Lögberg - 08.09.1927, Blaðsíða 2

Bls. 2
LöGötiítG, FIMTUDAGINN 8. SEPTEMBER 1927.
j^^SSSHSHSTSSHSSSHSESHS5 SíSHSHSHSH5HSHSSSSSHSHSHSH5HSESHSHSH5ESHSH52SH5HSH5H5HSH5HSHS2SH5Z5252S2SH5H5HSHSESi2SHSH52SH5H52S2SE5S5HS25HSHSH5HS2S?5HS2SH5H5H525E525'2S2ii? ‘í't
f
3
Sérstök deild í blaðinu
3
3
rö
SOLSKIN
Fyrir börn og unglinga
7ci,t‘jilSiiiSHSHSHSH5ESHSHSESESHSHSE5HSH5HSH5H5H5E5HSHSH5ESHSHSHSHíi2sH5 SESHSE5HSHSHSHSHSHSH5HSESH5HSHSHSHSH5ESE5HSH5E5HSHSHSHSHSHSHSE5HSHSHSHSHSHSHSH5H SHSHSHSH5H5HS.
HVÖT.
Réttu’ úr þér!
Renn þitt skeið og djarfur ver!
Frá þér varpa deyfðar-draumum,
drekk af lífsins heilsu-straumum;
vilja þinn með trúar-taumum
tem—og með þér gæfan er!
Brjóst framsett!
Bjartsýnn ver og gakk þú létt
fram með hreysti, fjöri, kjarki;
forða þér við leti, slarki;
örugt sæk að settu marki;
sómi .yertu þinni stétt!
Hvort þú átt
höll að bústað eða lágt
hreysi, gildir einu, eldur
ef að hjartans lífi heldur. —
Þrekraun sérhver þroskun veldur;
því skal setja markið hátt.
Drottni trevst
drekka þótt þú hljótir beiskt;
trúin veitir styrk að stríða;
styðji guð, ei þarf að kvíða.—
Sigurlaunin loks vor .bíða
ef vér höfum ekki þreyzt.
Lausl. þýtt úr dönsku. Iþr.bl..
B.B.
Feginsdagur.
Það var jólamorgun. Veturinn hafði lagst
að með jólaföstu, og jörðin var þakin snjó.
Þenna dag var sólskin og heiðríkt veður- Hvað-
anæfa hevrðist klukknahljóð, og það var eins
og hljómfagrar raddir streymdu gegn um loft-
ið og vektu samkynja raddir í hjörtum manna.
Skömmu seinna var kirkjuklukkum aftur hringt
og fjöldi manna sást á strætum bæjarins koma
út úr húsum sínum. Ungir og gamlir skuud-
uðu áfram, heilsuðu vinum sínum, og óskuðu
hverjir öðrum gleðilegra jóla. Þá var sam-
hringt, og söfnuðurinn gekk í guðshús.
í tveim kirkjum í Linoolnshire voru tveir
menn, sem voru að hugsa hvor til annars, með
því hvor þeirra um sig vissi, að hinn var svar-
inn óvinur sinn, og þeir skoðuðu hvor annan,
sem vondan og hefnigjarnan mann. Þessir
tveir menn áttu ekki heima í sama bæ, heldur
bjó annar þeirra í Wainfleetssókn, en hinn í
Boston. Þessi síðartaldi var orðinn öreigi og
kominn á vonarvöl, og var það hinum fyrtalda
manni að kenna. Hann hafði áður verið ríkur
og mesti lánsmaður; en hagur hans hafði alt
í einu gjörsamlega breyzt; eigur hans voru
farnar; mannorð hans var flekkað; vinir hans
höfðu snúið við honum bakinu, og kölluðu hann
svívirðilegan hræsnara.
Þessi maður var í kirkjunni; en guðsorð
náði ekki til hjarta hans, því að það var fult af
hatri, sárri gremju og brennandi bræði, út af
rangindum þeim, sem hann hafði orðið fyrir.
