Lögberg - 01.09.1927, Blaðsíða 2

Bls. 2
LðCf.BE:ftG, FIMTUDAGINN 1. SEPTEMBER 1927.
*
r
a
a
3
(3
i
iS52SZ525ZSa5Z52SaS2SÍSas25252sa5ZS2sa5í5a52S2S252SaS2S2SaSHSE525a5aSa5HS?ffa5SSHSH5a5a5aSH5a5MaSHSHSHSH5H53SaSHSaSHSZ5S5BSZ5HSH5HSH5HSH525E5H5HSH5a525H5HS2Sas? 'TeJ
T
Sérstök deild í blaðinu
SOLSKIN
sasHsasasHE stits'dSHSHsasasHsaíasasasasHsasasasHsasasHsasHSHsasasHsasasasHsasas sasasasasasasasasasasasHsasasasasasasasasHsasasasasHsasasHsasasasasasasasasasasH sasasasasasasi
Afmælisgjöfin.
Það var kominn 24. ágúst. Óli litli Wilson
var snemma á fótum. Hann hafði sofnað
kvöldið áður með allan hugann við það, hvern-
ig hann ætti að vinna sér inn nokkra aura til
að kaupa afmælisgjafir fyrir handa móður
sinni. Frú Wilson hafði verið ekkja nokkur ár.
Óli litli, sem orðinn var 9 ára, var einasta barn-
ið hennar. Hann var líka yndi og eftirlæti
hennar, en hún var hyggin og guðelskandi kona,
og hafði því aldrei látið neitt eftir drengnum
sínum, sem orðið gæti honum til ills. Hún hafði
alið hann upp í guðsótta og góðum siðum. óli
litli var líka góður drengur; þótt hann væri ekki
eldri, þá hjálpaði hann móður sipni mikið.
Hann gleymdi aldrei að biðja Guð á morgnana,
þegar hann vaknaði, að hjálpa sér til að forð-
ast alt ljótt, vera hlýðinn og góður drengur við
mömmu^sína og duglegur'að læra alt fagurt og
gott. Og á kvöldin kraup hann niður við rúm-
ið sitt, áður en hann fór að sofa, ,og þakkaði
Guði fyrir liðna daginn, fyrir allar hans góðu
gjafir. Því þó óli væri 'ekki eldri, þá sá hann
vel, hve mikils virði það var, að eiga góða móð-
ur, friðsamt og rólegt heimili, að fá góðan og
hollan mat, hrein og góð £öt, að vera frískur og
glaður og mega leika sér úti í blíðu og fegurð
náttúrunnar. Honum þótti mjög vænt um.
mömmu sína. Hann vildi alt fyrir hana gera,
og nú langaði hann mjög mikið til þess að gefa
henni afmælisgjöf. 25. ágúst var afmælisdag-
urinn hennar og nú var sá 24. kominn. Hann
bað Guð, eins og börnin gera, að hjálpa sér til
þess að geta inn unnið sér einhvern veginn
nokkra aura fyrir afmælisgjöf handa mömmu
sinni. Að svo búnu fór hann að snúast við ým-
islegt, eins og hann var vanur. \
Tíminn leið, og nú var klukkan orðin hálf-
fvö. ■ Frú Wilson' hafði lagt sig út af, eins og
hún var vön að gera,að loknum miðdagsverði.
Óli litli sat fyrir framan húsið 'og horfði á
ferðafólkið, sem fram hjá fór á leið til kaup-
staðarins. Alt í einu stanzat stór bifreið á
veginum fram undan húsinu. Maðurinn, sem
situr við stýrishjólið# bendir honum vingjarn- -
lega og spyr hann, hvort hann geti ekki látið
sig fá vatn í fötu, því hann hafi of lítið vatn í
biffeið sinni. “Jú,” segir Óli og hleypur að
brunninum, tekur vatn í fötu og færir mann-
inum, sem er þá búinn að setja trekt í vatnsL
geymirinn á bifreiðinni og hellir vatninu þar í.
