, að þú látir hann hætta ofsóknun-
um.”
“Með öðrum orðum, þú vilt að eg komi þér
til hjálpar?”
“Eg býst við, að það geti meint það. Eg
vil að þið látið mig í friði, og að eg sé látinn
óáreittur. ”
“Eg held nú, að það verði ekki af því,”
svaraði Wayne Waylands harðneskjulega, og
það var eins og tönnurnar í honum skeltust
saman um leið og hann sagði það. “Þú ert að
meðtaka það eitt, sem þú átt fyllilega skilið.
Þú sveikst mig með því að spæja á mig, meðan
að þú sast við mitt eigið matborð heima hjá
mér. Eg sé ekkert, sem aðfinslu er vert í
framferði Willis Marsh, og þó eg gerði það, þá
mundi eg ekki ásaka hann, því engin aðferð,
hversu þrælsleg sem hún er, 'er of ströng til að
beita á móti svikurum.”
Emerson fölnaði í framan og rödd hans var
skjálfandi, þegar hann svaraði:
“Eg er enginn svikari, og það veizt þú. Eg
hélt að þú værir heiðarlegur maður og kom til
þín til þess að beiðast réttlætis, en ekki ölmusu.
Nú sé eg, að mér hefir skjátlast. Eg er farinn
að trúa, að Marsh hafi að eins fullnægt fyrir-
skipunum ykkar frá byrjun.”
‘ ‘ Þú getur trúað því sem þú vilt. ’ ’
“Þú heldur, að eg sé yfirunninn, en þar
skjátlast þér, og eg skal sigra í þesrfiri viður-
eign enn þá.”
“Þú getur ekki sigrað mig í neinum við-
skiftum,” mælti Waylands reiður mjög.
“Eg get það máske ekki í ár, en næsta ár.
Þú og Marsh hafið eyðilagt tækifærið fyrir
mér í þetta sinn. En laxinn kemur aftur, og þá
skal eg vera svo við búinn, að helvíti með öll-
um sínum árum, geti ekki varnað mér veið-
innar. ” ^
Wayne Waylands vildi segja eitthvað, en
Emerson gaf honum ekki tækifæri á því| heldur
hélt áfram: .
“Þér er illa við mig, en framkoma þín sýn-
ir, að þú ert hræddur við mig — þú ert hrædd-
ur um, að eg muni bera sigur úr býtum, og það
skal eg gjöra.”
“Hreystyrði!” sagði gamli maðurinn. “En
þú skuldar hundrað þúsund dollara, og það er
ekki ólíklegt, að hluthafarnir frétti um óráðs-
mensku þína.”
“Um ofsóknirnar frá þinni hendi, meinar
þú. Eg get skýrt alt fyrir þeim og er viss um,
að þeir bíða annað ár. Eg lápa meira fé, og
þeir hjálpa mér.”
“Eg veit nú máske meira um það en þú.”
Emerson gekk að borðinu og mælti í reiði-
þrungnum rómi:
“Eg ráðlegg þér að láta þá afskiftalausa og
reyna ekki að koma neinum af fjármálabrögð-
um þínum fram við þá, eða eg skal—”
Wayne Waylands spratt á fætur sótsvartur
í framan:
“Hafðu þig burt af skipinu, tafarlaust,”
hrópaði hann. “Eg líð þér ekki að svívirða
mig, né hafa í hótunum við mig. Eg hefi þig
á valdi mínu, eins og þú skalt verða var við á
sínum tíma. Hafðu þig nú út og í burtu.”
Hann rétti fram hendina og krepti svo hnefann
eins og að hann vildi kreista lífið úr Emerson,
—eg skal merja þig undir fæti mér eins og ána-
maðk. ”
Emerson sneri sér þegjandi frá honum og
fór út og ofan í bátinn.
“1 land!” mælti hann við mennina, sem
biðu hans í bátnum. Hann settist niður og
horfði áhyggjufullur á The Grand Dame, þar
sem hún lá við akkeri tignarleg og skrautleg.