Hvert sem hann leit, sá hann menn með guð-
rækilegu yfirbragði, og þessir sömu menn
höfðu verið harðir og vægðarlausir við hann;
þeir höfðu ekki viljað trúa orðum hans, heldur
slegist í lið með óvinum hans, til að óvirða
hann og koma honum á kaldan klaka; og þó
höfðu sumir þeirra verið stöðugir gestir hjá
honum, alúðarvinir ,og trúnaðarmenn hans.
Þessar hugsanir eitruðu hjarta hans. Nokkr-
ir af fornum vinum hans sátu nú í hans gamla
kirkjustól, en sjálfur sat hann í skúmaskoti
fyrir aftan stoð í kirkjunni, sem að nokkru
levti skvgði á hann. Vesalings konan hans var
að dragast upp heima, en hjá honum sat dóttir
hans, sem grét í kyrþey.
Presturinn byrjaði ræðu sína með þessum
orðum: “Þá gekk Pétur til hans og mælti:
Herra! hversu oft skal eg fyrirgefa þeim, sem
gjörir á móti mér? Er ekki nóg að gjöra það
sjö sinnum?” — Jesús mælti: “Ekki sjö sinn-
um, heldur sjötíu sinnum sjö sinnum” — Þá
grét hin unga stúlka enn meir, og leit blíðlega
til föður síns, eins og til að biðja hann að taka
eftir þessum orðum- En yfirbragð Longmores
var kalt og hart. Presturinn minti söfnuðinn
á hið nýja guðlega tímatal, sem hefði byrjað
með hinum fyrsta jóladegi, og tók það fram,
að með honum hefði hatur og hefndargirni átt
að hverfa, og að í stað þéss lögmáls, sem heimt-
aði tönn fyrir tönn og auga fyrir auga, væri
nú komið kærleiks lögmál; að í guðs syni hefði
ræzt söngur englanna, sem boðuðu frið á jörðu,
og því meir sem menn létu sér stjórna af hans
anda, af kærleikans og friðarins anda, því
hæfilegri yrðu þeir fyrir eilíft líf og eilífa
sælu.
“Þetta er eintóm ímyndan”, hugsaði Long-
more við sjálfan sig, og hristi höfuðið. En
dóttir hans lagði hendina á handlegg hans, og
vakti þanníg athygli hans. Presturinn sagði
frá æfi Krists, sem hafði verið einber miskunn
og kærleiki; hann sagði frá, hvemig vinir hans
yfirgáfu hann, og hvernig óvinir hans smánuðu
og líflétu hann, en að Jesús á. dauðastundinni
lvfti augum sínum til himins og bað: “Faðir,
fvrirgef þeim, því að 'þeir vita ekki hvað þeir
gjöra.”
“ó, þeir vissu það vel, ” muldraði Longmore
í örvilnan sinni. “Þeir hlutu að vita það; vond-
ir menn eru ávalt sjálfum sér líkir. Að fyrir-
gefa þeim. Nei, eg get það ekki.” Dóttir hans
hélt grátandi klútnum fyrir andlitið, og það
var eins og hún yrði vör við hinn hefnigjarna
anda, sem bjó í brjósti hans.,
En um hvað var nú móstöðumaður hans ajð
huga? Hann hét Broadhurst; var málaflutn-
ingsmaður, og hafði svo kænlega flutt mál sak-
areiganda, að hann hafði steypt Longmore í
eymd og volæði. Það var nú liðið rétt ár, frá
því hann hafði unnið málið, og hann hélt þá, að
Longmore væri sekur og fengi makleg mála-
gjöld. En n ú var hann hugsjúkur og hnugg-
inn, því að hann hafði seinna komist að raun
um, að hann hafði óvirt og féflett saklausan
dánumann, og að skjólstæðingur hans var
hrakmenni. Hann sat nú grátandi í kirkju sinni,
bað guð og sagði: “Drottinn, fyrirgef mér
syndsamlega villu mína. Gef þú mér krafta og
tíma til að bæta hið illa, sem eg hefi komið
til leiðar; snú þú hjarta hans, sem eg hefi
móðgað, til mín, og lát þú hann fyrirgefa mér,
því að 'þú ert almáttugur.”
Þannig baðst hann fyrir af einlægu og iðr-
andi hjarta-
En hvernig hafði þá viðskiftum þessara
manna verið háttað?