Að svo búnu fær hann óla fötuna aftur. Óli
ætlar að hlaupa á stað með fötuna. “Bíddu of-
urlítið við, ” kallar maðurinn og tekur pening
upp úr vasa sínum og fær óla, og segir að hann
eigi að hafa hann fyrir hjálpina. óli lítur
undrandi á manninn, en þakkar kurteislega fyr-,
ir gjöfina. Maðurinn stígur upp í bifreið sína
og ekur af stað. Óli litli stendur kyr eftir og
fer að skoða peninginn. Það er krónu silfur-
peningur. Þetta kom óla litla í svo mikla geðs-
hræringu, að hann varð að hafa sig allan við,
til að geta leynt móður sína þessu, er hún
vaknaði.
Þegar klukkan var orðin fjögur, kom Óli
litli til móður sinnar og bað hana um leyfi til
þess, að fú að fara til Hans Jörgensonar, sem
var drengur á hans aldri og átti heima rétt hjá
kaupstaðnum, en heimili Óla var hálfa aðra
enska mílu frá bænum. Móðir hans lofaði hon-
um að fara og bað hann að vera ekki mjög
lengi, og.koma ekkert við hjá Jens Kristjáns-
syni. Jens Kristjánsson var 11 ára gamall,
skólabróðir óla, sem átti heima á leiðinni tiF
kaupstaðarins. En Jens var slæmur drengur,
sem oft skrökvaði að foreldrum sínum, var ó-
þægur í skólanum, talaði ljótt og gerði ýmis-
legt, sem honum hafði þó verið marg-bannað.
En hann hafði aldrei lært frásögnina um góða
drenginn, sem fæddist í heiminn til þess, að
hjálpa öllum öðrum drengjum til að vera eins
og hann var, hlýðinn við foreldra sína og góð-
ur við alla.
Óli lofaði að gera þetta, sem mamma hans
bað hann um, og hljóp af stað eins léttfættur
og hjartað var létt og fult af fögnuði yfir þessu
góða tækifæri. Þegar óli er kominn nokkuð
framhjá þar sem Jens átti heima, þá kemur
Jens hlaupandi á eftir honum, kallar og spyr:
“Hvert ert þú að fara, Ólif” — “Eg ætla að
hlaupa í kaupstaðinn og kaupa afmælisgjöf
handa ihömmu.” — “Þú kaupa,“ segir Jens
hranalega. “Hvað hefir þú til að kaupa fyr-
ir?” — Óli tekur krónpeninginn upp úr vasa
sínum og heldur honum í lófa sínum fyrir fram-
an Jens. Jens slær á hendi Óla, svo að pen-
ingurinn dettur niður í sandinn á veginum.
Óli flýtir sér að ná aftur í peninginn, én Jens
hrindir honum niður og nær sjálfur í krónuna.
Óli flýgur á hann og þeir taka að berjast út af
krónunni. Jens slær Ola á nasirnar, svo að
hann fær blóðnasir og dettur niður í rykuga
brautina, en Jens hleypur inn í skóginn og fel-
ur sig. Óli var svo eyðilagður og gersigraður
að hann fór að gráta og hirti ekki einu sinni um
að standa upp. í sömu andránni kemur bifreið
eftir veginum. Maðurinn í bifreiðinni tekur
eftir drengnum, stanzar og spyr, hvað sé að.
Óli litli stendur upp moldugur og blóðugur og
segir komumanni, hálfgrátandi, alla söguna.
Maðurinn dustar eins vel og hann getur alt
moldrykið af óla, ]>urkar honum í framan með
hreinum tfasaklút, segir honum svo, að hann
geti komið með sér til kaupstaðarins, hann
skuli 'gefa honum krónu aftur, því hann sjái
að hann sé góður drengur. Svo geti hann keypt
gjöfina handa mömmu sinni, eips og hann hafi
ætlað að gera, en hinn drengurinn muni vafa-
laust fá maklega refsingu.