Hugur hans var svo fullur gremju til Waylands
að hann í svipinn gleymdi Mildred og því, hve
köld honum fanst hún og skilningssljó á alt
það, sem að þessu fyrirtæki hans laut. Hann
skildi að hann var kominn að úrslita takmörk-
um í máli sínu og að hann varð að velja um
tvent, lúta því óumflýjanlega frá hendi Way-
lands og félaga hans, eða taka til óyndísúrræða
þeirra, sem George Balt var að benda á. Reið-
in og gremjan lamaði dómgreind hans. Hann
hafði reynt að verjast og berjast ærlega, með
fram til þess að ávinna sér virðingu Waylands.
Nú var úti um það, og hann var með öllu yfir-
unninn og lítilsvirtur. Hann var í rauninni
ekkert annað en æfitýramaður, eigna- og vina- 1
laus. Hið langa stríð hans hafði haft þau á-
hrif á hann, að frá hendi hans mátti búast við
hverju sem var —jafnvel stórglæp. Og því þá
ekki að gjöra það, sem aðrir ætluðu honum?
Hví skyldi hann vera að reyna til að vera betri
maður, en \\aylands og Marsh? Nei, vegurinn
út var sá, sem George Balt hafði bent honum á
og um það leyti að hann var kominn gegnt nið-
ursuðu verksmiðju sinni, var hann orðinn á-
kveðinn í því áformi sínu.
Þetta var hið dimmasta aðkast lífs hans—
reynslutíðin mesta. Það eru atvik í lífi þrótt-
mikilla manna, sem í sér fela úrslita ákvæði um
það, hvort þau auki þroska manns og þrótf eða
leiði menn inn á brautir ógæfu og glötunar.
Slíkir menn beygja sig aldrei auðmjúkir undir
nokkurt ok, eða ófarir. Þeir eru í algjörðri
mótsögn við þá, sem góðir eru, af því að þá
skortir þrek til alls annars. Það er eðli hinna,
að sökkva sér djúpt í syndina eða þá ekki.
En hið óvænta skeði, og þetta þunglyndi og
raunahugsanir Emersohs hurfu eins og ský
fyrir sólu, við sjón þá er mætti augum hans.
Bundin við bryggjuna hans var einn af flutn-
ingsbátunum, með farmi, sem hann starði
steinhissa á. Hann vissi, að þeir fáu, sem eftir
voru af netamönnum hans, hefðu tekið netin
upp og farið í land með þau snemma um morg-
uninn, þreyttir, örvæntingarfullir og yfirunnir,
en þarna blasti við honum lax í þúsunda tal’.
Hann lá í stórum hrúgum á bryggjunni, í fiski-
skúrunum og menn hans voru að afferma
fleka, sem hlaðinn lá við bryggjuna. 1 gegn um
opnar dyrnar á niðursuðu verksmiðjunni, sá
hann skurðmenn sína standa í röðum við borð-
in önnum kafna, og þunganiður vélanna barst
honum til eyrna — ekki að eins nokkurra
þeirra, heldur allra vélanna í verksmiðjunni.
Hann hljóp upp á bryggjuna áður en bátur
hans gat lagst við hana, og þar hljóp hann svo
að segja í fangið á George Balt.
“Hvaðan hefir allur þessi lax komið?”
spurði hann.
“tTr kvínni,” mælti George Balt og brosti
ánægjulegar en hann hafði gert í marga daga.
“Laxinn kom, eins og eg vissi að hann mundi
gera, og ekki að eins fáeinir, heldur þúsund á
þúsund ofan. Eg hefi stundað hér veiði í mörg
ár, en eg hefi aldrei séð aðra eins mergð. Eg
held að hann eyðileggi kvína. Þeir kafna í
pokanum í tonna vísu og margar miljónir eru I
á leiðinni. Það er ekki oft, sem maður sér
annað eins.”