Fyrir nokkrum .árum kafði Longmore verið
ríkur og heppinn ullarkaupmaður í Boston.
Hann átti hvarvetna áreiðanlega skiftavini, og
var svo vel metinn sakir auðlegðar og ráð-
vendni, sinnar, að hann hafði mikil áhrif á öll
verzlunarfyrirtæki í greifadæminu. Hann var
hreinskilinn, ótórtryggur og vingjarnlegur; í
stjórnarmálefnum var hann frjálslyndur, og
allir möttu mikils tilögur hans. Hann átti blíða
og elskulega konu og yndislega dóttur; hann
hélt sig ríkmannlega og gjörði oft vinum sínum
heimboð. Hvert ár ferðaðist hann um héraðið
til að kaupa ull; voru þá gjörðar móti honum
einlægar veizlur, og hvar sem hann kom, þyrpt--
ust menn að honum og veittu honum hinar
beztu viðtökur.
Þegar hann hafði fimm um fertugt, vildi
honum til óvænt happ. Maður nokkur, sem
ekki var skyldur honum, en sem hann hafði
komist í kunningsskap við, gaf honum í skipun
sinni mikla fasteign í Northamptonshire. Long-
more fékk sér trúan verzlunarstjóra, og flutti
sjálfur til fasteignar sinnar og settist að í fögru
og skrautlegu húsi, sem þar var.
Þremur árum seinná reis upp slátrari nokk-
ur í Greinsborough, að nafni Fillmer, og kvað-st
vera réttur erfingi að herragarðinum í North-
amptonshire, og einhvern dag fékk Longmore
bréf frá málaflutningsmanni þeim, sem áður er
getið, er krafðist þess, að hann seldi þessa eign
í hendur herra Fillmers, sem væri ættingi hr.
Churtons og arfgengur að lögum.
Kaupmaður varð gramur af þessu, og með
því hann þótist hafa á réttu að standa, svaraði
hann málaflutningsmanninum, að hann ætlaði
sér ekki að taka kröfu hans til greina. Út af
þessu hófst margbrotin og langvinn málsókn,
sem hér ekki skal orðlengja um. Longmore
þóttist hafa rétt mál að verja og var viss um
málalokin. Hann var mikils metinn af öllum,
og enginn vina hans efaðist um ráðvendni
hans og dánumensku, en móstöðumaður hans
hafði fremur ilt orð á sér.
Það má nærri geta, hvernig Longmore varð
við, þegar hinn ötuli málaflutningsmaður,
Broadhurst, kærði hann um, að hann hefði
notað sér af geðveiki herra Churtons, til að fá
hann til að gjöra skipun sína í vil við sig; og
hvað það hlaut að fá á hann, að bústýra Chur-
tons, sem hann hafði gefið helmingi meira
kaup en hún áður hafði, bar það, að Churton
hefði ekki verið með öllu ráði, að Longmore
hefði séð ur», að koma öllum ættingjum hans k
deyjanda degi burt, og að vesalings Churton
hefði oft orðið að súpa á brennivíni, til að geta
ritað nafn sitt undir skipunarskjalið. Mála-
flutningsmaðurinn lýsti með hjartnæmum orð-
um þeim rangindum, sem lögerfingi Churtons
hefði orðið fyrir, og vitnisburður bústýrunnar
var svo sannfærandi, að dómendur hiklaust úr-
skurðuðu, að kærandinn hefði réttlað mæla.