Eftir stutta stund, var óli litli kominn inn
í blómabúðina í kaupstaðnum. Hann spyr af-
greiðlsustúlkuna, hvort hún geti selt sér falleg-
an blómsturvönd fyrir 59 aura. — “Blómstur-
vönd fyrir 50 aura! Hvað ætlar þú að gera við
blómsturvönd?” — “Eg ætla að gefa mömmu
'hann í afmælisgjöf, ” svaraði Óli. Stúlkan sá
strax, að Oli var góður og kurteis drengur og
gaf honum fallegan blómsturvönd, sem var
mikið meira en 50 aura virði. Fyrir hina 50
aurana keypti óli ávexti og súkkulaði. Honum
tókst að komast heim með þetta, inn í herbergi
sitt, án þess að mamma hans yrði vör við það,
sem hann hafði meðferðis. Er hann hafði borð-
að og borið inn dálítið af eldivið fyrir mömmu
sína, háttaði hann og beið þess með óþreyju að
geta sofnað, því hann vissi að svefninn mundi
gera náttlanga bið að engu. Hann fór að hugsa
um það, sem við hafði borið um daginn, um
vonda drenginn, sem stal krónunni frá honum,
og mennina sem hjálpuðu honum. Alt hafði
farið vel, samt sem áður. Guð hafði bænheyrt
hann, og nú fanst honum að hann geta beðið
Guð að fyrirgefa vonda drengnum. Óli litli
sofnaði því með bænarorð á vörunum og hjart-
að fult af þaklæti til Guðs, og svaf vært og rótt
þar til hinir árvökru og léttfættu ljósberar dags-
ins, sólargeislarnir, hoppuðu inn um gluggann
á svefnherbergi hans, klöppuðu honum á kinn-
ina og sögðu, að nú væri mál að rísa úr rekkju
og fagna sólfögrum afmælisdegi móðurinnar.
Óli flýtti sér í fötin, hljóp svo inn til mömmu
sinnnar og óskaði henni til hamingju með inni-
legum sonarkossi, og félfk henni gjöfina. Ef
mannleg augu gætu séð það, sem farm fer í hin-
um ósýnilega heimi, þá hefði mátt sjá, á þessu
augnabliki, brosandi ljóssins engil leggja bless-
un sína yfir góðan lítinn dreng, sem Guð hafði
fengið honum til verndar og gæzlu.
Vesalings Jens hafði ekki átt eins góða nótt
og Óli litli, og skulum vér hlýða á sögu hans.
Hann fór í kaupstaðinn með krónuna, sem hann
tók frá Óla, keypti fyrir hana ýmislegt, er hon-
um þótti gott, góðar kökur og önnur Sætindi, og
einnig öl og vindlinga. Jens hugsaði, að nú
skyldi hann þó einu sinni halda sér veizlu.
Hann fer með alt þetta inn í skóginn, þangað
sem hann var úr allri hættu, að nokkur mundi
finna hann. Er hánn hafði borðað nægju sína
af kökunum og sætindunum, drakk hann ölið og
fór svo að reykja. En það vil'l. oft fara svo, að
það, sem gott þykir, hefir slæfar afleiðingar,
og þetta fékk nú Jens litli að reyna. Honum
varð mjög óglatt af því, sem hann hafði látið
ofan í sig, og of reykingunum fékk hann höf-
uðverk og svima. Hann lagðist út af og sofn-
aði. Þegar hann vaknaði aftur, var orðið dimt.