“Það meinar, að við fáum þá nóg að gera
í verksmiðjunni — að við fáum allan þann lax-
sem við getum höndlað?”
“Við fáum nógan lax til þess að tvær verk-
smiðjur gætu haft nóg að gjöra dag og nótt.—
Laxinn hefir valið álinn, sem kví okkar er í, til
uppgöngu, og það verður ekki hlé fyr en hann
er allur kominn. Við þurfum ekki netanna við
nú, það sem við þurfum, eru fleiri skurðmenn
og verkamenn. Það er ekkert lútur til hér við
norðurströndina, sem líkist þessu. Eg sagði
Willis Marsh það fyrir fleiri árum, en hann
gaf því engan gaum. Við getum soðið í fjöru-
tíu þúsund kassa á klukkutíma í verksmiðjunni.
Þú verður að sjá um að það verði gjört. Heyr-
irðu það!”
“Svo þeir gátu ekki lokað veiðinni fyrir
okkur, eftir alt !” sagði Emerson og studdi sig
við strið, er stóð upp úr bryggjunni.
“Nei! Við skulum sýna, hvað hægt er að
gera í góðri niðursuðu verksmiðju. Kvíaraar
ljans Marsh mega nú fúna þar sem þær eru,”
sagði Balt og steytti hnefann í áttina til þeirra.
“Við höfum unnið sigur, drengur minn! Við
höfum unnið sigur!”
“Við skulum þá ekki standa hér og kjafta,”
mælti Emerson. “Flýttu þér, flýttu þér,” og
hann hljóp upp bryggjuna og beint að niður- ,
suðu verksmiðjunni.
Hamingjan hafði að síðustu snúið faðmi við
Emerson, og hann strengdi þess heit, að ekkert
hjól í verksmiðjunni skyldi stanza, á engu
belti slakað og enginn maður skyldi frá verki
vera unz að laxagangan væri fram hjá farin.
Hann stanzaði augnablik við verksmiðju-
flyrnar og leit með brosi á vörum á The Grand
Dame, sem lá kyrlátlega við akkeri úti á ánni.
Svo fór hann inn.
“Eg hefi heyrt fréttirnar!” hrópaði Cherry,
er hún kom í verksmiðjuna seinni part dagsins.
“Það virðist vera einhver æðri kraftur, sem
vákir yfir fiskimönnunum,” svaraði Emerson.
“Mér þykir svo vænt um þetta þín vegna;
og mig langar til að biðja afsökunar á fram-
komu minni. Komdu í burtu héðan, þangað
sem við getum talast við, án þess að hopa hvort
til annars. Eg þarf að tala við þig.”
“Orð þín eru eins og yndislegt sönglag í
eyrum mínum,” svaraði hann um leið og liann
tók í hönd hennar og leiddi hana fram hjá röð-
um af Kínverjum. “Mér,þykir vænt um að
hvíla mig dálitla stund. Eg befi ekki farið úr
fötum í þrjátíu og sex klukkutíma.”
“ Vesalings drengur!_Því leggurðu þig ekki
fyrir og færð þér ofurlitinn dur?”
“Eg má það ekki. George er á leiðinni með
annan laxfarm, og vélarnar eru nýjar, syo eg
þori ekki að vera í burtu úr verksmiðjunni einn
einasta klukkutíma. ’ ’
“Þetta er ofraun fyrir einn mann,” svar-
aði hún.
“ó, eg fæ mér dúr á morgun.”
“Sástu — hana?” spurði Cherry.
“Hún hlýtur að vera stolt af þér,” sagði
Cherry ofur hægt.
“E—eg held að hún skilji ekkert í því, sem
eg er að reyna að gjöra, eða hvers virði að það
er mér. Samtal okkar var ekki sérlega ánægju-
Iegt.”
“Hún hlýtur að skilja, hvað Marsh að
gjöra.”
“Eg sagði henni ekki frá því.”
“Og því ekki?”