Longmore varð fyrst öldungis agndofa; en
af því að hann var ákafamaður — sem þó hafði
aldrei komið fram nema til einhvers góðs —
brutust nú tilfinningar hans út með miklum
ofsa. Hann lét skríða til skarar með þvílíkum
ofstopa, að frændur hans og vinir urðu skelk-
aðir, en mótstöðumenn hans klöppuðu lof í
lófa- Málið var tekið fyrir að nýju, og hinir
beztu lagamenn voru fengnir fyrir geisimikið
kaup, og nokkra stund þótti mönnum tvísýni
á, hvor mundi vinna málið. En bráðum var
Longmore þess var, að óvinum hans gekk bet-
ur, og að þeir, sem áttu að halda svörum uppi
fyrir hann, gjörðu það linlega og kólnuðu við
hann, en að hann var búinn að eyða aleigu sinni
til að verja þetta óttalega mál. Þegar svo var
komið, vfirgáfu vinir hans hann, og vildu ekki
hafa mök við þann mann, er væri orðinn kunn-
ur og sannur að slíkri vanvirðu. Jafnvel þeir,
sem höfðu haldið hans taum, báru honum nú á
brýn að hann hefði blekt sig með ræsni. Hann
var nú orðinn öreigi, og jafnskjótt og það varð
hljóðbært, voru allar skuldir vægðarlaust
heimtaðar af honum.
Til að halda lífinu í sér og sínum, revndi
hann þó aftur til að byrja verzlun sína. Hann
átti svstur, sem hét Banford og bjó skamt það-
an. Hún hélt stöðugri trygð við bróður sinn,
efaðist aldrei um ráðvendni hans, og lánaði
honum fé til að byrja aftur með verzlun sína.
En honum veitti nú alt erfitt; hann átti í stríði
við hleypidóma almennings og skapsmunir
hans höfðu breyzt. Áður treysti hann öðrum
og trúði þeim vel og var vinalegur við alla; en
nú var hann uppstökkur og tortrygginn, og
hgfði mist alt traust á dygð og ráðvendni.
hann hélt, að allir hefðu vondan mann að
geyma, og skoðaði lífið sem þunga og þreyt-
andi byrði. En forsjón guðs hafði búið honum
betri kjör.
Þegar Longmore heyrði seinasta dóminn,
sem kveðinn var upp yfir honum, hafði hann
sem skjótast ásamt konu sinni yfirgefið þá
eign, sem dæmd var af honum, því að hann
vildi ekki bíða eftir því, að sendisveinar Broad-
hursts ræku sig burt. En dóttir hans varð þar
eftir, til að safna saman ýmsum munum, sem
þau áttu þar. Þegar hún var að enda við það,
nam vagn staðar fyrir utan dyrnar og ofan úr
hoíium steig ungur maður með þægilegu yfir-
.bragði; hann heilsaði henni kurteislega, og
bað hana að afsaka erindi, sem hann hefði að
reka.
“Þér munuð vera erinrsreki herra Broad-
hursts,” mælti hin unga stúlka, sem var hissa á
kurteisi og látprýði hins unga manns. “Eg er
sonur hans, ” svaraði hann og hneigði sig.
“Það er illa farið,” svaraði hún aftur; “eg
vildi óska, að það væri heiðarlegri skylda, sem
þér hér eigið að rækja-”
“Göfuga mey! eg get getið þtfí nærri,
hversu tilfinpanlegt þetta mál hlýtur að vera
fyrir yður, og það er mjög bágt að vita til þess,
hvernig það hefir farið.
María svaraði með tárin í augunum, að guð
mundi einhvern tíma fella réttlátari dóm vfir
því.
“Það er sem von er, að þér hugsið þannig,”
sagði hinn ungi maður og viknaði.
“.þá,” mælti hún, “það er ekki að kynja,
því að eg hefi frá blautu barnsbeini þekt alla
málavöxtu. En er nokkuð undarlegt í því, þótt
faðir minn erfði þann mann, hvers eignir og líf
hann hafði frelsað?”
“Eignir og líf, ” kallaði Broadhurst. Hvern-
ig þá? Þess var ekki getið, meðan á málinu
stóð.”
“Þess var getið,” mælti hún, “en það var
• hlcgið 'að því. Ef þér viljið læra að þekkja hið
sanna í þessu efni, þá skal eg segja yður,
hvernig það atvikaðist. «Þegar faðir minn var
ungur, var hann staddur í Calais, og einhvern
dag sá hann Englending, sem barðist hraust-
lega við fleiri en einn, sem sóttu að honum.