Nú varð hann hálf hræddur og hljóp af stað,
þóttist viss um að komast bráðlega á aðal-
brautina, en raunin varð önnur. Hann hljóp
og flýtti sér alt, er hann orkaði, en fann engan
veg. Hann hafði farið í öfuga átt og hélt á-
fram að villast, hræddur og grátandi, langt
fram á nótt. Þá var hann orðinn svo þrevttur,
að hann gat ekki haldið áfram lengur. Hann
settist þá niður, en þreytan sigraði hann til
fulls, svo að hann valt út af og sofnaði. Hann
dreymdi, að það var björt nótt af tunglsljósi,
en fram undan sér sá hann sorta mikinn út við
sjóndeildarhringinn. Þessi sorti færðist stöð-
ugt nær honum, og var hann líkastur því, er
voðalegt óveður, með þrumum og eldingum, er
í aðsigi. Óveður var þetta þó ekki, því sorta-
veggurinn náði ekki nema stutt upp frá jörðu.
Hann sá nú, að veggurinn færðist nær, að eld-
neistar hrísluðust upp og út úr honum, líkt og
þegar sindrar af glóandi járni undan hamars-
höggi. Eldneistarnir komu allir frá einum
punkti. Alt í einu sá hann voðalega stórt glóð-
arker koma næstum út úr sortabakkanum og
upp úr því fluggu allir eldneistarnir. Þar rak
hver skelfingin aðra, því nú sá hann voðalega
stóra og ljóta menn, alla kolsvarta, koma
stökkvandi út úr myrkrinu. Hann varð svo
hræddur, að hann gat ekki haldið augunum opn-
um lengur. Hann heyrði mennina hlaupa og
hoppa alt í kringum sig. Fanst einn þeirra
taka í hárið á sér og annar í fætuma, eins og
þeir ætluðu að kasta honum út í glóðarkerið.
Þá heyrði hann einhvenC segja: “Nei, nei!”
— “Því þá ekki?” heyrði hann aftur einhvern
svara, “hann hefir brotið boðorð móður sinnar
og svikið hana, hann hefir brotið boðorð Guðs
svikið hann, og þannig drýgt stóra synd. Hann
er okkar eign.” — Nú fanst honum þeir lyfta
sér upp. Hann hljóðaði af hræðslu og alt í einu
létu þeir hann detta niður aftur, þá opnaði hann
augun og sá þá stökkva alla út í myrkrið, en hjá
hjá sér standa mann í skínandi klæðum. Yfir-
li’t hans var bjart, en sorgbitið mjög. Jens
horfði undrandi á þenna óvænta gest, sem var
honum þó mjög velkominn, og spurði: “Ert
þú engill” — “ Já.” — Hví ert þú þá svo hrygg-
ur?” spurði Jens aftur, “eg hélt að englar væru
æfinlega glaðir.” — “Já, þeir eru æfinlega
glaðir í Guði sínum, en þjónustustarf þeirra er
oft þannig lagað, að það veldur þeim mikillar
sorgar. Þeir eru sendir út á meðal mannanna
til þess, að hjálpa að bjarga þeim. Þegar þú
fæddist, bauð Guð mér að gerast verndarengill
þinn. Og þér hefi eg fylgt og verð að fylgja,
þar til æfi þín er á enda, eða að Guð hafnar
þér algerlega. Eg hefi orðið að hlusta á alt,
sem þú hefir sagt, og sjá alt, er þú hefir að-
hafst. Eg hefi orðið að rita það alt í minnis-
bók, sem geymd er í himnunum, þar til ^ reikn-
ings--skapadægur þitt kemur. Guð er náðugur t
og miskunnsamur, þolinmóður, gæzkuríkur og j
harla trúfastur. Hann bíður lengi eftir betrun
syndarans, en er maðurinn herðir hjarta sitt
að lokum algerlega gegn áhrifum Guðs anda og
orða, þá er hann seldur á vald andaverum
vonzkunnar og honum varpað út í hin yztu
myrkur. Eg hefi oft hjálpað þér. 1 þetta skifti
var mér b’oðið að gera það. Eg veit ekki, hve
mikið oftar eg fæ að gera það, en eg veit, að
það er hættulegt að syndga upp á náð Guðs.
Þegar þú vaknar, skal eg fylgja þér á rétta
leið, ef þú vilt lofa því, að kannast við brot þitt
bæði fyrir Guði og mönnum. Ef þú vilt segja
foreldrum þínum satt og rétt frá viðskiftum
ykkar Óla og afleiðingunum, .biðja þau fyrir-
gefningar og fá tvær krónur hjá pabba þínum,
fara með þær til óla, því þú átt að gefa honum
tvöfalt aftur það, sem þú tókst frá honum, og
biðja hann svo fyrirgefningar líka. Þessu lof-
aði Jens. Hann lofaði einnig að leitast Við að
vera góður drengur upp frá þessu.
Jens vaknaði um morguninn við fuglasöng-
inn í skóginum. Sólin skein í heiði. Dagurinn
var inndæll og bjartur. Alt hræðilegt var nú
horfið og draumurinn var að eins draumur.
Jens mundi samt, að hann var yiltur og vissi
ekkert hvert stefna skyldi. Hann mintist orða
engilsins og loforða sinna, stóð upp og hélt
leiðar sinnar, viss um að engillinn mundi efna
orð sín. Honum brást heldur ekki sú vissa, því
er hann hafði gengið svo sem á að gizka 20 mín-
útur, kom hann á rétta veginn. Nú var hann
kominn á rétta leið og bráðum kominn heim til
sín, og nú var Jens líka kominn í sitt gamla
gengi. Honum leið nú vel og ekkert var að ótt-
ast framár. Hann hugsaði: Eg get ómögulega
> farið að so£*|a foreldrum mínum frá þessu. Eg
segi þeim að eins, að eg hafi verið að leika mér
í skóginum, vilst og orðið að liggja úti. Og
þetta gerði Jens. Foreldrar hans höfðu leitað
að honum langt fra má nótt og Itið getað sofið.
Þeim þótti mjög vænt um að sjá hann koma
heim aftur. Þau gátu ekki annað en trúað því,
sem Jens sagði þeim, en þótti það samt mjög
undarlegt. Dagurinn leið. Jens lék sér eins
og hann var vanur og lét á engu bera. Hann
borðaði um kvöldið með góðri lyst, háttaði á-
hyggjulaus og safnaði fljótt. En voðalegi
draumurinn kom aftur. Fyrst sá hann hræði-
lega mannsmynd koma á gluggann. Svo heyrði
hann eitthvert pískur fyrir utan. Þóttist hann
viss um, að þar væru svörtu mennirnir komnir
aftur. Það leið heldur ekki á löngn fyrri en
hurðinni var hrundið upp 0^ inn komu allir
svörtu mennirnir með glóðarkerið á milli sín
og settu það fyrir framan rúmið hans. Þeir
hoppuðu af kæti í kring um rúmið og glóðar-
kerið. Svo staðnæmdust þeir allir. Einn þeirra
gerði sig tilbúinn að taka í hárið á honum og
annar í fæturna, eins og í fyrra skiftið. Þannig
stóðu þeir allir, eins og þeir væru að bíða eft-
ir einhverju. Þetta voru voðaleg augnablik
fyrir Jens litla. Honum fanst hann ætla alveg
að deyja. Hann var að vérða máttlaus. Það
(Sortnaði fyrir augum hans. ó, ef hann að eins
gæti kallað á mömmu sína. En hann gat ekki
neitt. Honum fanst hjartað vera að hætta að
slá. Hann vissi nú ekki lengur hvað gerðist.
Þegar hann aftur vissi af sér í drauminum, þa
sá hann engilinn, er hann liafði séð nóttina áð-
ur, standa hjá sér, en allir svörtu mennirnir
voru farnir með glóðarkerið. — “Getur þú enn(
ekki séð, hve Guð er þér góður?” tók engillum
til máls. “Getur þú ekkert gert fyrir þann
frelsara, sem er svo miskunnsamur við þig?