Með venjulegum ákafa brauzt maðir minn
gegn uin mannþröngina til landa síns og veitti
honum lið, svo mótstöðumenn hans hörfuðu
undan. En er hinn ókunnugi maður og faðir
minn ætluðu að komast burt, bar þar að varn-
arliðsflokk, sem handtók þá og leiddi þá fyrir
yfirvaldið. Þeir sögðu þar frá öllum málavöxt-
um, en voru þó dæmdir til að sitja mánuð í
fangelsi; en það var spottakorn fyrir utan bæ-
inn. Þegar komið var undir kvöld, fóru tveir
vopnaðir lögregluþjónar á Mað með þá. Þeir
urðu þess fljótt varir, að fylgdarmenn þeirra
skildú ekki eitt orð í ensku.' Hinn ungi maður,
sem faðir minn liafði hjálpað, var herra Cliur-
ton. Hann barmaði sér út af þessum kröggum
og sagði, að af þeim leiddi, að hann yrði öreigi,
því að hann ætti í máli í Englandi, og hlyti að
falla á því, gæti hann ekki sjálfur mætt. Faðir
minn, sem er hugdjarfur, stakk upp á því við
hann, að þeir skyldu reyna til að flýja, og félst
hinn á það. Á afskektum stað réðust þeir á
lögregluþjónana og jarðvörpuðu þeim; því
næst tóku þeir byssur þeirra og köstuðu þeim
í tjörn, sem þar var, og hlupu alt hvað fætur
toguðu niður til sjávar- Þegar þeir komu þang-
að, var komin nótt, en þeir heyrðu áraglamm.
Þeir kölluðu, og þeim var svarað á ensku. Það
vai: fiskibátur þar nálægt, sem þeir .beiddu að
hjálpa sér; en sjómennirnir sögðust ekki geta
dregið bátinn að landi, heldur yrðu þeir að
synda út til sín. Faðir minn var ágætur sund-
maður; hann sá, að Churton var lítt sundfær,
og að hann mundi ekki lengi geta haldið sér
uppi; þreif hann þá í frakkakraga hans og dró
hann me ðsér að bátnum. Voru þeir þá teknir
upp í bátinn mjög dasaðir og fluttir til Dover.
Herra Churton kom nógu fljótt til að geta var-
ið mál sitt, sem hann vann, og upp frá því var
hann tryggur alúðarvinur föður míns. Allir,
sem þektu herra Churton, vita að’hann var í-
stöðulítill og hljóðlyndur, en ern í anda með ó-
skertum sálarkröftum. Hann var ókvæntur, og
sagði jafnan, að ef faðir minn lifði sig, ætlaði
hann að gefa honum eftir sinn dag eignir sín-
ar, sem að hann hefði frelsað. Það hefir hvorki
verið beitt við hann ofríki né brögðum; en til
sannindamerkis um trygðavináttu hans við
föður minn, eru hin mörgu bréf, sem habn hefir
skrifað honum, og sem eg geymi.”
“En,” mælti hinn ungi maður, “hversvegna
hafa þessi bréf ekki verið lögð fram?”
“Eg hefi sagt yður, herra minn,” svaraði
María, “að málanutningsmaður föður míns
sagði frá þessu; en mótstöðumanni hans tókst
að gjöra söguna hlægilega og telja öðrum trú
um, að það væri hjartnæm skáldsaga, svo faðir
minn vildi ekki láta tala meira um þetta.”
“En bréfin,” sagði hann, “hefðu vissuloga
getað sannað þessa sö<ni.”
“Það held eg líka,” mælti hún, “en faðir
minn var þá svo æstur, að hann vissi ekki, hvað
hann gjörði.”
“Eg vikli gjarna fá að sjá þessi bréf,”
svaraði ungi maðurinn; “eg er þræddur um,
Professional Cards
DR. B. J. BRANDSON
«16-2SO Medlcal Arta RMg
Cor. Graham og Kennedy St».
Phone: 21 834.
Oííice timar: 2_S
Heimili: 776 Victor St.
Phone: 27 132
Winnipeg, Manitoba.
COLCLEUGH & CO.
Vér leggjum sérstaka áherzlu 4. afi
oelja meCul eftir forskriftum lsekna.
Hln beztu lyf, sem hægt er a8 fá eru
notuB eingönsu. I>egar þér kómið
meft forskriftina til vor, megift þér
vera viss um, aft fá rétt þaft eem
lœknirinn teknr tfl.