Getur þú ekki bevgt ])ig ofurlítið og játað synd
þína? Sérðu ekki, að Guð elskar þig og vill
frelsa þig? Því gerðir þú ekki, það sem þú lof-
aðir mér að gera? Veiztu ekki, að það er voða-
leg synd að svíkja drottinn? Eg get ekki gefið
þér neina von um að hjálpa þér næstu nótt, ef
])ú enn þá einu sinni bregst loforðum þínum.
Eg þarf ekki að segja þér aftur, hvað þú átt að
gera. Þú veizt það nú. Láttu ekki næsta dag
líða án þess að gera það, líf þitt liggur við.” —
Og er engillinn hafði sagt þetta, hvarf hann, en
orðin “líf þitt liggur við” ómuðu lengi í her-
berginu.
Jens lofaði Guð, er hann vaknaði og sá, að
þetta hafði verið draumur, en nú ásetti hann
sér, að gera það, sem engillinn hafði lofað hon-
um. En þegar hann hafði klætt sig og fengið
sér að borða, var ölj hræðsla horfin aftur, og
honum fanst ómögulegt að kannast við brot
öítt. Hann lét tímann líða og reyndi að leika
sér, en fanst einlægt hann heyra orðin: “Líf
þitt liggur við.” Þegar kvöldmatartími var
kominn, hafði hann enga lyst á að borða. En
foreldrar hans sáu, að hann var eitthvað und-
arlegur. Hann fleygði sér niður á legubekkinn.
“Er þér ilt?” spurði pa.þbi hans. “Já, dálítið
ilt,” sagði hann og stundi þungan við. — “Eg
skal hjálpa þér upp í svefnherbergið þitt svo
að þú getir háttað,” sagði pabbi hans. “Nei,
nei!” hljóðaði Jens litli og fór að gráta. —
“Hvað er að?” spurði mamma hans. “Ertu
hræddur?” — “Já, eg er hraxldur.” — “Hvað
hefir komið fyrir þig, drengurinn minn? Segðu
pabba og mömmu frá því, við skulum hjálpa þér,
ef við getum.” — Jens hélt áfram að gráta, og
mamma hans bað hann innilega að segja sér,
hvað að honum gengi. — “ó, mffmma! Eg hefi
gert voðalega ljótt,” stundi Jens loksins upp,
og nú var erfiðastá. sporið stigið. Hann hafði
þegar kannast við brot sitt, og fyrsta hann gat
byrjað, þá gat hann líka haldið áfram. Hann
sagði nú foreldrum sínum alt saman. Hvernig
hann'hafði farið með óla litla, hvað hann hafði
gert við peningana og hver afleiðingin af því
varð' /Ivað hann hafði dreymt báðar næturn-
Professional Cards
DR. B. J. BRANDSON
1516-220 Medlcal Arta Bld*.
Cor. Graham og Kennedy Sta.
Phono: 31 8M.
Office tímar: 2_s
Heimlli: 77« Victor St.
Phone: 27 123
Wlnnipeg, Manitoba.
COLCLEUGH & CO.
Vér legrrjum aérstaka éherzlu 2 atS
•elja meSul eftir forakrlftum l«ekna.
Hln beztu lyf, eem hœgt er aS fft, eru
noíuB eingöngu. Pegar þér kómlB
meB forskriftina til vor, meglB þér
vera visa um, aB fft rétt þaS eem
lœknirinn tekur tH.
Ííötre Dame and Sherbrooke
Phones: 87 (59 — 17 (56
Vér seljum Giftingaleyflsbréf
DR O. BJORNSON
316-220 Modieal Arte Bldg
Oer. Graham og Kennedy Ste.
Phones: 21 834
Office timar: 2—3.
Helmlli: 7(4 Victor St.
Phone: 27 514
Wlnnipeg, Manitoba.
THOMAS H. JOHNSON H. A. BERGMAN [*L lögfraðlniar. Skrlfstcfa: Room 811 MoAjrthur Buildingr, Portag'e Av«. P. O. Boz 1(56 Phones: 2( 849 os 2( 140

JOSEPH T. THORSON ísl. lögfræðingur Scarth, Guild & Thorson, Skrifstofa: 308 Great West Permanent Building Main St. south of Portage. Phone 22 768

LINDAL, BUHR & STEFÁNSON lslenzldr lögfræöingar. 366 Main St. Tala.: 24 ((( 85« Maln St. Tals.: A-4((l felr hafa einnlg ekrlfetefur aS Lundar, Rlverton, Glmll og Plney 03 eru þar «B hltta & eftlrfydjrJ- and tlmum: Lundar: annan hvern miSvlkudaf Riverton: Fyrsta fimtudag. Glmll: Fyrsta mlSvlkuda*. Piney: þriBJa föatuda* 1 hverjum m&nuBl.

A. G. EGGERTSSON ísL lögfræðlnaur Heflr rétt tll aB flytja m&l b»61 1 Manltoba og Saskatohewan. Skrifstofa: Wynyard, Sask.

Athyglil Komið með næstu lyfjaávísun- ina yðar til vor. Þaulæfðir 8ér- fræðingai annast um alla lyfja- samsetningu. INGRAM’S DRUG STORE 249 Notfe Dame Ave. Gagnvart Grace kirkjunni.

A. C. JOHNSON »07 Confederatlon IAte Bldg. WINNIPEG Annast um fasteignir manna. Tekur að sér að ávaxta sparifé fólks. Selur eldsábyrgð og báf- reiða ábyrgfiir. Skriflegum fyr- irspurnum svarað samstundls. Skrlfstofusíml: 24 263 Helmastmi 33 828
J. J. SWANSON & CO. LIMITED R e n t a 1 s Insurance RealEstate Mortgages 600 Paris Building, Winnipeg Pohnes: 26 849—2« 840

Emil Johnson SERVIOE EIiECTRIO Rafmagns Contractlng — AVs- kyns rafmagsndhöld seld og við pau gert — Eg sel Moffat og McCtary Eldavélar og hefl Pcer tll spnis d verkstceOi mínu. 524 SARGENT AVE. (gamla Johnson's byggingin vlB Young Street, Winnipeg) Vorkst.: 31 507 Hoima.: 27 388

Verkst. TaLs.: Helma Tals.: 28 383 2« 384 G. L. STEPHENSON PIiUMBER Allskonar rafmagnsáhöld, svo mean straujárn, víra, allar tegundlr af glösum og aflvaka (battertes) VEItKSTOFA: 676 HOME 8T.

Islenzka bakaríið
Selur heztu vörur fyrlr lsegsta
verö. I’antanlr afgrdddar beeM
fljótt og veL FJölbreytt Arval.
Hreln og lipur vlSsklftL
Bjarnason Baking Co.
676 SARGENT Ave. Wlnnlpeg.
Phone: 34 288
ar og hvað engillinn hafði sagt við hann. For-
eldrar hans hlustuðu á söguná bæði nndrandi
og hrædd. — “Eg veit varla, hvað eg á að segja,
drengur minn,” sagði faðir hans eftir dálitla
þögn. “Þetta hefir verið viðburðaríkuf sólar-
hringur fyrir þig, en það lítur út fyrir, að Guð
hafi leyst okkur, foreldra þína, frá þeim vanda
að liegna þér fyrir þetta mikla brot þitt. Hann
hefir sjálfur tekið í taumana, og sjálfsagt
gleymum ^ið þessu aldrei, en vonandi manst
þú það samt bezk Guð hjálpi okkur öllum. En
nú hefír þú játað synd þína fyrir okkur og
Guði þínum, og vissulega mun hann fyrirgefa
þér, ef játning þín er einlæg, og það gerum við
líka. Það er þá enn eftir, að bæta fyrir brotið
við Óla litla og biðja hann fyrirgefningar. Eg
(Niðurl. á bls. 5)
I