Nótre D»me and Sherbrooke
Phones: 87 669 — 87 660
Vér seljum Giftingaleyfisbréf
THOMAS H. JOHNSON
H. A. BERGMAN
IsL lögfrscðingar.
Skrlfstcfa: Room 811 McArthnr
Building, Portage Ave.
P. O. Box 1666
Phones: 26 849 og 26 840
JOSEPH T. THORSON
ísl. lögfræðingur
Scarth, Guild & Thorson,
Skrifstofa: 308 Great West
Permanent Building
Main St. south of Portage.
Phone 22 768
LINDAL, BUHR & STEFÁNSON
fslcnzkir lögfræftingajr.
366 Main St. Tala.: 24 962
366 Main St. Tals.: A-496I
Jeir hafa einnlg skrifstofur aft
Lundar, Rlverton, Gimli og Plney
og eru þar aft hitta á eftlrfylgj-
and tlmum:
Lundar: annan hvern miftvikudar
Riverton: Pyrsta fimtudag.
Glmli: Fyrsta miftvikudag.
Piney: pritSJa föstudag
í hverjum mánufti.
A. G. EGGERTSSON
ísl. lögfræðlngur
Hefir rétt til aft flytja mál bjsCl
1 Manitoba og Saskatohewan.
Skrifstofa: Wynynrd, 8ask.
Athygli!
Komið með næstu lyfjaávísun-
ina yðar til vor. Þaulæfðir sér-
fræðingar annast um alla lyfja-
samsetningu.
INGRAM’S DRUG STORE
249 Notre Dame Ave.
Gagnvart Grace kirkjunni.
A. G. JOHNSON
«07 Confederatton Life Bldg.
WINNIPEG
Annast um fasteignir manna.
Tekur að sér að ávaxta spariíé
fólks. Selur eldsábyrgð og bif-
reiða ábyrgðir. Skriflegum fyr-
irspurnum svarafi samstundís.
Skrlfstofusíml: 24 263
Heimastmi 33 328
J. J. SWANSON & CO.
LI3UTED
R e n t a 1 a
Insurance
RealEstate
Mortgages
600 Paris Building, Winnlpeg
Pohnes: 26 349—26 840
Emil Johnson
SERVIOE ELEOTRIO
Rafmagns Contracting — ABe-
kyns rafmagsndhöld teld og viO
þau gert — Eg sel iloffat og
HcClary Eldavélar og hefi þotr
M synis d verkstœOi mínu.
524 SARGENT AVK.
(gamla Johnson’s byggingln vlö
Young Street, Wlnnlpeg)
Vwkst.: 31 507 Helma.: 17 266
Verkst. Tals.: Helxna Tato-i
28 383 M >M
G. L. STEPHENSON
I’UrMBF.R
Allskonar rafmagnsAhöId, ITO wm
straujám, vfra, allar tegundlr af
glösum og aflvaka (battertea)
VERKSTOFA: 676 IIOMK *T.
Islenzka bakaríið
Selur beztu vörur fyrir lægsta
vrrft. Pantanir afgrelddar beeM
fljótt og vel. FJölbreytt irul
Ilreln og llpur vlftsklftL
Bjamason Baking' Co.
676 SARGENT Avo. WimUpeg.
Phone: 34 288
að faðir minn hafi vilst brapallega. Viljið þér
leyfa mér að sýna honum þau? Eg heiti yður
því, að standa skil á þeim. ”
María hugsaði sig um dálitla stund og'sagði
því næst: “Þér skuluð fá þau, undir eins og
eg get náð þeim.”
Þegar hinn ungi Broadhurst * skýrði föður
sínum frá því, sem María hafði sagt honum,
rak hinn gamli lögfræðingur upp hlátur og
mælti: “þetta eru vissulega hjartnæm skáld-
mæli; hin unga stúlka er fríð sýnum; varastu
Tom að verða ástfanginn af henni, því hún á
nú ekki bót fyrir skóinn sinn.” En nokkrum
vikum seinna fékk Tom föður sinn til að sjá
Maríu og lesa bréfin. (Framh.)